Oudjes klets topic

Omdat er volgens mij meerdere mensen behoefte hebben aan een topic om de zorgen over onze oudjes te delen. Je kan je hart hier luchten en ervaringen uitwisselen. Ook over de moeilijke keuze wanneer het tijd is om je lieverd te laten gaan. Heb nu zelf een paar slechte dagen met Shep. Zal daar straks over schrijven.

Heel begrijpelijk en goed dat je er met elkaar over wil praten, hondeneigenaars hebben toch wat meer begrip er voor, ook praten met elkaar als de hond er niet meer is, ook dat is heel belangrijk, het verwerken er van, hoe ga je er mee om...En wanneer het tijd is.....dat weet je wel...jij kent je hond het allerbeste, Mijn Bams was niet ziek, integendeel, maar omdat ze een zware hond van 75 kilo was, en op een gegeven moment niet meer op kon staan uit zich zelve, heb ik het besluit genomen...en haar laten gaan, thuis op haar eigen plek dicht bij me...ook heel belangrijk om er later over te kunnen praten...wat vaak niet kan met anderen, die vaak zeggen, ach ze heeft een mooi leven gehad en een mooie leeftijd, maar hun gaan naar huis en jij hebt daar die lege plek....Caroline, fijn dat je er een topic over opent, er zijn er meer die daar behoefte aan hebben...

" Heel begrijpelijk en goed dat je er met elkaar over wil praten, hondeneigenaars hebben toch wat meer begrip er voor, ook praten met elkaar als de hond er niet meer is, ook dat is heel belangrijk, het verwerken er van, hoe ga je er mee om...En wanneer het tijd is.....dat weet je wel...jij kent je hond het allerbeste, Mijn Bams was niet ziek, integendeel, maar omdat ze een zware hond van 75 kilo was, en op een gegeven moment niet meer op kon staan uit zich zelve, heb ik het besluit genomen...en haar laten gaan, thuis op haar eigen plek dicht bij me...ook heel belangrijk om er later over te kunnen praten...wat vaak niet kan met anderen, die vaak zeggen, ach ze heeft een mooi leven gehad en een mooie leeftijd, maar hun gaan naar huis en jij hebt daar die lege plek....Caroline, fijn dat je er een topic over opent, er zijn er meer die daar behoefte aan hebben... "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Bedankt voor je lieve reactie. Gelukkig heb ik wel wat mensen om me heen die heel goed begrijpen dat Shep verliezen voor mij net zo moeilijk is als voor een ander een kind. Maar dan nog ben ik bang dat ik het niet kan. Ik ben alleen met haar. Verder is er niemand. Maar ik heb nu hulp gezocht bij een creatieve coach. Ben er inmiddels twee keer geweest en hoop dat zij mij kan helpen bij het afscheid nemen en de rouwverwerking erna. Ze is een coach voor rouwverwerking en heeft zelf ook aan dat dat niet veel anders verloopt dan rouwen om een mens. Dus het begrip is er. 

Het gaat de laatste 2-3 weken weer goed met Jack. De laatste weken / maanden was hij op de sukkel met zijn tandjes en een nekblessure (zie mijn eigen topic over Jack) waardoor hij 'op' leek en hij ook aangaf zo niet meer verder te willen gaan, in dit leven. Hij (en ikzelf) vonden dat géén leven meer.

Maar zoals reeds gemeld, het was steeds behandelbaar, en na een paar behandelingen voel hij zich terug kiplekker en heeft hij er toch weer veel zin in.

Hij probeert nog regelmatig te rennen maar hij schuift dan gewoon elke keer uit. Als hij naar de tuin gaat, mankt hij regelmatig, hij loopt supertraag, valt per dag wel 100x op zijn kont. Maar hij staat dan gewoon 100x wéér recht. En hij blijft nu ook doorgaan. Zijn energielevel is terug als vanouds. Alleen wil zijn achterhand dus niet meer mee. Hij vertikt het echter van zich daarom in te houden.

Hij kan ook terug aan de lijn lopen de laatste 2 weken. Maar meer dan 5-10 minuten gaat niet meer. Nadat hij in maart een paar weken niet meer mocht gaan lopen door een ernstige blaasontsteking, zijn de spieren aan zijn achterhand te hard achteruitgegaan en lukt dat niet meeer. Hij kan wel 20 per dag x 5 minuten lopen, maar in 1 keer, 1 uur lopen, lukt sindsdien helaas niet meer.

Dus zoals gezegd: Jack had er even géén plezier meer in, en had het niet behandelbaar geweest of had hij niet terug beter geworden, dan ... maar goed, het is zijn tijd nog niet, dus we genieten er nog samen van, voor zolang het nog duurt. 

" Mijn Bams was niet ziek, integendeel, maar omdat ze een zware hond van 75 kilo was, en op een gegeven moment niet meer op kon staan uit zich zelve, heb ik het besluit genomen...en haar laten gaan"

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dat is voor de meesten onder ons de grens hé. Natuurlijk kan het door een infectie of ziekte gebeuren dat je hond niet meer recht geraakt. Maar als je hond echt 'op' is dan ... hoe pijnlijk dat ook is , je moet denken aan het comfort van je hondje.

T'is niet gemakkelijk hé. Jack had nu 2 ontstekingen waarvan ik 2x dacht: T'is gedaan. Maar alle twee de ontstekingen zijn behandeld en hij loopt terug vrolijk en opgewekt rond en hij voelt zich duidelijk super nu. 

Hopelijk betert het hé .. je kan het een weekje of 2 afwachten (of een behandeling aanslaat en/of het terug beter wordt) maar ... nu goed, ik denk dat je zelf ook wel weet wanneer het moment daar zal zijn. 

Fijn dat je een coach gevonden hebt die begrip toont  . 

En ook ik weet hoe zwaar en soms moeilijk het kan zijn om een oude hond te hebben . Ziekte , aftakeling,  dementie , het naderende afscheid . Het verdriet , opeens valt de soms intensieve zorg weg . En de moeilijke periode van rouw . Nu had ik wel altijd meerdere honden . Dus je moet door . Met slechts 1 hond kan je in een enorm gat vallen denk ik . En ja een forum kan een enorme steun zijn , al is het maar om de dingen van je af te schrijven . Of ervaringen te delen . 

Heel goed dat je dat doet, heb het hier nooit aangegeven,  ik ga twee x in de week al bijna twee jaar praten met een psycholoog...alleen praten over Bams, ik ben alleen en heb het er moeilijk mee, maar komt goed zo ... zelf dacht ik als ik een hond erbij neem dat het makkelijker zou gaan, je moet verder....Ogin lijkt op Bams, en heel vaak verwar ik dr met Bams, en ik weet dat het loslaten is...komt goed zeg ik steeds.

Het is zo lastig he Caroline. Vorige week dachten we ook even weer dat het einde met Kim nabij was (bleek uiteindelijk gewoon weer een blaasontsteking), maar deze week gaat het opeens weer súpergoed. Nu kun je je weer niet voorstellen dat ze ooit doorgaat. Dat op en neer gaan maakt het lastig. Omdat ze een oude hond is, heeft ze tegenwoordig die kwaaltjes zoals een blaasontsteking. En in eerste instantie denk je dan 'oh, dit is het einde misschien...' en dan blijkt het toch gewoon weer iets dat gefixt kan worden.

Ik geniet maar van haar zo lang het kan, en word af en toe helemaal gek van haar stomme oudehondendingen. Maar die zijn snel vergeven ;)

Het is fijn om hier herkenning te vinden. Ik ben zelf nu aardig op, zowel lichamelijk als emotioneel. Had al in ander topic geschreven dat ik woensdag vanaf mijn werk op de camera zag dat ze haar mand niet uit kon. Na een hoop gespartel lukte het maar door de paniek haar plas laten lopen zag ik toen ik thuis kwam. Alles schoonmaken en de mand buiten gegooid want ze heeft vaker moeite met die orthopedische ondergrond tegenwoordig. Als ik thuis ben ligt ze er nooit in. Maar ja als ik er niet ben is het haar veilige plek. Heb nu dekbedden op elkaar maar natuurlijk vindt ze dat niks. Gisteren had ik late dienst en zie ik op de camera dat ze uren overeind staat en naar de deur staat te kijken of ik eraan kom. Mist dan toch die mand en ik snap niet hoe ze uren achter elkaar kan staan op die oude poten. Afgelopen nacht op de bank gaan slapen maar werd om 2 uur wakker met bonkende migraine en die vreselijke pijn in mijn rug. Dus naar boven naar bed gegaan. Ik kom om 4 uur beneden en ruik het al. Er liggen 2 drolletjes. Weer aan de poets. Blijf het ruiken en ja hoor aan haar voeten, ze heeft er doorheen gelopen. Dus voetenbad gemaakt. Uiteindelijk sta ik dat allemaal op te ruimen, kijk om staat ze achter mij op het kleed te poepen. Vanmorgen 3 rondes gelopen maar mevrouw wil niet plassen. Uiteindelijk om 10.30 dan wel. Maar dat is lichamelijk allemaal zo vermoeiend en dan het constante gepieker of dit zo nog wel kan maakt het nog zwaarder. Maar als ik dan zie dat ze in het bos nog best lang mee kan lopen en geniet van snuffelen. Dan vind ik het toch nog geen tijd. Voor mij is er op dit moment meer niet leuk dan wel. Voor Shep is dat evenveel niet als wel. Dus nu nog balans. Maar ben bang dat die balans snel negatiever zal worden. Omvallen doet ze nu trouwens bijna niet meer. Dat is dan weer wel fijn. 

Ah dat is wel heel erg lastig hoor. Als je het gevoel hebt dat zij toch veel ongelukkig is, dan zou dat voor mij wel meewegen in de beslissing.

Hier is het zo dat Kim af en toe binnen poept, met name 's nachts, omdat ze dan niet snel genoeg buiten kan zijn. Maar als we haar eten en uitlaten goed plannen, gebeurt het niet zo veel, en het is heel gemakkelijk op te ruimen gelukkig. (Haar nachtkussens gaan wel vaak in de was :P). Binnen plassen doet ze eigenlijk nooit, maar begon ze dus wel een beetje te doen. Maar dat komt hier dus heel duidelijk door de blaasontsteking. Nu heeft ze sinds maandag antibiotica en het is weer compleet voorbij. Gewoon dom van ons, we hadden weer te laat door dat ze een blaasontsteking had. Daar is ze toch blijkbaar wel een stuk gevoeliger voor geworden.

En we kunnen haar dus tillen; ze slaapt bij ons op de slaapkamer en we tillen haar omhoog en omlaag. (Daarom lukt het dus ook niet altijd om haar op tijd buiten te krijgen.) Dat lukt met Shep natuurlijk niet... is er geen mogelijkheid om tijdelijk gewoon een matras voor jou beneden te leggen? Of zelfs een bed(bank) die beter ligt?

Wij hebben nu het voordeel dat Kim nog steeds heel weinig alleen hoeft te zijn want mijn man is veel thuis aan het werk nog. Maar als ze alleen is, kan ze nog op de bank springen en dan ligt ze daar te slapen... maar als ze de hele tijd onrustig zou rondlopen en ongelukkig zou zijn, dan zou ik er ook moeite mee hebben om haar nog door te laten gaan.

Jack kan het allemaal nog uren ophouden en alleen gelaten worden, hij ligt dan gewoon uren naar de schuifraam te staren en wacht tot mama en papa terug thuis zijn.

Als wij in de ochtend weg gaan en in de namiddag terug thuis zijn, dan staat meneer zijn blaas meestal wél op springen, maar buiten een paar druppels (hij druppelt wél een beetje als hij moet plassen, maar dat is op zijn leeftijd normaal denk ik) is er dan ook niets te vinden op de vloer. Een drol heeft er nog nooit gelegen tot op heden.

Maar natuurlijk wat nu tov vroeger wel meer gebeurd is, dat ik wakker word door gelik (hij slaapt bij ons in bed) in mijn gezicht en dat meneer moet plassen om 2u, 3u, 4u, 5u en 6u in de ochtend. Gelukkig hebben we hier een beurtrol (ik en vrouwlief). 

Jack kan dus belange na niet zolang meer lopen als Shep. Maar het is lastig vergelijken. Jack zijn rugje is al héél zijn leven slecht. Als hij drinkt aan zijn drankbak dan zie je zijn voorpoten scheef staan (hij zet daar enorm veel kracht op) en zijn achterpoten staan op minder dan 1 cm uit elkaar en hij plaats die schuin/scheef. Héél vreemd om te zien, als je dat nog nooit gezien hebt!

Maar is dat van ouderdom? Neen. Hij staat zo al 16+ jaar aan zijn drankbak. Er is iets mis aan zijn rugje én dat is al héél zijn leven zo (toch van het moment dat wij hem uit het asiel zijn gaan halen toen hij 9 maanden oud was). Ik schrik er wel van dat hij dat nog steeds kan compenseren en recht kan staan aan zijn drankbak en zelfstandig kan drinken, want zo krom staan is toch niet evident.

Opmerking: Neen als hij loopt dan staat hij niet scheef. Maar aan zijn drankbak moet hij zijn hoofd laten zakken om te drinken en dat hindert ergens 'iets' in zijn rugje, dat niet goed zit. (De dierenarts sprak van foutief terug aan elkaar gegroeide ... daar was niks meer aan te doen. Vermoedelijk is hij op jonge leeftijd zwaar mishandeld geweest)

Dat binnen poepen is ook niet vaak hoor. Ze had bij de laatste ronde niet meer gepoept, dus kwam het vannacht. En door beetje dementie geeft ze dat niet meer aan door naar de deur te lopen zoals voorheen wel. Altijd stevige drollen. Dus als ik erbij ben zo opgeruimd. Maar als ik er niet bij ben, loopt ze er dus doorheen. En dan zit het tussen die voetkussens en over de vloer uitgesmeerd. Plassen binnen verder niet want ze plast juist weinig. Kan dat goed ophouden. Alleen laatst dus niet door de paniek van niet uit die mand kunnen. Tja dat moeilijk alleen kunnen zijn vind ik ook zielig. Dus zit nu te twijfelen of de mand terug moet. Daar gaat ze dan wel in ipv naar de deur staren. Maar moet dit weekend werken en kijk ik eerst nog even of ze aan de dekbedden went. Aan deze mand wennen duurde destijds ook paar dagen. Wat knap dat Kim nog op de bank kan springen. Shep zet haar voorpoten erop en dan geef ik haar een kontje. Ik ben alleen en kan haar dus niet de trap opdragen. Heb al eens eerder geschreven dat ik bang ben dat ze onrustig wordt van matras of bed beneden. Ze raakt nu snel in de war van verandering. Als de bank mij echt niet meer lukt kan ik het altijd nog wel proberen.

Ziet Kim nog goed? Want dat wordt bij Shep ook wel lastiger.

Caroline, begrijp dat er gewerkt moet worden, maar is er niemand die op haar kan passen een paar uurtjes ..? 

" Caroline, begrijp dat er gewerkt moet worden, maar is er niemand die op haar kan passen een paar uurtjes ..?  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Nee die is er niet. Mijn vrienden moeten ook werken en de avonden thuis bij hun gezin zijn. Maar ik werk speciaal voor Shep maar 24 uur. Nu toevallig 4 diensten maar vanaf maandag ben ik dan weer een week vrij. Dat wisselt steeds.

Het is zo ontzettend uitputtend om dag in en dag uit bezig te zijn met het aanstaande overlijden van je hond. Alsof ik er op aan het wachten ben dat het snel gebeurd. Ipv te genieten vd hondjes nu ze er nog zijn. Ik zeg dat minstens 1x per dag tegen mezelf, maar hoe accepteer je dat elke dag er iets aan de hand kan zijn met je hond. Nu is Dave de hele avond al rondjes aan het rennen vd jeuk. Ik heb hem vandaag gewassen en dat lijkt het alleen maar verergert te hebben. En sun is vandaag veel meer aan het drinken en plassen dan normaal. Ik vind haar ook slecht slapen de laatste dagen, ik zie dat ook aan haar pafferige ogen. Ik wil zo graag dat de herfst gaat komen en de temp minder wordt. Dat maakt het altijd beter. En ik kijk zo uit naar 4 okt 15u. Als ik de deur van mn werk sluit en een maand vakantie heb. Laatste loodjes, zeg maar. 

Heb je fb? Zet een berichtje neer. Ik ben geprezen met veel hondenvrienden waar ik gelukkig altijd terecht kan. Maar daarentegen pas ik ook veel op andere honden. Dus voor wat hoor wat. Het is vaak ook een kwestie van durf te vragen  

Ik heb mijn oudje een dikke maand geleden helaas moeten laten gaan dus ik kan niet meer lekker meepraten, maar ik wil jullie wel meegeven om gewoon van elke dag lekker te genieten. Probeer niet te veel na te denken over hoelang jullie nog hebben, al weet ik hoe moeilijk dat is. 

Ik voel me ook zo Chantal. Het is moeilijk om te genieten als er steeds weer iets aan de hand is en er steeds die angst is dat het op een gegeven moment echt niet meer gaat. Jij zat vanavond ook met een onrustige hond. Hier ook weer. Geen jeuk maar bijna iedere avond die onrust en dat uit zich in heel hard hijgen. Word daar helemaal gek van, dus ik snap je. En als ik niet beneden slaap dan slaapt Shep ook gewoon de hele nacht niet. Nu ligt ze eindelijk rustig. En dan doe ik alles op mijn tenen en durf niets te eten te pakken omdat ik bang ben dat ze dan weer wakker wordt en gaat hijgen.

Ik heb geen fb maar wil ook geen vreemden in mijn huis. Ik heb wel vrienden met honden maar die hebben hun eigen dingen en kunnen niet een halve dag of avond bij Shep gaan zitten. Shep kan ook niet daarheen want heb geen rijbewijs en kan haar dus niet brengen. Ook is ze in een ander huis nog veel onrustiger sinds een paar maanden. Misschien is de mand terug toch de oplossing.

Natuurlijk kan je wel meepraten als je dat zou willen. Als je je hart wil luchten of vertellen hoe jij het afscheid hebt ervaren. Hoe oud is je hond geworden?

Mijn oudste is bijna 11. Hij is gelukkig nog springlevend. 1 bolletje aan de flank dat wel wat groeit, maar goed, in januari heeft hij altijd zijn jaarlijkse check ups dus als het niet ontzettend hard groeit in de tussentijd, laat ik het pas dan controleren.

Ik vind oudere honden zelf erg leuk, ze hebben zoveel wijsheid. Ik hoop dat ze allemaal mogen gaan zoals mijn 1ste hond. Op 1 avond tijd van spring levend naar dood.

Weken/maandenlang tobben zie ik ook tegenop en zal ik denk ik ook nooit doen. 

Owh gatsie :( Dat zal een continue strijd zijn met jezelf. Mijn vorige is dan niet zo oud geworden door lichamelijke problemen maar dat laten gaan? Pfffff, wat een strijd.

Mijn oudste is een britse korthaar kat (lekkere platte snuit, ergens opgelopen in een relatie "Past bij me handtas" vriendinneke) Nu is ze nog aardig actief maar vergeleken met vroeger? Wordt het wel minder, veel slaapjes tussendoor. Wordt al gek bij de gedachte om het weer te doen als ze echt iets krijgt en het kan niet meer.

Snap wat je bedoelt, je wilt door maar weet van binnen dat het niet meer kan. Heel veel sterkte. Doe een opbaring, gaf mij rust dat zelf netjes maken en in het mandje leggen.

Doe het ook thuis. Daarna hebben we hem zelf weggebracht, gewassen en in het mandje gelegd. Gaf rust. Heb ook weleens een Bram moeten laten inslapen in een volle praktijk. Doe ik nooit meer! Je krijgt de tijd maar er zitten ook andere dieren en maatjes die ook hulp nodig hebben.

Dankjewel 

Bij mij is het eigenlijk plots heel snel gegaan, ze werd de laatste tijd natuurlijk wel al wat ouder, en zoals jouw Shep had ze veel moeite met haar achterhand. Het deed me vaak veel verdriet om te zien hoe ze door haar achterpootjes zakte tijdens het plassen, en dan moest ik haar elke keer helemaal afspoelen. Ze sliep erg veel, maar had ook nog haar zotte momentjes. Ik ben studente dus met de coronaperiode ben ik een lange tijd thuis geweest, dat heeft haar erg veel deugd gedaan. Ze week geen meter van mijn zijde, op geen enkel moment van de dag. Misschien niet de meest gezonde relatie maar ach, ze was al zo oud... Tot ze plots stopte met eten en haar mand niet meer uit kwam om naast me te komen liggen terwijl ik aan tafel zat. 2 Dagen later begon ze wat slijm te verliezen. Een baarmoederontsteking. Mijn wereld stortte in.

Ze had er blijkbaar al even last van zei de DA, en ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan, de plotse sloomheid, het niet eten, ... Maar ik dacht dat het domweg ouderdom was en had niet verder nagedacht. Ze was een Cavalier King Charles Spaniël, en is 16 jaar, 2 maanden en 15 dagen oud geworden. Door haar slechte hart en algemene zwakke toestand heb ik besloten om afscheid te nemen en haar ongemak niet te verlengen. Ik weet dat ik mezelf gezegend mag noemen met de prachtige leeftijd die ze bereikt heeft, maar ze is 16 jaar lang mijn beste maatje en schaduw geweest. En het is een enorme leegte die achterblijft. Soms denk ik dat ik het gerinkel van haar penning hoor, of het geluid van haar nageltjes op de vloer. Maar dan besef ik dat ze er niet meer is en dat dat helemaal niet kan.

Hier ook een ouwetje van inmiddels bijna 14 jaar (19 november). Niet te geloven hoe snel het gaat, ik weet nog dat ik op 13 november 2009 op het forum kwam in de nacht dat ze haar nestje kreeg. Dobber is door de jaren heen wel een halve melkklier kwijtgeraakt (melkkliertumor) en later nog een oog vanwege een glaucoom. Heel wat jaren getobd met allergieën, maar sinds een aantal jaren met eerst homeopathie en daarna reguliere middelen is ze nu nagenoeg jeukvrij. Wel heeft ze een zwakke achterhand en ze is ook al aardig doof en blind, maar zoals het nu gaat mag ik in de handjes knijpen. Hopelijk zet het zo nog even door! Ik geniet elke dag van haar, want als er iets is dat het akkefietje met het oog me duidelijk heeft gemaakt, dan is het dat het van de ene op de andere dag anders kan zijn. 

Nog even 2 fotootjes van mijn Dobbertje:

Maar wat fijn dat ze de laatste periode van haar leven constant bij je heeft kunnen zijn. Ze zijn vaak opeens zoveel aanhankelijker op die leeftijd. Shep vond het altijd prima als ik weg ging want dan krijgt ze een koekje. Rende al naar haar mand om het koekje te krijgen. Nu wordt ze onrustig als ze ziet dat ik weg ga en naar de mand voor iets lekkers doet ze niet meer. Omdat ze dat soort dingen gewoon niet meer weet. Sinds kort loopt ze ook ons huis voorbij enzo.

Ik vind het zelf altijd vervelend als mensen zeggen maar je hond heeft een mooie leeftijd bereikt tegen mensen die net afscheid hebben genomen van een oude hond. Ik vind dat het dat juist moeilijker maakt ipv gemakkelijker want juist omdat je al zolang samen bent en op elkaar ingespeeld ga je haar des te harder missen.

Hoe ga jij nu om met het gemis?

Anouk ik had het fijn gevonden als je eerst even had gevraagd of je hier een foto van je overleden hond kan plaatsen. Is voor mij behoorlijk confronterend en kan daar op dit moment slecht tegen.

Wel fijn dat ze geen last meer van die jeuk heeft. Vreselijk is dat. En ook beetje zelfde problemen als Shep. Zwakke achterhand en doof en slecht zien. Het gaat opeens zo hard bij honden he. Een jaar geleden was Shep nog veel fitter en snapte ze alles nog. Nu echte oude bes. Voel tegenwoordig zelfs haar ribben. Die waren altijd ver te zoeken omdat ze na haar sterilisatie aan was gekomen wat er moeilijk meer af ging. 

Wat fijn de herkenning in elkaars verhalen.

Mijn oudje is voor een hondje van 4.5 kilo zo oud nog niet al is hij inmiddels wel een senior. De dierenarts heeft inmiddels staar geconstateerd al valt dit nog alles mee.

Mijn hond is geboren met meerdere ernstige aangeboren hartafwijkingen en heeft een levensverwachting van twee jaar gekregen van de cardioloog waar hij als jonge hond onder controle was. Het gaat op zich goed met hem, hij heeft inmiddels wel hartfalen en krijgt medicijnen om te ontwateren maar hij gaat verder nog lekker zijn gang. Lange wandelingen zitten er niet meer in, hij geeft tijdens een wandeling zelf aan door om te draaien en weer richting huis te lopen wanneer het voor hem genoeg is. Nu het s, morgens kouder word en soms regent heeft dit meer te maken met dat hij al snel naar zijn warme vetbed op de bank wil.

Mijn grootste hoop en angst is om hem s, morgens dood in zijn bench te vinden. Voor hem hoop ik dat hij in zijn slaap komt te overlijden maar als hij een keer s, morgens niet gelijk reageert als ik bij zijn bench kom dan zit mijn hart in mijn keel. Van de week heb ik de buitenren schoon gemaakt en binnen gezet mijn gedachte is dan wel, ik hoop dat je er volgend jaar ook nog van kan genieten.

Ik heb mij voorgenomen dat wanneer hij benauwd gaat worden ik hem laat gaan, ik wil geen enkele kans lopen dat hij stikt in zijn eigen vocht. Hij is nog niet echt benauwd geweest, hij hoest wel vooral als hij zich opwind en hij maakt soms wat rare geluiden die ik niet helemaal kan thuisbrengen. 

Ik leef nu al zo lang met de gedachte dat ik hem ieder moment kan verliezen dat ik er inmiddels niet meer zo bij stil sta. Het is gewoon een wonder dat hij al oud is en ik hoop dat ik hem nog een tijdje bij mij mag houden.

Een echoafdruk van het hart van Balou, er mist een tussenwand, al zijn hartkleppen lekken en het deel van het hart waar de wand mist is erg uitgezet. Dit alles heeft natuurlijk ook gevolgen voor zijn longen, hij heeft al vanaf dat hij één jaar is vocht achter zijn longen. Toch doet hij het goed mijn klein wondertje.

Excuses dan, voor mij ligt hij er netjes bij en is net alsof hij slaapt. Vandaar dat ik het met je wilde delen. Bij mijn kat Bram? Heb ik echt enorm spijt dat ik het in de praktijk heb laten doen, al heb ik haar meegenomen naar huis achteraf? Is toch het eerste beeld wat ik van haar heb in die grauwe kille kamer.