De puberteit

Dit is inderdaad een welgekomen hart onder de riem, Susanne. Bedankt hiervoor!

Graag gedaan, fijn dat jullie er wat aan hebben! Even relativeren helpt altijd. Als je hond een klein kind was geweest (wat hij in wezen werkelijk is), dan had je niet vreemd opgekeken als je eens genegeerd wordt tijdens het spelen. En daar komt nog bij dat een hond gewoon een dier is, jonge dieren jagen graag. Het is zelfs een belangrijk onderdeel van opgroeien waarbij ze zichzelf en hun eigen lichaam leren kennen (dat geldt ook voor spel trouwens). Dat zie je bijna standaard in elke national geographic natuur documentaire ;-). Het hoort er bij honden dus ook nu eenmaal bij. We kunnen beheersing oefenen en eventueel extra maatregelen treffen als dat even nodig is, zoals een lange lijn. Maar met opgroeien komen er situaties voorbij waarbij een jonge hond gewoon puur als jonge hond reageert, en niet als een volwassen hond. Blijf in je opvoeding investeren en het wordt beter.

Monkey heeft overigens ook een korte periode gehad rond haar puberteit dat ze even niet los kon lopen.. Het was toen een 2 of 3-tal weken aan de lange lijn, en daarna ging het weer goed. Maar ik verwacht niet dat het vanaf nu altijd goed gaat, we zien het wel zoals het komt.. 

Dat dus, ik verwacht ook niet dat Fudge (volgende week 1 jaar) meteen alles opvolgt. Dat doet die oude sock nog niet eens en helemaal moet ik het niet verwachten van twee terriërs die elkaar liefst opjengen. 

Het zijn nog steeds geen  robothonden. 

Omdat ik het strooizout op de gewone wegen probeer te vermijden, doe ik deze week erg mijn best zoveel mogelijk in de natuur te wandelen. In een klein natuurgebied hier in de buurt, los op het strand, langs mountainbikepaadjes in de duinen enz. Aangelijnd gebruik ik daarvoor een lange lijn, soms een goeie flex van 10 meter, altijd aan het tuigje. Dat zijn meestal wat langere, leuke wandelingen, zo'n 4 à 5 km. Ik ben dan een goed uur op weg.

Vanmorgen ging ik met een lange lijn het strand op. We hadden het strand voor ons alleen, maar er zaten werkelijk overal meeuwen en andere zeevogels. Ik besliste om Billie niet los te laten, maar haar met de lange lijn de nodige vrijheid te geven. Dat ging goed, een paar keer liep ze in dat typische jachtpasje vlak voor de sprint richting vogels, maar ik kon haar telkens net op tijd (voor de sprint dus) terugroepen en beloonde haar dan. Goeie oefening in impulsbeheersing dacht ik.

Na een tijdje stappen kon ik kiezen: rechtsomkeer maken of oa langs een (kalm) straatje terug naar huis. Het was zo aangenaam op het strand dat ik besloot gewoon rechtsomkeer te maken. En toen gebeurde het: een aanval zoals ik er al lang geen meer had meegemaakt. Gelukkig had ik een dikke winterjas aan, ze sprong echt als bezeten tegen me aan en beet me in de armen en handen. Terwijl ze in m'n handen bleef happen kon ik al worstelend een kortere lijn vastmaken aan haar halsband die ze ook altijd preventief om heeft. Haar kalmeren door haar op die manier laag te houden, wat me de vorige keren goed lukte, ging nu totaal niet. Ze wou geen enkel commando opvolgen, ik probeerde 'zit' omdat 'lig' moeilijker is, maar niks, ze bleef hoog op haar achterste poten springen om naar mij te happen. Toen ik haar fysiek laag dwong lukte dat niet direct en werd ze feller, het eindigde echt in een worsteling. Uiteindelijk mijn voet op de lijn kunnen zetten, maar het was op zand en ze had nog te veel ruimte, draaide zich op haar rug ipv gewoon te gaan liggen en beet toch redelijk hard in m'n enkel. Uiteindelijk voertjes voor haar neus gestrooid, dan draaide ze zich terug op haar buik at de voertjes en kalmeerde wat. We zijn wijselijk langs het straatje teruggekeerd terwijl ze zeker nog 5 minuten voortdurend al springend in de (gewone) lijn gebeten heeft.

Deze aanvallen gebeuren eigenlijk nooit op een gewone wandeling. Dat zijn voor mij wandelingen met mijn standaardlijn van 4 meter waarbij ik haar heel veel laat snuffelen, maar die verder redelijk saai zijn, langs normale straatjes met grasbermen.

Mijn dochter wordt in het weekend altijd 'aangevallen', mij gebeurde dit voor deze week amper nog. Zij laat de hond heel vaak vrij, gebruikt bijna enkel maar de flex, ze laat haar met andere loslopende honden spelen en dan zegt ze 'mama, je had het moeten zien, Billie had echt de tijd van haar leven en daarna viel ze me aan.'

Mijn zoon is minder creatief met zijn wandelingen, durft (net als ik normaal) minder risico te nemen met loslaten en zo en laat haar meestal wat netter meelopen. Hij wordt nooit meer 'aangevallen'.

Mij gebeurde dat dus ook al heel lang niet meer, maar mijn wandelingen zijn meestal ook wat 'saaier' dan wat ik deze week uit mijn hoed toverde. Ik begon steeds meer te genieten van die iets langere wandelingen met meer vrijheid of los, maar ik begin nu te beseffen dat het daardoor is dat ze die aanvallen bij mij ook terug heeft. Windt die vrijheid haar te veel op?

Veel mensen beweerden dat het was omdat mijn dochter minder 'gezag' heeft over de hond, minder 'baas' is, dat het haar overkwam en niet mij of mijn zoon. Maar ik denk echt dat het daar niks mee te maken heeft, ze doet het gewoon bij wie de meest opwindende wandelingen met haar maakt. Zeker een keer ze terug aangelijnd wordt na los te mogen ravotten, is een risicomoment, maar ook met de lange lijn/flex gebeurt het veel vaker dan gewoon normaal aangelijnd. Ze raakt gewoon altijd veel te rap in staat van opwinding en dan kookt haar potje over.

Ik weet dat Susanne gelijk heeft, onze honden zijn verre van volwassen, het zijn geen robots en we herkennen vaak elkaars problemen. Alleen lees ik toch zelden dat honden van (bijna) 9 maanden hun eigenaars op wandeling ineens nog zo fel aanvallen. Ik hoop echt dat dit er op een gegeven moment voor eens en voor altijd uit zal groeien want het blijft toch een vervelende ervaring, zeker als ik het niet vlot kan doen stoppen, zoals vandaag het geval was.

O dat is wel vervelend zeg. Zo goed en dan dat het toch zo eindigd. 

Ik denk dat het een uiting is van overprikkeling of frustratie. Hoe meer je zelf de strijd aangaat, zij ook het gevecht met je aangaat.

Eddy van mijn zus wilde dat ook doen als jonge hond. Ik was dat op een gegeven moment echt zo zat dat ik mijn sleutelbos op hem heb laten vallen. Dat maakte zo n indruk dat ik daarna maar hoefde te rammelen met de sleutelbos.

Na 3x was het afgelopen, nooit meer gedaan. Ik vind dat je je echt niet hoef te laten teisteren door je hond, tot bijtens toe. Blijkbaar is op elke andere manier dan niet toereikend en je doet de hond er echt geen pijn mee om de sleutelbos te laten rammelen. 

En Eddy was toen al 60kg, dus nee ik ging met hem de strijd niet aan. 

Hier vanochtend heerlijk gewandeld in het bos. Beide honden waren zo blij dat ik richting het bos liep. Want ze mogen dan lekker los en hartlustig gewoon snuffelen. 

Fudge begint dan wel echt te trekken als ze merkt dat we hier naartoe gaan. Alleen heeft dat gewoon geen nut. Ik stop dan continue en loop naar achteren. Ze weet dat zo goed maar puur enthousiasme. S avonds gaat het eigenlijk kei goed, weinig getrekt en loopt lekker relaxed aan de lijn.

Heerlijk gewandeld en ze was zo braaf. 1x roepen en ze komt over het algemeen meteen naar me toe gerend. Alleen in het begin van het bos ligt een bamboe plantage. Sinds vorige week menen ze dat ze hierin moeten. Fudge wonderbaarlijk genoeg hoef ik maar 1x te roepen en ze komt relatief snel genoeg naar mij toe. 

Maylo die heeft echt zoiets van 'kom zo wel'. Ook die komt wel maar op zijn tempo. Soms vraag ik me af wie de puber is van de twee. 

Toen we het bos uitliepen kwamen we Juul tegen een grote bouvier. Maylo kent Juul, maar Fudge heeft hem nog nooit gezien. Alles liep los, ik liep Juul voorbij en zijn eigenaar was mij ook al voorbij. 

Fudge scheet 100 kleuren stront, maar durfde wel langs Juul. Maylo tippelt op zijn gemakje langs Juul. Juul doet geen vlieg kwaad en is heel lief en gemoedelijk.

Fudge had alleen zoiets van nope...nee.. no way....maar dat heeft ze sowieso met grotere honden. Ze ontwijkt ze liever en ik vind dat helemaal niet erg.

Hier nog foto's want er lag een klein beetje sneeuw!

Bah Marie, wat ontzettend kak.

Als Treskor zo'n aanval heeft, geef ik niets van commando's, ze hebben toch geen zin (en ik zou er ook mezelf mee opjagen of overgaan tot veel te luid praten/schreeuwen).

Ik heb me er al bij neergelegd dat het riembijten bij hem nooit over zal gaan, dus ik wandel altijd met een ijzeren ketting met hem en steek het handvat goed weg.

Dus ja, wat je moet doen, geen idee, het is zo te lezen ook zo'n zeldzaam geval helaas, waarbij vele helaas (of gelukkig) niet kunnen voorstellen hoe erg het eigenlijk is, dat gaat vele stappen verder dan de gewone gemiddelde hond met af en toe eens een donderstreekje :(

@Susanne, mooie bijdrage

@Marie, ik denk dat het zeker gerelateerd is aan veel prikkels. Ook denk ik dat het verschil in persoonlijkheid wel uit kan maken. Niet eens zo zeer qua dominantie van een persoon maar ook de rust die iemand uitstraalt is belangrijk. Ik ben qua persoonlijkheid wat chaotischer en onrustiger dan mijn vriend en dat zie ik ook terug in het gedrag van Boyko. Ik probeer zo rustig en duidelijk mogelijk te zijn naar hem maar iemand die dat is en niet 'doet' heeft een ander effect. Je zou het ook eens kunnen proberen door je dochter een saaie wandeling te laten maken die je zoon normaal doet. Verder hebben we hier ook veel zitten afwegen tussen over- en onderprikkeling. Ik heb de indruk dat Billie en Boyko daarin aardig op elkaar lijken. Ze hebben veel energie en als die er niet uit kan, raken ze gefrustreerd en slaat dat door in ongewenst gedrag. Als je ze de energie er lekker uit laat gooien dan raken ze heel snel totaal overprikkeld. Inmiddels is die marge tussen deze twee bij Boyko wat groter geworden. In het begin was bijvoorbeeld alleen aanlijnen al een reden voor overprikkeling maar dat kwam natuurlijk ook omdat hij niks gewend was. Toen zijn we dus steeds best wel over die grens gegaan omdat we hem wel wilden uitlaten (steeds een klein stukje, dezelfde route). Inmiddels kunnen we naar een overzichtelijk punt lopen om hem los te laten, zelfs met June erbij en weer naar huis zonder dat hij daarvan overprikkeld raakt. Uiteindelijk denk ik dat het bij Billie steeds beter zal gaan maar dat er dus wellicht nog wat momenten komen dat hij het even niet kan verwerken. Wij wonen voor Boyko heel gunstig, als we de poort uitlopen staan we direct in de natuur en hier komen we zelden iemand tegen. In jullie situatie ben je ook meer afhankelijk van de omgeving en als bijvoorbeeld de plaatselijke kleuterschool bedenkt een rondje strand te doen, dan zit je waarschijnlijk snel aan een te grote hoeveelheid prikkels. Ik zou me daar dan niet teveel zorgen over maken, ik lees steeds dat je goed kan verklaren waarom het gebeurt en dan zou ik me er verder niet te druk over maken. 

Ik kan je trouwens gerust stellen dat ook Boyko met 9 maanden nog regelmatig dit soort aanvallen had. We weten zijn leeftijd niet precies. Toen hij hier kwam had hij al zijn tanden al gewisseld dus zijn we er vanuit gegaan dat hij in ieder geval zes maanden was, dus misschien was hij ook wel wat ouder dan dat, hij zou nu dan in ieder geval ruim een jaar zijn. Ik denk dat het hier nu een maand of drie over is, wel af en toe in de lijn happen maar dan stopt hij als we dat zeggen ook wordt er soms nog eens een keer naar een mouw gehapt maar hij luistert dan snel en stopt. 

Gisteren hier ook even een minder moment. Ik kwam terug uit de stad en Boyko moest nog even een plasrondje. Ik had geen zin om me daarvoor om te kleden dus liep op mijn net te gladde gympen en nette jas met wapperende sjaal. O ja en ik was moe dus ik dacht even snel Boyko uitlaten. Nou ja, dat was dus niet zo'n succes. Dingen met Boyko gaan nou eenmaal nooit even snel en zeker niet als ik moe ben. De eerste begroeting bestond uit twee modderpoten vol tegen mijn jas, toen zag ik dat zijn oog op mijn sjaal viel, gelukkig reageerde hij op mijn duidelijke "Nee!". Ik had een nieuw tuig voor hem opgehaald dus dat wilde ik omdoen maar dat moest nog afgesteld worden en daar hingen dan van die leuke losse bandjes aan. Dat lukte uiteindelijk maar mijn irritatie was nog wat gegroeid en hij was nog wat wilder dan normaal geworden. Tijdens het wandelen was ik veel te ongeduldig met hem en hij trok flink waar ik dan op mijn gympen achteraan gleed (en ik had een erg stijve nek waardoor het trekken ook nog eens pijnlijk was). Ik had totaal geen controle over hem en dat irriteerde me, dat voelde hij dan weer haarfijn aan. Dit zijn dus echt die momenten waarin ik merk dat hij super gevoelig is voor mijn stemming. Het is alleen jammer dat hij dat dan moet uiten door nog minder mee te werken. Ik houd nog steeds van hem hoor en ik heb het, nadat we beide afgekoeld waren, weer goedgemaakt. 

Aangezien het zoveel minder frequent voorkomt dan enkele maanden geleden en ook niet altijd zo fel meer is (maar vandaag dus wel) blijf ik toch hopen dat het er ooit zal uitgroeien.  Ik zal de komende wandelingen wel wat korter en rustiger houden, gedaan met de pret...

Het feit dat ze zoveel kalmer geworden is in huis, we haar kunnen knuffelen zonder gebeten te worden, als wij op de grond zitten komt ze zelfs echt op onze schoot zitten, heel lief, een ochtendritueeltje geworden hier... Ook commando's in de hondenschool volgt ze goed op, ze valt er niet meer op tussen de anderen honden, wat wel het geval was in het begin. Ik trek me daar echt aan op. Op dat vlak heeft ze echt al een metamorfose in de goede richting doorgemaakt.

Er moet een dag komen ze minder rap in staat van extreme opwinding komt, dat ze zichzelf beter kan beheersen (wat nu al soms lukt). Liever vroeger dan later, wat mij betreft. Maar aangezien ik las dat zo'n grote poedel maar volwassen is eens ze 2 jaar zijn, geloof ik er rotsvast in dat er nog groeimarge is.

Dat het ooit zal mogelijk zijn een andere hond te benaderen zonder dat ze als een gek in het rond gaat tollen en bovenop die andere hond begint te springen, dat we leuke wandelingen kunnen maken met tuigje zonder preventief een halsband om te moeten doen om de potentiële aanvallen te kunnen afweren, dat de kat en de kippen normale huisgenoten kunnen zijn waar niet op gejaagd moet worden of over afsluitingen van 1m20 moet gesprongen worden om hen klem te zetten...

Ik blijf erin geloven, maar we hebben nog een weg af te leggen, dat wel... Alleen is mijn leven nu geen continue nachtmerrie meer met die hond, zoals het echt wel het geval was in het begin. Het is meer veel meer genieten dan afzien tegenwoordig én bovendien kan ik veel beter mijn kalmte bewaren. Zelfs vandaag, ik schreeuwde de commando's echt niet, ik vond van mezelf dat ik in deze crisissituatie ijzig kalm bleef, maar helaas, ook dat heeft niet altijd het gewenste effect.

Btw, ik zou nooit een ijzeren ketting gebruiken, zo blij ben ik dat ze haar stress even op de riem uitwerkt ipv die op mij te richten. Nog beter zou een bijtrol of speeltje ofzo zijn, maar dat werkt dus niet bij haar, dus dan maar haar riem ...

@Laura: wat de sleutelbos betreft, ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat ik haar op zo'n momenten vooral moet zien te kalmeren en haar stresslevel moet verlagen. Zo'n sleutelbos op haar laten vallen zou, haar kennende, wel eens een averechts effect kunnen hebben. Zoals iedere fysieke correctie eigenlijk, maar soms moet je fysiek ingrijpen om jezelf te beschermen natuurlijk...

@Hannah: haha, toch veel herkenbaar ook in je beschrijving van je irritaties met Boyko, ik denk idd dat Boyko en Billie soms aan elkaar gewaagd zijn. Maar ook bemoedigend, dat het beter wordt, daar geloof ik nu ook wel echt in. Het is voorlopig inderdaad een kwestie van die balans te vinden, tussen voldoen energie kwijtraken zonder te overprikkelen. Moeilijk soms.

Marie, wat vervelend net als je denkt dat het beter gaat. Ik doe nu een trek spelletje als Bram overprikkeld raakt. Maar of dat Billy helpt weet ik niet. 

Bram heeft vanmorgen weer wat spannends gezien. Een vrouw op een driewieler met peuter op loopfietsje er voor. Ik weet niet welke van de 2 hij het meest gevaarlijk vond. Wat meer afstand genomen (en toch ook even gemopperd dat hij moest stoppen met blaffen), benoemd wat ik zag en hij ging braaf zitten kijken tot hij besloot dat er niets was en we verder konden. Die vrouw en het kindje waren een eind weg dus die hebben het gelukkig niet eens gemerkt

.

Je moet het zeker ook niet gaan toepassen hoor, ik kan niet anders gezien hem ten eerste niet kan houden als hij in de riem hangt en ten tweede, hij de riem op 5 seconden doorbijt ook, dus dan ben ik helemaal gesjareld :v

Ik hoop zeker mee dat de positieve trend zich blijft verder zetten!

Ze huppelt soort van mee terwijl ze aan de riem hangt, ze sleurt er voorlopig niet met haar volle gewicht aan. En het is telkens omhoog springen en happen in de riem, soms licht trekken, dan weer lossen en weer hoog springen om de riem opnieuw te bereiken... niet echt doorbijten dus. Dat scheelt ook. Ik kan dan doorstappen terwijl ik doe alsof er niets aan de hand is. Ik hou de riem dan wel hoog en let erop dat ze m'n vingers niet mee heeft, want ze komt dan wel telkens in de buurt.

Ik snap het wel maar op dat moment was ik niet bestand tegen een 60kg zware hond. En bij hem werkte dat meteen stoppend, was op dat moment het enigste waar ik zoiets van had 'op hoop van zegen'.

Maar als je al zegt het is minder t.o.v. destijds ben je al ver gekomen. 

Laat je niet gek maken hoor Marie, misschien hoor je het niet zo vaak, maar er zijn genoeg honden van 9 maanden die wel eens zo'n hap aanval krijgen. Bij mij op de hondenschool zeggen de ervaren hondentrainers dat het zelfs goed mogelijk is dat het tot een jaar of 3 kan duren voordat dit gedrag helemaal voorbij gaat..  Monkey had het op de leeftijd van 9 maanden ook nog, al waren het op die leeftijd vooral periodes bij haar. Dan gebeurde er een tijdje niets, was het heerlijk ontspannen om samen te wandelen, en later sloeg het weer om, werd ze echt een enorme draak! Aanlijnen en eventjes kort houden/doorlopen haalde haar direct uit haar gedrag (aan de lijn had ze dit gedrag overigens niet), maar dat wist Monkey zelf ook maar al te goed. Op een gegeven moment deed ze zo hard haar best het me onmogelijk te maken om haar aan te lijnen. Ik kan me nog een keer herinneren dat we in het bos (los) wandelden, ik weet niet meer hoe oud ze toen precies was hoor... Maar ze maakte oogcontact met zo'n ondeugd in haar blik, ik wist al direct wat er zou gaan gebeuren. Op volle snelheid op me af, en happen naar mijn armen, tegen me op springen met haar volle gewicht (25 kilo), wilde ik haar opvangen om aan te lijnen, dook ze snel weg, rende een rondje om me heen om me even van achter aan mn haar te trekken, en weer door naar m'n armen. Had ik haar eindelijk vast gooide ze zich op de grond om te gaan lopen krijsen, joh ik schaamde me dood, zo bruut had ik haar niet vast... Ze ontsnapte in the heat of the moment nog voordat ik haar terug aan de lijn had, hele riedeltje weer opnieuw, dus het duurde echt even voordat het voorbij was. Nadat ik Monkey weer had gekalmeerd, heb ik haar even vast gebonden aan een dichtsbijzijnde boom om zelf even te kunnen kalmeren. En terwijl ik daar stond uit te hijgen met een rood aangelopen hoofd, en nog eens naar het blije hoofd van mijn hond keek, kon ik op dat moment echt begrijpen waarom ze dit doet. Het geeft lichamelijk namelijk een goed gevoel om even te stoeien en alles te geven. Mijn ego liep even een deuk op omdat ik zo'n moeite had gehad met mijn hond te kalmeren, maar lichamelijk voelde het alsof ik net lekker fanatiek gesport had. En dat voelt zo'n hond op dat moment natuurlijk ook. Voelt je jonge hond zich even slecht, dan is dat gevoel simpelweg dus heel vlug omgedraaid met een goede stoeipartij.. Ik zie er ook geen kwade (of dominante) bedoelingen bij, met Monkey voelde ik bijvoorbeeld wel haar tanden maar ze deed me daarmee geen pijn (eerder met die nagels/klauwen van d'r). Maar ik wilde ook dat het stopte. Dus ik ben meer activiteiten gaan opzoeken die een kalmerend effect op haar hebben. Zo zijn we uiteindelijk in het spoorzoeken beland. En ik heb haar een halsbandje omgedaan met een halve slip wanneer ze los liep (die gebruik ik echt alleen wanneer ze los loopt, daarbij heb ik gelet dat wanneer de slip aangetrokken is, hij niet bij de nek afknelt, maar wel strak genoeg is om niet over haar hoofd te kunnen). Sinds ze daarmee los loopt is er geen aanlijnen meer nodig geweest. Sprong ze tegen me op, dan had ik snel haar halsband vast, trok de slip maar zachtjes omhoog, en zei kalm "zit" en liet ik de slip varen zodra ze ging zitten. Even diep in en uit ademen en zonder wat te zeggen doorlopen, dat werkte hier perfect. Soms gaf ik haar daarna nog een speeltje in de bek, waarop ze kon kauwen om nog wat frustratie kwijt te raken als ik zag dat dat nodig was. Misschien heb je iets aan onze ervaring? Hier gaat het nu erg goed. Al zou ik er dus rekening mee houden dat het tot 3 jaar nog wel eens kan voorkomen, aldus onze hondenschool. 

Ik heb daar heel veel aan Susanne. Dat is echt een troost te weten dat mijn hond niet abnormaal is, dat het nog voorkomt. Bij Billie gebeurt het tegenwoordig eigenlijk vooral aangelijnd, en zeker nadat ze heeft mogen los lopen of heen en weer rennen met de flex. Maanden geleden durfden we zelfs onze tuin niet doorkruisen als ze er los liep, maar da's gelukkig over.

Oei, ik richtte mij op de leeftijd van 2 jaar, maar het kan dus best dat ik er nog een jaartje moet bijdoen. Al merk ik nu al dat het beheersbaarder wordt, een uitzonderlijke situatie daar gelaten.

In onze hondenschool vermeld ik niet te vaak dat ze dit nog doet op wandeling. 'Tonen dat je de baas bent' en een goeie ruk aan de lijn, wordt daar nogal eens als raad gegeven. En in de eerste hondenschool waar ik een puppycursus volgde, vonden ze dat ik haar aangelijnd altijd met een gentle leader moest laten rondlopen, omdat het 'een dominante hond' is. Tja, mede door dit forum, maar ook omdat ik me daar beter bij voel en ik er ook meer resultaat mee haal, doe ik het ook liever op de zachte manier. Kalm blijven, proberen af te leiden, haar laag houden als ze echt probeert in m'n armen te happen en doorlopen als het even kan en hopen dat het vlug over gaat.

Hoe harder ik er op reageer, soms noodgedwongen zoals vanmorgen toen ik haar eerst tevergeefs laag probeerde te krijgen, hoe feller zij wordt, dus moet het liefst anders.

Die halve slip durf ik niet, ik durf nu al bijna geen halsband te gebruiken omdat ze zo gaat kuchen de laatste weken bij de minste druk op haar hals. Maar met een tuigje zijn zo'n situaties minder makkelijk onder controle te krijgen, daarom heb ik altijd een kortere lijn bij en houdt ze haar halsband aan voor mocht het nodig zijn. Toch al een 3-tal keer nodig gehad de voorbij 8 dagen en het was bij mij nochtans een tijdje geleden. Ik blijf verder af en toe m'n trukendoos uithalen: voertjes strooien, speeltje aanbieden, commando's geven en soms werken die tegenwoordig, maar niet als ze compleet door het lint gaat. Dan rest er me maar haar laag tegen de grond te houden om mezelf te beschermen en haar te kalmeren.

Het is trouwens ook niet zo dat ik hier zwaargewond uitkom. Sinds de puppytandjes gewisseld zijn geen krassen meer (idd eerder van de nagels) en ook minder scheuren in m'n kledij. Wel een keer blauwe plekken gehad door de druk van haar tanden maar die keer was het uitzonderlijk hard. Ze heeft een eerder zachte beet, maar aangenaam is het toch niet.

@marie, he wat vervelend zeg van die aanvallen net na het loslopen maar gelukkig geven de andere, denk ik, met hun verhalen veel steun en tips. Ik blijf onderstrepen hoe knap ik het vind hoe je blijft doorzetten en leren met haar. Dat je omschreef dat je helemaal kalm kan blijven tijdens zo'n aanval, ik neem mijn hoed af en buig diep. Dat doe ik je echt niet na. 

@Femke, ow ik moest stiekem zo lachen om bram en zijn blaffen. Heel herkenbaar, het is ook eigenlijk ontzettend grappig (en totaal gênant als het je overkomt) . Fijn dat je met bram een steeds betere weg weet te vinden. 

@laura, wat een schatjes zo met zijn tweeën. 

Wij zijn ondertussen gearriveerd in de ardennen en flux deed het naar omstandigheden heel goed. Hij was erg gespannen (angstfase nummer 10 ) en viel uiteindelijk pas in mijn armen in de auto in slaap (niet zo veilig, I know.. maar hij wat zichzelf zo aan het uitmoeien). Bij het huisje moest wel echt naar alles geblaft worden en keek hij me soms aan met zo'n blik van "wat doe je me aan". Maar hij heeft nu al de hele tijd heerlijk liggen slapen, dus t komt wel goed. 

Ik heb wel een nieuw probleem, zoals van pubers verwacht, kiest flux er soms voor om mij straal te negeren als ik bv een commando geef. Ik probeer dan, zoals op de hondenschool geleerd, rustig het commando te herhalen, tot 5 te tellen, weer opnieuw commando. Probleem is dat dit dus nu echt totaal niet meer werkt. Wat wel werkt, maar wat ik eigenlijk niet will, is boos worden. 

En dan niet enkel stem autoritair, dreigender ofzo. Nee, enkel als ik ook zelf merk dat ik me juist een beetje verlies en echt boos wordt dan kunnen we ineens wel: zitten, rustig op de achterbank liggen in de auto/ niet in tuigje bijten. Ik vind dit echt heel vervelend en wil niet dat hij went aan hoe boos ik tegen hem doe. Ik moet ook eerlijk toegeven, ik heb best een temperament en probeer echt altijd kalm en liefdevol te blijven, maar ik heb soms best een kort lontje en schiet dan uit mijn slof.

Tips/hulp? 

Eigenlijk kunnen ze ook echt grappig zijn, die pubers.  En inderdaad Jelena, soms spreken blikken boekdelen. Vaak amusanter die verhalen voor buitenstaanders dan voor jezelf op het moment zelf.

Gisteren reikte ik Billie voor het eerst een harig konijnenoortje aan. Mijn dochter riep 'ieuw', waarop Billie naar haar keek, vervolgen naar dat oortje en dan ook met zo'n verbijsterde blik naar mij.  Ze wou het niet aannemen waarop ik het dan maar in haar mand legde. Daarop staarde ze er een tijdje met afschuw naar, ze draaide zich om, ging haar dekentje halen en kwam daar vervolgens mee terug en legde het bovenop dat oortje in haar mand. Alsof ze het echt niet meer wou zien, maar het ook niet in haar mond wou nemen om het weg te slepen.

Ik heb het  dan maar zelf weggehaald.

@Jelena, veel plezier in de Ardennen! Het klinkt alsof Flux als een echte puber grenzen aan het verkennen is. Op een bepaald moment krijgen ze de fase waarin ze ontdekken dat het ook een optie is om niet (meteen) te luisteren en te zien wat er gebeurt (het zijn net mensen). Boyko doet het soms ook, dan zie ik dat meteen aan zijn ondeugende blik. Ik herhaal juist meestal het commando niet, dat hebben ze meestal namelijk wel gehoord maar ik zeg bijvoorbeeld zijn naam of klik in mijn vingers om te laten merken dat ik nog steeds verwacht dat hij het uitvoert. Eigenlijk geef je zelf al een beetje het antwoord, als je een kort lontje krijgt kan hij het wel opvolgen. Natuurlijk fijn om dit voor te zijn dus ik zou proberen voordat je je geduld verliest hier echt consequent en heel duidelijk in te zijn. Wanneer de hond een commando niet opvolgt vanuit onzekerheid of omdat die opgewonden is dan zou ik het anders aanpakken maar als het echt het opzoeken van grenzen is dan geef ik ze die grens. 

Helaas vanmorgen te horen gekregen dat onze lieve straathond overleden is. We hadden hem al een aantal dagen niet gezien. Straathonden trekken natuurlijk vaker wel hun eigen plan maar hij was altijd wel redelijk honkvast dus ik was er al een beetje bang voor. Wij hadden hem Galyo genoemd maar later kwamen we erachter dat de buren hem Tsjernia noemde (zwartje). In het begin heeft hij Boyko veel geleerd qua hondentaal en grenzen accepteren. Hij was kalm maar heel duidelijk naar hem. Voor June was hij altijd heel lief en beschermend. 

De buren vertelden dat ze hem in de ochtend wilden voeren en dat ze hem toen dood aantroffen zonder dat er verwondingen te zien waren. Hij is ongeveer twee jaar oud geworden...

Dit zijn foto's van hem van vorige winter:

Ah wat jong nog, erg verdrietig @hannah & june.

@ Hannah & June

Wat bizar, dat hij ineens dood is. Het lot van een straathond?

Je zal hem wel missen, zo'n mooie grote zwarte verschijning in de buurt.

Zitten er op de foto ijspegels in zijn vacht?

Ja ik vind het ook erg sneu en mistte hem al een paar dagen. Hij bewaakte echt onze straat, we gaven hem regelmatig wat eten en hebben altijd drinken staan. Onze buren voerden hem echt dagelijks, hij lag meestal bij hun deur. Als er dieren geslacht werden of als ze vlees aan het grillen waren zat hij altijd in de buurt en kreeg hij ook wat. Het is helaas inderdaad een beetje het lot van een straathond. Al kreeg hij dus voldoende te eten (geen gebalanceerd dieet natuurlijk) en kon hij altijd droog slapen in de hooischuur van de schaapsherder. 

@Catndog, de foto's zijn van vorige winter we hebben hier nu nog maar één nacht lichte vorst gehad. Ik denk dat die strepen een poging waren van mijn slechte camera om vallende sneeuw te fotograferen, geen ijspegels in ieder geval... 

Ondanks dat het met onze pubers soms allemaal niet perfect gaat, hebben ze het zo slecht nog niet. Niet dat slechte omstandigheden het uitgangspunt zouden moeten zijn natuurlijk maar een klein beetje relativeren is soms ook niet verkeerd.

Jelena, is flux inmiddels gewend aan het huisje? Hoe gaat het met de langere wandelingen? Als Bram een commando niet uitvoert dan wacht ik even, herhaal het eventueel een 2e keer maar niet vaker. Meestal is even omdraaien en nog een keer proberen, in kleinere stapjes doen of een andere keer weer verder bij hem dan effectiever. Maar heel herkenbaar dat niet doen waarvan ik weet dat hij het kan of het ineens wel kunnen als hij merkt dat ik het zat ben. 

Marie, zou ze het oortje echt niet willen of was het vanwege de reactie van je dochter? Ik moet zeggen dat Bram iets minder fan is van konijnen oortjes (met of zonder vacht), het zakje is wel leeg gekomen maar ik koop het niet nog een keer. 

Hannah, wat jong, daarmee vergeleken zijn onze honden inderdaad verwent. 

Wij zijn vanmorgen lekker een wandeling in het bos gaan maken. 6,5km waarvan een stukje door een losloopgebied. Ik dacht nog dat het qua drukte mee zou vallen omdat het koud is maar het was drukker dan gedacht. Bram aan de lange lijn gehouden want met zoveel loslopende honden is de kans groot dat hij niet meer terug te roepen is en gezellig met zijn nieuwe familie mee loopt. Doordeweeks is het daar altijd rustig en in het weekend vermijd ik het losloop gedeelte normaal gesproken. Maar ach, geen heel gekke dingen gebeurd en hij was erg tevreden en moe.

Wat was dat een prachtige hond Hannah. Jammer zo jong en gestorven.

Hier 2 dagen rust van terror en error. Gisteren een familiedag dus naar de oppas en vandaag Andre Riu. Ze zijn naar mijn ex-vriend, die tevens mijn beste vriend nu is en graag op ze oppas. 

Ze gaan ook graag naar hem toe, meestal klik ik ze al los in de lift en ze rennen over de galerij dan richting zijn voordeur en hebben vanmiddag een dik uur langs de maas gelopen. Naderhand lagen zei beide (hij stuurde een foto) bij hem op de bank.

Hier ongeveer hetzelfde verhaal. We zijn gisteren in de namiddag een lange wandeling gaan maken. Afgesproken met de 2 bevriende puberhonden waar ze een paar maanden geleden zo ruw mee speelde. Ze hebben samen mogen ravotten op het strand en een afgesloten stuk bosje en waren op het einde echt bekaf.

We waren in De Haan, vertrokken er een beetje voor 17 uur en reden in de ijsregen naar huis. Een klein uurtje later thuis hebben we karton moeten leggen op de oprit omdat de kasseien zo spekglad waren. We durfde de hond anders niet uit de auto te tillen.

Ze had zeker al van rond 16 uur niet meer geplast, dus dacht ik zeker nog met haar naar buiten te moeten, zoals gewoonlijk. Alleen was ze door het vele spelen zo moe, dat ze eigenlijk niet meer helemaal wakker werd. Ik heb er ook niet op aangedrongen omdat we hier gewoon niet recht konden blijven op straat. Ze heeft ook pas vanmorgen om 7 uur terug een plasje gedaan, ik vond dat ook sterk. Nooit eerder uitgeprobeerd, maar door de omstandigheden gisteren...

Wat het spelen met haar 'vriendjes' betreft: niet langer dat continu vastpinnen opp de grond, maar ze had het toch op het golden retriever teefje gemunt. Niet agressief, verre van, maar eerder stalkgedrag. Zij die onafgebroken achter de golden liep, nooit eens omgekeerd. Als ze alleen is met de derde hond, een border collie, doet ze eigenlijk hetzelfde met hem, maar nu was het enkel met de golden en de BC hield zich eerder afzijdig (opgelucht dat hij dit keer niet de kop van jut was).

Doordat we stevig door wandelden en haar regelmatig eens bij ons riepen voor een pauze was het wel doenbaar. De golden ging regelmatig neerliggen en toen dat te vaak gebeurde trokken we onze poedel wel van haar af. Ik heb er echt op toegezien dat het niet te ongemakkelijk werd voor de andere hond, maar toen we Billie in time-out hielden kwam de golden haar 'halen' om verder te spelen, dus zal ze het waarschijnlijk niet echt als bullying hebben aangevoeld.

Wel jammer dat er nog steeds niet meer evenwicht in hun spel zit. De golden is één maand ouder, maar onze poedel gedraagt zich toch overheersend tov haar.