De puberteit

Ik begrijp wat je bedoelt maar ik zie het in ieder geval met Boyko niet zo zwart wit. Ik beloon hem heel vaak als hij aandacht voor me heeft of naar me kijkt. Deze situatie is alleen net iets anders, hij komt dan dicht bij me staan en kijkt me recht omhoog aan, dan weet ik gewoon dat het een voorbode is op een aanval. Het gebeurt ook vaak op dezelfde bekende plekken. Ik straf het ook niet heel hard af maar zeg heel duidelijk "Nee!" en laat hem dan iets doen zoals bijvoorbeeld zitten en beloon dan wanneer hij dat doet. Als ik niet op dat moment ingrijp is het te laat en slaat hij door en is dan niet meer bereikbaar, dan wordt het een fysieke strijd en dat wil ik voorkomen. Inmiddels komt het gelukkig bijna niet meer voor dus het issue wordt steeds minder maar ik ben er dus nog wel alert op. 

Een aantal maanden geleden, toen we hem net hadden gebeurde het meerdere keren per dag. Inmiddels is het nog maar eens in de paar weken denk ik. De blik komt nog wel wat vaker voor maar dan kan ik het dus corrigeren en ombuigen. 

Ik heb hem net toch maar aan de lijn gehouden en een wat langere wandeling aan de lijn gedaan. Op het einde van de wandeling liet hij helaas weer wat pijn zien. Daarna zo goed als het ging zijn wond schoon gespoeld, honingzalf erop gedaan en verbonden. Dat is er inmiddels natuurlijk weer vanaf dus hoop dat het desondanks wel goed gaat genezen. 

Blondie, ik had je reactie nog net in de rapte gelezen, waar is je tekst naartoe?

Ik wou het graag nog eens herlezen, want ik heb er echt wel iets aan.

Ik was gisteren trots mijn 'recall' aan het oefenen met de m'n lange lijn (flex), dacht ik van mezelf. Maar jij wijst me erop dat Billie eigenlijk gewoon herhaaldelijk de jacht op de vogels inzet en weliswaar wel op tijd terugdraait, maar dan vervolgens eigenlijk beloond wordt voor telkens datzelfde foute gedrag. Ik beloonde voor het terugdraaien, maar eigenlijk ook keer op keer voor dat jagen en die focus op de vogels. Fout van mij, en ik snap achteraf niet dat iemand anders mij op die logica moet wijzen. Hoe dom ben ik soms bezig?

Ook je opmerking over het eeuwige belonen had ik graag nog eens gelezen. Na een touch krijgt Billie vaak een voertje of prijs ik haar, maar soms komt ze een touch geven met haar mond open, met haar tanden tegen mijn handen, en een blik waarmee ze precies iets af wil dwingen. Ik had eerder al gedacht dat ik mss minder (positieve) aandacht moet schenken aan die touch, vooral omdat ze het vaak ongevraagd doet. Ik vond dat in het begin heel 'flink' van haar, maar het dreigt soms uit de hand te lopen en een voorbode te zijn op opdringerig en zelfs bijterig gedrag.

Ik wandelde gisteren uiteindelijk in een colèrige bui hetzelfde parcours. Het moest gewoon lukken, al deed ik het 10 keer per dag. Op het strand ging alles dit keer goed, behalve dat er 2 keer een losse hond kwam spelen met mijn aangelijnde puber. Ik hield de lijn lang, want ik besef dat het beangstigend is voor een hond om op zo'n moment te strak gehouden te worden. Maar uiteraard wou ze dan meelopen met die honden wat resulteerde in een ferme snok aan haar harnasje (en m'n arm).

Na zoveel opwinding durfde ik niet meer terug door de duinen, de straat leek me veiliger. En toch gebeurde het opnieuw. Zo'n bijtworst werkt dus niet, ik had de indruk dat het haar nog meer stress bezorgde. Ze ging duidelijk voor m'n armen. Gelukkig wel palen langs straat en jouw raad (in een ander topic?) opgevolgd om haar vast te maken. Dit keer niet de fout gemaakt als in augustus om te ver weg te stappen waardoor ze panikeerde, maar gewoon buiten haar bereik met mijn rug naar haar. Terug naar haar gestapt en toen heb ik haar maar 1 commando moeten geven (lig) en ze was gekalmeerd.

Vandaag heb ik ondanks het mooie weer amper gewandeld. Vanmorgen een bijna-aanval, de riem moest eraan geloven, op de terugweg van een korte wandeling, maar vervolgens vooral hersenspelletjes met haar gedaan en wat in de tuin  gespeeld. Ze slaapt vandaag veel meer dan anders, mss had ze het eens nodig. Was ze overprikkeld door het afgelopen drukke weekend en komt dat maar een dag of 2 later tot uiting?

Ik besef ook dat keer op keer zo'n aanval moeten doormaken echt slecht is, want repetitief gedrag. Het is een tijdje bijna weggeweest, maar eens het zich weer zo'n paar keer na elkaar voordoet zijn we weer vertrokken. Ipv koppig diezelfde duin- en strandwandeling opnieuw te doen, zoals ik mij gisteren nog in een woedende bui had voorgenomen, zal ik het kalmer aan proberen te doen. Minder ver wandelen, bij minder prikkels (en vooral: in de buurt van palen).

Ik zag ook de suggestie om toch nog eens naar een GT te gaan. Ik kan het gewoon zelf niet geloven hoe het mogelijk is dat ik met gemak (en met succes mag ik hopen) 3 kinderen kon opvoeden, maar nu een aanzienlijk bedrag zou moeten uitgeven aan een zogenaamde expert omdat ik gewoon geen weg kan met een f*** poedel, terwijl ik er hele dagen mee bezig ben, er alles over lees, zaken over opzoek, er met mensen over praat, me ingeschreven heb bij 2 hondenscholen (waarvan toegegeven, de eerste een compleet debacle was)... 

Ik ben er zo van overtuigd dat het me uiteindelijk moet lukken, maar zo'n terugval als nu doet me wel weer twijfelen.

En er zijn inderdaad wel meer zelfbeheersing issues: vogels, andere honden, de kat, de kippen... Het blijft allemaal wel problematisch.

Wat raar is: ik kreeg al de raad zo'n aanvallen te filmen, maar eigenlijk doet ze dat enkel maar als iemand van ons alleen met haar op stap is, dan ben je zo druk bezig dat filmen wel het laatste is waar je aan denkt. In het weekend met mijn man en /of vrienden gebeurt dat eigenlijk nooit. Dan is ze gewoon een eerder nerveuze, actieve hond, maar geen van die hap-toestanden. Dus heb ik het niet op film en in aanwezigheid van zo'n eventuele GT zal ze het natuurlijk ook nooit doen...

Ik snap je frustratie goed hoor. Als ik al je berichten zo lees vraag ik me af of je alles niet teveel analyseert? Over het algemeen vind ik dat een goede eigenschap maar als je het teveel doet en niet meer op je eigen gevoel vertrouwt kan het je ook in de weg gaan zitten denk ik. Je geeft aan veel gelezen te hebben en ook sta je erg open voor advies van anderen. Beide ook goede zaken maar niet als je jezelf daarin verliest. Ik denk dat het goed is om op je eigen gevoel te gaan vertrouwen, dat voelt een hond ook aan. Ondanks dat Billie niet de makkelijkste is gaat ze steeds vooruit, met wat kleine terugvallen weliswaar. Ik denk dus dat je wat zekerder van jezelf mag gaan worden. Is dat wellicht ook een verschil geweest met je kinderen, dat je daarin meer op jezelf vertrouwd hebt? 

Verder doet Billie het zo te lezen al een stuk beter dan de oudere Boyko. We nemen hem bijvoorbeeld echt nog niet mee naar een horecagelegenheid. Vergeet dus ook niet wat er allemaal goed gaat. 

Wij hebben eerder een erg angstige herplaatser (June) in huis gehaald en die is redelijk probleemloos van vrijwel al haar angsten afgekomen al heeft het veel tijd gekost. Juist bij haar twijfelden veel mensen (waaronder trainers) eraan of het mogelijk zou zijn. Nu hebben we Boyko erbij en ik kan nou niet zeggen dat met hem alles vlekkeloos gaat en dat we veel hebben aan de ervaring die we met June opgedaan hebben. Wat ik wel meeneem uit het proces met haar is dat het tijd, geduld en doorzettingsvermogen nodig heeft. Ik probeer het positieve in te zien van het proces met Boyko en zie het als een leerproces, zowel voor ons als voor hem. Niet altijd leuk maar wel waardevol. 

@Marie ik heb je een berichtje gestuurd.

Gisteren heeft Fudge der zusje weer gezien bijna na 1 jaar. 

We zijn hier in de buurt gaan wandelen (Oude Floriade terrein van Venlo). Maylo mocht mee, omdat hij toch meer dan rond waggelt op zijn tempo.

Nou Fudge was helemaal niet kapot van der zusje. Der zusje was best druk en haar emmertje is snel vol vertelde de eigenaren. Fudge vond haar veels te druk en corrigeerde haar daardoor. Want die liep in eerste instantie los maar wilde natuurlijk even kennis maken met der zusje die aan de lange lijn was. Die dook meteen op Fudge voor te spelen, nope....dus Fudge aangelijnd en Maylo ook een tijdje, om der zusje rust te bieden. 

Helaas kwam ze er niet uit. Uiteindelijk besloten om Maylo in ieder geval los te laten want die deed zijn eigen ding en negeerde het zusje van Fudge. 

Fudge der lijn met Maylo zijn lijn vast gemaakt dat ze meer lengte had. Fudge liet volledig der zusje links liggen. De eigenaren van het zusje van Fudge deden enorm hun best om der kalm te krijgen maar het lukte bijna niet. Hierdoor merkte ik dat met name de mannelijke eigenaar wat geirriteerde raakte. Helemaal toen het zusje bovenop Maylo knalde en hij haar een snauw gaf. (Die was gepast en helemaal niet fel). 

Jammer want we hebben ook geen foto's kunnen maken. Ze hebben na mijn mening ook echt wel de pittigste dame gekregen uit het nest en zeker als eerste hond en helemaal een terriër. 

Ik mag eigenlijk in mijn handjes knijpen met Fudge. Ze is een draak maar kan op dat soort momenten ontzettend relaxed zijn en der eigen ding doen. Der emmer loopt wel eens vol maar niet zo snel en uit dst ook op een andere manier. Normaal loopt Fudge  ook los maar ik wilde niet dat ze der zusje continue opzocht en dat ze der dan ging corrigeren. 

We hebben nog nagepraat, heb toen wel mijn honden in de auto gezet. En heeft het zusje een speeltje gegeven wat ik zelf maak. Ik weet dat de fokker nog een terug dagje wilt organiseren, dus ben benieuwd dan. 

Ben ontzettend trots op Fudge en ook op Maylo. Ook zo het wandelen gaat met Fudge beter, der loopsheid is sinds vorige week voorbij en merk dat ze echt een dame aan het worden is. 

Ik vond ook dat je een mooi stukje had geschreven. Waarom heb je het weggehaald?

@ Laura. Dat lijkt me best bijzonder, zo'n dag waarop je nestgenootjes/een nestgenootje kan ontmoeten. Fudge lijkt me zelf al een dametje met pit, maar haar zusje is dat zo te lezen ook. En misschien wel in het kwadraat

Heb je de indruk dat de baasjes van het zusje van Fudge het een beetje 'too much' en misschien ook een beetje jammer vinden? Ook omdat er eigenlijk weinig sprake was van positief contact tussen de honden?

Ik denk dat het voor hun ontzettend frustrerend was dat het zusje van Fudge gewoon niet kalm werd en continue trekte en all over te place was. Ze zeiden ook dat ze niet gewend was om met vreemde honden over te lopen en ze was daarnaast ook nog eens op een vreemde plek. Daarbij hadden ze denk ik ook gehoopt dat ze gewoon lekket hadden kunnen spelen, maar Fudge wilde het echt niet. 

Fudge is een dametje met pit maar was dit niet gewend van der. Normaal speelt ze wel met iedereen, maar ook zij is volwassener aan het worden en net loops geweest. Haar zusje is enorm standvastig en pittig. Een echte terriër was voor een 1e honden-eigenaar best wel heftig kan zijn lijk me. 

Het is de dag van de liefde, oorspronkelijk de dag van geheime liefdes, maar dankzij commercie staat liefde vandaag centraal.. Dan mag de liefde voor onze hondjes er ook zijn toch ..? Hoe is het met iedereen? Hier gaat het erg goed. Het is echt genieten met Monkey, we hebben onze balans gevonden. We speuren veel samen, daar kan Monkey echt haar ei in kwijt. Ze heeft er ook talent voor! Het geeft haar meer zelfstandigheid, zelfvertrouwen en rust, en dat zie ik terug tijdens de normale wandelingen en met loslopen. Het samen speuren zorgt er ook voor dat we nog meer een team vormen met zijn twee. En dat wil ik heel graag bereiken, want ik heb de wens om Monkey op te leiden tot psychosociale hulphond. En dat gaat nu gebeuren, we zijn (na testen en goedkeuring) inmiddels begonnen met de opleiding! Natuurlijk waren we in het eerste jaar ook al bezig, maar dat was vooral nog gericht op socialiseren in alle rust en kalmte, ook wanneer er veel prikkels om ons heen waren, en natuurlijk een goede vertrouwensband/verbinding te creëren. Sinds Monkey loops is geweest zie je dat ze klaar is om meer taken aan te kunnen. Ze heeft nu een hesje gekregen met 'hulphond in opleiding' en mag daarmee overal mee naartoe. Dat doen we op rustig tempo, ze is nu enkele keren mee geweest voor kennismaking met de supermarkt, en dat ging echt heel goed! Ik ben zo trots op haar! Soms vergeet ik gewoon dat ze pas net 1 is, ze lijkt zoveel sneller volwassen te zijn geworden dan mijn vorige honden... Maar dan zie ik hoe ze andere honden benadert, of hoe enthousiast ze nog is met visite, en dan denk ik weer, oh ja, toch nog echt een jonge hond ;-). Ook heeft ze nog wel eens de neiging om patrouille te houden eenmaal we terug komen in onze straat, maar met op tijd afleiden gaat ook dat steeds beter. En tja, politiehond zit er toch een beetje in hè :-P. Het hoeft ook allemaal niet perfect, maar ik kan wel zeggen dat we het enorm hebben getroffen met dit meisje!! Ik kan me voorstellen dat ik zeker niet de enige ben die zich gelukkig prijst met zijn/haar hond. Jullie nog mooie verhalen/ervaringen, of gewoon even een momentje van trots zijn? 

Een psychosociale hulphond, wat goed van Monkey!

Mijn puber lijkt soms een beetje op Dr Jekyll  en Mr Hyde. Dit weekend met haar naar Leuven geweest om mijn dochter te helpen verhuizen van kot (kamers) en ze gedroeg zich voortreffelijk. Bijna 2 uur in de auto en geen kik gegeven, hetzelfde in het terugkeren.

We zijn niet direct de stad ingegaan, maar eerst 8 km gaan wandelen in Heverlee bos. Lange lijn en ook even los en ze stapte perfect mee.

Daarna een snelle hap gegeten met haar in Leuven en ook dat verliep prima. Het was enkel even wennen aan de smalle voetpaden daar, waar mensen echt heel dichtbij passeren, maar gelukkig amper andere honden in Leuven.

Het gebeurt vaak dat onze hond zich in het weekend perfect gedraagt, ze gaat precies heel graag op uitstap en zet dan haar beste beentje/pootje voor. En in de week hangt ze het dan soms weer helemaal uit...

Hier thuis in de week kan ik de 'aanvallen' de laatste dagen vooral beperken door saaie, kortere wandelingen te maken, ze blijft dan rustiger. Billie houdt nochtans van strand en duinen, trekt er echt naartoe op wandeling en als we een andere weg nemen durft ze in zitstaking te gaan. Alleen zorgen die vrijheid en ruimte wellicht voor te veel opwinding. De laatste keren begon ze gelukkig enkel woest aan de lijn te trekken en er in te bijten, daar kan ik nog mee leven...

Susanne, dat was het 'trots-gedeelte'. Ik heb wel nog een paar dingetjes waar ik tegenaan blijf lopen.

Vanmorgen liep er ineens een vrouw vanuit een camping met haar border achter ons en Billie weigert dan verder te stappen. Ze gaat zitten en wil geen vin meer verroeren. Ik probeerde alles al: snoepjes, speeltjes, gewoon meeslepen, commando's... niets helpt, ze weigert in beweging te komen en blijft de hond achter ons fixeren.

De dame is ons uiteindelijk gepasseerd, maar wat later haalden we haar terug in toen ze even bezig was met een poepzakje en het gedrag van Billie herbegon. Zitten en niet verder willen eens we de hond bijna voorbij waren. De vrouw sprak me aan en vroeg of m'n hond misschien schrik had. Ik zei, 'nee, ze wil spelen'. Ik ben niet dichter geweest, maar als ze een hond mag begroeten maakt ze normaal gezien direct een spelboog.

Alleen zit ik nu wel te denken: ze kan eigenlijk precies echt niet verdragen dat er een hond achter haar loopt. Niet bij vreemde honden, niet bij bevriende honden.

Ook als ze los mag spelen wordt zij nooit achtervolgd. Als een hond dat toch probeert springt ze onmiddellijk achteruit, op de hond en probeert zij weer de achtervolging in te zetten.

Zou ze misschien toch bang zijn als een hond achter haar stapt/rent? En iemand een tip hoe ik dit gedrag kan verhelpen?

Wat goed Susanne! Het klinkt alsof jullie het echt heerlijk hebben met zijn tweetjes. Leuk om te lezen .

Ik merk dat Njálla nu meer de volwassenheid in gaat. Haar impulscontrole is met sprongen vooruit gegaan de laatste tijd. Vanmorgen waren we bijvoorbeeld los aan het speuren toen er opeens een haas vanuit de bosjes voor ons langs rende. Voorheen zou ze er achteraan zijn gerend, maar nu stopte ze zowaar toen ik stop riep! Ik pakte haar tuigje vast voor ze zich zou bedenken, liet haar iets tot rust komen en kon haar toen weer los laten. We hebben daarna alsnog -iets minder gefocust- het spoor uitgelopen. Ik was zo mega trots op haar . 

Marie, dat klinkt inderdaad als spanning. Ze weet niet wat ze van de andere hond kan verwachten als die achter haar loopt. Ik zie het vaker bij honden, maar weet helaas niet goed hoe je het zou kunnen verhelpen als je haar verder nergens mee kan afleiden. Lastig zeg!

Leuk om de verhalen weer te lezen. 

Boyko wordt steeds evenwichtiger dus dat is een fijne ontwikkeling. Ook wordt hij steeds meer een waakhond. In het begin had hij de neiging om bij alles te blaffen en wild te worden. Inmiddels slaat hij bijna nog alleen maar aan bij vreemde mensen en wilde dieren. Hij maakt zich dan heel groot en ziet er behoorlijk imposant uit. Op die momenten kan ik hem er ook prima uithalen, als ik dan bij hem kom zitten komt hij rustig een knuffel halen. 

Afgelopen twee dagen ben ik steeds buiten bezig geweest. In het begin werd hij nogal overenthousiast (opspringerig en bijterig) doordat ik vaak langs hem liep met spullen en herrie maakte maar ook hier had hij zich snel bij neergelegd en toen vond hij het wel heel gezellig. In algemene zin merk ik dat hij dingen wat makkelijker laat gaan en hij een bepaalde rust heeft en ook uitstraalt. 

Gisteren was ik ook buiten bezig en Boyko zat aan een lange ketting vlakbij mij. Ons buurhondje is een klein terriër achtig hondje die geregeld uitvalt naar Boyko vanachter zijn hek. Ook als hij buiten losloopt en Boyko aan de lijn zit valt hij naar hem uit. Hij heeft het niet zo op reuen denk ik, voor June is hij namelijk heel lief. Ineens zag ik dat het buurhondje onze tuin in glipte en naar Boyko toe liep. Hij zag er nu wat vredelievender uit dus ik wilde niet de stress opvoeren door er als een malle op af te rennen. Toen zag ik dat Boyko hem heel voorzichtig uitnodigde met een spelboog en hebben ze voorzichtig aan elkaar gesnuffeld en daarna nog heel even gespeeld. Vervolgens heb ik het buurhondje maar weer rustig weggestuurd. Ik was onder de indruk van Boyko's communicatie en rust, ik zag ook echt June's opvoeding terug in zijn voorzichtige manier van doen. Dan te bedenken dat hij toen hij, minder dan een jaar geleden, bij ons kwam nog niet begreep dat een heftig uitvallende hond geen uitnodiging tot spel was. Al met al dus best trots op onze knappe man

@Susanne. Ik heb even gezocht wat een psychosociale hulphond inhoudt, dat is een flinke training zo te zien. Was het altijd al de bedoeling om die training te doen? Dan is het wel extra fijn dat monkey goed door de testen is gekomen!

Bram is over een week 1 jaar! Hij lijkt steeds iets stabieler/ volwassener te worden. Leuk om te zien. Dit weekend zijn we voor het eerst weggeweest zonder Bram. Hij mocht logeren bij de overbuurman, daar is hij soms ook overdag als we beide te lang weg zijn en hij mag zeer regelmatig mee wandelen met hem en zijn 4 hondjes dus het is een vertrouwde plek. Dat ging goed, hij is daarna wel moe en blij dat wij er weer zijn. De dag daarna mocht hij een dagje mee met mijn man naar zijn werk (gehandicaptenzorg). Daar heeft hij zich redelijk netjes gedragen. De hap poep van de inco op de grond zien we maar even door de vingers... Vandaag dus een rustig dagje met een lange wandeling door bekend gebied, net nog even een kortere snuffel wandeling en verder vooral wat rommelen in huis. De kinderen hebben ook veel steun aan hem, hij is niet voor de kinderen in huis gehaald maar daar hoop je natuurlijk wel op. Ik weet dat ik de eerste weken echt wel eens dacht 'waar zijn we aan begonnen' haha. 

@Marie. Bram doet dat ook, om blijven kijken als er een hond achter ons loopt. Ik blijf het proberen met afleiden en doorlopen. Inmiddels gaat dat steeds iets vaker uiteindelijk wel maar het is voorlopig nog een aandachtspunt. Ik zie het bij hem meer als onzekerheid dan dominantie. Hij weet niet zo goed wat hij er mee aan moet. Als ik heb een taak geef, dus volg of let op mij, dan wil het nog wel eens lukken maar zeker niet altijd. Bram is bij spel juist vrij gelijkwaardig met zijn vriendjes, de ene keer loopt hij vooraan, de andere keer de ander. 

Leuk om te lezen dat de andere honden ook duidelijk groeien in hun ontwikkeling. 

Bedankt! En wat leuk om weer over jullie hondjes te lezen ! 

@ Marie: ik kan me wel voorstellen dat het mogelijk is dat Billie met alle vrijheid in de duinen/het strand, en dan met name de vogels die daar ook leven, een hoge vorm van opwinding bereikt. Laatst rende Monkey achter een haas aan, en hoewel ze direct netjes terug kwam toen ik haar riep, merkte ik dat ze daarna nog wel opgewonden rond liep. Ik zou niet weten hoe hoog die opwinding kan oplopen als ze 5 keer achter een haas aan rent (en weer terug komt), maar ik denk wel dat zoiets ervoor zorgt dat ze in hogere staat van opwinding raakt en blijft. Billie zit nog in de fase dat ze die opgebouwde spanning/opwinding kwijt wilt door te happen en te stoeien, dus ik denk dat je er goed aan doet om die plekken/activiteiten nu even bewust niet op te zoeken. Als ik je advies mag geven zou ik het voorlopig houden bij activiteiten die wel goed gaan. En zodra je het gevoel krijgt dat er een soort balans komt in activiteit en rust, of dat je ziet dat Billie zich beter kan beheersen, dan weer uitbouwen, en ontdekken of je hond de opwinding tegen die tijd wel aan kan. Hier waren mountainbikers als pup en beginnende puber bijvoorbeeld heel aantrekkelijk voor Monkey, zij zou ze wel even staande houden als ze ze in de smiezen kreeg. Ik moest er dus op tijd bij zijn om haar bij me te roepen, anders ging ze er zo achteraan. Omdat ik geen zin had in continue over m'n schouder te blijven kijken voor die fietsers, zijn we meer gaan wandelen in gebieden waar fietsen niet toegestaan is. En inmiddels hoeven we de gebieden niet meer aan te passen, mountainbikers interesseren Monkey helemaal niet meer.. Ze wordt gewoon volwassen. Wat de zitstakingen van Billie betreft weet ik niet zeker of ik je kan adviseren, want ik heb nooit honden gehad die zo stoïcijns bleven zitten. Maar toen ik het las dacht ik eigenlijk, wat als je probeert om in plaats van verder te lopen wanneer Billie een hond ziet, juist opzij gaat lopen? Zijwaartse beweging werkt kalmerend. Een spelboog kan namelijk ook een kalmerend signaal van Billie zijn, betekent niet automatisch dat zij wilt spelen. 

@ Lara: wat knap toch van Oscar!! Zoals je het beschrijft ging het toch hartstikke goed. Misschien was het contact met die honden even een momentje waarbij zn emmertje overliep, maar dat is ook niet zo vreemd als het zo ontzettend druk was? En waarschijnlijk heeft het ook allemaal lang geduurd... Dus ik zeg toch chapeau hoor! Er komt zeker wel een tijd dat jullie tijdens dit soort verrassingen wel rustig kunnen blijven lopen, maar hij is nu net 1. Hij doet het hartstikke goed! En inderdaad, Monkey was zeker een kleine piranha, maar dat is allemaal voorbij gelukkig. Staan herders ook wel bekend om geloof ik ... 

@ Wendy, leuk dat het met Njálla ook zo goed gaat! Ik vind jullie updates ook altijd leuk om te lezen, volgens mij zijn jullie net zo hard aan het genieten . Wat mooi dat Njálla weer door kon gaan met de training na die haas, maar daar heb je volgens mij ook hard aan gewerkt. Ik kan me jullie leuke filmpjes nog wel herinneren met impulscontrole, hartstikke goed zeg!! Terecht dat je trots bent! Wat voor speuren doen jullie? 

@ Femke: wat klinkt Bram ook als een heerlijke hond! Mooi om te lezen, en wat fijn dat het met de kinderen zo goed gaat! Dat de hond de kinderen leuk vindt, maar andersom ook, dat de kinderen Bram zo leuk vinden, dat is toch genieten . En heerlijk dat jullie zo'n fijne oppas hebben aan de buurman, daarmee hebben jullie het ook wel getroffen dan ;-). 

Wat je vraag betreft, ik heb eerst voor Monkey gekozen, maar wel met de hoop om dit (onder andere) samen te gaan doen. Ik wist alleen nog niets zeker, ik had wel gehoord dat het kon. Met die instelling begon ik dus de training/socialisatie met alle kennis die ik tot dan had opgedaan, en ik ben gaan zoeken naar mogelijkheden. Zodoende een opleiding gevonden, waarbij we dus wel eerst gekeurd en getest werden. Er worden hoge eisen gesteld aan hulphond zijn, dus we moesten wel kans van slagen hebben.. Zowel ik als de hond, het is immers teamwork. Maar het is dus gelukt, en we zijn begonnen. Ik ben inderdaad heel blij, dankbaar en trots dat dit voor ons weg gelegd is. 

@Hannah: die Boyko, wat wordt hij volwassen  heel mooi dat hij zijn plek helemaal omarmt. Zo'n mooie kalme waker, daar zijn jullie vast blij mee als jullie zo afgelegen wonen. En zo goed al met zijn lichaamstaal en kalmerende signalen (lang leve June haar bijdrage!).. Boyko wordt nog eens de rust zelve! Knappe beer! 

Dankjewel! Op dit moment zijn we gewoon zelfstandig bezig met wat beginselen van het speuren. Omdat ik het grootste deel van de tijd niet op mensen kan trainen laat ik haar wachten, loop met een geurdepper gevuld met kruidnagel over de grond een spoor uit en verstop deze aan het einde. Dan loop ik terug met een kleine omweg en zeg haar dat ze mag zoeken. Ze is ook op kruidnagel getraind met detectie, dus dat was wel zo makkelijk. We zijn nu bij het 'gevorderde' deel van het boek de neus van de hond: detectie als sport en hobby, dus dit was een leuke aanpassing daarvan. Wanneer mijn vriend ook meegaat is het nog leuker, want dan kunnen we haar naar ons laten zoeken en wat verder weg gaan. Dan staat ze echt te springen om te mogen zoeken . Hoe doe jij dat?

Over een maandje hebben we voortgezette elementaire gehoorzaamheid afgesloten en dan wil ik wekelijks afwisselend lessen detectie en/of speuren gaan volgen. Alleen speuren kan helaas niet, want dat is meteen dubbel zo duur als een detectie les .

Wat pak je dat leuk aan zeg, bedenk je dat zelf of haal je die inspiratie uit dat boek? Ik ken het niet, maar misschien is het ook wel iets voor mij om te lezen, er valt zeker nog een hele hoop te leren (zowel voor mij als Monkey). Van wat ik tot nu toe begrijp is dat er een hele hoop verschillende manieren zijn om je hond te leren/laten speuren. Monkey leert nu om mensengeur te volgen op de bodem. Dat kan met behulp van andere mensen zijn, maar je kan ook eerst zelf (zonder hond) een spoor lopen. Op dat spoor leg ik dan verschillende soorten voorwerpen waar mijn geur aan zit, en waarvoor ze beloont wordt wanneer ze die terug vindt. Zelf spoor lopen en samen uitwerken met je hond heeft als voordeel dat je heel veel leert over hoe je hond speurt (je weet immers zelf welke route je hebt gelopen). Die kennis kun je op den duur goed gebruiken wanneer je als team gaat leren samenwerken. Maar daarnaast vind ik het ook wel fijn dat het iets is wat we gewoon met zijn tweetjes kunnen doen. Monkey vindt op andere mensen speuren nóg leuker, en dat betekent automatisch dat ik dan ook harder moet werken als ze op zoek gaat naar iemand anders. Ze is dan zo gemotiveerd dat de kluiten aarde me letterlijk om m'n oren vliegen, zo hard zet ze zich af op de grond ("deze kant op vrouw, hier zijn ze naartoe gegaan, ik weet het echt zeker!")... Ik hou haar dan bijna niet. Op mijn geur spoor speuren gaat wat rustiger, dus is voor mij beter vol te houden, dus dat doen we voornamelijk. Zo kunnen we 3 tot 4 keer in de week speuren, gewoon zelf. We krijgen ook 1 op 1 speurlessen, maar die kun je vrij indelen. Dus je kunt ervoor kiezen om 1x per week te lessen, maar ook 1x in de maand (dat doen wij, zo lopen de kosten ook niet zo hoog op). Succes en veel plezier iig met Njálla! Komt helemaal goed verwacht ik 

Wat een leuke bezigheden!

Hier gaat het vrij normaal. Treskor at sinds zaterdagmorgen niet meer (hoogloopse teef in huis) maar gisteren hoorde ik ineens een hoop gebrom van buiten. Hij had een houdbare worst gestolen . Haha, zijn hongerstaking was duidelijk voorbij, de rust in huis is terug gekeerd. Piiri kon vannacht dus ook weer los slapen in huis (tijdens hoogdagen steek ik ze in de binnenhuiskennel, want anders laat hij ze geen moment gerust 's nachts en kan ik 's morgens de kussens van de zetel door gans het huis gaan verzamelen, ze rennen dan blijkbaar rondjes in de zetel.

@Suzanne, ik ben trouwens wel benieuwd hoe de training van Monkey tot hulphond er globaal uit ziet. Wel mooi om te lezen dat je eerst gekeken hebt of het haalbaar gaat zijn voor haar en het niet een vaststaand gegeven was dat ze dit moest gaan doen. Natuurlijk super voor jullie dat ze geschikt blijkt te zijn!

Ook goed om te lezen dat jullie bezig zijn met speuren. Ik denk dat het op speelse wijze ook wel iets voor Boyko zou kunnen zijn. Nu laten we hem af en toe brokjes zoeken en dat vindt hij leuk, moeten we misschien toch meer mee doen.

Deze foto is van Boyko op de dag dat hij hier aankwam, wel nadat ik de vervilte stukken vacht wat gefatsoeneerd had. Foto krijg ik weer eens niet gedraaid...

Deze is van vandaag. Ik zou hem eigenlijk ook eens moeten wegen want hij zou inmiddels wel wat zwaarder zijn dan toen hij hier kwam.

Natuurlijk blijft hij nog wel zichzelf

@Susanne, die oefening heb ik zelf bedacht, maar voor puur detectie haal ik tegenwoordig alles uit dat boek. We zijn nu bezig met het leren betrouwbaar verwijzen binnen een line-up van tassen en koffers van verschillende materialen en met verschillende inhoud, waar er in één een geurbron zit. Maar er staan ook oefeningen in over bijvoorbeeld zoeken in een donkere ruimte, een auto, zoeken naar bronnen die begraven zijn, problemen die je kan tegenkomen, een hoofdstuk theorie over leerprincipes en motivatie, de beginselen etc. Het tweede boek in de reeks gaat over speuren. Die staat als volgende aankoop op mijn lijstje .

Wat gaaf dat Monkey zo gemotiveerd is bij het speuren! Het lijkt me prachtig om te kunnen werken met een hond die zo een hoge drive heeft. Ik ben benieuwd hoe ze zich verder zal ontwikkelen! En fijn ook dat je het dus ook zelfstandig prima kan oefenen. Dat is goed om te weten. 

@Hannah, Wat een leuke foto is die laatste! Boyko is flink gegroeid zeg. Je hebt als je foto's naast elkaar zet pas echt door hoe volwassen ze er opeens uitzien .

@Wendy, klinkt als een fijn boek. Staan daar concrete oefeningen met uitleg in die goed uitvoerbaar zijn voor iemand zonder ervaring met speuren? Misschien is dat voor Boyko dan wel erg leuk. 

We vonden Boyko al groot toen hij hier aankwam, zo op die foto's is wel duidelijk zichtbaar dat hij nog flink gegroeid is. 

@Hannah, In het detectieboek beginnen ze echt vanaf het begin. Het aanleren van de geur en het verwijzen hiervan met concrete oefeningen die je kan volgen. Ik heb het deel over speuren nog niet, maar ik neem aan dat ze daarin hetzelfde te werk gaan. Als ik zo de inhoudsopgave bekijk lijkt het er wel op: https://www.argosscentworkacademy.nl/product/de-neus-van-de-hond-speuren-als-sport-en-hobby/ 

Bedankt voor de link. Het ziet er interessant uit, misschien dat ik die wel ga bestellen. Ik dacht trouwens dat speuren de overkoepelende term was die dan weer onderverdeeld is in verschillende soorten zoals detectie en mantrailing? Ik denk niet dat ik echt een voorkeur heb, het valt me vooral op dat Boyko graag met zijn neus bezig is dus lijkt me leuk voor hem om daar wat mee te doen. Ik kan me voorstellen dat detectie makkelijker is qua voorbereidingen en om alleen te doen? Mijn vriend wil denk ik best meehelpen maar ik vind het ook leuk om af en toe alleen met Boyko bezig te zijn. 

Dat klinkt erg leuk Wendy! Ik heb het boek waar je naar verwijst al eens geleend van de bieb maar alleen het eerste hoofdstuk gelezen, toen moest hij weer terug. 

Bram mag tijdens de jachttraining ook wel regelmatig een spoortje lopen. Hij vindt dat fantastisch. Meestal mag hij dan de geur van een dode vogel volgen en hij loopt vrij precies het spoor en bij teruglopen loopt hij ook het spoor weer terug om zo lang mogelijk van het geurtje te genieten. Of hij moet een dummy zoeken zonder dat hij kan zien waar deze gevallen is, daar heeft hij ook lol in. De bedoeling is natuurlijk dat hij de dummy dan ook meeneemt maar meestal wijst hij hem alleen aan, ruimte voor verbetering is er dus wel. Ik heb een extra dummy gekocht en eenden geur in een flesje met het plan om zelf met hem te oefenen. Of hij moet een dummy zoeken zonder dat hij kan zien waar deze gevallen is, daar heeft hij ook lol in. De bedoeling is natuurlijk dat hij de dummy dan ook meeneemt maar meestal wijst hij hem alleen aan, ruimte voor verbetering is er dus wel.

Wendy, voor het zelf oefenen, heb jij het idee dat detectie makkelijker is om mee te starten?

Tsja, daar vragen jullie wat . Ik ben natuurlijk absoluut geen kenner op het gebied van neuswerk met de hond, maar dit is wat ik er tot nu toe van heb meegekregen:

In principe is neuswerk in de basis hetzelfde; de hond moet op zoek naar de locatie(s) waar de geurbron het sterkst is en hiernaar verwijzen.

Bij detectie gaat het om een (enigszins) statische locatie. Een verstopte geur, of als je de jachtsport erbij betrekt zou je het zoeken van een uit de lucht geschoten vogel misschien ook een vorm van detectie kunnen noemen. Deze moet dan alleen nog geapporteerd worden, terwijl de hond bij detectie van de bron af moet blijven. De hond moet bij detectie eerst systematisch op zoek door een ruimte of line-up om de eerste geur van de bron op te vangen en op het sterkste punt te verwijzen. Dat kan best wat doorzettingsvermogen vragen van de hond.

Bij speuren moet de hond eerst een spoor volgen. Volgens mij is het beginpunt van de zoektocht ook het beginpunt van het geurspoor. Op het spoor kunnen objecten liggen die verwezen moeten worden (een focus bij technisch speuren), maar alleen het spoor van een mens volgen kan ook (een focus bij praktijkspeuren). Ik neem aan dat dat ook de distinctie is die ze in het boek maken. Tracking vs. trailing.

Bij mantrailing wordt volgens mij niet het exacte spoor uitgelopen, maar gaat het er gewoon om dat de persoon uiteindelijk gevonden wordt. Volgens mij is dit meer wat ze bijvoorbeeld bij search and rescue doen.

Ik denk inderdaad dat detectie het makkelijkst is om in je eentje mee te beginnen. Een geur en een paar bloempotten of plastic bakken en je kan al aan de slag, ook bij slecht weer. Maar omdat ik geen enkele kennis heb over technisch speuren weet ik eigenlijk niet hoe moeilijk dat is. Misschien dat Susanne daar meer over kan vertellen? 

Verbeter me vooral als er iets staat dat niet klopt.

Wat leuk ook dat Bram zo geniet van de jachttraining! Even ongerelateerd aan je vraag Femke: Heb je voor het apporteren al een voerdummy geprobeerd? Als hij de dummy bij je brengt kan je hem daaruit laten eten en kan hij makkelijker de associatie leggen 'als ik deze dummy bij mijn baasje breng kan zij hem openritsen en dan kan ik bij al dat lekkers'. Floris heeft op die manier leren apporteren. Als het met een normale dummy niet lukt is dat misschien een goede optie.

Misschien is Oscar vooral goed in dogtrailing .

Wendy, met voerdummy heb ik ook wel eens getraint maar is al wel wat langer geleden. Goed idee om die weer eens er bij te pakken. Hij apporteerd trouwens op andere momenten wel, het is vooral bij het zoeken dat hij al zo blij is het spoor te mogen lopen en het einddoel te vinden dat de dummy aanwijzen wat hem betreft voldoende is. 

@Wendy, bedankt voor de uitleg, dan denk ik dat detectie beter bij ons past.

@Lara, hoe jij je eerste ervaring met Oscar omschrijft is echt precies hoe ik het voor me zie met Boyko. Daarom dacht ik dat een boek met goede uitleg handig is, zodat ik heel gestructureerd met hem aan de slag kan gaan. Ook dan sluit ik niet uit dat hij er zijn eigen draai aan geeft maar ik wil het denk ik wel een kans geven. Boyko liep laatst ook heel precies het spoor van een jakhals uit, ging echt precies over de route die we de jakhals af zagen leggen. Tussendoor was hij het even kwijt en ging weer terug naar het spoor en pakte het weer op, hij kan dus wel wat met zijn neus maar potjes slopen kan hij waarschijnlijk ook heel goed.