Oudjes klets topic

Hij heeft bijna 13 jaar lang samen geleeft met onze kater Joey, dat waren twee handen op 1 buik. Hij had veel energie en gaan lopen aan de lijn, urenlang was onvoldoende. Joey maakte hem dan moe. Dat werkte echt goed. 

Toen Joey wegviel (we hebben alles gedaan wat wij konden maar hij was chronisch zwaar ziek door schildkliertumoren) was hij éénzaam maar ook al een jaartje ouder (bijna 14 jaar oud toen), en dat was voor ons allemaal een grote aanpassing. Hij is daarna nog dichter naar mij toegegroeid. Het was altijd al papa's hondje, maar doordat Joey wegviel was dat nog veel meer het geval dan daarvoor.

Toen hij begon te kwakkelen (lees: een dagje ouder hé) met de gezondheid vanaf zijn 15de, toen kwam de Covid periode eraan, dus alle aandacht ging toen volledig naar hem en dat is zo gebleven tot het einde. Hij heeft toch nog 2,5 jaar lang een goed leven gehad nadat zijn gezondheid er stilletjes op achteruitging.

Ondanks het abrupte en unfaire einde, had hij voor het overige echt een goed leven en daar trek ik mij aan op.

We zijn nu 2 weken verder en ik heb de laatste dagen het gevoel dat ik haar weer zoveel meer mis dan in de eerste week... toen was het schok en verdriet. Maar misschien ook wel wat opluchting om de toch wel zware zorg los te kunnen laten en me niet steeds zorgen te hoeven maken over haar, of ze wel overeind kon komen, of ze wel at, of ze geen ongelukje had binnen, of ze geen pijn had. Die lange twijfel over wanneer het genoeg was geweest.

Maar nu droom ik steeds over haar... echt nonstop bijna. Soms heel nare dromen, dat we haar blijkbaar 2 weken gewoon vergeten waren ofzo en ik vond haar doodziek terug en moest alsnog beslissen voor een spuitje.

Maar vannacht eerst ook dat ze ergens in een café zat, gewoon op ons te wachten. Ik wist dat het een droom was en dat ze daar was om ons te zien / om te zorgen dat wij haar konden zien.

En later een droom dat ze bij ons in de tuin liep, stukje fitter dan de laatste periode, lekker vrolijk en energiek. Ik zo van: Toch gek dat ze dat zo nog kan, nu ze dood is. En toen wilde ze drinken. Dus ik van, raar dat ze dat nog wel wil... maar plassen en poepen natuurlijk niet. Maar toen ging ze plassen. Dus toen dacht ik, toch ook maar eten voor haar pakken, het gaat zo goed weer...En ik wist ergens wel weer dat het een droom was, maar mijn brein snapte alsnog niet hoe ze daar nu wel er kon zijn en al die levende dingen kon doen terwijl ze toch al minstens een week dood was geweest.

Pffffff ik mis haar zo erg.

Allemaal zeer herkenbaar aurelia en dat blijft nog wel een tijd.

Ik was gisteren weer heel verdrietig en huilen nadat ik tijdens wandelen een oude hond was tegen gekomen die net zo traag liep als Shep en ook constant snuffelen. En dan denk ik die wandelt en leeft nog wel en dan toch weer die twijfel van was ik niet te vroeg.

Na 7 jaar heb ik het een plekje kunnen geven dat Schumi er niet meer is. Maar het heeft 1 jaar geduurd voordat ik een beetje kon "adem halen", als je begrijpt wat ik bedoel. Vlak na het overlijden waren er echte huilbuien met serieuze paniekaanvallen met de realisatie dat ik hem nooit meer zou zien. Dat ebte na maanden wel weg, maar het laat een onzichtbaar litteken achter. Het blijft een onwerkelijk verschijnsel dat iets of iemand het ene moment een deel van je leven is en het andere moment niet meer. Ik denk echt dat je brein daar niet voor gemaakt is, dat dat een soort trauma achterlaat. Of zo iets. Ik weet het eigenlijk ook niet. Ik weet wel dat het gewoon k*t is. 

Ja zo erg voel ik het dan weer niet, of tenminste, overdag niet, geen paniekaanvallen en de huilbuien zijn ook wel over denk ik. Overdag veel afleiding. Het is vooral 's nachts en die dromen. Hoewel dat vandaag ook lang bleef hangen. En weer een soort ongeloof dat ik haar inderdaad niet meer zal zien. Aan de ene kant wel acceptatie maar tegelijkertijd ook totaal niet, ofzo. Het klópt gewoon niet.

Het is maar een raar iets, dat rouwen... en eerlijk gezegd heb ik nog nooit zoiets als dit gevoeld... maar heb in mijn leven ook alleen nog maar mijn grootouders kwijtgeraakt en ik durf het bijna niet te zeggen maar dit voelt dus heel anders en veel dieper..

Dat mag je best zeggen dat dit verdriet dieper voelt. Ik ben mijn grootouders, mijn vader en 2 hele goede vrienden verloren. En natuurlijk heb ik daarom gerouwd en mis ik 1 van die vrienden nog steeds ontzettend maar ook echt niet te vergelijken met hoe verloren ik me voel zonder Shep. Ik vind wel logisch met die andere mensen woonde ik niet samen. Met Shep wel en we deden alles samen, dus dat gemis is gewoon veel groter. 

Ja precies, het slaat zo'n gat in je dagelijks leven. We waren echt een drieëenheid, deden alles samen. Nu is mijn man vanochtend weg en ben ik thuis, en ik ben alléén thuis. Het is zo raar.

Ja een hond kan zo ontzettend veel betekenen. Ik zit momenteel in de ziektewet vanwege een zwaar traject dat ik doe voor mijn chronische migraine. Nu vroeg de arbo verpleegkundige afgelopen week of ik wel steun van vrienden en familie krijg. Ik begon meteen te huilen want Shep was altijd mijn steun in moeilijke periodes. Door haar kon ik het aan om door te gaan. En zij gaf mij troost.

Ja ik snap je goed hoor. Zo lastig...

Jaak is exact 2 weken geleden overleden aan een septische shock (massaal orgaanfalen).

Ik kan nog altijd niet geloven dat hij er niet meer is en dat het zo snel ging. Ja hij was 'op' van ouderdom maar we zijn in snelheid gepakt. En ja ik weet het: Voor Jaak zelf was dit het 2de best mogelijke einde (na overlijden in zijn slaap). Maar toch. De pijn blijft toch wel een tijdje hangen.

Nou luitjes. Het is nu onze beurt. Momenteel zit ik met Dave tussen hoop en vrees. Hij loopt op zijn eindje, dat weet ik. Sinds een maand of 2 geen librela meer, omdat het niet meer leek te helpen. Maar hij loopt nu meer en meer mank. En ik vind dat vreselijk om te zien. Ik weet dat hij pijn heeft. En had hij nu als een hoopje ellende in eem hoekje gelegen dan was de beslissing zo genomen. Maar Dave verbijt de pijn, hij trippelt, rent nog. Is gezellig en heeft lol. Hij gaat mee met een aantal (niet alle) wandelingen, loopt een stukje/ poedelt een beetje en gaat dat op de Davemobiel liggen (dit bepaald en kan hij zelf). 

Ik loop met hem bij de Da. Hij zit aan de previcox of rimadyl (ben net overgestapt) en gabapentine. Ik wil er iets bij, maar niks lijkt te werken om te versterken. Cbd olie met THC, phen-pred. Hij liep al bij de fysio, maar nu had ik acupunctuur in mijn hoofd. Dus naar de hollistische da. Die hem een behandeling (nog niet acupunctuur) gegeven heeft, met oefeningen (huiswerk: veel en tijdrovend) en een chinese kruid. Dave zit ondertussen aan de flexadin, Yumove (groenlipmossel), duivelsklauw. Ik heb de produkten gekocht om zelf Goldenpaste te maken. Ik lees en lees, weet meer dan menig dierenartsen bij elkaar. En ik word echt compleet verscheurd in mijn beslissing. Als ik nu zou beslissen om hem in te laten slapen, dan zou dat zó niet goed voelen omdat hij er nog zoveel lol in lijkt te hebben en dan heb ik meer het idee dat ik het uit egoïstische motieven doe ( de last, de zorgen, ik die het vreselijk vind hem te zien manken). Maar dan voel ik de druk van de physio (hij heeft pijn en hij zal nooit aangeven dat het genoeg is omdat hij mij wilt pleasen) en vandaag liet een vriendin hem uit en die gaf ook aan dat hij kut loopt, waardoor ik me een waardeloze baas voelt die haar hond dit aandoet (dave doet altijd een beetje moeilijk als hij met haar uitgaat). Dus ik met een rotgevoel op mijn werk, thuiskomend met een bal in mijn maag, zie ik 3 vrolijke koppies en een Dave die nog heen en weer loopt en pret heeft. Uiteraard heeft hij ontzettend last van de warmte en is het buiten niet te doen, dus een kort schaduwvol rondje ( wat hij al rennend en niet luisterend en op jacht naar kattenpoep doet). Ik heb dit topic meegelezen toen er meer mensen met ditzelfde zaten. Inslapen is zo'n grote beslissing. Je maakt voor een ander een beslissing, en dat vind ik echt een zware en nare. Natuurlijk weet ik dat ik hem niet heel lang meer zal hebben. Maar ga ik wachten tot hij letterlijk aangeeft dat hij niet meer wilt of moet ik een inschatting maken, (dus ik moet interpreteren hoe mijn hond zich voelt) en besluiten dat het genoeg is, omdat het niet eerlijk is voor hem, zo helder van geest maar een lichaam dat je zo in de steek laat. Elk moment van de dag is het weer anders. 's Morgens vroeg en 'savonds laat zijn zijn klachten het ergst, na de pijnmedicatie iets beter. We zouden 10dgn bekijken wat de cbd ging doen. Ik vind het niet geweldig. Hij slaapt er alleen wel heerlijk door in de nacht. Ik wil Dave op de amantadine erbij hebben, om te proberen. Met de acupunctuur. Maar nu roept de hollist weer dat er teveel bijwerkingen zijn, wat ik niet kan vinden. Ik zit zelfs te twijfelen hem weer op de librela te knallen. Misschien dat het een beetje helpt. Ik dacht ook aan Anartrone, maar wil hem die roesjes niet aandoen. (maar stel dat het toch nog even helpt.....hoor ik dat stemmetje in mijn hoofd keer op keer zeggen). 

Vanmiddag dacht ik echt, het is mooi geweest ik ga een datum kiezen, tot ik hem weer zag. Ik vind dit echt killing en geniet zo niet van de laatste tijd met mijn hondje. Kan het ook niet loslaten. 

Sorry voor dit lange verhaal. Ik weet dat jullie dit begrijpen. Ik denk wel dat, als het uiteindelijk gebeurd is, er een mega last van me zal afvallen. Maar alleen al, door dit te denken, voel ik me al helemaal schuldig. 

Oh nee :( Veel sterkte. Wat is er aan de hand?

Sorry, lang verhaal, maar drukte te snel op "reageren". 

Ach Chantal ik hoef jou denk niet uit te leggen dat ik je begrijp. Volgens mij heb je mijn verhalen over Shep ook wel gelezen. Ik had ook nog vanalles geprobeerd ja. Cbd voor onrust en dan weet je dat je weer 10 dagen moet afwachten of dat überhaupt wat doet en zoveel. En ik ben nog steeds tevreden dat ik het echte lijden voor ben geweest maar toch twijfel ik ook nog vaak genoeg en denk dat ik haar misschien nu nog bij me had kunnen hebben. Maar dat komt ook omdat ik het leven niet goed aan kan zonder haar.

Ik had ook verwacht dat er in ieder geval een last van me af zou vallen want werd grote zorg op het laatst, kon zelf ook niet meer genieten van de tijd die we nog hadden. Helaas is er nooit een last van me af gevallen. Ik miste juist het zorgen. Opeens was er niemand meer om voor te zorgen.

Kun je niet net als ik 2 weken een lijst bijhouden waarop je schrijft wanneer je hem wel of niet gelukkig ziet?

Zo erg dat wij altijd die beslissing moeten nemen. En ja honden gaan meestal door hun pijn heen.

Ik ben nog steeds blij, dat Jaak nog heel vrolijk / blij was, geen hevige pijn had (buiten ouderdomspijntjes en af en toe tandpijn, maar dat is niet hetzelfde), en nog vrij alert was, tot 'amper' 2 dagen voor zijn overlijden. Alleen de laatste uren heeft hij echt pijn gehad en afgezien.

Ik weet diep vanbinnen dat het tijd was. Was hij niet plots erg ziek geworden, dan was de echte 'zware' aftakeling begonnen en was dat dan leuk geweest voor hem? Neen, ik geloof daar niet in. Maar ik mis hem nog altijd. Dat gaat nooit weg denk ik, dat gemis. 

Ik en Jaak hebben het geluk gehad dat zijn lichaam op een bepaalde moment -door ziekte- zelf te beslissing gemaakt heeft om ermee op te houden. Maar als je dat geluk niet hebt, en je ziet je hondje helemaal aftakelen tot op het bot .. ??? Is dat dan goed?

Het beste is inderdaad een checklist / lijstje bij te houden zoals Caroline en ik allebei gedaan hebben (en anderen op dit forum) en elke 2 weken controleren of het nog de moeite waard is voor je hondje. Zo ja, cool, zo neen, neem dan afscheid. Laat je hond niet nodeloos TE lang lijden.

Veel succes en moed. Sta je hond zoveel mogelijk bij in zijn laatste momenten. Wat je niet wenst is achteraf ergens spijt van hebben van had ik dit of dat gedaan. Of het nu nog 2 weken of nog 2 maanden duurt, probeer er een mooi afscheid van te maken.

Ja ik lees het nu. Wat naar :( ik snap je twijfel helemaal. Precies wat wij hadden... Lichaam geeft het stukje bij beetje op maar geest is er nog helemaal en vol wil. Het is zo moelijk... Ik weet nog steeds niet of het goed was dat wij toen de knoop doorgehakt hebben. Mijn man voelt zich nog immens schuldig en denkt eigenlijk ergens dat we toch kims eigen signalen hadden moeten afwachten. Maar hadden we dat gedaan, dan voelden we ons misschien nu verschrikkelijk schuldig dat haar laatste dagen vol pijn en ellende waren geweest... Het is zo naar omdat je ze het niet kunt vragen. Ik heb ook geen goed advies... Alleen dat je je waarschijnlijk hoe dan ook schuldig voelt achteraf want dat hoort nu eenmaal bij het rouwproces. 

Pfff ... Wat lastig, Chantal. Verschrikkelijk om je hond pijn te zien lijden. 

Zelf denk ik dat er vaak wel een moment komt waarop je als baasje ziet dat het genoeg is, mits je er natuurlijk bovenop zit en je hond door en door kent. Misschien kun je een dierentolk inschakelen? Ik weet dat veel mensen hier niet in geloven en eerlijk is eerlijk, zelf heb ik het ook heel lang onzin gevonden. Maar een paar jaar geleden dacht ik zo ongeveer dat Dobber bij de poorten van de dood stond omdat ze veel hijgde en ik dacht dat ze enorme pijn had. Die dierentolk gaf toen aan dat Dobber zelf totaal niet wist waar ik het over had toen deze vrouw haar 'vroeg' of ze dood wilde. Achteraf heeft Dobber veel last gehad van maagzuur *oeps*. Enfin, ik heb daar indertijd veel aan gehad en de dingen die ze vertelde klopten ook echt wel. Dus misschien is het voor jou ook iets om mee te nemen?

Dubbel

Ik snap je man. Ik voel me ook nog steeds vaak schuldig. Maar na veel praten weet ik inmiddels wel dat mensen die hun hond wel hebben zien lijden zich nog veel schuldiger voelen. Beetje iets te vroeg dan veel te laat. 

Ik had toen Shep 13 was een dierentolk ingeschakeld omdat ze maar bleef krabben en bijten en steeds grotere hotspots kreeg. Was voor mij laatste redmiddel want eigenlijk geloof ik er niet in. Maar omdat een vriendin waarin ik veel vertrouwen heb vaker gebruik maakte van deze tolk en er veel aan had dacht ik ik probeer het eens. Heb er zoveel spijt van gehad. Ze noemde allerlei dingen op waar Shep last van zou hebben die allemaal niet klopten en waardoor ik nog meer stress kreeg.

Ik ben het helemaal met je eens, beter te vroeg dan te laat.

Balou is inmiddels tien jaar en geboren met meerdere hartafwijkingen, hij heeft toen een levensverwachting van twee jaar gekregen. Inmiddels heeft hij hartfalen en hierdoor vocht achter de longen waardoor hij hoest maar dit is nog te overzien. Af en toe haalt hij snurkend adem en vrees ik dat het einde verhaal is maar tien minuten later rent hij weer rond.

Hij heeft twee bultjes op zijn flank waar ik mijn vraagtekens bij zet maar het kunnen prima vetbultjes zijn. En zijn gebit is (vermoed ik, hij laat mij niet kijken) weer aan een reinigingsbeurt toe. Ik laat mijn dochter die tandarts is er even naar kijken. Drie jaar geleden is zijn gebit gereinigd en zijn er tanden getrokken, het was een drama. Ze kregen hem ondanks extra slaapmedicatie niet in slaap en hebben hem uiteindelijk toen hij nog bij was aan de gasnarcose moeten leggen. Het was erg, ik heb zijn gekrijs nog steeds in de oren. De dierenarts en rit met de auto er naar toe zijn zo wie zo een belasting voor Balou, hij is voor beiden erg bang hierbij is de dierenarts ook niet blij om hem te zien, hij bijt.

Ik heb omdat hij door zijn hartafwijkingen de kans loopt om te stikken besloten om zeker niet te laat te zijn. Ik ga het aan kijken maar hem nergens meer voor laten behandelen. Hij heeft momenteel geen pijn en gaat lekker zijn gangetje het gaat eigenlijk best goed maar zal dit veranderen dan laat ik hem gaan.

Oh, bah, wat vervelend :( ... Dan maak je je al zorgen en gebeurt dit. Ik denk wel dat er verschil zit in dierentolken en dat er ook zeker mensen bij zitten die nergens iets van afweten. Maar de vrouw die ik toen had kon mij echt dingen vertellen die ze niet kon weten en die achteraf ook bleken te kloppen. 

Ik ben met alles wat jullie zeggen eens. Alleen, de mensen met wie ik praat staan lijnrecht tegenover elkaar. En dan heb ik het over deskundigen. De hollist zegt "ik heb ook al jaren last van mijn been, mij laat je toch ook niet inslapen". Zit wat in. De fysio zegt "hij zal het nooit aan je tonen". Als ik hem dan als net, weer zo deugnieterig ziet struinen, op zoek naar kattenpoep en me dan halflink aankijkt en dan weer wegrent als ik eraan komt. Hij aan komt rennen als ik thuiskom, met eten bezig bent, er iets ritselt, als we naar buiten gaan, hij het bed/bank/auto/stoel nog op en af afspringt (ook al zeg ik hem dat niet te doen). Wie ben ik dan om te zeggen dat hij niet meer kan? Moet ik wachten tot hij zijn lichaam op is en niet meer kan, misschien wel.....Waarom eigenlijk niet?! De da is er met een piep. Zou het nu gaan om, zoals mijn vorige hond, een milttumor die op klappen stond, dan is het een ander verhaal. Maar de botaftakeling. Het is compleet misgegaan nadat ik stopte met librela. Ik zou zo graag een goede pijnmanagement willen. Een beetje pijn is niet zo erg. Hij heeft al jaren chronisch pijn en dat is hij gewend, gokken we. Met goede pijnmedicatie wat nu niet meer helpt). Maar iets wat een beetje de pijnprikkel nog weghaal. Zo rot dat zoveel niet werkt. Hij is altijd al een lastige geweest met NSAIDS en opiaten. Ik was zo blij dat librela bij hem werkte. 

Gisteren, toen ik mijn verhaal schreef, zat ik er echt even doorheen. Ik merk dat ik super gevoelig ben voor meningen van anderen. En dat vind ik eigenlijk reuze frustrerend. Ik ken Dave als mijn broekzak. Als hij anders knippert, zie ik al dat er iets is. Hij ligt nl al jaren onder een vergrootglas. Uiteraard weet ik dat het niet meer lang zal duren en wil ik hem niet koste wat het kost bij me houden. Het gaat dan ook echt niet om mij, maar om hem. Hij is Dave, de wonderhond. De hond die al meerdere keren op het randje van de dood gestaan heeft. In 2014 een spoedmaagoperatie ivm een kilo gegeten tapijt vd trap. In 2015 snoepte hij weer van de trap, dus maag laten leegpompen. In 2016 veel gezoek waarom hij nu zo sloom was en aankwam. Bleek hij een vergroot hart en een lekkend iets te hebben. In 2019 CVA (geen tumor, maar ontstekingen in middenoor), een linker gehoorgang verwijdering. Dan nog de artrose, spondylose, lumbanogwat. Die hond heeft me zoveel hartverzakkingen gegeven, niet normaal. Vooral in 2019 met de CVA was ik echt zover dat ik hem de volgende dag zou verliezen, ik wilde hem niet laten lijden. Dat alles bij elkaar geeft me ook het geloof dat hij zo graag wilt leven en niet zomaar opgeeft, dus waarom ik wel.  Het is een wonder dat hij nog rondloopt op zijn 12e. Ik zei altijd dat hij geen 10 zou worden. Hij laat iedereen altijd in zijn of haar hemd staan. Dus met dat in mijn achterhoofd zou de keus makkelijk maken om hem te laten inslapen zo niet eerlijk zijn naar zijn karakter. Geen idee hoe ik dat moet zeggen. Beter te vroeg dan te laat. Uiteraard, maar liever gewoon "op tijd". Ik vind het lastig en het is elke dag kijken, evalueren. Ik heb het idee van dagelijks op papier zetten hoe hij is, inmiddels geadopteerd en doe dat ook. Is het bij mij thuis sowieso een bejaardensoos, dus alle wandelingen zijn bejaardenproof en is langzaam, met wandelwagen, een rondje wat elke andere hond in 10 minuten loopt daar doen wij 1 a 1,5 uur over. Beetje lopen, ruiken, plassen, ruiken, liggen. Vaak ga ik ook gewoon zitten en laat iedereen zn ding doen. Dus Dave moet ook weinig.

 Ik ga in gesprek met de da vlg week zaterdag. Mijn andere senior krijgt zijn librela en voor Dave de cbd en alles evalueren. (Vind het niet geweldig overigens, hij slaapt er alleen 'snachts goed van). 

Ergens zou het beter zijn voor mij om het besluit nemen, te laten doen en het achter te rug te hebben. Maar dat is dan goed voor mij, nu is het één grote lijdensweg. Maar daar zijn we niet voor. 

Ergens bekruipt toch de gedachte of ik nu toch niet alle excuses aanklampt om het toch niet te doen, what will people think....? Stom he?

Ps..ik trek de grens met een dierentolk. Niet nog meer meningen en ik geloof hier helemaal niet in. 

Hoe Dave vandaag met Simba een robbertje aan het stoeien was. 

Jaak was ook een superhond hoor. Een overlever. Ik denk dat de meeste honden die (stok)oud worden wel van alles hebben mee gemaakt en meermaals aan de dood zijn ontsnapt. Er is een reden dat (stok)oude honden de overblijvers / escapers zijn hé. De andere honden zijn dan al een tijdje overleden.

En het kan ook gewoon zo zijn dat Dave zijn tijd nog niet daar is. Jij kan dit het beste bepalen en beslissen want jij bent er dagelijks bij. Het is jou en Dave zijn beslissing. Probeer gewoon het beste voor te hebben voor je hond. Schrijf gewoon neer hoeveel goede dagen hij nog heeft en hoeveel slechte dagen en begin van daar. 

Sowieso de beslissing zal nooit gemakkelijk zijn. Wanneer is het tijd? Dat is echt de allermoeilijkste vraag om te beantwoorden.

Pfff Chantal zo moeilijk he. Ik was op het laatst met Shep oververmoeid. Was ik op mijn werk en zag op de camera dat ze naast het kleed gevallen was en niet zelf kon opstaan, dus ik weer naar huis racen op mijn fiets. Dat gebeurde meerdere malen. Van een hond die altijd gemakkelijk 8 uur alleen kon zijn had ik opeens een hond die bijna helemaal niet meer alleen kon zijn. Ze stond urenlang op die oude poten naar de deur te kijken waar ik was en te hijgen. Heb me toen ziek gemeld op het werk. Maar moest toch boodschappen e.d. doen en dan had ze vaak weer in huis gepoept. Geen probleem als ik erbij was want harde drollen maar als ik net weg was dan had ze er doorheen gelopen en stond ze heel ongelukkig middenin de zooi. Ze plaste nog maar om de 20 uur. Kon verder geen kwaad maar daardoor ging ik meerdere keren s nachts eruit en was gefrustreerd als ze dan weer niet plaste. Soms denk ik heb ik haar laten gaan omdat ik er doorheen zat? Dat zou me achteraf echt een rotgevoel geven. Maar als ik goed nadenk dan nee want ik ben lang door gegaan. Maar toen ze niet meer kwispelde als ik haar aandacht gaf en urenlang onrustig/angstig rond liep in huis terwijl ik bij haar was, wist ik ik ben haar al voor een groot gedeelte kwijt en ze heeft nog maar soms plezier.

Tja de cbd. Ik heb het zelf ooit geprobeerd omdat ik een slechte slaper ben maar bij mij deed het niets. Terwijl een kennis er goed op slaapt. Ik gaf het Shep voor de onrust maar bij haar deed het ook helemaal niks. Ze kreeg ook cholodin. Dat leek even te helpen maar toen ook niet meer.

Ter vergelijking: als ik je filmpje zie. Als eej hond op die manier met Shep was gaan spelen dan was ze al om gevallen. Als ze maar een beetje achterover ging leunen viel ze al om. De librela hielp haar goed voor de artrose in de voorpoten waardoor ze in het bos niet meer struikelde. Bij haar was groter probleem het spierverlies achterhand. Daar heeft ze nog injectie anabolen voor gekregen. Geen verschil. Dave houdt zich nog goed staande vind ik.

Lastig al die meningen maar jij kent jouw Dave het best. Kun je in zijn ogen zien of hij blij is? Reageert hij overal nog alert op?

Ik heb het idd allemaal meegelezen met Shep. Vreselijk vond ik het. Alleen zo is het hier niet. Sowieso heb ik 3 honden en een vriendin die tegenover me woont voor nood. Zo blij mee. En Dave is zo ver niet. Hij is nog super alert, wel dover, maar ritsel eens met een zakje....hij staat achter je, hoor. Ik merk idd wel dat zijn achterhand instabieler wordt nu hij voor zo loopt. Hij kreeg altijd hydrotherapie hiervoor, maar al een tijdje niet gehad, omdat er andere zaken urgenter waren. Ik ga dat iom de fysio ook aanpakken met oefeningen. Doe ik sowieso al elke dag 2x bij 2 honden fysio oefeningen met de poten. 

Zaterdag maar eens in overleg en maandag weer naar de hollist. Maar als er daar niks mee verandert, stop ik. Dan is het alleen maar geldverspilling en niet zo'n beetje ook. 

Gisteren met Dave en Simba naar de da geweest. Simba kreeg weer de librela en over Dave moest gesproken worden, zoals jullie konden lezen. Afgelopen week was ik serieus in de veronderstelling dat ik met de da Daves laatste reis ging voorbereiden. Maar het lot besloot anders. Want sinds 2 dagen ging het weer een stuk "minder slecht" met Dave. (Ik zeg nooit meer dat het goed gaat. Mijn ervaring is dat dat de goden verzoeken is en dat je dan een dag later met de gebakken peren zit). Dave mankt een stuk minder en hij vindt de wandelingen ook weer een stuk leuker. Het verschil is geweldig te zien in het dagboekje wat ik bijhoudt. Wat nu precies hetgeen is wat "helpt", geen idee. Daar heb ik teveel dingen tegelijk voor veranderd (yumove, duimelsklauw, di gu pi granulaat, flexadin, cbdolie, hollist, zelfgemaakte golden paste erbij) en de pharmox eraf. Als pijnstiller previcox en de gabapentine.  Maar de da zei dat hij geen ontsteking voelde in zijn slechte elleboog en dat hij er uiterlijk fantastisch uitziet. Daves elleboog is heel slecht, laat ik daar duidelijk over zijn. Maar dit kan dus enigszins gereguleerd worden. Maar de da adviseerde om vooral nu even niks te doen, omdat het nu prima lijkt te gaan. Uiteraard met de realisatie dat Dave een hondje vd dag is en het morgen anders kan zijn. Dus de emotionele rollercoaster gaat nog even verder. En daar ben ik toch wel blij mee. Want Dave had dus gelijk, hij is er nog niet klaar voor. 

Goed om te lezen Chantal. Nu nog proberen om van deze betere tijd te genieten en niet alleen zorgen te maken. Dat kon ik niet echt en heb daar nu spijt van.

Wat fijn <3

Hoi allemaal

Ook ik pik graag even in. Ik reageer niet vaak, maar lees veel mee.

Voor degene die het nog niet weten, ik heb 3 rescues in huis, 2 ex broodfok. 

1 daarvan (Layla) is 13 geworden. Ze is wat grijs aan het worden, ogen een beetje troebelder, maar ze ziet nog goed.

Wat mij vooral opvalt is dat haar achterhand toch begint af te takelen als in; bij rechtstaan wat wobbelig, idem bij wandelen, maar niet in die mate dat ze erdoor zakt. Het zijn de spieren die wat beginnen te atrofiëren volgens mij, je kan het ook op het oog zien, de achterhand is nogal 'smal'. Nu, verder is ze nog erg levenslustig, maar ik had haar graag wat ondersteund voor de achterhand. Iemand die tips heeft? (behalve vaak wandelen)