De puberteit

Ik kom net thuis van een lange dag nascholing en Bram heeft volgens mijn man weer zijn normale energieniveau. Gelukkig maar. 

Ha, dat herken ik wel. Als Billie even wat rustiger is of meer slaapt zou ik moeten opgelucht zijn, maar ik maak me dan ook vlug zorgen dat er mss iets zou schelen.

Gelukkig is alles weer goed met Bram.

Opgelucht te horen dat er nog honden in hyper modus gaan bij frustratie, al denk ik wel dat daar bij de meeste honden geen opspringen en happen aan te pas komt. Ik kijk toch ook uit naar de dag dat dit hier niet meer gebeurt.

Morgen vertrekken mijn man en ikzelf op reis en ondanks het feit dat ik soms horendol word van mijn hond is het ook een beetje met lood in de schoenen. Het is maar voor een weekje, ze zal de beste zorgen krijgen van mijn (volwassen) kinderen maar ik ben uiteindelijk de enige constante in haar leven. Ik zal hen ook nog eens goed de les moeten spellen dat ze haar rust moeten bewaken... En ik zal haar sowieso missen. In juli mag ze wel mee op gezinsvakantie, eens benieuwd wat dat zal geven.

Idd dat scheef liggen, alsof het haar allemaal niet zoveel kan schelen. Dat vinden ze niet goed tijdens de oefening. Ze moet tijdens de commando's alert en vlug reageren, dus niet vanuit zo'n luie positie.

We mogen dan ook soms extra belonen door eens wild te ravotten met de hond. Als ik dat doe zonder (trek)speeltje legt ze zich zelfs vaak volledig op haar rug met haar benen wijd open, dat doet ze vaak als ze geaaid wil worden.

Gewoon vragen aan Billie: 'wil je een knuffeltje' en ze komt aangelopen en legt zich vaak zo in die positie en je ziet haar dan zichtbaar genieten. Dat vinden ze in de hondenschool eerder grappig, op zo'n moment lijkt ze net een hele rustige hond, tov sommige andere honden die door hun eigenaar geaaid worden en daar dan weer hyper-enthousiast stuiterend op reageren.

Fijne vakantie! Geniet even van de rust

Danku!

Fijn verlof Marie!

Ik ben vanmorgen honden en kippen terug gaan ophalen na mijn (en hun ) verlof. Ik vind het ook wel eens prettig om zonder honden weg te zijn, maar het gaat dan ook wel op een ski vakantie, dus een hond is daarbij sowieso nutteloos. 

Wat heerlijk een weekje met z'n tweeën weg!

Ik bedacht mij laatst dat dat gekke blaffen van Bram naar onschuldige dingen nu vrijwel over is. Bij het passeren van mensen hoef ik alleen 'kijk eens' te zeggen en hij kijkt naar mij ipv naar die mensen. Nu alleen nog dat trekken aan de lijn nog verder minderen. Dat was eerst tijdens bijna de hele wandeling en nu alleen het begin van de wandeling en bij het passeren van sommige honden (maar niet meer naar alle). 

Vanmorgen was hij alleen thuis, los in de woonkamer en dan zie ik de camerabeelden terug en hij ligt heerlijk te slapen terwijl de katten ook in de woonkamer op de stoel slapen. Het heeft even geduurd maar dat gaat inmiddels gelukkig goed onderling. Daar ben ik erg blij mee! Ik ben benieuwd hoe dat gaat in de tuin als het wat beter weer is. Nu ben ik nog niet zo veel in de tuin en Bram ook niet. Vorig jaar konden ze niet tegelijk los in de tuin. Ik hoop dat dat dit jaar wel lukt want dan kan de schuifpui gewoon open blijven met mooi weer. (Onze tuin is afgezet zodat de katten niet kunnen ontsnappen dus ze hebben geen hoge plekjes in de tuin). 

Vandaag was de fokker van Fudge in de buurt. Ze had een agility wedstrijd in Venlo dit weekend en raar raar waar wij wonen? Juist in een dorp van de gemeente Venlo. 

Dus ze vroeg waar ze lekker rustig konden wandelen. Nou bij ons in de buurt. Dat is het bos waar ik altijd wandel. De honden kunnen daar praktisch gezien niet weg en het is heerlijk rustig. 

Vanochtend om 08:00 uur afgesproken. Fudge herkent haar fokker nog altijd en ook de huisvriendin die er altijd is. Maylo werd omringt door 6 meiden en werdt al meteen op zijn plek gezet  en hobbelde er uit eindelijk achteraan. (Hij is ook de oudste). 

Fudge hield zich met name op met der nichtje Lila. Ze waren zo leuk samen aan het spelen. De fokker is zo blij dat ze Fudge bij mij heeft geplaatst en ik ben der ook nog altijd dankbaar daar voor. Ze is zo n lieverd. 

Uiteindelijk moest er natuurlijk de beroemde Parsons op een rijtje foto gemaakt worden. 

Van links naar rechts en wat ze zijn van Fudge:

Maylo, Fudge Junior, Fudge Senior (Oma), Ananas (Tante), Meloen (Moeder), Milka (Tante) en Lila (Nichtje).

P.s Patex secondelijm werkt perfect haha. 

Senior en ananas zijn prachtig zeg!

Wat leuk om ze zo op en rijtje op de foto te hebben!

Zijn echte knappies en leukerds 

Wat een prachtige foto Laura.

Leuk al die familieleden bij elkaar!

Super leuke foto Laura! Ze hebben allemaal zo'n karaktervolle uitstraling. 

Boyko is inmiddels denk ik echt wel uitgepuberd en daarmee dit topic ontgroeid. De opvoeding is zeker nog niet helemaal rond en een hond met karakter zal het altijd blijven. Het is wel merkbaar dat zijn hormonen wat meer tot rust gekomen zijn, hij is nu meestal wel toerekeningsvatbaar en verliest zichzelf minder hysterisch in dingen. Rustig is hij (nog) niet echt geworden, het blijft een fitte jonge hond met veel energie, hij zoekt ook nog steeds wel grenzen op maar is daarin een stuk beter bij te sturen en te corrigeren. Het zit in de kleine dingen waarin we merken dat hij 'volwassener' is geworden. Ik lees nog wel graag mee met de verhalen over jullie puberhonden natuurlijk...

Ik dacht vorige week nog, tot welke leeftijd kan ik hier blijven schrijven en wanneer valt het niet meer onder puber/ jonge hond. Dit weekend stond er een hond naast ons op de camping die continu aansloeg op alles, honden en mensen die langs liepen. Bram had hij helemaal iets tegen. De laatste dag schoot hij los toen we langs liepen van het plekje af. Het is net niet tot een gevecht gekomen, het baasje was er snel bij, maar ik stond te trillen op mijn benen en Bram vermoedelijk ook. Hij heeft daarna even rustig kunnen spelen/ snuffelen met een oude golden retriever die in de buurt was. Op ruime afstand natuurlijk. Sindsdien is hij weer aan het blaffen tegen mensen als we iemand tegenkomen in een verder rustige omgeving. Gisteren zelfs tegen een kind van een jaar op 10. Afleiden en er niet recht op af lopen probeer ik en werkte eerder wel, nog (nog?) niet. En gisteren was hij de hele dag weer enorm aan het trekken aan de lijn en gisteravond en vanmorgen lijkt hij zijn eetlust kwijt te zijn. Hij heeft alles wel opgegeten maar het duurde langer dan normaal met steeds even weglopen. Hij slaat nu zelf ook soms aan maar is daar snel uit te halen. Hoe reageren jullie op je hond als hij onterecht blaft tegen iemand en afleiden lukt niet?

Volgens mij kan de puberteit, afhankelijk van de grootte van een ras, duren tot 3 jaar. Kleine honden zijn over het algemeen wat sneller volwassen. Maar toch gaat die ontwikkeling best hard met honden hè? Ik heb zelf ook het gevoel dat ik in het puber topic nog weinig te melden heb over Monkey. Het gaat zo goed, beter dan ik had durven dromen. Daarom toch nog een (laatste) mooie update, verder blijf ik ook graag nog meelezen! 

Ik kamp sinds jonge leeftijd met gezondheidsproblemen die me flink beperkt hebben/beperken. Mijn vorige hond werd mede daardoor een enorme steun voor me. We deelden zo'n innige vriendschap, het was erg moeilijk om na 11 dierbare jaren afscheid te moeten nemen. Het allerliefst had ik hem altijd bij me gehouden! Maar dat ging natuurlijk niet... En toen kwam Monkey. Een vurig dametje met een sterke eigen wil. Ik zei van tevoren dat ik een hond met pit wilde ervaren, nou dat heb ik wel geweten . Wat kon mevrouwtje een draak zijn zeg, ik moest geen last van mijn ego hebben hoor, ze zette me zo voor schut. Maar dat was tegelijkertijd ook normaal voor haar leeftijd, alleen had zij misschien wat meer energie en doorzettingsvermogen dan de gemiddelde pup/puber. Hoort ook bij een Mechelaar, dat had ik me al laten vertellen. En ik wist dat de eerste jaren met mijn vorige hond eveneens een beste uitdaging zijn geweest, dat was toen toch helemaal goed gekomen. Ik kan zeggen dat het met Monkey hetzelfde geval is. Ze is nu pas 1 jaar, maar wat doet ze het al goed! Die pit die ze in zich heeft zet ze nu in tijdens het werken (speur- en hulphond in spe). Haar opleiding tot hulphond gaat echt ontzettend goed. In winkels gedraagt ze zich voorbeeldig, zodra we de deuren binnenlopen houdt ze haar aandacht gericht op mij en doet direct alles wat ik vraag. Lekker op z'n Mechels overdrijven is dat eigenlijk, maar dat is voor mij zeker binnen in winkels heerlijk! Soms krijgen we wel eens te maken met ongeduldige mensen, dan vindt Monkey het nog wel eens te moeilijk om te blijven zitten als ze gaan staan drammen met hun winkelwagentje, ergens pesten die mensen Monkey dan zo van haar plek af, al zijn ze zich daar denk ik niet van bewust. Dat ze opzij stapt is logisch (want wat zou je zelf doen als er een vrachtwagen rustig op je afgereden komt, toch maar voor de zekerheid opzij stappen toch..?), met zoiets moeten we nog echt leren omgaan. Maar over het algemeen is het juist heel erg positief dat Monkey overal mee naartoe kan. Ik heb in haar gezelschap veel minder last van mijn gezondheidsproblemen, er komt veel meer rust en ontspanning in "even naar de winkel gaan", en ze tovert bij de meeste mensen een glimlach op het gezicht. Verder is haar sensitiviteit waar ik in haar eerste jaar nog wel eens mee struggelde ook iets ontzettend positiefs gebleken. Monkey is zich enorm bewust van wat er in de omgeving gebeurd. Een mooi voorbeeld daarvan is als we gaan praktijk speuren. Zodra iemand een spoor uit gaat lopen in bijvoorbeeld het bos, dan ben ik die persoon op een gegeven moment door alle bomen in het bos wel kwijt. Monkey niet, die kijkt dan nog altijd in de goede richting (om dan vervolgens wel gewoon op de grond het spoor te volgen, toppertje!). Maar doordat ze zich zo bewust is van de omgeving word ik nooit meer verrast, ze heeft me altijd al lang verteld of er iemand aankomt voordat die in het zicht komt. Ook voelt ze dingen erg goed bij mij aan, waar ze op inspeelt, en ik naar heb leren luisteren. Ik kan zeggen dat het nu met mijn gezondheid steeds beter gaat, ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld, mijn leefwereld is groter aan het worden omdat ik steeds meer kan doen met Monkey aan m'n zijde. En we zijn eigenlijk pas net begonnen, dus dat geeft hoop voor de toekomst. 

Met het mooie weer komen we tegenwoordig vaker andere honden tegen. Als Monkey los loopt en het spel wordt door beide honden gewaardeerd mag ze spelen, waar ze dan erg van geniet. Aan de lijn moet ze ze (leren) negeren. Dat gaat grotendeels van de tijd erg goed, maar Monkey vindt het ook nog wel eens lastig. Meestal zie ik het wel aan haar lichaamstaal als ze een hond tegenkomt die ze moeilijk vindt om te negeren. Tegenwoordig kan ze zich goed beheersen als ik dus op het juiste moment een 'nee!' of 'kijk eens' zeg. Maar heel soms gebeurt het hier ook nog wel eens dat het leidt tot uitval gedrag. Dan krijg ik ook niet direct haar focus terug, dus dan loop ik meestal of opzij of terug naar achteren. Door meer afstand te creëren krijg ik vaak snel haar aandacht weer terug. Maar Femke, het is ook goed om te onthouden dat honden ook levende wezens zijn. Die net als de mens ook periodes kent dat ze even minder in hun vel zitten, of gewoon even moe en prikkelbaar zijn.. Dat hoeft niet eens met de puberteit te maken te hebben. Bram doet het over het algemeen ook ontzettend goed uit je verhalen te lezen, laat je niet uit het veld slaan dat het nu even minder goed gaat dan normaal. Dat komt echt wel weer goed! 

Treskor wordt maandag 4, ik heb hem afgelopen woensdag voor het eerst durven loslaten in volkomen vreemd gebied. Kort moment, maar hij was echt braaf! Gisteren opnieuw en ook dat ging goed, 1 moment was hij best ver weg en uit zicht, maar hij kwam wel terug op roepen.

Een klein geluksmomentje, niet dat hij nu het losloop recht verkregen heeft hoor, maar het was wel fijn! Toch nog een stukje volwassener geworden.

De spanningen thuis zijn ook gedaald, het is van eind januari geleden dat ik nog bij de dierenarts heb gezeten om te laten hechten 

Fijn Dagmar! Rond de 5 jaar zie je vaak dat honden een innerlijke rust beginnen te vinden. Ik ben benieuwd of je dat zal herkennen met Treskor, maar het is mooi dat er nu steeds meer rust en beheersing komt! Lijkt me misschien ook een goed teken dat er toch een keer een eind komt aan zijn puberstreken, zou het? 

Wat maakt dat jij het soms wat "eng" of lastig vind om los te laten. Is dat omdat je bang bent dat hij een hond tegen komt waar conflict mee kan komen? Of meer onvoorspelbaarheid op onbekend terrein dat je zelf iets te laat doorhebt waar hij achteraan zou kunnen gaan? Dat heb ik met Aak lang gehad, dat ik niet volledig op de "recall" durfde te vertrouwen.  Ook weer vanuit mijn tweede hond, die dus getriggerd kon raken door wild in een weiland o.i.d.. En bij vreemde honden mijn terughoudendheid vanwege mijn eerste reu die op een bepaald moment geen nek over hem heen wenste te hebben en al helemaal geen poot op zijn rug of gebeuk tegen hem aan. Nu gok ik dat Aak daar ook niet zo van geamuseerd zal zijn, vandaar dat mijn beweegreden zijn dat ik altijd even bij me roep met vreemde drukke honden. Nu moet ik zeggen dat ik soms zijn leeftijd vergeet... hij is nu al bijna negen jaar oud..

Hij is geen standaard Mechelaar haha, gehoorzamen zit hem niet in het bloed, dus lange tijd luisterde hij gewoon niet. Hij deed wat hij wou doen.

Verkeer is lange tijd een probleem geweest, als 8 weken oude pup rende hij achter auto's aan (doen de meeste Mechels, alleen hij deed het enorm en extreem). Als pup liep hij al weg. Een tractor 500m verder op een veld? Naartoe rennen! Een vogel? Achterna zitten.  Ooit zelfs een straaljager!

Dus nee, ik vertrouw die hond voor geen meter  maar ondertussen al wel voor een paar centimeter ;) 

Persoonlijk vind ik dit topic ondanks de naam erg leerzaam. Er worden dingen benoemd die niet alleen een issue zijn van pubers/opgroeiende jonge honden maar in mijn ogen ook dingen die er bij mensen en honden zijn ingeslopen.

Of honden die je op latere leeftijd krijgt en een stukje socialisatie hebben gemist, of anders zijn opgegroeid.

Onze jongste is ook geen pup of pubertje meer, maar heeft wel dat gedrag. Ik schrijf daar dan niet veel over omdat ik er zelf de vinger nog steeds niet op kan leggen, maar zij sloopt bijvoorbeeld nog steeds. Recent mooi nieuw kussen durven te kopen.. en die is dus in de nacht en vroege ochtend weer gesloopt..

Nieuwe meubels denken we dus ook maar even niet aan... ondanks een door haar gehavende stoel.

Mijn eerste herder was rustig rond zijn vierde.. de tweede een teefje was voor mij de eeuwige puber. Die had streken af en toe... en altijd die blije kop als ze weer wat geflikt had, of als ik haar voorzag en het tijdig afkapte de twinkel in haar ogen en een "jammer, volgende keer lukt het misschien wel weer" blik. Zij was niet in een hokje te plaatsen whaha.. druk geboren en altijd zo gebleven ik moest altijd haar in de smiezen houden wat haar interesse weer wekte, en ze bedoelde er niets lulligs mee ze was niet agressief, maar mensen en dieren schrokken zich soms een hoedje van haar...

" Hij is geen standaard Mechelaar haha, gehoorzamen zit hem niet in het bloed, dus lange tijd luisterde hij gewoon niet. Hij deed wat hij wou doen.
Verkeer is lange tijd een probleem geweest, als 8 weken oude pup rende hij achter auto's aan (doen de meeste Mechels, alleen hij deed het enorm en extreem). Als pup liep hij al weg. Een tractor 500m verder op een veld? Naartoe rennen! Een vogel? Achterna zitten.  Ooit zelfs een straaljager!
Dus nee, ik vertrouw die hond voor geen meter  maar ondertussen al wel voor een paar centimeter   "

Dagmar

Whaha, zit net te tikken over Bluffie, ook al geen standaard gehoorzame Duitser. Door mechel kenners werd soms wel gezegd als ik twijfelde over een Mechel pup.. Meid, Bluf was nog erger! En ik moet dat zo terugkijkend inderdaad beamen.. ze was geen standaard werklijn herder die vol devotie voor de baas was, en alles triggerde haar. En moeilijk te trainen/af te richten.

Bluf was 2,5 jaar oud toen ik haar kreeg. Lukte de fokker niet om haar af te richten maar ze wilde wel een nestje dus de papieren moesten er op. Ik mocht dat doen binnen een bepaalde tijd, of ze zou naar Duitsland gaan om daar de papieren erop te krijgen. Bloed zweet en tranen had ik, en mijn clubgenoten ook volgens mij whaha zelfs nog daarbuiten zijn er mensen geweest die me kwamen helpen kan ik me herinneren ook voor pakwerk. En buiten trainen om zo eigenwijs ook als maar zijn kon, inderdaad vogels, katten, iets interessants in het water... ze dacht gewoon niet na en ging gewoon... Bij haar moest ik altijd alert blijven en snel zien wat zij zag of eerder zien wat zij zag om tijdig erbij te kunnen zijn.. wat ook pas na ca. 1,5 jaar pas echt een beetje betrouwbaar werd.. dus ook rond haar 4de. 

Bij twijfel of op onbekend terrein wat ik zelf niet goed in kon schatten hield ik haar inderdaad ook aan de lijn. Ze was ook rete snel en in jonge jaren zeer atletisch..

Susanne, wat doet Monkey het goed! Mag ze als hulphond alle winkels in? Ik winkel bijna niet dus Bram loopt in een winkel niet zo netjes mee maar ik heb daar niet zo'n problemen mee omdat het toch vrijwel nooit voorkomt. 

Dagmar, dat klinkt als een mooie stap. En op zich is het niet zo'n probleem als je hond niet altijd los kan toch? Ik heb het idee dat er soms wat te veel belang wordt gehecht aan je hond los kunnen laten lopen. Ja het is handig als het kan maar lukt het niet dan kan je hond nog steeds een leuk leven hebben. 

Ik vindt het geruststellend om te horen dat het nog wel even kan duren voor het jonge hond gehalte er af is. Dan passen zijn streken nog bij zijn leeftijd. Ik betrap mijzelf er wel op dat ik nog wel eens denk dat het verdorie nu toch eens een goed opgevoede hond moet zijn en als het nu nog niet gelukt is, zal het dan ooit wel lukken. Maar daar moet ik misschien iets minder streng in zijn. Het ligt niet aan onze inzet en er gaat veel wel goed. In huis zijn er geen problemen meer. Hij gaat nu netjes met de katten om. Vanmorgen bij de wandeling was hij weer flink aan het trekken, stilstaan, omdraaien, afleiden, oefening proberen te doen maar 0 effect en de beloningsbrokjes werden niet eens aangenomen als ik de mini momentjes goed gedrag wilde belonen (wij hebben een labrador die niet enorm voer en andere mensen dan eigen mensen gericht is, misschien is het door de field trail lijn). In normale doen kijkt hij blij op als hij yes hoort om zijn beloning in ontvangst te nemen. Na een uur gedaan te hebben over 300 meter ben ik omgedraaid met een 'dan niet' en naar huis gelopen. Hij liep vervolgens super braaf mee... dit heb ik uiteraard wel beloond maar niet meer omgedraaid, we waren met 10 minuten weer thuis. Ik zie zoveel labradors die achter hun baasje sjokken zonder te trekken. Die zijn vaak een stukje ouder en met overgewicht, wij grappen wel eens dat als we hem wat rustiger willen hebben dat we hem wat meer moeten voeren . Maar dat is niet serieus mijn doel, dan had ik een showlijn moeten kopen en mijn wensen qua sporten met de hond bij moeten stellen. En hij is super snel, op de camping de eerste nacht ging hij er ineens vandoor toen de caravan deur te lang openstond. Zo met 1 sprong over het wildrooster het bos in... Misschien kijk ik hier over een week op terug en heeft hij ineens een sprong gemaakt in zijn ontwikkeling, laten we het hopen. 

En dan ook wat er wel goed gaat:

Tijdens een workshop canicross. 1e keer het tuig aan vond hij erg spannend, de 2e keer stond hij te kwispelen omdat hij al wist wat er ging komen. 

De kat staat voor de mand van Bram in de keuken terwijl Bram op de grond ligt, hij lag op zijn zij maar wilde blijkbaar wat beter kunnen zien wat er voor hem gebeurde. 

Och, ik vind het zeker geen probleem om hem aan de lijn te houden hoor, sowieso mag/kan hier bijna nergens een hond loslopen, dus zelfs al gehoorzaamde hij uitstekend, dan nog zou hij aan de lijn moeten.

Nu, wandelen met hem doe ik zelden, hij, noch ik, halen er plezier uit, dus dat slaan we over. 

Fijn dat het ook bij jullie al al veel verbeterd is, canicrossen is wel leuk, goed dat je een workshop gevolgd hebt, de mensen achter rundog zijn inderdaad super mensen, die graag en goed helpen.

" Hij is geen standaard Mechelaar haha, gehoorzamen zit hem niet in het bloed, dus lange tijd luisterde hij gewoon niet. Hij deed wat hij wou doen.
Verkeer is lange tijd een probleem geweest, als 8 weken oude pup rende hij achter auto's aan (doen de meeste Mechels, alleen hij deed het enorm en extreem). Als pup liep hij al weg. Een tractor 500m verder op een veld? Naartoe rennen! Een vogel? Achterna zitten.  Ooit zelfs een straaljager!
Dus nee, ik vertrouw die hond voor geen meter  maar ondertussen al wel voor een paar centimeter   "

Dagmar

Haha, die straaljager. Die houdt hij niet bij

Haha nee, maar het was de poging waard. Het was gelukkig in een open veld dus veel kwaad kon het niet (en ik moest er ook wel erg om lachen).

Hij heeft nog nooit iets van hetgeen hij achtervolgd, kunnen pakken trouwens, maar hij is nog niet van plan de pogingen snel te staken.

De achtervolging zelf is natuurlijk ook leuk. Dat geeft wel een kick.

Ik begrijp het prima. Als ik zo hard kon rennen, zou ik het ook doen.

Ja, ik vermoedelijk ook (als ik ook die verstandelijke beperking had dat ik dacht dat ik een straaljager zou kunnen pakken natuurlijk )

Nu, in open velden is dat niets, maar waar geen overzicht is, kan ik dat natuurlijk riskeren. Ik vreesde gisteren al dat hij in zijn enthousiasme gewoon de groeven in Maastricht ging induiken, maar gelukkig heeft hij toch een beetje lijfsbehoud en stopte hij op de rand.

Je zou een boek over hem kunnen schrijven. 'Leven met Treskor'