Oudjes klets topic

Ik dacht dat ik al iets geplaatst had, maar kennelijk is dat niet zo. 

Mijn mooiste, liefste, gekste en trouwste Simba (13,5) heeft vandaag de strijd verloren. De hele nacht was vreselijk, want Simba had het zo benauwd en reutelde behoorlijk. Vanaf 6 uur was ik behoorlijk wanhopig en probeerde ik van alles om mensen hierheen te krijgen om hem zijn rust te geven. Helaas kon niemand en hem naar Amsterdam brengen was geen optie, daar was hij veel te zwak voor. 

Om kwart over acht kwam het verlossende woord van Wouter van "Euthanasie aan huis". Hij kon hierheen komen. Ik probeerde eerst de dierenkliniek nog, maar die konden donderdag pas iemand een huisbezoek laten doen. Rond 10u was de dierenarts hier en Simba adrenaline zette meteen in, want er was een vreemde man binnen. Maar dit was voor korte duur, want hij stortte ook meteen weer in. Na mijn verhaal en beeldvorming, zag de da ook dat Simba stik benauwd was. Hij gaf hem zijn narcose middel, maar moest na 10 min nog bijgeven. Terwijl de da bezig was met het laatste middel en ik Simba in mijn armen had, zag ik in mijn ooghoeken dat Sunny weer een epileptische aanval kreeg. Gelukkig zat ze veilig bij mijn vriendin en was er een da in huis. Dit alles bleek toch ws allemaal veel te veel zijn voor mijn meisje. 

De da probeerde een infuus in de ene poot, dat lukte niet. Toen in de andere poot. Maar het bleek dat Simba zo'n lage bloeddruk had, dat er geen druppel bloed uit zijn injectiewondjes kwam. Hij was al aan het overlijden, zo slecht was hij al. Nog voordat het hele middel ingespoten was, was Simba al weg. Om 10:21 verloren Sunny en ik ons mannetje. 

Ondertussen de da gevraagd om even naar Sun te kijken, want die was flink in de war. Het ging oke met haar, maar wel morgen naar eigen da en medicatie in huis halen voor epilepsie ( ze heeft nu 2 insulten in 10 dgn gehad). 

Hierna Simba naar het dierencrematorium gebracht, urn uitgezocht en afscheid genomen. Met een gebroken hart moest ik hem achterlaten. Simba vond het vreselijk als ik hem ergens achterliet, hij was altijd zo trouw aan mij. En toen naar Sunny, waar een vriendin van me bijgebleven was in de tijd dat ik en andere vriendin weg waren. 

En nu hebben we een gigantische kater. Ik had bedacht dat ik na dit alles het huis wel even kon uitvluchten, samen met Sun. Maar nu Sun zo moe is en aan het bijkomen is, kan dat dus niet. Dus zit ik op de bank bij haar, alles te overdenken. Hoe opgelucht ik ben dat Simba geen pijn en ongemak meer heeft. Maar ik mis hem. Ik mis ze allebei. Allebei mijn mannen. Morgen is het een maand geleden dat Dave ons verliet. En door alle toestanden daarna werd ik daar een beetje doorheen gewalst. 

Voor nu voelt het als een nare droom. 

Dag lieve gekke Rommie, dag grote gek, piercer van enkels, uitschelder van buren, blaffer naar alles vanuit de auto, grote bordercolliereuen fan, mijn maffe chagrijn, ik heb van je genoten.

Je was geweldig voor ons en de mensen en dieren die je lief had. Je wist altijd precies hoe je bepaalde vierpotige vrienden op de kast kreeg, kijk maar hoe bang Santos altijd voor je was. Bepaalde honden liepen je graag met een grote boog voorbij, omdat je een bepaalde respect meedroeg. Met jou viel niet te sollen, dat wist iedereen en je hoefde dat niet eens te zeggen, honden wisten het gewoon. 

Mijn Simba die hield van de zon en heel graag de wereld ondersteboven bekeek. 

Er was helaas meer met je aan de hand en ik zag je de laatste twee maanden steeds meer aftakelen. Eerst met eten. En na de narcose voor je gebitsbehandeling, 2 dagen nadat je Dave als broer verloor, ging het heel vlug. Er gebeurde iets in je kaak, lymfeklieren, tong. Tot we met kerst bij de spoeddienst zaten met jouw longontsteking. En dit heeft je geveld. Je was nog maar een schim van jezelf. De Simba die we kenden was niet meer. Je was er klaar voor, want je at niet meer en was zo verschrikkelijk moe. Bedankt dat je zo duidelijk was. Alleen spijtig dat het toch net weer 2 dagen te laat was, in plaats van 1 dag te vroeg. 

Je laatste ritje op je kar heb je naar de auto gemaakt en over een paar dagen kom je weer thuis en zet ik je bij je broer. 

En nu is er flink werk aan de winkel met Sunny. Wil je haar daar een beetje bij steunen? Dat kan ze zeker gebruiken. Ze is nooit de enige hond geweest. 

Dag lief mannetje, en weet, al was je maar 4,5 jaar bij mij (als fosterfailure): je was zo welkom en geliefd. 

Till we meer again 

Voor zijn 1e gotchaday in 2019, had ik deze gemaakt.

Chantal sterkte meid ik steek een kaarsje aan voor jou en jou mooie honden 

Práchtig verhaal, Chantal.

Heel veel sterkte gewenst in deze donkere tijd.

Veel sterkte Chantal. 

Heel veel sterkte!

Wat verdrietig en zwaar! Heel veel sterkte!                                                                

Wat enorm zwaar en verdrietig, afscheid van 2 honden in een maand en dan nog een zieke hondenmeis die nu ook niet lekker gaat.

Heel veel sterkte en dikke knuffel

Je schrijft zo mooi en vol liefde over je honden.

Nu nog maar een zorgenhondje.

Veel sterkte.

Bedankt allemaal. 

Het was vandaag een rollercoaster aan emoties en gevoelens. Ik ben een tornado in huis geweest. 3 of 4 Wassen gedraaid, alle manden vd mannen naar de vliering, kerstboom afgetuigd en weggehaald, mn huishouden op zn kop gezet, flinke ochtendwandeling gemaakt in de zeikregen, mensen bezocht of ze iets willen betekenen voor mij en Sun als oppas en natuurlijk naar de dierenarts geweest. 

Haar urine was oke. Beetje bloed erin,maar dat is kennelijk oke. Dat zegt de da. We wachten toch nog even met medicatie of Sun nog een insult krijg (heb wel diazepam stesolid mee). Als dat weer voorkomt, dan gaat ze door de mangel (hartecho ed). Da zei dat het een epileptische insult kan zijn geweest (geen aanval; ze was bij bewustzijn), het kan een flauwte geweest zijn of iets in haar hoofd zitten. Oftewel lekker geruststellend. Ik heb Sun ook flink laten bekijken. Elk bultje, putje, dingetje heb ik laten voelen, de oren en gebit gecheckt. Gezegd dat zij nu de belangrijkste op de hele wereld is, en dat werd genoteerd . 

Nog over Simba gehad en hoe dat gegaan was en hoe teleurgesteld ik ben in het dierenartsenwezen. Dat je, als wanhopig persoon met een creperend en stervend dier, bijna geen da kan vinden die bij je thuiskomt buiten kantooruren. Ze kon het alleen maar beamen. Ik ga nu uitzoeken of het überhaupt mogelijk is om geschoold te worden om zelf te kunnen en mogen euthanaseren van dieren. Of dat je dan de hele da opleiding moet doen. Als dit kan (misschien BIG scholing of iets), dan ga ik dat doen. Dat gevoel van vorige maand en vooral gisternacht/ochtend wil ik nooit meer voelen. Zo machteloos. Dus tijd voor actie.  Maar ook gehad over het feit dat het eng toevallig is dat beide mannen iets onbekends hadden rond hun kaak/hoofd. Dat vond de da ook. Maar het heeft geen zin hier verder over na te denken, valt niet te onderzoeken meer. We zaten wel mogelijkheden op te noemen: zelfde medicatie, supplementen, geen vies huis dus geen bacteriën, aardstralen. Binnenkort bezoek ik een medium (ja ja). Misschien krijg ik daar inzicht. 

En vandaag is het alweer een maand geleden dat Dave ons verliet. Ik heb dit inmiddels een plekje kunnen geven. Dat was eigenlijk wel snel. Maar ik liet dat niet toe, omdat ik me schuldig voelt/voelde dat ik veel verdrietiger hoort te zijn. Nu ook met Simba. Uiteraard ben ik verdrietig en in de rouw, maar in mijn hoofd was ik in de veronderstelling dat ik helemaal stuk zou zijn als 1 vd mannen, en zeker met 2, zouden overlijden. Maar ik heb me er bij neergelegd en in berust. Huil niet de hele dag en vind het stiekem ook fijn om niet meer 24/7 het gevoel van onheil en zorgen te hebben dat er iets kan gebeuren met de mannen. Dat heb ik nl 3 jaar lang gehad. De angst dat ze elk moment zouden kunnen wegvallen en daar proberen de controle in te krijgen door ALLES, maar dan ook ALLES eraan te doen om het niet zover te laten komen. Medicaties, supplementen, fysio, da bezoeken, acupunctuur, hollisten, huiswerk doen en nog meer huiswerk doen, de ene operatie na de andere, alles werd gedaan. En dan overlijden ze aan iets anders dan dat je gedacht had. Iets buiten mijn controle. Maar ik weet gewoon dat ik alles heb gedaan wat ik kon. Dus ik heb vrede. Zeker omdat de mannen ook zelf aangaven er klaar voor te zijn en er geen andere optie was. Zo! Even een diepe sprong in zelfreflectie. 

De mannen waren soulmates en nu zijn ze samen. Misschien miste Simba Dave wel zo ontzettend dat hij het opgegeven had. 

Nu is het ik en Sun. Voorlopig blijft dat even zo. Met her en der een logeetje die we ontvoeren van vrienden. En wat de toekomst brengt gaan we nog zien. Tweede kans hondjes hebben de neiging op mijn pad te komen, dus we wachten gewoon af. 

Chantal, wat verdrietig, ik lees het nu pas....heel veel sterkte .    Je hebt het mooi omschreven. 

En wauw. Dan zijn we alweer 5 weken verder nadat Davy overleed en 1 week sinds Simba overleed. Het was absoluut geen makkelijke week, ook zo met oud en nieuw erbij. Ik dacht de 29e wel dat het goed ging, maar damn, kwam daarna de klap ever.  Maar ik denk dat Sunny en ik wel op de weg terug zijn. Nu aan die mishandeling met vuurwerk een einde lijkt te komen (er wordt natuurlijk nog steeds her en der geknald zo op 3 jan. Dit door de domme onder ons die niet weten wanneer het 1 jan was, gok ik.) Ik probeer meer met andere hondjes af te spreken. Net ons Wally thuis gebracht, die we gisteren opgehaald had. Zodat we even een vrolijke noot in huis hadden.

Paar keer bij mijn ouders geweest met Sun bij haar vriendinnetje Xenna. Zo fij dat Sun mee mag nu.

En vandaag met de HUS van een vriendin wezen wandelen.

Vanavond komt Sunny's grote liefde langs voor op de koffie. Ook een Roemeen met een flinke gebruiksaanwijzing, maar Sun wordt helemaal vrolijk als ze hem ziet. Dus ik wil hier meer mee doen. En dit is stap 1. 

Morgen moet ik weer werken. Net als donderdag en vrijdag. Heb nu al buikpijn, maar het moet. Ben benieuwd hoe Sunny zich gaat houden als ze alleen thuis is (heb dat niet kunnen oefenen/ trainen met alle stressfactoren van afgelopen week.). Maar een vriendin haalt haar morgen op, donderdag een buurvrouw en vrijdag gaat ze met me mee. En dan een weekje vrij. En dan wil ik een positief weekje. Even leuke dingen doen met mijn meisje. Heb in geen jaren een onbezorgde vakantie gehad. Altijd was er wel iets aan de hand met 1 of 2 vd mannen waardoor mijn zorgknop weer overuren maakte. Ik vraag me af of ik nog weet hoe dat voelt. 

Oh, en allemaal de beste wensen nog. 

Gisteren is 1 van mijn pups ingeslapen uit mijn 1ste nest, het blijft toch zo verdrietig om het te moeten horen :(  14,5 jaar dus wel een fantastische leeftijd en een liefdevol leven gehad, maar toch vloeien de tranen dan :(

Vandaag krijgt Runar een heel uitgebreide echo onderzoek, hart, buik, longen... alles wat bekeken kan worden, zal bekeken worden. Mijn Da'en hebben een nieuw echo toestel en ze hadden een slachtoffer nodig om het te testen. Leuk meegenomen dus! Je weet immers maar nooit dat er iets opduikt.

Echo was prima, hart, lever, nieren, galblaas, maag... Alles zoals het zijn moest. Enkel een vergrote prostaat te zien, dit gaat ze volgende week nog even rectaal voelen en dan vermoedelijk chemisch castreren. 

De aorta had ze nog niet in beeld, een uur bezig geweest en dat bleek te kort, dus volgende week ronde 2.

Ach. Gecondoleerd. Blijft altijd moeilijk. Heb twee vrij moeilijke dagen gehad met alleen maar huilen, zonder dat er een stop op zit. Het is allemaal om te janken. 

Wat fijn dat dat kan. Zo' n gratis echo. Hopelijk komt er verder geen enge dingen uit het prostaat- en aorta onderzoek. 

Chantal je gaat weer verder, ja het zal moeilijk zijn , maar je hebt er weer een vriendje bij....en daar ga je ook weer voor zorgen, even er uit, ja dat is even bijkomen voor je....Dagmar ook jij veel sterkte, verlies zal er altijd zijn en het zal altijd moeilijk blijven als er een dierbare hond heen gaat.....Runar even door de molen , zodat je weet of alles okee is, mooi dat je dat doet...hopelijk alles in orde....

Ik heb je teksten vandaag gelezen en wat een rollercoaster.

je hebt prachtige hondjes die zeker nog met je meelopen. Je hebt alles gedaan en gegeven en daar mag je trots op zijn. nu de focus op je meisje en jezelf.

" Chantal je gaat weer verder, ja het zal moeilijk zijn , maar je hebt er weer een vriendje bij....en daar ga je ook weer voor zorgen, even er uit, ja dat is even bijkomen voor je....Dagmar ook jij veel sterkte, verlies zal er altijd zijn en het zal altijd moeilijk blijven als er een dierbare hond heen gaat.....Runar even door de molen , zodat je weet of alles okee is, mooi dat je dat doet...hopelijk alles in orde.... "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Jup. Met vallen en opstaan. Even vraagje. Welk vriendje heb ik er weer bij en ga ik weer voor zorgen? Ik heb alleen Sun nog en daar zorg ik al sinds 2012 voor . Of weet jij meer dan ik? 

Niet normaal idd. Een grote emotionele chaos. Ben nog steeds kapot. Had nu weekje vrij, komt weinig uit mn handen. Wandelen met Sun, beetje stofzuigen, Netflixen, bankhangen en ijs eten is de dagelijkse gang van zaken. En regelen dat Sun onder de panne is als ik zaterdag weer gaat werken, want madame heeft besloten niet meer alleen te kunnen blijven als ik wegga. En het gaat me ook niet lukken om dat te trainen voor zaterdag (als dat al gaat lukken met haar). Één grote puzzel oplossen, maar het lukt wel. 

Ik hoop dat de mannen hier nog zijn. Op 1 jan lagen Sun en ik op de bank, waren we in slaap gevallen en zag ik later op de kamer een lichtiets voorbij komen. Kan een vlieg geweest zijn, die er nu niet zijn. Of misschien iets mooiers. Met de dood van mijn hond in 2015 gebeurden er daarna meer onverklaarbare dingen dan nu. Je zou toch verwachten, met 2 hondjes weg, dat er meer zou gebeuren. Maar nop... Beiden net zo koppig in de dood als in het leven. . 

Dan heb ik het verkeerd begrepen hoor...

Hier nu 2 oudjes. Kyra wordt volgende maand 12. Zij heeft een eenzijdige stembandverlamming, maar nu het niet zo warm meer is, gaat het goed met haar. Ze kan alleen niet meer blaffen, al trekt ze zich daar niets van aan en probeert het dus toch. 

Remy is 13 en geeft op dit moment meer zorgen. Vorige maand is er een tumor uit zijn nek verwijderd. We zijn nog in afwachting van de uitslag. De biopsie wees wel uit dat het kanker was, maar niet welke soort. Dus of het een enkele tumor was, die niet uitzaait of dat we uitzaaiingen kunnen verwachten. Helaas kreeg hij afgelopen woensdag een beroerte (net toen ik met mijn buurvrouw en 1 van haar hondjes naar de dierenarts was). Dus donderdag en vrijdag met Remy bij de dierenarts gezeten. Ze heeft röntgenfoto's en echo's gemaakt, bloedonderzoek gedaan en hem een infuus gegeven met vocht en medicijnen. Dat kon ze gelukkig allemaal doen zonder narcose. Daar kwam verder ook niets uit, behalve dat de vorm en grootte van zijn nieren afwijkend zijn, maar zijn nierwaarden zijn goed. Ze vroeg nog of we een mri of een ct scan wilden laten maken. Dat kon ze niet zelf, maar dan kon ze me wel doorverwijzen. Maar dan moet hij waarschijnlijk wel onder narcose (niet goed voor zijn hoofd) en het maakt de behandeling niet anders. We zouden dan alleen te weten kunnen komen in wel deel van de hersenen de bloeding zit en het zou iets kunnen zeggen over hoe lang hij hiermee nog kan leven. Om deze reden heb ik besloten dat niet te laten doen. Inmiddels zit er ook wel wat verbetering in. Hij loopt niet meer zo wankel, zijn ogen staan rustiger, hij zakt niet meer door zijn achterpoten en vanochtend is hij zelfs 2 keer op de bank gesprongen. Eten is nog wel minder. Maar wat hij eet, blijft er tenminste wel in. Even afwachten of er nog verder herstel optreedt de komende dagen. Volgende week weer contact met de dierenarts, hoe het dan gaat. 

Ik vind dit meer als gvs klinken ipv een beroerte. Heeft mijn hond ook gehad en mijn da zei toen ook beroerte maar ik wist zelf bijna zeker dat het gvs was. Ben naar andere da gegaan en die bevestigde wat ik al dacht. Vroeger waren er veel da's die gvs niet kenden en daardoor zijn er vaak honden ingeslapen terwijl dat niet nodig was geweest. Mijn nieuwe da was verbaasd dat er blijkbaar nog steeds artsen zijn die het niet kennen of herkennen.

Ik twijfelde er eerst ook aan en mijn dierenarts noemde gvs in eerste instantie ook als een van de mogelijkheden. Zij kent het dus wel. Waarom ze tot de conclusie kwam dat het een beroerte was, weet ik niet precies. In dit soort situaties is het soms toch wel lastig dat je niet in je moedertaal kan communiceren. Mijn dierenarts spreekt gelukkig wel goed Engels, in het Hongaars zou het helemaal lastig zijn, maar toch. Maar ik houd inderdaad in mijn achterhoofd dat het ook gvs zou kunnen zijn. Maar tot nu toe lijkt de behandeling die hij krijgt wel aan te slaan, dus is er nu geen reden om verder te zoeken. Overigens merkte ik gisteravond en vandaag, dat hij wel moeite heeft met iets aan te pakken. Een koekje bijvoorbeeld. Dan hapt hij de eerste keer mis. Dus of verminderde coördinatie of wellicht minder zicht? Ook maar even in de gaten houden dus of daar nog verbetering in komt.

Goed dat je da het wel kent. Shep had erg heftige gvs en kon de eerste dagen ook slecht iets aanpakken en ook niet eten maar dat kwam omdat haar hoofd scheef stond. Haar ogen hebben 4 dagen geflitst. Nadat het flitsen ophield ging het langzaam steeds beter.

Wat het ook is, iig veel sterkte en ik duim dat het meevalt

Dankjewel. Zijn hoofd staat ook scheef. Hij heeft ook een poliep in zijn rechteroor (dat ontdekte de trimster vorige week). In eerste instantie dacht ik dat dat misschien de oorzaak zou zijn, maar volgens de dierenarts zou dan zijn hoofd scheef staan met zijn rechteroor naar beneden, maar bij hem is het juist met zijn linkeroor naar beneden. Die poliep moet er wel uitgehaald worden als hij groter wordt, maar nu maar even niet, want daarvoor moet hij wel onder narcose. Verder inderdaad maar even afwachten. Hopelijk zet het herstel door.

Scheef hoofd hoort toch echt bij gvs. Shep had dit toen ze net 13 was geworden. Haar hoofd was na 2 weken veel minder scheef maar is altijd beetje scheef gebleven maar daar had ze verder nooit meer last van. Ze is uiteindelijk 15 jaar geworden. Ik hoop gewoon heel erg dat het gvs is bij jouw hond omdat ze daar bijna altijd zonder problemen weer bovenop komen.

Hier ook ervaring met gvs. Tenminste, als jullie ouderdoms vestibulair syndroom bedoelen :). Dobber heeft het een hele tijd geleden gehad, ik schrok me dood. Binnen een paar uur was het ook weer weggetrokken, maar achteraf houdt ze daardoor sindsdien haar hooft heel ietsjes scheef. Vorige week had ze het weer. Heel wankelig en kon niet focussen met haar oog. Again, 3 uur later was het weer bijgetrokken en merkte ik niks meer aan haar ... Binnenkort naar de DA om haar oren na te laten kijken, want daar is al een tijdje iets mysterieus' gaande en ik vermoed dat dit er wel eens mee te maken kan hebben. Hopelijk gaat het bij jullie ook snel de goede kant op ...

Dan hoop ik ook maar dat het inderdaad gvs is. De vooruitzichten zijn dan zeker gunstiger dan bij een beroerte. 

Aan de GVS had mijn Davy zijn bijnaam te danken: schevie Davy. Altijd dat koppie scheef. Als leuke erfenis van een aangetast evenwichtsorgaan nav één grote middenoorontsteking, wat hem zijn gehoorgangverwijdering en GVS opleverde in 2019. Dat "ontzie" je echt nooit meer. Mooie is wel dat je dit zo herkent. 

Hij heeft hierna nog 3 mooie jaren gehad en was zeer veerkrachtig, en leerde hier heel goed mee om te gaan. Ik mis hem  

" Dan heb ik het verkeerd begrepen hoor... "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Is je vergeven 

Wat een lief koppie had hij. Ik kan me voorstellen dat je hem mist. Remy´s hoofd staat nu weer recht. Hij loopt ook beter, al merkte ik vanavond dat hij weer een paar keer door zijn achterpoten zakte. Weet jij of dat ook bij gvs hoort? En sinds vandaag likt hij veel. Eerst zijn voorpoten en nu zijn achterpoten. Misschien toch pijn? Zowel de dierenarts als ik dachten eerder dat hij geen pijn heeft, maar ik begin nu toch te twijfelen. Morgen maar even met de dierenarts overleggen. Ik wil hem nu ook niet zomaar een pijnstiller geven bij de medicijnen die hij nu al krijgt.