De puberteit

Spierpijn gaat hij denk ik zeker krijgen, het ging er best stevig aan toe. Verder vooralsnog gelukkig niks zichtbaar dus ik denk dat hij er fysiek heel goed vanaf gekomen is. Vandaag niet zoveel meer gedaan met hem qua activiteiten, even rustig bijkomen en wat korte rondjes lopen. Toen ik het rondje na het incident zijn tuig om wilde doen reageerde hij op de geur van de andere hond die eraan zit. Hij was namelijk behoorlijk bekwijld door de hond en er zat dus ook veel op zijn tuig. Daar had ik verder niet aan gedacht maar toen ik zijn tuig om wilde doen wilde hij zijn hoofd er niet door doen en was hij uitgebreid aan het ruiken aan zijn tuig. Gelukkig vond hij het daarna wel oké om het tuig aan te doen, verder geen gedragsveranderingen gemerkt. Dat heeft Boyko vaak, wanneer er iets gebeurt lijkt het alsof het hem niks doet en (veel) later komt het dan tot een uitbarsting. Ik ben dus wel benieuwd of dit hem echt weinig gedaan heeft, of dat er nog een staartje komt. Voor nu ben ik in ieder geval blij dat hij gewoon zijn vrolijke onbezorgde zelf lijkt. 

Ik ben inderdaad heel blij dat deze eigenaren het serieus namen en adequaat ingrepen, natuurlijk nog niet fijn maar ik heb hele andere scenario's meegemaakt. Ze bleven gelukkig ook heel rustig, ik denk mede hierdoor dat het niet te extreem geëscaleerd is. 

Marie, ik hoop dat je je nog een beetje hebt kunnen herpakken na gisteren? 

Even kijken of ik al terug mag meedoen 

Uiteraard! Waarom niet?

@ Hannah. Wat een nare ervaring met die grote honden en Boyko. Ik ben het wel volledig met Blondie eens: je hebt het enorm getroffen met de eigenaren. Ze wisten donders goed dat hun honden 'niet gezellig' gingen doen en ze deden echt hun best om hun honden zo snel mogelijk te pakken te krijgen i.p.v. dat ze doodleuk erbij gaan staan kijken of net doen alsof hun neus bloedt.

Natuurlijk heeft zo'n negatieve ervaring zijn weerslag op Boyko. Ik hoop dat het minimaal is en hij geen zelfvertrouwen of vertrouwen in anderen (mensen of honden) verliest.

Ik had een (niet bedoelde) ban haha.

Marie, hoe is het familie gesprek verlopen?

Ik zei gisteren tegen een vriendin....de volgende keer als ik weer een terriër wil...schop me dan....schop me dan echt kei hard. 

Urghhh Fudge is buiten momenteel niet te harden, met als toppunt gisteren. Ze was opzicht lekker aan het gek doen...echt gek. Tot dat ze besluit: Ik ga lekker de struiken in want daar jaag ik een kat de boom in en kom dan ook niet meer. 

Mevr. Had zo n rode lap voor der ogen dat ik der in een hoek heb gedreven en toen echt gegrepen heb bij de halsband. Ik was op dat moment helemaal klaar met der. Zodra ik thuis was is ze snel der  mand in gevlucht, terwijl ik niks heb gezegd maar ze voelde mijn frustratie goed. 

Maylo is Maylo en die tippelde als een vrolijke geit langs. Ze komt de komende tijd niet los op die plek. Want tot tegenstelling van Maylo is ze echt volhardend.

Dus als iemand nog een puberende terriër wilt...be my guest 

Ik zei gisteren tegen een vriendin....de volgende keer als ik weer een terriër wil...schop me dan....schop me dan echt kei hard. 

Urghhh Fudge is buiten momenteel niet te harden, met als toppunt gisteren. Ze was opzicht lekker aan het gek doen...echt gek. Tot dat ze besluit: Ik ga lekker de struiken in want daar jaag ik een kat de boom in en kom dan ook niet meer. 

Mevr. Had zo n rode lap voor der ogen dat ik der in een hoek heb gedreven en toen echt gegrepen heb bij de halsband. Ik was op dat moment helemaal klaar met der. Zodra ik thuis was is ze snel der  mand in gevlucht, terwijl ik niks heb gezegd maar ze voelde mijn frustratie goed. 

Maylo is Maylo en die tippelde als een vrolijke geit langs. Ze komt de komende tijd niet los op die plek. Want tot tegenstelling van Maylo is ze echt volhardend.

Dus als iemand nog een puberende terriër wilt...be my guest 

Ik zei gisteren tegen een vriendin....de volgende keer als ik weer een terriër wil...schop me dan....schop me dan echt kei hard. 

Urghhh Fudge is buiten momenteel niet te harden, met als toppunt gisteren. Ze was opzicht lekker aan het gek doen...echt gek. Tot dat ze besluit: Ik ga lekker de struiken in want daar jaag ik een kat de boom in en kom dan ook niet meer. 

Mevr. Had zo n rode lap voor der ogen dat ik der in een hoek heb gedreven en toen echt gegrepen heb bij de halsband. Ik was op dat moment helemaal klaar met der. Zodra ik thuis was is ze snel der  mand in gevlucht, terwijl ik niks heb gezegd maar ze voelde mijn frustratie goed. 

Maylo is Maylo en die tippelde als een vrolijke geit langs. Ze komt de komende tijd niet los op die plek. Want tot tegenstelling van Maylo is ze echt volhardend.

Dus als iemand nog een puberende terriër wilt...be my guest 

Ik hoop dat Marie nog wil en kan reageren. 

Ik ook. Het is voor mijn gevoel toch wel lang geleden.

Ik hoop dat het goed met haar gaat.

Ik kon ook een tijdje niet meer inloggen, ik heb de laatste paar pagina’s bijgelezen en wilde hierop reageren want ik snap precies hoe fijn dat voelt, ik vond het heel herkenbaar. Monkey klinkt als een geweldige leerling!

Ik heb dat ook altijd gehad bij mijn hond, ze vond de winkel altijd al fantastisch en zodra we naar binnen lopen gaat er een knop om. Helaas mist zij wel die Mechel-drive (ze is ook geen Mechel dus ik kan het haar alvast niet kwalijk nemen, haha) en heeft ze nogal de neiging om zich af te vragen of iets echt nodig is. Zij bedenkt redelijk veel zelf tijdens het werken en ik moet haar dat ook toestaan, anders vindt ze het al gauw niet leuk meer. Gelukkig is haar inbreng nooit slecht. Zo vindt ze tegenwoordig dat ze bij de kassa wel gewoon lekker achter me of naast me kan gaan liggen, dat heb ik haar nooit geleerd, ze heeft het recent helemaal zelf bedacht en kiest eigenlijk altijd ook gelijk precies de goede plek. Ze weet precies wat de bedoeling is als we door de supermarkt lopen en ik kan haar bijna met mijn gedachten sturen, maar ik hoef haar niet per se te vragen om te gaan zitten tijdens het wachten want daar ziet ze dan gewoon weer het nut niet van in. Waarom, baas, als ik ook kan staan? Dat was niet helemaal wat ik in het begin verwachtte (ik hoopte stiekem ook op die snelle, gedreven reacties ) en ik heb daar echt even een knop voor om moeten zetten, maar tegenwoordig vind ik het prima. Ze doet het fantastisch en als zij dit soort dingen nodig heeft om haar werk leuk te blijven vinden, dan keur ik dat helemaal goed. Als ze écht een keer moet gaan zitten of liggen op zo’n moment, kan ik het commando gewoon een tweede keer geven en dan zal ze het wel doen hoor. Juist omdat ik weet hoe ze het liefst werkt en daar rekening mee houd. Ik krijg daar heel veel voor terug van haar.

Zij is nu 15 maanden en ik merk echt dat de puzzelstukjes op zijn plaats aan het vallen zijn. Ik zie dat ze toch echt steeds meer focus gaat krijgen en wat serieuzer wordt. Echt ‘werken’ mag je wat ze doet nog niet noemen, want ik vraag nog vrij weinig van haar, maar ik merk dat ze zelf wel al steeds meer dingen waarvan ze de basis heeft geleerd zelf gaat aanbieden, gewoon omdat ze echt graag werkt. In haar vrije tijd is ze een enorme clown maar ze begint echt wat meer zelfvertrouwen te krijgen en wat meer ‘hond’ te worden. En het is heerlijk om te merken hoe we naar elkaar toe groeien en steeds beter onze weg vinden. Ze is een enorm pittig hondje, maar als je haar doorhebt is het een enorm fijne, lieve hond!

Helaas heeft ook zij nog wat moeite met andere honden en kan ze dan behoorlijk blaffen. Las tijdens het bijlezen al dat ze niet de enige is. Ik weet van haar dat haar moeder op jonge leeftijd ook moeite had met andere honden en dat is helemaal goedgekomen. Bovendien werken we er echt hard aan en zie ik al behoorlijk veel verbetering, maar ze blijft voor nu nog wat onvoorspelbaar. Ze vindt honden trouwens niet stom, ze komt dagelijks met honden in aanraking en doet veel goede ervaringen op, ze speelt ook graag met andere honden. Het is absoluut geen agressie van haar kant, ze is nog wel onzeker en heeft nog behoorlijk wat begeleiding nodig op dit gebied. Soms is het voor mij wel een bron van onzekerheid, maar ik heb gelukkig een trainster die enorm veel vertrouwen heeft in mijn hond en die me blijft vertellen dat ik geduld moet hebben en haar gewoon goed moet begeleiden, en dat 15 maanden vooral gewoon nog heel erg jong is. Dat helpt gelukkig wel.

Ik hoop trouwens ook dat Marie nog reageert. Ik heb nooit het idee gehad dat je het niet kon, Marie. En ook niet dat er een risico was dat Billie een gevaar zou worden voor mens en dier! Billie klinkt als een jonge, pittige hond en de begeleiding die jullie hebben klonk niet top. Dat maakt het natuurlijk nog extra lastig. Maar ik had het idee dat er echt wel vooruitgang was en dat het uiteindelijk wel goed zou komen!

Wie weet is het dan met Marie ook zo, dat ze wil reageren maar niet kan. Hoe stom zou dat zijn.

Wat een leuke update om te lezen! Het klinkt alsof jullie al een goed team worden samen. Jullie volgen ook een opleiding tot hulphond?

Ik vind het mooi dat je die verwachting qua gehoorzaamheid in de supermarkt hebt kunnen loslaten, het klinkt zelfs alsof je haar manier bent gaan omarmen. Zoals je het omschrijft gaat het zo ook hartstikke goed! Ik weet niet als wat voor soort hulphond je haar traint, maar bij ons is het zo dat Monkey in principe niet zo gehoorzaam hoeft te zijn zoals ze nu is. Staand of liggend zou ze ook prima een blokkade kunnen vormen, ze hoeft me ook niet strak aan te blijven kijken. Dat doet ze uit zichzelf, ze vindt gehoorzaamheid hartstikke leuk en dan is ze echt een mechelaar die lekker overdrijft. Maar dat is dan gewoon een onderdeel van de training wat ons makkelijk af gaat. Er blijven nog genoeg dingen over die we moeten blijven trainen, of waar we nog tegenaan lopen.. En tijdens zulke momenten heb ik ook te maken met de gedrevenheid van een mechelaar, wat dan misschien weer wat meer uitdaging geeft. Monkey is ook een pittige tante hoor! Maar ze doet het over het algemeen gezien hartstikke goed en je ziet haar nog steeds leren en groeien in haar volwassenheid. En dat groeiproces duurt nog wel even, want ze is pas net 1,5 jaar. Dus ik begrijp je trainster heel goed dat ze alle vertrouwen heeft en je vertelt dat je het tijd moet geven, jullie komen er wel! 

Monkey kan aan de lijn als ze vrij is trouwens heel soms ook nog steeds reageren op andere honden, terwijl ze sociaal en speels is als ze los loopt. In verhouding negeert ze ze veel vaker dan dat ze reageert, maar die momenten zijn er (op deze leeftijd) nog steeds.. Ik zie het als een onderdeel van haar training/opvoeding waar ik haar wat extra in moet begeleiden. Zo gaat het nu eenmaal denk ik met opvoeden, je komt dingen tegen die je hond makkelijk afgaat en dingen waarbij je hond meer jouw begeleiding nodig heeft. 

Ik hoop ook dat Marie nog reageert. Ik kan me voorstellen dat als je emmertje even vol gelopen is, je dingen in emotie zegt (waar je op een later moment op terug komt). Hopelijk gaat het goed met ze, het ging toch ook steeds een beetje beter tot de laatste update..? 

Wij zijn inderdaad ook bezig met een opleiding tot psychosociaal hulphond (met een klein snufje ADL taken). Ik vertrouw er ook altijd maar op dat het wel goed komt als onze trainster dat zegt, ze heeft haar niet voor niets (recent) nog goedgekeurd om door te gaan met dit traject, dat had ze vast niet gedaan als ik reden had gehad om onzeker te zijn over of ze het wel zou gaan halen! Maar op sommige dagen is ‘geloven in ons’ wat vanzelfsprekender dan op andere dagen. Ik ben altijd erg bang om een andere hulphond tegen te komen en dat dat dan net een hond is waartegen ze besluit te gaan blaffen oid. Nu kan ik haar tegenwoordig vrij makkelijk weer met haar aandacht bij mij krijgen op zo’n moment en gaat het dan echt wel goed en laatst liep er daadwerkelijk een blindegeleidehond achter ons en gaf ze geen kik. Maar het is zeker ons grootste aandachtspuntje. De rest van de dingen doet ze eigenlijk gewoon keurig. Het is naast goed begeleiden ook een beetje wachten op die mentale groei inderdaad. Het blijven nog wel even pubers!

Het is iets dat ik tijdens onze trainingen wel echt geleerd heb, iedere hond heeft een eigen manier van werken. Monkey klinkt precies zoals het type hond dat ik stiekem wel graag had willen hebben, maar ik waardeer tegenwoordig de manier waarop mijn puber werkt nu wel heel erg inderdaad! Ik heb ook wel eens te horen gekregen dat je de (hulp)hond krijgt die je nodig hebt, niet per se de (hulp)hond die je wilde. Ik heb heel vaak gezegd “had ik maar een leuke Golden Retriever gekozen, dan was het vast makkelijker geweest”. En dan was het antwoord altijd “maar jij hebt een eigenwijze hond nodig, anders werkt dit niet”, haha. Maar uiteindelijk is het belangrijkste toch dat je een hond hebt die je helpt en waarmee je fijn samen kunt werken en dat is zij zeker. Ze wil zo graag, ze wil alleen ook heel graag zelf hard nadenken. Wat dat betreft ligt het werk haar ontzettend goed! Het klopt ook gewoon wat je zegt, de een heeft het makkelijker met het ene onderdeel en de ander met een ander onderdeel, alle teams hebben hun eigen uitdagingen wat dat betreft!

Vandaag hadden wij weer training en ze heeft vijf honden gezien, waarvan ze op twee niet heeft gereageerd, op één reageerde ze met een blaf maar toen ik haar aandacht vroeg kwam ze gelijk weer bij me om verder te gaan met de oefening (super knap, dat had ze een tijd geleden echt niet gekund), één was een hond aan een flexi die ze keurig met rust liet en waar ze niet naar blafte, zelfs niet toen de eigenaresse de hond de volledige flexi gaf om hem aan haar te laten snuffelen. Dat heeft mijn trainster een halt toe geroepen maar ik was ontzettend trots op mijn kleine brompot want ze deed er helemaal niets mee. De laatste hond vond ze heel moeilijk en blafte ze wel nogal overdreven naar, maar elke keer dat ik me omdraaide, wegliep en haar aandacht vroeg kwam ze gelijk weer bij me. Alleen elke keer dat ik dacht dat ik genoeg afstand had en me weer terug omdraaide begon ze weer te mopperen. Al met al vond ik het toch een goed resultaat, ze heeft het super goed gedaan, ik vermoed dat haar brein aan het eind gewoon vol zat en ze er een beetje klaar mee was. Jammer maar helaas, de rest hebben we toch maar in de pocket (en het feit dat ze telkens wel weer keurig met me mee kwam was al een hele vooruitgang met nog geen maand geleden).

Wat leuk om een soort van mede-cursist te treffen hier! Ik herken je onzekerheden, daar heb ik zelf ook mee te maken (gehad). Mijn trainer herinnerde me er dan even aan dat er bewust "hulphond in opleiding" op haar vestje staat, dus dat ze nog fouten mag maken nu ze lerende is. En ik heb (onder andere) ook geleerd dat je met tijd en ervaring op te doen steeds wat meer vertrouwen gaat voelen. Als het goed is zijn jullie nog niet heel lang bezig in het specialiseren van haar zorgtaken toch? Want Monkey's opleiding begon officieel gezien zo rond de 13/14 maanden en ze was nog aan de jonge kant (had ik begrepen). Dus als je zegt dat jouw hond recent herkeurd is voor dit traject, dan zijn jullie vermoedelijk ook pas net begonnen? Dan gaat het al heel erg goed! Op een gegeven moment was het hier zo dat Monkey door kreeg wat het hesje betekende. Met hesje is het toch een wat andere hond. Dan heeft ze gewoon volle aandacht voor mij, en kan ze andere prikkels zoals andere honden/dieren/drukte goed laten voor wat ze zijn. Zo heb ik haar laatst mee kunnen nemen naar een bruiloft van vrienden, en de locatie was een wijkboerderij. Volop verschillende dieren en spelende jonge kinderen om ons heen, en mensen dus, maar het is heel goed gegaan. Terwijl zonder hesje heeft Monkey nog wel eens moeite om andere dieren, en dus ook soms nog wel om andere honden te negeren. Vooral katten of paarden vindt ze nog heel spannend, daar zijn we nu veel mee aan het trainen. Bewust zonder hesje. Maar ga er maar vanuit dat in verloop van tijd jouw hond ook die connectie maakt met het hesje (dat maken ze allemaal op den duur), dan kun je die onzekerheid over het tegenkomen van een andere (hulp)hond wat gaan loslaten. 

Ik herken ook heel erg wat je zegt over dat je de (hulp)hond krijgt die je nodig hebt, niet diegene die je wilt. Ik heb ook wel eens de gedachte gehad dat er rassen zijn die het me makkelijker hadden gemaakt om die als hulphond te trainen. Maar ik wilde graag ook een hond met wie ik volop kon gaan trainen, daar krijg ik zoveel positieve energie van. Een beetje vuur en pit mocht er van mij wel inzitten, en dat heb ik gekregen hoor! Monkey is daarnaast echt een gevoelige hond die zeer snel associaties maakt. Prikkels lijken bij haar hard binnen te komen. Ik heb echt mijn handen vol gehad om haar te leren tot rust te komen en te laten ontdekken dat het niets is om zo op te reageren. Dat was met een ander ras zeker makkelijker geweest. Maar tegelijkertijd werkt het voor mij best wel helend dat ik erin slaag de hedendaagse wereld zo normaal te maken voor haar, en daarmee ook voor mezelf, dat ze mee kan als hulphond en dat gewoon hartstikke goed doet. Nu ze steeds stabieler wordt blijkt haar gevoeligheid nog een voordeel te hebben ook, want ze kan mij inmiddels zo goed lezen. Ze weet precies wanneer ze moet ingrijpen. Blijkbaar was deze hond precies wat ik nodig had, want het gaat inmiddels een stuk beter met me. Ik hoop dat jij dat gevoel ook ervaart over een paar maanden tijd! 

We zijn daar inderdaad nog niet lang mee bezig. Het eerste jaar hebben we heel veel basis (gehoorzaamheid en socialisatie) gelegd en mijn hond is een heel snelle leerling. Soms moest ze echt een beetje afgeremd worden. Ze is nu inderdaad nog best jong, maar het was voor haar wel de juiste keuze om nu alvast door te gaan. We volgen haar tempo en remmen waar nodig een klein beetje af, maar ze blijft een slimme hond die ook wel veel dingen zelf uitvindt, dus ze laat zich ook niet altijd even goed afremmen, haha. En al te lang bij hetzelfde blijven hangen vindt ze uiteindelijk gewoon stom. Een beetje hetzelfde probleem als bij een hoogbegaafd kind, qua intelligentie klaar om naar de universiteit te gaan maar mentaal nog niet op datzelfde niveau. Komt uiteindelijk wel goed, het is prettig dat ze zo graag aan het werk wil en dat ze het zo leuk vindt. Maar het was wel iets waarmee we altijd veel rekening hebben gehouden en dat doen we ook nog steeds wel, je hebt er niks aan als een hond na een paar jaar ‘opgebrand’ is en niet meer wil natuurlijk. Dat zou ik voor haar ook niet willen, uiteindelijk staat haar welzijn voorop.

Wat jij schrijft over Monkey en de wereld ‘normaal’ maken en dat dat heel helend heeft gewerkt herken ik heel erg goed, al heeft het bij ons misschien een iets andere oorzaak gehad dat zij zo deed. Mijn puber is in de basis een heel stabiele jonge hond, maar reageerde ontzettend op de wereld om zich heen. Ze is ontzettend gevoelig, ook wel voor haar omgeving, maar mijn trainster heeft me echt laten inzien dat een groot deel van de hevigheid van haar reactie door mij kwam. Niet mijn hond was reactief, maar ik. Zodra ik naar buiten stapte was ik ontzettend angstig en zat mijn energie torenhoog, mijn trainster zei dat zelfs zij het kon voelen. Mijn hond ging dan heel erg blaffen naar alles, ik heb echt gedacht ‘hoe kan het dat ze in vredesnaam is goedgekeurd voor dit traject’. Ik heb echt keer op keer naar mezelf moeten kijken, mijn energie bewust omlaag moeten brengen, rustig moeten worden en vanuit die rust moeten werken aan rust in haar. En ik zie nu dat ze steeds meer gewoon neerploft en lekker om zich heen gaat liggen kijken, niet meer op álles reageert. Dingen worden inderdaad normaal voor haar, maar daarvoor moest ik eerst in mezelf zoeken naar iets wat ik al heel lang niet meer had gevoeld: zennnnn. Haha.

Laatst stond ik op mijn trainster te wachten buiten voor het huis, eerst vond ze nog dat ze naar iedere persoon die langskwam moest blaffen op zo’n moment en leek het voor mij echt hopeloos. Nu ik zelf geleerd heb echt rust in mezelf te vinden op zo’n moment, ging ze gewoon lekker naast me liggen en heeft ze keurig stil liggen wachten terwijl er 50 mensen zijn langsgekomen. Als ze wel weer blaft, kijk ik ook eerst even naar mezelf want ik durf er donder op te zeggen dat het probleem dan in mij zit (tenzij het een hond is, dat is nog even haar dingetje). Zonder haar heb ik dat trouwens helemaal niet door, maar met haar merk ik het meteen. Dus hoe zeer ik dat gevoelige soms vervloek, het is inderdaad precies wat ik nodig heb. Ik vind het bijzonder hoeveel honden ons kunnen laten zien en vertellen hoor. Ik vind het een waardevol en heel mooi traject.

Katten zijn ook gewoon een beetje rare snuiters, met die bolle ruggen en die dikke staarten, en boos blijven staren. Zou ik ook niks van snappen als ik Monkey was! 

Wij hadden daarnet een enorme overwinning. We moesten langs een paar schuttingen lopen met daar vlak achter boos blaffende honden, dat zagen we allebei totaal niet aankomen want we wisten niet dat die daar waren. Natuurlijk schrok ze eerst even en blafte ze even terug, maar daarna heeft ze de honden achter de schutting losgelaten en volledig genegeerd. Baas zegt dat het goed is, zal wel goed zijn. Daar kan ik wel erg trots van worden, want het is toch ook gewoon lastig om zo uitgescholden te worden en er gewoon niks mee te doen als je een jonge hond bent. 

@Susanne, je schrijft: "Staand of liggend zou ze ook prima een blokkade kunnen vormen, ze hoeft me ook niet strak aan te blijven kijken."

Wat bedoel je met een blokkade? 

En @Octavia, je hebt dus geen mechelse herder en geen golden retriever, nu ben ik wel benieuwd welk ras je wel hebt .

Bram maakt de laatste tijd weer mooie sprongen vooruit bij de jachttraining. Erg fijn. Er is nog genoeg te verbeteren natuurlijk maar hij heeft er lol in, brengt dummy's nu weer terug en geeft bij zoeken niet op. Daarnaast wel de aandachtsspanne van een kleuter, bij het over zwemmen nadat een dummy was afgeschoten heeft hij de dummy gevonden, opgepakt en bij het terug fluiten keek hij heel blij naar mij, liet de dummy los en ging na even heen en weer rennen om te zien of hij om mocht lopen via het water weer terug, zonder dummy dus. 

Wat momenteel lastiger is zijn de saaiere oefeningen zoals af en uit beeld lopen. Dan blijft hij netjes liggen tot hij iets ziet bewegen of iets hoort of om te kijken waar ik naartoe ben gegaan. Omdat hij tijdelijk hypoallergeen eten krijgt kan ik hem ook niet paaien met een lekkere beloning. Want hij eet het op maar niet van harte. 

@ Octavia: als ik je tekst lees dan is het net alsof ik het zelf had kunnen schrijven; dit is allemaal zo ontzettend herkenbaar voor mij! Leuk dat je je ervaringen deelt! Het gedrag van de hond terug koppelen naar jezelf is iets wat wij ook leren. Je krijgt zo inderdaad veel meer inzicht in wat er met jou van binnen gebeurt, in mijn eentje heb ik het pas door als het veel en veel te laat is (dat is dan direct een ware uitputtingsslag).. En dan ontdek je dat honden echt zulke spiegels blijken te zijn. Door zelf wat te kalmeren voordat je verder gaat bereik je een hele hoop, zowel met je hond als met jezelf! Ik vind het ook een ontzettend waardevol traject, er is hiermee echt beterschap te merken en dat zal alleen nog maar meer worden, want ook wij staan nog redelijk aan het begin.

Wat een mooie overwinning trouwens! Die zullen jullie steeds meer gaan ervaren, dat gebeurt hier ook. En dan worden "normale" dingen steeds een beetje makkelijker om te doen. Krijg je steeds meer vertrouwen. Ik weet nog heel goed dat ik zo onzeker was toen we net begonnen, en zo bang dat Monkey de fout in ging en zich zo zou misdragen dat de trainer me zou vertellen dat hij zich bedacht had en dat Monkey niet geschikt was.. Maar hij zei juist steeds: "daarom heb ik haar vooraf getest en goedgekeurd, ik heb er echt alle vertrouwen in!" En nu we een tijdje verder zijn is mijn vertrouwen er ook. Dat blijkt wel want gisteren gebeurde het dan toch dat we een foutje maakten. Monkey was met me mee de supermarkt in, en ze zat in de back (dat betekent dat ik naar het schap kijk/er wat uit haal en dat Monkey achter me zit). Dat doet ze altijd keurig, houdt de aandacht bij mij en iedereen kan dan voorbij lopen. Maar nu was er een vrouw die heel erg naar Monkey ging staren, zijwaarts ging lopen om langs Monkey te kunnen (er was nog genoeg ruimte om met een winkelwagen voorbij te gaan), en haar handen al bij voorbaat defensief opstak. Zodra ik me omdraaide zie ik dat Monkey daar onzeker van wordt, maar op hetzelfde moment spreekt die vrouw me aan, waardoor ik even afgeleid word en Monkey haar onzekerheid omsloeg in 2x blaffen. Midden in de supermarkt.. Nou dat was natuurlijk precies waar ik in het begin nog zo bang voor was. Maar nu denk ik het ergens goed is dat dit eens gebeurt, dan weet ik waar we verder nog op moeten gaan trainen. Het is me inmiddels dus wel duidelijk dat Monkey en ik dit kunnen, en het is voor ons allebei een leerproces! Ik hoop dat jij dat vertrouwen gauw ook zal voelen, want het klinkt alsof jullie goed op weg zijn! 

@ Femke: ik bedoel met een blokkade dat je hond zich bevindt tussen de baas en een ander persoon. Daardoor creëer je met behulp van je hond veel meer persoonlijke ruimte. Je kunt je misschien voorstellen dat mensen met bijvoorbeeld PTSS er moeite mee hebben als vreemde mensen onverwachts heel erg dichtbij je komen. Dat is iets wat vrijwel standaard gebeurt als je de supermarkt bezoekt. Veel mensen wachten niet meer op elkaar, die "moeten er even snel bij hoor" om vervolgens in je persoonlijke ruimte te duiken en wat uit het schap te halen. Of bij de kassa, lekker bumperkleven als je in de rij staat. Daar sta je als normaal persoon niet bij stil, maar dat kan nogal wat gevoelens/oude trauma's omhoog roepen. Als je last hebt van PTSS raak je die spanning dan ook niet zomaar kwijt. Een psychosociale hulphond kan daarin helpen door (onder andere) meer een veilige persoonlijke ruimte te creëren door tussen baas en mensen in te lopen/staan/zitten/liggen, en zo dus een blokkade te vormen. De meeste mensen lopen namelijk netjes om de hond (en daarmee diens baas) heen. 

Wat leuk dat jullie zo op dreef zijn met de jachttraining! Op deze leeftijd mag het ook nog vooral om plezier draaien toch? Naarmate ze ouder worden nemen ze hun werk steeds serieuzer hoor.. Lekker blijven genieten! 

Leuk om jullie updates te lezen. Ik kan me voorstellen dat een hond heel veel mentale steun kan bieden. Ik snap de onzekerheid wel hoor, dat je het gevoel hebt dat alles goed moet gaan wanneer ze meegaan als hulphond. Zelf heb ik een aantal jaar in supermarkten gewerkt en kan je vertellen dat er genoeg hulphonden (niet eens meer in opleiding) zijn die de fout ingaan. Ik heb nog weleens een plasje op kunnen ruimen en ik kan je aanraden even op te letten bij de broodafdeling, niks vervelender dan een hond die z'n neus er even in steekt of lekker een hapje neemt. Uiteindelijk blijven het dieren, training is natuurlijk super belangrijk maar wanneer het misgaat en je je verontschuldigt wordt het denk nooit echt als een probleem gezien.

Mooi om te lezen dat Monkey je persoonlijke ruimte zo goed beschermt. Bij June deed ik dat juist altijd, ik zorgde er altijd voor dat ik tussen haar en anderen stond en koos altijd een weg waar ze ruimte had. Dat is vanzelf zo ontstaan omdat ik merkte dat ze die bescherming nodig had, ik schrijf in de verleden tijd omdat ze langzaamaan steeds dapperder is geworden en dat dus vaak niet meer nodig is. Soms doe ik het nog steeds wanneer ik zie dat het nodig is, dat gaat eigenlijk helemaal vanzelf. Ik denk dat die steun June heel erg geholpen heeft, ik hoop dat het jullie andersom ook heel erg gaat helpen en het misschien op een dag ook niet eens meer nodig is. Goed om te realiseren dat het best bijzonder is dat jullie honden hier geschikt voor zijn. Hier twee honden die juist veel steun en begeleiding vragen dus het is zeker niet vanzelfsprekend. 

Wat Boyko betreft gaat het nog steeds met vallen en opstaan het hele heftige is er wel vanaf en dat komt denk ik wel omdat hij de heftigste hormonale fase gehad heeft. Hij blijft niet echt de makkelijkste maar is wel heel lief, dat komt er alleen niet altijd helemaal zo uit. 

Vannacht heeft hij me bijvoorbeeld weer eens wakker geblaft in grote paniek waardoor ik maar in mijn pyjama de hele tuin afgelopen heb op zoek naar een eng beest (als ik dat niet doe stopt hij niet). Niks gevonden maar er kan best wel iets geweest zijn. Misschien gewoon de zwaluwen die net als vorig jaar weer een nestje boven zijn hoofd gebouwd hebben. 

Aha, op die manier een blokkade, dat klinkt logisch. Ik heb even wat meer gelezen over psychosociale hulphonden en als ik de lijst van de dingen die een hulphond kan doen lees, lees ik veel dingen die een hond van nature in het klein al doet, de ene hond meer dan de andere natuurlijk. Top om die talenten verder te trainen. 

Ik merk zelf dat ik met hond veel beter in mijn vel zit. Op de eerste puppy fase na trouwens. Toen zat ik juist in een flinke dip en zag ik heel veel beren op de weg. Ik heb echt ernstig getwijfeld of dit nou wel zo'n goed idee was. 

Op deze leeftijd hoeft de jachttraining nog niet zo serieus te zijn inderdaad, lol er in hebben en vooruitgang boeken is het belangrijkste en de trainer heeft eens gezegd dat je jonge honden vooral zonder al te veel aangeleerde slechte gewoontes door de pubertijd heen wil helpen. Dan komen de puntjes op i later wel zolang ze er lol in hebben. 

@Femke: Ik heb een kruising (Schapendoes x Kelpie). Ik volgde beide ouderdieren al een tijdje en wist dat dit enorm leuke, stabiele pups zouden moeten worden. Ze is eigenlijk precies wat ik verwacht had (minus dan nu de puber-moeilijkheidjes, hoewel ik die natuurlijk wel verwacht had, ik vind ze alleen moeilijk), de koppigheid van haar moeder, maar ook de drive om te werken van haar vader. Ze is echt een clown met een serieus kantje.

Wat fijn dat de jachttraining van Bram goed gaat! Wel lastig met belonen dan. Mijn dame heeft een fase gehad waarin geen beloning interessant genoeg was voor haar en ik vond dat echt een behoorlijke uitdaging. Hopelijk voor jou en voor Bram kan je snel weer lekkere beloningen geven!

@Susanne: Ik denk dat dat vertrouwen inderdaad steeds meer zal komen. Ik heb in bepaalde situaties op zich nu al een heel stevig vertrouwen in haar omdat ik weet dat ze die leuk vindt en geen stap verkeerd zal zetten. De supermarkt is voor haar bijvoorbeeld dus heel makkelijk, hoewel ze soms nog wel eens een heel klein beetje wil dreutelen als we ergens op moeten wachten, dan gaat ze draaien en loopt ze net met haar kont iemand in de weg of zo. Gebeurt niet vaak maar als het gebeurt is het natuurlijk net als het stikdruk is. Ik denk dan altijd maar, genoeg kinderen in de supermarkt die ook wel eens in de weg lopen... Maar in dat soort situaties weet ik dat ze zich verder wel van haar beste kant zal laten zien. Ik hoop dat dat vertrouwen in andere situaties ook wel komt!

Ik zou het inderdaad ook wel even lastig vinden als ze op zo'n moment zou gaan blaffen in de supermarkt! Klinkt alsof jij het wel kunt relativeren, en het klopt natuurlijk ook, als je weet dat je goed op weg bent en gewoon inziet dat fouten maken er gewoon bij hoort (mijn trainster zegt altijd "ook de ervaren hulphondteams hebben niet altijd hun dag, dus ook daar gaat het echt nog wel eens fout") kun je dat ook wat meer loslaten. Ik denk trouwens ook dat je altijd 'your own worst critic' bent, als andere hulphondteams een moeizaam momentje hebben zal ik daar helemaal geen oordeel over hebben, en ik merk ook dat als mijn hond een keer blaft naar een andere hond, de meeste mensen even kijken en vervolgens gewoon doorgaan met hun eigen leven. Zij vinden het echt minder interessant dan ik. Ik herken trouwens heel erg de angst dat het 'goedgekeurd voor dit traject' stempeltje weer ingetrokken zou worden of zo, haha. Ik heb dat ook heel erg gehad in het begin! Ondertussen geloof ik wel dat mijn trainster het positief inziet gelukkig.

@Hannah & June: De broodafdeling schijnt een van de lastigere afdelingen te zijn voor hulphonden om de een of andere reden.  Mijn hond heeft daar trouwens geen last van (het dierenpad is wel moeilijk volgens haar!), maar ik let altijd wel op in situaties waarin de verleiding zomaar extra groot zou kunnen zijn. Maar klopt natuurlijk, hulphonden worden uiteindelijk nooit robots, er kan altijd iets fout blijven gaan. Je probeert alleen de kans wel zo klein mogelijk te maken met voldoende training.

Veel honden zijn inderdaad niet geschikt hiervoor dus ik prijs mezelf wel gelukkig. Ik merk bij mijn hond dat het stabiele er wel in zit, maar het zelfvertrouwen om bijvoorbeeld te blijven staan tijdens het blokkeren als er iemand aan komt, moet wel echt opgebouwd worden, logisch natuurlijk. Het is bij ons trouwens teamwork van beide kanten hoor, ik weet dat ze andere honden moeilijk vindt en laat haar tegenwoordig bij het de supermarkt uitkomen gewoon even van kant wisselen zodat ze niet aan de kant van de honden loopt en ik ertussen loop. Ik merk dat ze dat fijn vindt en dat wil ik best voor haar doen, zo helpen we uiteindelijk elkaar bij wat we (nog) moeilijk vinden!

Ik heb over Boyko gelezen, hij klinkt ook als een pittige uitdaging! Fijn dat de hormonen tenminste een beetje gezakt zijn, ik heb nooit reuen gehad maar ik heb ooit wel gelezen dat in de puberfase bij een reu het niveau van het testosteron 7 keer zo hoog zou zijn als bij een volwassen reu. Dat moet toch behoorlijk heftig zijn ja.  Hij heeft wel mazzel met je geduld, vooral 's nachts in je pyjama, haha. Hoewel het ook wel een beetje voor je eigen bestwil zal zijn als hij anders niet stopt. Lastig!

Super van je om zo een hond direct een thuis te geven, onze Mechelaar is nu 2 en heeft niet zo lang de puber uitgehangen, hij laat zich snel corrigeren en als hij eens koppig was zat de Beagle (grote zus achter zijn veren en zij is de baas in huis ???? zelfs over mij soms ????)  hij heeft ook wel de neiging om als een pony Rond mijn man toertjes te wandelen met de lange wandelband, hier ook nog niet echt een oplossing voor

Ik moest gisteren nog aan Marie denken. Ik liep op strand met mijn dames en zag een harlekijn poedel, was wel een reu. Maar ik moest aan haar denken.

De eigenaren waren heel relaxed, en ik vond hun beide honden in eerste instantie mooi en leuk om te zien. Chara ging wat te vrijpostig op de oudere teef af en werd weg gesnauwd, en terecht vond ik dat eigenlijk op dat moment.

Wat later raakten we wat aan de praat, en hoorde ik weer gegrom en gesnauw, toen moest Glory het ineens ontgelden. Op een bepaald moment viel mij op dat die reu continue op groepen honden afstoof, de teef ook meeging en dat bijna overal gegrauw en gesnauw klonk. De man zei ook nog terloops dat de reu best dominant was, in reactie eigenlijk omdat ik zei dat onze reu thuis was en dat deze setting waarschijnlijk te druk zou zijn geweest met al die drukke honden.

Iets later waren ze doorgelopen en was het bingo, ze kwamen een hond tegen die zich dus blijkbaar niet liet afsnauwen. Dat werd wel even knokken en mensen moesten echt even de honden uit elkaar halen. 

Reu werd even aangelijnd, om na een aantal meter weer losgelaten te worden en whoppa in een streep ging hij weer op een nieuwe groep honden af.

Heeft even niets met pubertijd te maken.. maar geeft wel een beetje aan wat het doet als je je honden maar hun gang laat gaan bij vreemde honden en zelf uitermate relaxed op behoorlijke afstand doorloopt alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Zelf had ik ook een relaxte wandeling voor ogen.

Voor het eerst beide dames zonder onze reu mee, maar met de hond van een vriendin waar beide dames los van elkaar al wandelingen mee hadden gehad.

Bijzondere ervaring weer. Ze ontpopten zich als partners in crime, of in ieder geval had de jongste veel noten op de zang en deden ze dingen waarvan ik dacht dat het ze helder was om NIET te doen.

Gelukkig nog wel prima met vreemd hond contact. 

Maar de jongste leek ineens zich te ontpoppen als opjager van honden kleiner dan haar, die geen trek in haar hadden of bang waren.. Ik greep dus in. Maar verbaasde me wel dat veel eigenaren me aangaven dat ze het niet erg vonden... Zal aan haar formaat liggen dan denk, geloof niet dat ze het zo grappig hadden gevonden als de grotere Chara zo had gedaan of mijn reu herder. Dus ik gaf dan ook aan dat ik het zelf geen leuk gedrag vond en haar daarom dat liet weten en zo dat opjagen kon stoppen. Ik heb daar echt een hekel aan honden die andere honden dusdanig achterna zitten terwijl je ziet dat 1 partij het écht niet leuk vindt.

--

Vervolgens omdat ik ze het voordeel van de twijfel gaf bij een paard aan de zeekant, besloten ze allebei naar het paard te gaan... roepen had geen zin, en ik was van ze verwijderd door een grote zwin 

Gelukkig benaderden ze rustig, dus het was geen opjaag gedrag.. en was de ruiter rustig en het paard ook.. Chara besloot ook nog eens aan de kont te gaan snuffelen... wat uiteraard op een trap van het paard had kunnen uitlopen..  Maar goed, toen ze om zich heen keek besloot ik de hoge roep maar in te zetten en met succes, beide dames kwamen toen terug op me af rennen... maar grrrr...

Glory besloot ook nog een tak van een andere hond te jatten.. daar ben ik toen ook maar weer op ingelopen, takje laten afgeven aan mij.. snoepje in andere hand en de tak via mijn rug terug geven aan baasje die mijn hint begreep... dames weggeleid want Chara kwam zich er ook mee bemoeien..

En dan ook nog de interesse voor volwassenen én kinderen die schelpen aan het zoeken waren en toevallig ontzettend veel kinderen die het op een gillen zetten en doodsbang waren en sommigen gingen rennen.. Gelukkig gingen ze daar dan weer niet achteraan.

Maar ik had er op een bepaald moment wel even tabak van al dat gegil telkens.

En ik was de dames even zat op een bepaald moment, allemaal dingen doen die ze normaliter niet meer deden. 

"Let op je hond en zijn lichaamstaal" ik zeg het zelf best vaak en de keren dat het nu "mis" ging was dat ik even was afgeleid in gesprek met mijn vriendin whaha.

Maar goed, verder waren ze braaf, en ook wel rap bij te sturen, weg te halen of toch te reageren op mijn roep.. maar met twee vingers in je neus rond hobbelen zit er bij dit duo ook niet helemaal in 

Ik heb echt zo n hekel aan dat soort mensen die denken dat het normaal is om hun honden op andere honden te laten afstormen en ook nog problemen gaan zitten maken. Als je toch weet dat je hond dat doet, hou hem aan de lijn.

Ben daar met name fel op, omdat ik ook zo n persoon in de buurt heb wonen. Twee grote Munsterlander honden, beide teefjes maar één heeft het voorzien op Maylo. Als ze Maylo ziet/ruikt komt ze met veel geweld (blaffend en tierend) op ons afgerend. Ze is er ook vaker gewoon bovenop geklapt en dat is géén prettig gezicht omdat die hond 30kg weeg en Maylo maar 9-10kg. 

Die man doet alsof het normaal is dat zijn hond 30/40 meter voor hem loopt en overal maar op af gaat. Ik heb er vaker al woordenwisselingen mee gehad en hij zegt gewoon 'jouwn hond valt uit daarom doet ze dat' (goh dat doet hij omdat die van mij aan de lijn zit en jouw hond dreigend op hem af komt') of 'Maak je niet zo druk'. Ik ben laatst ook gebeten geworden door dat die hond weer op Maylo af kwam. Ik stak mijn been ervoor en Maylo was zo in paniek/verdedigingsmode dat hij per ongeluk in mijn knie beet. Hij zij toen ook letterlijk 'Dan moet je hem maar ook los laten'. Uhm?? Wie betaald de dierenarts rekening dan? 

Fudge daarin reageert gelukkig niet en kan ik gerust los laten, die loopt er met een grote bocht omheen. Maar als ik toch weet dat mijn honden problemen maakt met honden of met een specifieke hond dan maak je hem vast. 

Die van mij vliegt op dit moment ook op andere honden af. Met een rotvaart. Ze bedoelt er weinig mee, maar het is gewoon geen leuk gedrag. Op dit moment ben ik haar heel consequent aan het leren dat ze überhaupt niet met elke hond kennis mag maken, ook niet in het losloopgebied, en dat als ze wel kennis mag maken, ze niet op die manier op een hond af mag vliegen, maar ze gewoon netjes bij me blijft tot de hond wat dichterbij is. Als de hond interesse in haar toont mag ze vervolgens kennis maken van me, zo niet, dan moet ze bij me blijven. Ze vindt het héél moeilijk, maar ik vind het inderdaad gewoon geen leuk gedrag en ook zeker niet alle honden accepteren het. Het is zeker een keer voorgekomen dat ze ervoor achterna gezeten werd door een hond die het niet leuk vond. Terecht ook. En ik wil dat gezeur gewoon niet, dus we werken er hard aan. Ik vind het zelf ook héél vervelend als andere honden dit bij die van mij doen. Hopelijk pikt ze het een beetje snel op, meestal leert ze wel snel wat de bedoeling is van dingen als ik maar consequent genoeg ben en ik kan dit gedrag echt missen als kiespijn. 

Overigens kan ik haar tegenwoordig goed bij me roepen als ze een andere hond ziet dus ze maakt al enorme sprongen en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik zie haar echt groeien en ze wordt steeds braver, ik ben ervan overtuigd dat we ook dit onder controle gaan krijgen. 

Gelukkig doe jij er wat aan en houdt er rekening mee, maar deze man doet er niks aan. Hij weet heel goed dat zijn hond de pik heeft op Maylo. Dat is al jaren nu zo. Toch heeft hij er echt gewoon lak aan en heeft mij vaker de schuld gegeven van het feit dat ZIJN hond los op mijn aangelijnde hond afstormt en er ook gewoon zonder problemen boven op klapt. 

Fudge vind andere honden ook heel leuk en ook zij moet ik op tijd bij me roepen anders gaat ze dus bij iedereen gezellig zitten buurten. En dat krijg je zeker onder controle, je bent er hard mee aan het trainen. 

Het is hier ook gebeurd, met een rotvaart andere honden benaderen. Zelf vond ik dat ook vervelend gedrag, ik zag aan de honden die ze zo benaderde dat die zeer duidelijke kalmerende signalen lieten zien, maar kalmeren deed ze niet. Uiteindelijk had ik ontdekt waarom Monkey zoveel vaart maakte bij benadering van andere honden; het was een vorm van spanning die ze daarmee kwijt kon. Als Monkey een andere hond op afstand ziet gaat ze eerst liggen. Ik liep dan altijd op hetzelfde tempo een stukje verder, al wachtte ik wel op haar als de afstand te groot werd, want ik wilde wel in de buurt zijn zodra de ontmoeting daadwerkelijk plaats vond. Zo hoopte ik haar te leren dat ze niet bij elke hond plat gaat en dat we ook gewoon kunnen doorlopen. Maar dat ik een stukje doorliep bleek voor Monkey precies het stukje spanning te veroorzaken waardoor ze vaart maakte bij benadering. Ik ontdekte dat als ik naast haar blijf staan op het moment dat zij gaat liggen voor een ontmoeting met een andere hond, dat zij dan haar rust kan bewaren tot de andere hond haar benadert, en vanaf toen verliepen de ontmoetingen gewoon rustig. Het lijkt misschien wat omslachtig, bij elke naderende hond stilstaan en wachten tot de ontmoeting plaats vindt (ik word ook wel regelmatig vreemd aangekeken), maar het helpt Monkey enorm in haar sociale gedrag en dat vind ik het belangrijkst. Zoiets doe ik alleen tijdens loslopen overigens, aan de lijn verwacht ik dat ze andere honden negeert en dat kan ze goed (meestal dan). Het heeft ook als bijkomend voordeel dat Monkey nu uit zichzelf naar me toe komt als zij vooruit loopt en we andere honden tegenkomen. 

Laatst kwamen we in een situatie terecht die heel naar had kunnen aflopen. Een man met een tweetal oud-Duitse herders, die Monkey benaderden terwijl zij aan de lijn zat. Daar hadden we allebei geen zin in, maar Monkey was bijna loops en de heren hadden het geroken. Monkey vond ze opdringerig, gromde en dat was voor hun het startsein om de aanval in te zetten. Ze waren met zijn 2 en ze doken vol op haar. Dan heb ik wel een mechelaar, maar tegen 2 van die grote en veel zwaardere herdershonden maakt ze geen schijn van kans. Ik heb de riem snel losgelaten zodat ze weg kon, maar ze kregen haar met zijn tweetjes wel 2x te pakken. De andere eigenaar stond te brullen en te schoppen, die fokte z'n eigen honden juist meer op voor m'n gevoel. Hij kreeg er 1 te pakken,  maar de ergste van de 2 liep nog los en was op Monkey jacht. Monkey was gelukkig sneller, en ging 2 meter achter me staan. Die herder kwam op ons af en ik zet nog een stap opzij om goed de blokkade te vormen en geef me toch een brul. Het kwam uit m'n tenen, maar het had zeker effect. Ik zag die hond verbaasd kijken, en z'n baas ophalen van "kom baas, wegwezen hier, this bitch is crazy!".. Dankbaar pakte hij snel z'n andere hond, plaatste ze in de auto en kwam snel z'n excuses maken. En z'n bewondering uitspreken, want zijn honden waren ipo opgeleid en blijkbaar had hij nog nooit een vrouw gezien die overwicht op zijn honden had (toen moest ik even aan onze forum stalker denken). Monkey had gelukkig niets op wat beurse plekken na, en ze was natuurlijk ontzettend geschrokken. En daarin hadden we mazzel, want z'n honden zijn berucht. Die hadden al meerdere keren flink wat schade gemaakt bij andere honden hoorde ik achteraf. Met deze ervaring ben ik helemaal blij dat ik altijd gewoon het geduld heb (gehad) om bij mijn jonge hond te blijven zodra we andere honden tegenkomen, want ik geloof dat dat maakte dat Monkey zich in deze situatie veilig achter me positioneerde, zodat ik haar ook kon helpen. Nu zal deze tactiek niet voor elke jonge hond werken, het lijkt me gewoon erg belangrijk om goed te kijken naar je eigen hond en te zoeken naar een manier die voor jullie beiden op een natuurlijke manier werkt.