Oudjes klets topic

De datum is verplaatst! Hij staat nu op 7 juli en mocht er iemand uitvallen kunnen we nog eerder.

Nu twijfel ik of ik ook nog röntgenfoto's van Penny's rug ga laten maken. Ik heb het idee dat daar iets niet goed zit omdat sinds ongeveer twee maanden veel minder aan kan als het gaat om wandelen en moeite heeft met draven.

Fijn dat het verplaatst is! Hopelijk valt er ook nog iemand uit en kan het nog eerder .

Ik zou zeker kijken of er iets aan die rug te doen is ... Lijkt erop dat ze daar best last van heeft :(.

Dat denk ik ook, als ze wel draaft gaan haar voorpoten sneller dan haar achterpoten dus waarschijnlijk zit er in haar ondereug iets niet goed.

Ze gaat deze vrijdag sowieso naar de orthomanueel, maar als er bijvoorbeeld iets zoals spondylose aanwezig is is dat wel fijn om te weten

Het gaat niet zo goed met Dobber. Ze wil niet meer zo graag door de achterdeur naar buiten, want dan moet ze een afstapje af. Het is een hoge afstap, dus ik heb deze met stenen zo geleidelijk mogelijk gemaakt. Soms loopt ze dan heel snel en ongecontroleerd, maar soms springt ze ook, waarbij ze rechtsachter omhoog houdt bij het landen. Verder loopt ze nog gewoon op alle poten zonder te manken, maar sinds gisteren loopt ze wel regelmatig in telgang.

Ik vind het zo moeilijk en dubbel. Ik zie een hond die niet meer beter wordt, die niet meer met verve eet zoals vroeger, waar de botkanker zich uitbreidt en die ondanks de pijnstillers regelmatig hijgt van ongemak als ze een buikpijnaanval heeft (en ik denk ook wel eens omdat ze gewoon last heeft van haar poten).

Maar ik zie ook een hond die zelf niet dood wil, die nog door de tuin snuffelt, ligt te dromen met piepgeluidjes en trappelende pootjes. Die als we weggaan, nog graag meegaat en dan steevast wil wandelen i.p.v. met de auto. Als we dan wandelen, is het overigens al heel snel genoeg hoor. Maar die lust, dat zit er nog in.  

Gisteren zat ik er doorheen. Ze liep voor het eerst in telgang en hijgde daarna lange tijd. Mijn emoties slaan me dan om de oren en mijn brein slaat op hol. Ik dacht ik dat ik haar deze week nog moest laten gaan en was me al aan het oriënteren voor een thuiseuthanasatie. Inmiddels ben ik wat gekalmeerd en Dobber heeft een rustige avond en nacht gehad zonder hijgen. Na wat rondlopen in huis en buiten, is ze nu weer gaan liggen. 

Maar waar leg je op zo'n moment de grens? Ik merk dat ik grenzen verleg waarvan ik vroeger nooit had gedacht dat ik ze zou verleggen. En toch doe je het, want op het moment zelf, is de situatie toch een stuk moeilijker dan je dacht. Zo ervaar ik het tenminste. 

Dat langzaam aftakelen is zo moeilijk te zien. Aan de ene kant kan je langzaamaan afscheid nemen terwijl je bij een plotseling verlies deze mogelijkheid niet hebt. Aan de andere kant heb je bij een plotseling verlies niet de stress en spanning ervoor en heeft de hond ook niet een aftakeling doorgemaakt. Beide is gewoon ontzettend k*t.

Ik ga deze periode zo ook in. Ik begin het al te merken met mijn oudjes. Ik kan je alleen maar veel kracht en wijzheid wensen.

Wat naar dat het nu een stuk minder gaat met Dobber. Hopelijk gaat het binnenkort weer een beetje beter, heel veel sterkte!

Met Penny gaat het momenteel ook helemaal niet zoals hoe ik het zou willen. Ze eet nu wel oké en wil heel graag op avontuur, maar het lopen gaat echt heel slecht. Ze is ineens heel snel afgetakeld, 19 mei liep ze nog 9km met veel plezier en zonder problemen, nu gaat 2km niet eens. Draven vind ze heel moeilijk, soms gaat het een stukje soepel maar meestal totaal niet en slaat ze passen over of gaat ze in telgang.

Ze kan nog rennen, springen en gek doen, dat liet ze gisteren zien toen ik haar even liet zwemmen. Die momenten zijn nu echter kort en daarna loopt ze weer slecht.

Ik weet echt niet wat ik hier mee moet of hoe dit komt. Het is ineens zo snel gegaan dat ik bijna niet geloof dat dit blijvend is. Momenteel ga ik vooral met de buggy veel op stap want buiten zijn heeft ze echt nodig. Van in de buggy zitten wordt ze gelukkig ook moe en voldaan en daar geniet ze ook enorm van, maar het liefst zie ik haar lekker vrolijk voor mij uit rennen zoals wat ze al die andere jaren wel deed. Verder laat ik haar ook veel zwemmen en ga ik samen met haar zwemmen, dat vind ze ook erg fijn.

Of de rontgefoto's gemaakt kunnen worden tijdens de gebitsbehandeling is nog niet duidelijk, daar hoor ik later vandaag meer over. We hebben wel een afspraak gemaakt om librela te proberen. Als het haar gewrichten zijn bied dat hopelijk verlichting zodat ze weer even pijnvrij kan genieten. De huidige pijnstilling (onsior) werkt helaas niet (maar heeft dat heeft het eerlijk gezegd ook nooit gedaan).

Wat ik trouwens ook heel moeilijk vind is hoe iedereen mij er constant mee confronteerd, zoals bijvoorbeeld mensen bij mij in de straat die laatst heel vrolijk tegen mij zeiden dat Penny de laatste tijd toch wel heel erg langzaam loopt, of andere hondenbezitters die zeggen 'nu begint ze toch wel oud te worden hè?'. Ik snap dat het niet onaardig bedoelt is, maar het maakt het voor mij niet beter of makkelijker. Haar zelf zo zien veranderen vind ik al moeilijk genoeg, die constante bevestiging van iedereen maakt het niet beter...

Het maken van rontegfoto's op 7 juli was echt niet mogelijk, de behandeling is dus een week opgeschoven. Ik vind de foto's wel echt belangrijk en aangezien ze nu opzich prima eet denk ik dat dat wel kan. Hopelijk hebben we dan duidelijkheid.

Vreselijk lijk me dit. Maar ik denk echt dat er een moment komt dat Dobber het je zegt en jij het zal weten. En waarschijnlijk zal dat niet zo heel ver weg zijn. Maar zorg inderdaad alvast dat je alles zo kan regelen en maak er dan een mooie fijne laatste dag van. Ik denk dat dat bij mij hetgeen is waarom ik vrede had met de dood van Dave. Heel anders dan wanneer het een noodzaak is. (Tip van een vriendin: geef elke dag een cijfer, en spreek met jezelf af wat de grens is en hoeveel dagen per week dat mag zijn). 

Heel veel sterkte en moed x

Vandaag ben ik met Penny naar de orthomanueel geweest en zij is er zeker van dat waar Penny nu last van heeft eerder een blessure is dan een klacht als gevolg van ouderdom. Er zijn 7 wervels recht gezet en we hebben het advies gekregen om de komende tijd even helemaal niets te doen, niet wandelen, niet spelen en niet zwemmen. Ze mag alleen even poepen en plassen en dan weer naar huis.

Ik vind dat echt heel erg moeilijk want met Penny bezig zijn vind ik veel te leuk, maar ik ga me er nu natuurlijk wel heel streng aan houden. Ik denk dat ik de komende tijd dus maar wat extra shifts ga aannemen van werk om dat makkelijker te maken :)

Gelukkig was met de buggy lopen helemaal prima dus we kunnen nog wel lange wandelingen maken waarbij Penny in de buggy zit. Dat heeft ze ook echt nodig want anders is ze echt niet gelukkig in huis.

Dobber wordt dinsdagmiddag ingeslapen .

De laatste twee dagen loopt ze ineens slechter en als de pijnstiller is uitgewerkt wil ze liever niet overeind komen en ze loopt erg wankel. Zakt soms door de achterpoten en staan doet ze inmiddels vooral met doorgezakte achterpoten. Haar rechtervoorpoot ontslast ze de laatste dagen heel erg en ze loopt ook iets mank met haar achterpoot waar de bobbel zit op haar knie. Eten gaat al een tijdje met minder smaak en ook met plassen en poepen is te zien dat ze liever snel weer overeind wil komen. Ze hijgt veel, terwijl het niet heel warm is in huis; ze is duidelijk ongemakkelijk. Of dat pijn is, misselijk of toch nog warmte? Geen idee. Maar het is genoeg geweest.

Ze is verder nog alert, heeft zin in lekkers en wil nog mee al ik wegga. Loopt ook nog lekker buiten rond te snuffelen en zo, maar dat weegt niet meer op tegen de laatste dagen. Dus de komende dagen krijgt ze extra pijnstillers en lekkere snoepjes en dan dinsdag is het na 15,5 jaar voorbij. Ik besef het nog niet. Ben heel emotioneel en verdrietig, maar sta wel achter mijn beslissing. 

Och wat verdrietig :( ik wens jullie nog een paar dagen vol liefdevolle herinneringen maken 

Tuurlijk ben je emo en verdrietig, zou gek zijn als je dat niet was. Heel veel liefs en sterkte gewenst.

Verdrietig….je hebt het al verteld maar als het dan zover is is de beslissing ontzettend moeilijk, vertroetel Dobber nog een paar dagen en voor jou zoveel sterkte deze dagen en ook erna….

Veel sterkte en kracht toegewenst.

Dobber geeft duidelijk aan dat het genoeg is geweest.

Een moeilijke maar juiste beslissing om haar te laten inslapen.

Verwen haar nog maar de laatste dagen.

Veel sterkte.

Heel veel sterkte. Ik weet hoe moeilijk die beslissing is. Maar je hebt die beslissing genomen uit liefde voor je hondje. Het is goed zo. En je emoties, die horen erbij. Maar ook dat mag. Verwen haar die laatste dagen nog maar eens extra en knuffel haar nog maar eens goed. 

15,5 is echt een prachtige leeftijd, al maakt dat het natuurlijk niet minder verdrietig en naar.  Ik wens je heel veel sterkte!

Met weemoed zat ik te wachten op dit bericht. Wat vreselijk verdrietig, ook ik zit nu weer te huilen. Er kan nu niks gezegd worden dat het beter maakt. Die oude Dobber heeft gesproken en jij hebt geluisterd. Voor haar is dit het allerbeste, maar wij blijven achter en dat maakt het zo verdomde pijnlijk. Plan dinsdag zo goed mogelijk voor jezelf en haar. Bedenk wat je wil en hoe je het gaat doen, dan sta je niet voor nog meer moeilijke beslissingen waar je niet aan gedacht had (wat te eten, crematorium regelen, muziek, kaarsje wat dan ook). Heel veel sterkte deze laatste dagen met haar. Ik denk aan je. X

Bedankt allemaal! Het voelt heel bizar om in deze situatie te zitten nadat zoveel anderen op dit forum me door de jaren voor zijn gegaan, een deel van de zorgen heb ik zelfs van dichtbij meegemaakt in dit topic. 

En wat ik niet had verwacht maar toch gebeurt: ik merk de twijfel toeslaan. Gisteravond kwam ik erachter dat Dobber (opnieuw) GVS heeft, waardoor ze dus veel hijgt en erg wankel loopt. En eigenlijk heb ik het idee dat het de laatste dagen juist beter gaat met haar alvleesklier, want ik hoor haar buik al ruim een week niet meer borrelen en piepen na het eten. Je gaat dan toch weer afvragen of je niet te snel bent en uit emotie hebt besloten. Pfff ... 

Voor nu blijf ik bij mijn besluit. Ook zonder GVS loopt ze stram en hijgt ze veel. Haar eten vind ze niet meer zo lekker en 's ochtends staat ze niet meer bij mijn bed te 'drammen' dat we eruit moeten, maar blijft ze liggen. Echt vrolijk heb ik haar al heel lang niet gezien, afgezien van zo nu en dan een spurtje. Het hijgen dat ze vaak doet tijdens het lopen, de bult op haar knie, afwijkende vergroeiing op de andere achterpoot en het ontzien van rechtsvoor. Het bij de achterdeur staan en niet naar buiten gaan, omdat ze het afstapje niet meer goed kan doen. 

Als ik het zo op papier zie, schrik ik. Terwijl als ik naar Dobber kijk, ik ook een hond zie die zelf nog niet wil. Gisteren trouwens ook niet, het was mijn beslissing. Niet die van haar. Ik ben daar oke mee, want het wordt niet beter. Maar die twijfel telkens he ... 

Ik ratel en geen idee of mensen dit hele verhaal lezen, maar ik ben blij dat ik het hier neer kan zetten. Mijn gevoel gaat op en neer, gisteren was ik vol overtuiging, met hart en verstand. Vandaag moet mijn verstand het vooral doen. 

Het voelt vooral heel erg onwerkelijk dat ik voor dinsdag die afspraak heb staan. Mijn hart 'weet' het helemaal niet eens, het is mijn brein dat op de hoogte is dat Dobber er na dinsdag niet meer is. Alsof er een bubbel zit om de wetenschap dat die afspraak gepland is en dat alleen mijn brein door die bubbel prikt en mijn gevoel onwetend is van wat er gaat gebeuren.

Ik heb je twijfels en verhaal gelezen en oh het is zo herkenbaar. Ik voel weer de pijn waar ik destijds doorheen ging, dezelfde pijn waar jij nu doorheen gaat. En ook dat je bij die beslissing je gevoel uitschakelt. Anders kun je het gewoon niet, terwijl je verstand weet dat dit voor je hondje het beste is. Probeer die laatste dagen toch nog een beetje te genieten van Dobber. Maak nog zoveel mogelijk foto´s. Dat kan soms achteraf ook helpen bij de verwerking. Ik heb van Remy een foto en daarop zag ik pas goed hoe droevig zijn ogen stonden. Helemaal niet meer het vrolijke hondje, die hij altijd was. En dat deed me des te meer beseffen, hoe goed die beslissing was. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte deze dagen. En schrijf het hier maar van je af. Wij weten waar je doorheen gaat. En een luisterend oog vind je hier altijd.

Je twijfel, heb dubben, wel niet, het is zo herkenbaar. We willen allemaal dat we deze beslissing niet hoeven te nemen. Maar dat is maar enkelen gegeven. 

Een dierenarts, specialist zei ooit tegen me, voor een dier kan je de beslissing nemen om verder lijden te besparen, voor mensen is dat moeilijker, zo niet in onmogelijk. Dit was in de jaren 80 voor de duidelijkheid. 

Zoals je het allemaal opschrijft weet je verstand dat je een goede keus maakt. Voor mijn toller heb ik te laat de keus gemaakt, daar had ik achteraf ook spijt van. Maar achteraf kan je altijd zeggen dit of dat of zus of zo.

Je besluit is goed, en geen dierenarts laat Dobber gaan als hij of zij nog mogelijkheden ziet,

Heel veel sterkte. Ik voel en huil met je mee.

Die twijfels zijn zo herkenbaar. Kijk naar hoe het leven nu is voor Dobber. Wat heeft ze nog? Geef de dagen een cijfer en spreek met jezelf af waar de grens ligt. Nu heeft ze ook ws nog GVS erbij, en dat is ook niet fijn en goed natuurlijk. Lijk wel dat stukje bij beetje haar lichaam het aan het opgeven is. En wordt het niet dinsdag, dan wordt het een andere datum. Het is sowieso erg fijn om een datum te hebben staan in deze tijd. Je kan ook je da om raad en daad vragen. Maar ergens denk ik dat je wel weet wat hij/zij gaat zeggen. 

Je doet het echt goed. Het welzijn van Dobber staat op nummer 1, dat lees je in alles. 

Ik wens je heel veel sterkte!

Mijn ouders zijn twee weken op vakantie, dus ik heb hun Xenna te logeren. En dit meisje is vandaag ook al 13 jaar oud geworden. En dat is toch ook alweer een flinke leeftijd, waarbij je je hart vasthoudt. Maar goed, eerst tijd voor pupcakes, de rest komt later. 

Herkenbaar Dobber. Niet meer smakelijk eten, dan weet je het eigenlijk al diep van binnen maar het blijft gewoon een rot beslissing om te maken.

Heel veel sterkte met het naderende afscheid van Dobber. 

Het is inderdaad herkenbaar, zeker als je de datum zet. Ik had ook een paar dagen.. mijn hond maakte er wat van, speelde voor zover dat nog kon met de andere hond. En op wilskracht deed hij nog veel, maar het putte hem uit omdat zijn lichaam niet meer wilde wat zijn hoofd wel wel wilde.

Ik heb toen ook nog veel foto's gemaakt. Wat Frieda ook zegt, toen ik weken later met andere ogen naar de foto's ging kijken zag ik pas écht hoe vermoeid hij soms was. Maar de visite die de laatste paar dagen kwam om toch ook afscheid te nemen werd telkens blij en enthousiast nog ontvangen. Maar we wisten dat het "op" was. 1 moment kon hij niet zelfstandig opstaan terwijl hij wilde gaan drinken, en dat was voor hem en mij gewoon duidelijk, hij moest zelfstandig in zijn eerste levensbehoefte kunnen voorzien.

Ik mocht het niet zover laten komen dat ik niet in de buurt zou zijn om hem water te geven of te helpen naar de waterbak te gaan.

Nogmaals heel veel sterkte, en de dagen zullen nu gaan met een lach en een traan, maar denk dat je er juist aan doet.

Heel veel sterkte morgen x

Dubbel

Baasje van dobber heel erg veel strekte vandaag 

Heel veel sterkte !!