De puberteit

Ja, dat er inderdaad iets of iemand is en dat de honden dusdanig assertief zouden reageren en ik te laat zou zijn met reageren of kunnen voorkomen dat er iets gebeurd. Vreemde kat op de plaats, of vorig jaar was er bijvoorbeeld een jong konijntje ontsnapt wat in de slop verstijfd tegen de muur zat. 

Met dat konijn merkte ik dat er iets anders dan anders was vanwege dus opgewonden gedrag van de honden, maar het was donker en ik zag niet zoveel. Dan juist geef ik geen lijn omdat ik toch min of meer de controle over de honden wil houden.

En bij evt. mensen op terrein of binnen als ik terug kom, is Nederlandse wetgeving niet zo fijn als er (in)gebeten wordt bijvoorbeeld. Dus houd ik liever de honden bij me, dan dat er gezegd kan worden dat ik ze opgehitst heb of als wapen heb ingezet.

Die grens heb jij getrokken en kunnen trekken toen hij nog jong was toch? Je hebt Zeno toch ook vanaf pup?

Hier had trouwens onze ouwe gek een keer beet. Ook gevalletje van niet opletten, en eigenlijk verkeerde begeleiding met "grote vogel". Vriend vond reiger soms op laten vliegen wel ok. Ik niet.

Afgelopen zondag zag vriend het dus niet, en de fascinatie voor grote vogel aka reiger is voor de herder groot. Dus hij dook er dit keer op af en had de poot van de reiger beet. Ik was er niet bij, maar bevreemde me dat Aak zo nat was... enfin God strafte direct... Reiger kon wel opvliegen waardoor onze hond in de plomp belandde en er niet zelfstandig uit kon komen.

Maar dit was dus een typisch voorbeeld van soms wel dingetjes toestaan, waarbij op een onbewaakt ogenblik de hond dus wel gáát. Reiger was verder ongedeerd en gevlogen, onze hond had een gekrenkt ego en een nat pak, mijn vriend 1 natte broekspijp omdat hij onze hond uit het water moest trekken.

---

Dit is dus idem waarom ik bij de jongste hond en de middelste ook met andere honden op straat telkens die aandacht zelf wil, zij hebben dus de neiging om op alle honden af te willen gaan. Was er bij de middelste uit, maar omdat de jongste dat kaarsje weer heeft aangewakkerd moeten we daar dus weer erg alert op zijn.

Die jongste is op training dus een aantal keren onder ons weg geschoten, maar wat ik al eerder zei daar leer je van als het goed is, op een bepaald moment leer je zien dat hun focus ineens heel ergens anders ligt dan bij jou en dan moet je ingrijpen en die aandacht zien te pakken. En hoe.. divers. Afgelopen week zag ik het en kon ik blokken en door rustig te blijven stopte ze dus de uitbraak richting de andere honden... en dan is het de hemel in prijzen en leuk zijn en doen.

--

Maar op- najagen daar ben ik ook in huis bij de katten zeer streng in. Spelen en interactie ok, maar niet gaan lopen blokken of opspringen en er achteraan vliegen als die katten eens sneller de woonkamer inschieten. Die grenzen moet ik soms even herhalen, maar zijn wel duidelijk. En de tijd dat we dat alleen maar positief met brokjes blijven doen is nu na zoveel tijd daarin voorbij, nee is gewoon nee.

Ik heb er niet echt ervaring mee. Runar wordt 13 dit jaar, dus de ergste energie is er sowieso al vanaf 

Mijn teef heb ik hormonaal intact gelaten, omdat de kans er idd is dat eigenschappen benadrukt worden, zij is ook nogal van het felle, dus ik wou dat risico niet lopen (maar volledig intact laten was ook geen optie meer).

Ja, dat klopt. Ik heb Zeno vanaf pup van 8 weken. Ik had natuurlijk al twee oudere katten (toen bijna 8 nu zijn ze bijna 15) voordat Zeno erbij kwam en daar was ik dan ook helemaal op ingesteld. Ik wist dat die twee het absoluut niet zouden waarderen dat er een pup op hen af zou komen denderen en ik vond het heel belangrijk dat ze altijd op hun gemak zouden zijn en zich veilig zouden voelen in hun territorium. Zowel binnen als buiten.

Het is hier ook een keer fout gegaan buiten, niet in de tuin, maar bij het spoor. Daar lopen gedumpte haantjes en Zeno is daar een keer achteraan gerend. Hij heeft er geeneen gepakt, hoor, maar het najagen wil ik niet. Ook niet bij vreemde honden trouwens niet, najagen mag je alleen met je vriendje die dat heeeeel erg leuk vindt.

Er lopen daar ook eenden en die zijn wel schichtiger. Zeno is eenden wel gewend, die lopen hier weleens de tuin in. Voor mijn gevoel triggeren eenden hem minder, misschien omdat ik daar dus thuis duidelijk in ben geweest. Eenden horen er gezellig bij. Ook de katten kunnen de eenden prima respecteren, als ik erbij ben natuurlijk. Als ik er niet bij ben, durf ik voor hen niet in te staan. Al vermoed ik dat het dan meer wegjagen zou zijn, dan dat ze zo'n grote vogel als prooi zien.

Oei een reiger kan heel erg gevaarlijk zijn. Ze kunnen zomaar een oog uitpikken. Gelukkig zijn die van nature ook wel vrij schichtig en (meestal) vliegen ze tijdig weg.

En ik ben het helemaal met je eens: je moet consequent daarin zijn en ja, natuurlijk kan het wel eens mis gaan, maar niet omdat je zelf die uitzondering wilde maken. Dat zijn dan ongelukjes die bij het leven horen.

Zeker als je hond sterk getriggert wordt door iets (of het nu een andere hond is of een vogel), moet je je hond heel goed leren lezen. Met drie honden is dat een extra uitdaging, dan moet je er drie in de gaten houden.

Het is superknap als ze aandacht voor jou hebben, en daar ook voor kiezen, of zich in te houden i.p.v. de trigger te volgen. Dat is het prijzen altijd waard.

En als ze ziet dat ze 'snode plannetjes' hebben, tijdig ingrijpen en ervoor zorgen dat je die aandacht opeist. In ieder geval laten weten dat jij weet wat zij van plan zijn en dat beter kunnen laten.

Nou gisteren was alles nog intact nadat we thuis kwamen. Dus Fudge mag weer geleidelijk vaker de bench uit als we weg zijn. 100% vertrouwen dat ze niks uitvreet doe ik niet maar het is ook niet 0%. 

Ze heeft gisteren in de ochtend 4 uurtjes alleen gezeten en dan in de middag nog 4 uurtjes. Ik ben tussendoor een uur thuis geweest. 

Vandaag mag ze lekker naar der oppas, spelen, uitrazen en gek doen. Maylo die blijft thuis en doet dutjes. Die heeft geen behoefte meer om naar de oppas te gaan. Het is hem te druk met de andere 4 honden en zondert zich vaak af daar. Thuis heeft tie zijn rust en nu sowiedo met zijn geblessuurde voorpoot, ons kneusje 

'Streng' zijn en 'een grens waar de hond niet over mag' ivm het najagen van de kat en andere dieren. Klinkt goed, maar hoe dan?

Ik ben echt heel begaan met onze kat, die ook nog eens extra kwetsbaar is omdat hij sinds januari vorig jaar een achterpoot mist. Onze kater ziet liever honden dan katten, komt heel goed overeen met een aantal buurthondjes (wel kleintjes, een chihuahua en een king Charles zijn z'n beste vrienden). Vanaf dag 1 heb ik mijn pup proberen duidelijk te maken dat er achter de kat niet gejaagd mag worden: door te begrenzen, door te belonen bij kalm gedrag of zelfs gewoon bij even wegkijken van de kat, door er letterlijk constant op te zitten. Alleen, zoiets hou je niet vol. Als de kat de keuken binnenwandelt terwijl de hond daar los is, dan gebeurt het dat ik het niet op tijd gezien heb.

Bovendien staat mijn hond binnen nog altijd 'aan', tussen de korte dutjes door. Om horendol van te worden. Staren naar mij, piepen tegen me, haar poot op m'n computer komen leggen, met haar voorpoten op het aanrecht als ik kook, speelgoedjes tegen me aan duwen. Ik probeer dat wel te negeren en haar weg te sturen, maar het blijft een eeuwigdurende strijd.

Enkel in de tuin kan ze wat op haar eentje bezig zijn. Dan ben ik eindelijk eens even op mijn gemak, ik loop tussendoor wel om de 5 minuten naar buiten omdat ze begint mee te blaffen met de buurhond, een Mechelaar die constant in een ren zit buiten aan de straatkant en blaft naar iedereen die passeert. Billie is sinds kort beginnen mee blaffen en vindt dat blijkbaar zo vermakelijk dat ze nog lang nadat de buur gestopt is door doet. Ik ga haar dus iedere keer consequent tot orde gaan roepen en beloon haar als ze weer stil is. Maar ik sta niet constant op haar te kijken, ook al scheelt het niet veel. En gisterenavond, terwijl ik aan het koken was, zie ik haar ineens achteraan in de tuin in speelhouding springen. Ik loop naar buiten en zie de kat onder de struikjes liggen, oren plat en motten met z'n voorpoten op de neus van Billie. Op zo'n moment is Billie voor mij onbereikbaar en springt ze rond en onder die struiken heen en weer waardoor ik er niet bij kan. De kat besliste toen om het op een lopen te zetten, maar de hond was vlugger en gaf de kat onderweg een duw waardoor die omviel. Uiteindelijk bereikte de kat dan toch een gat in de omheining, speciaal voor hem gemaakt als vluchtweg.

Hoe had ik dat kunnen vermijden? Door mijn hond nooit meer in de tuin te laten, tenzij aangelijnd? Dat worden weer zware tijden dan voor mij, ik zei het al, ik heb het gevoel soms geleefd te worden door mijn hond, ik ben geen 5 minuten gerust op een dag (tenzij ik de ren gebruik, 's avonds rond 20 uur al nestelt ze zich daarin, maar overdag kiest ze niet gauw om in de ren te gaan en protesteert ze als ik haar er in opsluit, dus doe ik dat nog zelden).

Ik heb gisterenavond wel een pin besteld, met een lijn van 6 meter om haar eventueel vast te maken in de tuin. Het is de eerste keer niet dat ze in de tuin totaal niet luistert naar me, maar zo vasthangen zal haar wellicht ook niet gelukkig maken, jammer dat dit nodig is.

https://www.hondenshop.nl/product/roterende-dogpin/?attribute_pa_welke-maat=10-35

Ik vind het soms zo vaag, uitspraken als deze lijn mag ze niet over, of dan moet je corrigeren...

Hoe dan?

Ik weet niet of ik met de kennis die ik nu heb nog een hond zou nemen mocht ik de klok terug kunnen draaien, ik denk eerlijk gezegd van niet. En dat gedrag naar onze kat toe is daar 1 van de redenen voor. Dat wij met die miserie van dat happen en die voortdurende drukte zitten, tja, we hebben gekozen voor een hond. Maar die kat heeft daar niet voor gekozen en dreigt er toch het slachtoffer van te worden. Kan niet meer op z'n gemak in onze tuin, kan niet meer op een onverwacht moment gezellig bij ons in de keuken komen zitten...

Het is dus niet dat ik hier niet zwaar aan til en ik heb er naar mijn gevoel al vele uren training op zitten. Er is enige vooruitgang, aangelijnd (en sinds kort ook soms onaangelijnd) kan ik Billie even rustig houden in de buurt van de kat, maar net op het moment dat de aandacht even verslapt en iedereen denkt dat ze de kat effectief met rust zal laten, schiet ze ineens uit de startblokken en gaat ze er toch achteraan. Dat kan gebeuren zodra je even je blik een beetje afwendt.  Vroeger ging ze van moment 1 als een gek naar de kat proberen te trekken, nu weet ze heel goed dat het niet mag, maar ze wacht gewoon haar moment af...

Ik blijf openstaan voor extra tips om dit probleem op te lossen. Het heeft trouwens niet direct te maken met het feit dat het hier over een kat gaat, Billie wil gewoon (wild) spelen met alles dat beweegt: kippen, eenden, katten, honden. De dag dat ze leert dit allemaal te negeren, zijn er voor mij veel zorgen van de baan. Ook het happen, want vanmorgen wou ze naar een andere hond op het strand toe hollen, ik heb haar kunnen terugroepen met het fluitje, beloonde haar en wou onaangelijnd onze weg verder zetten en toen ging ze toch weer voor m'n mouw. Dan maar aangelijnd aan halsband rechtsomkeer gemaakt en met de hond woest rukkend aan de riem onze strandwandeling afgebroken en huiswaarts gekeerd...

Ze had dus wel geluisterd en dankzij haar gehoorzaamheid bij die fluittoon de andere hond links laten liggen, maar dat zorgde voor zodanig veel frustratie en stress dat het eindigde in een 'aanvalletje'. Niet meer zo heftig als vroeger, maar ik word er ook steeds minder tolerant voor.

@ Marie. Heel streng zijn betekent aan het begin dat ik er bovenop zit. Ik houd de situatie heel goed in de gaten. Ik anticipeer daarbij ook al op intenties, dus als Zeno aanstalte zou maken om op de verkeerde manier toenadering te zoeken reageerde ik al.

Hij krijgt vrijwel geen kans om de fout in te gaan. Je creeert een situatie waarbij een hond vrijwel niet kan falen. Je gaat dus nooit beginnen bij een hond los in de tuin in aanwezigheid van een kat en een stel kippen.

De regel is heel zwart-wit. Het najagen mag niet bij eenden, niet bij katten, niet bij kippen, niet bij vreemde honden, niet bij kinderen.

En hij komt er niet mee weg als hij het wel doet = er is altijd een consequentie.

Dus als hij gaat, zit ik er meteen bovenop om het af te kappen. Als nodig duik ik er letterlijk bovenop. Ik zou het echt zo-niet pikken als hij mijn kat had proberen te pakken. Ben je helemaal mal. In mijn geval is dat nooit nodig geweest, maar zeker wel dat ik het zou doen als ik een herplaatser zou krijgen die zich zo naar katten zou opstellen. Die leert meteen dat dat niet mag bij mij in huis & tuin.

En als een hond dan toch de mogelijkheid heeft gekregen om een duidelijke regel te breken en er een spelletje van zou proberen te maken, zeker wel dat ik duidelijk zou maken dat het geen spelletje is. Ik ga niet achter je aanrennen, maar ik ga je wel halen. En dan ga je maar mooi even op je plaats zitten. Zo nodig aan de lijn. Dat is dan die consequentie.

Dus de leerboog: Hij wil iets - kan het niet bereiken. Probeert het nog een keer - alweer afgekapt. En daarna zal zullen de pogingen gaan afnemen en staken. Want hij ervaart niet dat er ook maar iets leuks kan zijn van iets najagen.

Je hond kan heel goed leren dat jij hem altijd slimmer af bent.

En natuurlijk moet er ook altijd veel ruimte zijn om gek te doen. Maar dat mag niet ten koste gaan van anderen.

@Marie. Ik was ook altijd van 'wat niet mag, dat mag niet. Punt.' 

En toen kwam Treskor. Dus al die stellige regels heb ik gewoon overboord gegooid. Want het pakt niet bij hem. Gewoon niet. In het begin heb ik nog online advies gevraagd soms, maar dan krijg je dus opmerkingen als 'laat het gewoon nooit toe' en 'hier zou het gewoon geen waar zijn, ik ben baas'.

Maar dat gaat bij hem dus gewoon niet. Als in, niet. Tenzij je een absoluut gevaarlijke situatie voor jezelf, omgeving, hond zelf etc zou willen gaan creëren. 

Iedereen die hem al in een heftig moment gezien heeft, bevestigt ook hoe extreem het is en hoe ze er schrik van hebben op zo'n moment en hoe ze absoluut niet zouden weten wat te doen.

Ik ben dus ook gestopt met online over hem te schrijven of als ik het doe, goedbedoeld advies te vragen of laat staan er op in te gaan. Want consequent zijn met hem is gewoon geen begin aan. Hij kan 1000 keer iets niet doen, maar als hij de 1001ste keer datgene toch wel doet, dan ligt dat echt niet aan hoe inconsequent ik ben geweest ;)

Hij is wie hij is. Op vele vlakken gewoon een unicum, maar wel mijn unicum  ik weet ook wel dat ik geen 2de zoals hem zal treffen, hem vergelijken met hoe andere honden (95% van de honden) zich gedragen, gaat ook gewoon totaal niet op. Niet fair naar hem, noch naar mij.

Ik heb Bram vorige zomer of aan de lijn gehad in de tuin met het uiteinde aan de tafelpoot vast of om en om. Dus eerst alleen de katten in de tuin of alleen de hond met mij er bij want hij houdt van tuinieren dus alleen heb ik nog nooit gedaan. Hoe dat dit jaar gaat als het weer wat warmer wordt weet ik niet. Binnen gaat het inmiddels meestal goed. Als hij het toch weer een keer niet kan laten roep ik 'Bram Eh/nee! Hier komen' Of iets dergelijks. En dan gaat het hekje tussen woonkamer en keuken dicht en moet hij even mee naar de kant waar de katten op dat moment niet zitten. Dan negeer ik hem vervolgens even. Voor Bram is dat een correctie die duidelijk genoeg is. Dat boos roepen en negeren kost geen moeite want ik ben dan ook even niet blij met hem. Meestal is hij dan eigenlijk moe en valt snel in slaap, dan gaat het hekje weer open zodra de rust is wedergekeerd.  Buiten in de tuin is iets lastiger, de tuin is afgesloten zodat de katten er niet uit kunnen dus ze hebben er ook geen hoge plekjes om de hond te ontlopen. Als Bram zich goed blijft gedragen dan kunnen ze los in de tuin en zo niet dan krijgt hij net zoals op de camping een lijn die vastzit en dus wat beperktere ruimte. 

Staren mag van mij, maar piepen niet. Als ik het staren te lang vind duren of too much vind worden, stuur ik hem overigens ook gewoon wat verderop.

Ook andere te erge vormen van brutaliteit ben ik niet van gediend. Zeno ad er wel een handje van om te duwen met zijn neus. Hij kan heeeeeel dwingend doen. En zou dat ook overal doen als ik hem daar teveel ruimte in had gegeven. Maar te brutaal geduw kap ik dus ook af. Op zo'n manier zal hij bij mij nooit bereiken wat hij wil. Als je iets van me wilt, zal je me op een andere manier moeten benaderen.

Dat kwartje valt best snel. Zijn favoriete alternatief is de 'zeehondenstand'; liggen met zijn kop plat op de grond. Andere alternatieve opstellingen zijn 'braaf zitten met puppydogeyes' of 'kop op schoot leggen'. En dat vind ik allemaal acceptabel gedrag.

Ik zou mijn hond inderdaad geen losloopprivileges geven zonder dat ik erbij was en zonder dat ik er zeker van was dat de regels duidelijk waren.

Als ik geen controle had, zou ik een situatie proberen te creeren waar het dus niet mis kan gaan: een afgebakend deel van de tuin bijvoorbeeld. Maar ik denk niet dat een roterende dogpin stevig genoeg is? Zo'n soort stalen ring die vastzit aan een tegel of zware steen krijgt ze nooit van z'n leven los.

Ik denk dat Billie grenzen blijft aftasten omdat de grenzen nog niet duidelijk genoeg zijn. Ze doet waar ze zin in heeft, omdat ze ermee weg komt. Ik zou die grenzen duidelijker afbakenen en haar er niet mee weg laten komen als ze die grenzen overschrijdt.

Dit is overigens helemaal geen verwijt. Omdat Billie gewoon echt geen gemakkelijke hond is. Je hebt daar niet voor gekozen. Je bent ook al van heeeel ver gekomen, zie het maar als de puntjes op de i zetten.

Uiteindelijk is dat veel fijner voor iedereen. De kat en de kippen kunnen rustig hun gangetje gaan. Jij hoeft niet meer continue op te letten/geleefd te worden en Billie krijgt dan ook wat meer rust in haar koppie.

Marie, wat goed dat Billy terugkwam terwijl ze al op weg was naar de andere hond. Dat krijg ik bij Bram nog niet goed voor elkaar. In training situatie als hij goed gefocust is wel vaak maar als hij zijn zinnen al op naar de andere hond gaan gezet heeft dan ben ik te laat. 

" @Marie. Ik was ook altijd van 'wat niet mag, dat mag niet. Punt.' 
En toen kwam Treskor. Dus al die stellige regels heb ik gewoon overboord gegooid. Want het pakt niet bij hem. Gewoon niet. In het begin heb ik nog online advies gevraagd soms, maar dan krijg je dus opmerkingen als 'laat het gewoon nooit toe' en 'hier zou het gewoon geen waar zijn, ik ben baas'.
Maar dat gaat bij hem dus gewoon niet. Als in, niet. Tenzij je een absoluut gevaarlijke situatie voor jezelf, omgeving, hond zelf etc zou willen gaan creëren. 
Iedereen die hem al in een heftig moment gezien heeft, bevestigt ook hoe extreem het is en hoe ze er schrik van hebben op zo'n moment en hoe ze absoluut niet zouden weten wat te doen.
Ik ben dus ook gestopt met online over hem te schrijven of als ik het doe, goedbedoeld advies te vragen of laat staan er op in te gaan. Want consequent zijn met hem is gewoon geen begin aan. Hij kan 1000 keer iets niet doen, maar als hij de 1001ste keer datgene toch wel doet, dan ligt dat echt niet aan hoe inconsequent ik ben geweest
Hij is wie hij is. Op vele vlakken gewoon een unicum, maar wel mijn unicum  ik weet ook wel dat ik geen 2de zoals hem zal treffen, hem vergelijken met hoe andere honden (95% van de honden) zich gedragen, gaat ook gewoon totaal niet op. Niet fair naar hem, noch naar mij.
 
  "

Dagmar

Treskor is ook wel een Individu met een grote I. Die heeft zo'n unieke aanpak nodig die jij met hem hebt weten te vinden.

Ik denk dat Billie wel degelijk baat zou hebben bij stellige regels.

Kook je ooit? Of eet je wel eens? Of moet je soms eens naar het WC?  Wat als je kat op zo'n moment de keuken inkomt? Of moet ik mijn kat ook aan een ketting leggen? Twee seconden wegkijken van je hond of er verder dan 30 cm van verwijderd zijn en het is gebeurd toch? Echt, als ik dit lees, denk ik, een hond hebben betekent gewoon dat je leven voorbij is. Als je daar de hele tijd bovenop moet zitten voor mocht er eens iets onverwachts gebeuren, dat kan toch niemand?

Hoe kon ik bijvoorbeeld weten dat er een kip van een buurman van 6 huizen verder het afgebakend stuk tuin van mijn hond zou komen binnenwandelen (via een gaatje voor de kat)? Mijn eigen kippen zitten nu veilig achter een omheining, maar wilde eenden, duiven, en verdwaalde kippen van buren hou ik daar toch niet mee tegen?

Ik ben soms een beetje ten einde raad, zeker als ik bedenk dat ik Billie niet meer vrij zou kunnen laten rondcrossen in de tuin. Ik wandel dagelijks meer dan 10 km met haar, veel los tegenwoordig, doe dagelijks de trainingsoefeningen die we in de hondenschool leren (zelfs zonder honden niet probleemloos, haar 'af' of 'lig' is altijd met schuine achterhand en dat mag absoluut niet van de school en ik krijg dat ook niet opgelost), voer krijgt ze enkel in de vorm van zoekspelletjes, puzzels enz. Maar zonder tuin word ik gek van die hyperactieve hond binnen.

Ik heb echt letterlijk een fulltime-job aan die hond. Laatst kreeg ik een interessant job-aanbieding, voor een halftime, maar ik heb die geweigerd omdat mijn hond nog te veel energie vergt. Energie vergt is een eufemisme, Billie zuigt de energie uit me, van 's morgens tot 's avonds. En dan is het nog niet genoeg, schiet ik tekort, want ik moet er eigenlijk constant boven hangen voor het geval de kat de keuken ineens binnen wandelt of er een vreemde kip m'n tuin binnendringt. Zodat ik dan in een fractie van een seconde kan anticiperen, want als Billie dit eerder opmerkt dan ikzelf ben ik inderdaad al te laat.

Maar mensen, hoe doen jullie dat?? Leg me echt eens uit hoe zoiets praktisch mogelijk is?

@Femke: vanmiddag kwam ze niet terug. Een man met een cane corso liet z'n onaangelijnde hond snuffelen aan mijn aangelijnde Billie net voor we het strand opgingen. Ik liet haar na enige afstand genomen te hebben los, en wat eerder lukte, werkte nu niet. Fluitje werd genegeerd en Billie stormde de cane corso achterna. Ik ben dan maar naast die man gaan lopen die me zei ze even te laten spelen. De eerste keren dat ik Billie terug bij mij probeerde te roepen kwam de cane corso ipv mijn hond en pas de 3de keer en een halve kilometer verder lukte het. Alweer gefaald dus.

Pfff, ik heb soms slechte dagen. Ik wil niet dramatisch klinken, maar ik voel me soms zo ongeschikt om een hond op te voeden en zo'n incidenten kunnen mij intens verdrietig maken. Ik ben dit niet gewoon, om zo tekort te schieten met iets dat ik zo belangrijk vind. Ik tel de dagen af naar de paasvakantie, eens een weekje verlof weg van die hond die dan bij de kinderen blijf zal me zo goed doen. Nu kan ik amper nog ontspannen.

Als ik er niet bij kon zijn, hield in mijn katten inderdaad gescheiden van mijn pup.

Tijdens het koken zat mijn pup nooit in de keuken. Tijdens het eten ook niet. Dat was rust-tijd.

Ik weet dat heel veel mensen hier anti-strakke-schema's zijn, maar ik vond het een zegen. Mijn hond deed het er ook heel goed op.

Dat bovenop zitten hoeft in theorie dus alleen maar in het begin. En ja dat kostte heel veel energie. Maar het resultaat vond ik het dubbel en dwars waard. Het klinkt als 'makkelijk praten', maar het heeft me super veel energie en tijd gekost.

Zeno heeft nooit geleerd om te snaaien in de keuken, dus hij probeert dit ook nooit. Hij mag nu gerust in de keuken met een gedekte tafel zonder dat ik erbij ben. (Mijn katten mogen dit dan weer niet haha). Een hond hoeft maar 1 x te snaaien of iets van iemand toegestopt te krijgen (bedelen!) om te weten dat ergens iets te halen valt. Billie heeft dat al meer dan eens gedaan en dan sta je al met 1-0 achter.

Zeno kan ik nu gerust in de tuin laten, terwijl mijn katten er ook zijn, omdat ik weet dat hij ze nooit achterna zou zitten. Een van mijn katten heeft slechte knieen (patella luxatie) en zij zou ook meteen omgekegeld worden. Maar mijn katten hebben mijn hond nooit uitgedaagd. Dat doet jouw kat wel en dat zie ik toch wel als een factor wat de situatie moeilijker te controleren maakt.

Een kip/kat/etc van de buren die jouw tuin in komt valt ook onder dingen die je niet kunt controleren.

Ik zou als ik jou was eerder minder doen dan meer. Qua wandelen/activiteiten. Ik dacht eerst ook dat ik mijn hond in de avond moest entertainen omdat hij maar zijn rust niet pakte. Dan wilde hij ook nog van alles beginnen. Maar achteraf zag ik in dat hij dat alleen maar deed 'omdat het kon'. Hij had altijd wel zin in actie. Maar toen ik daar toe had besloten dat het 's avonds tijd was voor rust, had hij zich daar bij neergelegd.

Daarna dacht ik echt 'waarom heb ik dat daarvoor gedaan?!' Zonde van m'n energie. Juist die avonden zou je kunnen gebruiken om weer op te laden.

Ik vind dat je jezelf ook een beetje tekort doet. Ja, natuurlijk moet je je leven anders inrichten als je een hond hebt, dat kan niet anders, een hond kost veel tijd, maar het is niet de bedoeling dat je geleefd wordt. Het is veel fijner dat je energie overhoudt i.p.v. tekort komt.

Marie, ik begrijp je heel goed. Alle honden zijn anders en reageren anders op situaties. Boyko lijkt denk ik in veel dingen aardig veel op Billie. Ik denk namelijk dat ik prima in staat ben kortdaad op te treden en consequent op te voeden maar bij Boyko gaan veel dingen toch echt niet eenvoudig. 

Het scheelt dat June dus zo´n compleet andere hond is waardoor ik heel duidelijk het verschil zie. Zij is bijvoorbeeld voorzichtig en respectvol, wanneer ik een grens aangeef respecteert ze die. Natuurlijk luistert ze ook weleens niet maar dan corrigeer ik haar en dan verbetert dat. Boyko is in dat opzicht niet zo leerbaar, hij is hoe hij is en doet hoe hij doet en is totaal niet bezig met wat een ander daar dan van zou kunnen vinden. Langzaamaan komt hier iets verbetering in maar het zit gewoon niet zo in zijn persoonlijkheid. Wat ik uiteindelijk voor ogen houd is de vooruitgang tot nu toe, eerst viel hij ons constant aan en was echt amper te stoppen, net als Billie. Als ik dit vroeger gehoord zou hebben van mensen zou ik waarschijnlijk gedacht hebben dat mij dat niet zou gebeuren en dat ik duidelijker zou zijn etc. inmiddels heb ik geleerd dat er echt uitzonderingen zijn. Gelukkig doet hij dit inmiddels niet meer, dus hij leert uiteindelijk ook wel dingen. Heel veel dingen gaan (nog) niet zo perfect maar ik laat dat verder allemaal een beetje los en probeer af en toe gewoon te lachen om zijn unieke persoonlijkheid. Laatst zat ik bij hem en heeft hij een kwartiertje bij me op schoot gelegen, dat had ik een aantal maanden geleden nooit gedacht, hij was echt helemaal ontspannen. Daar kan ik dan echt van genieten. Dat ik het dan een dag later weer probeer en hij aan mijn haar gaat trekken neem ik dan maar voor lief. Ik vind het wel heel fijn dat mijn vriend ook veel met hem doet dus ik hoef niet alleen met hem te dealen. Ik weet wel dat de volgende straathond niet bij ons komt wonen, toch zou ik Boyko ook echt niet meer willen missen. Het is trouwens zeker niet zo dat we zijn opvoeding nu maar laten gaan hoor, daar zitten we nog heel erg bovenop het is meer dat ik het allemaal niet te zwaar opneem als het mis gaat en het zo een beetje luchtig houd. Ik snap dat het lastig is als Billie je kat terroriseert en een kip dood bijt, dat zijn vervelende dingen, ik zou inderdaad zoeken naar een oplossing daarvoor. Misschien zou je erover na kunnen denken om een kennel te maken in de tuin of inderdaad aanlijnen in de tuin. Als Billie een beetje op Boyko lijkt heb je dan trouwens een ketting nodig aangezien een lijn binnen een aantal seconden doorgebeten is.

Ik merk bij Boyko ook dat het averechts werkt om hem heel strak in te kaderen, zowel in concrete als meer abstracte situaties. Shaping werkt bij hem heel goed, bij opgelegde druk gaat hij vaak (heel erg) in verzet en is er geen land mee te bezeilen wanneer hij de vrijheid krijgt om zelf te ontdekken leert hij wel snel. Misschien is dat ook iets voor Billie, dat lost alle andere problemen niet direct op maar misschien wel een positieve manier om samen te trainen. Dat liggen en zitten met schuine achterhand doet Boyko vaak ook, past wel bij zijn nonchalante karakter. Ik vind het niet zo'n probleem, waarom vindt de hondenschool dit zo belangrijk?

Het is wel fijn dat Boyko niet angstig/overgevoelig is, dat is bij June dan weer iets oververtegenwoordigd, dus zeker niet alles in zijn karakter is problematisch. Ook wordt hij steeds volwassener en is hij volgens mij nu wel een beetje door zijn puberale hormonen heen, ik merk dat hij de laatste tijd wat bereikbaarder is en wat stabieler. Dus ik heb bij Boyko echt nog wel de hoop dat goed komt met de tijd. 

Nog een andere vergelijking, ik heb de afgelopen vijf maanden elke dag een stukje gewandeld met een hond die alleen maar gewend was aan een ketting te liggen. In die korte tijd heb ik met haar meer bereikt qua opvoeding dan in bijna een jaar met Boyko, terwijl zowel mijn vriend als ik daar veel meer tijd insteken. Kortom, de ene hond is de andere niet. 

Dus ja, hoe andere mensen dat doen, dat hangt heel erg af van de hond denk ik... 

Hier zorg ik dat er een balans is tussen beweging, mentale uitdaging en rust. Heb ik bijvoorbeeld gisteren een uur gefietst met Monkey, dan zorg ik vandaag dat er meer ruimte wordt geboden aan mentale uitdaging/training. We doen dus niet elke dag hetzelfde. Vervolgens let ik op het gedrag van Monkey in huis. Pakt ze bijvoorbeeld moeilijk naar rust, heb ik waarschijnlijk of teveel of te weinig met haar gedaan. Ik vind rust minstens zo belangrijk als beweging en uitdaging. Ik denk dat ik elke dag - op een enkele rustdag na, daar heeft mijn jonge hond zelf nog wel eens behoefte aan - zo'n 2 tot 3 uur actief met mijn hond bezig ben, verder is Monkey gewoon in huis (wij hebben geen tuin). En dan slaapt ze vooral, maar ze kan zichzelf ook goed vermaken met een speeltje of met iets te knagen. Met voldoende rust kan ze goed herstellen. Naast dat ik de rust zelf ook nodig heb, is het verwerken van de prikkels die Monkey als hulphond mee krijgt ook voor haarzelf zeer belangrijk. Als Monkey moeite heeft met haar rust te nemen, zie ik bij haar een toename van bepaald gedrag. Waaks blaffen naar de omgeving buiten bijvoorbeeld, of spullen jatten, minder goed bereikbaar zijn voor mij is ook een zeer duidelijk signaal. Zo zijn er nog wel meer van dat soort tekenen waaruit ik kan opmaken dat zij over- of juist onderprikkeld is (die tekenen herkennen is echt een leerproces geweest). Voor mij zijn die signalen een teken waarbij ik "ingrijp". Natuurlijk is het afhankelijk van de situatie wat mijn actie dan wordt... Meestal is dat op te maken uit wat we de dag of de dagen ervoor hebben gedaan, of Monkey juist een extra uitje nodig heeft of juist rust. Maar hier ligt bijvoorbeeld standaard een lijn vast aan de kast naast haar mand. Als ik dan opmerk dat ze wel erg onstuimig is voor haar doen, terwijl ze al veel uitdaging of actie heeft gehad, dan lijn ik haar aan. Het moment dat ze dan tot rust is gekomen gaat de lijn weer af, en blijft ze rustig. In het begin duurde dat tot rust kunnen komen even, maar door op zo'n moment geen aandacht terug te geven kwam ze zelf tot de conclusie dat ze beter liggen kon, en dat dat zelfs wel goed voelt. Als ik nu de lijn alleen al laat zien zie ik de blik in de oogjes al verzachten, het duurt dan ook niet lang voordat ze in dromenland ligt. Ik gebruik deze tactiek overigens ook tijdens visite, want Monkey wilt iedereen zo graag blijven knuffelen, en dat put haar uit, maar ook mij. Ze mag best even lekker knuffelen, maar wordt ze onstuimig, hup gewoon even aan de lijn in je mand. Rust voor mij, rust voor haar, en dat werkt. 

Dit verteld hebbende, wil ik graag inhaken op de vragen die Marie hier stelt. Laat ik vooropstellen dat ik je niet wil afvallen, ik lees namelijk dat je zeer je best doet en ik heb jou en je hond nooit gezien, dan kan je niets met zekerheid zeggen. Maar van wat ik opmaak uit je teksten, heeft Billie vermoedelijk net zoveel moeite om te ontspannen als jijzelf. Jouw woorden als "ze staat binnen altijd aan" en "ik heb het gevoel nog steeds zo geleefd te worden door mijn hond" lijken me in deze situatie veelzeggend. Dat Billie nog altijd niet door heeft hoe ze overdag tot rust kan komen. En dat is vermoeiend, zeker voor jou maar ook voor haar! Ik denk dat als je je vast houdt aan jullie schema; elke dag 10 km wandelen, waarvan een groot deel los waarbij ze veelal uitraast over duin en strand, en elke dag trainen, plus nog uren uitrazen in de tuin, dat er dan weinig zal veranderen. De mate waarin je activiteiten aanbiedt ligt erg hoog, maar de rust om bij te komen van alles is er niet. En dan wordt een hond ook baldadig en wat onhandelbaar, ik geloof dat elke hondeneigenaar dat kan beamen. Zonder rust zie je veelal een hond die bijvoorbeeld om het minste zal (blijven) aanslaan, die niet te bereiken is, of die sneller de neiging heeft tot jaaggedrag (of dat nu wegjagen of gewoon jagen is, of jagen op aandacht) of juist moeite heeft om de aandacht te verleggen. Misschien herken je bepaalde signalen ook wel als mens zijnde, als je moeite hebt met ontspannen kun je bijvoorbeeld juist heel druk of kribbig worden, of heel gevoelig voor wat er in je omgeving gebeurt, of juist gaan klieren... Wat ik daarnaast nog meer lees, en dat vind ik in deze context misschien ook een teken dat Billie moeite heeft om te ontspannen, is dat je verteld dat Billie altijd op haar flanken gaat liggen als je een "af" vraagt. Ik zie het momenteel ook bij je profielfoto, ze zit echt op haar zij. De spieren rondom de heupen zijn de grootste en sterkste spieren van een hond, het is mogelijk dat die spieren bij Billie gevoelig zijn door overbelasting/teveel beweging dat ze ervoor kiest om altijd op haar zij te liggen. Dat hoeft niet zo te zijn, al telt het dus wel op bij het andere gedrag wat jouzelf ook uitput. Trouwens, ik vind het eerlijk gezegd wel vreemd van je hondenschool dat zij jou verplichten om Billie te leren op een bepaalde manier 'af' te liggen. Het zou juist vraagtekens moeten oproepen dat ze dat niet wilt doen, dat je eerst gewoon even controleert of er mogelijk iets aan de hand is met de hond zelf, ipv jou als eigenaar zo'n rotgevoel te geven. Het is eigenlijk van het absurde toch, je betaalt er nochtans geld aan! Maar goed, dat terzijde... Nou wil ik je absoluut niet wanhopig maken, integendeel, want er zijn juist veel dingen te proberen om je hond te leren rust te nemen. Als eerst zou ik kijken naar de activiteiten die je aanbiedt. Je had al verteld dat Billie van alles doet, bijten, speuren, jagen, drijven, trekken, dat soort dingen, dus eigenlijk heb je een hond met een hoop talenten! Je kunt in principe alle kanten uit met haar. Nu is speuren toevallig een activiteit waarbij er in de hersenen van de hond een stofje wordt aangemaakt die je hond van nature helpt om tot rust te komen. Dus ipv 10 km wandelen, ga eens kijken of je Billie's neus zodanig aan het werk kan zetten dat je ziet dat ze er thuis makkelijker door haar rust vindt. Er zijn verschillende manieren om dat te doen, meerdere mensen hebben hierover in dit topic hun ervaringen gedeeld. Je zou ook een andere activiteit kunnen zoeken, maar ik zou voor nu bewust kiezen voor iets waarbij de opwinding bij je hond niet te hoog oploopt. Daarnaast zou ik haar consequent naar haar plek sturen en houden na elke activiteit/uitje tot ze naar rust vindt, dat geeft Billie op den duur duidelijkheid wanneer ze haar rust moet gaan pakken. Ik denk echt dat als die basis/balans van rust/uitdaging/beweging meer in jullie leven gekomen is, dat je ook gaat merken dat Billie minder wild wordt. Dat ze meer te bereiken is als je haar wilt behoeven voor de kat of de kippen, of wanneer jullie andere honden tegenkomen. En nog het belangrijkst, dat jijzelf ook niet meer zo het gevoel zal hebben dat je geleefd wordt door je hond. En dat je kan lachen om de humoristische streken van je poedel, ipv overspannen raakt omdat het allemaal bij elkaar optelt. Fijne vakantie alvast, ga lekker ontspannen en bijkomen, geldt ook voor Dagmar trouwens, ik las dat die ook lekker een paar dagen weg gaat!

Suzanne, goed punt wat je aanhaalt, goed management van energie is zeker belangrijk maar zeker niet altijd makkelijk. Hier gaat dat langzaamaan beter maar voorlopig mag hij bijvoorbeeld niet meer loslopen. Er zijn natuurlijk meer opties om energie kwijt te raken maar dat maakt het wel lastiger. Zeker omdat hij heel snel overprikkeld raakt maar ook een jonge hond is met veel energie die er ook uit moet. 

Toen we Boyko de eerste maanden hadden was alles al een overprikkeling en dat uitte hij vaak met een bijtaanval. Dan klinkt het allemaal super logisch dat ze voldoende energie kwijt moeten en ook voldoende moeten rusten maar als een hond van alles door het lint gaat is dat echt niet eenvoudig. Voor sommige honden is die grens tussen onder en overprikkeling echt heel dun. Tegenwoordig kan ik met Boyko stukjes rennen en is dit voor hem een fijne uitlaatklep, terwijl dat in het begin gegarandeerd eindigde in een bijtaanval. In het begin was aanlijnen al een overprikkeling. Inmiddels hebben we dus wat opties waarmee hij energie kwijt kan zonder door het lint te gaan waardoor het allemaal wat makkelijker gaat. Loslopen vindt hij heerlijk maar helaas durf ik dat even niet meer aan omdat hij er dan vandoor gaat. Het hierkomen trainen we veel aan de lijn en dan doet hij dat heel netjes, eenmaal los is dat dus een ander verhaal. 

Ik begrijp de frustratie van Marie dus best goed. Dat neemt natuurlijk niet weg dat goed management belangrijk is maar er zijn situaties en honden waarbij dat erg lastig is. Niet dat je het dan op moet geven en het allemaal maar moet laten gaan maar ik vind dat Marie ontzettend haar best doet en ik denk dat Billie ook niet de makkelijkste hond is. Als ik de verhalen van haar hondenschool lees, klinkt het alsof alles bij de eigenaar gelegd wordt en dat ze van elke hond hetzelfde lijken te verwachten, dat is gewoon niet realistisch.

Ik kan me dat ook nog herinneren met June en haar angsten. Dat was gewoon heel heftig in het begin en ik ben nog steeds van mening dat daar geen pasklare oplossing voor was behalve het de tijd geven en kleine stapjes maken. Toch heel vaak adviezen gehad van mensen dat ik haar mee moest nemen naar een winkelcentrum/ov/stad etc. want dan zou het wel goed komen. Zo simpel is het helaas vaak niet en het voelt dan soms alsof je het allemaal verkeerd aanpakt. Mensen spiegelen het voor alsof het eenvoudig op te lossen is, terwijl dat soms gewoon niet zo is. Wel ben ik ervan overtuigd dat heel veel 'probleemgedrag' uiteindelijk met veel geduld/tijd goed kan komen.

Als een hond altijd onderuitgezakt zit en scheef ligt is dan begrijp ik inderdaad dat het kan duiden op een fysiek probleem. Bij Boyko is het meer dat hij regelmatig zichzelf nonchalant neerploft dit doet hij vooral op eigen terrein, daarbuiten zit en ligt hij wel normaal. Ook wanneer hij zelf kiest voor een houding zit/ligt hij vaak gewoon recht. Ik ben nog steeds wel benieuwd naar de reden waarom dit niet mag bij de hondenschool. 

Bedankt voor jullie feedback. Ik laat het allemaal bezinken.

Toevallig zei ik gisterenavond nog tegen mijn man hoe slecht ik toch bezig was toen Billie puppy was, door haar niet meer verplicht in haar bench te stoppen om haar tot rust te dwingen. Ik besef dat zij toen veel te weinig rust nam, ook al zaten wij hier vaak muisstil als ze even een dutje deed en ontstonden er soms spanningen met de kinderen omdat ze te veel de woonkamer/keuken binnen kwamen waardoor ze telkens recht veerde en terug langdurig 'aan' was, tot een punt waarop mijn kinderen vroegen of ze hier ook nog mochten leven.

Ze sliep toen amper overdag, maar ook 's avond bleef ze wakker tot na 23 uur en ze was alive and kicking van voor 6 uur al. Nu slaapt ze (in haar ren) van 20 uur tot 8 uur. Het wijzertje rond, wat ik eigenlijk fantastisch vind, aan die 12 uur geraakte ze absoluut niet de eerste maanden. En toch was de reactie toen bij veel mensen vaak 'onderstimulatie', of 'je moet daar mee bezig zijn' of 'ik heb nog nooit een hond geweten die niet zelf slaapt als die moe is' of 'je steekt die overdag toch niet in een bench!?' of ' ga je wel genoeg naar het bos en zo?'

Doordat ze nu 's nachts zoveel slaapt, voel ik me soms schuldig als ik dat ook van haar overdag even verwacht.

Nu ga ik van 8u15 tot ongeveer 9u30 wandelen met haar, dan rent ze nog een uurtje in de tuin en dan slaapt ze soms een klein half uurtje. Omstreeks 11 uur train ik even met haar en dan geef ik haar een botje, waar ze zich (hopelijk) even rustig mee bezig houdt. Rond het middaguur speel ik met haar. Dat is meestal: een spoor leggen van voertjes in het gras en haar laten zoeken, samen met haar puzzelen, WC-rollen vullen met lekkers en voertjes en dat dan ook nog eens in dozen verstoppen. Op die manier heeft ze ook iets gegeten, want dat vergeet ze soms.

Rond 14u30 ga ik terug ongeveer anderhalf uur wandelen, soms 2 uur. Niet korter, want dat betekent altijd dezelfde saaie wandeling in de buurt, als ik wat langer dan een uurtje op stap ben komen we ook eens op andere plaatsen, wat zowel Billie als ikzelf wel nodig hebben, want anders wordt dat eeuwige wandelen echt een sleur. Minstens 1 van de wandelingen is hoofdzakelijk los. Ik stelde daar al vragen over, omdat ze enerzijds meestal wel luistert en mij in het oog houdt, maar tegelijk nooit gewoon mee stapt maar altijd uitgelaten heen en weer holt. Ik zie dat andere honden vaak veel rustiger gewoon meestappen.

(Ik voel nu ook een lichte paniek opkomen ivm dat scheef liggen. In de hondenschool moet dat recht ivm het brevet waarop ze ons perse willen voorbereiden én ze zeggen dat het idd ook beter is voor hun spieren, dat ze vanuit zo'n rechte, niet luie ligpositie recht kunnen komen. Zou ik teveel gewandeld hebben met haar? Ik mocht maar 5 minuten per maand van m'n dierenarts, maar ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik dat al vlug aan mijn laars heb gelapt omdat ik het gevoel had dat dit voor haar echt niet voldoende was en omdat mensen mij verzekerden dat die 5 minuten achterhaald waren.)

En dan komen de moeilijke uren. Ze kan wel een half uurtje liggen na de namiddagwandeling, maar daarna wordt ze een beetje hyper. Ik laat haar dan even buiten spelen, soms speel ik even mee met een trekspelletje of een balletje. Daarna hou ik haar soms buiten want ik wil voorbereidingen beginnen maken om te koken. Als ze binnen is komt ze vaak heel vervelend doen, duwt ze terug haar speeltjes tegen me aan en da's ook het moment waarop ze kijkt om dingen te stelen, maar zeker niet noodzakelijk eten, eerder een keukenhanddoek of een lepel ofzo. Ze steelt vooral om aandacht te krijgen, in de hoop dat ik haar achterna ga. Daarin is ze bijvoorbeeld succesvol als ze ineens een mes vanop het aanrecht jat, ook al pas ik daarmee enorm op. Naar je plaats kent ze dan echt niet, ik zou haar op zo'n moment eigenlijk in haar ren moeten opsluiten, maar anderzijds, vanaf 20 uur zit ze daar dan zo lang in, dus doe ik dat meestal niet omdat ik me daar schuldig over voel. Dus speelt ze tegen de avond buiten (het uur waarop ook de kat actief wordt en ineens onverwachts ook in de tuin of keuken kan opduiken, ik weet niet altijd waar die uithangt).

Rond 19 uur komt m'n man thuis en na een enthousiaste begroeting ligt ze bij ons aan tafel terwijl we eten. Zij krijgt dan ook haar eten, vers vlees meestal in een likmatje en daarna een botje. Daarover geen klachten dus.

Om iets voor 20 uur een laatste korte avondwandeling (samen met de kat die dan altijd volgt) en dan gaat ze uit zichzelf onmiddellijk haar ren in en ploft zich daar in haar mand. Daarna horen we haar niet meer, ook al ligt ze gewoon in het midden van de woonkamer waar wij nog op zijn.

En zo verloopt onze routine ongeveer. Let op, da's niet getimed ofzo hé. Ik steel de momentjes tussen het wandelen, spelen, zoekspelletjes doen, trainen,  botjes geven... door om even iets voor m'n huishouden te doen, maar ik heb daarbij vaak een opgejaagd gevoel. Zo van, 'ik moet mij haasten, want ik moet direct weer met m'n hond bezig zijn'. Dat bedoel ik met geleefd worden.

Ik vroeg al tot vervelens toe aan mijn vriendinnen wat hun pupers eigenlijk heel de dag doen. Ik krijg daar precies altijd een vaag antwoord op. Als ik stel dat Billie nu meer slaapt dan als ze pup was zeggen zij dat hun pubers eigenlijk niet meer zoveel slapen overdag. Oké, maar wat doen ze dan wel?? Vooral omdat het koppels zijn die beiden fulltime werken. Die kunnen toch nooit evenveel tijd in hun honden steken als ik en toch zijn die honden precies veel rustiger, gehoorzamer, volwassener. Het woord 'hyper' kennen zij gewoon niet.

Nog even en het is terug weekend, zo word ik nog eens afgelost. Al zorgt dat ook wel weer voor onrust bij Billie. Al die verschillende mensen die met haar bezig zijn...

Maar hoe belachelijk het ook klinkt, ik heb daar echt soms eens nood aan, een paar momentjes vrij krijgen van mijn hond en een een keertje iemand anders op wandeling kunnen sturen of naar de hondenschool.

Nu op naar de volgende wandeling, haha! En dan doe ik er maar 3, als ik op het internet kijk lees ik vaak dat 4 wandelingen het minimum is. De eisen liggen soms hoog, pfff...

@Marie. Er zijn ook zoveel dingen die ik fout heb gedaan en nu anders zou doen en toch weet ik ook dat alles met een andere hond weer heel anders zou zijn en ik opnieuw andere fouten zou maken. Dat geeft ook niet. Je doet uiteindelijk je best.

Ik denk dat jij vanuit je omgeving heel veel tegenstrijdige adviezen hebt gekregen, waardoor je veel aan jezelf bent gaan twijfelen en vaak van aanpak bent gewisseld. Terwijl ik relatief consequent kon zijn.

Een voorbeeldje. Ik heb zelf in de puppytijd gebruik gemaakt van een bench (ik wist niet eens dat er zoiets als een puppyren bestond en ik wist ook niet dat er anti-bench groupies waren) en van de fokker had ik dat advies gekregen en ook op de hondenschool deden ze daar helemaal niet moeilijk over. Achteraf gezien ben ik daar wel blij mee.

En dan gaat het niet om of een bench nu goed is of niet of dat ik wel/geen bench in de toekomst zou gebruiken. Er was gewoon geen onduidelijkheid.

En nee, natuurlijk zat Zeno niet 'de hele tijd in de bench'. Maar op een paar rustmomenten wel: tijdens het eten. En anders zou hij dus net zoals Billie gewoon maar door zijn gegaan op die momenten.

Hij was natuurlijk binnen no time weer wakker en dan was zijn batterijtje weer opgeladen en kon hij weer gaan.

Opmerkingen zoals 'je moet daar mee bezig zijn' of 'ik heb nog nooit een hond geweten die niet zelf slaapt als die moe is' of 'je steekt die overdag toch niet in een bench!?' of ' ga je wel genoeg naar het bos en zo?' komen volgens mij van mensen die zelf niet zo'n hyper-energieke hond hebben gehad of meegemaakt of er al heel veel hebben gehad en weten hoe ze dat moeten managen.

Ik vermoed dat veel van die mensen die die opmerkingen maken stiekem denken dat ze blij zijn dat 'hun hond niet zo is'.

Te weinig doe je zeker niet met haar. Je wandelt trouwens beduidend meer dan ik. Maar dat wil niet zeggen dat meer wandelen slecht is.

Ik wandel in de ochtend 1 1/4 uur, 's middags iets minder dan een uur (daarna krijgt hij iets om te kauwen, maar hij is niet zo'n kluiver) en 's avonds 20 minuten.

In de puppytijd heb ik meer gewandeld dan 'de maandrichtlijn' (die heb ik dus ook aan m'n laars gelapt), omdat dat voor hem gewoon niet voldoende was en hij nog nooit tijdens een wandeling vermoeidheid had getoond.

De moeilijke uren - na de middagwandeling en 's avonds - vind ik goede momenten voor rust. Het kan gerust volgen op een kort spelletje. Zoals je al doet: even een trekspelletje en nu is het rust. Dan ga jij lekker koken en moet zij gaan slapen. Er wordt namelijk niks meer met haar gedaan, ze moet zelf haar rust zoeken. Ik zou haar persoonlijk dus niet de tuin meer in gooien. Maar als ze niet van je keukenspullen af kan blijven, zou ik haar eventueel vastleggen. Kan best in het zicht. Ze ziet jou. Als ze gaat lopen trekken of piepen en doen zou ik zeggen 'ga maar lekker slapen'. Je kan met haar een lig/plaats-oefening doen. Zodat het helder is wat je van haar verwacht. Met wat herhaling vermoed ik dat ze wel gaat stoppen met klieren.

Ik weet niet goed hoe ik het scheef liggen moet voorstellen, maar ik heb het zelf altijd het idee dat scheef liggen juist meer ontspannen is dan recht liggen? Als ik 'af' zou oefenen, zou ik liever hebben dat hij ontspannen ligt bij die oefening, maar recht liggen zou ik ook accepteren, aangezien hij immers is gaan liggen.

Bedoel je dit?

Recht liggen:

Scheef liggen:

Marie, ik wil je echt niet het gevoel geven dat je slecht bezig bent of paniek gaan zaaien omtrent Billie's lig/zit houding. Nogmaals, ik heb jullie nog nooit gezien, dan is het makkelijk praten vanachter een schermpje. Maar ik probeer wel te luisteren naar wat je zegt en mee te denken met waar je tegen aan loopt. Van wat ik geleerd heb is veel gedrag van Billie in principe heel normaal (jonge) honden gedrag, alleen dan iets extremer dan wat je van een poedel verwacht. Waarschijnlijk als je een herderspupje in huis had gehaald, had je andere verwachtingen en mogelijk minder moeite met bijt/jaaggedrag gehad. Met training en geduld komt dat soort ongewenst gedrag inderdaad meestal wel goed. Maar wat ik dan persoonlijk wel zorgelijk vind als ik je ervaringen lees (en goed begrijp), is dat Billie zo weinig rust heeft overdag. Dat is meestal wel iets waar je zeker winst uit kan halen, en wat invloed kan hebben op haar gedrag. Het is het waard om het te proberen iig op haar leeftijd. Want ik kan me helemaal voorstellen dat je vermoeid raakt en blij bent als je Billie even uit handen kan geven, als ik jullie routine/schema lees, dan denk ik als eerste: "Jeetje wat vermoeiend!" en jij beleeft het, ik lees het alleen maar. En omdat jij het beleeft, en het vermoeiend begint te worden voor je, zou ik dat nu een gegronde reden vinden om je schema eens om te gooien, dingen anders te gaan proberen. Ook als je kijkt naar Billie: zelfs voor een hond met een zeer hoog energie niveau krijgt ze veel activiteit/beweging. De uren in de tuin mag je in Billie's geval optellen bij de beweging, aangezien zij daar niet bepaald stil zit. Dan krijgt zij bij elkaar opgeteld wel zeker zo'n 6 uur per dag aan beweging toch? Plus mentale uitdaging. En toch wilt ze niet slapen of even bijkomen, haar spieren even rust gunnen.. Haar lig of zit houding kan met deze hoeveelheid aan beweging een signaal zijn van vermoeide/gespannen spieren, maar het hoeft niet, houd dat wel in je achterhoofd, er is nog geen reden tot paniek hoor. En er zijn altijd honden die minder rust nodig hebben, maar het is dus niet bepaald dat Billie weinig beweging of uitdaging krijgt. Zelfs niet als je een tandje minder doet, waar je zelf eigenlijk wel behoefte aan hebt (zo te lezen). Sommige honden/rassen hebben heel veel moeite om rust te pakken, dat moet je dan echt gaan trainen/inbouwen in jullie routine. Bij border collies of herders wordt dit advies veelvuldig benadrukt, voldoende uitdaging bieden maar ook veel rust inbouwen, want die honden zijn zo dol op aandacht, die vergeten anders rust te nemen en dat leidt tot (heviger) ongewenst gedrag. Ik geloof dat dit niet per see iets is voor deze rassen, maar dat dat zo'n beetje algemeen geldt voor alle honden met een zeer hoog energieniveau. En dat doe je dan niet alleen voor je hond, maar ook voor jezelf! Het kan inderdaad heel vermoeiend zijn om een hond te hebben die altijd maar "aan" staat. Al zullen er ook baasjes zijn die daar geen moeite mee hebben. De honden van je vrienden zou ik overigens niet als voorbeeld nemen, want je zegt het zelf al: die mensen werken fulltime. Wat denk je wat die honden doen als de baas van huis is? Als de hond rust terwijl de baas werkt, dan is ie natuurlijk wakker en actief tegen de tijd dat de baas terug thuis is.. 

Hier hebben we onze oppashond geadopteerd. Thuis wilde hij absoluut geen rust pakken als de familie er was, en dat leidde tot ongewenst gedrag daar. Gedrag wat hij hier niet (meer) laat zien. Het grote verschil is dat wij hem verplicht rust gaven/geven na elke wandeling/activiteit, en ook een rustiger huishouden hebben (geen kinderen). Dat betekent dan minder prikkels waar de hond op kan reageren, maar oorspronkelijk heeft hij hier ook op alles gereageerd. Inmiddels heeft deze hond de rust hier volledig omarmt, wat kan die pitten zeg, die slaapt zo'n 20 uur per dag! Bij hem merken we overigens ook dat zijn rugspieren erg gevoelig en gespannen zijn. Tijdens massages schieten z'n spieren allerlei kanten op. Daarvan vermoeden we dat het een teken van overspanning is, binnenkort gaat hij naar een osteopaat, dan zal ik er meer over horen. 

Waarmee ik wil afsluiten is dat je vooral je eigen gevoel moet volgen en wat meer aan jezelf mag gaan denken. Ik lees dat je echt toe bent aan meer rust met de hond, en dat gevoel mag je zeker volgen, ook als dat betekent dat je de rust moet gaan afdwingen. Iedereen kan wel van alles zeggen, maar jij doet je uiterste best met je hond en dat is belangrijk om te onthouden. Laat je dus niet van de wijs brengen door andere mensen die niet in jouw situatie zitten. Mensen kunnen makkelijk (ver)oordelen tegenwoordig, maar jij weet als beste wat je hebt en hoe je je voelt en wat je nodig hebt (geldt in principe ook voor mijn advies, je maakt je eigen keuzes). 

De tweede foto is absoluut een ontspannen lighouding. Op de hondenschool waar ik met Monkey ben geweest werd die manier van 'af' liggen juist gewaardeerd, omdat een hond dan minder snel de neiging heeft om op te gaan staan als je dat met de eerste foto lighouding vergelijkt. Maar als een hond altijd consequent die tweede lighouding aanneemt wanneer je een 'af' vraagt, is het goed om even te controleren of er niet ergens iets van ongebouwde spanning opgehoopt zit, aldus onze vaste osteopaat/dierenarts. Het hoeft niet, het kan wel een teken zijn. Dat bedoelde ik uit te leggen. 

Als pup moest Aak af en toe echt wel even in de bench. Maar in de nacht lag hij eigenlijk wel los in huis. 

Overdag als we er niet waren dat ook wel gedaan, maar toen zijn er best dingen gesneuveld... camera, opladers, vloerkleed, kussens.. Maar ook als hij dus werd opgehaald door iemand en flinke losloopwandeling had gehad. Als ik een uur daarna thuis kwam was ondanks zijn lange uitlaten met indrukken toch van alles soms gesloopt..

Toen Chara er net was kon ze niet in bench of ren. Gillen en de ren sprong ze overheen. Maar koken met haar in de buurt ging ook niet. Uiteindelijk gewoon tussendeur dicht gedaan. Hoefde ik me niet te irriteren en of te corrigeren.

Bij de katten hebben we zero tolerantie en gewenning gedaan. Ik vond dat bij Chara moeilijk en lang duren, achteraf bleken het maar 2 weken te zijn (wel intensief, aan de lijn, oefenen, dan weer de katten en honden gescheiden etc..) maar na 2 weken was er wederzijds vertrouwen en voelden wij ook aan dat geen kat wat aangedaan zou worden. Maar bij minste geringste onwenselijk gedrag (gespitste oren, opspringen, kat niet op bank toe willen laten..) grepen we in. En nog wel, maar hier dagen soms de katten ook uit, dus die spreken we net zo aan op hun gedrag.

@Marie ik lees wel vaak dingen vanuit je ik- vorm. Zijn je partner en kinderen rond etenstijd niet thuis? Zij kunnen toch ook Billy eens tot de orde roepen als jij aan koken bent, of even de hond meenemen voor een ommetje of spel in de tuin?

Al doen we dat hier niet. Hier is e.e.a. even tijdelijk anders en de honden en katten zijn daardoor ook veel drukker en staan continue "aan".  Lopen en even spelen en darren is prima, maar niet continue mijn arm omhoog gooien met neuzen als ik aan het werk ben, of als mijn partner (die is dus tijdelijk overdag ook thuis nu) even na toilet gaat dat het voor ze een teken is dat ze weer uit gaan... normaltiter is het in de ochtend lekker eruit, eten, dan in huis en dutten spelen of wat dan ook, en dan gaan ze pas in de namiddag weer. En vlak voor etenstijd waarna ze weer eten krijgen. En laatste rondje is voor we naar bed gaan rond een uur of 23.00. In de tussentijd liggen ze gewoon los in huis waar ze willen. Meestal als we tv kijken ligt alles op de bank, en minimaal 1 kat erbij.

Top. Bedankt voor je uitleg

Dat wist ik niet, van de opgebouwde spanning.

Maar je kan inderdaad zien of het echt een ontspannen manier van liggen/wachten is of meer een 'ik lig klaar in de startblokken'.

@ Blondie. Helemaal mee eens dat je ook in moet grijpen als de katten fout zitten. Mijn katten zijn over het algemeen vrij fair, maar als ze onredelijk zijn, doe ik ook wat. Een van mijn twee katten is heel inschikkelijk, maar de ander wil nog weleens een doorgang blokkeren. Dan mag Zeno er niet door en dan stuur ik mijn kat dus wel weg.

Dat gebeurt overigens helemaal niet vaak. Ze gaan ook geregeld door dezelfde deur naar binnen/buiten en dat gaat altijd goed.

Zero tolerance is wel een goede benaming voor het hond-en-katten-beleid.

@Suzanne wat je schrijft aan @Marie snap ik goed. Ook ik denk als ik het lees, dat er ontzettend veel aandacht naar Billy gaat.

Maar Marie geeft ook continue aan dat het haar niet lukt om die rust in Billy te krijgen. Er staan nog steeds kenneldelen in huis, en nog meer dingen zoals toch af en toe lijn nog om in huis e.d., los buiten in de tuin zoekt ze haar vertier in gedrag wat niet wenselijk is (kat pesten, kippen toch nog steeds niet met rust kunnen laten) 

En binnen zo aan de beschrijving te lezen dwingt ze ook de aandacht af. 

Ik begrijp @Marie dan heel goed dat als mensen zoals jij en ik zeggen "gewoon begrenzen" "Zero Tolerantie" "Eerder ingrijpen" dat het niet te doen is als je niet weet hoe, of als de gegeven tips niet de juiste uitwerking hebben op Billy, zij ook niet weet waar ze dan wel of niet goed aan doet.

Wat me brengt aan mijn wandeling gisteren met Glory, zonder de andere 2 erbij zijn we naar strand gegaan. Ik had afgesproken met een vriendin met haar doodle.

Ik had me voorgenomen om zo min mogelijk in te grijpen om eens goed te kunnen observeren in hoeverre Glory zelf contact met mij zou blijven maken, ze op meeuwen en vogels zou reageren, hoe interactie was met vreemde honden en of ze zelf de neiging zou hebben om op alles en iedereen af te vliegen.

-- 

Het begon al bij de opgang dat er een keeshond aan de lijn op haar werd toegelaten, terwijl ik nog stond te wachten. Ik heb het daar nooit op, aan de lijn wil ik eigenlijk geen contact. Glory werd dus direct hyper.. De herder erachter en Golden wilde ze ook direct op af, maar dat vond ik niet zo'n strak plan. Maar kostte me wel moeite om haar aandacht terug op mij te krijgen. Vervolgens kwam mijn vriendin aan en dat was ook al stuiterbal reactie. Haar hond negeerde Glory, en werd direct los gelaten. Ik wachtte daar nog even mee omdat ik in de verte een paard de afrit op zag komen.

--

Paarden weet ik nog niet geheel zeker wat Glory mee doet. Dus in de zit, en deels afleiden, deels laten kijken maar vanuit zit. Pootje ging omhoog, want ze was toch wat onzeker (was ook een enorm paard, maar rustig dus goed leermoment en beloond voor de rust) Daarna heb ik wel direct de lijn los geklikt.

-

Ze ging direct volledig los, racen van links naar rechts in grote cirkels rennen etc..  vervolgens interactie met de hond van mijn vriendin en dat ging ook leuk dus mooi verder gelopen. Meeuwen zag ik zitten en tot mijn verbazing vloog ze er niet direct op af.. buiten aangelijnd is bijna iedere vogel een "niet doen" of "denk erom" moment 

Contact met hond van mijn vriendin was af en toe, niet continue achter elkaar aan racen, maar Glory was wel de hond die om de zoveel tijd dat spel opzocht, uitdaagde soms wat baldadig deed maar ze hield ook op als ze hem ondersteboven had gekregen (de bitch).

Met vreemde honden merkte ik vervolgens wel dat ze dat wel ok vond, maar ik had verwacht dat ze daar spel mee zou aangaan, maar ze was meer van even contact maken en soms zelfs niet omdat ze de hond blijkbaar niet zo leuk vond (een doodle groot die plat ging liggen en ging staren) daar ging ze met een grote bocht omheen.

--

Ze drong zich wel op aan 2 labradors waar bazen ballen voor aan het gooien waren. Ik was te laat met terugroepen, want in basis wil ik dat dus eigenlijk niet hebben 

Tijdig bij me roepen als ik honden aan de lijn zag lukte wel, want ook dat is iets wat ik wil voorkomen.

--

Waarom ik zo uitgebreid hierover vertel is dat ik soms best stellig ben ik vreemde honden contacten als je met een hond loopt die zelf wellicht wat minder open staat voor vreemde honden contacten. Of een hond die dusdanig achter vogels of wild aanschiet dat je als baas je hond niet meer weet te bereiken en je de controle dus kwijt raakt.

Met Glory en Chara ben ik me juist bewust dat dit honden zijn die open staan voor andere honden, het leuk vinden, prima in staat zijn om in te schatten of ze gewenst zijn of niet, en zo niet dat ze dan ook wieberen ipv punt terug willen gaan maken.

-

Glory maakte zelf regelmatig even contact met me op strand, en dat beloonde ik want ik had een enorme zak vreet bij me. Maar heel bewust probeerde ik zo min mogelijk nu te sturen of dingen van haar te verlangen, en dat is echt een overwinning voor mijzelf kan ik je vertellen.

De enige keer dat ik heb aangelijnd was toen er een paard in draf aan kwam zetten. Daar was ik zelf toch te onzeker in, wat haar reactie zou zijn, ze was toen wel al in mijn buurt dus kon ik rustig bij me roepen, halsbandje pakken beloning geven en aanlijnen en lijn slap laten. Blij dat ik dat deed want een andere hond vlak achter ons ging dus wel op dat paard af dus dat zorgde wel voor wat opwinding. (nu vond ik de ruiter ook niet slim om in draf door te blijven gaan terwijl er een stuk of 8 honden losliepen, maar dat terzijde).

Kan Billie alleen thuis blijven en wat doet ze dan zoal? Zou bijna zeggen, neem dat werkaanbod aan zodat je een paar uur per dag weg bent van Billie en dan kan opladen .

En over je andere bericht: wat doe jij ontzettend veel met Billie zeg. Ik wandel ook 4x per dag met mijn hond, maar daarvan is maar één een lange wandeling. De rest is om te plassen en verder niks. Denk je eigenlijk dat Billie het echt fijn vindt om de hele dag bezig te zijn of is dat meer een neurotisch tikje van haar wat eigenlijk onprettig is? 

Oké, ik heb dus tijd gehad om alles echt te laten bezinken en ben al een tijd bezig met 'minder doen'. We maakten wel nog mooie wandelingen, maar ik laat haar daarna niet meer buiten spelen. Ik geef haar duidelijke instructies om te rusten na een lange wandeling en dat doet ze nu ook. Waar ze eerst nog de zoomies kreeg na het wandelen, gaat ze nu zelfs al spontaan liggen.

Ze slaapt nu dus meer dan anders. Waar we wel nog moeten aan 'werken', (of komt dat vanzelf?), is aan wat er moet gebeuren op de momenten dat ze niet slaapt. Ik kreeg ook privéberichten daarover, 'the art of doing nothing' las ik. We beheersen die kunst nog niet helemaal, ze heeft nog een neiging mij te volgen bij alles wat ik doe of mij aan te zitten staren als ik even aan m'n computer zit, maar ik besef dat ik me op zo'n momenten niet meer schuldig moet voelen omdat ik op dat moment even niets met haar onderneem, maar dat zij moet leren omgaan met die 'verveling'. Ik stuur haar weg of geef haar een botje en dat werkt.

Vorige zaterdag gingen we wandelen met onze vrienden en de golden retriever. Eerst opwinding, ter plaatse plassen op de straat als ze hen (met open raam) zag komen aanrijden. Daarna trekken en springen en wild doen naar de golden. Op den duur leek ze gekalmeerd en wandelde ze rustiger mee. Toen beslisten we om hen even los te laten, maar dat ging fout. Billie was weer 'too much', ofwel heeft de golden te weinig durf (en conditie) want ik dacht even dat ze een hartaanval ging krijgen. Weer reutelend beginnen ademen en steun zoeken bij ons. Ik heb Billie daarop heel vlug terug aangelijnd (na een paar pogingen want ze sprong telkens uitdagend weg).

Daarna verder gestapt, iets gaan drinken en na dat intermezzo hen nog eens samen gelost op het strand. Het samen spelen verliep toen een klein beetje rustiger, maar toen we met een bal zijn beginnen gooien verbeterde het helemaal. Billie was telkens de eerste bij de bal en ipv te apporteren ging ze de bal bij de golden gaan leggen en stond dan samen met haar te wachten op ons. Zonder op haar vriendin te springen of haar verder lastig te vallen. Een unicum. Zo hebben we er uiteindelijk voor kunnen zorgen dat ze samen (ook zonder bal) meeliepen zonder dat de golden constant belaagd werd en voor mij was dat een opluchting om te zien dat het zo ook eens kon met onze hond.

De volgende dag voltrok zich een wonder in de hondenschool. Omdat ze met het regenweer maar met 2 van haar groep waren, werden ze bij de hogere groep gezet en toen bleek ze niet te trekken naar de andere honden. Ze kon tussen de honden slalommen met een perfecte volg (enfin, niet helemaal perfect, maar nog met een snoepje in de hand).

Gisteren ben ik geweest (zondag was het mijn zoon), en hetzelfde scenario, eenmalig nog eens in die hogere groep. Is het omdat ze die honden daar niet kent? Komt het omdat ze door de wandeling met de golden ineens de klik gemaakt heeft dat je niet perse op een andere hond moet springen om een leuke tijd te hebben? Geen idee. Hopelijk blijft het duren.

Ik werd wel 'aangevallen' gisteren. Ze moest een oefening doen die de andere honden kenden, maar zij nog niet nl. springen over banden (3 banden hoog). Ik had eerder wel al stress-signalen gezien (me blijven aankijken, tegen me leunen, zich krabben en uitschudden), maar na een paar mislukte en daarna een gelukte poging bij dat springen begon ze in m'n mouw te happen en ik kreeg het moeilijk gestopt want ik bleef even worstelen met de riem die op dat moment in m'n zak zat, want ze was los.

De instructrice nam over en hing haar bijna op aan haar halsband, waarop Billie wel onmiddellijk stopte.

Ik zei: kan dat geen kwaad voor haar nek of luchtpijp?, waarop zij: 'awel, ze kiest er zelf voor hé, zolang ze niet kalmeert...'

Daar heb ik dus m'n bedenkingen bij, maar goed, het geworstel met de hond te lang laten duren is idd ook niet oké.

Toen kreeg ik nog een preek dat ze me had zien toekomen met een tuigje en 'met een tuigje denkt een hond dat hij de baas is, je kan die daarmee niet corrigeren, ze lopen er te ver mee van je weg'.

Ik had het tuigje wel afgedaan voor op het oefenveld waar we enkel halsband mogen gebruiken, maar ik was wat eerder bij de school toegekomen om eerst nog even te kunnen wandelen met Billie, haar te laten snuffelen en haar behoefte op haar gemak te laten doen omdat ze zo veel meer ontspannen naar de les gaat dan direct vanuit de auto.

De instructrice had Billie dan ook nog eens voor me uit zien lopen op het landweggetje. 'Ook als een hond niet trekt maar voor je loopt, is die hond de baas! Een hond die z'n plaats kent loopt naast of achter de baas!'

Pfff, een echte match zal het wel nooit worden met zo'n hondenschool, maar ik probeer eruit te halen wat voor mij waardevol is. Vooral het feit dat ze nu ineens zo'n vorderingen maakt in het kunnen negeren van andere honden vind ik fantastisch, het zal mij ook helpen op wandelingen.

Verder werd ik toch wel gerustgesteld dat Billie nog heel jong is van 'mentaliteit'. Mensen die zo'n aanval zien en iets van honden kennen, zien daar precies toch geen agressie in, eerder het geen weg kunnen met haar emoties, wat het ook is.

Het mag idd niet blijven duren dit gedrag en ik moet ook opletten dat ik niet in een langdurige worsteling met m'n hond beland, wat op zo'n open veld, onaangelijnd wel het geval was. Mss moet ik me op zo'n moment idd wat minder zorgen maken om die nek en wat kordater optreden.  Ook wel spijtig dat er iets te veel van haar verwacht werd (dat springen) waardoor de stress-emmer overliep, maar anderzijds is er altijd wel iets waardoor haar stress- of frustratie-emmertje zich vult (het einde van een wandeling, de kat gerust moeten laten, geen eenden achterna mogen, 'genoeg' zeggen na een trekspelletje...), dus dat mag eigenlijk geen excuus blijven.

Ik heb er ondertussen wel goede hoop in dat met meer rust en uiteindelijk met meer maturiteit alles wel goed komt. Ik heb ups en downs met haar, maar begin er meer van overtuigd te geraken dat ze eigenlijk heel vaak te vermoeid en overprikkeld is, als een balorige kleuter. En dat stimuleert het happen, jagen, blaffen, stelen...Ik ben blij dat jullie mij er nogmaals op gewezen hebben, ik ben soms te onzeker, voel me soms schuldig als ik niet genoeg doe met haar, durf haar ook niet vaak alleen te laten (daar ga ik ook nog verder aan werken, ze durft piepen als ik overdag even weg ben, ik zie dat via een camera).

Doet me eraan denken dat ze gisteren even wegsprong toen de instructrice passeerde met een soort lawaaierige pletwals. 'Zo zie je welke honden er nog niet veel op straat gekomen zijn', zei ze en ze keek mij aan. Terwijl ik letterlijk hele dagen langs de straten loop sinds ik een hond heb. Mensen trekken heel vlug de conclusie dat je je niet genoeg inzet voor je hond of er te weinig voor doet...

Marie, dat klinkt als een hele fijne update! Wat fijn dat Billy zulke mooie sprongen maakt in haar ontwikkeling. En petje af dat je zo openstaat voor feedback en blijft proberen. Het je achterna lopen en staren naar je herken ik wel. Dat wordt vast vanzelf minder. Tenminste, bij Bram wel en dat is ook wat ik van anderen hoor. Achterna lopen heb ik nooit tegengehouden en dat kijken ook ook niet, alleen negeren was voor Bram voldoende maar dat zal per hond verschillen. 

Als Billy eenmaal wat meer zelf rust kan pakken in huis zal het alleen laten ook vast makkelijker gaan. 

Het in hyper modus gaan als de oefening iets te moeilijk is vind ik ook herkenbaar. Bij te veel opwinding heeft Bram dat ook. Vorige jachttraining was dat het geval. De eerste oefening had zo in een instructie filmpje gekund. Zitten terwijl ik een dummy wegbreng en de instructeur aan de andere kant een dummy neerlegt. Vervolgens voor hem staan, naar links sturen en dummy meenemen en afgeven, naar rechts zelfde verhaal en vervolgens 'blind' vooruit sturen (=hij heeft niet gezien dat daar een dummy lag) en ook die terugbrengen en afgeven. 3 dummy's keurig netjes gedaan. Bij de 2e oefening was iemand anders als eerste en moeten we even achter de bosjes wachten. Toen werd hij bijzonder enthousiast en vooral onrustig en eenmaal aan de beurt schoot hij vooruit... om zo langs de dummy te lopen... maar stoppen en ophalen was er niet bij. Hij kwam ook wel weer terug gelukkig maar daar was een heel circus aan motivatie dansjes voor nodig. En de oefening daarna ging hij er vandoor naar de andere honden toe. Voor mij weer een goede les. Bij te veel onrust de lange lijn er aan bij de losse oefeningen zodat ik hem sneller weer onder controle heb (hem de vrijheid geven die hij op dat moment aan kan). En tussendoor even een trek-spel doen, dat werkt meestal. Wij hebben nu even 3 weken geen training en daarna gaan we even alleen de jachttraining doen. 

Bram is sinds dinsdag ineens heel rustig en slaapt meer. Ik vermoed dat het weekendje camping midden in de bossen toch wat veel was qua indrukken. Of hij heeft iets onder de leden. We doen het dus rustig aan en kijken hoe het volgende week gaat. Hij eet en drinkt goed dus ik durf het nog wel even aan te kijken. Volgende week ga ik een workshop canicross doen, dan is hij vast weer vol energie.