Oudjes klets topic

Ik had al besloten haar thuis in te laten slapen. Daarna begraaf ik haar zelf bij een vriendin. Zij heeft een stuk privé bos waar ook honden van haar begraven liggen waarvan Shep sommigen heeft gekend. Dan ligt ze in de natuur die haar lief is bij vriendinnetjes.

Herkenbaar, hier liep ze vaak in volle overtuiging naar het verkeerde huis en ging daar dan voor de deur gaan zitten 

En inderdaad, maar veel mensen beseffen vaak ook niet wat voor een band je kunt hebben met een dier, vooral als zij er zelf geen hebben.

Ik kan er beter mee om gaan dan verwacht, maar dat is vooral omdat ik er vrede mee heb. Ik weet dat ze nu geen gewrichtspijn of andere pijntjes meer heeft, en dat nu ik er aan terugdenk ik echt wel de juiste keuze heb gemaakt. Uiteindelijk kan een hond niet beslissen wanneer het voor hen genoeg is geweest, en wij als baasjes hebben de verantwoordelijkheid om die zware beslissing ooit te nemen, hoe pijnlijk het ook is. In het begin dacht ik dat ik nooit zou wennen aan de leegte die ze achter heeft gelaten, maar dat doet het echt wel. Al zal dat wel verschillen van persoon tot persoon.

Ik haal ook erg veel steun uit de aanwezigheid van de andere hond des huizes. In sommige aspecten lijkt hij Pluto's gewoontes te hebben overgenomen sinds haar overlijden en ik zie erg veel van haar karaktertrekjes in hem terug. 

Wat mooi!

Nee, ze heeft al jaren staar en is aan een oor doof. Maar dat heeft haar nooit tegengehouden ;) van dat oor heeft ze vooral geleerd om Oost Indisch doof te zijn. De lol van een border collie, ze weet haar kwaaltjes ook feilloos te gebruiken als ze  haar zin wil krijgen... Ze laat zich tegenwoordig bijv dramatisch vallen als je haar probeert een kant op te sturen waar ze niet heen wil.

Ah ja nog een andere hond in huis zou mij ook steun geven. Toen Shep als pup bij ons kwam had ik nog een relatie en hadden we het er al over om als ze 9 jaar zou zijn, we er een hond bij zouden nemen omdat er dan altijd nog eentje is waar je voor verder moet en die je kan opvrolijken. Maar toen Shep 4 jaar was ging mijn relatie uit. Ik ben inmiddels paar x verhuisd en moest Shep meenemen naar slaapdiensten op het werk. Dus een 2e hond was toen geen optie meer. Maar waarschijnlijk sowieso niet want Shep vindt andere honden helemaal niet leuk. Die negeert ze allemaal. En als hier honden op visite zijn liggen die in haar mand en op haar kleed en gaat zij vanuit een hoek zielig toe staan kijken. Maar het zou mij nu wel wat hebben geholpen als er nog een hond was geweest. Nu denk ik dat ik na Shep geen hond meer wil maar je weet maar nooit.

Zeg nooit nooit 

Dat is een mooi en waardig afscheid. Mijn tante heeft haar beide labs ook in een natuurgebied begraven. Weet niet meer precies welke. Ze heeft de bomen onthouden want natuurlijk overleed eerst eentje en daarna heeft ze later de andere erbij gelegd. Mijn oma en opa's hond ligt ergens op de hei bij Hilversum. Hier heeft mijn vrouw besloten voor crematie, dat is gebruikelijk in haar land van afkomst. Ik twijfelde maar heb er geen spijt van. Hij ging overal mee op vakantie en klinkt gek maar nu hebben een zakje bij ons en als we ergens heen gaan? Laten we een klein beetje van hem achter.

Maar wees niet bang ervoor, nu je de foto gezien hebt? Die van ons had een heel kwaadaardige soort leverkanker, we moesten binnen drie dagen beslissen. En je hebt gezien hoe vredig hij erbij ligt. Het is naar om te weten dat hij toen al heengegaan was maar had ik hem zonder verhaal neergezet? Dan had je waarschijnlijk gedacht dat hij lag te slapen. Maakt de pijn er niet minder om maar het geeft iig rust dat je het juiste doet.

Al mijn diertjes worden thuis ingeslapen. Hebben we altijd zo gedaan (alleen de ratten niet) en zal altijd zo blijven. Sowieso wil ik niet nog meer stress bij de hond opwekken in een praktijk. En daarbij: het is thuis, op eigen plekje, bij andere hondjes. Je hoeft jezelf niet in te houden, dat doe je toch als je ergens anders bent. Nee, niks voor mij. 

Ja joh. De 21e kreeg ik een appje van vrienden dat dat hun hond (ik was vaste oppas) net ingeslapen was. Even later kreeg ik een foto van een dode hond. Dat trek ik echt niet. Of het lijkt of ze slapen of niet, je ziet dat ze dood zijn. Net als in de film: mensen die doodgaan prima, maar dieren.... :)

Alleen 1 probleem...de urn met as van mijn vorige hond staat, na bijna 6jr, nog altijd in de woonkamer. Hij zou al 12x uitgestrooid worden. Het lukt telkens maar niet. Dat is wel een ding hoor. 

Ik heb ze ook de urnen thuis, dacht met de tijd geef ik ze een mooi plekje, nee dus, nu heb ik een afspraak gemaakt bij mijn begrafenis, ze gaan mee met me als ik ga.....en dat werd goed gekeurd.

Stom dingetje en echt waar gebeurd (beetje verlichting in het uitstrooien as bv) Houd rekening met de stand van de wind. Kennis van me heeft haar Oma met haar familie uitgestrooid op het strand. Oma kwam dus direct terug bij de eerste worp. Nu hebben hun een aardige dosis humor dus kwam allemaal goed maar als je perfectionistisch bent? Kan dat een tegenvaller zijn

Ik ben iemand die alles tot in de puntjes plant. Geloof me, de wind moet goed staan, de stroming, goed weer, niet teveel volk, pot al getest om te openen, geen gebak, je kent het wel. Gaat weinig aan me voorbij :)

Crematie wil ik niet omdat ik zelf ook niet gecremeerd wil worden. Ik heb in mijn testament staan dat ik op een bepaalde natuurbegraafplaats begraven wil worden. Daar wordt je begraven in een kist of wade die biologisch afbreekbaar is, dus uiteindelijk blijft er dan niets over. Het liefst zou ik samen met Shep begraven worden. Tijd terug had ik heel veel last van hartkloppingen e.d. en heb ik een briefje op mijn tafel gelegd, dat mochten ze me dood vinden, ze Shep moeten laten inslapen en ons samen begraven. Dacht je weet maar nooit. Maar ik geloof dat ik voorlopig nog niet dood ga.

Maar ik zie echt enorm op tegen haar te zien terwijl ze niet meer leeft. Ik ben al best wat mensen verloren in mijn leven maar heb nooit de lichamen meer gezien. Ook bij mijn vader niet. Ik herinner me mensen liever levend. Ik kan er niet tegen. Maar bij Shep zal ik wel moeten want wil natuurlijk wel bij haar zijn als ze haar laatste adem uitblaast.

Zit nu trouwens weer gefrustreerd op mijn werk. Shep vanmorgen om 7 uur geplast en natuurlijk wilde ze niet plassen voordat mijn dienst om half 3 begon. Ik ben om half 6 even thuis geweest om haar uit te laten maar weer geen plas. Ze is zo ontzettend druk met snuffelen tegenwoordig dat ze gewoon vergeet te plassen en alleen plast als ze hoge nood heeft. Het commando "plassen" weet ze helaas niet meer. Nu maar hopen dat ze het ophoudt tot ik thuis ben. Ik mag van mijn collega nog wel een keer heen en weer maar het is voor mij zo frustrerend en vermoeiend als ik steeds voor niets ga.

Misschien eens een pamper proberen Caroline? Al hangt het er dan wel van af hoe lang ze er mee rond moet lopen wanneer ie nat is.

Misschien geruststellend, maar wij hebben toen ik jonger was het hondje van mijn ouders moeten laten inslapen en de reden was heel naar (hij had een toeval, de zoveelste, maar zat dus in zo'n toeval), maar gestorven was hij heel rustig en vredig, helemaal niet eng of vies of naar ofzo. Bijna alsof hij sliep. Het viel mij 100% mee. Was alsnog heel verdrietig, maar ik was niet bang of vies van hem oid.

Misschien een koelband kopen als je die nog niet hebt? Dat kan wel eens helpen. Soms heeft je oudere hond problemen om zijn warmte kwijt te kunnen en dan kan extra verkoeling aan zijn nekje soms wonderen doen ;)

Jack is al een 7-tal jaar blind aan 1 oog en heeft sinds een paar maanden staar in zijn ander oog. 

Gek idee misschien. Is er geen hondje in de buurt waardoor Shep een beetje territoriaal wordt? Dan samen uitlaten en markeert ze misschien dat plasje vd andere hond. 

Mijn ervaring is dat mijn maatje ineens langzaam aan verlamd raakte. Geen pijn, wel steeds meer uitval en van deze aandoening was ook bekend dat het op een bepaald moment de hersenen ook zou aantasten.

Hij is redelijk lang "helder" gebleven, en had lol. Wel steeds meer uitval, geen pijn. Hele huis lag bezaaid met antislipmatten en hij stond op een bepaald moment ondersteuning toe, hij liet me helpen. Iets wat hij zelf zo lang mogelijk uit leek te stellen, maar toen hij wist dat het niet anders kon leunde hij op mij. Maakte onze band alleen nog maar hechter.

Hij leek zich soms te generen als er op straat tijdens het lopen ineens een drol eruit piepte.. laat staan dat het hem in huis had gebeurd, dat zou hem doodongelukkig hebben gemaakt en dat is gelukkig ook niet gebeurd.

Hoe graag ik hem ook bij me wilde houden, zijn leven en geluk vond ik belangrijker. En om die reden heb ik mijn gevoel gevolgd terwijl mijn omgeving soms vol medelijden stond te kijken, maar het was de tijd niet. Hij was zwakker, maar kon nog op en om en had nog lol met mij en met de andere hond en de katten in huis. 

En plots was het moment daar, op een vrijdag kon hij niet verder na een wandeling. We waren bijna thuis. Dag erna knapte hij weer op en ging het weer. Avond erop dus weer niet, in huis kon hij niet overeind komen. Heb het al eens eerder gezegd, hij wilde overeind om te gaan drinken en dat lukte dus niet. Hij keek me aan en allebei wisten we dat we afscheid gingen nemen. 

Ik had er niet aan moeten denken dat dit was gebeurd op het moment dat ik naar werk had gegaan en hij dus uren had moeten wachten tot ik thuis zou komen om hem omhoog te trekken of om de bak water naar hem te brengen. Dat is een levensbehoefte, als dat niet kan zonder hulp. Of niet meer vrij rondrennen of hobbelen destijds in zijn geval dan is zijn plezier en doel in leven weg. Dat hield ik voor ogen.

we hebben nog 2 mooie dagen gehad, en hij kon weer bewegen en we hebben in de grote tuin en in huis gespeeld. Maar het was genoeg en goed geweest. Thuis is de da gekomen en hij is rustig op mijn schoot in slaap gevallen om niet meer wakker te worden. 

En ik vertel het nuchter, maar nog zit ik te grienen we zijn jaren verder maar die hond was zo bijzonder voor mij. Maar ik kijk wel terug op een heel mooi en fijn afscheid eerlijk gezegd.

twee honden erna moesten plots en dat vond ik vreselijk. Bluf was volkomen onverwachts, en tegen da advies in en vertrouwend op eigen inschatting heb ik haar toch mee naar huis genomen met lapmiddelen, dag erna stond wel ook de afspraak nogmaals voor nog een check of definitieve beslissing.. het werd het laatste er was geen redmiddel meer voor haar.

En Jol was oud, maar ging ook ineens snel achteruit. Weken ervoor had ik al een naar gevoel en heb ik van alles nog laten checken maar die da kon niets vinden. AB meegekregen en dat hielp wat en 3 weken later was het mis. Dan moet je acuut beslissen.. van die nare ervaring heb ik geleerd niet meer naar anderen te luisteren en mijn eigen gevoel te volgen. Haar in laten slapen en de uren die we hebben moeten wachten vond ik voor haar verschrikkelijk, dat wil ik nooit meer meemaken.

Heel stom gezegd vind ik het juist prettiger als je ziet dat het onvermijdelijke er aan komt, en dat je tijdig een beslissing kan maken voor het leven lijden wordt voor je dier.

Bluf ging destijds vaak hijgen en werd onrustig. Soms werd ik wat narrig en zei dat ze moest gaan liggen en niet zo zenuwachtig doen. Bluf was nog geen acht jaar, en ogenschijnlijk gezond.

Bij een wandeling vond ik dingen raar, en anderen merkten niets geks. Week erna draaide ze nog pakwerk. 2 weken erna was het mis en bleek ze hartfalen te hebben. Dat verklaarde dus later ook haar onrust en hijgen. Ze kreeg soms te weinig zuurstof.

Jol vertoonde dit ook, dus ik wachtte op een bepaald moment niet meer af (ze was officieel hondje van mijn partner en hij durfde niet naar de da) maar ze beluisterden haar hart en volgens hun zeggen was het goed en hebben we daarna ook nog een echo gedaan om andere dingen uit te sluiten of dat er ergens wel vochtophopingen waren. Niets van dat alles zei die da.

Toch na een paar weken is ze vreselijk benauwd geraakt en moesten we haar laten gaan en dat vond ik voor haar die laatste dag een lijdensweg omdat ze echt lucht te kort had.

Dat wil ik een dier nooit meer laten meemaken. En onszelf ook niet, de machteloosheid gewoon. 

Een 17 jarige Jack (Russel) is volgens de meeste formules een 99 jarige ouwe pé. (24 jaar na 2 jaar en 5x15 extra jaren). Over 5 weken is zijn 17de verjaardag.

Dus eigenlijk zou ik moeten redeneren: Alles wat daarna nog komt, is gewoon bonus. Maar toch zal het pijn doen als het moment daar is. Hopelijk duurt dat nog even, maar ik kan de toekomst niet voorspellen.

Ik heb zo'n vermoeden dat Jack tot zijn laatste dag 'helder' zal blijven. Ik zie nog steeds géén enkele vorm van dementie optreden bij hem. Hij is nog altijd 100% bij zijn volle verstand. 

Ik ben er inmiddels 14 verloren 

En ik ben ook iemand geworden van liever twee weken te vroeg dan een uur te laat 

Ik heb ooit , zo'n 35 jaar terug de fout gemaakt te lang door te gaan met een hond . En ik vond het werkelijk afschuwelijk . Die laatste nacht . Ik vergeet het nooit . 

De diergeneeskunde was natuurlijk nog niet zo als nu . 

Maar ik heb er wel veel van geleerd 

Dit nooit meer ! 

Wat mij altijd hielp was een dagboek , en ja natuurlijk als ze ouder worden mogen ze een wat mindere dag hebben . Maar ik ben van mening dat er ook nog goede dagen moeten zijn . Met inachtneming van de leeftijd natuurlijk.  En ik ben er misschien wat "hard " in . Maar voor mij geen hond met een luier , verder moeten ze nog zelfstandig naar een veldje of de tuin kunnen om de behoeften te doen . Honden vinden het vaak verschrikkelijk om het in huis te doen   al is een ongelukje natuurlijk geen drama . Eten moeten ze zelfstandig doen , aan dwangvoeren doe ik niet . Met uitzondering van bv operatie ,dan hebben ze tijdelijk hulp nodig . Hebben ze een aandoening waaraan nog iets,gedaan kan worden dan ga,ik Daar voor . Maar ik verafschuw aftakeling , dat wil ik niet voor mezelf en dus ook niet voor mn honden . Ik laat ze dus tijdig gaan . Ze hoeven van mij niet tot het uiterste te gaan . Mijn laatst overleden hondje hadymfklier kanker , haar nek en hals toonden steeds,meer bulten . Ze was nog best tierig . Maar toch heb ik toen het besluit al genomen om haar te laten gaan . Ik wilde niet wachten op het moment dat ze misschien benauwd zou worden . Ze is heel rustig op schoot ingeslapen, en de da,was het geheel met mijn keuze eens . Hij weet hoe ik er in sta . Hetv was een mooi afscheid zonder pijn en/of lijden . Ik merk dat dat voor de rouwverwerking ook veel beter is 

Ooit met een fysiek nog fitte hond ook de keuze moeten maken , ze was erg dement . Dat is best moeilijk . Zeker gezien de goede fysieke conditie . Maar ze vond haar rust niet meer . Ik vond dit dieronwaardig 

Met de meesten van mijn honden was het afscheid mooi . Juist omdat ik ze tijdig liet gaan En er dus tijdig een datum van inslapen gemaakt kon worden . Het gebeurt altijd thuis 

Maar ik heb helaas 2 x een gevalletje spoed gehad 

Dan duurt een autorit van 20 minuten met een doodzieke hond een eeuwigheid.  Dan kom je in een voor jouw onbekende spoedkliniek met onbekende arts , hoe goed ze het ook bedoelen . De stress die dat oplevert voor je hond , en je eigen stress,en verdriet.  Het kan gebeuren , helaas . Maar ik vond het verschrikkelijk.  

En ja , we staan er soms allemaal anders,in . Waar de ene eigenaar heel lang doorgaat , daar stopt een ander . Zo heb ik de docu mijn lieve kankerhond toen gezien . Ik zat op sommige momenten met gekromde tenen , een stokoud hondje wat nog een chemotraject in gaat .een arts die zo technisch en ongevoelig zit te praten . Voor wie doet ie dat ? Om er zelf van te leren of voor het welzijn van zo'n dier ? Nee , dat is niet mijn ding . Ik heb ooit een herder gehad ,ze was 4 en kreeg kanker . Het was goed te opereren.  Prima ! Dan ga ik er voor . Maar met zo'n oud besje ,wat al niet zoveel draagkracht meer heeft , nee ! En ze kunnen zelf helaas niets beslissen . Afscheid nemen , ja het hoort erbij .En met elke hond is het weer afschuwelijk 

Neen ik vind dat je 100% gelijk hebt. Ik zaag soms vrij véél over Jack. Er is elke paar weken wel 'iets' aan de hand met hem. En dat gezaag is gewoon omdat ik véél met hem in zit, en natuurlijk ook wil dat Jack zich goed voelt hé.

Voor mij geen hond met een luier  --> De dag dat Jack zijn behoeftes niet meer kan inhouden dan weet ik hoe laat het is.

verder moeten ze nog zelfstandig naar een veldje of de tuin kunnen om de behoeften te doen --> Idem Dito.

Eten moeten ze zelfstandig doen , aan dwangvoeren doe ik niet --> Dat is hier ne lastige. Hij kan het nog wel volledig zelfstandig, maar zijn oogjes zijn zo slecht, dat hij zijn eten gewoon niet meer goed kan zien. En dan zie ik hem letterlijk liggen zoeken met zijn snuit, mond en ook zijn tong, waar zijn voedsel ligt en dan daar lukraak naar happen in de hoop wat eten binnen te krijgen. Uiteindelijk is zijn bord dan ook gewoon volledig leeg als ik hem laat doen. Maar ik vind dat echt een beetje zielig, dus dan voeder ik hem meestal. Dat is natuurlijk wél niet onder dwang hé! Hij wil dan gewoon eten.

Hebben ze een aandoening waaraan nog iets,gedaan kan worden dan ga,ik Daar voor --> Ik denk dat Jack 9 levens heeft. Hij is recordhouder hier ivm aandoeningen en infecties waarvan hij steeds van geneest. (Tot op heden, ooit stopt het)

ze was erg dement --> Mmm ja als Jack dement wordt, hoeft het voor mij ook niet echt meer to be honest.

Een stokoud hondje wat nog een chemotraject in gaat --> Yikes. Never. Nooit. Jack had kanker (stadium I) op zijn 15de, maar de dierenarts heeft dat ter plaatste eruit ge ... dat deed verschrikkelijk véél pijn (ik hoor hem nog steeds huilen). Maar dat is daarna nooit meer terug gekomen. Dan is het goed, hij is er permanent van genezen. Maar chemo? Voor zo'n oud hondje? No thanks.

Ik zou in geval van slecht zien ook helpen met eten 

Maar dat vind ik bv ook met een doof wordende hond.  Dat hoort nu eenmaal bij ouderdom en daar heb ik geen moeite mee . Net als met hulpmiddelen als loopplank , wandelkar , warm winterjasje enz 

En ja,vaak word het medicijnkastje steeds voller en krijg je de strippenkaart bij de da . Allemaal acceptabel zo lang er kwaliteit van leven is 

Ik had een hoogbejaarde,  ik nam haar dagelijks mee in de wandelkar .Met de rest van de roedel . Dat hield haar jong ,ze bleef geïnteresseerd in de omgeving en ze wandelde,nog op plaatsen die voor haar leuk waren . 

Ik had een oude,Russell die haar kruisband scheurde , was verder nog kerngezond . Laten opereren, ze had bij wijze van nog wel 6 jaar kunnen leven . En een Russell die,niet meer lopen kan , dat moet je hem niet aan doen . Ze heeft nog drie jaar plezier gehad van haar geopereerde,knie . Daarna volgden de aandoeningen elkaar snel op . 

Ik zie ook geregeld senior honden waarvan ik denk , koop een wandelkar en ha eropuit . Ze lopen een stukje door de straat en stompen snel af . Vaak zijn het de kleine dingen waar ze,nog heel gelukkig van worden . Even een ritje met de auto en langs de visboer , en dan een lekker visje oppeuzelen 

Oude,honden hebben ook iets aandoenlijks . 

En ik denk ook dat goed verzorgde honden langer leven . Soms heeft een eigenaar bv ook geen zin om pijn medicatie te bekostigen , en d an is het ach , dat slechte lopen hoort bij de,leeftijd . Terwijl zo'n oudje op zn tandvlees loopt van de pijn 

Ja zelfde hoor Thara. Wat ik vooral erg merk met Kim is dat als we dingen niet meer doen, ze ook niet meer terugkomen. Een half jaar geleden liepen we nog tien km met haar. Dat halen we nu niet meer - we wandelen nog wel 1,5 uur, maar mogen dan blij zijn als we 4 km halen. 

Wat ik zelf het lastigst vind aan de leeftijd is niet de kwaaltjes maar het op en neer gaan. Soms een paar slechte dagen, dan denk je, dit gaat niet lang meer duren. En de week erna rent ze weer rond als een jonge hond, springt ze zelf in de auto, etc.  Je weet dat het in grote lijnen langzaam steeds minder wordt, maar ik kan nog steeds totaal geen inschatting maken van wanneer het einde daar is. Voor hetzelfde geld wordt dat gekke beest straks echt nog achttien.

Nee Shep is absoluut niet territoriaal namelijk. Gelukkig mocht ik gisteravond al om 20.30 naar huis van collega. Toen heeft ze direct geplast. Nu zit is weer op mijn werk. Vanmorgen 2 rondjes gelopen maar weer geen plas. Dus moet ik zo weer naar huis en hopen dat ze het dan wel doet.

Iemand schreef over een pamper maar dat lijkt me ook niet zo fijn. Ze snapt toch al veel niet en dan opeens zo'n raar ding aan en ze heeft heel veel haren (een broek) is ook niet lekker als ze dan in een pamper plast.

Eigenlijk moet ik blij zijn dat ik zo dichtbij woon en mijn collega's zoveel begrip hebben maar toch word ik er steeds weer gestresst van. Gelukkig na vandaag een weekje vrij. Als ik thuis ben maakt het niet uit dat ik om het uur moet proberen.

Waarom? Als de neus nog goed werkt vind ook een blinde hond zijn eten wel. Ik heb een doof/blind oudje van vijftien gehad die zich in huis prima redde. 

Ik heb een cairn terrier gehad, Gizmo die op latere leeftijd doof en blind werd. Er waren mensen die dit zielig vonden en geen leven voor een hond maar dan konden ze mijn terriertje niet. Hij is altijd zeer zelfstandig en op zichzelf geweest en zelfstandig bleef hij al werd hij wel meer aan en afhankelijk. Hij is gelukkig nooit dementerend geweest dit had zijn situatie ook totaal anders gemaakt. In huis redde hij zich prima, hij stond als er aangebeld werd naast onze andere hond te blaffen. Hij voelde de trillingen en die de opgewonden grote hond in de houten vloer veroorzaakte en ook de luchtverplaatsing van haar zwaaiende staart en wist dat er iets aan de hand was. Buiten redde hij zich niet meer dus tilde ik hem naar zijn vaste plekje aan de bosrand waar hij rustig kon snuffelen en zijn behoefden kon doen. Hij vond het heerlijk om achter het huis waar hij nog wel rond kon scharrelen van het zonnetje te genieten, in huis sliep hij veel net als de meeste andere oudjes.

Omdat doof/blind wel eenzaam lijkt te zijn hebben we Gizmo heel veel aandacht en knuffels gegeven en als hij aandacht wilde wist hij ons ook prima te vinden. 

Ik heb geen tel het gevoel gehad dat we Gizmo door hem toen hij doof en blind werd niet te laten inslapen te kort hebben gedaan. Ik heb hem laten inslapen toen hij buikpijn kreeg door de uitzaaiingen van bottumoren. Pijn zonder nog enige kans op genezing is voor mij altijd een reden om een hond te laten gaan. 

Dit was Gizmo, ik denk niet dat iedere hond zo'n leven aan kan.

Ik was met mijn 1e Duitse Herder, haar naam was Gero, nooit met de gedachte bezig geweest dat ze oud was en dat ik ooit een beslissing moest

nemen voor haar, ze was ook tot het laatste moment ook zo levenslustig, ze was 9 1/2 jaar oud , voor een D.H. is dat relatief oud, die beslissing werd voor mij gedaan, Gero was geheel onverwachts overleden, tijden haar laatste wandeling, achteraf gezien misschien wel een mooie dood, Ik had er wel heel veel moeite mee, je weet wel, had ik maar dit gedaan etc., een korte tijd later kwam Lara (ook een D.H.) in mijn leven, ze is inmiddels alweer bijna 5 jaar, Ik denk nog vaak aan Gero, misschien omdat zij mijn 1e hond was heb ik veel dingen geleerd en dat pas ik toe op Lara zo ook voor in de toekomst, 1 ding in het leven is zeker   "  Aan alles komt een eind "

Ik hoop dat Lara heel oud mag worden ondertussen geniet ik elke dag met haar

Het is vaak zo, dieren hebben andere zintuigen maar je moet naar de hond kijken niet iedere hond zal dit aan kunnen. 

Ik vermoed dat als Balou die altijd al wantrouwend en angstig is deze situatie niet aan zal kunnen. Ik vrees dat hij angstig, ongelukkig en schrikachtig zal zijn en hierdoor snel zal happen maar je weet het gewoon nooit.