De puberteit

Het is daarmee niet geëindigd, ze bleef baldadig doen, echt zoeken naar dingen waar ze kon mee weglopen en uiteindelijk begon ze te happen. Voor het eerste deze week. Ik had zelfs een mooi wollen truitje aan, wat ik vroeger niet durfde aan te doen door het hapgedrag van m'n hond, omdat ik (te veel) vertrouwen in haar kreeg. Helaas, kapot...

Zou dat allemaal komen door de stress van die buurvrouw? Ik weet niet of ik dat nog in dit topic hier moet zetten, of dit normaal pubergedrag is of had ik het in mijn eigen topic moeten zetten omdat het specifiek (abnormaal) gedrag is voor mijn hond?

Dankjewel iedereen voor de reacties op mijn vraag. Ik laat Yoshi voor nu gewoon doen wat hij doet en het hem zelf inderdaad uit laten vogelen! Ben benieuwd of het gedrag gaat veranderen naarmate hij ouder wordt of dat dit toch zijn karakter is.

Ik lees weer met plezier mee! :-)

Hahaha! Je kan haar net hetzelfde zeggen:

"Ik kan daar niets aan doen, hoor, dat mijn hond zo wild doet tegen jou. Alle andere mensen gedragen zich normaal, alleen jij staat met snoep te zwaaien." 

Het is niet altijd omwille van stress dat een hond dit soort gedrag laat zien. Soms hangen ze ook gewoon de clown uit, pak-me-dan-als-je-kan. Ze willen je dan in hun spelletje trekken, puur uit amusement.

En dan mag je ook wel gewoon es mee gek doen, hoor. Als je hond de drinkbak uitkiepert en er dan mee wegloopt, tja, dat is gewoon grappig.  Maak samen even wat plezier dan. 

Het leven moet niet altijd serieus en ingetogen zijn, er mag ook wel es lekker gek gestoeid worden. 

" Het is niet altijd omwille van stress dat een hond dit soort gedrag laat zien. Soms hangen ze ook gewoon de clown uit, pak-me-dan-als-je-kan. Ze willen je dan in hun spelletje trekken, puur uit amusement.
En dan mag je ook wel gewoon es mee gek doen, hoor. Als je hond de drinkbak uitkiepert en er dan mee wegloopt, tja, dat is gewoon grappig.  Maak samen even wat plezier dan. 
Het leven moet niet altijd serieus en ingetogen zijn, er mag ook wel es lekker gek gestoeid worden.  "

Alaska's Finest!

Ik heb dat van die waterbak eigenlijk gewoon genegeerd, maar als ze baldadig doet eindigt dat vaak met happen en daar kan ik maar niet aan wennen. Vandaar ook dat ik het altijd een beetje spannend vind wanneer ze, zeg maar,  'minder ingetogen' is.

Ze gaat zo vlug in overdrive en bijtmodus en ik ben de blauwe plekken op mijn armen en kapotte kledij beu. Daar is niks grappigs aan. Ik merk aan mezelf dat m'n geduld daarbij aan het slinken is.

Hoe kalmer ik haar kan houden, hoe minder kans op van die bijtaanvallen. De voorbije dagen kwam het nooit verder dan 'luchthappen', zo momenten waarop ze wel de intentie of reflex heeft om te happen, maar zich dan bedenkt en dan hapt ze naast me in de lucht. Maar vanmorgen was die zelfbeheersing er helaas even niet...

Ben je al eens met haar in gesprek geweest? 

Vraag haar waarom zij steeds zo vervelend is

Op een rustige toon zeg je;  ik ben toch goed voor jou? 

Wie weet is ze daar gevoelig voor 

@Marie, hoe komt het dat je er blauwe plekken van hebt? Gebeurt dat in een paar seconden of duurt het dan langer? Reageert ze inmiddels op nee door te stoppen of gaat ze dan gewoon door? Zet je haar dan even in de ren? Hoe oud is ze nu ook alweer? Boyko is geschat nu ongeveer een jaar. De eerste maanden dat hij hier was ging het ook allemaal veel moeizamer. Het zou kunnen dat jouw hond nog wat jonger is en daardoor nog wat meer hapt. Toch lees ik ook steeds dat het in het algemeen al heel erg afgenomen is dus ik zou je er niet teveel zorgen over maken. Ik begrijp te frustratie van jouw kant wel hoor, het is gewoon niet leuk als ze dingen stuk maken. 

Ik zou zelf met bepaald gedrag het spel inderdaad een beetje opzoeken zoals Alaska's finest zegt. De drinkbak omgooien is ook Boyko's favoriete bezigheid. Soms speel ik op die momenten even met hem, dan gaat hij inderdaad ook snel happen, dan zeg ik nee en gaat hij tegenwoordig heel netjes zitten. Dan hervat ik het spel weer en als hij happerig blijft kap ik het af of laat ik hem alleen met een flostouw spelen. In principe heb ik ook liever niet dat hij zijn bak omgooit want dan zit hij zonder water, dat vind ik sneu. Verder is het ook niet echt problematisch, dan vullen we de bak gewoon wat vaker. Het houd het voor jezelf en je hond ook wat leuker en luchtiger.

Ze zijn rond de pubertijd veel grenzen aan het aftasten en door ze alleen maar bij alles te corrigeren is dat voor zowel hond als mens niet fijn. 

Ik heb vooral problemen als ze begint te happen als ze niet aangelijnd is, in de tuin vooral. Ik probeer haar dan soms te grijpen aan haar halsband maar ze springt om me heen en bijt dan in m'n armen. Dan zit er niets anders op dan me om te draaien en weg te stappen, maar dan hangt ze in m'n kledij. Op zo'n momenten is ze niet bereikbaar en luistert ze niet naar commando's. Het is nooit een beetje 'happerig' worden, ik percipieer dat als regelrechte aanvallen die moeilijk te stoppen zijn.

Ik moet haar voor zijn. Als ik het zie aankomen en ik roep haar tot orde lukt het me vaak wel om het tegen te houden, ze stopt dan of hapt als schijnbeweging in de lucht, maar een keer ze zo'n 'aanval' echt heeft ingezet is het te laat en stopt het maar als het fysiek niet meer mogelijk is, omdat ik bijvoorbeeld naar binnen stap of als het met leiband gebeurt, omdat ik er mijn voet op zet.

Als het thuis is en ik krijg haar wel te pakken krijgt ze een time-out in haar bench en dat helpt altijd. En anders ga ik naar binnen, sluit haar ahw buiten in de tuin en doe even de gordijnen dicht zodat ze mij niet meer ziet. Dan staat ze soms even te janken aan het schuifraam en tegen dat ik weer opendoe ik ze ook kalmer.

Het was vandaag de eerste keer in een week tijd. Ik veronderstel dat Dutcheye - en sommigen met hem - nu serieus met zijn ogen draait, maar da's voor mij een goed teken. Het gebeurt minder frequent dan vroeger. Ik hoop echt dat het uiteindelijk zal uitdoven, ik denk dat het luchthappen toch al een signaal is dat het muntje begint te vallen dat ze dat beter niet doet.

Ze is nu 7 maanden oud. Ik vind wel dat ze op die momenten dat ze helemaal in overdrive begint te happen redelijk druk zet met haar tanden, ik had laatst blauwe plekken op mijn ene arm (waarmee ik haar had proberen te grijpen). Maar de scherpte van de puppytandjes is weg, vroeger had ik veel meer wondjes of krassen.

Het incidentje met de waterbak: ik corrigeerde niet, het was gelukkig buiten en ik liet haar doen. Maar op zo'n moment ga ik idd niet gaan spelen met haar. Omdat ik weet dat ze dan haar stress moet kwijt geraken en het gevaar dan bestaat dat er een happartij volgt en ik sta daar echt niet voor te springen. Dat vermijd ik liever. Toen ik dacht dat de gemoederen bedaard waren, ben ik oa die drinkbak gaan oprapen in het gras met de bedoeling ze opnieuw te vullen en toen gebeurde die aanval vanmorgen ineens.

Nu net een lange aangelijnde wandeling achter de rug en ondanks de vele toeristen met honden (Wallonië heeft vakantie in België) is het prima verlopen. Het is niet allemaal kommer en kwel. Ik probeer wel zoveel mogelijk afstand te nemen van andere honden, ze draait er zich nu telkens naar om eens we gepasseerd zijn en ik weet niet goed of ik dat moet toestaan of niet. Ik probeer dat met zachte dwang te verhinderen eigenlijk.

Nog een aanvulling: alhoewel ze tegenwoordig regelmatiger begint te grommen, zoals bijvoorbeeld naar mensen die in het donker uit hun auto stappen en om de één of andere reden ook altijd naar de postbode, doet ze dat nooit naar mij of naar m'n kinderen. Ook niet als ze begint te happen, daar gaat nooit gegrom aan vooraf.

Ze hapt ook nooit naar m'n man en m'n jongste dochter, die beiden de hond 'tolereren' maar er verder zelf amper mee bezig zijn en er ook zelden tot nooit (alleen) mee gaan wandelen.

7 Maanden is ook nog wel jong. Boyko was toen hij hier kwam minstens 6 maanden en had dit gedrag ook extreem. Dat was ook echt lastig onder controle te krijgen op die momenten. Anderzijds vind ik afdraaien dan ook wat moeilijk voor te stellen. Als ik dit destijds gedaan zou hebben zou hij gewoon verder gegaan zijn op mijn achterkant. Dit is ook het lastige aan opvoedmethodes, want op zich is dit een goede methode met bijvoorbeeld een jonge pup die snel opgeeft maar een hond van flink formaat die het als een vrijbrief gaat zien om door te gaan is dat denk ik een ander verhaal.

Ik probeerde inderdaad veel te voorkomen maar als het dan toch mis ging (in het begin meerdere keren per dag/per uur) dan probeerde ik hem eerst af te leiden door een zoekopdrachtje. Als dat niet werkte hield ik hem zodanig vast dat hij me niet kon bijten (ik weet dat dat een flinke uitdaging is met een grote hond). Als je een tuigje omlaat gaat dat misschien makkelijker. Ik denk dat afdraaien heel goed kan helpen bij echt jonge pups maar bij een hond van flink formaat die vervolgens door gaat treed ik wel iets steviger op. Als het moet pak hem vast (zeker niet hardhandig/straffend) zodat hij mij niet kan bijten en zeg ik duidelijk nee. In een later stadium was een stevige nee hier meestal voldoende. Op den duur ben ik ook weleens boos geworden (verbaal) maar dat werkte averechts, gewoon neutraal en helder werkt voor Boyko in ieder geval goed. Ik ben heel zachtaardig naar dieren maar als een hond van aardig formaat mij aanvalt doe ik niet alles met zijden handschoentjes. 

De laatste tijd gaat hij vaak uit zichzelf zitten nadat hij heel even zijn beheersing verloren heeft, nog voordat ik wat zeg. Boyko is wel een stukje ouder dus aangezien het een stuk minder wordt bij je hond denk ik dat het langzaamaan wel verdwijnt. Hier is het er nu bijna uit, soms met spelen komt het even opzetten maar dat is vrij minimaal. 

Wel fijn dat er ook veel dingen goed gaan.

Mocht het converseren met de hond niet werken, en blijft ze haar tanden tegen je gebruiken, dan lijkt het mij verstandig om een bijtpak aan te schaffen. Dit soort pakken bieden een geweldige bescherming tegen aanvallende honden van (bijna) alle rassen

Dat afdraaien, ik ga eerlijk zijn, da's uit onmacht bij mij. Het is vluchten naar binnen eigenlijk. Omdat ik er gewoon niet in slaag haar beet te nemen als ze zo staat te springen en te happen . Ze maakt er echt een spelletje van en springt dan echt heel fluks voor- en achteruit ondertussen happend waar ze kan. Eén keer toen het op wandeling gebeurde omdat ik haar wou aanlijnen, heb ik haar gegrepen waar ik kon en dat was haar nekvel (na een paar pogingen), maar gericht haar halsband nemen lukt dus niet. Als het nog vaak voorkomt zoals in de tuin zal ze weer thuis met huislijntje en harnasje moeten rondlopen, dat grijpt gemakkelijker...

Het feit dat een 'nee' dan niet werkt op zo'n moment frustreert me wel. Hoe strenger ik 'nee' zeg, hoe meer ze rebelleert, lijkt het wel. Soms begint het bijten zelfs naar aanleiding van een 'nee', ze verdraagt dat gewoon niet (bijvoorbeeld als ze met haar 2 voorpoten op het aanrecht staat en een 'nee' krijgt durft ze ook beginnen happen).

Zo het gevoel hebben dat je op zo'n moment niets te zeggen hebt aan je hond, eigenlijk alle controle kwijt bent, dat zou niet mogen zeker? Het is daarmee dat mensen Dutcheye me zit uit te lachten, ik besef dat heel goed en ik begrijp dat ook ergens. En op zo'n momenten denk ik inderdaad dat ik gewoon niet in de wieg ben gelegd voor een hond, ik wist gewoon niet op voorhand dat een hond opvoeden zo enorm moeilijk was. Ik heb probleemloos drie kinderen groot gebracht, jaren als leerkracht voor grote klassen pubers gestaan en nooit enig probleem gehad met gezag, maar een f****** poedelpup doet me nu de das om.

Maar goed, ik spartel verder en ben al blij met elke vooruitgang die ik boek.

Normaal gezien is m'n zoon straks eens 5 dagen na elkaar thuis en je kan niet geloven wat een opluchting dat is, eens afgelost te worden in de zorg en opvoeding van die hond. Ook dat is raar zeker, dat je het gezelschap van een hond soms echt als lastig werk ervaart eerder dan als een plezier? Ik ben zo blij dat er een topic over 'puberhonden' bestaat, want ik hoop echt dat dit gevoel overgaat eens de hond volwassen is, dat het tijdelijk is...

Marie ik denk niet dat jij een doorsnee hond hebt, in ieder geval niet een hond hoe ze in de maatschappij worden weggezet, dus neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je het soms op deze manier ervaart.

Onze pup haalt nauwelijks kattenkwaad uit en als die dat wel doet is het vaak grappig en onschuldig. Ik gebruik het woord Nee alleen als er echt iets groots aan de hand is.

Als Yoshi bijv weer eens zijn koppie in de vaatwasser steekt, wat misschien vergelijkbaar is met poten op het aanrecht, doe ik vaak een ‘uh uh’ geluidje. Als hij dan afstand neemt, al is het maar 30 cm, beloon ik hem door goed zo te zeggen. Als uh uh niet genoeg is doe ik nog wel eens met mijn lichaam hem (zonder aanraken) weg duwen door zijn plaats in te nemen zeg maar. Voor dit soort dingen vind ik het niet waard om Nee te zeggen, juist omdat ik wil dat het woordje zijn waarde behoudt. Misschien kan je dus eens kijken met jouw hond of op een andere manier corrigeren ook werkt, als het gaat om kleine  dingen. Yoshi springt ook nog wel eens uit enthousiasme tegen het aanrecht als we zijn eten maken, als dat een keer gebeurd doe ik niks en zodra hij dan uit zichzelf blijft staan of zitten beloon ik hem weer! Hierdoor schenk ik geen aandacht aan het vervelende gedrag alleen maar aan het juiste gedrag! Dit werkt bij onze hond heel goed.

@ Marie: er is niets mis met vragen naar ervaringen van anderen, daar leer je een hele hoop van, maar het kan ook een beetje een valkuil worden. Zeker als je bepaald gedrag voor jezelf vrij pittig om mee om te gaan vindt, en je leest dat het bij anderen heel anders gaat... Geen enkele hond is hetzelfde, dus de uitdagingen die je tegen komt als je hond opgroeit zijn ook met iedere hond weer anders. Dat ervaar ik hier ook, met Monkey gaat het ook allemaal anders dan met mijn vorige hond Billie. Ik kom nu hele andere uitdagingen tegen. Maar uitdagingen heb ik met Billie ook gehad de eerste anderhalf/2 jaar. Ik kan me niet meer herinneren wat het precies was waar ik toen steeds tegen aan liep, omdat de vriendschap en verbinding zo sterk is geworden en die herinnering overheerst. Maar Billie was bij lange na niet zo'n piranha als Monkey kan zijn, dat weet ik wel zeker. Alleen zie ik daarbij ook dat Monkey over het algemeen veel fysieker is: als Monkey bijvoorbeeld een knuffel geeft staat ze met haar voorpootjes op je voet en duwt ze zich lekker tegen je aan. Billie had van nature heel veel respect, die zou niet eens tegen iemand opgesprongen zijn, laat staan dat ie zn gewicht tegen iemand aan durfde te duwen... Wanneer ik Billie op een menselijke manier een knuffel wilde geven (armen om hem heen en mijn hoofd tegen hem aan) dan vond hij dat maar ongemakkelijk, dus respecteerde ik dat en vond manieren van affectie die we allebei als prettig ervaarden. Terwijl Monkey juist enorm geniet van zo'n menselijke knuffel, zij zucht eens diep en drukt haar koppie extra stevig tegen je aan. Ik mag echt alles bij haar doen, en andere honden trouwens ook. Billie hield er absoluut niet van als honden tegen hem op sprongen, Monkey vindt tot nu toe echt alles prima. Dus dan is het ook goed te begrijpen dat ze veel fysieker is in gedrag wat ik dan liever niet zie .. En laten we eerlijk zijn, als je jong bent is stoeien ook gewoon leuk om te doen (zelfs als je ouder bent). Die hap aanvallen zoals jij ze omschrijft komen echt niet alleen voort uit stress of frustratie, een jong dier wilt soms ook gewoon lekker stoeien! Maar aangezien jij er als baas niet zo blij mee bent, zul je aan een dier wijs moeten maken dat je hier niet aan mee doet. Hoe je dat doet werkt ook voor iedereen weer anders, sowieso heb je verschillende manieren van opvoeden, maar wat werkt bij de ene hond werkt niet voor de andere. Het is zoeken, ontdekken, leren... En met sommige dingen zul je zien dat je hond dat al echt heel goed kan, terwijl je hond met andere dingen weer meer tijd nodig heeft om te leren. Ik zou me er dus niet zo aan vast pinnen dat ze met 7 maanden nog zo wild kan doen... Ze is juist nog hartstikke jong! Maar dat betekent niet dat je het altijd maar hoeft te negeren. Als het het beste voor jullie werkt dan is dat natuurlijk prima, maar ik kan me voorstellen dat je in de tuin ook wat meer controle wilt hebben. Als Monkey los loopt en ze vervalt in zulk stoei gedrag, dan is mijn eerste reactie ook wat Hannah zegt: kijken of ze kan stoppen door middel van afleiding met een speeltje of snuffelen voor brokjes. Indien ze niet te bereiken is pak ik haar halsband vast, en lijn ik haar aan, dan is het direct over. Een tijdje geleden kreeg ik moeite met aanlijnen omdat Monkey zich daar ook tegen verzette, maar toen liet ik de (lange) lijn aan de halsband zitten, dan was ze wel los maar had ik direct controle zodra zij haar beheersing verloor. De lange lijn zou ik in de tuin dan niet aanraden, aangezien ze zulke gekke capriolen uithaalt en je niet altijd overzicht hebt met zoveel ruimte (heerlijk trouwens!)... Maar misschien is er wel iets te verzinnen met een kort touwtje met een musketon eraan? Iets dat kort genoeg is zodat ze niet ergens achter kan blijven hangen, maar waardoor je haar wel kan vast pakken als ze zo'n bui heeft. Of een tuig met handvat? Monkey kan altijd uit een tuig ontsnappen, maar misschien helpt het met jouw hond wel? 

Het is ook lastig hoor. Ik denk dat Boyko heel vergelijkbaar was en ik werd af en toe best moedeloos van hem. Als ik hem vastpakte was het, zeker in het begin niet zomaar over. Dan ging hij verder op mijn arm en probeerde hij zich op zijn rug te gooien. Dan hield ik hem heel strak vast, daar ben ik normaal geen voorstander van maar anders zou het een gebed zonder eind worden. Ook heb ik hem best wel eens hard van me afgeduwd, dat verdient geen schoonheidsprijs maar als hij van twee meter afstand naar me opsprong kon ik of omvallen of een duw geven. Zoals gezegd hangt het heel erg van de hond af maar Boyko is zo ontzettend lomp en fysiek dat ik soms ook mijn lijf gebruik om hem af te weren. Meer in passieve zin, hij dreigt mij omver te lopen dus ik ga heel stevig staan waardoor hij een klap krijgt door heel hard tegen me aan te lopen. Dat is voor hem niet fijn maar hij doet het zelf, ik kan ook opzij lopen maar ik wil dat hij mijn ruimte leert respecteren. Door zelf aan de kant te stappen ontwijk ik zijn lompheid maar dan blijft hij dit doen. Ik kan nu wel zeggen dat het gewerkt heeft, hij loopt bijna nooit meer tegen me aan en ook het happen is ontzettend verminderd. Ik heb in het begin ook heel erg op mijn strepen gestaan omdat ik mijn enkelbanden gescheurd had en niet veel lompheid kon hebben. 

Ik wil hier niet mee aangeven dat je het niet goed doet hoor. Het is meer dat het opvoeden met alleen belonen nogal veel gepromoot wordt, ik ben hier zelf ook voorstander van maar soms vereist een situatie denk ik net een wat andere aanpak. Bij mij is het wel een grens als een hond mij niet respecteert en fysiek belaagt. De verdere opvoeding gaat heel positief hier hoor maar als hij mij vol aanvalt sta ik er wel achter om hem weg te duwen en een verdere aanval te voorkomen. Dit was hier dus alleen in het begin nodig, het kwartje is bij hem echt wel gevallen nu. Nu is een sporadische herinnering in de vorm van een duidelijke 'nee' voldoende. 

Ik moet ook zeggen dat onze andere hond ook het tegenovergestelde is en ik af en toe best moeite heb met Boyko's karakter. Vaak vind ik hem heel leuk hoor, hij is heel lief en een echte clown maar soms vind ik zijn lompheid lastig. Gelukkig is mijn vriend heel actief betrokken en kan hij heel goed met zijn karakter overweg. Heerlijk om het soms lekker aan hem over te laten, dus ik begrijp helemaal dat je ernaar uitkijkt dat je zoon naar huis komt.

De adviseurs die tot nu toe hebben gereageerd weten heel goed te verwoorden hoe het vooral niet moet en geven adviezen zonder hun huiswerk te doen

Als zij in dit stadium van het probleem nog moeten vragen hoe oud Zelda ook alweer is dan hebben zij niet de moeite genomen om ALLES wat Marie op dit forum geschreven heeft te lezen alvorens tips te geven Of, glimlachend adviseren: Ga er een boek over schrijven joh (valt best mee)

Het treurige is, dat dit alles voorkomen had kunnen worden door op tijd in te grijpen 

Benieuwd hoe onze  'kampioenen' Michelle, Dagmar en Desiree, vanaf nu, in deze situatie zouden handelen?

Vergeef me dat ik jouw algemene posten ga negeren, ik ga liever in gesprek met mensen met ervaring dan met toeschouwers aan de zijlijn die vanalles kunnen zeggen maar zelf met 0 praktijkervaringen op de proppen komen.

Dus richt je vooral niet tegen mij, want ik heb helemaal geen behoefte om te communiceren met jou. Niets zeggen doe ik liever stilzwijgend ipv wat gebrabbel op een forum.

Soms leggen mensen de lat veel hoger voor een hond dan voor een kind, in de opvoeding. Klinkt misschien raar om dat zo te zeggen, en ik bedoel het zeker niet negatief!

Maar van mensenkinderen wordt veel sneller begrepen dat ze jengelen, ruzie maken, niet luisteren, krijsen, huilen, tegenspreken, stampvoeten, zeuren, wild en onbezonnen doen, enz. enz. Ouders denken niet zo snel dat hun kleuter abnormaal is of dat ze zelf er een zootje van maken als die kleine weer es de aap uithangt of driftbuien krijgt. Maar bij een pup voelen ze zich vaak wel heel onzeker, hebben ze snel het gevoel dat ze falen, en verwachten ze dat de hond op enkele maanden tijd klaargestoomd is.

Maar ook een hond is een levend wezen dat van kind naar volwassene evolueert. En dat gaat lang niet altijd zonder slag of stoot. 

Dus nee, het is niet raar dat je het lastig vindt, dat je die puberpup achter het behang wil plakken, dat het een zoektocht is en dat je blij bent dat een ander het eens van je overneemt. 

En nee, je hond is niet abnormaal. Het is een sensitieve en expressieve hond, maar ook eentje met humor. 

Als je terugdenkt aan de opvoeding van je kinderen, dan zal dat vast niet zo 'probleemloos' geweest zijn in de zin van dat de kindjes zich altijd en overal meteen perfect gedroegen. Maar eerder dat je er zelf niet zo snel een probleem van maakte en de nukken en kuren beter kon incasseren en relativeren. Dus probeer het es vanuit die hoek te bekijken, vanuit begrip.

Uiteraard wil je graag een goeie opvoeding geven en gewenst gedrag aanleren, maar daar hoort m.i. ook bij dat de teugels wel es losmogen, dat je kijkt naar wat je hond plezier geeft en je daar ook onbevangen in kan meegaan. Niet altijd en overal, nee, je kan zelf beslissen waar en wanneer. Maar de boog moet niet altijd gespannen staan, het mag ook es lekker gek. En je zal zien, alles komt wel op z'n tijd. 

Ik ben dit topic gestart om ervaringen uit te wisselen en de leuke en minder leuke momenten met onze pubers te kunnen delen.

Huiswerk is hier dus niet van toepassing. Overigens heb ik het topic van Marie vanaf het begin gevolgd en heb ik desondanks zojuist gevraagd hoe oud haar hond nu is. Ik onthoud namelijk niet alles wat ik lees. 

Heb je zelf ook een puberhond en wil je daar ervaringen over delen? Wees welkom en deel met ons hoe het met jouw hond gaat. Wil je alleen maar uit de hoogte doen en kritiek leveren, doe dat dan lekker in één van je eigen topics.

Opvallend duidelijk dit, Marie zit onder de blauwe plekken door het bijten van haar hond. Al maanden  geeft zij duidelijk de situatie weer, van wat er op dat moment speelt. Iedereen valt over elkaar heen van het geven van adviezen. 

Conclusie:  Hondje bijt nog steeds

Ik dacht: Gelukkig hebben wij hier 3 kampioenen in ons midden die ook van zich kunnen laten horen. Inmiddels weten wij dat er al één aan de zijlijn staat (die het kennelijk ook niet meer weet) en hoop ik op één van de twee overgeblevenen 

Welk advies geven de 'kampioenen' Michelle en Desiree, om Marie verder op weg te helpen zodat zij ook volgend jaar hier leuke teksten kan plaatsen?

Want het kan wel

De situatie is immers veranderd ...

Misschien heb je het nog niet in de gaten, maar Michelle en Desiree zijn niet actief in dit topic.

Als je hen advies wil vragen, kan je dat best via pb doen, dan lezen ze je berichtje vast wel. 

Haha ja, dat ziet er iets anders uit dan destijds bij Boyko dit ziet er onweerstaanbaar schattig uit

Boyko gooide zich dan al worstelend en bijtend op de grond maar die fase is gelukkig voorbij

Ik denk dat de conclusie ‘de hond van Marie bijt nog steeds’ technisch gezien klopt, maar het is niet de conclusie die ik trek als ik haar topic en posts lees. Mijn conclusie is (op basis van haar eigen woorden) ‘de hond van Marie bijt al veel minder dan eerst’. Natuurlijk is het nog steeds vervelend, en natuurlijk word je er soms nog steeds wanhopig van, dat snap ik best. Gedrag is vaak gewoon niet in één keer over, ook niet als we dat graag willen. Maar als ik de posts zo lees, zit er gewoon een stijgende lijn in. Ik zie geen enkele reden om nu voor een veel radicalere aanpak te gaan, er worden al successen geboekt, ze zijn er alleen gewoon nog niet.

Zeker. Temeer omdat men nu ook meestal altijd het negatieve gaat benadrukken. 

Open een topic met alleen maar positieve gedragingen van de dag, en je krijgt een gans ander beeld.

Het is menselijk om het negatieve te zien hoor, en het weegt ook veel meer door dan positief, wat vaak als ''normaal'' wordt bestempeld, maar dat niet altijd zo is. 

Er was een tijd dat het moeilijk ging met de zoon, nu is het al een opluchting dat de zoon er even is. Schitterend toch, dat amper in een paar maanden.