De puberteit

Tja, mijn hond staat precies heel graag op haar achterste poten, als ze binnen is en er is buiten in de tuin iets interessants te zien is, gaat ze steevast rechtop staan en leunt dan met haar voorpoten tegen het raam (die zijn hier constant vuil door haar poten), maar ook om overal bij te kunnen en alles te zien staat ze heel vaak recht als een mens.

Ook op wandeling, als er een voortuin is met een wat hogere haag of muurtje wil ze daar tegenaan gaan staan om te kijken wat er zich aan  de andere kant bevindt. Ze is extreem nieuwsgierig, vandaar ook haar onrust bij beweging in huis, stel je voor dat ze iets zou gemist hebben...

Echt zwaar stoeien doe ik zelden. Wel trekspelletjes (is bij ons ook een beloning tussendoor in de hondenschool), voetballen, soms eens apporteren, soms achter haar aan zitten om zogezegd haar speeltje te pakken (dat vindt ze eigenlijk het leukst)...

Al die wilde spelletjes hebben we heel lang amper gedaan, omdat dit resulteerde in overdrive en happen en ook nu nog gebeurt het dat ze zich vastbijt in onze jas of trui om ons niet te laten gaan, als we 'genoeg' zeggen.

Echt stoeien en laten bijten (ook al is het zacht) op de grond doen we eigenlijk niet, als wij bij haar op de grond gaan zitten komt ze tegenwoordig het liefst gezellig tegen ons aan knuffelen en doet ze onhandige pogingen om op onze schoot te gaan zitten (niet evident met zo'n koningspoedel). Nooit toelaten, zouden ze in onze eerste puppycursus gezegd hebben, want da's dominantie, maar ik geloof dat niet. Ze knuffelt gewoon heel graag en geeft dan ook likjes of ze draait zich tenslotte op haar rug om zich over de buik te laten aaien.

Ik zie in de hondenschool mensen die idd echt stoeien met hun hond (moeten we ook soms doen als beloning, maar van de instructeur mogen we nooit in de handen laten bijten, ook niet zacht), maar als ik hen probeer te imiteren, blijft Billie eigenlijk gewoon rustig staan of gaat ze zitten om zich te laten aaien, of kijkt ze gefascineerd naar de boxer naast ons die heel speels en wild in de armen van z'n baasje vliegt en op commando weer stopt met dat wilde spel.

Ik denk dat onze hond gewoon niet zo'n stoeipoes is, toch niet op die manier.

Bij het zien van een andere hond gebeurt het heel vaak dat Billie uit zichzelf gaat zitten. Ik kreeg daarvoor onder mijn voeten in de hondenschool. Dat moest fout aangeleerd gedrag zijn,  want zitten is voor een hond geen natuurlijke houding en vooral verhindert het de (kalmerende) signalen uit te zenden die voor honden cruciaal zijn in hun onderlinge communicatie.

Ze kunnen gelijk hebben, maar toch lijkt het me iets dat Billie precies uit zichzelf doet, ze observeert graag vanuit die zitpositie. Dat is dan natuurlijk ook niet met aandacht voor mij, da's echt moeilijk te bekomen als er op dat moment een veel interessantere prikkel in haar buurt is. Persoonlijk heb ik dat liever dat ze zit te kijken dan naar de andere hond toe te trekken (wat ze ook vaak doet), maar gewoon negeren en doorlopen is toch beter. We blijven daar dus op oefenen,  voorlopig met voertjes of een speeltje, maar die halen het toch meestal niet van de andere hond. Ook in de hondenschool blijft dat een probleem. Als ze dan al niet trekt en ik eindelijk op mijn gemak naar de instructies kan luisteren, word ik er soms op gewezen dat ik mijn hond laat staren, wat ook niet mag.

Nul zen. Haha, fantastisch.

Marie, ik interpreteer het zitten zelf inderdaad meer als een manier om goed te kunnen observeren (en verdenk hem er van het in te zetten als anker waardoor doorlopen erg ingewikkeld is). In huis ga ik ook regelmatig op de grond zitten zodat Bram op schoot kan zitten. Het is echt een klein schattig schoothondje in een groot lijf op zo'n moment. Eén van de kinderen ging laatst op de grond liggen en hij was aan het piepen en dralen want hoe moet je op schoot liggen als iemand ligt. Uiteindelijk is hij naast haar gaan liggen met zijn kop op haar buik. 

Bram heeft gisteren een rol tape te pakken gekregen en verscheurd. De kartonnen binnen ring heeft hij opgegeten, het plastic plak deel was in stukken maar niet opgegeten. Uurtje later heeft hij het weer uitgespuugd. 

Je hoort inderdaad wel vaker dat je nooit trekspelletjes of stoeispelletjes met je hond mag doen omdat je hond dan agressief of dominant zou worden. Ik denk dat het wel meevalt, maar ik denk wel degelijk dat je er ook de mist in mee zou kunnen gaan, als je honden enorm loopt op te fokken. Je zou dit eigenlijk een keer aan Michelle moeten vragen, maar ik vermoed dat er best veel verkeerd kan gaan met bijvoorbeeld pakwerk. Als het voor een hond geen spel meer is.

Mij heeft het stoeien met mijn hond juist veel gebracht. Leuk stoeien met Zeno kon ook pas vanaf het moment dat de echte heftige overdrive-periode voorbij was (vanaf zo'n 7 maanden). Het voordeel van Billie is denk ik dat haar beet gemiddeld gezien vrij zacht zal zijn? Ze had de kippen weleens beet gehad zonder ze pijn te doen/schade aan te richten? Zeno z'n beet was niet zo zacht.

Als Billie na 'genoeg' alsnog in je kleren gaat hangen en dit juist de overdrive triggert, dan begrijpt ze de 'genoeg' nog niet. Ik denk dat je er echt veel mee kan bereiken als je dit aangeleerd krijgt. Die duidelijke overgang van spel naar rust. Als het idee van stoeien je niet zo'n succes lijkt, kan je het ook doen d.m.v. een spelletje tikkertje, want zo te zien vindt ze het wel heel leuk als je achter haar aanrent (en ook om achter jou aan te rennen)?

Een beetje zoals ze 'kom hier' ineens niet meer begrijpt als ze speels op een meter van je achteruit gaat springen als je haar roept?

Ze begrijpt 'genoeg' heel goed, alleen is ze soms erg eigenwijs...

Wat de beet betreft, die is (voorlopig) inderdaad wel zacht, gelukkig maar. Het is niet dat we niet mogen stoeien in de hondenschool, integendeel, alleen niet in de handen laten bijten, maar Billie doet dat gewoon niet graag, ze komt dan eerder voor een knuffel. Trekspelletjes doen we wel, met commanndo 'los'. In de hondenschool lost ze dan altijd onmiddellijk, thuis hangt het af van  haar stemming.

Dat klinkt inderdaad als een 'ik heb je wel gehoord, maar ik doe het lekker niet'

De vakantie is gedaan, de studenten zijn terug op kot en de rust keert (hopelijk) terug voor mijn puber.

Veel activiteiten ondernomen de laatste 2 weken, met ups en downs. Vorig weekend hele lange natuurwandelingen gemaakt zonder leiband, verschillende keren de veerboot genomen, mee geweest naar een bistro om er een hapje te eten... Allemaal heel spannend, maar wel goed gelukt. In de bistro blijft ze wel constant alert, alles moet ze gezien hebben, paar keer een hoog blafje om de aandacht te trekken van een hondje 2 tafels verder dat (gelukkig) onverschillig bleef liggen.

Best trots dat dit allemaal mogelijk is met onze puber, ook al komt ze nog steeds wat moeilijk tot rust en blijft ze enorm getriggerd door andere dieren. Maar het lukt wel allemaal, zonder dat de boel op stelten gezet wordt, en het gaat ook allemaal steeds beter. Oefening baart kunst. Nog even en we kunnen een vijfgangen menu met haar gaan eten ipv een rappe hap in een bistro. 

Dan de downs: het tegen ons opspringen en happen blijft.

Een paar voorbeelden:

- Ze gaat thuis met een speeltje naar m'n zoon die aan het eten is, hij geeft aan dat hij nu niet wil spelen, zij aanvaardt dat niet en begint in z'n mouw te bijten.

- Na een drukke dag met een grote wandeling komt Billie toch amper tot rust thuis. Na een half uurtje slaap wil ze absoluut terug naar buiten. M'n man is aan de voorkant van het huis de kerstverlichting aan het weghalen, zij vindt dat allemaal heel boeiend en mag meelopen met hem wel vast aan een lange leiband, want de voortuin is open en we zijn bang dat ze ineens de kat ofzo zou achterna gaan. Dit was niet zo'n goed idee, want als ze in de voortuin is blaft ze naar iedereen die op straat passeert en ineens valt ze m'n man aan en hij krijgt het niet gestopt. Gekrenkte trots, want juist op dat moment passeren er heel wat voetgangers op straat, oa een buurvrouw die roept: 'Amai, kan je er geen weg mee? Bij je vrouw doet ze dat niet hoor!'

Billie wordt daarop nogal hardhandig in haar bench binnen geduwd.

- Vanmorgen was ik degene die m'n 'cool' even verloor. We liepen langs een mountainbike-pad in de duinen. Ik liet haar snuffelen, volgde volledig haar tempo maar wel aan een lange lijn.  Ineens viel ze me aan. Ik had wel al gezien dat ze zich een paar keer had uitgeschud, een signaal van stress dacht ik. Geen idee waarom, we waren nog geen levende ziel tegengekomen, maar die duinen zijn al heel lang een risicogebied voor aanvallen. Ik wou toen eigenlijk dat pad al verlaten, maar geraakte niet zo gemakkelijk terug uit de duinen op dat punt. En toen gebeurde het: echt ineens een hele harde aanval, gelukkig heb ik een stevige jas. Ik kon het even niet hebben, liet haar stomweg los en begon uit alle macht te gillen. Nog nooit eerder gedaan, maar aangezien de hele streek hier momenteel volledig verlaten is, geen campings open of niks, kon ik mijn eigen frustratie eens ongegeneerd uitschreeuwen.

Ik zag dat Billie erg schrok, dacht even dat ze het op een lopen ging zetten, maar ze stopte en ging heel netjes voor mij in de zithouding (zonder dat ik een commando had gegeven). Ik heb haar vervolgens doen liggen, omdat ik perse nog een commando wou geven, beloonde haar en we konden rustig onze weg verder zetten zonder verdere incidenten.

Wellicht hondpedagogisch niet zo oké, maar ik had er gewoon zelf even genoeg van en die schreeuw luchtte op (en hielp nog ook om haar te doen stoppen).  Een mens is ook maar een mens...

Ik hoop echt dat de 'aanvallen' nu weer minder frequent zullen worden. Voor de rest van de week zal ik de wandelingen wat minder spannend maken en erop letten dat ze meer rust. Voor de vakantie werd ik nog zelden 'aangevallen' terwijl er nu weer bijna dagelijks zo'n incident is. Dat moet dringend weer minderen en ik denk dat het oa kan komen door een teveel aan prikkels.

Marie wat klinkt dat pittig. Ik ken poedels alleen van uiterlijk en had niet gedacht dat het zo'n energiek ras was. 

Waar ik aan dacht bij het lezen, je schrijft dat ze na even rust alweer naar buiten wil. Bram kan soms extra druk doen als hij eigenlijk te moe is. Als ik dan rustig thee ga zetten ofzo en er geen aandacht aan geef gaat hij vaak alsnog slapen. 

We hebben een kleine vooruitgang qua kleedjes en rijgedrag. Omdat Bram nu 2 bench matrasjes heeft gesloopt omdat hij ze consequent dubbel wil vouwen liggen er nu 2 kleedjes in. In de ochtend sleept hij ze uit de bench en liggen ze in de woonkamer op het kleed. Hij schud ze nog steeds flink en graaft en trapt ze onder zich en gaat daarin af en toe nog over op rijgedrag maar meestal gaat hij zonder uiteindelijk er gewoon op liggen (als zijn innerlijke interieur designer tevreden is). 

Ik ga op zoek naar een tweedehands benchmatras of kussen van 70cm lang zodat ik die overdwars kan leggen in de bench, dan kan hij kiezen of hij zacht wil liggen of half half op zacht en op de plastic ondergrond. Eens kijken of hij dat wel met rust laat. Het vorige matje was stevig maar steeds dezelfde hoek met zijn tanden omhoog trekken voor het dubbel vouwen is toch wat te veel. 

Binnenkort begint de jachttraining weer en ik merk dat ik er tegenop zie. Afgelopen weken af en toe geoefend en tot vorige week ging het super goed. En dan ineens heeft hij totaal geen interesse meer. Zelfs gewoon speels de dummy gooien was niet interessant, ga hem zelf maar ophalen. Komt bij dat vooral degene doorgaan die het heel goed doen dus dat maakt het voor mij wat spannender. Rustig blijven zitten en af gaat wel goed maar volg met lijn is met afleiding lastig en los met afleiding onmogelijk. En op zich kan ik er prima mee leven als los netjes volgen moeizaam blijft maar als we verder willen met de training moet het wel een keer lukken. 

@ Marie. Jammer dat jullie weer een aantal 'episodes' hebben moeten doorstaan. Ook dat je man door een vervelende opmerking wordt gekwetst. Dat helpt gewoon niet.

Ik heb er wel begrip voor, hoor, dat je een keer je geduld verliest. Ik denk dat Billie een hond is die veel mensen uit hun balans zou krijgen. Uiteindelijk had jouw reactie nog een soort positief effect: ze was er even van onder de indruk

Ik hoop ook met je mee dat de 'aanvallen' minder frequent en minder hevig worden.

Dat ook! Ik weet niet of ik het zo goed had doorgezet als jij (en ben stiekem blij dat ik het niet hoef te proberen). Bij Bram heb ik ook wel eens boos geroepen dat hij nu verdorie eens op moet houden maar dat had totaal geen effect, dat was voor jou gelukkig anders. 

Toch even benadrukken dat ik dit echt al heel knap vind. Ook al gaat niet alles goed of vanzelf maar dit zijn al best grote stappen die jullie gemaakt hebben. Zeker omdat er ook nog een andere hond aanwezig was in de bistro. Ik weet niet of Boyko dit al zou kunnen hoor (ik zie nu bepaalde scenario's voor me). 

Stoeien zou ik zeker doen.

Ik doe het met al m'n honden, ik laat ze zelfs in mijn arm en handen bijten, gaat het te hard dan stop ik en pak er een bak oid bij of een trek touw.

Het versterkt je band en zeker bij een hond die voer niet super vind, kan je het ook gebruiken al beloning voor het negeren van andere honden of mensen.

Ik zet het zelfs in om honden over bepaalde angsten heen te helpen, want als ze in een speel modus zitten dan zullen ze sneller ergens doorheen gaan en worden ze ook nog beloont dmv spel met de baas, als ze geen aandacht geven aan die angst.

En ondanks dat mijn honden ook in de praktijk mensen bijten, weten ze heel erg goed hoe hard ze mij kunnen bijten net als ze gewoon met elkaar kunnen spelen.

sterker nog ik beloon ze vaak voor het loslaten van de pakwerker met een bijtrol waar ik dan als beloning een trek spelletje met ze mee doe.

Als het echt serieus is dan zien ze dat speeltje niet eens meer en zijn ze alleen gefocust op de persoon die ze voor het echt uit daagt.

Honden weten heel goed wat een training is en wat echt. 

Het is niet voor niets dat veruit de meeste politiehonden na 3 jaar training en examen, toch nog moeten leren om mensen zonder pak ook te bijten, en sommige zullen het dan nog nooit doen.

Het komt maar heel erg weinig voor dat zelfs een politiehond gewoon zo van nature een persoon durft te bijten. 

omdat ze heel goed weten wat echt is en geen spel is en wanneer ze iemand pijn doen.

En mijn honden die uit extreme lijnen komen en heel makkelijk al gelijk vanaf 4 maanden of eerder zelfs zonder enige moeite zo een persoon bijten als ik ze zou laten gaan, daar kan ik als baas ook gewoon mee spelen, stoeien en trekspelletjes mee doen.

Al is er wel een periode tijdens de puberteit dat ze ook bij mij de grenzen opzoeken en kijken hoe ik reageer als ze tijdens spel ineens bovenop me gaan staan en met de voorpoten om mij heen klemmen en omlaag drukken met grommen erbij en de straat recht omhoog alsof ik een prooi ben.

Maar goed dat heb ik alleen met dit type hond meegemaakt en zelfs dan tasten ze af en bijten ze niet zoals ze de pakweker bijten.

En dat heeft niets met pakwerk te maken want daar begin ik pas later mee.

Met Boyko speel ik ook regelmatig. Meestal met een trektouw of oud stuk spijkerbroek met wat knopen erin. Dan spelen we inderdaad ook wild. Als hij mij dan bijt in wild spel negeer ik dat. Wel stop ik het spel als hij mij echt bijtend bespringt. Dan slaat zijn modus om van spel naar opwinding/grenzen opzoeken. Ook hier leert hij van dat wild spel leuk is en geaccepteerd wordt maar dat er een grens zit en hij mij niet mag bespringen en 'aanvallen'. Ook op die momenten bijt hij niet hard door, dat doet hij gelukkig nooit. Ik durf nog steeds te zeggen dat hij echt niet agressief is. Wel ontdekt hij de wereld met zijn mond en gaat daar af en toe te ver in. 

Met June speel ik niet op die manier, ze bijt nergens in en houdt niet van wild en lomp. Met haar doe ik vaak het 'potenspel' zoals we dat noemen. Zij maakt een spelboog en tikt haar voorpoten op de grond, ik zet dan mijn handen op de grond en tik met mijn handen. Dat is het teken dat er gerend gaat worden en zo rent ze om me heen en begint weer van voor af aan. Ook samen rennen is voor haar een spel beloning. 

Ik beloon dus ook graag met spel maar bij beide honden heel anders. 

@Marie zou je zo'n aanval eens kunnen filmen. Begrijp dat je er niet op zit te wachten dat het nog eens gebeurd, maar stel dat ze het bij je man weer eens doet dan ben ik gewoon erg benieuwd hoe dat eruit ziet en hoe hij bijvoorbeeld reageert om het te stoppen. 

Ben soms echt benieuwd of mensen zoals bijvoorbeeld Michelle die goed inzicht heeft van de staat van de hond die inhapt en opspringt kunnen inschatten hoe haar aanvallen te interpreteren.

Ik snap best dat voorbijgangers er iets over zeggen als ze zien dat de hond door blijft gaan en niet stopt, het is ook geen klein hondje.

Hier ook wel eens opmerkingen gehad.. dan had onze herder een bui dat hij niet wilde lossen... en er zijn momenten geweest dat ik domweg verloor, zijn hele kop en houding verstarde en zijn beet werd vaster, dan kon ik maar beter negeren maar ook verder niet meer leuk met hem doen. Voelde soms als falen en geen overwicht over de hond hebben, maar ik draaide het dan maar om. Dan mocht hij ook niet meer loslaten, lijnde ik aan, en alleen maar dicht naast me blijven lopen tot thuis. Gebeurde vaak als hij zijn eigen speeltje had, én iets van de andere hond in zijn bek had (steen of tak), geen land meer mee te bezeilen op die momenten. (Dit was niet persoonsgebonden, dat deed hij bij mijn vriend soms ook)

Met Aak onze herder deden we al vroeg trekspellen en leren doseren, ook wel handwerk. Wij konden echter geen renspel er bijvoorbeeld van maken, dan sloeg hij te ver door en ging echt "stellen" dus je been grijpen of hoog springen om je bovenarm te grijpen. 

Hier gebeurde dat echter vanuit een staat van opwinding en voorafgaand ook spel en interactie. 

Hij ging niet uit het niets omdat hij iets om ons heen spannend vond ineens een aanval op ons inzetten. Dat idee krijg ik bij jouw hond dus nog steeds wel, vorm van redirectie en dan gericht op de eigenaren.

Dat je nu eens uit je slof bent geschoten en dat ze onder de indruk was en ging zitten, geeft mij wel aan dat ze toch nog steeds dit uitprobeert omdat er toch geen duidelijke grens voor haar wordt aangegeven. En nu door jouw reactie, werd het haar wel duidelijk dat ze te ver ging.

Dat je nog een extra commando doorgaf vind ik alleen maar heel goed! 

Billie speelt ook niet zo enorm graag trekspelletjes of echt wild. Als ze komt met haar bal of haar speeltje loopt ze het liefst vlug weg ermee in de hoop dat je haar zal volgen. Of als je zelf wegloopt ermee volgt zij jou. Toen ze echt puppy  was ging  dit eindigen in springen en happen, maar nu niet meer. Apporteren doet ze ook heel af en toe, maar ze rent liever samen.

Trekspelletjes doen we ook soms, maar ze is daar niet echt fanatiek in. Thuis doet ze het liever dan in de hondenschool, tussen al die andere honden kijkt ze liever om zich heen dan zich met een  trektouw bezig te houden. Ze trekt daar zonder veel fanatisme, precies eerder om mij een plezier te doen dan dat ze het ziet als een beloning en ze laat altijd onmiddellijk los op het commando. Thuis negeert ze dat commando soms.

Het bijten naar ons is eigenlijk echt geen spel. Ze doet het uit frustratie of overdreven opwinding op wandeling.  Vanmorgen wou ze richting strand, maar ik wou een andere weg nemen. Hop: springen en beginnen bijten. Ik heb er heel streng op gereageerd en haar leiband even aan haar halsband bevestigd. Daarna zonder veel complimentjes doorgelopen.  Zelfs niet zoveel als anders laten snuffelen, ik had echt zoiets van  'nu ga jij mijn gedacht eens doen, want ik heb het echt gehad met dat gedrag van jou'. Ik voel dat mijn geduld de laatste dagen aan het op geraken is, als ik eerlijk mag zijn.

Wat later merkte ze een voetganger op die zich zeker nog 20 meter achter ons bevond. Ze besloot te gaan zitten en te wachten. Ik heb echt geen zin om bij elke voetganger, hond of whatever te staan wachten om die dan uitgebreid te kunnen bekijken. Maar ik kan haar met niets lokken. Niet met een speeltje, niet met een snoepje. Aan haar tuigje krijg ik haar moeilijk mee, terug de riem aan de  halsband bevestigd en een beetje geforceerd. En weer is haar eerste reflex op mij springen en bijten. Da's dus echt geen spelbijten. Ik heb het wel telkens heel vlug in de kiem kunnen smoren, maar het kan toch niet zijn dat telkens ze haar gedacht niet krijgt 'bijten' de oplossing is.

Tussendoor probeert ze  me thuis soms uit te dagen door ineens in m'n stoel te gaan bijten, of over de kookplaat te gaan hangen. Als ik haar dat verbied gaat ze ook soms 'luchtbijten'. Da's doen alsof ze bijt in mijn richting, maar mij dan toch niet aanraken. Ik had zo'n neefje toen ik klein was die altijd in de lucht in de richting van zijn mama sloeg als hij iets niet mocht. Ik vond dat als kind ontzettend stout, ook al sloeg hij niet echt naar zijn mama, ik ging dat bij de mijne niet moeten proberen. Dat gedrag van m'n hond met haar bijten in de lucht doet me soms aan mijn neefje in zijn jonge jaren denken, haha.

Ik denk eigenlijk dat mijn hond ontregeld is door de kerstvakantie. We hebben allemaal een andere (wandel)stijl. Bij mijn oudste dochter mag ze heel veel los, ze mag zelf de weg kiezen, de wandelingen duren eindeloos want alles dat ze wil bekijken en besnuffelen mag ze lang en uitgebreid, ze gaan telkens op zoek naar nieuwe avontuurlijke plaatsen. Klinkt als heel ontspannend voor de hond, maar het is uitgerekend bij haar dat het happen nooit gestopt is en volgens mij is het doordat zij in kerstvakantie meestal ging wandelen met Billie dat het nu ook bij mij herbegonnen is. Ik denk dat onze hond toch een klein beetje meer leiderschap nodig heeft.

@Blondie: bij ons is er eigenlijk geen sprake van 'niet lossen'. Het is hard tegen je opspringen en telkens opnieuw happen. Voordeel van de winter is dat ik mijn stevige jas aanheb. Daar krijgt ze geen gaten in en ik voel het minder. Mss daarmee dat ik me tegenwoordig ook vlugger verman dan vorige zomer toen ik over mijn toeren geraakte door wondjes die ze maakte met haar puppytanden en de vele gescheurde kleren.

In het Engels noemen ze het 'nipping'.

Ik heb het eigenlijk al lang niet meer gefilmd. Ofwel ben ik alleen, of als ik het zie bij één van m'n kinderen kom ik ook direct tussen en dat helpt wel eens. Het incident bij m'n man, was de eerste keer dat het bij hem gebeurde.  Normaal doet ze het niet bij hem of bij m'n jongste dochter, toevallig (?) houden zij zich normaal gezien minder met haar bezig.

Wij hadden zondag trouwens ook een vervelende wandeling hoor.

Honden waren hyper, bananen in de oren en als je dan niet goed reageert dan krijg je ze gewoon ook niet meer rustig en dat levert irritatie op.

Mijn partner en ik hebben veelal dezelfde "regels" met de honden. En soms dus niet. Hij raakte in gesprek met iemand met ook een hond bij zich. Hij had de dames die dus al hyper waren vast. Maar die stonden maar te trekken en te piepen in de lijn omdat ze bij die andere hond wilde komen. Hij negeerde dat en hield ze wel kort, maar zelf zou ik dus eerst ze in de zit hebben willen gehad. Belonen, rustig blijven en zo niet het gesprek afkappen omdat ik dat gedrag bij een gesprek domweg niet wil hebben.

Resultaat was dus wel dat toen er door werd gelopen, de dames nog drukker waren, in elkaar gingen happen en het op een rennen zetten en doof werden/waren voor een nee of rustig! Normaliter probeer ik me er dan niet mee te bemoeien, ook een regel die we hebben afgesproken als we samen lopen is de persoon die de lijn vast heeft bepalend voor de hond(en). Maar ik was het zo zat, dat ik nu dus wel de dames even bij de les haalde, dus inderdaad door bij me te roepen, commando zit, kijken en domweg weer even uit die hypermodus halen.

Niets ten nadele van mijn partner hoor, soms hebben we even een ander inzicht in dingen. Maar het was/is wel een typisch voorbeeld van hoe snel honden eigen invulling kunnen gaan geven en daarna dus minder goed te bereiken kunnen zijn.

Hij zei het zelf later ook, als iemand onze wandeling nu had gefilmd dan zouden we volstrekt ongeschikt zijn geweest, dom bezig en totaal geen controle over de honden. En ik kon dat alleen maar beamen want ook de hond die ik vast had moest ik corrigeren of dingen herhalen terwijl hij normaliter prima luistert.

Geen gezellig loopje dus.

Anderzijds gingen er ook veel dingen wél goed, passeren van honden en negeren (na dus dat hyper gedrag met kletspraatje) maar puur omdat we tijdig inspeelden, in de zit, of doorlopen met voerbeloning afleiden.

Het blijft gewoon altijd goed opletten en inspelen op bepaald gedrag of staat van zijn, en dat geld ook voor hoe jezelf bent op momenten. Wij waren denk ik allebei niet geheel ontspannen, en dat merk je dan toch soms ook aan de honden hun gedrag 

Oei, Blondie, vast moeilijk om dan nog meerdere honden onder controle te moeten houden. Ook ik wil dat Billie zit of ligt als ik met iemand een praatje sla, is het iemand met een hond dan probeer ik toch ook een paar meters afstand te houden, anders lukt het niet.

Duidelijke regel hebben jullie om niet tussen te komen bij elkaar, maar het is dan waarschijnlijk wel soms op de tanden bijten. Hier zijn er wel eens spanningen als ik vind dat de kinderen bepaalde zaken anders zouden moeten aanpakken en zij vinden dat ik me niet moet moeien...

Net weer de nodige opwinding hier. We zitten met een suicide chicken.

Ik oefen nu dagelijks om mijn hond rustig te houden als ik mijn kippen voeder. Ik maak haar vast aan trampoline, geef een 'zit' en 'blijf'-commando en ze blijft rustig wachten tot ik terug ben. Terwijl ze vroeger tegen de omheining opsprong en mij in volle opwinding en frustratie omdat ze niet bij de kippen geraakte begon te bijten als ik terug buiten kwam. Die omheining is nieuw, vroeger mochten de kippen overal rondlopen, daarna kwam er een draad die niet hoog genoeg bleek voor de hond en nu uiteindelijk zo'n schapenhek van 1m20.

Nu heeft één bepaalde kip een opening gevonden en die ontsnapt nu telkens richting tuin, waar Billie heel vaak vrij rondloopt. Net nog. Ik hoor de andere kip luid kakelen. Ik kijk en Billie houdt iets wit naar beneden. Het was helemaal aan  de andere kant van de tuin, ik was er niet direct bij, de kip was eigenlijk al een tijdje aan het kakelen, dus het spelletje moest al even aan de gang zijn. Die kip is alweer met geen pluim gekrenkt, Billie houdt haar gewoon vast tegen de grond. Geen idee wat ze eigenlijk wil. Is het spelen? In dat geval is het ook voor Billie geen leuk spelletje, want toen ik haar er eindelijk van kon weghalen bleef ze enorm trekken richting kip en ze stond te trillen op haar poten. Helemaal in overdrive heeft ze hier binnen nog tegen de ramen blijven opspringen en het heeft toch nog even geduurd voor ze tot rust kwam.

Het is de eerste keer niet dat dit gebeurt. Enerzijds vind ik het 'lief' van haar dat ze de kip enkel tegenhoudt, maar helemaal niet bijt. Die kip lijkt trouwens amper nog schrik te hebben voor de hond, ofwel is ze gewoon overmoedig, zoals onze kat. Of extreem dom, kan ook natuurlijk. 

Ik wil die ene bredere opening in de omheining niet dicht maken, want die wordt ook gebruikt als vluchtweg voor de kat. Ik kan dus maar hopen dat die kip toch eindelijk eens haar lesje leert en in haar eigen afgezette stukje tuin blijft.

Ik las wel ergens op een Engelstalig poedelforum dat playdrive kan overgaan in preydrive. Daar maak ik me toch zorgen over, dat ze op een dag wel echt zou bijten naar kip of kat.

Ik ben vastberaden om te blijven oefenen op rustig gedrag bij die kippen en de kat. Ooit moet het toch lukken?

In theorie kan ik het allemaal, maar de praktijk blijft toch altijd moeilijker.

https://wagwalking.com/training/not-attack-chickens

@Marie, ik denk inderdaad dat ze nu gewoon ontregeld is door de onrust van de vakantie. Ze trekt vast weer bij als het ritme er weer goed inzit. 

Als ik het zo lees denk ik dat Billie eigenlijk heel gevoelig is en het uit door te happen. Ik denk dat ze door het bieden van structuur en goed leiderschap uiteindelijk steeds minder van dit soort aanvallen zal krijgen.

Ik kan me voorstellen dat ze de wandelingen met je dochter enerzijds fantastisch vindt maar dat ze anderzijds wat overvraagd wordt. Er is natuurlijk niks leuker dan vrij zijn en doen wat je wilt, totdat er iets spannends gebeurt, daar moet je dan zelf ook mee omgaan. Ik vind het enigszins vergelijkbaar met iemand die te vroeg promotie krijgt op het werk. Enerzijds natuurlijk heel leuk, meer vrijheid en loon maar de verantwoordelijkheden kunnen dan nog te zwaar wegen, wat resulteert in stress en onzekerheid. Misschien is het verstandig dat je dochter het nog iets inperkt, dus bijvoorbeeld wel even stukje los maar niet zelf de weg kiezen en tussendoor regelmatig even aanlijnen of een oefeningetje doen o.i.d. Zo ervaart Billie misschien wat meer steun en minderen de aanvallen ook. Het kan wel zo zijn dat ze nu de associatie heeft dat het bij je dochter mag, het zal dus misschien even duren voordat dat uit haar systeem is. 

Verder snap ik je frustratie ook goed hoor. Met Boyko probeer ik altijd kalm en rustig te blijven maar ik heb zelf ook al weleens met hem op de grond liggen worstelen. Daar ben ik zeker niet trots op maar als hij echt niet te stoppen is moet je soms wat. 

De laatste tijd heeft hij nog heel af en toe een aanval, bij hem komt het nu steeds door teveel energie. We hebben hem bijvoorbeeld vorige week twee dagen niet los laten lopen en dag drie kreeg hij ook weer als vanouds zo'n aanval. Hij weet dan simpelweg niet meer wat hij met zichzelf aan moet. Tijdens het loslopen die dag, was hij er ook weer vandoor gegaan, dus nee, vlekkeloos gaat het hier ook nog niet. Inmiddels is hij al een bekende in ons dorp dus ik kreeg toen ik thuis kwam zonder hond, een berichtje dat hij bij iemand voor de poort stond. 

Gelukkig is hij wel heel lief en eigenlijk een ontzettend zachtgekookt ei, dat maakt ook weer een hoop goed. Aangezien het nog wel steeds vooruit gaat denk ik dat het wel echt over zal gaan. Hij is nog jong en heeft geen fijne start gehad dus ik heb er nog wel vertrouwen in dat het beter zal worden. Ook Billie gaat zoals ik het lees nog goed vooruit (af en toe een terugval is normaal) en is een stuk jonger dan Boyko, dus ook dat komt met de tijd vast goed. Vergeet vooral niet waar jullie begonnen zijn en hoe het nu is. 

@Marie ik heb je een pb gestuurd omdat ik niet alles aan eigen voorbeelden hier zomaar wil delen. 

Vind het alleen niet handig dat als jij iets ziet of opmerkt, dat je kinderen vinden dat je je er niet mee moet of mag bemoeien. 

Heb wel geleerd om dat wel juist te benoemen en te onderbouwen. Nu "leest" mijn partner onze hond heel goed. Maar in begin heb ik best wel eens moeten aangeven dat ik iets wilde laten stoppen, omdat ik houding en geluid van onze hond hoorde veranderen. Puur omdat ik daarvoor 2 van dit type honden al had gehad, goudeerlijke heerlijke menssociale honden, maar soms pittig of om kunnen slaan en doorslaan bij uitdaging.

Ipv boos worden bij te heftig gedrag, dien je in te zien wanneer de hond veranderd in gedrag zodat je het tijdig op een normale manier af kunt kappen. Als jij het bij je gezinsleden in combi met Billy dus al ziet gebeuren, dan vind ik het alleen maar goed dat je dit aangeeft. Daar leert iedereen alleen maar van, en Billy krijgt op tijd een grens aangegeven.

Ik heb een vraag voor de eigenaren van de dames onder ons: hoe verloopt een (eerste) loopsheid bij jullie? Monkey is voor het eerst loops geworden. Hiervoor heb ik reuen gehad, dus voor mij ook even aftasten hoe zoiets gaat verlopen. Ik wist al wel dat teefjes ander gedrag kunnen vertonen tijdens de loopsheid, en dat het wenselijk is (indien je geen nestje wilt) om haar 3 weken aangelijnd te houden. Nou tot zover is het duidelijk. Ik heb inderdaad gemerkt dat Monkey iets sneller spanning opbouwt tijdens deze periode, dus mogelijk is ze wat onzekerder door de hormonen..? Al valt het allemaal ook wel mee (gelukkig!). Hebben jullie ander gedrag gemerkt bij jullie teefje? Ik heb overigens begrepen dat teefjes 3 weken loops waren, en dus 3 weken vloeiden, op enkele dagen midden in de loopsheid na, waarbij ze echt dekrijp zijn. Hier heeft Monkey de eerste anderhalve week af en toe wat bloed verloren, daarna werd het doorzichtig vocht. Die dagen had ze ook interesse om gedekt te worden, de lelledel! Precies volgens schema lijkt me. Ik had vervolgens verwacht dat met de laatste week loopsheid er opnieuw weer wat bloedverlies zou optreden. Maar inmiddels zit Monkey op dag 18 en is dat bloedverlies niet meer terug gekeerd, de hele loopsheid lijkt zelfs voorbij te zijn. Heb ik dat verkeerd begrepen dan, en hoort het zo voorbij te gaan? Hoe is dat bij jullie meisjes gegaan? 

Ook benieuwd naar. Hoe oud is Monkey?

Ik heb een teefje dat deze week 10 maanden wordt. Geen idee wanneer ik haar eerste loopsheid mag verwachten, dat kan nogal verschillen, las ik. Ook benieuwd naar haar gedrag dan, ze is niet alleen m'n eerste teefje, maar sowieso m'n eerste ervaring met een hond.

En ik pieker me ook al suf over wat het beste moment is voor sterilisatie. Daar bestaat precies ook geen eenduidig antwoord op.

Fudge is nu voor de 2e keer loops, ze is met 7 maanden loops voor het eerst loops geworden. Nu exact een half jaar later weer. 

Ik begreep dat het echt verschillend is per teefje hoe ze sowieso reageren op de loopsheid. Fudge is niet enorm anders, misschien wat aanhankelijker, maar haar tante wordt echt nukkig. 

Fudge was de vorige keer 3 weken loops maar der halfzusje is maar 2 weken loops geweest. Het ligt dus per teefje er aan hoe en wat. 

Grotere rassen zijn vaak ook later loops dan de kleinere rassen. Dus @Marie dat kan dus nog even duren voordat ze loops is. 

June is al een paar jaar gecastreerd. Wat me nog bijstaat van haar loopsheid is vooral dat ze ontzettend gericht was op geur en alles wilde afspeuren. Ook kon ik heel duidelijk de vruchtbare dagen aan haar gedrag aflezen, dan stond ze er helemaal klaar voor als ze ergens een reu dacht te zien. Ze was wel iets onrustiger dan normaal maar ik had niet de indruk dat ze er echt last van had ofzo. Het bloedverlies was niet zoveel, hoe dat bij haar exact zat na de vruchtbare dagen weet ik niet meer precies maar dat zal per individu ook wat verschillen. We hebben ervoor gekozen om haar te laten castreren op (ik dacht) vijfjarige leeftijd. Het leek me goed om het te doen op niet te oude leeftijd zodat ze fysiek snel kon herstellen. In het begin was ze erg angstig, dus ik wilde echt wachten totdat ze wat stabieler was. Aan wel en niet castreren zitten voor en nadelen, net zoals vroeg of laat. Ik heb zelf de voorkeur voor laat zodat ze zich eerst goed kunnen ontwikkelen. Nu is ze negen en vind ik het een fijn idee dat er geen risico meer is op een baarmoeder ontsteking. 

Wat ik vooral lastig vond waren loslopende reuen. Ik kan me nog een situatie herinneren dat ik met June en een loslopende intacte reu stond in aanlijngebied. De eigenaar van de reu verzekerde me dat hij niks deed. Toen ik aangaf dat ze loops was waren zijn woorden:"Dat maakt niks uit, hij doet echt niks hoor." 

Uiteindelijk stond ik daar met June in mijn armen en een flink formaat herdershond stond mijn been aan te randen. Eigenaar leek het grappig te vinden en zag geen reden om zijn hond weg te halen. Lang verhaal kort: ik heb June vastgehouden tot de hond klaar was en heb thuis zijn zaad van mijn broek kunnen wassen.  Er zijn ook veel mensen die wel goed reageren en afstand houden gelukkig maar dit soort dingen horen er blijkbaar ook bij. Dat is dan ook wel een voordeel van een kleine hond dat je die op kan tillen want het kan echt lastig zijn om twee gewillige honden uit elkaar te houden. 

Na de loopsheid was June trouwens altijd opvallend baasgericht en luisterde ze nog beter dan normaal. Alsof ze gereset was, misschien geldt dat ook voor jullie honden.

Mijn herder teef vroeger had weinig moeite met de loopsheden, veranderde ook niet echt en ging niet op zoek naar reuen. Maar dat kwam denk meer omdat ik zelf een reu had.

Ik liet wel loslopen maar liep altijd al op overzichtelijke plekken en door de combi reu/teef lijnde ik altijd al aan als ik loslopende honden onze richting op zag komen. Dat was niet anders met loopsheid.

1x een reutje achter haar aangehad toen ik haar alleen mee had, toen heb ik aangelijnd en geroepen naar de eigenaren want die waren dus hun reu kwijt..

Onze kruising Jol had wel last van loopsheid, zij kreeg vaak nestdrang (allerlei knuffels verzamelen, botten verstoppen onder dekens) humeurig, en als ze dekrijp was moesten we haar aanlijnen want dan maakte ze contact met iedere potentiële kandidaat , ging ook op zoek als ze de kans kreeg.

Bij beide dames had ik een reu erbij, ik kon dus aan gedrag van de reuen zien wanneer de dames dekrijp waren. De hoogtijdagen noemde ik dat en die waren verschrikkelijk en duurde ongeveer een week. Week ervoor en week erna was interesse veel minder en zijn de teven vaak ook wat snauwerig naar honden die zich willen opdringen, puur omdat ze nog niet dekrijp zijn.

Oh ja wat Hannah & June zegt, beide dames gingen meer markeren. Vaker plasjes neerleggen.

En Jol, de kruising (sowieso een dominant typje was het) ging echt de reuenplasjes af om daar overheen te markeren.

Beide vorige dames zijn intact gebleven tot hun dood. 1 ervan heeft 1x een nestje gehad.

De huidige dames heb ik gecastreerd gekregen, ik vrees dat ze allebei nog voor hun eerste loopsheid zijn geholpen.

Ergens vind ik het jammer, met name bij Chara omdat zij echt een heel mooi karakter heeft en ook goede looks. Anderzijds is het wel een stuk relaxter om niet 2x per jaar die loopsheden te moeten doorstaan (hopen dat het niet tijdens vakanties gebeurd bijvoorbeeld) en we hebben nog steeds een intacte reu, dus dan hadden we nu met 2 dames helemaal een uitdaging gehad.

Hier vooralsnog wel geluk dat het geen rampenvachten zijn geworden, iets wat je ook nog wel eens hoort dat vachten veranderen door castratie.

Monkey is 13 maanden oud. De dag dat ze loops werd zag ik direct een andere blik in haar ogen. Ze heeft de eerste 2 dagen alleen maar geslapen. Daarna had ze duidelijk weer zin in allerlei activiteiten. Ze was dan net zo enthousiast als anders, maar ik vond dat ze iets sneller in trekgedrag verviel. Ze wilde ook maar wat graag naar andere honden toe, terwijl ze dat anders niet zo heel interessant vindt. Wat natuurlijk niet zo vreemd is als je loops bent ;-). En met andere mensen kon ze ineens weer wat wilder zijn tot het punt dat ik af en toe moest ingrijpen. Dus misschien is onzekerheid niet echt de juiste omschrijving, maar ik merkte toch wel iets van verandering in haar gedrag. Ik heb ook wel gehoord van teefjes die ronduit depressief worden tijdens de loopsheid, dus voor mijn gevoel valt het allemaal wel mee dan. 

Wat de rest van mijn vraag betreft, ik heb vanmorgen even naar de dierenkliniek gebeld en geïnformeerd. Het is inderdaad veel voorkomend dat een teefje 3 weken wat bloedverlies heeft (op die paar dagen van echt dekrijp te zijn na), maar zoals het nu gaat met Monkey klinkt het ook gewoon als een normale loopsheid, en kan het zonder nabloeding voorbij gaan. 

Wat steriliseren betreft, ik zou dat zo lang mogelijk uitstellen mits je teefje gezond is en geen echte last ervaart van het loops zijn. Hormonen spelen immers een belangrijke rol in het volwassen worden. Verder is het ieders eigen keuze natuurlijk, je hoeft het ook niet te laten doen. 

Met Bluf trainde ik ook gewoon met loopsheden trouwens. Iets koppiger en eigenwijzer kon ze dan wel zijn, maar dat was ze ook als ze niet loops was whaha.

En dat bloeden kan ik geen antwoord opgeven, ze hielden zichzelf schoon en soms deden de reuen dat..

Voor mij was het destijds "gewoon" dat ik om de zoveel tijd een loopse teef in huis had. Je went er denk ik aan. En wat de huidige dames betreft, ik weet niet hoe ze hadden geweest als ze intact zouden zijn gebleven/geweest. 

Heb wel het idee dat ze langer "pup" zijn doordat ze zo vroeg geholpen zijn. Glory heeft nu echt nog dat pupgedrag en is ruim een jaar nu. Chara heeft dat voor mijn gevoel ook erg lang gehad, alsof alle stadia van opgroeien en stabieler worden wat langer duurt.

Penny is heel vroeg gesteriliseerd, namelijk nog voor de eerste loopsheid. Dat over pupgedrag is bij haar heel erg herkenbaar en dan vooral naar andere honden. Nu is het wat minder, maar tot een paar jaar geleden gedroeg ze zich naar honden die ze leuk vind en kent echt als een puppy inclusief steeds op haar rug liggen gaan liggen (en dan niet vanwege angst of onzekerheid).

Verder heb ik het idee dat het haar bouw heeft beinvloed en dat ze er minder stabiel door is.

Is dat iets wat puppy's normaal doen, steeds op de rug gaan liggen bij het spel?

Een 'bevriend' leeftijdsgenootje (golden retriever) doet dit steeds terwijl mijn Biliie dat nog nooit deed. Het gevolg is dat mijn poedel altijd bovenop de golden springt en dan wordt er steeds weer opgemerkt dat zij dominant is terwijl de golden zich 'onderwerpt'. Ik denk eigenlijk dat mijn hond gewoon meer actie wil en de andere wil aanzetten tot spelen, niet dat ze wil 'domineren'.

Daarmee dat ik het een beetje jammer vind dat die hond dat steeds doet, dat benadrukt het onevenwicht tijdens het spel nog meer.

Wat castreren betreft. Ik denk dat ik het bij Billie zeker niet voor de leeftijd van 2 jaar zal laten doen, vooral omdat ik lees dat ze beter eerst uitgroeien tot stabiele, volwassen honden. Mijn DA raadde wel na de eerste loopsheid aan, de instructrice  in de hondenschool zei me dan weer haar beter nooit te laten castreren omdat 'zo'n felle teef dan nog feller kan worden'.