In mijn dagelijks leven als dierenarts, is er iets waar ik een ontzettende hekel aan heb

Had je toch beter verzekerd geweest, dan had het je maar 3000 gekost.

 ik zeg ook per hond. Had ik 1 hond gehad zou dat bedrag anders liggen. De kans dat 3 gelijk zoveel kosten is nihil. En op het moment dat 1 zoveel gaat kosten kun je ingrijpen. Maar ik denk dat je niet zo naar je eigen situatie moet kijken maar naar het algemeen. En ik durf toch echt te zeggen dat zeker 75 procent de dierenarts misbruikt als het gaat over bbetalingsregelingen

 Tja, geld is hier een heikel punt in, en het is het hele punt want Eline maakt. Wel is het zeker goed hier te posten want mensen denken vaak niet uit het oogpunt van de dierenarts.

Mag ik eens vragen aan de belgen waar ze hun hond(en) laten verzekeren. Wat het kost en welke kosten ze dekken?

Beter zou zijn als da richtlijnen voor kosten hadden en dit onder toezicht stond.

Nu mogen dierenartsen vrij vragen wat ze willen. En weigeren als je niet aftikt.

Wat niemand weet is dat OOK dierenartsen "verplicht" zijn in nood te helpen. Maar ze nemen hun vrijheid heel ruim. 

 Ondanks een leuke spaarpot liep ik toch te twijfelen,ik spaar voor aanvulling op pensioen e.d.ik heb graag een beetje zekerheid. Ik bedacht mij gisteren dat ik het toch zonde zou vinden dat mijn spaarpotje volledig op dierenkosten leeg zou lopen. 

Heb mij  maar over die leeftijdstoeslagen heengezet er gaat gewoon 60 euro minder op de spaarboek.

Wat mij wel bevreemd is dat veel dierenartsen geen prijslijsten hebben liggen in de praktijk,ook op de website niet. Bij mijn tandarst ligt de prijslijst in de wachtkamer op de tafel.

 En zo maak je dus afwegingen. Ik heb diverse spaarpotjes, geen gezamenlijke om het zo maar te noemen. De reden dus dat de honden nu verzekerd zijn is dat die van hun te leeg is. Later als ik meer geld verdien zou het zo maar eens kunnen zijn dat ik inderdaad eerst andere potjes ga vullen waar je geen verzekering vooe kunt krijgen.

Van sommige reacties valt mijn mond open

Het is nog nooit in mijn hoofd opgekomen om mijn dierenarts verantwoordelijk te houden voor de gevolgen van de keuze die ik zelf heb gemaakt, namelijk de verantwoording voor een dier op me nemen.

Met Lily had ik vette pech. Die heeft me in de eerste 7 jaar van haar leven een klein fortuin gekost met haar fratsen, opnames, medicatie, homeopaat etc. Toen Jip erbij kwam heb ik hem verzekerd en dacht ach ... vooruit, Lily toch ook maar in de verzekering. Hoewel ze al 7 was en een medisch dossier wat de halve kast van de DA vult. Niet heel lang na ingang van de verzekering werd zij ziek, ernstig ziek. Opname, dure onderzoeken, maandenlange dure medicatie ... even aftikken ca. 5000 euro. Ik had 'even' geen potje meer (dat was op dat moment echt leeg gesnoept) en ik heb liggen huilen van opluchting dat ik in een vlaag van ... ja van wat ... die verzekering had afgesloten. Geen behandeling had namelijk onherroepelijk haar dood betekent. En is dat dan de schuld van de dierenarts? Die lieve dierenarts die in alles meedenkt, mijn geen onnodig dure behandelingen aansmeert, mijn dier de beste mogelijke (op liefdevolle wijze) zorg biedt. Een dierenarts die me niet week na week laat komen en afscheept met een kuurtje, maar direct werk maakt van onderzoek, diagnose, behandeling. Me matst met sommige dingen. Een dierenarts die ook zelf keuzes maakt en daar verantwoording voor draagt.

Ik kies voor honden en daarmee mijn verantwoording om ze datgene te kunnen geven wat ze nodig hebben, inclusief (onvoorziene) medische zorg. Dat betekent concessies doen. Ik leef namelijk door omstandigheden rondom de zogenaamde armoedegrens, al jaren waarvan ik ook nog destijds 2 en nu 1 x een dierenverzekering betaal. En ik spaar er ook nog mee  Maandelijks 30 euro, Vakantiegeld, toeslag, compensatie etc. gaat allemaal linea recta naar de spaarrekening. Natuurlijk zou ik graag allerlei interessante workshops en lezingen volgen, lekker uit eten gaan om een vriendin te verrassen, een keer vakantie, een auto voor de deur om er lekker op uit te kunnen trekken, een oppas voor Jip betalen om eens wat vrijer te zijn, met de trein wat vaker naar een vriendin die verder weg woont, een nieuw tuig voor Jip voor de leuk terwijl z'n oude waar hij al 7 jaar in loopt nog best kan, interessante boeken shoppen bij bol.com, maar dat zijn niet de keuzes die ik maak ... op verstand. Ik kies voor een hond, dus deze komt niets tekort. Ook niet als deze, zoals Jip 2 jaar geleden, op zondag de spoed OK in moet (even aftikken 1200 euro) en ik ook nog een nieuwe multifocale bril moet aanschaffen (even aftikken 500 euro, hoewel ik ook wel dat wel graag dat duurde gave montuur wat me zo goed stond had gewild) die ik echt nodig heb, maar niet vergoed wordt, Jip aan de langdurige dure medicatie moet die na een half jaar vergoeding slechts nog maar voor de helft vergoed wordt. Ik anticipeer op allerlei mogelijke scenario's van keuzes die ik nu maak en omstandigheden die ik vooraf kan inschatten. 

Ik snap wanneer je op diezelfde armoedegrens leeft met een aantal kinderen de situatie anders ligt, want ook die kinderen heb je voor gekozen en zijn daarmee je verantwoording. Dat betekent dus ook andere keuzes maken. En ja, dan kan dat betekenen dat er dan misschien wel veel ruimte in je hart, huis en leven is voor een hond, maar niet op je bankrekening.

Als een dier sterft omdat het de noodzakelijk behandeling niet kan krijgen is dat eerst van al verantwoording van de eigenaar die voor deze hond koos! Dat is ook vrijheid van keuze.

En ja, ik weet als geen ander dat omstandigheden je kunnen overvallen, ongelukkig kunnen samenlopen, ad hoc even niet te overzien zijn ... 'been there done that'. En natuurlijk is het dan fijn als een dierenarts je 'even' tijd geeft het bij elkaar te schrapen of een regeling te treffen, maar geen must omdat deze 'toevallig' heeft gekozen voor het vak dierenarts.

Ik snap dat niemand zit te wachten op een verhaal van zomaar een forumlid en hoe die dat achter de schermen thuis organiseert. Maar ik vind dat deze kant van 'een arme sloeber' ook wel eens belicht mag worden. Met daarbij de aantekening dat ik me verre van arme sloeber voel en me rijker voel dan sommige rijke mensen in mijn omgeving. En het universum beloond me met met rijkdom.

Petra châpeau,waren alle mensen maar zoals jij dan had die dierenarts hier geen topic geopend.

Ik heb alles zo een beetje gevolgd en ik begrijp Eline volkomen.

Ik heb ook in de situatie gezeten van alles te kunnen betalen dat mijn dieren overkwam en nu, doordat ik ziek ben, niet meer.

Wij gaan al naar onze DA vanaf het moment dat ze is begonnen met haar praktijk, we hebben steeds alles betaald, onmiddellijk.

Nu is de tijd aangebroken dat dit minder goed gaat... en heb ik bij mijn laatste hond gevraagd of ik het later kon betalen, zeer tegen mijn zin, maar geen andere keuze.

Ik heb dus de eerste keer een deel betaald en de maand erop de rest (kosten van de operatie, gelukkig niet té hoog).  Was dit makkelijk?  Neen, ik haatte het te moeten vragen en ik moest in twee keer het bedrag ophoesten, maar ik was héél dankbaar dat ik dit mocht doen.

Ik nam dit niet als vanzelfsprekend dat mijn DA dit deed, maar ik vond het menselijk dat ze me de kans gaf. 

In mijn geval is dit een gulden middenweg geweest, de DA wachtte een maand op haar geld en ik had die maand een grote hap uit mijn budget. 

De reden waarom ik ze niet verzekerd had?  Eerst was het niet nodig en later was mijn hond ouder en de verzekering duurder plus dat ik vier honden had, dat was dus maandelijks een bedrag van ongeveer 140 euro voor de verzekering en dat was een hele hap voor mij.

Heb ik ze nu verzekerd?  Neen, ik zet nu een bedrag opzij en ik hoop dat ze geen dure operaties zullen moeten ondergaan tot ik genoeg heb gespaard.

Is dat slim?  Misschien niet, maar ik doe mijn best om iets te vinden dat werkt voor mij.

Ik vind dus dat de DA niet moet veroordeeld worden, maar ook de klant die geen geld heeft niet.  De meesten onder ons zullen hun uiterste best te doen om fatsoenlijk te handelen en daarom vind ik het erg als ik hoor dat een hond zou geweigerd worden omdat er geen geld is.  Dan komen we in Amerikaanse toestanden terecht waar de rechtszaken wegens nalatigheid om de stomste reden eerst worden gevoerd, gewoon voor het geld...

Ik vrees dat ik de armste DA van het land zou worden, ik zou absoluut geen dier kunnen weigeren en zou dus waarschijnlijk inderdaad dikwijls de kosten niet vergoed krijgen...

Gewoon een vraag die bij me opkomt:

Iemand komt met een ziek dier bij de dierenarts. Het dier is ernstig ziek en de behandeling is voor de eigenaar te duur. Jij als dierenarts weet, het dier lijdt en het zal zonder behandeling overlijden.

Geef je de eigenaar dan wel de optie van inslapen? Dat je duidelijk maakt, zoveel kost het euthaniseren en ik zou het in dit geval zeker doen, omdat u de behandeling niet kunt betalen en voor het dier betekent dit ..................... etc.

Dan hoeven ze natuurlijk niet meteen te antwoorden, maar dat je wel die discussie opent?

Ik kan me namelijk voorstellen dat er dierenartsen zijn die zeggen, dan kan ik niks voor u doen. Beest mee terug naar huis en wachten hoe lang het goed gaat, misschien met alleen nog wat pijnstilling etc.

Dit stuk heeft Eline zelf niet geschreven, maar gekopieerd van een dierenkliniek die deze tekst op Facebook heeft gepubliceerd. ;) 

Aangezien haar tekst ook over geld gaat, is het logisch dat de reacties ook geld als onderwerp hebben.

Ik vind dit een zeer nuttige en interessante discussie!

Wat mij betreft maakt een dierenarts melding bij het meldpunt als bazen met een onbehandeld dier wat duidelijk lijdt en waarbij behandeling noodzakelijk is weer huiswaarts keren. Dan kan de dierenbescherming het gesprek openen en komen ze wellicht gezamenlijk tot een oplossing. Dan kan het per geval bekeken worden.

Ik kom al jaaaaren bij dezelfde praktijk. De dierenartsen daar kennen mij, mijn honden en mijn situatie. Sinds ik er alleen voor sta met mijn hondjes heb ik het gewoon een stuk minder breed dan toen mijn ex en ik nog samen waren.

Ik heb altijd herplaatsers (gehad en nog steeds) en mijn da vindt dat geweldig. Hij is ook van de herplaatsers. Toen Buck goed ziek werd en dure medicijnen nodig had heeft hij me regelmatig gematst. Ik kwam bijvoorbeeld voor 20 tabletten en vond er bij thuiskomst 5 extra in het zakje. Toen Lotje daarbij ook ziek werd, heb ik in termijnen mogen betalen. Heb me overigens keurig aan de afspraak gehouden en bij de laatste betaling een klein bloemetje meegebracht als dank voor de zorgen en het meedenken.
Ik ben hier toen bijna failliet aan gegaan..

Daarom ook heb ik nu voor Babs en Lex aanvullende verzekeringen afgesloten. Voor Babs betaal ik een redelijk hoog bedrag, zij was al bijna 5 toen ik de verzekering afsloot. Voor Lex valt het mee, maar hij was nog geen jaar.

Zodoende kan ik mijn dieren altijd de zorg garanderen die ze nodig hebben. En mocht ik het bedrag niet voor kunnen schieten, mag ik betalen als de verzekering betaald heeft.


Deze coulance is natuurlijk ook het resultaat van een goede verstandhouding met je dierenarts.. Hij zal mij echt wegsturen als er iets ernstigs met een van mijn honden is en mijn banksaldo laat directe betaling even niet toe..

Uiteraard snap ik het verhaal en vooral ook de frustraties van Eline, als dierenarts wil je een dier in nood helpen, maar zoals ze zegt, een praktijk is ook niet voor niets.. Blijft een moeilijk punt..

Sorry, maar dit verhaal kom ik overal tegen, ook op FB.

Volgens mij komt dit doordat in de media de ronde gaat dat DA te duur zouden zijn en dat sommige mensen de kosten niet meer kunnen betalen voor hun dieren en daarom maar niet naar de DA gaan.

Betalen op afbetaling? Dat kan bij onze DA via Fa-med. Dus hiervoor is er zeker een oplossing. 

Ik heb mijn honden verzekerd, is wel duur, maar dan ben ik verzekerd van zorg. 

Ik begrijp deze DA niet, waarom ze dit uitgebreid overal moet neerzetten, is ze bang dat er wat gaat veranderen en er minder inkomsten binnen komen? 

Ik dacht dat een DA wettelijk verplicht is een dier te helpen. 

Waarom kan de ene DA toe met 25€ en de andere vraagt 35€, als je alleen al over de drempel stapt. 

Sorry ook dit moest ik even kwijt. 

 Ik vraag me af of je wettelijk aan dierenartsen moet verplichten om een dure operatie te doen. De 'goedkope' oplossing is euthaniseren. Uiteraard is dit even heel zwart- wit, maar voor alle nazorg e.d. wel een logische keuze. Uiteraard hangt er ook van af wat het probleem is.

Waarom moet een dierenarts betalen, omdat iemand zonder geld perse een huisdier wil? Ik kan me voorstellen dat er schreinende verhalen zijn, maar een dier hebben is geen recht, vind ik. Het is een luxe.

We zijn in ons landje extreem verwend. We denken dat we alleen maar rechten hebben. Daar word ik een beetje moe van.

Het probleem is ook een beetje dat juist honden en katten zo lang leven. Je kunt zo'n dier aanschaffen in een periode waar alles goed gaat, goede baan, enz. en dan kan er zomaar ineens een crisis gebeuren die járen duurt. Moeten mensen dan helemaal geen dier meer aanschaffen tenzij ze rijk genoeg zijn om te rentenieren?

Overigens, verzekeringen... die zijn ook niet fair. Ik had een contract van 5 jaar met de gedachte: dan zit ik aan deze voorwaarden vast, en ZIJ ook. Niet dus, voorwaarden werden gewoon veranderd, ten nadele van mij. Dat vind ik dus niet kunnen. Contract is contract, dan zouden ze de voorwaarden bij vernieuwing van contract moeten doorvoeren.

" Het probleem is ook een beetje dat juist honden en katten zo lang leven. Je kunt zo'n dier aanschaffen in een periode waar alles goed gaat, goede baan, enz. en dan kan er zomaar ineens een crisis gebeuren die járen duurt. Moeten mensen dan helemaal geen dier meer aanschaffen tenzij ze rijk genoeg zijn om te rentenieren?
 
Overigens, verzekeringen... die zijn ook niet fair. Ik had een contract van 5 jaar met de gedachte: dan zit ik aan deze voorwaarden vast, en ZIJ ook. Niet dus, voorwaarden werden gewoon veranderd, ten nadele van mij. Dat vind ik dus niet kunnen. Contract is contract, dan zouden ze de voorwaarden bij vernieuwing van contract moeten doorvoeren. "

Wilma en Dobby

 Dit, je kunt niet ALLES incalculeren voor die 15 jaar die je hond gemiddeld bij je gaat zijn. Iedereen kan iets overkomen.

 Daar heb je volkomen gelijk in maar er zijn ook mensen die bewust een huisdier aanschaffen die eigenlijk niet de financiele middelen of door een slecht financieel beheer geen huisdieren kunnen betalen.

Ik zou nooit of te nimmer een huisdier aanschaffen als mijn financiën slecht zijn.

Ik zou minimaal een hondenverzekering moeten kunnen betalen en anders geen huisdieren.

" Het probleem is ook een beetje dat juist honden en katten zo lang leven. Je kunt zo'n dier aanschaffen in een periode waar alles goed gaat, goede baan, enz. en dan kan er zomaar ineens een crisis gebeuren die járen duurt. Moeten mensen dan helemaal geen dier meer aanschaffen tenzij ze rijk genoeg zijn om te rentenieren?
 
Overigens, verzekeringen... die zijn ook niet fair. Ik had een contract van 5 jaar met de gedachte: dan zit ik aan deze voorwaarden vast, en ZIJ ook. Niet dus, voorwaarden werden gewoon veranderd, ten nadele van mij. Dat vind ik dus niet kunnen. Contract is contract, dan zouden ze de voorwaarden bij vernieuwing van contract moeten doorvoeren. "

Wilma en Dobby

 Uiteraard kan er van alles gebeuren waardoor het financieel niet goed gaat. Maar het moet niet automatisch een verplichting van een ander worden om je voort te helpen.

Daar heb ik een beetje moeite mee.

Heel veel mensen praten over rechten, laatst bij de dierenpraktijk waar wij zitten ook. Ik heb een zieke kat maar geen geld, bij mijn eigen dierenarts kan ik niks regelen, wilt u hem helpen dan betaal ik later wel terug. De goeden moeten onder de slechte lijden, ik snap goed dat de dierenarts nee zegt.

vind het wel een mooie eigenlijk, die brief...toch even soort van reality check...

het moeilijke hiervan, dierenartsen en geld, je hebt te maken met iemand zijn job (dan wel uit dierenliefde wellicht, maar alsnog, het is je boterham)  en de clienten komen met een zeer belangrijk persoonlijk iets voor hun. voor ons is het dan maar normaal dat wij maar normaal vinden en verwachten dat iemand een DA maar moet "meerwerken" uit dierenliefde en alles maar uit de kast haalt, evt een betalingsafspraak wat eigenlijk gewoon niet kan...want wij hebben het over ons lieve fifi, die al jaren ons maatje is..

ja dat is leuk, en de DA zal fifi ook vast leuk vinden, maar eind vd dag, is het wel zijn/haar boterham, en is business gewoon business...

ik denk eigenlijk ook dat we daar hier nog wel eens makkelijk overheen stappen. 

hart voor de zaak, ok. liefde voor dieren...vast en zeker...

maar voor-financieren, zelf bank spelen, ik vind ook dat wij dat allemaal niet zo mogen verwachten van een DA. vanuit dierenliefde verwachten wij dat allemaal maar....

ik heb ook best hart voor de zaak, maar ik kom toch echt werken voor de centen, en komt er geen geld, komt jeroentje ook niet werken. 

 Daar heb je gelijk ik, dat begrijp ik ook niet.

Helemaal met je eens. En overigens ook met het verhaal van de dierenarts, dus de OP.

Ik vind het heel moeilijk om hier een goede mening over te hebben.

Als je het heel zwart wit bekijkt dan heeft de da natuurlijk gelijk.

Maar ik kan me ook goed voorstellen dat wanneer ik een keer ongepland geen geld heb voor een dure behandeling dat ik ook boos kan worden als ik geen betalingsregeling kan krijgen. Dit lijkt een beetje op het feit dat een paar mensen (die de rekening dus niet betalen) het verpesten voor de rest. Die wel de rekening willen betalen maar het door omstandigheden niet kunnen. 

Ik hoop dat mocht ik ook in die situatie komen dat ik wel een regeling met onze da kan treffen. 
Maar ik begrijp ook zeker dat een da daar wantrouwend tegenover staat. 

Er zijn ook meerdere redenen dat ik boos zou worden, nummer 1 is denk ik vooral de onmacht. Door omstandigheden waar je zelf niks aan kan doen, moeten de dieren lijden die je zo graag wil verzorgen en het voelt alsof niemand je wil/kan helpen. De eerste waar je boos op word is de da, omdat je in zijn wachtkamer staat en daar het slechte nieuws krijgt. Dat is denk ik redelijk menselijk. Hoe boos en hoe je het af reageert is een andere discussie. 

Mooi gezegd.

En ik denk inderdaad dat menig dierenbaasje hier niet over denkt en enkel zijn eigen kant van de zaak bekijkt.

Anderzijds, ik snap ook hun wel. Wat als je een dier hebt en door een of andere ongelukkige omstandigheid je de zorg niet kan betalen (sterfgeval, scheiding, ...)?

Het zal een eeuwig afwegen worden. Maar jij bent lekker geworden wat je wou, jij wijdt je leven aan het helpen van dieren, jij hebt mijn droomjob!

Dan is het stukje wat je net zei toch te relativeren, niet?

Ik denk ook niet dat ik het op dat moment vanuit het oogpunt van de DA zou kunnen zien. Op dat moment is maar 1 ding belangrijk, dat je hond word gered.

Het is wel een feit dat de tarieven bij de DA enorm verschillen van elkaar.
Bijvoorbeeld, het amputeren van een hamsterpootje loopt tegen de 250euro op. De tijd dat de overheid groenlicht gaf aan tandartsen waren de bedragen ook enorm schommelend. Hier moest ineeens bijbetaald worden bij een normale controle. Mijn mening: de tarieven van DA moeten ook bovengrens hebben.In vele steden moet men hondenbelasting betalen. De overheid neemt, dan kan de overheid vast ook wel iets regelen.

Burgers die niet een dierenarts hebben moeten helaas ook allerlei kosten betalen, niet iedereen heeft een droombaan en een geldpot.

En uiteindelijk zal je daardoor alles zelf verliezen en geen dieren meer kunnen helpen.

 Tja, achteraf is het altijd makkelijker praten.