Oudjes klets topic

Soms kan ik hem dan niet meteen helpen of begrijp ik niet meteen wat hij wil zeggen.  Maar Jaak laat het mij ook altijd weten als er iets mis is of als hij pijn heeft. 

Momenteel is dat niet het geval. Sinds 23 april, is hij elke dag vrij goed geweest. We zullen wel zien wanneer zijn volgend minder momentje eraan komt. We leven van dag tot dag.

But I know, the day will come ..

Wel fijn dat hij het zelf zo duidelijk aangaf. Dat is het gekke bij Kim, als ze echt zich ziek voelt, dan geeft ze naar onze mening wel duidelijk aan van 'dit hoeft voor mij niet'. Tot nu toe waren dat te fixen dingen, zoals de baarmoederontsteking, dus heeft ze toen geen spuitje gehad. Maar het niet goed kunnen lopen geeft haar dus blijkbaar niet het gevoel van 'zo hoeft het voor mij niet'. Als ze zelf niet overeind kan komen dan geeft ze het niet op, maar dan blaft ze om ons te roepen of blijft ze proberen tot het uiteindelijk lukt. Dat soort dingen maakt het voor ons heel lastig om te zeggen: maar wíj vinden dat dit niet meer gaat.

Toen Jaak door een verschot in de rug (lumbago) plots helemaal niet meer recht geraakte enkele jaren geleden, dan was hij in pure paniek. (en meteen een bezoek aan de dierenarts!) Maar dat hij tegenwoordig wat meer moeite heeft met rechtgeraken en dat het lopen moeilijker gaat dan vroeger, dat kan hem voor zo ver ik kan opmerken echt niets schelen.

Zolang hij het nog allemaal kan op zijn eigen tempo, is het voor hem goed. Hij blaft nooit als hij niet rechtgeraakt omdat dit tot op heden nog altijd wel lukt (soms wel pas na een paar keer proberen).

Zelfstandig rondlopen, snuffelen, blaffen, goed drinken en eten, lekker slapen onder of boven een zacht laken / deken, af en toe wat snoepjes en veel knuffels en het is allemaal goed voor Jaak. Maar hij moet dit alles nog wel allemaal (zelfstandig) kunnen doen, anders is hij zeker en vast wel ongelukkig. 

Het blijft altijd moeilijk als een hond niet helemaal op is. Ik wilde dat helemaal op zijn voor zijn want dat hoefde ze van mij niet mee te maken. Ik had ook overal matten. Dan kon ze nog altijd zelf opstaan. Maar ik zag een keer op de camera terug dat ze niet uit haar mand kon komen. En janken en blijven proberen en uiteindelijk lukte het haar wel. Het was zo'n doorzetter dat alles uiteindelijk altijd wel zou lukken. Maar ik had haar in al haar 15 jaar nog nooit horen huilen behalve de keren dat ze door andere hond was aangevallen dan. Shep gaf nooit een kik. Dus dat was voor mij wel één van de tekenen. Wat mij ook opviel was dat ze bijna nooit meer kwispelde. Van de da had ik nog door kunnen gaan omdat ze lichamelijk NOG niet leed maar hij stond ook helemaal achter mijn beslissing om het uiteindelijk toch al te doen. Vooral toen ik vertelde van haar onrust en alleen nog maar blij zijn in het bos en met lekker eten.

Dat vind ik uberhaupt eigenlijk het lastige van het feit dat we het concept 'spuitje' hebben. Eigenlijk is het raar, dat wij het besluit nemen dat het leven van een dier over is. Of tenminste, ik vind het voor mezelf heel raar om te moeten doen. Wie ben ik om dat te bepalen? Maar het wordt echt zo normaal gevonden in onze maatschappij. Terwijl we heftige discussies hebben of je zoiets voor mensen kunt beslissen.

Ik zie dat juist andersom. Ik vind het goed dat we zo een einde kunnen maken aan een leven dat niet meer fijn is. Mijn moeder is dement en ik wilde dat ik voor haar die optie had maar dat kan dus niet. Fijn dat we onze honden wel een hondonterend leven kunnen besparen. Jammer dat dit bij mensen meestal niet gaat. Bij Shep dacht ik nog eigenlijk raar dat ik zo over dat spuitje zit te twijfelen terwijl ik het bij mijn moeder zo zou doen als het kon.

Tja, ik heb dus het gevoel dat ik niet goed voor haar kan bepalen of het niet meer fijn (genoeg) is. Maar dat ligt dus ook wel aan Kim's koppie dat maar door blijft willen.

Dat is ook gewoon ontzettend moeilijk als een hond nog niet doodziek is. Bij Shep heb ik die hele laatste week iedere dag met de telefoon in mijn hand gezeten omdat ik het weer af wilde bellen. De dag voor inslapen nog een boswandeling gemaakt, was ze lekker aan het kuieren en snuffelen en zelfs toen twijfelde ik nog. Mij hielp het ook wel wat anderen ervan vonden want die zagen haar achteruitgang beter omdat ze niet zoals ik constant bij haar waren.

Hier verschilt de mening van mensen om ons heen. Sommigen vinden het al lang mooi geweest, anderen (die haar beter kennen) herkennen dat het koppie maar door blijft gaan en willen en die snappen onze twijfel heel goed.

Je hebt mensen zoals de buurman van mijn moeder (hij is zelf allang overleden). Zijn hondje was ziek (niet ongeneeslijk), hij nam gewoon een schop en sloeg op zijn eigen hond net zolang tot ie dood was en heeft de hond dan zelf met de schop in de tuin begraven. Want de kosten voor de dierenarts wilde hij niet betalen. Politie bellen had in die tijd geen zin, die deden toen niks (we spreken van 30 jaar geleden).

En dan heb je mensen die hun 20 jarige demente hond, in een hondenrolstoel plaatsen, hem/haar ne pamper aandoen en wachten tot dat hondje zijn hartje letterlijk het opgeeft en echt er alles aan doen om dat hondje in leven te houden.

En daar tussenin zitten de 'gewone mensen' die het beste voor hebben met hun hond. Maar de ene mens zal sneller een spuitje laten plaatsen dan de andere. Finaal moet je dit zelf beslissen hé.

We hebben het nu gepland voor as. vrijdagochtend

 Jaak en ikzelf zullen Kim missen. Hopelijk krijgt zij haar welverdiende eeuwige rust.

Pffff. Ik vind het heel erg. Tegelijk haalt het bij mij ook weer zoveel naar boven. Ik had ook op maandag de afspraak voor vrijdag gemaakt. Kon toen pas einde van de dag. Was heel zwaar.

De twijfels zullen vast ook nog wel komen. Maar Kim heeft denk een prachtig leven gehad. En in haar koppie willen maar lijfje wil niet meer mee. Dat is niet prachtig meer voor haar. Dus wel een goeie beslissing denk.

Ga je het thuis doen of bij de da?

Veel sterkte, dat zullen dagen met een lach en een traan worden. Zelf vond ik 3 dagen al heel zwaar, maar toch wel ok omdat het nog ging naar omstandigheden.

Vond het zelf heel lastig om mijn emotie niet teveel te tonen aan mijn hond, maar ergens was het ook wel weer mooi dat alle dieren sterk naar elkaar toe trokken en ik maakte er onderdeel van uit.

Finn deed ook gewoon zijn best om vrolijk te zijn, hij was het eigenlijk ook. Heb nog filmpjes hoe hij inging op spel van Bluf, hoe hij nog genoot maar zo ontzettend instabiel was hij, en wankel. 

Later na zijn dood kon ik de foto's toen gemaakt goed bekijken, ik bekeek ze ook ineens met andere ogen en zag toen pas hoe moe hij eigenlijk was die laatste 2 dagen.

Die foto's kan ik niet goed nog terugkijken trouwens, dat doet me nog steeds zeer. Maar van een paar weken ervoor toen het ook kritisch was kijk ik met plezier terug, alles ging moeilijker maar die blije bek in de sneeuw is voor mij nog steeds de bevestiging dat het toen inderdaad nog de tijd niet was, en toen ik wel de beslissing moest maken dat het ook de juiste keuze en het moment was.

Nogmaals veel sterkte! En neem de dag zoals hij is, probeer niet te beladen het te maken al heb ik zelf gemerkt dat een traan of brok in de keel prima werd begrepen door de hond in kwestie. Je ontkomt er soms niet aan om ze ineens even stevig vast te pakken voor die knuffel die je zelf zo hard nodig hebt. 

Bah, nou zit ik te janken. Het was en is ook zo intens.

Aurelia moet dit natuurlijk zelf beslissen maar voor mij persoonlijk ..

Ik heb al met de dierenarts afgesproken dat als het 'tijd' zou zijn voor Jaak (you never know when exactly), dat de dierenarts bij ons thuis zal langskomen. Jaak is het liefste thuis en is nergens anders comfortabel. Dus als hij overlijdt, dan zal het thuis zijn, lekker op zijn favoriete dekentje.

De dierenarts doet eigenlijk nooit huisbezoeken, maar wel als je afscheid wil nemen van je lieverd. Daar maakt hij een uitzondering op.

Voor mij persoonlijk zal het zo heftiger zijn, maar voor Jaak gaat dit beter zijn. Dan is hij rustiger, comfortabeler en heeft hij minder stress. 

Dat geldt voor de meeste da wel denk. Die van mij deed ook geen huisbezoeken maar voor inslapen natuurlijk wel.

Wel fijn hoor. Ik kon het liedje old shep draaien waar ze naar is vernoemd. En een paar liedjes die ik vaak voor haar zong. Die muziek was voor ons beiden vertrouwd. En ja ik zong regelmatig liedjes voor haar. Dat krijg je als je alleen woont.. En Shep was ook wel de enigste die mijn valse zangstem leuk vond.

Ik merk aan mezelf dat jouw vraag over het bepalen, bij mij is blijven hangen. Ik zit ook constant met Dave in mijn hoofd of de pijn dat hij heeft (hij is kreupel, terwijl hij op librela/rimaldyl/gabapentine zit) te erg is. De ene dag lijkt er meer last van te hebben dan de andere dag. Maar hij is zo sterk. De fysio zei me ook dat zulke honden altijd door de pijn heen zullen gaan tot het bittere end. Maar elke dag zie ik hem weer genieten van ons rondje, zwemmens snuffelend en gek doen. Hij springt nog op en af van alles, terwijl ik dit niet wil. Maar dat kreupel lopen vind ik zo'n rotgezicht. Ik word er dagelijks zo gek van dat dit in mijn hoofd blijft zitten. Met de onzekerheid dat ik "het moment", dat hij het aangeeft, ga missen. Ik denk eigenlijk dat dat mijn grootste angst is. Maar hij heeft zo'n grote wil om te leven en hij heeft zoveel meegemaakt en heeft alles tot nu toe doorstaan. Maar het zou hem niet waardig zijn om hem te laten ploeteren. Om gek van te worden. Het rottige is dat je hierdoor niet eens kan genieten van de momenten dat ze nog wel om je heen zijn. Gekmakend. En dan idd jouw vraag: wie zijn wij om dit te bepalen en wanneer?! 

Ik hoop gewoon dat de beslissing zo duidelijk zal zijn als het zover is. Zeker als leven lijden wordt. Maar mensen leven ook met artrose en kunnen met een bepaalde gradatie pijn leven. Hoe weet je of de mate van pijn bij je hond te erg wordt? Als hij niet meer eet, niet meer opstaat? Elke dag van de ene visie naar de andere. 

Ik snap dus helemaal je twijfel. Heel veel sterkte deze week en vrijdag. 

Ja dit is echt HEEL erg herkenbaar.

En in typische Kim-stijl gaat het vandaag uiteraard weer veel beter, dus dat doet de twijfel ook wel weer oplaaien. Ons argument om nu te bellen was: beter dan het nu gaat, gaat het niet worden. En het gaat nu vandaag behoorlijk goed mét sterke antibiotica en rimadyl. Beide dingen kan ze niet lange termijn gebruiken. Al zouden wij het willen, dan krijgen we het niet eens mee van de dierenarts. (En gezien de antibiotica de blaasontsteking nu alleen maar lijkt te onderdrukken en niet weg haalt, denk ik ook dat zelfs met voortdurend antibiotica langzaam de ontsteking terug zal komen). Maar het probleem is dat de beslissing meteen zo onmogelijk voelt zodra zij zich beter voelt. Dan loopt ze weer lekker rond, komt knuffelen, eet smakelijk, etc. Dan denk je, zij geeft echt nog niet op. Nou ja in het geval van een miraculeuze opleving kunnen we altijd afbellen. Maar we gaan het zien deze week. De pieken worden steeds korter en minder hoog, de dalen steeds dieper.

Wbt plek: ja zeker weten bij ons thuis. Ze vindt het bij de dierenarts helemaal niet leuk, no way dat we dat daar doen. Wat een naar einde dan :( Ik zou eigenlijk zelfs de dierenarts zelf er niet bij willen hebben thuis (die vindt ze OOK niet leuk :P) maar tja zelf kun je het niet doen he.

<3 Ja het blijft rot, de herinnering ook. Dat heb ik al bij het hondje van mijn ouders, daar was ik ook bij... kan nog huilen als ik aan die dag terugdenk. Terwijl het bij hem wel echt de goede beslissing was toen, hij had een toeval gekregen en bleef er in. Maar zo verdrietig toch.

En haha ik zat vanmiddag even heel hard te huilen bij Kim en ze keek me echt verstoord aan en ging daarna gestresst hijgen. Ze is nooit een goede 'emotional support dog' geweest en vindt denk ik dat ik niet zo dramatisch moet doen :P

He Chantal. Het is ook om gek van te worden. Iedereen zei in de laatste periode van Shep tegen mij dat ik extra ervan moest genieten dat ze er nu nog was omdat ze al zo oud was. Maar ik kon bijna niet genieten want was constant naar haar aan het kijken hoe het ging en aan het twijfelen of we zo nog langer door konden gaan. Ben zelfs toen al de gesprekken rouwverwerking gaan doen omdat ik helemaal vast liep. Die gesprekken hebben uiteindelijk ook wel geholpen de beslissing te maken. Shep heeft zelf nooit duidelijk aangegeven dat het klaar waa voor haar. Dat hoor je weleens van andere mensen. Ik heb 3 weken lang iedere dag in een schrift geschreven wat er die dag wel en niet goed ging en of ik haar echt had zien genieten op momenten. En dan steeds kijken of de goede of slechte momenten in de meerderheid waren.

Dat is wel een heel goede methode Caroline. Dan kun je wat rationeler vergelijken.

Wij hebben het niet opgeschreven, maar als ik eerlijk terugkijk de afgelopen weken dan nemen de slechte momenten wel steeds meer toe. Het zijn die goede momenten die je doen twijfelen.

Wij zaten trouwens te denken, misschien ook een raar idee? Maar we moeten haar vaak 's nachts wel 2x uitlaten nu en dan slaapt ze 's ochtends juist heel lang door. De afspraak staat voor 9 uur. Is het raar als we haar gewoon laten slapen, de dierenarts naar boven laten komen en dan het slaapspuitje geven terwijl ze nauwelijks wakker is? We dachten dat dit misschien gewoon fijner zou zijn... dan wordt ze niet écht meer helemaal wakker...

Anders moeten we haar wakker maken, uitlaten (waarbij ze in eerste instantie ws. slecht loopt en pijn van het opstaan heeft), en dan weer in haar mand leggen en de dierenarts haar gang laten gaan...

Maar ja als ze slaapt, dan hebben wij geen moment meer om contact met haar te maken voor ze gaat. Maar voor háár lijkt het me wel fijner. (en eigenlijk ook voor ons in dat we haar niet zo alert naar ons hoeven zien te kijken terwijl ze een slaapspuitje krijgt... Dat lijkt me echt zo moeilijk, die afwachtende en alerte blik).

Ik vind het niet raar dat je haar wilt laten slapen maar slaapt ze dan gewoon door als de da binnen komt?

Bij Shep zou dat niet gekund hebben want die had nog steeds direct door als er bezoek binnen kwam. Zij lag op de bank toen de da binnen kwam en ze sprong van de bank en ging tekeer tegen hem. Dat deed ze sowieso de laatste maanden bij bezoek omdat ze het niet goed meer zag. Vervolgens ging ze vanuit de keuken (is open keuken) naar ons staan kijken. Als het bij Kim kan terwijl ze slaapt en dan gewoon door slaapt, tja ik zou dat heel fijn hebben gevonden. Shep heeft na het eerste spuitje nog wel 10 minuten rechtop staan hijgen. In die tijd zat mijn da rustig aan de eettafel en liet ons. Toen ze uiteindelijk langzaam op de grond zakte hebben we haar samen op haar deken gelegd en daar kreeg ze het 2e spuitje. Toen was ze binnen een seconde weg en zei de da dat ze waarschijnlijk toch meer op was dan ze had laten merken.

Ik vond het ook zo raar dat dat pootje dan geschoren wordt voor de prik. Ik was gewend dat als dat gebeurde het voor bloed prikken was. En nu was het opeens het laatste prikje en geen prikje meer om ergens beter van te worden.

Dit is nu haar plekje in de tuin. Mijn foto's komen hier altijd gedraaid. Weet niet waarom.

Foto iets kleiner maken ..

Het is wel erg, want Kim is globaal genomen zeker niet in een slechtere conditie dan Jaak. Alleen ja .. die hardnekkige chronische blaasontsteking he.

Besef dat een blaasontsteking een van de pijnlijkste dingen is en als dat niet meer 100% goed komt dan heeft Kim quasi altijd 'pijn', dag en nacht. En je wil echt je hondje geen chronische pijnen zien lijden. 

Ik herinner nog de acute blaasontsteking die Jaak had in maart vorig jaar. Op een gegeven nacht dacht ik echt dat hij aan het sterven was, zoveel pijn had hij. Gelukkig is het meteen daarna exponentieel terug gebeterd en is dit tot op heden niet meer teruggekomen. Had het niet snel gebeterd dan was het toen ook 'game over' geweest. Dus ik weet als géén ander hoe pijnlijk dit is!

Ik wens je veel moed in het rouwproces. Probeer nog te genieten van de laatste momenten!

Goed punt. Overdag is ze heel alert maar 's ochtends is ze eigenlijk in haar diepste slaap meestal. Ik denk niet dat ze er héél wakker van wordt, en op het moment komt ze bij anderen dan ons ook niet altijd meer overeind bij bezoek, blijft ze regelmatig gewoon liggen kijken in haar mand. Blaffen sowieso al nooit.

Ja raar dat scheren. Ik ken het alleen van de operatie die ze heeft gehad. Maar ze moeten natuurlijk een goede ader vinden, dat is lastig met een vacht.

Ja precies... nu gaat het redelijk, maar als de antibiotica weer uitgewerkt is (of verder stopt te werken) dan voelt ze zich natuurlijk nogal snel veel zieker. Infecties zijn daar heel naar in. En kans groot dat het dan op termijn doorslaat naar haar nieren, nierbekken etc. Dat is gewoon vreselijk.

Het ergste is dat ik momenteel met 2 van zulke oudjes in dezelfde fase zit. Davy én Simba. Alleen vreselijk beperkt door hun bewegingsgestel. 

Mijn psycholoog benoemde dat het overlijden van mijn vorige hond (ochtend pijn en middag euthanie nav een milttumor die op klappen stond). Dus eigenlijk ben ik me al 4 jaar op iets aan het voorbereiden wat onoverkomelijk is. Een controle dingetje en belangrijk voor mij is dat ik ALLES gedaan moet hebben om het onvermijdelijke afvte wenden. Hoe bedoel je " druk op jezelf leggen". 

Het schriftje is een mooi handvat om te gebruiken. 

Ik heb ooit ergens gelezen dat je voor jezelf moet bepalen wat acceptabel of onacceptabel is voor je hond. Hoeveel goede dagen moet hij in een week hebben en hoeveel slechte dagen mag hij hebben. En leg daar de grens en overschrijd deze niet. Als je dit op voorhand al bepaald hebt dan schijnt het te helpen de beslissing te nemen. Maar volgens mij weet je het al, maar die verdomde twijfel. Maar 1 goed moment/1 dag in een week van 7 dagen is te weinig in mijn ogen.  Dit betekend dat die andere 6 ronduit slecht zijn. Dat is too much in mijn optiek..

Wb je plan voor tijd euthanasie. Zorg ervoor dat het zorgeloos gebeurd.  En dan bedoel ik voor jou. Plannen gaan vaak niet zoals gepland, zeker met dieren. Wat als Kim toch wakker wordt als de da komt en ineens uit moet? En na/ tijdens overlijden kan de blaas/ darmen zich legen. Lijk me fijn als dat ervoor al gebeurd is. (Logistiek ingesteld).

 Uiteraard snap ik je beweegreden en zou dat mooi zijn als je 100% zeker weet dat je hond blijft slapen. 

En kom op, meis. Je mag best ook wel een beetje aan jezelf denken. Ook afscheid nemen is o zo belangrijk. Doe gewoon waar je je goed bij voelt. 

Ik was ook bang voor dat darmen en blaas legen en vroeg dat aan de da. Hij had het igg nog nooit meegemaakt en hij is al ruim 35 jaar da. Dus dat gebeurt denk niet zo vaak.