De puberteit

Ik denk dat het wel enorm verschilt per hond. Zeno was in zijn puppytijd het meest wakker en actief. Hij sliep bijna nooit overdag. Vanaf de puberteit ging hij juist meer slapen, ook uit zichzelf overdag. Eindelijk had hij die 'uitknop' gevonden. Hij ging zelf zijn rust pakken. Dus het 'ik moet hem constant entertainen' gevoel verdween daar ook mee.

Kattenkwaad zoeken tolereerde ik niet, dus dat deed hij ook niet. De hondentrainer zei altijd tegen mij 'bij jou komt hij nergens mee weg'. Dat kwam volgens hem omdat ik erg consequent was in wat wel en niet mocht.

Nu hij de puberteit heeft verlaten en de volwassenheid heeft bereikt is het zo gebleven. Ik heb niet het idee dat hij veel meer slaapt dan in de puberteit. Zijn algehele energieniveau is wel iets lager geworden, maar zou ik niet laag noemen. Hij heeft echt wel een hoger energieniveau dan de gemiddelde hond.  Aandacht vragen gebeurt wel veel. Bij hem is dat vooral aanstaren, kop op schoot leggen, geen geblaf, gepiep of gezeur of vervelend gaan doen. Als ik het staren zat ben kan ik hem laten liggen of ergens naartoe sturen. Maar ik vind het niet altijd erg. Hij is gewoon een hond van actie.

Ik ben geen twee honden gewend, maar zover ik weet kunnen twee honden 2 x zover werk zijn en kunnen ze elkaar ook in negatief gedrag versterken i.p.v. dat ze elkaar vermoeien en voor meer rust kunnen zorgen. Ik zou er zeker niet blindelings vanuit gaan dat een tweede hond een perfecte oplossing zou zijn.

Ik wandel met Zeno ook vaak langs een huis met een hek met een hond die in het verleden vaak naar hem uitviel.

Ik merkte ook dat Zeno zijn houding ging veranderen. Niet zijn nekharen omhoog en niet grommen (daar doet hij niet aan), maar wel zichzelf groter maken en de staart hoger dragen.

Wat ik deed was anticiperen, Zeno aan mijn linkerkant manouvreren (het hek was rechts), zodat de afstand zo groot mogelijk was. En dan gewoon 'kom mee' en DOOR. Niet stil gaan staan. Hup erlangs, het is zo weer voorbij. En dan als ik een stuk verder was, daar is een grasveldje, mocht hij snuffelen/plassen. Zo kon de opgebouwde stress weglopen.

Ik heb wel het geluk dat dit huis niet bij mij om de hoek was en dat de eigenaar daar werk van heeft gemaakt. Hij laat zijn hond volgens mij alleen als hij er ook is in de tuin en de hond valt tegenwoordig veel minder uit.

Als hij dan al onbereikbaar is, moet je het proberen voor te zijn en ruim op tijd anticiperen. Je zou hem tijdig een opdracht kunnen geven. Bijvoorbeeld zitten of volgen of een rondje om je heen lopen, iets wat hij leuk vindt of iets wat hij goed kan.

Voortslepen werkt inderdaad averechts. Dat kweekt weerstand.

Misschien helpt het ook om in een iets hoger tempo langs te gaan, joggen ofzo. Ik zou dat dan wel op een andere plek oefenen. Houd hem bij het passeren in ieder geval geëngageerd met jou i.p.v. de hond achter het hek. Dan kan je het later weer afbouwen en uiteindelijk zou Oscar gewoon naar de hond moeten kunnen kijken zonder er opaf te moeten.

Al is de kans groot dat de stress-reactie (de haren omhoog) er wel in zal blijven. Bij Zeno blijft dit er ook in (het zich groter maken), ook al is de hond daar helemaal niet. Ze hebben dan het verband gelegd 'op die locatie is iets engs'.

Ik lees dat jullie pubers allemaal meer slapen overdag dan toen ze puppy waren. Dat is hier ook een tijdje geweest, maar de laatste tijd niet meer. De kerstvakantie en het feit dat er meer volk in huis rondloopt zal daar idd wel mee te maken hebben. En op uitstapjes slaapt/rust ze echt nooit, terwijl de pubers van vrienden wel moe en veel kalmer zijn na een lange wandeling.

Wat zo'n blaffende honden betreft. Ik kom net terug van mijn wandeling, alles ging goed, zeker een uurtje gestapt, veel gesnuffeld, ook even los laten lopen. Maar toen ik bijna thuis was passeerde ik een vakantiewoning met omheinde voortuin en daar zat een klein hondje nogal opgewonden heen en weer te lopen. Ik anticipeerde door aan de andere kant van de straat te lopen en mijn hond er met voertjes voorbij te leiden. Het hondje begon enorm te blaffen, de eigenaar riep dat ik geen schrik moest hebben, 'hij kan er niet over', maar ik wil dat mijn hond in zo'n situaties gewoon doorloopt ipv te gaan zitten of speelse bewegingen te maken met haar kont in de lucht. Dat lukte dus maar half en ik sleepte haar inderdaad ook mee, m'n tempo verhogen lukte niet want zij wou naar dat hondje blijven toe trekken.

Meeslepen wekt inderdaad weerstand CatnDog. Het gevolg was dat ze zo'n 10 meter verder een enorme bijtaanval kreeg gericht op mij. Opspringen en happen waar ze maar kon. Ik slaag er tegenwoordig wel in kalm te blijven, ik kan haar riem dan van haar tuigje naar haar halsband krijgen (tijdens die 'transfer' bijt ze dan wel in m'n handen, maar ze bijt eigenlijk niet geweldig hard door) en ik heb haar laag gehouden door m'n voet op de riem te zetten. Na wat protest is ze uiteindelijk op haar zij gaan liggen, wat voor mij niet hoefde, ze moest gewoon laag blijven, maar op die manier kalmeerde ze toch. Daarna verder gewandeld, nog even met opspringen en bijten in de riem en de laatste meters afgelegd met een hond die terug helemaal zen was, alsof er niet was gebeurd. Eenmaal thuis heb ik haar wel losgelaten in de tuin waar ze nu al een half uurtje zoomie-gewijs heen en weer aan het rennen is.

Het is een ervaring zoals we er weer bijna dagelijks hebben, zowel ik als mijn kinderen. En inderdaad, zoals Blondie al aangaf, alweer omdat ze ergens niet bij kan of mag geraken.

Ik weet alleen niet wat ik beter had kunnen doen. Ik nam de grootst mogelijke afstand van dat blaffende hondje door naar de overkant van de straat te gaan, ik leidde af met snoepjes, ik probeerde mijn tempo te versnellen. Misschien had ik uiteindelijk niet aan de riem mogen trekken, maar moet je je hond laten neerzitten of speelbewegingen laten maken tov een hond die in z'n tuin door het lint aan het gaan is?

Ze raakt gewoon zo rap opgewonden. Ook nu mijn man na een weekje verlof terug gaan werken is. Ze reageert meer dan ooit opgefokt als hij thuiskomt. Gisteren plaste ze binnen van zodra ze hem zag en daarna rende ze de hele woonkamer door waarbij ze gewoon over de rugleuning van de zetel (bank) sprong, verschillende keren uitgleed op het parket en keihard haar hoofd stootte tegen de tafel. Zo'n dolle mina, ze verongelukt zichzelf bijna gewoon omdat ze blij is en geen weg weet met haar enthousiasme.

Ik begin me nu toch af te vragen of ik mijn heil niet moet zoeken in bachbloesems ofzo, zodat ze minder rap in het rood zou gaan (zowel bij frustratie als enthousiasme). Het werd mij eerder aangeraden door een vriendin, maar toen was ze echt nog een heel jonge pup, maar nu ze op 9 maanden nog steeds zo vlug opgefokt geraakt ben ik het toch aan het overwegen.

Heeft iemand daar positieve ervaringen mee of is dat kwakzalverij?

Hoe doe je dat? Dit fascineert mij mateloos.

Reële voorbeelden die zich ten huize Billie regelmatig afspelen:

De tafel afruimen: van zodra ik mij draai en met de borden wegloop, kijkt zij om een achtergebleven vork te stelen.

Even mijn glas water op het aanrecht achterlaten en haar 2 seconden uit het oog verliezen: rinkelend glas en overal water en scherven op de vloer omdat ze het omver duwde met haar neus.

De deur van het toilet niet volledig in het slot laten vallen = er vliegensvlug met een rol WC-papier vandoor gaan.

Mijn vaatdoek over de kraan hangen: ze holt ermee weg alsof ze de buit van haar leven bemachtigde.

En dan mag je er vooral niet achteraan rennen want dat is hetgeen ze eigenlijk wil. En naar commando's luistert ze op zo'n momenten totaal niet, ze staat dan uitdagend in speelhouding voor je te springen met haar buit in de hoop dat je haar toch achterna zou komen. Not.

Hoezo ben jij wonder-woman dat jij al die dingen altijd en overal kan verhinderen? Je kan toch niet voortdurend in de nek van je hond lopen hijgen en je eigen leven daarbij volledig stilleggen om toch maar op dit soort kattenkwaad te kunnen anticiperen? Geef mij de gouden tip aub!

Ik heb altijd een balletje mee van Chuck-it, zo'n blauwe met een piepje erin. Dat piepje zelf gaat zeer snel stuk, wat dan overblijft is een soepel maar stevig balletje om in te bijten (en als je hond hard genoeg z'n best doet en een beetje mazzel heeft, piept het balletje tussendoor toch nog een keertje). Dat maakt het voor Monkey het ideale stressballetje. Als ik zie dat ze iets spannend vindt (kijk goed naar je hond, deze geeft al bepaalde signalen af voordat hij/zij over gaat tot uitvallen), dan vraag ik even haar aandacht en geef ik vrij vlot dat balletje, dat geeft haar ten eerste iets meer zelfvertrouwen, waardoor ze sommige situaties meteen minder spannend vindt, maar ze kan ook eventueel direct wat spanning weg kauwen. Zo buig ik opbouwende spanning om naar ontspanning, op een manier die ik prettig vind. Als je hond een bal niet leuk vindt, kun je ook een ander speeltje gebruiken, of bijvoorbeeld even touw trekken als beloning, net wat voor jou en je hond werkt. Het is iig de bedoeling dat je hond zijn spanning erin kwijt kan, ipv dat hij/zij de keuze maakt die kwijt te raken door uit te vallen, of door naar je armen te gaan lopen happen.. Even lekker tetteren/uitvallen of stoeien is een hele intuïtieve manier om energie los te laten, lucht enorm op, maar er zijn meerdere manieren om dat te doen en daar kun je als eigenaar je hond in begeleiden. Wanneer je puber ouder wordt merk je dat bepaalde situaties steeds minder spanning geven bij je hond, en dan is er vanzelf ook minder nood om dat balletje te geven. 

@Marie: hier in huis overheerst de rust. Regelmatig trekt Monkey zich zelfs even terug naar haar mandje in de slaapkamer, dan heeft ze even geen behoefte om gestoord te worden. Ik heb vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ik dat ook verwacht: buiten mag ze zich uitleven, maar binnen is er ontspanning. Dat heb ik zelf ook hard nodig namelijk. Wij hebben geen tuin, dus we gaan er veel op uit, maar niet zoveel als jij moet ik eerlijk zeggen hoor. Billie heeft het maar getroffen! Heeft Billie voor jouw gevoel wel een uitknop in huis, of is ze standaard "aan" als het gezin wakker is? Wij hebben een oppas hond die bij eigen gezin heel anders is dan bij ons. Wij hebben geen kinderen, dat scheelt natuurlijk, maar toen hij hier in het begin kwam hebben we ook heel consequent de regels duidelijk gemaakt: binnenshuis is er rust. Na elke lange wandeling, waarbij we ook voldoende mentale en fysieke uitdaging bieden, stuurden we hem met een kluif naar zijn mand. Elke keer wanneer hij reageerde op geluiden of kwam zeuren om aandacht begeleidden we hem met kalmte weer terug (tenzij hij gewoon kalm ging verliggen natuurlijk). Ondertussen hadden we ontdekt dat hij zich het prettigst en het langst ontspannen voelde in een bench waar kleden overheen zitten, echt een veilig prikkelarm holletje dus. En zodoende kwam er al snel een nieuw patroon in, maakte opwinding in huis plaats voor ontspanning. Als hij hier is, ligt hij alleen nog maar te pitten tegenwoordig. En als hij thuis is, staat hij weer continue aan. Hele andere hond is hij dan. Dus als ik naar mijn eigen ervaring kijk, dan geloof ik toch dat het belangrijk is om een gevoelige hond te begeleiden naar rust. Volgens mij hebben honden dat wel nodig. Al zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen, ik wil niet alles over 1 kam scheren.. Maar zeker als jij zelf ook merkt dat Billie de laatste tijd, nu er meer gezinsleden thuis zijn, minder rust neemt en buiten meer last heeft van hap aanvallen, zou het goed mogelijk zijn dat ze toch meer behoefte heeft aan rust, ook al kan ze dat uit zichzelf maar moeilijk nemen. 

Susanne, ik heb vroeger nog zo'n bal met trektouw geprobeerd om af te leiden. Toen hielp het niet, als Billie gefocust is op iets dat ze boeiend vindt is ze daar erg moeilijk van af te leiden. En eens ze aanvalt is het al helemaal te laat.

Anderzijds, de aanhouder wint, dus ik zal dat speeltje volgende keer nog eens bovenhalen, bedankt voor de tip. Ik gebruik het wel als ze losloopt op het strand, om haar aandacht van vogels of andere honden weeg te nemen. Dan lukt dat meestal de eerste 2 keren, maar de derde keer niet meer. Maar bij een bijtaanval heb ik daar nog nooit veel succes mee gehad, maar mss moet ik nog beter anticiperen.

Wat rust in huis betreft: we zouden eigenlijk de hele tijd stil moeten zitten. Soms laat ik mijn huishoudelijke taken gewoon liggen en blijf ik in mijn boek lezen of computeren zonder te bewegen, want van zodra ik in beweging kom springt ze recht om te kijken wat er te beleven valt.

Soms draai ik geërgerd met m'n ogen als een van mijn kinderen nog maar de keuken in komt om water te halen op een moment dat Billie eindelijk rust neemt, want dan is die rust ook over. Ze wil altijd alles gezien hebben en volgt iedereen overal. 'Wij mogen hier toch ook nog leven', zeggen mijn studenten dan (terecht).

De enige mogelijkheid om een beetje rust af te dwingen is de ren, maar als ik die niet sluit blijft ze daar niet uit zichzelf in. En de ren overdag even sluiten..., iemand maakte mij hier duidelijk dat dit nooit de bedoeling kan geweest zijn van degene die mij de tip van die ren gaf, om een puberhond nog te gaan begrenzen in een ren overdag. Het voelde aan alsof ik haar mishandelde, dus gebruik ik die ren enkel nog overdag als ik haar even alleen laat omdat ik een boodschap moet doen ofzo.

Het klopt dat de vakantie, met meer gezinsleden thuis en nog meer actie, haar gedrag niet ten goede komt. Ze steelt meer in huis, begint te bijten als ik haar dat wil verhinderen, er zijn weer meer aanvallen buitenshuis ook. Dat gebeurde voor de kerstvakantie allemaal veel minder. Je kan gelijk hebben dat ze gewoon meer rust nodig heeft, desnoods met begeleiding. Ik zal er vanaf maandag (vanaf dan ben ik weer alleen) toch weer eens meer werk van maken, eventueel die ren weer meer beginnen te gebruiken ook.

Als die rust in de ren wel werkt, zou ik haar overdag gewoon er ook indoen. Zij voelt er zich duidelijk prettig in en jullie hebben dan ook even gewoon 'me-time' alleen maar winnaars lijkt me.

Vergeet niet dat een puber nog door heel wat hormonale en fysieke veranderingen gaat, die allemaal kunnen meespelen in even een terugval van gedrag. 

Je bent al zo ver gekomen, deze hindernis nemen jullie ook wel!

@ Lara (ik kan je niet quoten), ik ben het niet met je eens, helemaal als ik kijk naar hoe het hier met de oppas hond is gegaan. Het verplichten (vervelend woord, ik zie het zelf meer als begeleiden) van rust in huis heeft juist geleid tot een hond die op den duur uit zichzelf meer rust vond in het hele huis, maar zijn bench altijd nog als meeste veilige en ontspannen plek beschouwt. Die plek is zo heilig geworden voor deze hond, dat hij zich voor het eerst in zijn leven veilig en ontspannen heeft gevoeld deze jaarwisseling (hij is een jaar of 5/6). Dat zegt genoeg lijkt me... Ik ben het eens met Dagmar. Als de ren op dit moment rust geeft aan een hond als Billie, die zo gevoelig reageert op prikkels binnen het gezin (en overdag ook meer dan voldoende activiteiten krijgt), dan is de rust welkom. Voor zowel de hond, als het hele gezin... Win win! 

@ Marie. Ik ben geen wonderwoman, hoor

Ik was koppiger dan mijn hond, waardoor hij bepaalde dingen opgaf. Omdat het toch niet werkte. Daarnaast heb ik natuurlijk op bepaalde gebieden heel erg veel geluk gehad: zo is Zeno helemaal niet vocaal, dus heb ik nooit met een hond hoeven worstelen die veel blaft. Ook heeft hij in zijn hele leven nog nooit geprobeerd om op de bank te springen of iets van de tafel te grissen, omdat hij gewoon graag met al zijn poten op de grond staat. Het is echt een sta-hond.

Maar bijten en in overdrive gaan kon hij wel, zoals je weet. En hij raakte ook heel snel opgewonden. Ik zei altijd van 1 naar 100 in 1 seconde.

Ik denk dat je het heel goed aanpakte met aan de andere kant van de straat doorlopen. Helaas wel met een bijt-reactie tot gevolg. Zoals je aangeeft (en Blondie): frustratie omdat ze een begrensd wordt en ergens niet bij kan.

Ze zit zo snel zo hoog in de opwinding en ze kan nog niet goed omschakelen naar rust.

Het verschil met mijn hond en die hond achter het hek, was dat Zeno helemaal niet per se naar die hond toe wilde. Hij ging in verdediging/had die hond weg willen snauwen. Terwijl Billie denk ik wel naar die hond toe wilde?

Een vraagje: doe je weleens stoeispelletjes met haar? Met haar op de grond dollen? Ik deed dat in de puberteit regelmatig met Zeno en daarmee leerde ik hem wanneer het spel begon en ook een 'genoeg'/'het spel is afgelopen'. Tijdens het spel mocht hij zo wild doen zoals hij wilde, inclusief bijten, maar zonder door te mogen bijten/me pijn te doen. Hij leerde daardoor van heel hoog in zijn opwinding zitten terug te schakelen naar de neutraal-stand.

Of vond ze stoeien te eng? Dan zou ik een ander spelletje zoeken waarbij je de 'spel begint' en 'spel eindigt' overgang goed kunt aanleren.

@ Lara. Het begreft hier het caliber hond dat uit zichzelf geen rust pakt. Die hebben er echt baat bij om een plekje te krijgen waar ze moeten chillen. Ja, je kan dit zien dat dit wordt 'afgedwongen', maar ook ik ben het met Susanne en Dagmar eens dat het helpt en niet averechts werkt bij het vinden van rust in huis.

De tijd dat ik mijn honden behandel zoals ík wil dat ik ze behandel, heb ik sinds mijn jongste al heel er ver achter me gelaten. Hij zit op het werk ook in een bench en dat gaat fantastisch goed. Hij mocht ook gewoon loslopen in de bureau (en mag dat soms nu nog) maar dan krijg je een hond die nerveus heen en weer loopt, piept, omspringt, jankt, kwijlt... In de bench heb je een hond die heerlijkigt te pitten, wat kauwt, rondje loopt. De keuze is toch snel gemaakt? Thuis is hij overigens de rust zelve en slaapt heerlijk languit waar het hem uitkomt. Het ene sluit echt het andere niet uit. Daarnaast is Billie nog jong zat, dat kan allemaal nog veranderen. Maar voor nu lijkt ze mij die letterlijke begrenzing gewoon nog nodig te hebben. Het is niet dat ze aan aandacht en beweging te kort komt. Integendeel zelfs ;) maar zo belandt iedereen in een vicieuze cirkel.

Ik begrijp je wel hoor Lara. Monkey hebben we ook als pup in huis gehaald. Zij had direct een hekel aan de bench, ze wilde er niet eens in de nacht in slapen. Daarom hebben we dat los gelaten en haar vrij gelaten, maar wel begeleid naar rust wanneer we zeker wisten dat ze moe. Wat ik al zei, is voor mij heel belangrijk. En uiteindelijk is zij ook (al vrij vlot) zelf goed haar rust gaan pakken in huis. Wat ik al zei, zij zondert zich gerust even af als ze dat nodig heeft. Hier dus twee verschillende honden, en bij alletwee net even een andere methode gebruikt, maar het resultaat is uiteindelijk hetzelfde. Wat mij betreft is er geen sprake van goed of fout handelen daarin, maar rust kunnen nemen in huis lijkt me wel heel belangrijk. 

Jeetje Marie, dat klinkt erg pittig. Als voor jullie de ren inzetten werkt zie ik niet in waarom je dat niet zou doen. Wij hebben de bench de eerste tijd ook echt wel ingezet als Bram doodmoe was maar er niet aan toe wilde geven. Zelfs 1 op de camping gehad voor het slapen want anders ging hij maar door (we hadden een voorseizoen plek dus Bram gaat al vanaf klein pupje mee naar de camping). En ineens tijdens de zomervakantie in Frankrijk had hij het niet meer nodig. Of dat door mijn aanpak of ondanks mijn aanpak zo ging weet ik niet maar ik ben wel blij met de rust binnen. 

Het voort trekken doe ik ook als Bram in de ankers gaat voor een leuke hond (een pittig blaffende vindt hij niets). Afleiden lukt dan niet en ik zie vaak dat de andere hond dan ook aan de overkant van de straat gaat zitten of liggen en zo kom je nergens. Daar zit bij mij ook het idee dat hij ook moet leren dat je niet je zin krijgt door gewoon in de ankers te gaan. Op de hondenschool oefenen we het genoeg maar daarbuiten lijkt hij ineens niet bereikbaar. Tenminste, er zit wel verbetering in maar als hij in die bui is krijg ik hem er niet uit. Wat doen jullie in zo'n geval?

Wat betreft spelletjes doen, wij hebben bij de hondenschool het commando 'spelen' geleerd. Dat zeg je dan enthousiast terwijl je iets vasthoudt waarmee je samen kan spelen en wat alleen op zo'n moment gebruikt wordt. Wij hebben zo'n fleece vlecht daarvoor. Daar mag hij aan trekken terwijl ik het vasthoudt en enthousiast doe. Tussendoor af en toe los op commando (daar zijn hele lekkere vleesjes voor nodig geweest om dat te leren) en op een gegeven moment is het los en zeg ik daarna 'klaar'. Berg het speeltje weer op en doe gewoon rustig. Einde spel. Toen we het starten was hij daarna natuurlijk hoog in zijn energie, nog lang niet klaar dus springen, happen, blaffen. Dat negeren door de rug toe te draaien en inmiddels is hij na klaar en ook na los heel relaxed. Zo snel als hij hyper kan zijn, kan hij nu ook de rust vinden. De trainer vond dit voor ons en Bram een hele belangrijke oefening. Misschien heb je er wat aan. Ik kan inmiddels het speeltje losjes vasthouden, nee zeggen en dan wacht hij keurig tot ik spelen zeg. 

Als ik inmiddels één ding wel geleerd heb van onze honden is het flexibel zijn. 

Ik kan wel allemaal ideeën in mijn hoofd hebben van wat ik het beste voor hen vind, in de praktijk gaat het toch vaak anders, soms is het dan goed om mee te buigen. Er zijn meerdere manieren om dingen aan te pakken, het één is niet altijd slechter dan het andere. Ik ben wel altijd consequent (oké, met June wat minder maar die is inmiddels heel makkelijk). Toen Boyko nog vol in zijn bijtfase zat heb ik ook niet altijd gereageerd zoals ik op papier vooraf zou bedenken. Toch is dit gedrag nu wel over, blijkbaar heeft plan B en soms C en D dus ook gewerkt. 

Voor nu zou ik Billie in de ren doen en kijken of ze dan wel wil slapen. Het is vrij logisch dat ze nu met meer prikkels haar rust niet goed kan pakken. Bij Boyko merk ik het altijd meteen aan zijn gedrag als hij niet genoeg geslapen heeft. Dan is hij veel sneller overprikkeld. Als het druk in huis is zou je misschien ook een prikkelarm beschut hoekje in de tuin in kunnen richten (ik meen me te herinneren dat jullie een grote tuin hebben). 

Wat je op de hondenschool oefent ook in praktijk/daarbuiten blijven toepassen. En op het moment dat hij onbereikbaar is: verder en op een ander moment nog een keer proberen. Volgende keer beter. Gewoon blijven oefenen/herhalen. Het komt echt wel goed.

Interessant punt maar ben momenteel even te moe om er goed over na te denken.

Het eerste wat zo in mij op komt is dat het onderdrukken van emoties een eerste stap is. Door dit te oefenen is het al een setting die door ons gecreëerd wordt. Wij bieden iets aan waarbij de hond zich 'moet' beheersen. Het is dan dus al geen zelfbeheersing want het komt niet intrinsiek uit te hond maar het is opgelegd. Toch denk ik dat door het opleggen van dit soort oefeningen de uiteindelijke zelfbeheersing ook zal verbeteren. Wanneer je kinderen bijvoorbeeld maar één koekje per dag geeft zullen ze best zin hebben in meer maar aangezien ze die niet krijgen leren ze die emotie te onderdrukken. Ik denk dat die kinderen later makkelijker nee kunnen zeggen tegen verleidingen op straat, bijvoorbeeld omdat ze zélf gezond willen eten. Ze weten immers hoe ze de emotie kunnen onderdrukken en leren dat niet alles meteen bevredigd wordt. 

Maar dit was even mijn snelle gedachte naar aanleiding van je bericht, moet bekennen dat ik de link nog niet gelezen heb.

Het normale leven is weer terug gekeerd. Overigens over het slapen, Fudge was tijdens mijn vakantie in de ochtend actief en s middags kakt ze dan in. Maar ook ik wandel dan veel meer dan als ik moet werken. 

Fudge had gisteren een drukke dag en dat was vanochtend echt te merken. Gisteren is ze de hele dag bij de oppas geweest en heeft daar gespeeld met de oppas der hond. 

Thuks gekomen, gegeten, gewandeld en toe meteen weer mee met mij tanken en naar een vriendin die het zelfde ras heeft als ik (halfzus van Fudge). Daar heeft ze tot aan 21:30 zitten spelen en kauwen. Om 22:00 zijn we naar huis gegaan en kon ze slapen. 

Vanochtend om 06:15 op en gewandeld. Bij thuiskomst geggeten en Fudge was daarna op mijn schoot gekropen en half in slaap gevallen. Maarja ik moet werken maar kon echt merken dat ze doodop was. Dus ergens komt het goed uit dat ze nu 4 uurtjes kan rusten met wat kauwen tussendoor. 

Overigens zit ze nu weer in een ruime bench want mevr. Kan niet omgaan als ze alle ruimte in de woonkamer heeft. Ze is dan onrustig, terwijl ze in de bench dat niet heeft en rustig zit te kauwen of slapen. 

Zat me net te bedenken over het dingetje wat ik een paar weken geleden had met reactie op een hond bij een tuin achter een hek, en wist niet meer waar ik het had gelezen. Maar hier dus.

Ik liep met de drie een normaal en bekend rondje. Nu bleek er op een hoek echter een hond in de tuin achter hek te zitten die uitviel. 

Ik had ze alle drie aan de losse flex en lang dus.., omdat ik daar normaliter normaal voorbij kon lopen omdat er domweg nooit een hond zat, laat staan eentje die uitviel.

Het ging dus mis toen er ineens wel een hond tegen het hek aan klapte, en alle drie van mij reageerden actief de-of agressief terug.

Het is een van de standaard rondes die we doen, dus de keren erna nam ik mijn honden iets korter. Ze mogen daar absoluut niet markeren en bij de geringste spanning spreek ik aan, haal ik ze uit die spanning of geef aan dat ik geen gedoe wil en dat we doorlopen. En dat werkt.

Feit is wel dat door ze domweg alert zijn én blijven op dat punt. Dus ik moet echt continue zelf alert zijn en blijven.

Hoge houding vanuit mijn honden kan ik mee leven, verderop moet ik namelijk ook voorbij een hond die ook uitvalt als hij los in de voortuin is. Maar daar anticipeer ik ook op, met name bij mijn reu. Als er geen concrete dreiging is (beest zit achter en hek en wij hebben voldoende afstand) dan is het gewoon klaar en wil ik geen reactie terug, wij doen een spelletje en zijn met elkaar bezig en die hond is gewoon niet belangrijk genoeg.

--

@Marie, de vraag die je stelde over wel of niet laten zitten of af gaan als een andere hond uit zijn of haar stekker gaat vind ik afhankelijk van hoe je je eigen hond inschat op dat moment. (en hoe rustig je zelf bent of blijft)

Laatst had ik weer gedoe met de York, hondje wat een paar keer eerder was losgeschoten en niet gezellig op mijn trio afkwam. Destijds wilde de jongste van mijn honden wel achter dat hondje aan (meer opwinding dan dat het agressie had geweest maar goed, ik wil dat niet hebben), de andere twee gingen gelukkig op commando in de af en zit.

Recent dus weer, de hond werd werd weer hyper, man stak zelf over eerder dan dat ik dat deed, want ik wilde eigenlijk al naar de stoep lopen.

Vervolgens ging hij niet naar de stoep zoals ik dacht, maar bleef staan op straat tegen een geparkeerde auto aan. Hondje kreeg lijn, en kon weer redelijk dicht bij mijn honden komen. Ik was in een voorwaartse beweging, maar de jongste wilde nu terug iets doen naar het hondje.

Ben er niet trots op, maar in een been beweging veegde ik haar van straat terug op de stoep. Ik moet wat hé. Als die andere twee bedenken mee te gaan doen dan is het hek van de dam.

Vervolgens wilde ik wel ander gedrag op mijn correctie. Dus had ik lak aan de man en zijn hond, en omstanders die er blijkbaar ook waren en het verschrikkelijk vonden hoe ik een van mijn honden corrigeerde.

De hond bleef keffen en lijn krijgen en ik had van alledrie mijn honden wel de aandacht, dus heb ze op dat moment gevraagd in de zit te gaan en dat beloond. De keffer kon keffen wat hij wilde, maar in mijn geval was het een goede oefening ondanks de correctie die ik wel gaf aan 1 van mijn honden.

En nee, ik ga niet bij honden die uit hun pan gaan altijd zelf stoppen om een punt te maken. Negeren vind ik fijner en dat we gewoon doorlopen. Maar soms pak ik wel de gelegenheid om het om te kunnen buigen, en te kunnen belonen voor goed gedrag (aandacht voor mij) en dan vind ik gedrag van een andermans hond en zijn of haar opvoeding ondergeschikt aan wat ik graag wil overbrengen aan mijn honden.

Met "het ging mis" bedoel ik dat ik 3 reactieve honden had waar ik te laat op had gereageerd. Het was bekvechten tussen dikke tralies door, maar mijn adrenaline schoot omhoog.

@ Lara en peitjes. Wat goed zeg! Zo snel al Wat een heerlijke hond is die Oscar van jou.

Zeno reageert ook altijd in stilte op alles. Ik houd ervan.

Legendarische eigenwijsheid ben ik gewend, bij katten.

Zeno is inderdaad heeeeel rustig. Nope. Je moet z'n naam omkeren: Zen-0 0 -Zen  Nul Zen. Totaal ongeschikt als rustgevend voorbeeld in ons universum. Maar... in vergeleken met de puppytijd is het 100% verbeterd. En gekke zoomies-buien zijn goed voor de lachspieren.

Wat Zeno me leert is om de wereld niet zo serieus te nemen. Al moet die les nog een beetje bij me inzinken, denk ik