Oudjes klets topic

Tja uiteraard gaat het nu al weer 3 dagen steeds iets beter... het is alleen dat 'beter' steeds relatiever wordt in relatie tot hoe slecht het kan gaan. En dat we eigenlijk hadden besloten dat we de aanvullende antibiotica wilden zodat ze niet superziek was voor het einde kwam... maar we het zelf dus wel een heel erg moeilijke beslissing vinden als ze daardoor dan zich eigenlijk niet echt slecht voelt.. want als ze zich niet slecht voelt, waarom doe je het dan?

Hopelijk geeft morgen duidelijkheid qua hoe ze zich voelt. Ik zie ons er voor aan om toch nog af te zeggen als de blaasontsteking inderdaad voorlopig tóch weg lijkt te zijn. Dan schuiven we het probleem wel weer een maand voor ons uit, maar goed, als ze die maand dan zich wel fit voelt....

of als ze zich morgen weer slechter voelt, dan is het ook duidelijk dat het niet genoeg meer doet...

Maar dat mag ook, hoor. Euthanasie is het allerlaatste station. Dus alles om geprobeerd dat uit te stellen is geoorloofd. Ik hoop met jullie mee dat die verdomde ontsteking nu een keer weg is. Weet je wat het probleem is dat dit niet lukt? Is het toevallig een resistente bacterie?

Vind het fijn dat je dat zegt. Toch het gevoel dat veel mensen ons beoordelen omdat we het uberhaupt nog niet hebben gedaan.

Dat het steeds terugkomt is ws. omdat haar rug niet meer zo goed werkt en ze daarom niet goed uitplast. Het zou ook iets van poliepen of een tumor kunnen zijn. Hoe dan ook is de oorzaak niet behandelbaar want operaties zijn op haar leeftijd geen optie meer.

Dat de antibiotica deze keer niet meer werkt (tot nu toe wel altijd heel goed), is idd ws dat de bacteriën resistent aan het worden zijn... ze heeft nu al een breed spectrum antibiotica gekregen, die de vorige keer echt extreem goed geholpen heeft. Toen was urine helemaal schoon; helaas 1,5 maand later heeft ze dan toch weer een nieuwe blaasontsteking...

Ze heeft nu dus weer 2 weken die kuur gehad en hoewel het al wel wat beter ging, is het nu voor het eerst weer 24+ uur totaal zonder ongelukjes. Dat is meestal een teken aan de wand dat de ontsteking voorlopig weg is.

(Als ze dan weer ongelukjes begint te krijgen, is de ontsteking weer terug... afgelopen jaar om de 1,5-2 maanden ongeveer :S dus de dierenarts is er niet echt happig op om haar steeds weer antibiotica te geven...)

Jaak zijn dag gisteren

- 0u - 4u: Slapen

- 4u: Grote honger + tijd voor een plasje! Dus mij wakker liggen blaffen: zakje hondeneten gegeven(ALLES OP!), plasje doen, kakje en terug slapen. 

- 4u - 16u: Slapen, oogjes dicht. 

- 16u - 17u: langzaam wakker worden, plasje doen in de tuin, kakje leggen, beetje snuffelen, blaffen op de vogels en daarna een zakje hondeneten (ALLES OP!) en een beetje drinken. 

- 17u: Pizza met stukjes verse kip -> Alle kip en kaas opeten, de kale pizzabodem was voor mij en vrouwlief. Daarna een lemon-taartje. De helft voor Jaak. 10 minuten zich laten aaien over zijn buikje en hoofdje, oogjes dicht!

- 17u - 0u: Af en toe wat zagen voor aandacht. Af en toe eens 5 minuutjes buiten de tuin in, lekker in het gras gaan liggen. 

En zo is meneer zijn dag dan om. Lopen gaat gelijk ne 100 jarige (letterlijk, maar hij kan dus nog zelfstandig lopen), maar ik kan nu ook weer niet zeggen dat hij zich voor het overige niet goed voelt.

Ff een gekke gedachte, maar is een catheter niks voor haar? Als het "alleen" om een bacterie gaat door het niet goed uitplassen, dan is dat misschien iets? Of bij verlamde honden drukken ze de blaas leeg. 

Een kennis van mij heeft een opvang voor oude en/of beperkte dieren. Dus ook best veel verlamde honden met blaasissues. Dit bacterie verhaal komt daar zo vaak voor. Elke keer weer op zoek naar de juiste AB, blaas doorspoelen etc. Maar toch lijkt het elke keer te lukken. Ze heeft een paar jaar geleden veel problemen met een kitten gehad. Resistent voor alle ab. Allemaal dachten we dat het dit keer niet ging lukken. Kitten was zo ziek. Maar....ze leeft nog steeds. Pas geleden had ze wel een terugval, maar ook weer opgelost. Er ligt heel veel kennis bij ervaringsdeskundigen op dit gebied. 

Ik weet niet of ik haar dát nog aan wil doen herhaaldelijk... en het gaat in combinatie met steeds slechter lopen natuurlijk. Haar mechanica houdt er langzaamaan mee op :(

Ik zou dit niet (meer) laten doen bij Jaak. Als het klaar is, is het klaar.

Bij een wat jongere hond zou ik dit nog wel doen.

Aurelia 

Mijn gedachten liggen bij jou geniet nog ff van Kim want om 9 uur komt de dierenarts toch? Heel erg veel sterkte de komende tijd ik steek een kaarsje aan voor jullie mooi lieve lieve Kim 

Ik heb dit topic een paar dagen vermeden omdat het bij mij ook weer zoveel oproept. Het is me niet duidelijk of je vandaag afscheid neemt van Kim. Maar voor de zekerheid ga ik nu een kaarsje branden voor haar. Dikke knuffel

Oh Aurelia, jullie zitten al de hele dag in mijn gedachten. Veel sterkte ongeacht de uitkomst. 

Kim is vanmorgen overleden. We hebben haar vanmiddag begraven. 

Zo enorm verdrietig.

Zoveel sterkte meis...

Het was een mooi avontuur samen. We leven met je mee. 

Vaarwel lieve schat.

Hoef niet meer uit te leggen dat ik je verdriet en pijn zo goed begrijp. Veel sterkte in deze verdrietige en onwerkelijke tijd.

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message She Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

She was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

Heel erg veel sterkte de komende tijd ik steek een kaarsje aan voor jullie mooi hond aan 

Ach, dus toch. Heel veel sterkte met dit verlies. 

Kort omschreven: je wereld vergaat. I know!!

Knuffel

Ja echt he. Voelt alsof een deel van je is afgescheurd. Ik weet dat jij (en anderen hier) het inderdaad helemaal herkennen. En schuldgevoel. En letterlijk ALLES doet aan haar denken. Tot de pan op het aanrecht.

Het enige voordeel is dat mijn man precies hetzelfde heeft (misschien nog iets erger, hij kende Kim echt van pup af aan en heeft (deels) met haar samengeleefd, voor mij is ze nu 9 jaar mijn huisgenoot en kende ik haar nog eens 4 jaar daarvoor. Plus ze was nog net wat meer zijn hond dan mijn hond). We begrijpen elkaars verlies. Proberen nu voorlopig maar bezig te blijven maar ook het verdriet niet uit de weg te gaan.

Zou wel de zwangerschap even on hold willen zetten. Mijn hoofd staat op het moment helemáál niet naar baby's en voorbereiden. Maar ik ben redelijk dicht tegen hoogzwanger aan dus kan niet al te lang mijn kop in het zand steken.

Ja alles herinnert aan haar en dat duurt lang hoor. En ik ging ook rare dingen doen zoals haar waterbak stond er nog en daar ben ik uit gaan drinken omdat zij daar ook nog uit gedronken had. Steeds huilend de kliko op straat zetten want Shep vond dat zo leuk dat ze altijd mee liep. En nog zoveel voorbeelden.

Lijkt me idd wel wat troost geven dat je je verdriet kan delen met iemand die hetzelfde voelt..

Ze zeggen altijd je draagt je hond mee in je hart maar ik heb sinds ze er niet meer is juist een gat in mijn hart wat niet meer dicht gaat.

Ik weet dat het moeilijk is nu rustig te blijven maar pas alsjeblieft wel goed op jezelf nu je hoogzwanger bent. Dat is ook niet niks.

Ik word tegenwoordig elke nacht meermaals wakker.

50% van de tijd dat Jaak luidop blaft tijdens de nacht blijkt het een droom te zijn. Als ik dan weer geblaf hoor in mijn droom en ik draai mij om, dan was het wel echt en heeft Jaak soms wel eens een plasje gelaten op de vloer. En dan ben ik 'nipt' te laat.

Hij laat het dus nog wel weten wanneer hij moet urineren, maar het is toch een lastige oefening tijdens de nacht.

En dan is Jaak er nu nog hé! Wat gaat dit zijn als hij er niet meer gaat zijn? 

Heel leeg :( we slapen hier nu nog niet goed.

Ik herken het hoor. Alsof er een krater in je hart zit wat nooit meer zal helen. Een belangrijk persoon in mijn leven die zei me dat ik vooral mezelf moet voorhouden dat mijn hond(en) de best mogelijke baas hebben gehad en het mooiste leven van ze kunnen hebben met alles erop en eraan. (EMDR). Dit tegen jezelf blijven zeggen. Bedoeling is dat we daar ook echt in gaan geloven en het de pijn een klein beetje minder maakt. 

Ergens weten we dat ook wel. Maar ik voel me op het moment juist ook veel schuldig om alle keren dat ik boos op haar ben geweest, met name de laatste jaren...

Ruzie is normaal. Heb je dan nog nooit ruzie gehad met je man? Ja toch! Niets om u over te schamen.

Ah ja ook herkenbaar. Ik mopperde eigenlijk nooit op Shep omdat ze nooit iets verkeerd deed. Maar de laatste maanden had ze toch dat ze nog maar om de 18 uur ofzo plaste en ik heb daardoor best vaak tegen haar gesnauwd. Ik zat er zelf doorheen en had het geduld niet altijd om steeds weer opnieuw te proberen, het irriteerde me dat ze het commando plassen niet meer wist. Ik voelde me direct na mijn gesnauw ook al schuldig maar nu nog meer en nog steeds. Vooral omdat ze het niet verdiend had want ze kon er niets aan doen. En ja dan zeggen mensen ook tegen me je hebt zolang zo ontzettend goed voor haar gezorgd, het geeft niet dat je op het laatst wat vaker je geduld verloor. Maar voor mij geeft dat wel. Juist op het laatst want ze was een oud besje die het soms niet helemaal meer snapte.

L

Ja precies dat Caroline.

De laatste weken heb ik veel minder op Jaak gesnauwd. De laatste dag zelfs totaal niet meer.

Ik ben blijven doorwerken tot 15u. ik heb daar geen spijt van want Jaak lag heel de dag naast mij (ik werkte van thuis uit). Rond 13u heb ik eerlijkheidshalve niet meer echt doorgewerkt en was ik continue met Jaak bezig. Ik heb hem af en toe ook een luchtje laten scheppen. Vond ie wel leuk maar lopen kon hij niet meer.

Jaak had "mogelijks" beginnende dementie maar op het einde was hij erg helder. hij wist zeer goed dat ik het was, die bij hem was en die hem door zijn laatste reis sleurde. 

Ik weet niet hoe ik nu verder moet, hij was een deel van ons leven, hoe vervelend hij soms ook was, we love him here.