Oudjes klets topic

He hallo. Als het echt de spieren zijn zou je anabolen kunnen proberen. Bij mijn hond geprobeerd en merkte helaas geen verschil. Maar de tervuerense herder van een vriendin die nu 15 jaar en 9 maanden oud is krijgt sinds aantal maanden anabolen en bij haar zie je wel echt heel goed het verschil. Staat en loopt weer steviger.

dank je voor je reactie! ga donderdag ook even langs de DA, eens horen wat ze daar zeggen. Maar, vanuit verschillende hoeken advies krijgen is altijd waardevol. Dank je wel, ik zoek het even op

Ik gaf mijn australian shepherd een tijdje Cani-Syn van synopet, zij deed het er een tijdje erg goed op.

Helaas heb ik haar 2 weken geleden in laten slapen, zij kon niet meer uit zichzelf opstaan, moesten haar 90% van de tijd helpen.

Ik heb eventueel nog 2 kleine flesjes staan ( 75 ml ) , die ik nog wel zou willen verkopen ( synopet Cani-Syn is een supplement met als hoofdbestanddeel groenlip mossel) 

Dat herken ik zeker en is ook een natuurlijk proces, aldus de da. Daarom krijgen mijn oude mannen hydrotherapie, doe ik 2x per dag korte  oefeningen en krijgen ze ondersteuning in supplementen. Maar met dat allemaal, helaas kunnen we de tand des tijds niet tegengaan. En geloof me, ik probeer het hevig. 

Hoi hoi. Zijn we weer. 

Helaas met slecht nieuws. As maandag is het dday met Dave en ik weet niet eens of we dat gaan halen. 

Qua lopen en bewegen is het de laatste weken eigenlijk best een stukje beter gegaan. Dacht ik in aug hem bijna te moeten inslapen, een week geleden lijkt dat echt een absurt idee. Hij ging zo lekker. Helaas is het gisteren slechter gegaan. Niet qua artrose ed, maar is het een vijand van een ander niveau. Sinds gisternacht begon Dave 's nachts erg hard te snurken, meer te ratelen en zijn gedrag en eetgedrag begon te veranderen. En ik zag zijn linkerkant gezicht nog meer hangen dan dat het al deed. Drie jaar geleden is zijn gehoorgang verwijderd ivm ontstekingen in zijn middenoor (ergens te vinden hier op het forum). Hij had al een verlamming als erfenis, maar zijn en profil is sinds gisteren vreemder en anders. Vriendin van me vond dat ook. En toen hij vanmorgen ook nog naar de muur ging staren, heb ik een da afspraak gemaakt voor vanmiddag. Nou....foto gemaakt en punctie van een flinke massa onder zijn kaak richting oor. Voelt hard aan, is pijnlijk en lijkt in de weg te gaan zitten wb eten, drinken en slikken. Ik was natuurlijk in alle staten en had een mega deja vu van 2019. Dierenarts: kan een ontsteking in of tumor zijn. En precies aan de kant waar het in 2019 allemaal was. Ik was hier al zo bang voor. Dat de ontstekingen terug zouden komen, alleen kon het nu nergens heen omdat alles gaten (gehoorgang) gesloten was. De uitslag vs punctie kan max 10dgn duren. En natuurlijk weer een weekend voor de boeg. Ik heb een abkuur meegekregen als het een ontsteking is (even ter info dat hij 3 jr geleden resistent was voor alle ab met zijn oorontstekingen) en tramadol tegen de pijn.  Naast de gabapentine, librela, previcox, cbd. En nog voelt hij zich rot. Afgesproken dat we elkaar maandagochtend 9u weer treffen en ze dan gaat voelen of de massa geslonken is en mijn observatie vh weekend. Ik ben als de dood dat we het weekend niet kunnen afwachten, vreselijk dat hij zo'n pijn en ongemak heeft. Ik heb wel met Dave en mezelf afgesproken dat, als het maandag niet beter is, dat ik hem ga laten gaan. Ik wacht dan niet af op de uitslag punctie, maar ga af op wat het best is voor mijn 12,5 jarige wonderhondje. ( We hebben dan gestreden en zoveel veldslagen gewonnen, maar dan is hij uitgevochten en krijgt hij zijn rust. ) Hij heeft dan zoveel ontzettend veel dingen verslagen, hele ongewone dingen, meerdere keren op de drempel van de hemelpoort gestaan en elke keer weer gewonnen. Ik zou het wel zo oneerlijk vinden dat hij dan met zoiets zijn ondergang vindt. Niet strijdend ten onder, niet met veel trots. Maar door iets wat hij al gehad heeft. Net lag hij flink te hijgen en is hij zo niet oke, dan vraag ik me toch af of we wel tot maandag moeten wachten. Maar dan spookt het weer in mijn hoofd dat ik de ab wel de tijd moet geven om zn werk te doen en dat hij vaker zulke dingen doorstaan heeft. Over en weer. En als ik naar een spoedkliniek ga, word hij daar ingeslapen. En dieren van mij worden niet bij klinieken ingeslapen, maar thuis, in hun vertrouwde omgeving. En dan ook het financiele plaatje....Om te huilen, veel zorgen. Ik heb 2 special needs honden en 1 hele ( wat ik zeker niet te hard wilt roepen). Simba is ook ziek geweest, 2x naar da geweest, as woensdag moet hij onder zeil voor een gebitsbehandeling en tanden trekken. Ook allemaal ribben uit mn lijf. Zoveel zorgen op dit moment en hartpijn. De hele tijd tussen hoop en vrees, het is hel! Echt waar. Dus we gaan afwachten en hopen, heel hard hopen. Willen jullie meedoen?

Chantal, wat verdrietig, begrijp je zorgen , en ja geef even de antibiotica de kans en zo niet dan wee jij de weg...ik denk aan jullie...

Pfff ... Wat een spanning. Als ik je een tip mag geven: probeer het woord kanker even los te laten. Het kan verschillende dingen zijn en ja, kanker is daar 1 van, maar het hoeft helemaal niet.

Ik spreek uit ervaring, want heb zelf een paar keer mezelf ontzettend gek gepraat omdat ik zeker wist dat iets kanker was. Met Dobbers oog dat compleet ontstoken was heb ik zelfs niet eens nieuw vlees besteld, want die week was ook de second opinion en ik was ervan overtuigd dat die zou bevestigen dat het agressieve oogkanker was en ik Dobber moest laten inslapen. Dat zat zo in mijn hoofd, dat toen we weer thuis waren en Dobber even langs me liep of kwam vragen om aandacht, ik het gevoel had dat er een vreemde hond in huis liep. Want mijn brein moest gewoon wennen dat ze er nog was, omdat ik eigenlijk niet naar de DA was gegaan voor een second opinion, maar om mijn vermoeden te bevestigen en haar daarnain te laten slapen. 

Dus echt, laat het even los. Ga je zelf niet continue opfokken, want het kan ook tien keer iets anders zijn ... In elk geval heel veel sterkte! Ik hoop dat jullie dit weekend goed doorkomen. Het is nooit leuk om te zien dat je hond zich niet lekker voelt ...

Ik leef met je mee. Het doet pijn je lieve hond zo te zien.

Veel sterkte en dikke knuffel

Wat naar, veel sterkte de komende tijd.

@Dobber, al is het geen kanker en een mega ontsteking. 3 Jaar geleden zat hij vol met ontstekingen wat niet wegging met antibiotica. Dus ik weet niet wat erger is eigenlijk. Ik heb niet bar veel vertrouwen in ab bij hem. 

En vanmorgen zag ik het helemaal niet meer zitten. Ik zag dat het gegroeid was en hij meer benauwder is. Wilde niet eten en ab innemen. Dat laatste heb ik met smeerworst in zijn keel moeten duwen, geheel tegen mijn gevoel in. Hem eerst kort rondje, maar toen ik met de andere twee wilde gaan stond meneer paraat. Besloten naar het recreatiegebied te gaan wat hij zo fijn vond en eigenlijk daar besloten dat het genoeg was. Hij heeft de hele tijd in het karretje gelegen en, ik denk, wel genoten.

We kwamen er samen uit dat hij uitgestreden was. Dus de beslissing was gemaakt. Maar dan komt daar de uitdaging. DA ass gebeld, zij had het over dwangvoeding, wat ik niet wil en langskomen. En dan...inslapen op tafel in de kliniek?! Geen haar die daar aan denkt. Maar da had geen tijd vandaag om te komen. Dus ik zou dit even laten bezinken en straks terugbellen. Eenmaal thuis heeft Dave gegeten (gekookte kip met mie) en al zijn pillen ingenomen met smeerkaas. Dit gemeld bij ass. En maar gelijk een afspraak gemaakt voor maandag 16u voor een huisbezoek. Kan ik altijd afzeggen als euthanasie niet nodig is (maar je moet nu dus op voorhand al dit soort dingen gaan regelen). Ik heb ook de da van "euthanasie aan huis" gecontact. Geen tijd vandaag. Mijn vader kwam langs, die belde de da hier in het dorp, waar we al ruim 25 jaar bijzitten. Nop, geen tijd en geen uitzondering, ga maar naar je andere da. In zo'n wereld leven we inmiddels mensen! Kan wel janken. De knoop doorgehakt, wachten tot maandag. Allerlei dingen in huis gehaald wat Dave lekker vind (sta nu te koken en te bakken). En we zingen het uit. Mits het morgen veel slechter gaat en dan gaan we naar de spoedarts in Amsterdam en dan moet het daar gebeuren. Wat me ontzettend veel pijn zal doen, maar nood is nood. Dit is wel killing hoor. En mijn andere twee honden....die zijn geweldig. Die lijken het hele gebeuren niet te merken en maken het hele gebeuren luchtiger. Ik ben wel opgelucht dat ik de afspraak heb staan en de beslissing heb genomen als het niet verbeterd is. Ik weet gewoon dat Dave het daarmee eens is. Hij heeft eigenlijk zijn hele leven pijn en gedoe gehad. Maar ja, hij heeft dit soort "geintjes" vaker gehad en kwam er als winnaar uit. Is niet voor niks een wonderhondje 

Veel sterkte!

Chantal

Wat een tegenwerking als je je hond wilt laten inslapen om uit zijn lijden te verlossen. De beslissing is al erg genoeg voordat je deze neemt.

Wat heb je prachtige foto's gemaakt. De 2e foto is uniek met je 2 andere honden achter de buggy.Een mooie herinnering.

Ik hoop voor je dat Dave het tot maandag uithoudt zonder bijkomende problemen.

Veel sterkte voor nu en straks.

Ach, wat verdrietig dat er niemand kan komen.

Ik hoop dat hij nog een fijne tijd heeft tot maandag en dat jullie ook nog ietwat kunnen genieten :(

Zo moeilijk. Heb je eindelijk die beslissing genomen en is er geen da die daar wat extra moeite voor wil doen. Toevallig ging het met 1 van de honden van een vriendin ook slecht en stond inslapen gepland voor aanstaande woensdag maar vanmorgen wilde de hond niet meer opstaan en bijna geen contact meer mee te krijgen. Haar da had toevallig dienst vandaag en is na zijn werk naar hen toe gegaan om de hond in te laten slapen. Maar volgens mij is zulke menselijkheid tegenwoordig meer een uitzondering.

Voor mij trouwens ook zware dag. Ik hield ook van die hond. Wij wandelen al 10 jaar samen. We hebben dezelfde da en hij is vorig jaar bij mij geweest om Shep in te laten slapen. Dat is volgende zaterdag precies een jaar geleden. Ik had het al moeilijk en dit roept weer zoveel op.

Hopelijk komt je hond de rest van het weekend nog redelijk door.

Thuis inslapen, tuurlijk, maar wat ontzettend verdrietig dat de arts niet bij je komt, zou toch zo zijn dat het na het werk toch ook kan, je vraagt het niet zomaar...verwennen vandaag....en hopelijk komt de arts dan toch morgen bij je...zoveel verdriet en dan zoveel tegenwerking.

Wat een vreselijk moeilijk weekend. Dave kreeg ook nog een allergische reactie op de antibiotica, waardoor hij heel benauwd werd en zijn kop aan beide kanten opzwol. Weer trip naar een andere da in Saendelft. Godzijdank dat ik daar mocht komen. Hij ging ook nog gal spugen en moest een prik tegen de misselijkheid. Gelukkig herkende ik de reactie en heb ik hem vanmorgen geen ab gegeven. Wat voelt hij zich vreselijk, keek mij zo vaak vragend aan (althans mijn interpretatie), eten gaat met veel gorgelend geluid. Zijn gezicht is, gelukkig, inmiddels weer in vorm. Maar de massa is wel heel erg aanwezig. Dus tijdens de rit naar de da besloten dat Dave morgen om 16u zijn laatste reis gaat maken. Dit wil ik niet voor hem. Het enige waar hij nog een beetje leuk uit haalt is eten, maar ben elke keer weer bang dat hij het eruit gooit. Naar buiten gaan vind hij niet fijn, binnen ook onrustige momenten (alhoewel hij nu eindelijk, sinds 3/4 dgn diep ligt te slapen). Ik wilde dan ook het meest comfortabele voor hem. Hij krijgt nu de meest lekkere dingen, kan me niet schelen ook. De afspraak van morgenochtend ga ik afzeggen, heeft geen meerwaarde meer. 

Ik ga morgenochtend met de hondjes naar het strandje, waar Dave zo van houdt. Daar lopen we wat, hij in de kar als hij wilt. Dan gaan we lekker thuis hannessen, haal ik nog even een bloemetje, maak lekker eten, laat ze eten en om 16u komt de da. Het benauwt me enorm. Zit telkens paniekaanvallen weg te duwen met de zin "dat kan erna, nu eerst Dave zo fijn mogelijk". Het voelt zo onwerkelijk. Maar ergens ben ik zo bang dat hij morgen een opleving krijgt en ik terugkrabbel. 

Oh bah, wat een naar weekend zo ... Ik snap dat het zo niet door kan gaan, heel veel sterkte alvast voor morgen!

Chantal, een moeilijke nacht nu voor je, lekker bij Dave slapen, hou z,n poot maar vast zo dat je voelt dat tie dicht bij je in slaap valt....morgen met de honden en Dave nog een keer naar het strand, met de wagen kijk wat tie wilt, maak fotoos, voor later, en thuis morgen lekker Dave bij je nemen en verwen hem nog maar effies met iets heel lekkers wat tie maar wilt....en als het zo ver is, bij je nemen, en laat Dave gaan, Dave zal altijd bij je zijn en blijven, al is het dan niet meer lijfelijk. Zoals vele weten we wat jij doormaakt, Chantal we denken aan je meis, heel veel sterkte.

" Chantal, een moeilijke nacht nu voor je, lekker bij Dave slapen, hou z,n poot maar vast zo dat je voelt dat tie dicht bij je in slaap valt....morgen met de honden en Dave nog een keer naar het strand, met de wagen kijk wat tie wilt, maak fotoos, voor later, en thuis morgen lekker Dave bij je nemen en verwen hem nog maar effies met iets heel lekkers wat tie maar wilt....en als het zo ver is, bij je nemen, en laat Dave gaan, Dave zal altijd bij je zijn en blijven, al is het dan niet meer lijfelijk. Zoals vele weten we wat jij doormaakt, Chantal we denken aan je meis, heel veel sterkte. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dave slaapt al 11 jaar naast me in bed. Hij ligt altijd tegen me aan. Ploft neer en neemt 2/3 vh bed in. Ik zal hier vannacht zeker bewust mee bezig zijn. Ik hoop dat we beiden wat kunnen slapen. Maar hij is wel minder benauwd dan afgelopen nacht, dus ik verwacht een goede nacht voor hem. En voor mezelf....tja, dat zien we daarna wel. Het gaat nu 100% over Dave. 

Gelukkig minder benauwd en hopelijk vannacht ook zo gebleven. Ik wens je veel sterkte toe vandaag. Hier helaas ook moeite ondervonden om de da over te halen toen het mis ging met ons oudje.

Wij konden ook alleen aan eind van de dag terecht, achteraf had ik meer dierenartsen af moeten bellen die wel de urgentie van inslapen in wilden zien. Bij twijfel of achteruit gaan zou ik echt andere da's bellen waar je eerder naar toe kan. Als het te doen is zou ik inderdaad huisbezoek tegemoet zien, dat had ik ook liever gewild destijds maar ging ook niet.

Nogmaals heel veel sterkte!

Mijn allerliefste mannetje Davy is niet meer.

Hij is al slagroometend onder narcose gegaan en de tweede injectie zat er net in en zijn hart stopte al. Dit betekent wel dat hij heel zwak en ziek was. Maar dat wist ik al. Hij was nog maar een schim van zichzelf de laatste 3/4 dagen. Ik heb hem, samen met mijn grootste steun en toeverlaat (vriendin en oppas vd honden) naar het crematorium gebracht en daar afscheid genomen. Ik heb een urn uitgezocht, er wordt een pootafdruk gemaakt en ingelijst en ze zorgen dat ik wat haar krijg. Ik ben het haar aan het sparen van alle honden voor iemand die vilte hondjes maar naar de gelijkenis van je hond met het eigen haar van je hond. En ik had nog te weinig haar van Davy, dus het crematorium helpt nog even. Ik had gezorgt dat mijn andere 2 kanjers even naar de buren verderop konden. Ik wilde ze nadien niet alleen thuis laten. Maar helaas gingen ze daar helemaal stuk. Janken, huilen, drentelen. Dus is buurvrouw met ze bij mij thuis gaan zitten en tv kijken. Toen kwamen ze tot rust.

En ik....Ik heb een vreemde totale rust over me heen. Ik mis hem vreselijk, maar ik heb er zo'n vrede mee. Mogelijk dat het morgen erger wordt, want ik ben ook kapot na deze helse dagen. Maar na het overlijden van mijn andere hond (totaal onverwacht, milttumor, euthanasie 3 uur na diagnose, dus zeer traumatisch) was ik zo van de leg. En nu voel ik dat niet zo. Ws ook omdat hij zo snel weg was, dus bevestigd dat het de juiste keus was (wat ik al wist natuurlijk). De da voelde nog even aan de massa in zijn nek. Die was dus gegroeid in die 3 dgn, naar zijn schouders. Ze zei dat ze dit een heel eng iets vond. De uitslag krijg ik nog. Ik denk echt een vreselijk tumor. 

Over max 2 dgn mag ik hem weer ophalen en dan komt hij weer thuis. Ik hoop dat ze snel bellen. 

Ik ga nu slapen want ik ben kapot. Al 3 dgn amper geslapen, veel zorgen, 2 dgn niet gegeten, en vandaag één grote nerveuze en emotionele doos. Dat hakt erin. 

Heel veel sterkte, Chantal ... Ik was vorige week vrijdag bang dat je (net als ik indertijd) door de angst voor het verlies jezelf iets in het hoofd haalde wat niet zo hoefde te zijn. Maar uiteindelijk was inslapen inderdaad de juiste keuze voor Davy. 'Gelukkig' dat, ondanks het nare weekend en het moeten accepteren van verlies, je toch mag weten dat je de juiste keuze hebt gemaakt voor Davy. Dat geeft een stukje vrede. 

Chantal, verdrietig altijd ...heel veel sterkte.

Chantal heel erg veel sterkte de komende tijd ik steek een kaarsje aan voor jou mooi hond 

Heel veel sterkte <3 Lieve Davy.

En nu moet morgen mijn oudste hond (13,5) onder narcose voor een gebitsbehandeling en trekken van tanden. Ik houd zo mn hart vast. 

Voor Davy het beste dat je kon doen maar altijd verdrietig. Dikke knuffel.

En hoe is de narcose en behandeling van het andere oudje vandaag gegaan?

Jee, Chantal, je krijgt alles nu.     Achter de rug, gaat het goed met je oudste ? 

" Jee, Chantal, je krijgt alles nu.     Achter de rug, gaat het goed met je oudste ?  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Nou, zal ik je eens vertellen hoe het begon. Ik en Simba stapten in de auto en ik kijk naar boven en zie een halve regenboog 

Dan moet ik er bij vertellen dat ik iets heb met regenbogen na een overleden hond. Maar ook dat het noch regende en noch de zon scheen. De regenboog begeleidde ons zo het dorp uit. Ik natuurlijk janken als een klein kind omdat ik dit als een boodschap van Dave zag, dat hij is bij is en met mijn vorige hond Schumi en alles goed zou komen. 

Vanmorgen Simba bij de kliniek gebracht. Even gewacht in de auto tot we gehaald werden. Ik bleef erbij toen hij onder narcose werd gebracht. Ze vroegen of ik in de wachtkamer bleef wachten. Ik had er eigenlijk niet op gerekend te mogen blijven, dus ik wilde dat wel graag. Iets van 3 kwartier later kwamen ze me halen en lag Simba in een kamertje op het meegebrachte dekbed op de grond uit te slapen. Ik mocht er bij zitten, bakkie thee erbij en wachten maar. 

Toen ik er ging zitten en rondkeek, bleek ik in het euthanasiekamertje te zitten. Hoe toepasselijk weer. Ik denk dat Simba met een uurtje weer stond, na een prikje van de assistente. Volgens mij hadden ze haast, ik had er nl op gerekend wel een uur of 3 te moeten zitten. Maar goed, rond half 1 waren we weer thuis. En kon Simba de slaap verder hervatten. Hij is nu zijn 2 voortanden kwijt, gebitssanering gehad en zijn nagels geknipt. In ogen zit staar, oren waren wat vies, zijn schoongemaakt, enge bobbel in zijn borstkas gecheckt (voelt als vetblob) en good to go. Ook gelijk de rekening van de euthanasie van Dave betaald. Dus ik bijt weer op een houtje de rest van de maand. Maar het was het allemaal waard. 

Toen werd ik rond 3 uur/ half 4 gebeld door het crematorium. Ik dacht, ze bellen dat hij gecremeerd is en ik kan hem ophalen. Nee, belt een medewerker op met de vraag hoeveel haar ze van Dave moet halen, want degene die ik gesproken had nam de telefoon niet op en ze was nu met hem bezig. Nou....ik brak aan alle kanten. Ik kreeg een heel visueel plaatje in mijn hoofd en ik kon er niks mee. Gezegd wat ik nodig had en gevraagd of hij zo gecremeerd zou worden. Ze bevestigde dat hij begin avond gecremeerd zou worden. (Nu snap ik wel waarom ze mensen niet precies de tijd vermelden, het is absoluut niet fijn om het te weten, maar niet precies te weten.). Morgen om 12u kan ik hem ophalen. Dus ik brand nu een kaarsje. 

Ik sprak ook vanmiddag het baasje van de broer van Dave. Zij wist nog van niks en vertelde wel dat Bob al sinds maandag zichzelf niet is. Niet wilde eten, ze moest hem voeren. En dat hij de laatste dagen niet vooruit te branden was. Alsof hij wist dat zijn broer is overleden. Ze las het pas vanmiddag over mijn Dave. Hoe bijzonder is dit???

(Er zal best overal een wetenschappelijke uitleg te vinden zijn voor de regenbogen en Bobjes onder ons. Maar ik vind de symbolische uitleg veel mooier). 

en nu is Simba weer thuis en zijn we derde avond ingegaan zonder Dave. Langzamerhand begint het een plekje te krijgen. We steunen elkaar. Ik hoop dat ik mijn meisje Sunny goed kan steunen in haar verdriet. Ze is zo zielig. 

Oh, maar dat weet ik hoor. Ik heb me daar dan ook helemaal in berust en vrede meer. Behalve dat het twee dagen te laat was en ik dit dus nooit zo had gewild. Hetgeen wat me het triest maakt is dat ik mijn zielemaatje nooit meer zal zien en voelen. Zo'n hondje krijg je nooit meer. Hij was uniek in zijn soort. Zo lief, gevoelig, rustig, lui en er zat geen kwaad in. Ik noemde hem zo vaak Zwitserland.