In mijn dagelijks leven als dierenarts, is er iets waar ik een ontzettende hekel aan heb

 Een leven, een maatje, is iets anders dan een auto of een huis. Dit vind ik maar een rare vergelijking.

Als je het niet kunt betalen houdt het toch gewoon op.

Het sloeg wel heel degelijk op mij :-)

 Het is bewezen dat een huisdier hebben bepaalde mensen met bijv. depressies, pleinvrees, etc. kan helpen. Dan vind ik dat die mogelijkheid er gewoon moet zijn. Maar ja, dat is natuurlijk puur mijn mening.

Ik zou de mannen (eh... mensen) de kost niet willen geven voor wie de auto hun allerliefste doediedoediedoeiedoedie is....

Het helpt mij zeker wel, daarin ondersteun ik jou mening wel. Door mijn epilepsie was ik erg bang om dingen te ondernemen, met Indy durf ik steeds meer buiten dingen te ondernemen

 Je hebt een punt, Pooh. Gelukkig heb ik er hier niet zo één.

Dat is een andere discussie en dit zou dan wel mogelijk kunnen gemaakt worden door therapie of de ziekenkas...

Ook zijn er meer en meer projecten hier rond.

Maar die mensen moeten niet zomaar een huisdier in huis halen he. Dat is niet de oplossing.

Die mensen hebben nood aan begeleiding en therapie om die problemen aan te pakken. Een huisdier kan daar bij helpen maar is zeker niet de oplossing.

Ik ook niet....

Manlief hier is compleet verliefd op die twee malloten.... (en ik mag er ook nog bij hahahahahahahahaha)

Maar sorry, off topic....

Ik vind dat als je iets niet kunt betalen, je er niet aan moet beginnen....

(aan BEGINNEN hé, dan heb je het dus nog niet.... voordat ik weer...eh...)

 Klopt, ik bedoel alleen dat het niet zo zwart wit is, heb je geen geld, dan zou je geen huisdier mogen hebben.

 Ik ben er heel eerlijk over. Ik heb borderline met "autistische trekjes"  Doordat ik een hond heb, moet ik inderdaad er wel op uit. Ik heb daar ook heel veel steun aan. Ik zou daar echt geen pgb voor krijgen, maar ik heb er wel baat bij.

Daarbij heb ik tot nu toe natuurlijk ook gewoon alles zelf betaald hoor, dat is mijn punt niet, haha.

In zulke gevallen is de hond dan een hulphond en zal de verzekering/gemeente moeten bepalen of de noodzaak groot genoeg is.    

 Alleen heb je in de praktijk dan toch vaak dat de gemeente het niet als noodzaak ziet, omdat iemand anders natuurlijk moeilijk kan inschatten hoeveel baat jij bij iets hebt.

Het bepalen voor de noodzaak daarvan is een heel grijs gebied bij de verzekering. 

Maar ik bedoelde het echt wel in een andere context.

Mensen die impuls aankopen doen en er eigenlijk de middelen niet voor hebben.

En ze mogen er nog de middelen voor hebben, een dier koop je niet vandaag op morgen. Dat zou ik nooit goedkeuren.

In het medische aspect zou het zeker een mogelijkheid kunnen zijn, maar daar komt een groot kostenplaatje bij.

Gelukkig zijn er verenigen die zicht daar voor inspannen, kan ik enkel toejuichen.

Ik voel me ook totaal niet aangesproken.

Ik heb verteld dat ik na al die jaren met mijn spaanse meiden in een situatie terecht kwam, buiten mijn schuld, dat ik behalve mijn telefoon en mijn ouwe autootje en nog veel meer zelfs met pijn in mijn hart de verzekeringen van mijn honden moest schrappen. Ja, broodjes pindakaas gegeten. Gelukkig heeft Vera met al haar kwalen alle profijt gehad van de verzekering maar mijn overgebleven 3 meiskes zijn dus na tien jaren niet meer verzekerd. Ik krijg ze er ook niet meer in nu. Maar alles is altijd betaald bij de dierenarts, met lenen bij familie, een enkele keer in stukjes of wat later, een beetje gemats van zijn kant omdat hij net als ik zeer begaan is met mijn straatmeiden en altijd heeft gezegd ik heb veel respect voor jou met je dames.

Dus vooral eigenlijk een dikke vette pluim voor mijn dierenarts die een uitzonderlijke situatie herkent en begrijpt

  Helemaal geweldig manon, zo zie ik het ook. En gelukkig weet ik ook dat ik meedenkende dierenartsen heb.

Veel gemeenten zien ook geen noodzaak meer in huishoudelijke hulp voor opa van 95. Of vergoeden de eerste 3 uur niet. Er zijn er zelfs die zo ver gaan dat mensen hun scootmobiel zelf moeten kopen. Dan kom je echt de deur niet meer uit.    

 Klopt, heb ik zelf met mijn moeder ervaring mee gehad. Ook de mensen zorg gaat hard achteruit.

Maar vroeger gingen de ouders ook gewoon bij de kinderen wonen...

 En ook toen hoefden ook nog niet beide ouders fulltime te werken. Boven dat zijn er gewoon ouderen die speciale zorg nodig hebben waar jij en ik niet genoeg kennis van hebben.

Moeten is veel gezegd, dat is een levensstandaard dat je zelf kiest.

Als ik hoor wat sommige vrienden betalen aan kinderopvang is het normaal dat je beide gaat werken maar op een bepaald moment denk ik soms is het niet beter dat 1 van de 2 thuis blijft.

Maar dat vraagt een andere levensstijl, draai het of keer het.

Mensen leven deze dagen ferm boven hun stand.

Zolang ze gezond zijn kan het zeker, als ze bepaalde ziektes hebben is het inderdaad moeilijker. Maar daar kunnen de rusthuizen zich dan in specialiseren. 

Tijden veranderen, maar de overheid (of de werkende bevolking) kan ook niet alles voor iedereen betalen...

Dat blijft ook niet duren.

Wat is er belangrijker ?

Dat mensen nog enigszins kunnen gaan en staan waar ze willen of een hond voor de buurman die depressief is ? Mensen die niet meer buiten komen zijn binnen een paar maanden ook depressief. Krijgen die dan ook een hond + vervoer om de hond uit te laten.   

 Ik ken genoeg mensen die niet 1 ouder thuis KUNNEN hebben, omdat er dan gewoon niet genoeg geld binnen komt ,en die leven echt niet boven hun stand. Bovendien word van vrouwen tegenwoordig ook verwacht dat mocht er bijv. een echtscheiding zijn, zij hun eigen gewicht nog kunnen dragen.

@Stippeltje

Weer zo'n vreemde vergelijking. Ik zeg niet dat alle depressieve mensen een vergoeding voor een hond moeten krijgen, het enige wat ik zei is dat ze er baat bij KUNNEN hebben.

Er bestaat ook nog zoiets als part-time werk.... daar heb ik de boel aardig mee draaiende gehouden in mijn uppie, zonder alimentatie en zonder uitkering van wie of wat dan ook....

Maar misschien drijven we af...

Het ging er (denk ik) om dat Matthias dus wel zeker een onderscheid maakt tussen mensen die geen geld hebben en toch een huisdier aanschaffen en die DUS niet zo goed met geld zijn (anders zouden ze die keuze niet maken) en mensen die in betere tijden een dier in huis haalden en door allerlei narigheid nu klem zitten....

Oja... en die groep mensen die hun betalingsafspraken niet na komen.... al dan niet klem zittend of met een dikke toettoet....

En hoe moet dat dan....?

Verzekeren? Spaarpot? Dierenarts met hart voor dieren die  wil matsen? Dierenarts met hart voor dieren én die graag zijn toko draaiende wil houden? Dierenartsen die alleen maar hun toko draaiende willen houden? waarborgfonds? zorgplicht? van wie zorgplicht?

Heb ik het zo een beetje?

 Ik snap je punt heel goed hoor. Je kunt ook niet verwachten dat iemand anders dan maar jouw DA kosten betaald. In praktijk zal het er wel genoeg op neer komen dat een geven en nemen is. Cliënt en dierenarts zullen met elkaar om tafel moeten en samen de beste gang van zaken bepalen. Er moet alleen niet een standaard NEE zijn als iemand niet direct in 1 keer kan betalen, vind ik zelf.

Zoals Matthias al zei moet er gekozen worden.

Dan wordt er gekozen voor dingen die baat HEBBEN en niet KUNNEN hebben. Of dat eerlijk is of niet laat ik in het midden. 

 Nogmaals ik zei ook niet dat die mensen daar een vergoeding voor moeten krijgen. Alleen maar dat de baat er wel degelijk kan zijn.

Eh... ik had niet echt een punt...

Ik probeerde op te noemen welke factoren allemaal mee spelen volgens verschillende mensen... in de hoop dat er iemand met een briljant idee komt... ik zelf ben niet zo briljant...

Ik gun ieder dier een gezond en gelukkig leven, met zorg wanneer dat nodig is....

Ben het op zich eens met "verplicht" je huisdier verzekeren, maar da's hypocriet van mij, want ik heb zelf "slechts" een bak geld achter de hand...

Ik heb ook absoluut begrip voor baasjes in benarde omstandigheden en gun zulke baasjes echt een creatieve en flexibele en toeschietelijke dierenarts....

En ik gun elke lieve dierenarts die z'n best doet ook een praktijk waar hij van kan leven, en kennis in kan bijhouden en zijn bakelieten instrumenten kan updaten....

Maar hoe kom je nou tot een systeem waarin alles past?

- Lagere BTW (goed idee)

- Een betaalbaar verzekeringssysteem?

- Eh verzekering of spaarpot verplichten? En hoe controleer je dat?

Tis nog best ingewikkeld hè....

 Je hoort mij ook niet klagen hoor, alleen de opmerking verzekering voor de prijs van een kratje bier moet wel duidelijk zijn dat, dat afhankelijk is van gewicht en ras en of je het volle pakket hebt of niet.

Edit: afgelopen jaar is ze met gemak binnenste buiten gekeerd qua onderzoeken, en de verzekering heeft geen seconde moeilijk gedaan over de uitbetaling.