De puberteit

Nee, hij blijft zelden alleen thuis (en indien dat het geval is, zit hij in een kamerkennel die ik heb laten maken want gewone bench zou ik niet vertrouwen), hij zit gelukkig wel erg graag in de auto, dus dat is meestal mijn oplossing. Hij kan gelukkig al wel alleen blijven als ik met de andere ga wandelen.

GT niet gedaan, ik heb een hoop mensen om me heen die ervaren zijn met honden, oa iemand die gedragstherapie studeert en geen enkele die hem begrijpt, dus ik zie een GT niet zitten. Het is met veel vallen maar altijd met meer opstaan ook. 

Ik vind de puberteit bij een teef prima te doen maar bij reuen vind ik het echt een ander verhaal. Dat totaal geleefd worden door de hormonen vind ik een lastige. Dat opdringerige naar teefjes en macho gedrag naar reuen ook. Losloopweides en drukke standen doe ik echt niet met een puberreu. En ze lopen hier veel aan de lijn rond die tijd. Eenmaal volwassen ben ik weer helemaal blij met mijn reu, en vind ik ze eigenlijk makkelijker dan teefjes. Maar ik zou de puberteit met liefde overslaan.

Whuhahaha, heel herkenbaar. Hoeft niet eens met de puber te maken te hebben. Het is een projectje hoor zo een aanlopertje en heel veel "ZENNNNNN... 1,2,3......."Zucht en door. Zo ook pups mocht iemand denken "Ugh wat makkelijk.." Niets is minder waar lol dat gebeurd echt 1 op de 10 lol.

Ik heb de puberteit van mijn vorige hond (een reu) ook heel anders ervaren dan nu met een teef, al begint die puberteit dus pas net bij mijn huidige hond. Dat ik het anders ervaar kan ook voortkomen vanuit het feit dat het gewoon 2 heel verschillende tijden en honden zijn, ik ben als persoon meer gegroeid, en ik heb inmiddels ontzettend veel van mijn reu geleerd. Maar ik kan me nog herinneren dat bij mijn reu die hormonen een grote en een voor mij vervelende invloed op hem hadden. Hij heeft zelfs een keer tegen mijn benen aan staan piesen om indruk te maken op andere honden! Zogenaamde "hondenkenners" vonden hem altijd pittig en dominant, zeiden me dat ik hem echt heel kort moest houden. Maar de tips die ze me meegaven verwoesten juist de band die ik al met hem had opgebouwd, dus daar ging ik niet in mee. Toen hij 1,5 jaar was werd het beter, en vanaf 2,5 jaar was hij echt stabiel en ontwikkeld.. Billie (dat was zijn naam) werd een hele fijne rustige en zeer betrouwbare reu, en mijn meest dierbare vriend! Zo dierbaar dat toen hij overleed ik niet meer voor hetzelfde ras kon kiezen; om opnieuw zo'n dergelijke vriendschap op te kunnen bouwen met een hond had ik een totaal andere ervaring nodig. En die krijg ik nu met Monkey. Een meisje met een hele hoop temperament, dat zie je terug wanneer ze voor je werkt en wanneer ze zelf ergens haar zinnen opzet. Die meid is me een partij creatief in manieren verzinnen om de aandacht op te eisen! Maar het willen domineren (van mij of andere honden) of het zichzelf verliezen in geuren en geen contact kunnen krijgen zie ik nu (nog) helemaal niet terug.

Interessant om alle ervaringen te lezen. 

Osteopatie voor honden is hier nog niet zo gangbaar, al bestaat het geloof ik wel. Hier in de buurt had ik eerder al even gekeken maar niks kunnen vinden, wie weet komt dat nog. 

@Dagmar, klinkt alsof jij helemaal de hoofdprijs hebt me een eeuwige puber. Ik ga er hier nog vanuit dat het een fase is

Vanmorgen even een frustratie, ik liep met Boyko de poort uit en ineens zie ik een grote akita en een kangaal achtige hond in het veld staan. Ze staarde ons strak aan dus ik vertrouwde het niet, snel de andere kant opgelopen (daar hebben we nog een poortje waar ik in zou kunnen als ze ons zouden volgen). Gelukkig volgden ze ons niet dus kon ik nog enigszins normaal wandelen met hem. Lastige vind ik dus met Boyko dat ik er (nog) niet op kan vertrouwen dat hij normaal op andere honden reageert of naar mij luistert bij andere honden. Ik zie hem nog wel doodleuk uitvallen naar twee enorme honden. Uiteindelijk zijn de honden niet naar ons toegekomen maar een ontspannen wandeling was het niet, naar omstandigheden deed Boyko het best goed, dat is wel weer positief.

Ik word er wel echt moe van dat juist veel mensen dit soort 'moeilijke' rassen nemen die de verantwoordelijkheid totaal niet aankunnen. Ik heb een vermoede van wie ze zijn, als ik ze vaker hier ga zien ga ik daar nog wel even achteraan. 

Herkenbaar wat je schrijft over het zichzelf compleet verliezen in geuren. Hij hoeft echt niet strak onder appèl te staan maar als ik met hem loop vind ik het wel prettig dat hij niet doet alsof ik lucht ben. Hij mag namelijk heel uitgebreid snuffelen, maar soms wil ik even dat hij meekomt, omdat we bijvoorbeeld midden op de weg staan en er een auto aankomt bijvoorbeeld. Dan irriteert het me soms wel dat hij dan heel stoïcijns blijft snuffelen, dan trek ik hem maar mee maar dat is helemaal niet hoe ik met een hond om wil gaan. In het begin reageerde hij beter op 'Let op' bijvoorbeeld dus ik heb zeker de hoop dat dat weer terugkomt als de hormonen wat stabiliseren. 

Hij bijt bijvoorbeeld zelden nog maar in de lijn, terwijl dat een tijdje terug enorm was en als het niet de lijn was was het mijn arm etc. Hij is er zelfs een keer in geslaagd om mijn hemdje en bh in één ruk naar beneden te trekken (toen was ik wel even blij dat we afgelegen wonen en er niemand in de buurt was). Toen hij weggelopen was had ik daarna een langere lijn voor hem gemaakt omdat ik hem zijn vrijheid nog een beetje wilde gunnen. Je raad het al, nieuwe riem was super interessant dus ik wilde duidelijk maken dat hij moest stoppen (tegenwoordig begrijpt hij dat meestal). Deze keer niet, hij ging er vol voor. Toen heb ik hem maar vastgehouden en het commando 'los' gegeven (in principe kent hij dat) maar hij werd alleen heviger. Ik had op dat moment zoiets van ik hou je gewoon rustig vast tot je loslaat. Hij werd wild gooide zichzelf op zijn rug, bijten etc. Ik herpakte hem zodat hij mij niet kon bijten en zei nogmaals 'los', hij was totaal doof op dat moment. Opeens vond hij het niet meer leuk en zag ik aan hem dat hij weg wilde, toen realiseerde ik dat hij op dat moment helemaal niet realiseerde dat hij weg mocht als hij de riem los zou laten. Terwijl ik er zo op gebeten was dat hij het op zou geven had hij totaal niet meer door waar het om ging. Toen ik hem losliet en 'zit' zei deed hij dat kreeg hij een voertje, wisselde ik de riem en was er niks meer aan de hand. 

Kortom ik moet me niet zo mee laten slepen en mijn eigen ego wat meer aan de kant schuiven. Soms wat creatiever zijn en wat meer meebewegen. 

Ja het kan nogal een uitdaging zijn hè, je leert er zelf ook een hoop van vind ik.. Zoals je naar je honden kijkt, en hoe je ze opvoedt, heb je het misschien vast wel eens geprobeerd: maar heb je wel eens zijn favoriete speeltje of sterk geurende worst (of voer) meegenomen op de wandeling, waarmee je hem uit die snuffel modus kan lokken? Wat bij mij ook wel eens hielp was ineens overdreven enthousiast gaan doen naar een voorwerp aan een andere kant, waardoor de hond nieuwsgierig werd waar ik al die heisa om maakte. Maar ja, soms moet een puber reu gewoon echt even blijven snuffelen, al heeft ie zoveel gesnuffeld en al sta je op je kop.. hoort erbij ! Wat je verder beschrijft met de riem vind ik dan weer typisch gedrag van een jonge hond (of pup) waarvan het koppie ineens even overloopt van opwinding (of vermoeidheid). Dat soort gedrag zie ik veel minder worden nu de puberteit begonnen is, al heeft Monkey ook nog wel eens van zulke momenten. Het is precies wat je zegt: laat je niet meeslepen, zet je ego opzij, en kijk creatief naar oplossingen die voor jullie beiden werken 

Lekkere voertjes heb ik altijd mee als ik met hem loop (anders gaat hij mij opeten). Voorheen was dat genoeg, maar nu is dat blijkbaar niet meer voldoende. Speeltjes heb ik in het begin gedaan maar daar raakte hij van in overdrive en werd onhandelbaar. Enthousiasme daar doet hij het helaas ook niet meer voor. Wat ik nu soms doe is dat ik precies mijn voeten neerzet op de plek waar hij aan het snuffelen is, dan kijkt hij soms verward omhoog en dan neem ik hem mee. Dit doe ik alleen als hij echt mee moet. Misschien moet ik hem een keer optillen en meenemen, ik zie zijn hoofd nu al voor me. 

Dat met de riem is ook echt puppygedrag, de laatste tijd schakelt hij dan wel weer om als ik duidelijk maak dat ik het niet wil. Het is de laatste tijd meer dat hij regelmatig even test of die nog steeds niet mag bijten. Nu hij 'nee' inmiddels best wel begrijpt, vond ik dat hij gewoon even moest luisteren. Ik kan ook niet zeggen dat ik heel trots op mezelf was toen ik aan het worstelen was met hem om een riem. Hij sloopt praktisch alles en ik wilde deze riem nog iets langer laten leven. Het vorige tuig had hij na één wandeling en een minuut alleen zijn al in heel veel kleine stukjes gesnipperd.

Leerzaam vind ik de omgang met dieren zeker, in contact met mensen kan je om veel dingen heen die je eigenlijk niet aan wil/hoeft te gaan. Bij dieren werkt dat niet, die prikken daar haarfijn doorheen. Misschien hebben Boyko en ik allebei net een iets te groot ego, dat zou best kunnen. Maar ja: "als ik een stukje ego moet inleveren, vind ik dat hij dat ook moet doen", sprak het ego

We laten hem ook juist veel snuffelen hoor maar het gaat meer om die uitzonderlijke momenten dat het net even niet handig is. Dan is hij ook onbereikbaar en dat vind ik juist zo irritant, al weet ik best dat dit voor nu normaal gedrag is hoor. Ons teefje markeert en snuffelt ook erg veel. Toch komt ze over het algemeen wel als ik haar roep, of ze reageert in ieder geval door op te kijken of een oor te bewegen bijvoorbeeld. 

Grappig wat je zegt over dat niet vies worden, zo is ons teefje ook. Ik heb ooit getracht haar te leren dat je door plassen heen kan lopen (handig met canicross) maar dat heeft ze nooit willen begrijpen. Nu zeg ik maar vooraf aan welke kan we de plas gaan passeren, als ik dat vergeet kiest ze zelf maar er doorheen is geen optie. Boyko die wandelden hier zo de kleine rivier door alsof hij het water niet eens geregistreerd had. Ons teefje niet, die steekt de rivier na veel aanmoediging over via de stapstenen die erin liggen en arriveert dan droog aan de overkant.  Met eten is zij ook kieskeurig, ze lust ook het kraanwater (in principe veilig om te drinken) niet, dus ze krijgt bronwater. Uit sloten of plassen drinkt ze ook niet. 

Los van de puberteit kunnen honden dus ook wel een beetje bijzonder zijn, ons teefje is al 9 jaar dus zeker niet aan het puberen. Ik moet ook echt nog wennen aan Boyko's karakter, mijn vriend en ik zeggen weleens voor de grap tegen elkaar dat we voor het eerst een echte hond hebben. Eentje die vies wordt, de bal terugbrengt, die überhaupt met hondenspeelgoed speelt, kwijlt en dingen sloopt. Gelukkig is hij ook heel lief

Vandaag was weer een terrordag.

Zo'n dag waarop je je afvraagt waarom je een hond hebt.

Alles wordt op gegrom onthaald, op wandeling was ik nog geen 10m ver en ik had al 2 nepen in mijn buik, as we speak is hij aan het besluiten om naar China te gaan door in het kussen van de binnenhuiskennel te graven, 3 speeltjes hebben het al begeven en hij wringt zich weer constant tussen de andere 2 op hun kussen. 

Morgen een nieuwe dag 

Dat is niet fijn. Bijt hij echt door, of is het meer happen? Dat sloopgedrag is ook heel herkenbaar. Boyko zit in de tuin en ligt op stro, elke dag een nieuw kussen is gewoon niet werkbaar. Maar inderdaad, morgen weer een nieuwe dag. Zie je in het algemeen wel verbetering bij je hond of heb je de indruk dat dat verder een beetje stil staat?

Net hadden we even een hele fijne doorbraak. We hadden Boyko in een grotendeels omheind stuk even losgelaten om het hier komen te oefenen, na één seconde was hij weer weg (overigens is het hier erg veilig voor hem om rond te lopen, vrijwel geen verkeer en veel honden laten zichzelf hier uit, mensen zijn dat gewend. Anders hadden we hem zeker nog niet los gelaten, het was namelijk een gokje...)

Aangezien hij sinds het begin (te) dol is op June en zij wel luistert hadden we haar meegenomen als lokaas (sorry June). Meestal komt hij dan als een malle naar haar toe gerend. June accepteert dat niet, gaat snauwen en hij doet het opnieuw enz, drama dus. Beide zijn ze zeker niet agressief dus in die zin ben ik niet bang dat het misgaat maar het heeft geen meerwaarde voor beide honden. We lopen dus bijna altijd apart, óf met twee personen en dan beide één hond. Vandaag liep hij wel snel naar haar toe maar gedroeg zich als een normale hond, hij heeft haar niet gemolesteerd en reageerde echt heel netjes op haar signalen. Dat is echt een enorm verschil met de laatste keer dus dat was erg fijn om te zien, het leek wel een totaal andere hond. Het zou super zijn als we in de toekomst met beide honden op stap kunnen. Hierna was Boyko uiteraard wel compleet overprikkeld en weet dan echt niet meer waar hij zoeken moet. Hij gaat dan totaal dwangmatig willekeurige dingen doen en bewegingen maken. Nu ligt hij heerlijk te slapen. 

@hannah: hij is zeker nog verbeterd, maar zijn karakter zal hij altijd behouden vrees ik. Hij is zoals een persoon die in ''woede'' met dingen gooit denk ik, het doel is echt niet kwetsen, maar op die moment met je zelf geen weg kunnen. Treskor heeft geen opponeerbare duimen dus hij uit het via zijn mond. Hij wil zich gewoon afreageren. Hij maakt dus zeker ook niet echt (bewust) schade maar goed, tanden zijn niet leuk. Hij geeft het gelukkig niet aan zijn nakomelingen door, dus ergens zie ik me nog wel een (klein)kind van hem nemen. Sowieso neem ik uiteraard geen hond bij tot wanneer hij senior is echter.

@lara: daar heb je zeker een punt, nu door hun succes worden veel herders ook echt wel degelijk in de verkeerde situatie geplaatst. Mijn honden komen allen van ouders die niet mens sociaal zijn, tot zelfs agressief en gevaarlijk. Persoonlijk is dat voor mij een echte grens, ik wil geen agressie tegen een mens. Hond intolerantie kan ik nog aanvaarden, want dat kun je ontwijken en naar handelen. Hond agressie vind ik ook weer moeilijker. Maar zeker is mentaal kapot fokken ook absoluut een fokfout.

Fijn dat er in grote lijnen verder wel wat verbetering zit. Een gedachtespinsel van mij maar zou het misschien kunnen dat er iets niet helemaal klopt in zijn hormoonhuishouding? Geen idee of dat makkelijk te onderzoeken of op te lossen is verder. 

Wat betreft de fokfouten qua karakter, ik denk dat het minder zwart wit is dan gezondheid. Wanneer een hond hd heeft is dat te zien op een foto, net als een snurkende hond met een korte neus. Er zitten ook geen voordelen aan deze bovenstaande afwijkingen. Karakter ligt een stuk genuanceerder, zo zal iemand met een zeer pittige herder dat karakter bijvoorbeeld kunnen waarderen omdat die ook heel fel en dapper is in het werk/training. Net als een overnerveuze border collie die bijvoorbeeld perfect functioneert bij een kudde. Uiteindelijk is dat ook hoe rassen ontstaan zijn. Wij mensen hebben ze geselecteerd op voor bepaalde functies waar gedragskenmerken bij nodig zijn. Later zijn steeds meer functies vervallen en zijn de shows opgekomen waardoor we in een rap tempo de extreme uiterlijke kenmerken (met bijbehorende problemen) erin gefokt hebben. Uiteindelijk heeft zowel een extreem karakter als uiterlijk te maken met deze extreme menselijke selectie en helaas is gebleken dat we daar net wat minder goed in zijn dan we dachten/hoopten. Ik hoop dat we op niet al te lange termijn in gaan zien dat daar iets aan moet veranderen maar ik ben bang dat men te graag vasthoudt aan hoe de honden in hun ogen horen te zijn. Hoeveel mensen zelfs nog fysieke afwijkingen goed praten en aangegeven dat hun kortsnuiten een hele goede neus lengte hebben (waar dan een foto bij staat van een zonder neus) bijvoorbeeld of dat hd puur en alleen komt doordat de hond verkeerd belast wordt. Het karakter is voor veel mensen vrees ik nog een verdere stap om in te zien. Wel een belangrijke denk ik. 

@Dagmar, ik ben wel benieuwd wat jouw motivatie is om wel met je reu te fokken? Je geeft aan dat hij zijn moeilijke kant niet door lijkt te geven, is dat dan de gok die je genomen hebt of heeft hij andere unieke eigenschappen die je wilde behouden? Geen verwijt hoor, gewoon oprechte interesse.

Heb ik nog niet geprobeerd, zou best kunnen werken al is dat dan misschien alleen de eerste keren als verrassingseffect. We hebben zelf kippen en eenden en ik ben er een beetje bang voor dat het zijn interesse een beetje teveel wekt zeg maar. Vooralsnog lijkt hij niet zo'n jager te zijn maar dat wil ik ook graag zo houden. Megafoon is misschien wel wat, ja. 

In mijn optiek valt en staat het ook echt met wat voor mensen de herders in huis nemen. Ik zie te vaak mensen een Mechelse herder in huis nemen, omdat "de oom van de buurman zo'n hond had en die luisterde toch goed". En dat gaat vaker fout dan goed. Die honden komen vaker wel dan niet van dubieuze plekken, omdat een beetje fokker eerlijk is over waar hij zijn honden plaatst. Die mensen hebben werkelijk waar geen idee waar ze aan beginnen. 

Maar om aan te haken aan jouw ervaring; die heb ik ook. Ik zie te vaak herders in handen van mensen waarvan ik mij afvraag of het wel een goede combi is. Helaas belanden deze honden ook vaak weer in asiels. Of worden onderworpen aan middeleeuwse trainingsmethoden die niet perse de situatie beter en veiliger maken, eerder even nog lekker olie op het vuur gooien. 

Als je herders goed begeleid zijn het super honden, maar je moet WEL weten wat je hebt, en daarnaar handelen. Anders vind ik het wel meer dan eens domweg gevaarlijk. 

Leuk topic om mee te lezen!

Hier een puberende labradorreu van bijna 10 maanden. Alhoewel ik heel eerlijk moet zeggen dat ik niet super veel merk van de puberteit. De puppyperiode vond ik veel intensiever en lastiger. Speelt ook mee dat dit onze eerste hond is en dat we de eerste maanden een geen flauw idee hadden wat we aan het doen waren, waardoor er soms best wat onrust en stress in huis was. Nu hebben we onze weg redelijk gevonden met Harm en kunnen we hem steeds beter lezen. Ik merk dus de laatste maanden (sinds hij 6 maanden is ongeveer) dat hij alleen maar rustiger wordt. Dus daar ben ik super blij mee! Tuurlijk zijn er ook wel mindere dagen en uitdagingen die we echt nog lastig vinden.

Harm is bijvoorbeeld echt een lompe speler, blij ei dat het is denkt hij dat alle honden hem fantastisch vinden en hij vindt sowieso iedereen helemaal geweldig. Maar dat maakt het soms best lastig om met hem in drukbezochte gebieden te wandelen. Ik lees hier en op andere fora regelmatig klachten over lompe, onopgevoede labradors en vermoed dat Harm hier in hun ogen ook onder valt. Dat snap ik maar al te goed dus ik probeer het ook zoveel mogelijk te voorkomen en uit de weg te gaan. Aan de andere kant zou ik zo graag hem ook goed willen leren los te lopen en op een goede manier andere honden te ontmoeten. Spelen met andere honden hoeft van mij echt niet perse maar echt lekker los rondrennen gun ik hem toch wel. Maar goed andere honden rustig begroeten en los lopen zonder ervandoor te schieten is voorlopig te hoog gegrepen. Ik hoop dat dat nog wel komt en gelukkig heeft hij hier in de buurt 2 honden waar het wel rustig en goed mee gaat, dus daar proberen we zo nu en dan mee af te spreken om te kijken of dat hem helpt begroetingen wat anders aan te pakken. Voorlopig maar de meest drukke gebieden en tijden mijden en gewoon aan de tien meter lijn. Als we geluk hebben op een rustig moment kan hij even een stukje los en dan heerlijk zijn hart ophalen met heen en weer rennen.

Verder is het echt super herkenbaar wat hier ook gezegd wordt over geurtjes haha manmanman. Het viel me vandaag ook echt op dat hij aan het markeren is gegaan. Net een uur gewandeld en wel 6 keer een plasje gedaan. Sufferd dat het is tilt hij zijn poot (nog) niet op, dus het is soms best een komisch gezicht omdat hij dan alsnog naast de paal plast 

Wat ik ook nog wel lastig vind is zijn rusteloosheid of juist slaperigheid. Dit kan echt per dag verschillen. Gisteren bijvoorbeeld was hij echt super onrustig in huis, niet enorm vervelend ofzo maar wel echt maar hele kort mini slaapjes(5 minuutjes ofzo) en dan weer rondsjokken. Met vlagen ook als een dondersteen weer even alles uitproberen, maar echt tot rust kwam hij niet. Vandaag slaapt hij dan de halve ochtend weer als een blok terwijl ik druk om hem heen loop schoon te maken. Is dat ook een puber dingetje, dat dat per dag kan verschillen?

Zo heel nu en dan heeft Harm ook nog de neiging tijdens de wandeling op te springen en te happen naar je kleding/armen. Ik heb zelf het idee dat het dan even te veel is allemaal voor hem aan frustratie/opwinding/overprikkeling. Het gebeurt namelijk vaker als hij moe is, of als hij meerdere keren iets niet mag(vooral dat hij niet naar andere honden mag in de wijk als hij aan de lijn loopt kan wat frustratie opbouwen). Het opvallende is dat hij dit bijna alleen doet als ik loshangende kleding aanhebt, bijvoorbeeld de rits van mn jas niet dicht. Als het hem dan te veel wordt dan is het net alsof dit als een rode lap op een stier werkt. Maar gelukkig stopt hij de laatste keren altijd als ik zelf stop met lopen en wegdraai/kijk of brokjes strooi of een tak geef om alles op af te reageren.

Soms vragen we ons af of Harm een echte labrador is want mensen zijn altijd verbaasd dat hij sommige 'typische labrador gedragingen' niet heeft. Hij laat op straat eigenlijk alles liggen, inclusief drollen. Meestal op commando maar ook vaak wel uit zichzelf. Als hij wel iets te pakken krijgt vreet hij het ook helemaal niet gelijk op, hij loopt er eerst heerlijk dansend en springend mee rond. In huis is hij helemaal niet zo gefocust op eten, ik kan rustig zijn beloningsbrokjes ergens neerleggen zonder dat hij er gelijk op af vliegt. Hij blijft ook altijd heel netjes achter zijn ren als we die heel soms nog gebruiken wanneer er veel bezoek is. Hij springt er niet over heen en duwt het hek niet aan de kant. Mensen zijn daar altijd heel verbaasd over. Maar Harm is gewoon zo'n brave lieverd. Ook in de auto blijft hij netjes zitten, geen gedoe of getrek over banken heen terwijl we dat ook regelmatig anders horen van andere eigenaren hier in de buurt. Plus dat Harm vergeleken met sommige andere labradors hier in de wijk vrij rustig is. Hij trekt niet echt aan de lijn (tenzij hij andere honden of vogels heel dichtbij ziet). En hij sloopt ook heel weinig. Dit heeft ie wel een periode gedaan maar dat was maar heel kort. Kortom we hebben echt een schat van een labrador te pakken!

Tegelijk is het juist ook een echt een typische labrador want iedereen wordt met een heftig zwaaiende staart begroet(en als je hem aandacht geeft ook met twee poten tegen je buik... Dat is dan weer niet ideaal met ruim 30 kilo, we werken eraan). En als hij zijn brokjes krijgt dan ademt hij ze zowat in, kauwen komt dan even niet voor in zijn woordenboek.

Het allerleukste op dit moment vind ik: als hij een slaperige bui heeft en zich dan uitrekt of hij moet gapen dan maakt ie daar zo'n heerlijk tevreden zuchtend en kreunend geluidje bij. Schatje!

Een 1ste x fokken is uiteraard altijd een gok, ik ben absoluut ook nuchter genoeg om (grotendeels ;) ) objectief naar de nakomelingen te kijken. 

Treskor is volledig medisch in orde, op zijn rare trekken na die af en toe bovenkomen, is hij qua karakter verder ook echt wel wat je van een mechelaar verwacht + hij is bloedmooi (vind ik). Zijn nestgenoten en halfbroers/ -zussen hebben die vreemde neigingen op straat absoluut totaal niet.

Dus ja, ik vond het niet doorslaggevend om niet proberen te fokken. Dat is (gelukkig) juist gebleken, diverse van zijn pups zijn al werkzaam bij politiediensten, in de bewakings-/privésector, zijn uitstekende sporthonden of zijn gewoon leuke sociale huishonden. ik hou het uiteraard wel in de gaten, agressieve teven vb wil ik hem niet mee combineren, evenals inzetten voor kruisingen waar agressie een probleem vormt.

" Een 1ste x fokken is uiteraard altijd een gok, ik ben absoluut ook nuchter genoeg om (grotendeels ) objectief naar de nakomelingen te kijken. 
Treskor is volledig medisch in orde, op zijn rare trekken na die af en toe bovenkomen, is hij qua karakter verder ook echt wel wat je van een mechelaar verwacht + hij is bloedmooi (vind ik). Zijn nestgenoten en halfbroers/ -zussen hebben die vreemde neigingen op straat absoluut totaal niet.
Dus ja, ik vond het niet doorslaggevend om niet proberen te fokken. Dat is (gelukkig) juist gebleken, diverse van zijn pups zijn al werkzaam bij politiediensten, in de bewakings-/privésector, zijn uitstekende sporthonden of zijn gewoon leuke sociale huishonden. ik hou het uiteraard wel in de gaten, agressieve teven vb wil ik hem niet mee combineren, evenals inzetten voor kruisingen waar agressie een probleem vormt. "

Dagmar

Ik begrijp je afweging zo inderdaad wat beter. Goed dat je wel kritisch kijkt naar de moederhond, die heeft natuurlijk ook veel invloed op het karakter. Uiteindelijk vooral heel fijn dat de nakomelingen het vooralsnog goed doen. Ik begrijp best dat je dan ooit een pup wil die verwant aan hem is het liefst natuurlijk met al zijn positieve eigenschappen.

Ik ben nu wel benieuwd naar een foto van je knappe hond. Ik vind mechelse herders prachtige honden maar het karakter vind ik te pittig voor mezelf. Ik vind een beetje karakter leuk maar ik wil vooral samen kunnen ontspannen, het moet voor mij niet als werken gaan voelen. Daar loop ik nu met Boyko dus wel een beetje tegenaan,  het steeds scherp en alert moeten zijn. Bij hem ga ik er vanuit dat het een fase is en dat hij straks lekker makkelijk gaat zijn, dan vind ik het niet zo'n probleem. 

Ondanks dat ik niet zo'n labrador fan ben (ik ben één van die mensen die ze vaak zo lomp vind) klinkt hij wel als een hele fijne hond. 

Het happen is hier ook echt uit overprikkeling, hij weet dan echt even niet wat hij moet, wordt gelukkig steeds minder.

Ik moest even lachen over het markeer gedrag. Hier wordt echt wel twintig keer (als het niet meer is) gemarkeerd in een korte wandeling van een kwartiertje. Zes keer in een uur haalt ons teefje ook met gemak. Ik kan me dus voorstellen dat het nog wel wat meer gaat worden. Al doet Boyko dat al een beetje sinds hij bij ons is (toen was hij minimaal 6 maanden). Misschien heb je geluk en blijft dat zo.

Dat hij niet voldoet aan alle labrador clichés vind je vast niet zo'n probleem? Zo zijn alle honden behalve het ras ook een individu qua karakter. 

Dit vind ik heel interessant om te lezen. Onze (bijna?) puber is bijna 6 maanden en we zijn laatst weer eens naar de stad gegaan. Ik merkte dat hij wel heel onrustig werd. Onder andere omdat hij tijdens zijn 'normale' wandelingen in de wijk altijd van ons mag snuffelen maar in de stad wanneer er meer mensen lopen kan dit gewoon niet. 

Uiteindelijk was het voor ons beide volgens mij meer stress dan plezier. 

Ik ben me ervan bewust dat we waarschijnlijk nog niet vaak genoeg hebben gewandeld in zo'n drukke omgeving en dat het vooral tijd nodig heeft. 

Maar ik was wel benieuwd hoe jij dan traint op rust en kalmte in bijvoorbeeld de stad? Misschien kan ik daar ook iets van toepassen :-)

Zou ons overigens nog even voorstellen... Ik heb het over onze eerste hond Yoshi, een oranjeschimmel cocker spaniel. Echt een fantastische hond. 

Yoshi loopt al sinds pup zijn los bij een bepaald stuk natuur gebied bij de rivier omdat hij hier eigenlijk niet weg kan rennen dus voor ons is dat een veilige plek om te oefenen met loslopen. We merken dat hij sinds kort af en toe iets meer tijd nodig heeft om naar ons te luisteren ;) Hij is namelijk gek op water dus wanneer hij opeens ontdekt "Ohja hier is water" en wat stapjes begint te zetten richting de rivier en wij hem terug roepen... Sprint hij kei hard naar het water, spettert een beetje rond voor een paar seconden en besluit dan om weer terug te komen naar ons! Eigenlijk vind ik dit vooral heel grappig om te zien, en heerlijk ook omdat hij zo kan genieten van het water. 

Verder tot nu toe nog geen puber streken maar hij is nog heel jong, ik weet eigenlijk niet zo goed of ik hem een pup of een puber moet noemen op dit moment. 

Bij Yoshi merk ik juist dat hij echt super rustig is? Hij slaapt en ligt echt heel veel in huis. Tijdens de wandelingen is hij heel actief en tuurlijk wil hij af en toe wel spelen maar hij is vooral hééél relaxed. Soms denk ik, verveeld hij zich nu? Maar als ik dan weer meer met hem wil doen merk ik dat hij wel snel te veel prikkels krijgt. Ik kan bijv. ook niet langer dan 30 min met hem wandelen, de laatste 10 minuten is hij er dan al echt klaar mee. Dan voel ik mij wel eens schuldig, omdat het voelt dat ik te weinig voor hem doe, maar hij kan gewoon niet meer dan dat. 

Verder heeft hij ook nauwelijks streken uitgehaald, nooit willen slopen, bijten in ons of onze kleding.. Dus daar hebben we wel geluk mee gehad!

Haha ja ik snap het hoor, ze zijn ook lomp! Maar op zich vind ik dat juist wel leuk, al moet hij natuurlijk wel opgevoed worden, daar werken we aan.

20 keer?! Dat meen ja hahaha, ik vond 6 al veel. Harm deed tot nu toe echt netjes 1 grote plas aan het begin van de wandeling en bij een lange wandeling heel soms 1 keer nog halverwege of aan het eind. Dat was het dan wel. Nou dan hebben we nog even te gaan, hopen maar dat het zo blijft

Nee hoor ik vind het heerlijk dat hij vooral dat typische opvreet gedrag niet heeft! Als hij een speeltje kapot heeft moet ik er wel snel bij zijn.

Is het nog een idee om een extra legging onder je broek te dragen? De mensenhuid is nu eenmaal niet zo goed opgewassen tegen afreageerhapjes.

" Dit vind ik heel interessant om te lezen. Onze (bijna?) puber is bijna 6 maanden en we zijn laatst weer eens naar de stad gegaan. Ik merkte dat hij wel heel onrustig werd. Onder andere omdat hij tijdens zijn 'normale' wandelingen in de wijk altijd van ons mag snuffelen maar in de stad wanneer er meer mensen lopen kan dit gewoon niet. 
Uiteindelijk was het voor ons beide volgens mij meer stress dan plezier. 
Ik ben me ervan bewust dat we waarschijnlijk nog niet vaak genoeg hebben gewandeld in zo'n drukke omgeving en dat het vooral tijd nodig heeft. 
Maar ik was wel benieuwd hoe jij dan traint op rust en kalmte in bijvoorbeeld de stad? Misschien kan ik daar ook iets van toepassen "

Annouk

Zes maanden is inderdaad nog erg jong, wat je omschrijft over het ondeugend niet terugkomen klinkt het alsof het langzaamaan komt. We weten niet precies hoe oud onze hond was toen hij bij ons kwam maar ik denk min ieder geval zes maanden, nu zo rond de 10 maanden. Nou was hij totaal niks gewend en had daardoor wellicht een beetje een achterstand op veel gebieden. Hij was toen echt nog heel erg puppy achtig, bijten, direct overprikkeld raken, heel aanhankelijk en moeite met alleen zijn. Sinds een paar weken is hij opstandig geworden, bijt hij veel minder maar wanneer hij dat doet is het vooral testen en zijn hormonen gieren door zijn lijf. Hij wil overal snuffelen maar dan ook echt vol zijn neus erin klappertanden en hij blijft daar ook flink in hangen en natuurlijk alles onderplassen...

Ook nu vervalt hij nog af en toe in het echte puppygedrag, bijvoorbeeld als hij moe is of juist teveel energie heeft. 

Qua stad zou je misschien ook iets ertussenin kunnen proberen. In je omgeving wat drukkere straten uitzoeken waar die ook niet overal mag snuffelen. Je zou hem ook mee kunnen nemen naar een winkel waar honden toegestaan zijn (bijvoorbeeld tuincentra of dierenwinkels). 

Inderdaad een goed idee. In het begin liepen we hier bijvoorbeeld met 35+ graden met een softshell jas aan, dat scheelde heel veel open huid. Al kan ik me voorstellen dat je daar niet altijd zin in hebt bij ons was dat alleen in het begin en dat was vooral met een tijdelijke insteek.