Oudjes klets topic

Wat vervelend. Ik hoop dat er wat uit de urinetest komt. Misschien is sowieso een blaasondersteuner een idee. En is een broekje niks voor haar?

En dat wb 1x per nacht eruit. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook geen nacht volhoud zonder te moeten plassen. 

Blaasondersteuner?

Ze had inderdaad een blaasontsteking weer. Dus nu weer antibiotica mee.

Broekje is niks, want ze heeft regelmatig poepongelukjes 's nachts. Dat ruimen we heel gemakkelijk op, maar met zo'n broekje wordt dat heel smerig... Hopelijk is ze na de antibiotica weer de hele nacht plas-zindelijk; dat was steeds wel het geval. Alleen zo vervelend dat het steeds terugkomt.

Er is natuurlijk meer zorg nodig op deze leeftijd. Jaak maak ik elke nacht wakker om 4u om hem even een plasje te laten doen. Hij valt daarna meestal wél weer als een blok in slaap. 

Er zijn soms ook nachten dat hij klaarwakker is. Niet omdat hij moet plassen maar gewoon omdat hij héél de dag geslapen heeft en meneer wil dan ... spelen. 

Géén idee wanneer genoeg genoeg is. Maar Jaak is nadat hij 3 tandjes kwijt is niet 8/10 vrolijk, maar terug opnieuw 10/10. Soms vind ik het wel zielig als ik hem als een kreupele zie rondlopen. Dat gaat soms erg moeizaam. Maar zelf lijkt hij er géén problemen mee te hebben.

T'is ook ne knuffelbeer. Ik las ergens dat honden stress krijgen als je ze teveel knuffelt. 100% zeker dat onze Jaak nul komma nul stress heeft van knuffels lol. En hij wordt graag geholpen. Hij zit er niets mee in als je hem helpt om een plasje te doen, of hem helpt tijdens het drinken en eten. Maar hij kan het nog wel zelf. Als ik even géén tijd heb om hem te helpen dan hoor ik hem drinken of zie ik hem terug het huis in wandelen.

Maar ik moet maar één keer kijken naar Jaak, en Jaak kan plots NIKS meer. Hij gaat dan zelf bewust speciaal ervoor op zijn poep/zitvlak zitten en zegt dan: Kom je mij helpen?  Zo slim is ie wel.

En last but not least, als je ermee gaat wandelen aan de lijn dan is hij natuurlijk gewoon springlevend. 

Hahah ja Jack is er nog niet klaar mee!

Veel herkenbaar hoor. Als we niet genoeg met Kim doen overdag, gaat ze 's nachts ook spoken! Anders valt zij wel meteen in slaap als we haar 's nachts even laten plassen. Probleem is dat mijn man en ik allebei licht slapen en wíj dus niet weer snel in slaap vallen ;)

En dat 'expres hulpeloos' doen is ook héél herkenbaar. Daar heeft Kim echt een handje van gehad, ze gebruikt het dus ook echt om de aandacht te trekken. Als ik thuis aan het werk ben bijv. ligt ze rustig in haar mand te slapen, maar als ik dan moet videobellen dan wil zíj aandacht, en dan 'valt' ze uit de mand. In de verwachting dat ze aandacht krijgt omdat ik haar ga helpen. Wat ik ook vaak doe, maar als ik het niet doe, kruipt ze er gewoon zelf weer in... ze weet héél goed hoe ze haar zogenaamde hulpeloosheid moet inzetten om aandacht te krijgen.

Dat is ook wel lastig, want de laatste week met die blaasontsteking voelt ze zich écht niet lekker, en dat herken je dan niet altijd meteen omdat ze ook goed dramatisch kan doen voor aandacht. Een beetje 'the boy who cried wolf' dan.

De laatste weken gaat het toch echt weer minder lekker met Kim. Voor haar doen heel veel slapen, pijn bij lopen/weer krom lopen (hernia die ze afgelopen zomer had; was helemaal weg, nu lijkt het dus toch weer terug), blaasontsteking die niet weg gaat, niet goed overeind kunnen komen. Ze heeft nu een extra sterke antibioticakuur gekregen in de hoop dat dat de bacterie er echt uit gooit, net steroiden en librela gehad. Ook is het weer als het goed is een stuk droger de komende weken, dat helpt haar ook vaak. Dus we kijken het nu nog een week aan; als we dan geen vooruitgang zien, moeten we misschien ernstige beslissingen gaan nemen...

Ach arme Kim. Ik hoop dat het deze keer ook weer bijtrekt. Maar ze heeft nogal een leeftijd en ooit houdt het op. Daar weet ik helaas alles van. En die beslissing nemen die is zo ontzettend moeilijk. Voor mij de moeilijkste die ik ooit heb gemaakt. Veel sterkte en knuffel

Arme Kim. 

Jack was zoals je al kon lezen, ook niet goed de afgelopen week, met dan gisterenochtend even een echt crisismomentje. De sterke wind heeft ook niet geholpen.

Maar na 2 paardenmiddeltjes is hij momenteel wéér terug in orde en wéér pijnvrij (dat laatste, vind ik toch het belangrijkste). Hier bekijken we het ook week per week. Ooit houdt het op, maar we proberen hem zolang mogelijk te houden, zolang we de pijn nog kunnen bestrijden en hij meer goede dan slechte dagen heeft.

Ja inderdaad, het laatste jaar heeft ze al veel ups en downs, maar elke keer als we denken, dit moet niet langer duren, dan knapt ze toch op en gaat het weer een tijd goed. Daarom durf ik ook niet meteen te zeggen dat het einde nu nadert, maar dan moet er dus wel echt verbetering komen. Met name in de beweging: als ze weer goed kan lopen en genieten van wandelingen, dan valt er met de blaasontsteking wel te dealen zo lang als het duurt. Ze eet namelijk wel goed (doet ze niet als ze zich echt niet lekker voelt). Maar tja bewegen is wel het belangrijkste in haar leven dus als dat niet meer gaat, dan houdt het wel op.

Ik vind het ook een heel moeilijke beslissing juist omdat er niks echt mís met haar is steeds. Ze is gewoon oud, ouder, oudst, met bijbehorende kwaaltjes. Als ze nu een ziekte had die alleen maar erger wordt, etc. Maar tot nu toe is dat dus niet het geval, haar hart en longen blijven het gewoon doen, haar koppie is er nog helemaal bij en WIL nog steeds alles. Dat maakt het zo moeilijk. Mijn zwager zei laatst al: "Ik heb nog nooit een hond gezien waarbij haar lijf steeds minder wil terwijl zij zelf maar door wil blijven gaan." Dat is het ook écht. Andere honden worden moe van ouderdom, vinden het wel best, hoeven niks meer. Maar Kim wil áltijd met ons mee, áltijd nog lekker snuffelen op wandelingen, áltijd bij de familie liggen als we op bezoek zijn, enzovoort. Haar wil is even sterk als altijd. Ze heeft altijd een immense drive gehad en die heeft ze nog steeds.

Maar goed, als ze echt niet goed genoeg en vooral pijnvrij kan bewegen, dan kan ze die dingen die ze wil doen niet meer, en dat is voor ons wel een grens.

Ach ik herken dat zo. Shep heeft tot het laatst van haar eten genoten, ook niet ziek en heel sterk hart en longen. Ook zij wilde tot het laatst met alles mee blijven doen maar dat lukte niet meer en juist daar was ze ongelukkig van geworden. Ze wilde nog steeds achter de bal aan rennen maar viel dan regelmatig om. En dan dat koppie zo verongelijkt van ik wil graag maar mijn spieren werken niet meer mee.

Op dat vlak is Jack de eeuwige optimist. Kan ik iets niet meer? Ah whatever .. ik heb hem nog nooit ongelukkig gezien omdat hij iets niet meer kan doen. Hij past zich dan wel aan -of voor bepaalde zaken kijkt ie naar papa om hem te helpen.

(Nu als Jack echt niet meer zelfstandig zou kunnen lopen, dan is het een ander verhaal, elke hond heeft wél zijn grenzen maar tot op heden klaagt hij nooit en zijn koppie is altijd naar omhoog gericht vol met trots en zelfvertrouwen)

Waar hij wél echt ongelukkig en gek van wordt, is pijn. Pijn heeft hij echt niet graag, op dat vlak is het ne labbekak en bij de minste pijn zal je het geweten hebben. Dan zorgt hij ervoor dat je zelf ook gek wordt. Op dat vlak is het echt gene stoere kerel.

Pijnvrij, niet ziek zijn, goed eten en drinken (mits wat hulp), zelfstandig in de tuin kunnen lopen (daar geniet ie enorm hard van), en mentaal nog in orde is hier bij ons de grens. 

Ja snap ik! Maar bij Shep kon je wel zien dat ze echt ongelukkig werd van de situatie toch? Dat hebben wij nog niet gehad; alleen afgelopen week had ik dat idee wel echt bij wandelen etc.

Maar vandaag in het zonnetje en met wandelwagen als backup had ze er volgens mij gewoon weer plezier in. Liep ook weer stuk beter dan afgelopen dagen...

Jazeker. Zo te horen is Kim ook nog niet op dat punt. Ik had toch alles hier vol kleden maar als ze dan toch op het laminaat terecht kwam en uit gleed en niet meer zelf omhoog kon dan zag ik in haar ogen dat ze dat niet fijn vond. Als het gebeurde terwijl ik niet thuis was raakte ze er helemaal van in paniek. Blijven proberen op te staan en het niet voor elkaar kunnen krijgen. Ze kon altijd goed alleen zijn maar dat ging niet meer. Dan was het hijgen en naar de deur kijken waar ik bleef. Op het laatst zakte ze soms ook buiten door haar achterkant, dan zette ik haar overeind en liep ze weer verder. Dat heeft Kim niet toch?

In het bos was Shep nog wel blij. Moet daar vaak aan denken en dan twijfel ik weer hoor. Of ik het goed heb gedaan. Maar dat komt ook omdat ik haar nog steeds niet kan missen. Vandaag weer een hele dag lopen huilen.

Ja wel hoor, af en aan afhankelijk van hoe goed de librela en steroiden werken. De afgelopen tijd kon ze prima zelf opstaan, maar ze heeft ook perioden dat dat niet zo gemakkelijk ging. Daarin geven de steroiden hulp. Nu afgelopen week kon ze dus opeens niet meer overeind komen, dus misschien hebben we iets te lang gewacht met de steroiden.

Maar van uitglijden/niet overeind komen lijkt ze zelf niet heel erg van onder de indruk, daar zien we dus geen ongelukkigheid in. Ze wacht even tot we haar helpen en dan gaat ze verder. Of als ze uitglijdt krabbelt ze zelf overeind en loopt verder. Ze raakt er ook niet van in paniek. Maar we durven haar er niet meer alleen mee te laten, voor het geval ze inderdaad echt niet overeind zou kunnen komen in haar eentje en wij weg zijn. Tot nu toe konden we door corona ook steeds wel zorgen dat ze niet alleen hoefde te zijn, maar straks moet mijn man ook weer naar locatie op het werk en dan gaat dat wel een probleem worden.

Ik snap je heeeeel goed hoor. Ik kan er zo van tevoren redelijk nuchter over praten, maar als we het gevoel hebben dat het écht dichtbij komt, dan springen de tranen me meteen in de ogen. Ben inderdaad bang toch te vroeg te zijn, al denk ik dat niemand ons dat gaat zeggen met de leeftijd die ze heeft... het is puur ons eigen gevoel m.b.t. haar wil om door te gaan.

Lastig is dat he. Ik durfde Shep dus ook niet meer alleen te laten. Had dan nog het geluk dat ik 2 minuten fietsen v mijn werk woon en snel naar huis kon als ik op camera zag dat ze was gevallen. Maar ja ik kon natuurlijk tijdens werk ook niet constant op camera kijken. Haar laatste maand zat ik in de ziektewet omdat ik haar niet meer alleen durfde te laten. Maar soms kwam ze ook tijdens het poepen in huis op het laminaat terecht en viel ze in haar eigen poep. Dat vind ik hondonterend. En natuurlijk steeds minder haar rust in huis vinden. Echt niet meer op haar gemak.

Maar ik bedoelde dat Kim toch niet buiten door haar achterkant zakt en omhoog geholpen moet?

Pfff sorry voor de hele verhalen. Steeds als ik lees hoelang anderen doorgaan ga ik weer aan mijn beslissing twijfelen.

Het is ook zo raar. Ik ben dit topic ooit gestart en nu is mijn oudje er niet meer.

Soms denk ik dat ik beter niet meer op het forum kan lezen maar dan ga ik toch weer kijken.

Heb nog steeds veel liefde voor honden en tegenwoordig een fijne oppashond.

Jack zakt soms ook wel eens, door zijn achterpoten. Hij moet soms wat moeite doen, maar hij geraakt altijd wel terug rechtop.

Behalve als ik naar hem aan het kijken ben en hij dit opmerkt. Neen, dan lukt het echt 'niet'. (de profiteur ..)

T'is natuurlijk een combinatie van zaken hé waar je moet naar kijken. Een beslissing nemen over het welzijn van je hond is niet altijd zo éénvoudig of vanzelfsprekend.

Ja maar weet je, we staan daar allemaal voor hé. Mijn nonkel zegt telkens: Wil je het liever omgekeerd? Dat jij sterft voor je hond? Neen toch? Ergens heeft hij gelijk maar ja .. prettig is dat niet.

Buiten eigenlijk niet nee! Maar soms loopt ze zich wel ergens klem (door slecht zicht) en dan moet ze buiten wel geholpen. Op gladde vloeren dus wel soms hulp nodig, maar dat verschilt ook tijdens perioden.

Niet twijfelen hoor. Het is gewoon belangrijk dat de hond nog gelukkig en pijnvrij is. Als een van die twee wegvalt, dan heeft het geen zin meer op deze leeftijd imo. Als wij merken aan Kim dat ze steeds in paniek of angstig of ongelukkig is, dan is het hier ook snel duidelijk hoor! Bij haar lijkt dat niet zo te zijn, dus hier moeten we vooral goed opletten dat ze inderdaad pijnvrij is.

Vandaag lijkt het weer veel beter met Kim te gaan... gisteren eigenlijk ook al, geen ongelukjes, lekker rondlopen. We kijken het nog deze week aan, ben benieuwd.

Beterschap en sterkte

Het weer is véél beter!  Zon zon en zon.

Ja, dat merken we het laatste jaar meteen aan haar. Dat vochtige koude weer is helemaal niks; bij droog weer voelt ze zich veel fijner (de artrose denk ik). Helaas waren de afgelopen drie maanden allemaal vochtig en koud :(

Nou de verbetering in weer (en de antibiotica) heeft ook een grote verbetering in Kim weer gegeven... het vervelende alleen is dat de hernia inderdaad weer in haar rug is geschoten :( Dus nu is ze wel fit en energiek en wil ze van alles, maar dan lopen we even en trekt haar hele rug weer krom. Zo balen :( (Had ze vorige zomer ook, was helemaal weg, maar toch blijft het gevoelige plek natuurlijk vanwege de zwakke achterhand).

We gaan overmorgen weer naar de dierenarts voor steroiden en dan toch maar eens informeren naar een orthomanueel therapeut. Aan de ene kant voelt het als onzinnig om nog naar van alles te gaan lopen slepen met je zeer oude hond, aan de andere kant, als ze verder in alle opzichten fit is en wil, is het ook idioot om haar ermee te laten lopen toch?

Ten eerste wat naar. Maar ik vind dat niet onzinnig. Shep ging op gegeven moment veel struikelen en vallen in het bos. En was ook oud natuurlijk maar lichamelijk (organen) verder gezond. Toen heb ik toch de librela geprobeerd en dankzij dat heeft ze de laatste 4 maanden van haar leven nog goed mee naar bos gekund. Uiteindelijk werd de achterhand een groot probleem. Dat was het spierverlies. Dus tja daar deed librela niks voor en steroïden sloegen bij haar niet aan. Ook kreeg ze voor een paar honderd euro aan supplementen tot het laatst. Natuurlijk doe je dat allemaal zolang je ziet dat dat soort dingen nog helpen. Toen de onrust in huis echt erg werd heb ik nog cbd olie geprobeerd met in mijn achterhoofd dat als dat na een maand ook niet aan zou slaan het toch echt tijd is. Maar ik snap dat je alles wat je nog kan proberen ook wil proberen. En het stelt nu ook wat gerust dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen. En haar eigenlijk daardoor 4 maanden langer bij me heb gehad. En 4 maanden klinkt misschien niet als lang maar dat is het wel want ik zou nu mijn leven geven voor nog een minuut samen.

Succes. Ik hoop dat het helpt.

Lief <3 En ja als dat 4 gelukkige maanden waren, dan was het een goede beslissing!

Op en af hier weer... we zijn naar de orthomanueel dierenarts geweest vorige week. Zien al wel dat haar rug een stuk rechter is! Maar ze loopt nog steeds echt niet goed, ook omdat ze natuurlijk weer veel kracht kwijt is. Binnen 10 dagen tot 2 weken zouden we echt verbetering moeten zien, dus nog een weekje afwachten.

Daarnaast wéér een blaasontsteking... hadden antibiotica gekregen maar die werkte totaal niet. Nu weer zelfde kuur als de vorige keer, die lijkt wel meteen aan te slaan (dus ws. was de antibiotica die we eerst kregen gewoon niet matchend voor deze bacterie). Er is best een kans dat er een link ligt tussen haar rugklachten en de blaasontsteking; dat ze gewoon niet goed uitplast.

Maar goed, door de napijn van de rugbehandeling én de blaasontsteking was ze een aantal dagen echt niet lekker. Dus we hadden ons eigenlijk al neergelegd bij dat het einde in zicht kwam. Ze lag alleen maar te slapen en wilde helemaal niks... dat is voor ons wel echt een duidelijk teken.

Maar nú voelt ze zich dus op zich in haar lijf weer fit en wil ze weer van alles, maarrr ze loopt wel beroerd. Ze is weer alert, wil met ons op pad, aandacht etc. Alleen werkt de rug/achterpootjes niet goed mee... en dat is nou nét wat het steeds zo lastig maakt voor ons. Zolang die wil/drive er is bij haar, hebben wij zelf heel veel moeite om de knoop door te hakken dat het goed geweest is. Ik snap dat het voor andere mensen anders is, maar voor mij/ons voelt dit echt als een soort moord op haar als we het zouden doen zoals ze nu weer is. Een hond die gewoon nog wil leven en alle dingen wil doen een spuitje geven... dat is niet terecht. Een hond die níet meer wil een spuitje geven, dat is duidelijk voor mij. En zelfs een hond waarbij je zeker weet dat ze fysiek/mentaal lijden en steeds méér gaan lijden bijv. bij een progressieve aandoening.

Maar als Kim zich fit voelt en dingen wil en vrolijk is etc, en het is alleen dat het lopen niet goed gaat... Pffff ja dan voelt die beslissing dus weer niet goed. Net zoiets als dat je een mens een spuitje zou geven ipv een rollator...

Nou ja ik snap dat andere mensen hier andere grenzen in hebben, maar ik vind het zelf wel heel moeilijk. Want haar hart/longen waren wederom echt weer supergoed dus er gaat gewoon een punt komen dat die door blijven gaan terwijl de rest van haar lijf er mee opgehouden is. En dan móeten we wel een spuitje geven. Maar waar leg je die grens? Wat is ouderdomskwaaltje en wanneer vind je dat er teveel zijn? En dan juist dus als de hond zelf niet aangeeft dat het genoeg is geweest. Want als dát het geval was, als we duidelijk konden zien dat ze pijn heeft / zich ongelukkig voelt, dan was het duidelijk...

(maar dat kun je bij haar dus echt wel zien en dat heeft ze dus meestal níet. Wel dus de afgelopen dagen met blaasontsteking&napijn, maar nu dus weer níet. Nu is ze weer goed te pas, alert, wil steeds mee, lekker eten, etc.)

Is een rolstoel of een andere aanpassing/ ondersteuner niks voor haar? 

Juist dat vond ik bij Shep zo moeilijk om te zien. Die wilde ook nog vanalles in haar koppie maar haar lijf kon dat niet meer. Dat bijna alles wat ze leuk vond en wilde doen, dat kon ze niet meer. Waardoor ik dat juist wel weer als lijden zag. Maar dat kwam ook omdat ik haar heel goed kende en zag dat het haar ongelukkig maakte dat ze die dingen niet meer kon. Dat is bij Kim misschien anders. We kunnen de honden niet vergelijken en ook ons baasjes niet.

Sterkte.

Ja Kim lijkt er nog niet bepaald ongelukkig van te worden. Gefrustreerd, dat wel...

Bij Jaak is het een beetje dubbel.

Dement? Dat begint nu wel lichtjes te komen, maar nog niet zover als jou hond was

Kan hij nog alles doen wat hij wil doen? Ja (met moeite) 

Heeft Jaak nog drank en eetlust? Ja hij eet en drinkt nog goed

Kan Jaak nog zelfstandig eten en drinken? Ja (met moeite) 

Kan Jaak nog zelfstandig rondlopen? Ja.

Kan Jaak nog aan de lijn gaan lopen? Ja al is het beperkt tot max 5 minuten dezer dagen.

Is Jaak mager? Nope, alles behalve, 5,4kg is gewoon goed voor zijn leeftijd

Is Jaak ziek? Hij heeft een slechte rug, maar dat is al 17 jaar het geval, slechthorend, slechtziend, slechte tanden. Maar echt ziek? Neen.

Heeft Jaak er nog zin in? Ja.

Veel mensen zeggen tegen mij dat hij gebrekkig is en het genoeg geweest is. Maar ik heb een jaar geleden ne checklist gemaakt en ik kan eigenlijk nog niets volledig afvinken. Dus ja ...

Ik vind het momenteel nog te lastig om dit voor Jaak te beslissen. Van het moment dat zijn dementie te erg wordt (als ik zie dat hij echt hard er van begint af te zien) , of hij kan plots niet meer rondlopen of .. ja dan wel. Maar nu? Fuck het is zo lastig hé.

Ja zelfde hier, dat is dus zo lastig. Behalve dat Kim echt niet dement lijkt te zijn. Haar koppie, hart en longen gaan door. Alleen vervelend dat haar rug en pootjes er mee ophouden :(