Oudjes klets topic

Zolang dobber bij je is en nog geniet, geniet jij ook nog van dobber….wees alert maar dat doe je.

Ik hoop dat Dobber er van opknapt.

Pcm. Toch raar he. Een boel jaren geleden werd er gezegd, geef maar pcm aan je hond, toen kwam de rimadyl, en was dat beter. Iets later was pcm vergif. 

Ooit zat ik met mijn spets in utrecht op de spoed. Hij spuugde bloed, poepte bloed en was erg ziek. Maar er was voor hem een erger spoedgeval binnen gekomen die ging voor, de hond had een pcm van zijn baas gehad. Ik was woest, want mijn hondje zag ik achteruit gaan. Toen ook de balie mevrouw hem langzaam maar zeker,om en weg zag zakken, werd er een arts geroepen. Vervolgens poepte hij daar heel veel bloed en werd het opname met parvo testen. Ik bedoel maar, toen was een pcm meer spoed dan een hond die een darmbloeding had. Mijn spets heeft het gered of de hond met pcm het gered heeft? denk ik wel, want die kreeg een braakspuit.

En nu mag het weer. Toch vind ik het eng. Maar inderdaad goede dosering en da advies, dan kan het dus. Weer.

Wat een nare ervaring zeg :( ... Je ziet je hond doodgaan en dan zit je bij de DA en die doen er niks aan ...

Geen idee hoe groot het hondje was dat indertijd de paracetamol had gegeten. Wat ik ervan kan vinden, is dat 250 mg per kilo per defintie dodelijk is. Dat is dus 1 paracetamol voor een chihuahua. Dat is best een zorgelijk idee, dus vanuit die gedachte kan ik me voorstellen dat ze die hond ook niet wilden laten wachten. Of het minder ernstig was dan jouw hondje? Geen idee! Maar hoe dan ook lijkt het me verschrikkelijk dat je macheloos in de wachtkamer zit, omdat de DA een andere hond belangrijker vindt. Of dat terecht is of niet, ik zou het niet graag meemaken. Blij dat jouw hondje het in elk geval overleefd heeft!

" Zolang dobber bij je is en nog geniet, geniet jij ook nog van dobber….wees alert maar dat doe je. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dank je! Ik houd haar als een havik in de gaten :).

Ik heb de hond niet gezien, maar hoorde dat de baas het bewust had gegeven. En toen dacht ik eerlijk, wat een stommerd.  Maar de hond zal zeker er ook  ellendig aan toe zijn geweest.  Wellicht oordeelde ik te snel. Maar er liepen daar zoverl artsen en studenten rond en niemand keek naar mij om.  Toen ik mijn hond weg zag zakken ben ik aan hem gaan schudden, zo van, blijf er bij. En daarop werden ze wakker daar. 

Ik haal dit topic even omhoog want het gaat niet goed met Penny. 

In de afgelopen week is ze veranderd. Ik zie het vooral in haar ogen, die staan anders. De pit is er uit, in plaats daarvan zie ik verwarring en afwezigheid. 

Ze heeft nog minder zin in wandelen dan normaal, vanaf een bepaald punt gaat het meestal wel en doet ze ook nog steeds een flinke sprint maar het plezier wat ze normaal gesproken heeft is nu veel minder. In huis lijkt ze het ook niet meer goed te weten, ze moet regelmatig naar haar kussen begeleid worden omdat ze de weg een beetje kwijt lijkt te zijn. 

Ze loopt verder ook slecht, zakt steeds meer door haar poten en sleept ook met haar poten. 

Woensdag gaan we naar de dierenarts voor een uitgebreid onderzoek (bloed, urine, overal even voelen). Niet omdat ik denk dat ze beter wordt, maar wel om uit te sluiten dat er vanbinnen iets mis is. Verder ga ik denk ik ook weer een librela spuit laten zetten. Ik was er best op tegen, maar zoals hoe het nu gaat is het niet leuk. 

Ze geniet nog wel enorm van ritjes in de buggy, knuffelen, snuffelen, slapen in de zon en snoepjes zoeken, maar is dat genoeg om haar leven nog waardig te noemen? Soms denk ik van wel en soms twijfel ik.

Hoe ik me er over voel begrijp ik ook niet, ik voelde verdriet toen het besef binnen kwam, maar nu voel ik alleen maar leegte. Als ik naar haar kijk voel ik niets, geen vedriet maar ook geen liefde. Ik snap daar niets van. Ze was altijd alles voor mij, als ze dood zou gaan zou mijn wereld instorten, dat is wat ik altijd dacht. Nu voelt het heel anders, alsof het mij niets kan schelen. Ik weet niet waarom ik me zo voel, misschien hou ik de emoties onbewust tegen, misschien heb ik het geaccepteerd of misschien heb ik de hele rouwperiode al gehad door alle verschillende fases in haar leven. Ik weet het niet...

Wat verdrietig, en nee je hebt de rouw fases  nog niet gehad , ze is nog immers bij je, je bent machteloos dat het nu slechter gaat met Penny, dat moet je verwerken en beseffen, dat je geen liefde voelt, weet zeker hoe jij altijd begaanbaar bent met Penny dat jouw liefde voor dr er echt nog is hoor……liefde gaat niet zomaar over, woensdag naar de dierenarts, bespreek samen met de arts hoe het verder gaat.  

Och ...  Wat een vervelend bericht, je wilt je beestje zo lang mogelijk bij je hebben en dan lijkt het ineens toch de verkeerde kant op te gaan ... 

Wat je schrijft klinkt inderdaad als een oud hondje dat nu snel aftakelt. Ik zag dat bij Dobber ook en gemerkt en ongemerkt ga je grenzen verleggen. Denk dat het goed is om de dierenarts ernaar te laten kijken en ik zou haar ook vragen wat ze zelf zou doen, als Penny haar hond was geweest. Een objectieve blik kan helpen om te relativeren wat je door eigen emoties niet meer ziet of juist teveel aandacht op legt. 

Het emotieloze herken ik heel erg. Bij mij kwam dat 2 dagen nadat Dobber was ingeslapen. Zaterdag heb ik haar laten gaan, die dag en de zondag was ik heel emotioneel en was het heel overweldigend dat ze er niet meer was. De maandag voelde ik me 'apart' en kon me helemaal niet concentreren op het werk. De dinsdag was het ineens bijna weer als normaal en waren mijn emoties weg. Geen liefde en geen verdriet, maar blanco. Ik voelde me er niet goed bij, want ik wist heel goed dat die liefde en het verdriet er wel was en is. 

Ik heb mezelf inderdaad ook afgevraagd of het rouwen al was geweest tijdens haar leven, omdat ik me dus zo kalm en emotieloos voelde. Dobbers spulletjes zijn ook na anderhalve week bijna allemaal weggegaan of opgeruimd, alleen haar schapenvachtjes liggen nog steeds naast mijn stoel. Ik heb heel lang naar haar foto's kunnen kijken zonder iets te voelen. Maar ik heb me ook heel bewust gerealiseerd dat het zelfbescherming was van mijn hoofd, omdat het verdriet gewoon te overweldigend was. Pas 2 maanden na het inslapen staat in mijn notitieboekje dat mijn emoties een beetje loskomen, maar in hele kleine beetjes. 

Ik weet niet hoe het jou zal vergaan, maar als ik naar mezelf kijk, heeft het dus lang geduurd voordat de emoties los zijn. Ik heb het idee dat mijn emoties door die 'rustperiode' langzaamaan wat 'verwerkt' zijn, maar het is nog steeds k*t. Dagelijks denk ik wel een keer aan haar en regelmatig word ik emotioneel en komt het weer hard aan dat ze 'weg' is. Het hoort erbij, denk ik. Maar ik denk niet dat ik me ooit nog zo zal kunnen geven aan een dier. Tijd zal het leren ...

Heel veel sterkte voor jou en voor als de tijd daar is. Ik leef met je mee .

Waarschijnlijk houd je onbewust afstand van je gevoel. Ik herken dat in ieder geval wel als er weer eens een besluit moet vallen.

Het echte verdriet komt echt wel als ze er niet meer is, daar hoef je niet bang voor te zijn.

Sterkte hoor.

We weten dat het eraan komt, maar toch voelt het als een slag met een moker als het zover is. Neem 1 dag tegelijk en bekijk of het nog fijn is voor Penny. En voer dat gesprek met je da. Weet wel, librela is alleen een pijnstiller, haar mentale staat zal er niet van verbeteren. Maar als je denkt dat haar mentale staat mogelijk komt door fysieke pijn, dan kan je het doen. Anders zal je je altijd afvragen what if...Vraag jezelf wel af: tot hoever....

Dat uittunen van je gevoel herken ik. Je had me moeten zien op de laatste dag van Dave moeten zien. Drie jaar lang vallen en opstaan, drie jaar lang die zorgen, die meerdere keren balanceren tussen hoop en vrees, zou hij het nu nog overleven of was dit het. Het is zo uitputtend, maar we ondergaan het omwille van de liefde voor de diertjes. Geen keus, we willen ze bij ons houden. Maar het was wel drie jaar voorbereiding op het afscheid nemen. En toen was het ineens zover. De laatste dag zette ik mn gevoel uit. Huilen en rouwen kon als hij er niet meer was en hij was al aan het weggaan. Niet de oude Dave meer. Na zijn overlijden was daar het verdriet, maar zeker ook de berusting. Die drie jaar voorbereiding "wierpen de spreekwoordelijke vruchten af". Uiteraard waren daar momenten van verdriet, vooral dat ging om mij en mijn twee andere kanjers, want voor Dave geen pijn meer (wat het aller aller belangrijkste is bij mij). Ik vroeg me dagen later ook af waarom ik niet veel verdrietiger was. Soms voelde ik me een emotieloze tr*t. Maar toen Simba 29 dagen later ook nog ging (op de meest waardeloze manier en mijn grootste nachtmerrie uitkwam), dat nekte me. Die zag ik niet aankomen. Ik ben dan ook lange tijd (en nog steeds) verdrietiger om Simba dan om Dave. Ik denk echt dat er zoiets bestaat als je jezelf erop voorbereiden. 

Dus ik zou me niet teveel zorgen maken om je gevoel, of eigenlijk je gebrek aan. Ik gok dat dat een overlevingsmechanisme van je is.

Sterkte. 

Hoe laat moet je naar de dierenarts penny?

Hoe is het gegaan bij de dierenarts?

Sorry voor het niet reageren, tijdens dit hele gedoe zijn we thuis ook allemaal ziek en had ik niet echt de energie om te reageren.

Als eerste bedankt iedereen voor de reacties, ze hebben mij heel veel duidelijkheid en steun gegeven.

De dag voordat we naar de dierenarts gingen deed Penny het ineens weer een stuk beter en toen we bij de dierenarts waren, waren ze helemaal verbaast toen we het hadden over hoe slecht het ging en over hoe we aan haar welzijn twijfelde. De dierenarts vond haar juist weer heel fit en actief overkomen en dat was ze op dat moment ook.

Uit de resultaten van het bloedonderzoek bleek dat Penny's nierwaarden iets verder verhoogd zijn, helaas als gevolg van de nierfalen wat in de zomer is ontdekt. Het viel echter nog mee en was ook nog niet zorgwekkend. Haar urine was juist weer beter, er zat zo goed als geen eiwit meer in wat waarschijnlijk komt door het dieet.

Verder voelde alles gewoon goed, haar buik, spieren, gewrichten. Het enige zorgwekkende was dat Penny voor de eerste keer slecht reageerde op neurologische testjes. Als haar poten verkeerd werden neergezet bleef ze gewoon zo staan en herstelde ze het pas heel laat. Dat is waarschijnlijk ook waarom ze soms zo wankel en instabiel is.

Desondanks hebben we toch weer een keer librela gebruikt. Het is toevallig dat ze precies na het uitwerken van de medicatie ineens achteruit ging, dus dat vonden we waard om toch nog een keer te proberen. De komende tijd gaan we haar heel goed in de gaten houden zodat we nu echt even goed kunnen kijken of het wat doet, als het niets doet stoppen we er definitief mee.

Om een lang verhaal kort te maken, Penny heeft ons onnodig weer heel erg laten schrikken en is nu helemaal in orde. Ze rent weer, speelt weer, is overdag lekker alert en vraagt om aandacht en wandelingen. Vanochtend hebben we zelfs weer een echte lange wandeling gedaan en hoewel die wel wat vermoeiend was voor haar, hield ze het goed vol en eindigde nog even met een paar sprintjes.

Op deze manier zal onze gekke meid, ons wonder hondje, nog een hele tijd mee kunnen en ik hoop ook wel dat dat gaat gebeurden. De zindelijkheidstraining gaan we in ieder geval ook weer oppakken voor komende vakantie in Oostenrijk :)

Ja, dat doen ze ook. De baasjes helemaal gek maken :). Nee hoor, fijn dat het meeviel en ze er nog is. 

Wat fijn dat het vooralsnog meeviel. Maar goed in de gaten houden en als altijd veeeeel knuffelen.

Ik wil toch nog even wat delen, iets wat mij echt enorm dwars zit.

Ik vind het met Penny nog steeds goed gaan. Ze is elke ochtend blij, vraagt om wandelingen en aandacht, heeft tijdens het wandelen tijd nodig om op te starten maar kan dan nog flink lopen en vind dat ook leuk. In huis is ze alert, bedelt ze om eten en loopt ze regelmatig een rondje. Vandaag heeft ze zelfs heel leuk met twee teckels gespeeld en flink gerend. 

Mijn moeder ziet het alleen heel anders, zij ziet Penny anders dan hoe ik haar zie. Penny is altijd al meer op mij gericht dan op de rest dus vind wandelen alleen leuk als ik mee ben. Mijn moeder loopt daarom zelden met haar en als ze met haar loopt heeft Penny geen zin. Dat, het wankele in huis (ook best veel omvallen helaas) en het demente is voor haar een reden dat ze nu zo snel mogelijk afscheid wil nemen en dat ook steeds met mij deelt. 

Ik vind dit heel erg moeilijk. Dit lijd tot conflict en bij mij ook veel verdriet. Ik snap dat mijn moeder veel van Penny's gelukkige momenten mist, maar ik zie helemaal geen hond die lijd of geen plezier meer in het leven heeft. Dat dan wel constant te horen krijgen is echt niet leuk.

Dat lijkt me ook heel lastig! Hier kregen wij ook regelmatig die feedback maar gelukkig niet van nabije familie oid. Maar inderdaad, je ziet zelf je hond in de meeste contexten en dat maakt wel uit! Aan de andere kant is er ook echt wel een mogelijkheid dat je het te zonnig ziet omdat je geen afscheid kunt nemen.

Inmiddels heb ik met mijn moeder een heel goed gesprek gehad. Mijn moeder is heel erg bang te laat te zijn en vergelijkt Penny ook constant met hoe ze was. Daarom was ze veel bezig met of het leven nog wel waardig was, niet specifiek voor een oude hond, maar specifiek voor Penny gezien ze vroeger altijd zo fel en fit was.

Ik snap dat heel goed, maar heb er minder last van omdat ik zo veel tijd met Penny besteed dat alle veranderingen voor mij heel geleidelijk zijn gekomen. Het is ook niet helemaal eerlijk om Penny constant te vergelijken met hoe ze was en daarom te denken dat hoe ze nu is niet hond waardig is. Ze is nu oud en was vroeger jong, voor een oude hond doet ze het echt heel goed maar ze laat wel ouderdomsklachten zien.

Mijn moeder is het er na het gesprek ook mee eens dat het nu echt nog niet het moment is om afscheid te nemen.

Dat ik het te positief zie omdat ik geen afscheid wil nemen ben ik ook wel bang voor, we hebben al een hoop grenzen verlegd waarvan we dachten ze nooit te verleggen. Toch zie ik nu echt nog te veel plezier, zelfs als ze niet rent of met mij speelt zie ik haar genieten van alle geurtjes, de zon, de wind, contact met andere honden (wat echt vreemd is omdat ze daar juist altijd een hekel aan had) en de eindeloze knuffel en kroel sessies. Alle mensen die ik tijdens het wandelen tegen kom zien dat ook, die zien ook een oude hond die gelukkig is.

Ik moet trouwens wel toegeven dat de zorg voor haar soms zwaar is. Vannacht wilde ze niet slapen, dat heeft ze vaker maar afgelopen nacht nog iets erger dan normaal. Rond 4 uur begon ze met spoken en daar stopte ze niet mee. Ik slaap heel erg licht sinds zij op mijn kamer slaapt dus wordt van elk geluidje wakker. Vannacht heeft ze niets anders gedaan dan rondlopen en zeuren. De ene keer moest ze plassen, dan moest ze eten, dan moest ze ineens weer poepen... Uiteindelijk heb ik haar om 6 uur beneden gezet, maar dat was ook niet goed. Ik heb wel geslapen, maar zij duidelijk niet. Ze was vanochtend zo wankel en zwak, dat ik denk dat ze de rest van de nacht alleen maar heeft gelopen. Zodra ik beneden was en haar eten had gegeven ging ze slapen en ze heeft dat ook echt tot ongeveer 15:00 gedaan. Toen vond ik het toch echt tijd om even naar buiten te gaan en buiten was ze wel lekker vrolijk en fit (na opstarten) dus nu gaat het weer goed.

Gelukkig heb ik door omstandigheden momenteel weinig verplichtingen en hoef ik meestal nergens naar toe, maar als dat veranderd wordt dit wel erg vervelend.

Het klinkt als dat ze dementerend is? Heeft ze daar medicatie voor?

Moeilijk he, wat is het goede moment. Er is nooit een goed moment. Ik deel wel de mening met je moeder dat je beter wat te vroeg kunt zijn dan te laat.

Het is ook echt heel naar om te bedelen bij een vreemde da of ze aub je hond wil laten gaan, dat kun je echt beter goed plannen voor zo ver mogelijk.

Sorry voor het late reageren, wat fijn dat het bezoekje aan de DA laatste keer meeviel! Dat van die pootjes herken ik heel erg van Dobber, dus is denk ik echt een ouderdomsklacht. Dobber had het vooral als ze lang had gelegen, soms liep ze dan echt met een van haar achterpoten op de knokkels. Ik zette 'm dan recht en dan was het weer goed. 

Ben blij voor je dat je een goed gesprek hebt gehad met je moeder! Het is inderdaad niet eerlijk om een jonge hond te vergelijken met een oude en daaruit de conclusie van inslapen te trekken. Ouderdomskwalen horen erbij, maar het doel is ingrijpen als leven, lijden wordt. Daar heb ik zelf de meeste spanning en stress van gehad: wanneer moet ik ingrijpen. Wanneer ben je nog op tijd en wanneer te laat. Wat je zegt, je gaat grenzen verleggen en achteraf denk ik bij mezelf: waarom had ik nog hoop om een chronische alvleesklier te kunnen genezen bij een hond van ruim 15? Maar op dat moment zelf sta je er zo niet in ...

Die zorg waar jij het over hebt, breekt je op een gegeven moment echt op. Ik herken het wat je schrijft, leef met je mee! Dobber sliep al jarenlang bij mij boven, omdat ze vroeger nog de trap zelf op- en afliep. De laatste jaren tilde ik haar naar boven, zodat ze zichzelf niet zou overvragen. Maar op een gegeven moment vond ik het ook heel fijn dat ik haar in de gaten kon houden. Ik zou het nu ook echt geen fijn idee vinden om zo'n ouwetje beneden te laten. Het gebeurde met enige regelmaat dat Dobber eruit moest of dat ik braaksel kon opruimen midden in de nacht of wakker werd omdat ze onrustig was en rondliep of hijgde. Pas nu we ruim 6 maanden verder zijn, heb ik me echt gerealiseerd hoe verschrikkelijk veel spanning ik in die tijd heb gehad. 

Heel veel sterkte i.i.g. met alles! Ze is er nog en zo te lezen gaat het naar omstandigheden goed. Ik duim dat ze nog een tijdje zo mag doorhobbelen en dat als de tijd daar is, dat het ook 'goed' is .

Afgelopen nacht was Penny gelukkig een stuk makkelijker. Ze maakte mij om 2 uur wakker, ik dacht dat ze gewoon weer moeilijk aan het doen was dus stuurde haar een paar keer terug. Toen ze niet op hield bracht ik haar toch nog even naar beneden en daar bleek dat ze moest poepen. Dat had ze dus heel netjes en knap aangegeven. De rest van de nacht bleef ze lekker slapen.

@Kees: Ze is inderdaad flink dement, maar ik wist niet dat daar medicatie tegen is? Ze krijgt wel een supplement maar ik heb niet het idee dat dat echt helpt.

Ik ben het er mee eens dat je te laat kan zijn, maar te vroeg wil ik ook niet en nu is het gewoon echt nog niet het moment, gelukkig ziet mijn moeder dat nu ook. Penny is echt oud, maar (met momenten natuurlijk) nog zo vrolijk, fit en voldaan. Natuurlijk wil ik haar gewoon echt niet kwijt, maar dat is nu niet de reden dat ik door ga. Ze heeft echt nog steeds een goed leven.

@Dobber: Na het op staan of na lange wandelingen is het wankele bij Penny niet erger, ze heeft het gewoon altijd en nog het meeste direct nadat ze druk is geweest. Haar hersenen lijken dat niet meer bij te kunnen houden dus als ze binnen of buiten flink gaat rennen en spelen valt ze daarna in zit positie.

Als ze is gevallen probeer ik haar niet te helpen omdat ik wil dat ze het nog zo veel mogelijk zelf op lost, dat gaat eigenlijk altijd goed. Soms heeft ze wel even hulp nodig, maar dan zit er altijd een reden achter zoals vermoeidheid of op een hele onhandige plek zijn.

Penny slaapt ook al jaren boven en over het algemeen vind ik het heel fijn. Dat ze mij veel wakker is vervelend, vooral ook omdat ik hypersomnia heb en ik dus heel veel rust nodig heb. Toch zou ik het niet anders willen, haar aanwezigheid geeft mij ook veel rust en ik vind het inderdaad ook heel fijn om haar in de gaten te kunnen houden.

Dat van die zorg is herkenbaar! Kim had door die blaasontstekingen steeds dat ze er heel veel uit moest. Dus ik liet haar middenin de nacht uit, mijn man 's ochtends vroeg, en ze sliep ook boven bij ons inderdaad dus dat was veel tillen. Terwijl ik op een gegeven moment hoogzwanger was. En binnen ook continu opletten dat ze niet uitgleed op de gladde vloer (ze vertikte het dan ook om op de kleden te blijven haha), buiten kijken of ze niet omviel bij het poepen, etc etc etc. Dat waren ook echt wel momenten waarbij wij dachten, hoe is het met haar kwaliteit van leven? Maar ze genoot nog heel lang echt van haar eten, van haar wandelingetjes, van kroelen met ons. Wij hebben de knoop pas doorgehakt toen de antibiotica niet meer aansloeg en we wisten dat ze veel pijn zou gaan krijgen. (Als ze een blaasontsteking had voor we een kuur antibiotica hadden, was ze er echt heel ziek van en had ze duidelijk helemaal geen plezier van leven, dan gaf ze het zelf op).

En nog vond ik het heel moeilijk want we hebben dus de keus gemaakt een spuitje te geven vóór ze zo ziek ging worden. (Een week later was ze denk ik weer heel ziek geweest, want de ontsteking ging dus niet meer weg omdat de antibiotica niet meer aansloeg). Wat denk ik ook een goede keus was, rationeel. Maar ik vond het verschrikkelijk om een hond die op dat moment zelf écht nog plezier van leven had en zich goed genoeg voelde, toch een spuitje te geven. Ik heb het daar nog steeds moeilijk mee. Zij was er op dat moment echt niet klaar voor. Maar we wilden ook echt niet afwachten dat ze eerst weer zo ziek ging worden dat ze er zelf wél klaar voor was.

3 maanden na haar dood kregen we onze dochter en ik vond de zorg voor een pasgeboren baby dus oneindig veel gemakkelijker dan de zorg voor een stokoude hond.

Maak gewoon een lijstje met daarop zaken die horen bij de levenskwaliteit van je hond. Moet je te veel zaken afvinken dan is het misschien tijd om erover na te denken. En zo niet, laat je hond dan gewoon verder van het leven genieten.

Maar zelfs dan blijft het moeilijk. Jaak onze overleden Jack Russel (17,5 jaar oud) kon nog alles zelfstandig doen met mate. Maar op een bepaald moment was het gewoon 'op'.

Hij was lichtjes dement aan het worden maar hij herkende mij wel nog helemaal. Ook hij had nog een goede eetlust en tot 3 dagen voor zijn dood wilde hij ook nog gaan lopen aan de lijn (mijn avatar is mijzelf en Jaak 3 dagen voor zijn overlijden. Je ziet daarop duidelijk dat hij toen nog ten volle genoot). Dat is een teken dat hij zich best nog wel OK voelde. Tot hij dan een septische shock gekregen heeft en toen is het heel snel gegaan. 

Je kan ook een dagboekje bijhouden en de dagen een cijfer geven. Moet je wel van tevoren afspreken wat de grens in jullie ogen moet zijn  

Goedemorgen!  Ik ben benieuwd of jullie herkennen wat ik ga vertellen.

Pepijn slaapt tegenwoordig weer in de huiskamer.  Hij heeft lang in de slaapkamer mogen slapen, maar we hielden elkaar uit de slaap.  Ik moet 's nachts vaak even het bed uit en kan dan in de huiskamer kijken. 

Afgelopen nacht dus gezien dat Pepijn niet slaapt! Hij loopt rond, hij staat stil midden in de kamer, hij staat bij de kamerdeur, hij likt zijn etensbak nog eens uit, hij 'graaft een kuil' in de huiskamer.

Het is niet dat hij wakker wordt omdat ik opsta, want hij hoort slecht en ziet mij niet.

Vanwege het slechte zien laat ik een lampje branden 's nachts, om te voorkomen dat hij ergens tegenop loopt en  daar van schrikt.  Maar als hij op zijn kussen ligt heeft hij een heel donker plekje.

Overdag zit hij dolgraag op schoot, binnen een minuut nadat ik op de bank ga zitten. Als ik overdag boodschappen ga doen zeg ik dat ook, dan gaat hij zelf ergens liggen en hoor mij soms niet thuiskomen. Hij wandelt vrolijk. Springt op de bank, eet redelijk, is niet ziek ofzo.

Ik heb al eerder gemeld dat ik denk dat hij aan het dementeren is.

Maar hoe kan het nou toch  dat hij niet slaapt?

Ik reageer later even op alle reacties naar mij over Penny. Ik heb nu te weinig tijd.

@Pepijn: dat herken ik heel goed, Penny doet precies hetzelfde en zij is inmiddels echt flink dement. Ze gaat uit zichzelf niet meer liggen of slapen. Als je haar niet op tilt en op haar kussen legt blijft ze rond lopen tot ze van vermoeidheid door haar poten zakt. Ze lijkt het gewoon niet meer te begrijpen en doet het zowel overdag als 's nachts. Ik leg haar dus constant op haar kussen neer zodat ze wel genoeg rust (en omdat ik er zelf ook zenuwachtig van wordt).

Penny kan mede om deze reden ook niet meer alleen beneden blijven 's nachts, ze heeft echt iemand nodig die haar constant op haar kussen houd. Ze slaapt op mijn kamer en maakt mij minstens 1x per nacht wakker, maar het is de enige oplossing.

Misschien ga ik haar om deze reden ook weer overdag regelmatig in een bench doen. Toevallig kan ik van een kennis een hele mooie kennel krijgen dus dat komt goed uit. Dan hoeven we niet constant bij haar te blijven tot ze slaapt (want soms gaat ze zelfs na het neerleggen niet slapen en steeds weer op staan).

Nog nooit een hond met dementie gehad en het lijkt me echt vreselijk om je hond mentaal zo te zien afglijden. Mijn grens is altijd pijn geweest, er moet geen of een beheersbare level van pijn zijn, maar meer niet. Maar ik denk ook dat mijn grens kan zijn dat als het "zijn" van mijn hond er niet meer is en alleen de basis nog maar overblijft. Ik kan me er echt niks bij voorstellen, hoop dat dat ook zo blijft. Sterkte met jullie oudjes. 

Het is ook echt heel erg moeilijk. We waren laatst bij de fysio en fysiek (spieren en gewrichten) doet ze het super. Er zijn eigenlijk geen problemen of pijnklachten en haar spieren zijn nog sterk. Fysiek zou ze makkelijk en probleemloos nog jaren mee kunnen. 

Psychisch en neurologisch niet. Daar gaat ze nu enorm snel in achteruit. De fysio zei ook dat haar ouderdom het nu aan het winnen is en dat, hoe moeilijk het ook is, ik er helemaal niets aan kan doen. 

Ik vind dat echt verschrikkelijk dus probeer er niet veel over na te denken. Het is gewoon zo oneerlijk, aan de ene kant is ze zo sterk en aan de andere kant zo zwak...

Wat jij aangeeft is inderdaad ook mijn grens. Op sommige dagen lijkt ze daar nog ver vanaf te staan, op andere dagen lijkt het heel dichtbij te zijn...