De puberteit

Hehe, een regelrechte thriller.

Nu, sinds ook enorm bezig ben met voeding en darmgezondheid, is hij ook wel veranderd, dus ik geloof ook oprecht wel dat dat een enorme invloed heeft op zijn gedrag. Echt lekker in zijn vel zitten, een goed microbioom hebben, een sterke immuniteit hebben etc, zal zeker ook invloed hebben op zijn gedrag.

Dat puberen tot 3 jaar geld niet voor sommige rassen. Terriërs puberen totdat ze op zijn. Maylo....10,5 jaar....heeft nog af en toe van die puberstreken dat ik denk 'kom op opa!!! Gebruikt dat verstand eens dat je de afgelopen 10,5 jaar heb opgedaan'.

Ik hoop eigenlijk dat iedereen hier gewoon over de puberstreken zal blijven schrijven, ook al is je hond stokoud, als hij zich gedraagt als een puber dan hoor ik het graag.

Het is inderdaad leerzaam en in mijn geval zelfs troostend, dat ik niet de enige ben die tegen bepaalde problemen aanloop. Vooral omdat in mijn omgeving de andere honden die ik ken echte modelhondjes lijken, vooral veel kalmer dan de mijne.

Ondertussen is de drukke paasvakantie hier voorbij en kan de rust toch enigszins terugkeren. Het was leuk om eens afgelost te worden in de zorg voor de hond, maar anderzijds krijgt Billie wel meer van die (bijt)aanvallen bij m'n dochters en zoon. Bij mij gebeurde dat nog af en toe, bij hen bijna dagelijks, maar wel korter en minder hevig dan vroeger.

In huis zag ik het soms gebeuren met m'n zoon, hij zat gewoon te studeren, Billie begon aandacht te vragen, vervolgens in z'n knie te bijten en aan z'n mouw te trekken. Toen hij het wou doen stoppen door haar even naar de keuken te brengen ging ze zich op haar rug leggen, begon er een soort worsteling en ging ze voor z'n pols. Van zodra mijn hoofd vanachter de muur verscheen stopte het al, hoogsten moest ik 'awel awel' zeggen. Ze keek echt als een vervelend zusje dat haar broertje pest en op heterdaad betrapt werd door de mama.

De eerste keer dacht ik nog dat het toeval was, maar het gebeurde verschillende keren, dat ik bijna maar even mijn ogen moest opentrekken en het stopte, een beetje tot frustratie van m'n zoon, die niet snapt waarom mij dat ineens zo gemakkelijk lukt, maar hem niet. Toch wel een beetje alsof ze mijn 'leiderschap' aanvaard heeft, maar dat van de kinderen voorlopig toch nog niet, al toont ze op andere momenten dat ze helemaal gek is op hen.

Wat Femke beschrijft, dat wisselend gedrag qua blaffen en zelfs uitvallen begin ik hier ook heel sterk te herkennen. En het is onvoorspelbaar. We namen Billie mee op daguitstap waarbij we in een compleet overvolle tram als sardienen in een blik eindigden, maar daar bleef Billie kalm en keek ze uitnodigend naar 2 jonge kinderen om geaaid te worden, terwijl ze net daarvoor op een ruim buitenterras van een strandbar, nog fel was beginnen blaffen en uitvallen naar een gezin met kinderen dat aan een tafeltje naast ons was komen zitten. Ik schrik daar dan enorm van, al zeker als ze zo doet naar kinderen. Eén keer is ze naar de hondenweide geweest en daar ging ze dan weer heel lief aandacht vragen bij kindjes die op de weide stonden en ze liet zich uitgebreid strelen door hen. Geen idee waarom ze zich de ene keer poeslief gedraagt en de andere keer eerder angst inboezemt.  Met andere honden is het net zo onvoorspelbaar, zeker als ze aangelijnd is.

Ik heb haar ingeschreven voor de socialisatietest in juni en ben eens benieuwd in welke 'mood' ze dan zal zijn. Het valt echt niet te voorspellen. Ik weet niet of dat in Nederland ook bestaat, maar bij ons is het zoiets:

http://www.kvdedrielinden.be/socialisatietest/

Wat die opmerking over dat loslopen betreft, dat daar soms veel te veel waarde aan gehecht wordt, ik kan daar inkomen. Sedert we het regelmatig doen met Billie (op strand en in duinen) vind ik dat wel heel fijn, maar we konden dat ook echt niet toen ze een jongere pup was. Veel mensen zeggen dat je het juist moet beginnen doen op die jonge pupleeftijd omdat het anders nooit meer zou lukken, maar Billie was toen echt helemaal een ongeleid projectiel. Nu doe ik het als ik afstand kan houden van andere honden, vogels, spelende kinderen, vliegers, mountbikers, joggers.... Ik heb dus overzicht nodig en ik blijf constant op mijn hoede, daarbij zowel voor als achter me kijkend. Ze vindt het bv ook leuk om zomaar een meeuw hoog in de lucht te gaan volgen, al even nutteloos als een straaljager proberen na te jagen, haha.

Soms komt ze zelf vragen om aangelijnd te worden, zeker als het wat drukker is. Ze komt dan als ze los is, in haar riem of flex bijten die ik in m'n handen heb en laat zich gewillig aanlijnen, alsof ze de zelfkennis heeft om te weten dat ze het veel te moeilijk zal krijgen met al die verleidingen. De eerste keer dacht ik nog dat het toeval was, maar het gebeurt nu echt heel regelmatig, ook bij m'n dochter, die haar nog veel vaker loslaat dan ikzelf. Te veel vrijheid zorgt soms voor stress bij Billie en ze lijkt het zelf te beseffen. Laat ons hopen dat zelfkennis inderdaad het begin van de wijsheid is.

Nog iets: gisteren ontmoette ik een man met een poedel en die vroeg me of ik zin had om eind april mee te gaan met de poedelstrandwandeling. Dan wandelen ze met soms wel 40 poedels op een stuk losloopstrand. Ik denk wel dat ik dat eens zal proberen, al probeerde Billie wel weer onmiddellijk als een zottin op die man zijn brave poedel te springen terwijl we even aan het praten waren (met beide honden aangelijnd). Ik ben eens benieuwd wat dat zal geven, zo los tussen zoveel andere poedels.

Marie, heb je die socialisatieproef nodig voor het verder trainen? Of is zoiets verplicht in België? Ik ken het niet maar wellicht bestaat het ook in Nederland. Ik weet niet hoe Bram uit zo'n proef zou komen. Het zou mij niet verbazen als hij dat te spannend zou vinden. 

Wij gaan vanavond naar de training met een vermoeide hond. Ik ben benieuwd of het daarom moeizamer gaat of dat hij juist bijzonder braaf de oefeningen doet omdat hij geen fut heeft voor lol trappen. 

Vraagje over rijgedrag. Dat had Bram een tijdje met zijn kleedje zodra hij moe werd. Inmiddels gaat dat kleedje goed, die wordt nog wel eens dood geschud maar is vooral om op te liggen nu. Bij andere honden doet hij het een heel enkele keer als hij eigenlijk een te drukke/ spannende dag gehad heeft maar ook dat was al tijden geleden. En nu ineens heeft hij bij het teefje van mijn schoonzus dat hij eerst leuk speelt, ze zoeken elkaar echt op en dan, als het teefje wel klaar is, probeert hij te rijden op haar. Ik kap dat direct af en hou hem dan kort, hij was op dat moment ook moe dus ik denk dat het echt door de vermoeidheid is. Met de teefjes bij de oppas probeert hij dat niet eens dus ik had het niet zo verwacht. Hoe gaan jullie daar mee om?

Het bestaat zeker in Nederland 

https://www.houdenvanhonden.nl/actief-met-je-hond/sporten-met-je-hond/verkeerszekere-hondbegeleidingshond/

Ik heb deze zelf 1x met een hond afgelegd die hem al had, maar ik was nieuwe geleider en vond het prettig om het af te leggen in kader van vervolg examens africhting, die die hond ook al had, maar niet gedaan met mij.

Met een andere hond heb ik deze ook gedaan met oog op vervolgtrainingen waarbij dit certificaat nodig was.

Ik trainde er wel op. Met name dus op trainingen onder begeleiding. Bepaalde dingen zoals dat in een cirkel mensen op je inlopen is geen situatie die snel buiten gebeurd, maar wel op dat examen.

Honden laten passeren gebeurt buiten ook, maar bij afleggen examen komt het soms anders over dan in praktijk, dus prima op te trainen en oefenen.

@Marie, ik zou dus niet blanco er in gaan maar de genoemde oefeningen zeker oefenen en trainen op trainingsveld. Zo'n setting is namelijk je examen.

Femke, ik geloof dat je prima omgaat met het rijgedrag van Bram. Een hond kan zeker uit vermoeidheid/overprikkeling gaan rijden. Heel normaal maar geen gewenst gedrag, dus het is goed dat je hem er dan gewoon uit haalt. Als hij niet op je stem reageert dan grijp je zelf in, eventueel houd je hem even aan de lijn (totdat hij terug gekalmeerd is of desnoods nog langer). Zulke momenten horen ook bij het opvoeden, dit zijn leermomenten voor je hond. 

@ Marie, ik heb nog wel een tip voor je zoon. In de situatie zoals je die omschrijft, waarbij je zoon aan het studeren is en Billie komt aandacht vragen, om vervolgens in zijn knie en mouwen te happen, enz. Daarbij zou ik je zoon aanraden om al direct assertief in te grijpen tijdens het moment dat ze slechts om aandacht komt vragen. Nu even niet en stuur haar naar haar plaats/ren. Op zo'n moment zal ze ook beter bereikbaar zijn voor zijn instructies. Als hij het langer laat doorgaan, zet Billie gerust een tandje bij en gaat ze aandacht afdwingen en daarbij krijgt ze precies wat ze afdwingt/om vraagt: aandacht. Indirect beloont hij precies het verkeerde gedrag, wat (zeker een puber) hond kan opvatten als in: "oh dus dit is wat je wilt van me toch?! Dan krijg je het!" en zo wordt het in Billie's beleving een leuk stoeipartijtje, totdat jij om de hoek komt kijken. Ergens wel een mooi teken toch, je steekt immers een hoop energie in je hond! Ze weet duidelijk wat jij wilt, nu nog bij je kinderen. Maar in deze situatie gaf je zoon haar dus ook 'mixed signals' als je begrijpt wat ik bedoel. 

Bedankt voor de tip Susanne. Ik zal m'n zoon zeggen dat hij eerder moet ingrijpen en haar kordaat moet wegsturen als ze hem stoort tijdens het studeren. Ik ben momenteel zowat alle podcasts van Susan Garrett aan het beluisteren en da's inderdaad een conclusie die ik meer moet maken: ingrijpen voor het escaleert, ik denk dat zij dat 'the thing before the thing' noemt. Ik denk eigenlijk dat ik Billie als pup soms te veel 'vrijheid' heb gegund, zowel binnen als buiten.

Femke, ik denk niet dat de socialisatieproef een must is om gewoon verder naar de hondenschool te gaan, want het aantal plaatsen was beperkt, niet iedereen kon dus inschrijven. Ondertussen ga ik verder naar de hondenschool en gisterenavond ging het goed. Ik had een nieuwe instructeur die geduldig was, keek naar wat de hond aankon ipv iedereen hetzelfde te laten doen. Dat verminderde de stress bij mij en ook bij de hond.

Eerst leek het wel fout te gaan, want er is helaas iets mis met haar vriendje, de border collie, die samen met haar de lessen volgt. Die hond die in mijn ogen echt een modelhond was, valt ineens enorm uit naar andere honden, vooral naar reuen, maar echt heel fel en constant. Hij is exact even oud als Billie, 13 maanden dus en nog intact. Het is tot een gevecht gekomen met de border collie en een bouvier op het oefenplein en m'n vriendin is huilend naar huis gegaan met haar border. Op zo'n moment zie je wel de hulpeloosheid bij de instructeurs, die kunnen hun oefeningen geven en tips om die goed uit te voeren, maar in zo'n situaties komen ze niet verder dan 'geef eens een ruk aan je lijn' en 'hoe is het mogelijk dat die hond in 2 weken tijd zo volledig is kunnen omkeren?'...

Nu, voor Billie betekende al die heisa dus ook echt veel stress, ze trok hevig en was onbereikbaar en ik had bijna zin er net als mijn vriendin de brui aan te geven, maar toen de border weg was en de rust terugkeerde werd het eigenlijk onverwachts de beste les ooit.

Helaas herken ik zo'n agressief gedrag de laatste tijd ook bij Billie (eigenlijk al langer, maar ik heb er onvoldoende aandacht aan besteed), al kan ik het voorlopig beter beheersen, maar het baart mij nu wel zorgen.

Ik laat haar niet meer alleen los rondlopen in de tuin, omdat ze telkens begon mee te blaffen met de buurhond als er mensen op straat passeren (amper zichtbaar voor Billie). Ik doe nu ook binnen de schuifdeuren dicht met ramen aan de voorkant van het huis. Mensen kunnen daar op een afstand van zo'n 20 meter passeren, met (half doorzichtige) haag ertussen, maar toch reageert ze fel blaffend en grommend.

Een paar weken geleden probeerde ze uit te vallen naar mensen/kinderen/honden die ons passeerden en/of naast ons kwamen zitten aan een tafeltje op het strand in een surfclub. Dat terwijl ze daarna in een overvolle tram heel flink was, wat mij dan weer geruststelde.

Vorig weekend was het hondenfestival in mijn kustgemeente en dat zorgde voor stress bij Billie op wandeling, ze trok echt hevig. We besloten toen naar een zo goed als lege beachbar te gaan ipv iets te drinken op dat evenement vol honden. Maar ineens kwamen er mensen met (rustige) honden toe in de beachbar en ik werd bijna uit mijn loungezetel gerukt. Ze sprong grommend en blaffend bijna over me heen, in de richting van die hondjes en deed echt heel lelijk. Toen ben ik eigenlijk pas echt geschrokken. Dat gedrag vertoont ze verder eigenlijk ook al een tijdje in de auto, als er andere honden dicht bij de rijdende of stilstaande auto passeren, echt met vervaarlijk gegrom en geblaf.

Is dat wat ze noemen territoriale agressie? Het is in niets te vergelijken met het happen dat ze doet naar ons, daar komt geen gegrom of geblaf bij te pas, het is niet plezant, maar het komt niet echt zo agressief over. De bovenstaande voorbeelden zijn echter volledig anders en eerder beangstigend.

En waarom valt ze nooit uit naar een hond als we wandelen (ze trekt er wel naartoe en gaat vlug in speelhouding), maar doet ze wel zo agressief vanachter ons raam, vanuit de tuin, vanaf een terrastafeltje en vanuit de auto? Moet ik me daar grote zorgen over maken en hoe ga ik daarmee aan de slag?

Voorlopig blokkeer ik dus het zicht naar de straat thuis, ga ik niet meer naar een terrasje met haar en laat ik haar gewoon grommen naar honden vanuit de auto, want daar zie ik geen oplossing, ze zit (vast) op de achterbank naar buiten te kijken.

Is het slechte socialisatie? We zijn in het verleden nochtans wel af en toe iets gaan eten met Billie, deze winter ook binnen, telkens een rappe hap na een grote wandeling. Echt helemaal tot rust komen deed ze dan nooit, ze bleef rond kijken in tegenstelling tot andere honden die rustig liggen en relaxen. Ergens vond ik dat heel alert en intelligent overkomen maar zoals ik nu ook bij Susan Garrett leerde, zo'n overdreven nieuwsgierigheid in de omgeving kan ook leiden tot agressie. Ik probeer nu veel meer af te leiden als ze nog maar eens grote interesse in iets toont. Dat houdt eigenlijk in dat ik haar volprop met snoepjes want ze vindt heel veel zaken razend interessant, terwijl ik haar vroeger op het gemak ging laten kijken naar paarden, spelende kinderen, honden op afstand...

Marie, ik kan mij voorstellen dat je daar van schrikt. Dat een wandeling door de drukte makkelijker gaat dan als het iets rustiger is herken ik wel. Alsof het dan zoveel prikkels zijn dat het overdonderd waardoor er niet gereageerd wordt op die prikkels?

Wij zijn nu een tijdje op de camping, Bram is inmiddels weer gewend en geniet duidelijk van het vele buiten zijn. 

Waar ik (nog steeds) tegenaan loop is het trekken aan de lijn. Hij kan hele stukken keurig meelopen. Daar bedoel ik mee met slappe lijn en bij passeren van mensen met aandacht voor mij. Bij passeren van honden aan de overkant ben ik voor nu tevreden met slappe lijn en er dus niet naartoe trekken. Maar dus ook stukken waarop mijn armen bijna als een soort barbamama armen 10cm verlengd worden. We doen keurig de oefeningen van de hondenschool, en maken ook vast fouten maar doen ons best. Nou bedacht ik vandaag om vanaf donderdag (dag na de training) te beginnen met een zero tolerance beleid door bij iedere wandeling direct om te draaien en naar huis (of nu nog caravan) te lopen. Dat doe ik nu ook wel eens als ik het zat ben en dan loopt hij keurig mee vanaf het moment van omdraaien (met de hoop dat ik dan weer terug draai en we verder gaan wandelen). 

Het is toch anders als je "ineens" het gevoel krijgt dat je hond dusdanig fel gaat uitvallen als je dat zelf niet verwacht, dan een hond die wat minder gehoorzaam is dan anders.

Mijn eerste hond vloog voor mijn gevoel "ineens uit" naar mensen buiten, en ook op terras en in hotellobby. Je schrikt je rot want zoals Marie beschrijft herken ik het ook. Het is niet even aanblaffen, het ziet er lelijk en gericht uit. En daar moet je zeker op in gaan spelen, omdat de hond blijkbaar aan het bepalen is wie of wat binnen door haar gestelde afstand mensen of dieren mogen benaderen, en dat gaat scheef. Jij als geleider of baas, bepaalt, niet de hond.

Ik denk dat zo'n 'switch' naar plotseling uitvallen naar honden heel goed met de leeftijd te maken kan hebben. De hormonen en het meer volwassen worden (niet alles is een groot spel meer). Je ziet dat echt heel vaak.

Het gedrag van Billie klinkt inderdaad wel territoriaal. Maar dat kan ook uitgroeien. Dat het eerst alleen binnen voorkomt en in de auto (op 'eigen terrein'), maar later ook op straat naar 'jullie beschermen', althans zo wordt het vaak geinterpreteerd.

Grommen is meestal angst en agressie ligt daarbij wel altijd op de loer. Een grom kan een opmaat zijn naar agressie.

Ik zou dat persoonlijk de kop in willen drukken: als in, de hond zo min mogelijk de kans geven om in de angst te blijven hangen en een bepaalde negatieve uitlaatklep te geven voor die angst (fight/flight).

Onze tuin is omgeven met huizen met meerdere honden. Die blaffen regelmatig. Ik wil niet dat Zeno gromt of terug blaft. Nu is hij van nature niet zo vocaal, maar natuurlijk heeft het geblaf van de buurhonden ook invloed op hem. Hij kan dan nerveus worden en eventueel gaan hoesten of grommen (de volgende stap zou een blaf zijn). Ik kap dat wel degelijk af. Nee, we gaan daar niet op reageren. Nergens voor nodig.

Ik zie zelf liever niet dat mijn hond uit angst in paniek zou raken of dat mijn hond in de 'aanval is de beste verdediging' stand zou gaan. Wat ik wel prima vind is wanneer hij steun zoekt. Dat is de keuze die Zeno ook meestal maakt. Als een buurhond (een van de buurhonden is nogal groot en intimiderend met een lage blaf) gaat blaffen en Zeno komt steun zoeken, beloon ik dat. Als hij echter zou gaan grommen of hoesten, krijgt hij een 'nee' of stuur ik hem bij me weg = hij verliest mijn steun. Zijn keuze is dan om mijn steun terug te krijgen en het blaffen te laten. Wat ik ook doe is hem afleiden met een spelletje. Zodat hij ervaart dat hij helemaal niet met het geblaf van de andere hond bezig hoeft te zijn.

Laatst kwam de buurvrouw met de suggestie om 'onze honden kennis te laten maken'. Ze hoopte dat haar hond daardoor zou stoppen met blaffen naar Zeno. Nou, dat voorstel wordt dus absoluut met een 'nee' beantwoord. Omdat zo'n ontmoeting de kans dat het erger wordt juist zou vergroten. Of de honden mogen elkaar niet of ze mogen elkaar wel en willen naar elkaar toe. Hoe dan ook een uitnodiging voor meer geblaf.

Ik denk dat de kans op uitvallen door meer te 'socialiseren' eerder groter dan kleiner wordt.

@ Femke. Barbamama haha

Uitval gedrag vind ik inderdaad ook iets waar je op moet ingrijpen. Voor mij begint dat bij het uitzoeken en observeren waar het vandaan komt. Boyko heeft dat helemaal in het begin een paar keer gedaan. Bij hem was de oorzaak angst maar dus wel gecombineerd met een uitval reactie. Net als mensen kiezen dieren tussen bevriezen, vluchten of vechten. Dit hangt gedeeltelijk af van de situatie maar ook van het karakter van het dier. June's eerste reactie is vluchten, kan dat niet, dan bevriest ze, vechten/uitvallen doet ze zelden. Boyko reageert snel en vlucht of bevriest zelden. Ook is Boyko erg assertief en wat territoriaal ingesteld. 

Hij vond in het begin één specifieke koe erg indrukwekkend en hij viel daar naar uit. Dit heb ik toen opgelost door richting de koe te lopen, bij uitvallen duidelijk 'nee' te zeggen en direct om te draaien (al dan niet vrijwillig, dit is gedrag wat ik echt niet wil tolereren). Wanneer hij de koe dan gewoon observeerde en niet aan het fixeren/uitvallen was hurkte ik naast hem en praatte ik wat op neutrale toon, zo steeds een stukje dichterbij. De koe vindt hij inmiddels niks meer aan, dat uitvallen heeft maar een paar dagen geduurd. Hij is ook één keer uitgevallen naar een hond die van achter een hek naar hem uitviel maar dat was in de eerste week dat we hem hadden toen we net bij de dierenarts vandaan kwamen dus toen heb ik er verder geen aandacht aan besteed en ben ik omgedraaid om het wel direct af te kappen. Hij was toen mentaal helemaal op dus dat was geen geschikt moment voor training. Ik zie het echt nog wel gebeuren dat hij nog eens uitvalt, dan zou ik het weer zo snel mogelijk afkappen. 

Wanneer een hond gewoon heel bang is zou ik het uitvallen negeren, omdraaien en ruimte creëren waarin die zich veilig voelt. Wanneer de rust teruggekeerd is belonen en kijken of je iets dichterbij kunt komen. Wanneer het meer naar agressie neigt en minder naar angst zou ik meer inzetten op corrigeren dan op geruststelling al zou ik dus altijd wel de ruimte opzoeken en belonen wanneer de hond weer tot rust komt. 

Ik ben net een week weggeweest en Boyko reageerde heel normaal toen hij mij weer zag alsof ik niet weggeweest was. Toen ik later met hem ging wandelen kreeg hij aan het einde een enorme bijtaanval. Dat was echt al heel lang geleden dus blijkbaar had het hem toch wel dwars gezeten. Nu weet ik weer hoe blij ik ben dat hij dit bijna nooit meer doet. Sporadisch een keer kan ik hebben maar dan herinner ik me die begin periode weer, grappig hoe snel je toch weer vergeet hoe lastig dat was. 

Blondie en Hannah, erop inspelen of corrigeren, hoe precies? Ik heb niet de indruk dat Billie heel bang is, eerder dat zij wil bepalen wie wel of niet in haar omgeving mag komen. Ze is thuis ook enorm waaks.

Ik heb het oa in die beachbar proberen op te lossen met uit het zicht van die honden/mensen te gaan zitten en commando's te geven. Dat hielp even, tot het volgende gezin met honden langs onze tafel passeerde...

Zondagochtend hadden we onverwachts bezoek. Een oma met 3 kinderen. Oudste 2 zijn een hond gewoon (5 en 7 jaar), jongste is nog maar zo'n 1,5 jaar.

Billie deed zoals gewoonlijk ontzettend lelijk toen ze aanbelden en binnenkwamen. Gelukkig was ik dit keer niet alleen en ik kon haar in de ren kalmeren (met commando's en snoepjes) terwijl de visite plaats nam. Eens gekalmeerd mocht ze heel even (aangelijnd) snuffelen en vervolgens ging ze bij het gezelschap zitten, maar aangelijnd op een meter of vier van de kinderen. De rust leek weergekeerd, Billie zat neer, de oudste kindjes vertelden over hun school... alles leek normaal, toen het jongste meisje ineens van de bank kroop (want zo'n ukje zit niet stil) waarop Billie onmiddellijk vervaarlijk blaffend vooruit schoot, richting dat kindje. Gelukkig was ze aangelijnd, maar het was voor iedereen schrikken. We hadden al eerder een incident met dat kindje toen we dachten dat Billie haar speelgoedje wou.

M'n dochter is met de hond naar de tuin gegaan en na 10 minuten probeerde ze terug binnen te komen maar onmiddellijk begon ze weer te blaffen en te trekken richting visite, dus dat ging niet.

In de namiddag was er normaal poedelwandeling, maar ik was vergeten dat ik al had afgesproken met m'n vrienden en hun pups voor een wandeling. Bijna had ik Billie thuis gelaten, na die afschuwelijke ervaring van 's ochtends, maar in de namiddag verliep alles eigenlijk goed. Ze maakt enorme vooruitgang vonden m'n vriendinnen, niet meer zo extreem trekken naar de andere honden, gemakkelijker af te leiden als zo los mogen (zonder die afleiding springt ze er wel nog altijd bovenop)... en op een terrasje heeft ze maar een keer geblaft, ook wel naar kinderen die ineens naar haar toeliepen en vroegen of ze haar mochten aaien. Ze hebben het antwoord niet afgewacht want waren geschrokken.

Ik ben in de war over hoe ik moet reageren. Kwaad worden omwille van dat blaffen en grommen zou niet verstandig zijn volgens sommige experts, omdat dit eigenlijk een nuttige waarschuwing is dat de situatie de hond te veel wordt en ze zou kunnen bijten. Als je die signalen afstraft zou het kunnen dat ze de volgende keer onmiddellijk proberen te bijten, zonder waarschuwing vooraf.

Pfff, ik wist niet dat een hond opvoeden zo moeilijk ging zijn.

Hannah, vanmorgen was ik solidair met jou wat het incasseren van een aanval betreft. Billie sprong vandaag ineens naar alles dat bewoog, naar elke voetganger, auto, fietsers, vogel... Ik snap niet hoe ik nu met zo'n terugval kan zitten, want dit gebeurde eigenlijk al lang niet meer zo vaak. Uiteindelijk heb ik haar riem van haar harnasje naar haar halsband verhuisd en haar naar huis begeleid zoals we op de hondenschool leerden, zoveel mogelijk met slappe riem, veel veranderen van richting, telkens een touch vragend, en met veel voertjes. Dus even niet meer laten snuffelen en wachten zoals het haar uitkomt tot ze uitgesnuffeld is, want dan heeft ze enkel aandacht voor de omgeving en nul voor mij. Na wat weerstand lukte het correct wandelen redelijk, ze negeerde voorbijgangers, fietsers, zelfs vrachtwagens (waar ze normaal gezien echt voor opspringt) maar dan werd ze het waarschijnlijk beu en herinnerde ik me weer waarom ik haar altijd zoveel laat snuffelen. Als ze zo 'netjes' moet lopen riskeer ik veel meer een aanval dan wanneer ze mag snuffelen.

Bij de eerste, redelijk felle, aanval die ik niet onmiddellijk kon doen stoppen, vond ik een boom waar ik haar aan vastmaakte. Me omgedraaid en even gewacht tot ze gekalmeerd was. Ze probeert me dan ook niet meer te bijten, want ze beseft heel goed dat ze vastzit. Commando's lukken dan perfect. Ik dacht dat de kust weer veilig was, maakte haar los, maar 3 meter verder hing ze weer al springend en happend in m'n arm.  En toen verloor ik echt volledig mijn geduld en ben ik woedend, midden op straat beginnen schreeuwen tegen m'n hond dat het genoeg moest zijn. Ik voelde me een beetje marginaal (een tokkie voor de Nederlanders?),  maar het werkte wel onmiddellijk en we zijn op een normale manier kunnen verder wandelen naar huis.

Zo'n ochtendwandeling, in het zonnetje, zou ontstressend moeten zijn, maar ik mag bijna terug onder de douche omdat ik zo gezweet heb van alle spanning. Ik kijk uit naar de dag dat ik hier ook een topic mag openen met de titel 'genieten, genieten...', maar momenteel heb ik soms de indruk dat we weer stappen achteruit aan het nemen zijn.

Positieve noot: in huis is ze wel veel rustiger geworden dan vroeger (als er geen bezoek komt en ze de straat niet kan zien, en de buren niet te veel lawaai maken in hun tuin).

Marie, op het moment van uitvallen wil ik dit inderdaad zo snel mogelijk laten stoppen. Als ik bijvoorbeeld in een horecagelegenheid zou zitten (wat ik met Boyko echt niet doe overigens) zou ik direct weglopen op het moment dat de hond uitvalt. Gewoon resoluut opstaan en strak een andere kant uitlopen zonder te aarzelen (wel handig als er dan iemand bij is zodat het niet lijkt alsof je wegloopt zonder te betalen). Als de hond dan niet mee loopt til ik hem desnoods op, ook als ik dan het risico loop om gebeten te worden, staan aanmodderen met een uitvallende hond wil ik gewoon niet. June heeft dit, nu ik erover nadenk, ook een tijdje gedaan als ik buiten even op een bankje ging zitten in losloopgebieden en er dan andere mensen/honden aankwamen. Wanneer dit gebeurde liep ik meteen weg, bij haar kwam het vanuit angst dus dan bestrafte ik het niet en liep ik gewoon emotieloos met haar weg. Boos worden heeft over het algemeen een averecht effect maar bij Boyko zou ik wel duidelijk 'nee' zeggen aangezien hij vaak grenzen uittest en bij hem probeer ik heel zwart wit te zijn in goed/fout. 

Als het bijvoorbeeld in de auto gebeurt terwijl je geparkeerd staat zou ik Billie direct eruit halen en weglopen uit de situatie met haar. 

June vindt bezoek spannend, in het begin ontvingen we dan ook geen bezoek maar spraken we elders af met mensen. Later, en nu nog, loop ik altijd met June naar de mensen toe die buiten staan waardoor we samen met zijn allen naar binnen gaan, al is het nu niet meer echt nodig maar ze komt altijd gezellig even mee. In het begin sprak ik altijd even af met mensen dat we eerst even met June erbij een klein blokje om liepen, dan waren we samen uit geweest en kon ze al even wennen waardoor we dan gezamenlijk naar binnen konden. Tijdens dit blokje om vroeg ik mensen ook altijd haar compleet te negeren, dit werkte voor June heel goed, hiermee omzeilde we het spanningsmoment van binnenkomen in haar veilige bubbel. Ik begrijp best dat veel mensen dat overdreven veel gedoe vinden maar voor ons werkte het prima. Misschien haalt zoiets voor Billie de spanning ook wat weg?

Verder vind ik ook dat je veel met Billie doet. Dit bedoel ik niet als verwijt hoor maar ik zie mezelf echt niet met Boyko in een horecazaak zitten of met het ov gaan (dat wil ik zowel mezelf als de medemens niet aandoen). Dat het dan af en toe niet soepel gaat vind ik ook niet zo gek, misschien zou het ook kunnen dat je haar daarin soms wat overvraagt? Het zou kunnen dat het ontvangen van bezoek misschien nog even teveel is en dan zeker met jonge kinderen erbij. Soms is het denk ik ook niet verkeerd om bepaalde situaties tijdelijk te vermijden (ook voor je eigen gemoedsrust), je kan niet alles in één keer aanpakken. 

Tja, wat betreft de terugvallen, ik zie dat maar als onderdeel van het proces. Ik probeer altijd een aanleiding te achterhalen, zoals dat ik nu net een week weggeweest ben en het overdag een aantal dagen heet was waardoor hij zijn energie minder goed kwijt kon. Dan accepteer ik dat verder maar en gaan we weer verder, zolang het kleine terugvallen zijn vind ik het niet zo zorgelijk. Dat hebben we met June ook veel gehad, dan schoot ze ineens weer in angst bij dingen die ze juist al een tijdje niet meer eng vond, daar werd ik weleens moedeloos van maar nu achteraf kan ik zeggen dat dat niet nodig was. Ik denk wel dat Boyko een hoop gemist heeft in zijn ontwikkeling en ik kan me voorstellen dat die bijtaanvallen misschien niet 100% gaan verdwijnen maar als het eens in de drie maanden een keer voorkomt kan ik daar prima mee leven. Ik moet ook zeggen dat ik blij ben dat we weinig mensen tegenkomen hier, wanneer Boyko een aanval heeft ziet dat er namelijk best heftig uit. Gelukkig is het geen agressie vanuit hem en zit de routine er bij ons wel in hoe we het snel af kunnen kappen maar dan heb ik ook weinig behoefte aan toeschouwers. 

Ik word niet kwaad, hoor, als hij gromt. Ik herken het als angst en ik wil niet dat hij in de angst blijft zitten (wat dus kan escaleren) en daardoor probeer ik alternatieven te bieden.

Nee, je hoeft niet bang te zijn want... ik ben er (steun), want... er zijn veel leukere dingen (spel).

Het is echt niet zo omdat ik het afkap/er iets mee doe dat mijn hond als gevolg daarvan niet meer zal grommen als hij angstig is (waarschuwingssignaal). Ik probeer hem juist bij te brengen dat hij in bepaalde situaties niet angstig hoeft te zijn.

In het geval van kinderen. Van mij hoeft mijn hond niets met kinderen.

Heel veel honden vinden kinderen helemaal niet leuk (druk, onvoorspelbaar). Zeno vindt kinderen ook niet zo'n succes. Ik zeg altijd 'nee' als kinderen vragen of ze hem mogen aaien. Ik doe hem daar geen plezier mee.

Ik denk niet dat je Billie er plezier mee doet door haar in dezelfde ruimte te houden als een kind. Ze zal het toch wel spannend vinden. Ik vind uitvallen naar kinderen een no-go, dus als Zeno dat zou doen, zou hij van mij mogen wieberen naar een andere kamer.

Catndog, eigenlijk jammer dat ik Billie niet in dezelfde ruimte zou kunnen houden als er kinderen zijn. Maar je hebt gelijk, dat uitvallen is een no-go, ik lig er nog wakker van. Billie is het eigenlijk ook gewoon altijd bij ons te mogen zijn. Als ik haar verplicht alleen in een andere ruimte te blijven terwijl er bezoek is, blaft ze de longen uit haar lijf. Ik had er ook op gelet dat er voldoende afstand was tussen haar en de kinderen en ze was aangelijnd. Jammer toch dat het zo ook niet kan.

De oma wou iets komen regelen en had haar drie kleinkindjes mee. Ze stonden totaal onverwachts aan de deur, ze moest trouwens even op adem komen want het kleinste was met een loopfietsje en dat was geen succes geweest over zo'n afstand. Hen zaken vragen als eerst nog een blokje om te doen met de hond was zeker geen optie.

Wel heb ik bij aangekondigd bezoek al gezorgd dat we even gingen wandelen met Billie en als de visite dan al neerzit voor Billie terug ons huis binnenkomt gaat het beter, dan blaft ze niet zo dreigend. Dat was dan wel zonder kinderen.

Voor het territoriaal gedrag buiten ben ik met Billie aan het oefenen op bankjes. Even zitten en hopen dat ze niet reageert als er mensen, andere honden passeren. In de auto is het echt als we door een bebouwde kom rijden of even aan de rode lichten staan en ze ziet een andere hond, dat ze begint te blaffen en te grommen. Of wanneer we op de parking van de hondenschool toekomen dan gaat ze echt enorm grommen en blaffen naar al die honden die ze daar ziet, eens we uitstappen verbetert het, maar dan trekt ze wel enorm naar de andere honden.

Gisteren trouwens weer instructies gehad om dit af te leren door enorm te snokken aan de halsband (het werd voor getoond en het was zo erg dat ze bijna achterover viel). Ik uitte mijn bezorgdheid om haar nek, maar zij stelden dat dit gewoon een korte periode nodig is tot ze het door heeft en dat zo'n aantal keer goed snokken, beter is dan jaren aan een stuk te moeten wandelen met een hond die trekt. Ik vond het echt heftig en zo'n trainingstechnieken maken mij toch niet gelukkig. We moeten nu op straat leren wandelen, maar zonder touch te vragen, met halsband en slappe lijn en geen beloningen geven. Dat bruusk terugtrekken aan de hals moet eigenlijk al gebeuren voor de lijn strak staat en van zodra de hond aanstalten maakt om voor ons uit te lopen. De hond moet naast blijven en zeker niet voor, want hij moet de begeleider constant in de gaten kunnen houden anders houdt hij geen rekening met plotselinge veranderingen van richting enz.

Niet direct de Turid Rugaas- methode, al moet ik zeggen dat die methode bij mij ook niet echt succesvol is als ze een hond, eend, konijn enz. ziet.

Maar het merendeel van de tijd loopt Billie gewoon lekker te snuffelen, een beetje achter me, soms naast me en heel vaak voor me. Ik merk dat de lijn aan haar harnasje soms gespannen staat, maar van zodra zij voelt dat de spanning te hoog wordt en ik dus echt even dat trekken voel aan mijn arm houdt ze zich vanzelf in, wat prima is voor mij want ze houdt dan toch rekening met me. Ik vind het in ieder geval niet lastig wandelen op die manier en het is ook de beste methode om haar stress weg te nemen en dus ook die aanvallen te verminderen. Als ze echt naast me moet lopen, bv bij een drukke weg of bij het kruisen van een andere hond, doe ik dat met een touch en een voertje, maar dat mag nu dus niet meer op die manier voor de hondenschool, toch niet langs straat.

Eerlijk gezegd, dat streng naast me moeten lopen, zonder touch en met correctie van zodra ze iets voor me uit wil lopen, vind ik pas veeleisend voor mijn hond. Ik zie niet in waarom dat nodig is, al zou het idd wel aangenaam zijn dat ze niet meer echt loopt te trekken als er andere honden voor ons lopen en zo.

Wat zijn jullie eisen bij het wandelen en hoe krijgen jullie het met jullie hond voor elkaar dat er niet meer getrokken wordt?

Het is echt nog op veel gebieden zoeken voor mij, wat ik toelaat en wat niet, wat ik mag verwachten en wat niet, wat ik kan eisen en wat niet. Een puberhond tast af, maar ikzelf als beginnende hondenbezitter ook en ik denk dat we daardoor beiden wel eens in de war of overstuur geraken.

Wat het (te?) veel doen betreft: ik zie bijvoorbeeld al heel m'n leven zo vaak honden op het openbaar vervoer en in restaurants, tearooms... dat ik er nooit bij stilgestaan had hoe spannend dat voor sommige honden kan zijn. Nu ik zelf een hond heb, is er ook een soort sense of urgency. Ik heb het gevoel dat ik daar allemaal niet te lang mag mee wachten, dat het best is dat ze zo'n zaken van jongs af gewoon is, socialisatie...

Zondag hadden we trouwens normaal gezien een daguitstap gepland met de vrienden, maar ik heb de anderen gevraagd in plaats daarvan kort na de middag af te spreken omdat ik het niet zag zitten echt te gaan middageten ergens binnen of op een terras. Gewoon vlug iets gaan drinken als pauze halverwege de wandeling was al een compromis, ik hou mij dus al in als ik het vergelijk met mijn vriendinnen en hun ongeveer even oude pups.

Voor de golden retriever is het de normaalste zaak mee te gaan op restaurant, zij gaat liggen en dut gewoon de hele maaltijd, meestal allang blij dat ze even mag rusten, want die is precies vlug vermoeid, en de border collie blijft liggen zolang zijn baasje hem dat vraagt want die heeft een enorme will to please. (Al mag er tegenwoordig geen andere reu langs komen, want daar gaat het sinds kort mee mis.) In vergelijking met die 2 honden heeft Billie precies ADHD, al altijd zo geweest, maar nu komt daar helaas dat occasioneel uitvallen bij. Mss moet ik op vlak van terrasjes en horeca en zo inderdaad nog wat gas terug nemen en dat eventjes vermijden de komende weken. Wel jammer, want we nemen haar graag overal mee, ze is toch echt een deel van ons gezin.

Stop nou eens met vergelijken hoe andere honden het doen.

Je geeft ergens hierboven ook aan dat je iets luisterde "Ik ben momenteel zowat alle podcasts van Susan Garrett aan het beluisteren en da's inderdaad een conclusie die ik meer moet maken: ingrijpen voor het escaleert, ik denk dat zij dat 'the thing before the thing' noemt. "

Je geeft het zelf aan, ingrijpen voor escalatie. Op een bankje gaan zitten en hopen dat ze niet reageert is niet ingrijpen voor escalatie.

Geef haar op voorhand, nog voor ze intentie ergens toe krijgt nou eens aan dat je wil dat ze rustig blijft, geef een koekje of praat lief en aai om die aandacht bij jou te houden ipv aankijken of ze neutraal blijft of gaat reageren.

Idem in de tuin, voor het raam thuis en op een terras. Vergt inderdaad voor jezelf even opletten en alert zijn een op tijd inspelen, maar dat heb ik pagina's geleden ook al gezegd volgens mij als het gaat om de tuin, en in huis het meeblaffen met de buurhonden.

En Marie, ik heb nu ook geen modelhonden, en de vorige zoals ik schreef vloog ook op een bepaald moment lelijk uit naar mensen in situaties. En nu het lente is zit ik ook weer buiten en moeten we de honden weer even aangeven wat we hadden afgesproken als het gaat om passanten, andere honden en verdedigen van terreintje. 

Het gaat niet vanzelf. En bij bepaalde karakters zal je altijd even met je stem aan moeten geven dat je wilt dat ze zich gedragen zoals je wenst.

En ik zet dat nu voor het gemak even allemaal los van gedrag vanwege angst, waaksheid etc... in combi met Billy. Voor mijn gevoel zijn jullie niet duidelijk genoeg naar haar, en blijven ombuigen met koek, ontwijken van dingen etc. maakt het er niet beter op.

Mijn eerste hond ging bepalen en werd link, maar ook een wat kleinere hond ging soms tekeer tegen visite, die laatste kon kiezen, normaal doen, of zichzelf even naar een andere ruimte verplaatsten tot ze weer normaal kon doen.

Met normaal bedoel ik dat ze een keuze had, weg van de visite blijven. Erbij komen en vriendelijk zijn, of erbij komen en ergens gaan liggen waar ze zelf geen last ondervond van visite als ze er geen trek in had. Onze woonkamer was groot genoeg om geen contact te hoeven maken, dus grommen en uitvallen naar visite vond ik domweg niet acceptabel en dat was haar wel duidelijk.

Bij jonge Aak heb ik de hond wel in de bench gedaan omdat kinderen vervelend opdringerig werden, hond niet gestraft voor zijn reactie omdat ze hem opzochten terwijl hij onder een tafel lag, dus ander verhaal dan zomaar de kinderen zelf opzoeken en grommen en uitvallen. Ouders toen verzocht de kinderen niet meer bij hem te laten en de hond na tien minuten weer vrij uit de bench gelaten, kinderen waren toen vertrokken.

Ik wil blijven reageren als het om Billy gaat, maar ergens krijg ik het idee dat pagina's feedback gewoon niet veel mee gedaan wordt of niet begrepen wordt. 

En ik snap van andere leden dat ze ook vanuit hun eigen referentie schrijven, maar het voelt voor mij niet als een op een vergelijkbaar gedrag vanuit bijvoorbeeld Hanna met Boyko, het is ander gedrag en anders van oorsprong.. 

Bedoel het ook geenszins als verwijt of zo @Marie.

Het is ook gecompliceerd soms om de juiste manier te vinden, of afhankelijk van situatie.

Je lijnde aan, uit voorzorg al en toch reageerde Billy niet zo leuk op het kindje wat plots van de bank kwam.

Wij waren recent bij onbekende mensen om iets op te halen die hun duitse herder angstvallig weg hielden. De hond scheen extreem op de deurbel te reageren, reageerde dreigend op vreemden in huis en buiten viel ze inmiddels ook uit naar mensen die te dicht bij passeerden en op terras was ook niet meer hanteerbaar.

Mijn vriend en ik gaven aan er geen probleem mee te hebben als de hond naar binnen zou komen, als ze het wilden proberen/trainen. De hond werd binnen gelaten aan de lijn en met korf. Bazin gaf continue beloning en nam de tijd. De hond bleef kalm, snuffelde gekorfd aan mijn partner en aan mij, maar gaf niet aan dat ze aangehaald wilde worden dus deden we dat niet. Ook te lang oogcontact moesten we niet doen. Bazin voelde zich toen vrij genoeg om de lijn en korf eraf te doen en de hond bleef verder rustig. Werd wel steeds beloond door de geleider. Weer wat later maakte de hond wel wat meer contact met ons als vreemden, maar ik moest niet te vrijpostig worden dat had ik wel door. Het was een behoorlijke stap die de hond al zette door niet in verdediging of aanval te gaan met vreemde mensen in huis.

Bijzondere ervaring, voor die bazin een bevestiging dat de hond dus prima in staat zou zijn om vreemd volk in huis te accepteren eerlijk gezegd, maar met de juiste pasjes en goede begeleiding vanuit haar, maar toevallig vanuit ons als vreemden omdat wij door hadden de hond niet zomaar te gaan aaien, toespreken of recht in de ogen te gaan kijken.

Maar zelf had ik ook zoiets dat die hond niet onbetrouwbaar of agressief was, maar net even teveel zelf initiatief nam bijvoorbeeld buiten vanwege onzekerheid van deze bazin. De hond was 2,5 jaar oud en vanaf pup volgens mij bij ze en dit gedrag was erin gesluimerd sinds een paar maanden en wat vervelende ervaringen. 

Ik bedoel daarmee, dat met de juiste manier van benaderen en kunnen inschatten vanwaar bepaald gedrag komt of ontstaat je eigenlijk in veel gevallen er nog prima te sturen is in gedrag of op situaties.

Ik ben geen emotioneel iemand, maar vooral na de post van Blondie ben ik in tranen omdat ik besef wat ik eigenlijk al een tijdje wist: ik kan het niet.

Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat ik niet in staat ben een hond op te voeden. En dan heb ik het niet eens over een moeilijk ras uit een werklijn, of een hond uit een asiel of straathond, maar gewoon een simpele poedel die sinds haar 8 weken bij mij was.

Ik denk eigenlijk dat ik die hond onrecht aandoe met haar te houden. Straks wordt ze een gevaar voor anderen, kinderen, katten... omdat ik er maar niet in slaag te snappen hoe dat moet met die duidelijkheid.

Ondertussen ben ik wel echt gehecht aan haar en zeker de oudste 2 kinderen gaan me nooit vergeven mocht ik kijken om haar te herplaatsen, bij mensen die het wel kunnen, als ik die al vind. Ik voel me daardoor soms echt met m'n rug tegen de muur geplaatst. Ik leef eigenlijk al een jaar in stress door die hond, m'n hele bestaan draait om haar. Ik had echt nooit verwacht dat een hond hebben zo moeilijk ging zijn.

Ik wil de vele mensen bedanken die mij hier hebben proberen te helpen en me tegelijk excuseren omdat ik die hulp blijkbaar niet heb kunnen omzetten in goede acties, waardoor ik maar blijf zagen en zeuren over m'n hond, tot iedereen het wellicht (terecht) zat wordt.

Vanavond komen de kinderen thuis en volgt er familieraad, want zij wilden wel een hond, maar ze zijn er eerlijk gezegd minder consequent mee dan ikzelf en vinden mij vaak een 'zaag' als ik hen vraag bepaalde dingen te doen of te mijden. En in de week zit ik er dan mee. Niet dat ik alles wat fout loopt op hen wil steken, ik besef dat ik ook van alles fout doe. Dat wordt me hier duidelijk gemaakt, in de hondenschool ook, maar daar is het advies dat ik krijg dan toch weer behoorlijk anders dan wat ik hier lees en bij Susan Garrett hoorde ik zelfs net een pleidooi om bij honden die zo gefocust zijn op hun omgeving met een gentle leader te werken (episode 40) en dan herinner ik me weer de man van m'n eerste hondenschool, die me zei dat het met die hond nooit ging lukken zonder gentle leader... Ik ben daar verongelijkt weggegaan...

Op den duur weet ik het echt allemaal niet meer, ik heb er tot nu toe voor gekozen ook mijn buikgevoel wat te volgen en zeker geen zaken te doen waar ik me zelf niet goed bij voel, maar nu ze bijna een jaar bij ons is, kan ik niet zeggen dat dit daarmee een onverdeeld succes is geworden, helaas...

Wat ontzettend jammer Marie, maar ik begrijp je heel goed 

Ik vind helemaal niet dat je jezelf maar verwijten dat je geen hond kunt opvoeden, dat is helemaal niet waar.

Het is echter wel zo dat het soms gewoon niet klikt. Dat is ook helemaal geen schande om toe te geven en herplaatsen kan gewoon voor alle partijen een uitstekende oplossing zijn waar iedereen beter van wordt.

Dat betekent ook helemaal niet dat je geen andere hond meer zou kunnen nemen, met een andere hond ga je wie weet wel kunnen lezen en schrijven zonder ooit een woord te zeggen... Zoveel honden, zoveel karakters. Zelfs een ras zegt niet alles.

Ik heb ze allemaal van hetzelfde ras maar alsnog verschillen ze allemaal enorm. Mijn jongste is ook een enorm vreemd geval, die boft echt dat hij bij mij zit. Ik zie hem doodgraag hoor, maar ik wil ook geen 2de meer zoals hem. Dat is helemaal niet erg om te zeggen. Was dit mijn 1ste hond, zou ik er zeker ook niet mee overweg kunnen.

Ik hoop dat jullie een goed gesprek kunnen hebben met zijn allen en tot een gezamelijke beslissing kunnen komen en allen dezelfde weg kunnen bewandelen, want idd, je gaat wel op 1 lijn moeten zitten met zijn allen als jullie haar nog een kans geven. Verwijt je zelf helemaal niets, dit topic is het levende bewijs dat je er echt alles aan doet om haar te helpen! Maar soms is het gewoon geen match.

Marie, wat vervelend dat je het momenteel niet meer ziet zitten. Ik denk ook niet dat je het jezelf te kwalijk moet nemen wanneer het tegenzit. In alles wat ik lees zie ik dat je ontzettend je best doet om het goed te doen (soms zelfs iets teveel denk ik). Ik denk dat je pech hebt met de omgeving waar je woont wat betreft het aanbod van hondenscholen waardoor je eerst (naar mijn mening) de verkeerde aanpak gevolgd hebt omdat je als leek verteld werd dat dat is hoe het moet (heel begrijpelijk ook). Gelukkig ben je daarna gaan kijken naar andere manieren, het nadeel daarvan is dat teveel switchen ook niet ideaal is en ik denk dat dat ook één van de dingen is die je onzeker maakt(e). 

Om eerlijk te zijn zou ik niet voor herplaatsen kiezen. Uit al je berichten maak ik op dat je ondanks alles ontzettend veel om Billie geeft. Wanneer je afstand van haar doet moet je maar hopen dat ze goed terecht komt, mensen kunnen zich leuk presenteren maar ze kunnen in de werkelijkheid heel anders met haar omgaan of ze gaat vervolgens weer door naar andere eigenaren. Bij jou gaat dan misschien niet alles goed maar je doet ontzettend je best en doet dat zo te lezen met liefde voor haar. Ze heeft natuurlijk wel wat probleemgedrag en dat maakt het risico dat het toch tegenvalt bij een nieuw gezin ook groter, veel mensen hebben niet zoveel doorzettingsvermogen en kiezen dan ook voor herplaatsing of gaan voor een hardhandige oplossing. Het kan natuurlijk ook goed uitpakken voor alle partijen maar je hebt dat dan niet meer in de hand. 

Ik wens je veel wijsheid toe en hoop dat jullie er met zijn allen uit gaan komen. Mocht je ervoor kiezen om door te gaan met haar is het misschien een idee om een echt goede gedragstherapeut in te schakelen om jullie duidelijke handvatten te geven om het uitval gedrag op te lossen. Er zijn namelijk echt mensen die daar goed bij kunnen helpen, wellicht dat iemand op het forum iemand kan aanraden die in jouw regio komt? 

Marie wat een verdrietig verhaal. Overigens is er niets mis met een gentle leader mits goed aan geleerd door iemand met ervaring. Je zegt ik heb ,,maar,, een poedel. Weet dat een grote poedel niet zomaar een makkelijke hond is. Het zijn stevige honden qua karakter en dat heb je ondervonden. Je bent een jaar bezig en ik heb bewondering dat je het zolang hebt volgehouden. 

Als de klik er niet is en jij bent degene die het meeste doet voor de hond, neem jij dan de beslissing.. een hond hebben, houden en van houden, het moet plezier zijn  voor zowel hond als baas, en geen narigheid. Iedere dag opzien tegen weer een dag is niet goed.

Als er geen klik is, neem dan contact op met de fokker en overleg daarmee. Vaak hebben fokkers mensen die op zoek zijn naar een herplaatser, of anders via de poedelclub..  

Wat naar Marie. Bij het lezen van je berichten heb ik vaak gedacht dat ik het al eerder zou hebben 'opgegeven'. Ik vind het knap hoe je steeds doorzet en ik ben benieuwd wat er uit het familieberaad komt. Billy is geen makkelijke eerste hond. Wellicht is het nog een optie om het een laatste kans te geven met deadline en in die periode 1 methode waar je vertrouwen in hebt met het hele gezin volledig volgen? En anders inderdaad contact opnemen met de fokker. Wij kregen tenminste het verzoek om bij eventueel herplaatsen met hun contact op te nemen.

Ik heb je berichtje gelezen , wat een emoties van je, heel verdrietig, dat het op en neer gaat is nog niet zo dat jij geen hond op kan voeden, je bent gehecht aan je hond, je kan eens proberen de ronders kort te houden, alleen plassen en poepen en wat snuffelen meer niet, een y-tuigje om, en de lijn aan de voorkant bevestigen, heb je beter je hond onder controle, je hebt een tuin, speel daar met de hond, verstop brokjes, kijk eens naar goede botten zodat als de hond binnen is tevreden is..  herplaatsen is niet nodig toch…..ik heb toch ook gelezen dat het vaak heel goed gaat, het is nog een jonge hond die ook zijn momenten heeft…

Heb er nog eens over nagedacht, een uitlaatsirvice inschakelen als dat kan, 2 x in de week, vertel precies wat er aan de hand is met de hond dat je er geen vat op heeft, uitlaat sivice hebben zeker meer probleem honden gehad, een op een en als het goed gaat in een groep, dan krijg jouw hond toch alle bewegingen die die nodig heeft en de nodige begeleiding, en kan jij volstaan met even een plasrondje , meer niet. 

Marie, ik vind het echt naar dat mijn post je dit gevoel heeft gegeven, dat je jezelf dingen verwijt. Of dat je denkt dat je het niet kan. Ik blijf van mening dat je niet de juiste begeleiding hebt gekregen (hondenschool, want de perfecte border ging daar ineens ook nu scheef, en de lesgevers wisten ook niet wat te doen, dat zegt meer over de hondenschool dan over jullie als deelnemers aan de cursus.)

Daarbij vormen jullie een gezin, en je geeft vaak al aan dat zij anders handelen t.o.v. Billy dan hoe jij soms vraagt aan ze om te reageren. Dat jouw zoon Billy niet eerder begrensd waardoor ze toch weer in hem gaat bijten en happen voor aandacht, ligt niet aan jou. Jouw kinderen zijn ook volwassen genoeg om mee te werken en te anticiperen in ombuigen van gedrag van Billy.

En bagatelliseer ook vooral niet een koningspoedel. Het zijn intelligente grote (werk)honden, en voor wat het waard is, menige grote doodle hier in de buurt staat niet onder controle. Een vliegt bij passeren liefst door de ruiten heen.. buiten niet te hanteren als hij met bepaalde mensen uit gezin loopt, en de jongen die wel moeite steekt in controleren van gedrag loopt er tegenaan dat zijn moeder en vader de andere wandelingen dat dus niet consequent doen.. Dus neem dat vooral mee in jullie familie gesprek.. alle koppen 1 kant op, zelfde regels, zelfde manier van reageren om Billy duidelijk aan te geven wat jullie grenzen zijn.

Ik lees je genegenheid naar haar door alles heen, de moeite de vragen, die stel je niet voor niets! Maar begrijp ook soms je hulpeloosheid als je beseft dat alles om haar aan het draaien is.. je hebt zelfs een baan niet aangenomen..

Neem aub geen overhaaste beslissing.

Marie, ik denk wel degelijk dat je het kan! Omdat je al zo enorm ver bent gekomen en jullie allemaal enorm veel van haar houden. Ik weet ook zeker dat het niet de bedoeling is van Blondie om je een naar gevoel te geven. Integendeel. En mijn hond is ook geen modelhond! Ik zou bijvoorbeeld zo graag willen dat ik zorgeloos naar losloopgebieden zou kunnen gaan en er nooit issues met andere honden/reuen zouden voorkomen (niet erg realistisch met een intacte reu; ik dacht trouwens van tevoren dat ik mijn hond zou laten castreren, maar ik leerde gaanderweg dat dit geen goed idee is). En wat ik met hem heb bereikt heeft mij dus ook heeeel veel bloed, zweet en tranen (ja ook heel erg veel tranen) gekost en ging alles behalve vanzelf. Bij hem heb ik altijd het gevoel gehad dat ik 'boven mijn macht uit moest'. Dat heb jij met Billie denk ik ook.

Ik denk dat je ook nu nog in staat bent om te voorkomen dat dingen escaleren. Je moet gewoon nog steeds aan de bak. Het is alleen zo jammer dat er geen fijne hondenschool is bij je in de buurt waar je een goed gevoel bij hebt en het idee hebt dat je vooruit komt. Al moet ik toegeven dat ik ook altijd het gevoel van '1 stap voorwaarts en 2 stappen terug' heb gehad. Voor mijn gevoel werd het pas een beetje ontspannen toen hij een jaar of 4 was. Net zoals jij had ik me er ook op verkeken en had ik ook andere verwachtingen (rasbeschrijving gevoelige hond met veel will to please; over een poedel zeggen ze waarschijnlijk intelligent en sociaal). Maar er zijn dan ook nogal 'individuen' onder de honden. Denk maar aan die twee van ons, maar ook aan Treskor van Dagmar. En Blondie vertelde ook al dat ze struggles heeft gehad met haar honden. Niet alle honden doen alles volgens het boekje.

Misschien heb je er wat aan om een keer naar de website verhuisdieren.nl te kijken. Niet om je hond te herplaatsen, maar om gewoon eens wat profielen door te lezen. Dan zal je namelijk ontdekken dat ie-de-re hond wel iets heeft. Er zitten eigenlijk vrijwel geen 'kan met alles en iedereen en overal naartoe' droomhonden tussen.

Ik vind het idee van Willemijn trouwens ook erg goed. Misschien kan een uitlaatservice ook wat handvaten geven als ze je hond in de groep leren kennen.

Hier net een vervelende ervaring gehad tijdens de ochtendwandeling met Boyko waar ik echt van baal. We wonen best wel afgelegen en lopen dus vrijwel altijd alleen en komen soms een herder tegen met schapen/koeien of een verloren auto. Vanmorgen zag ik in de verte een auto staan bij een groep koeien die in een enorme wei staan, niks vreemds want daar staat weleens vaker een auto. Daarna zie ik ineens twee enorme beesten (ik twijfelde eerst nog of het losgeslagen koeien waren) op ons af denderen, de mensen begonnen ze te roepen en dan realiseerde ik dat het twee enorme honden zijn. Ze zijn nog op een grote afstand dus ik dwing Boyko in stevig tempo door te lopen en hoop dat de honden terugkeren of stoppen.

Helaas gebeurde dat niet, gelukkig reageerde de eigenaar pro actief en sprong in zijn auto en probeerde de honden in te halen en af te snijden. Niet ideaal want dat geeft ook weer een extra trigger maar ik was al blij dat de beste man een poging deed, zijn vrouw rende achter de auto aan. Ik probeerde nog steeds rustig door te lopen om afstand te bewaren in de hoop dat zij hun honden zouden kunnen pakken. Uiteindelijk lukte dat helaas niet en was er voor het escalerend effect ook nog een klein hondje bij. Toen ze op een meter afstand stonden en op ons afdoken heb ik in een fractie van een seconde besloten de lijn los te klikken zodat Boyko in ieder geval vrij was om te vluchten/verdedigen en ik mijn handen vrij had om als het lukte één van deze honden te pakken. Dat vind ik wel nog steeds een rot gevoel, dat ik niks meer kon doen om hem te beschermen en het hem zelf maar uit heb laten zoeken. Ik was ook heel bang dat Boyko de boel nog lekker even extra zou escaleren maar dat viel gelukkig mee. De eigenaar had één grote hond gelukkig te pakken voordat hij schade aan kon richten en duwde hem efficiënt in de auto. De andere had het op Boyko voorzien en dook er een paar keer op met een hoop gegrom, die kregen we helaas niet zo snel te pakken. Uiteindelijk kon de vrouw de andere hond te pakken krijgen zodat ik Boyko kon pakken (die zich gelukkig meteen liet pakken). Het kleine hondje liep nog steeds grommend om ons heen maar dat vonden we geloof ik beide niet meer zo indrukwekkend dus we zijn snel naar huis gelopen. Eén van de honden was volgens mij een alabai (kruising) en de andere een hond van hetzelfde kaliber maar dan met veel vacht. 

Thuis heb ik hem helemaal nagekeken en hij heeft geen wondjes. Hij is wel een aantal keer heel lomp tegen de grond gesmeten dus ik vermoed dat hij wel wat verdere pijntjes heeft maar daar laat hij nu nog niks van zien waarschijnlijk ook door de adrenaline. 

Ik heb even bij hem gezeten en wat zoekspelletjes gedaan, daarna heeft hij het grootste stuk gedroogde pens gekregen wat ik nog had liggen. Daar heeft hij een half uur grommend mee rondgerend, dus daaraan kan ik zien dat het hem natuurlijk wel echt wat gedaan heeft, verder laat hij maar weinig zien, dus het is even afwachten wat het effect gaat zijn. Ik ben niet meer teruggegaan om met de mensen te praten dus ik weet niet of ze daar vaker gaan komen met die honden. In de basis zijn het volgens mij geen agressieve honden maar het kwam echt door de situatie en dan nog is de fysieke schade gelukkig beperkt gebleven maar ik ontmoet ze liever niet nog een keer. 

Jeetje Hannah, wat een rot ervaring! Hopelijk is Boyko er snel overheen. 

@Hannah, dan schrik je je wel de tandjes ja! Gelukkig geen bazen met laat maar waaien reactie en kon 1 van de honden tijdig gegrepen worden, 2 op je hond wil je ook niet zien gebeuren..

Hij zal misschien wat spierpijn krijgen.. beetje in beweging houden om hem niet stram te laten worden kan wel helpen.

@Marie, zit er toch mee dat je jezelf o.a. na mijn post wat laag wegzet. En zie anderen nu ook weer tips en advies geven die je al hebt gedaan en wat je al doet. Of zelfs weer tips geven om minder lang te lopen. 

Zelf ben ik daar ook soms koppig in, volgens mijn trainer is Glory soms zo druk omdat we meestal met 3 honden tegelijk lopen, en in huis is er ook veel interactie. Maar die trainer ziet alleen moment opnamen van leuke foto's op FB, dus ben ik ook een beetje eigenwijs en volg ik niet automatisch alle vriendelijk bedoelde adviezen op.

Goede begeleiding en trainers of mensen die op een goede manier baas én hond kunnen leren met elkaar om te gaan zijn schaars.

Mijn voorbeeld van die herder recent, wilde ik dolgraag ze kunnen helpen. Maar ik ben gaan zoeken naar mensen binnen mijn kennissen kring. Ik had het hier niet gezegd, maar de bedoeling was dat deze hond hulphond voor de geleider zou zijn. En net die specifieke extra begeleiding die nodig is, zou ik voor mijn gevoel niet aan bij kunnen dragen. Omdat die hond mij het gevoel gaf die baas zo goed aan te voelen, maar dus ook haar spanning en angst. 

De hond speelde er op in door dan maar mensen bij hun weg te houden, wat aardig lukt bij een ras als Duitse herder.. die hond kreeg dus succes bij wegblaffen, en is dat denk in huis ook zo gaan invullen.

Behalve bij ons, omdat wij domweg haar negeerden waardoor de natuurlijke interesse weer werd gewekt omdat ze wilde snappen wat voor mensen er dan zomaar in haar huis stonden. Door niet aan te halen, niet aan te kijken had ze al snel door dat wij geen gekke dingen zouden doen en bleef ze dus wat kalmer. Maar ook omdat haar bazin rust kreeg toen ze merkte dat de hond niet ging grommen of dreigen. Het is soms echt een wisselwerking tussen mens en hond.

Maar ik had dus niet het gevoel ze te kunnen helpen, omdat met de vorm van psyche van de baas ik niet bekend ben, en dat maakt wel dat je anders baas en hond moet kunnen begeleiden om er weer een geoliede machine van te maken.

**

En heb ook al vaker aangegeven dat bij mij dat ook allemaal niet perfect en vanzelf gaat met de honden. Mijn vriendin wil dolgraag ook met Aak en haar hond lopen. En ik durf niet.