Pup bespaart soms psychiater

Het volgende verhaaltje is weliswaar een van de uitzonderingen die we hebben meegemaakt, maar daarom is dit ons ook bijgebleven. Eens kwam er een jong stel hier dat precies wist waarom ze dit ras wilden hebben. Het was namelijk zo dat mevrouw een hele tijd van haar leven bezoeken afgelegd had bij de psychiater en nu was de conclusie dat zij maar eens voor iets moest zorgen, omdat er altijd al voor haar was gezorgd. Dat 'iets' waarvoor gezorgd moest worden was een jong hondje en ook speciaal eentje van ons toenmalige ras, omdat die honden vrij veel geborsteld moeten worden. Bovendien hadden ze gevonden dat het karakter van de hond erg spontaan en vriendelijk was en dat kon haar in contact brengen met mensen die de hond wel aardig vonden. Daarom kwamen ze bij ons kijken of het inderdaad was zoals de boeken het voorspiegelden. Dit was dan ook echt de volgende goede stap die ze gezet hadden, want je moet de beestjes zien en meemaken. We hadden vooraf een goed gesprek erover en ze begonnen enthousiast te worden over de honden. Wat hen betrof moest het zo'n hond worden.  Wat ons betrof mocht dat ook wel, maar eerst moest ik te weten zien te komen of mevrouw het werkelijk aan zou kunnen. Daarom gingen we een eindje wandelen met een volwassen hond en het bleek dat ze geen geintjes van de hond toestond. Dit gaf mij moed en omwille van hun situatie besloten we dat er een hondje naar ze toe zou gaan als dat oud genoeg was. Bij deze beslissing hield ik echter, bij hoge uitzondering,  meer rekening met de situatie van de mensen dan met die van de hond. Mijn volgende voorstel was wel dat ze nauw contact met ons moesten onderhouden zodat we tijdig konden ingrijpen als het niet helemaal goed zou gaan. De mannelijke helft van het paar stond hier volledig achter, maar verzekerde mij ook nog dat hij zijn vrouw nog nooit zo vol overgave had gezien. Kort en goed: hierna zijn ze nog tweemaal geweest, hebben de pup meegenomen, belden ons in de loop van de opvoeding over het goed- en misgaan en maakten er een prettige hond van die prima in de samenleving paste. Het ging zelfs zo goed dat de buren aanboden om een dagje voor de hond te zorgen als ze weg moesten. De hond werd voor mevrouw naast kameraad ook een object waarvan ze foto's ging maken om later nog herinneringen voor zich te halen hoe leuk hij vroeger was. Verder ging ze zich toeleggen op het maken van beeldjes die ze ontleende aan de poses die de hond innam. Hierbij viel het mij op dat ze precies de juiste houding van honden in het algemeen typeerde en ook de maten van hoofd, hals, romp en ledematen klopten feilloos. Bij heel veel gekochte hondenbeeldjes is dat vaak niet zo. 
Dit geheel duurde eigenlijk totdat een vooraanstaand beeldhouwer bij haar in 'het Gooi' op het spoor kwam van haar maaksels. Ze kregen contact hierover en haar werd aangeboden les te komen nemen, omdat hij bij zijn afstudeerkandidaten niet dat werk aangeboden kreeg dat hij van haar zag. Zo gebeurde het dat mevrouw naast hondenliefhebber nu ook beeldhouwer werd. Ze ging haar vrije tijd met deze twee bezigheden combineren, hoewel de hond de hoofdmoot bleef. Vanaf de tijd dat ze de hond had zijn er nog enkele bezoeken aan de psychiater gebracht, maar al gauw zag ze die niet meer. Goed hè? dat de psychiater haar dit heeft aangeraden. Hoed af voor hem!

Door Bert Nieuwenhuis op 01 november om 15:44