Onbekend maakt onbemind

Meestal verblijven de pups tot de 20e dag nog veilig in hun nest maar in de tussentijd doen ze vaak al wel enkele hulpeloze pogingen om hun moeder buiten de werpkist te volgen. Ze proberen dan over de rand van de kist te klauteren door hun nageltjes in de rand te klemmen en zich met behulp van hun ellebogen over die rand heen te hijsen, maar de poging mislukt vaak en ze vallen terug naar waar ze waren. Ellebogenwerk lukt dus niet altijd. Na zo'n poging vallen ze dan meestal maar in slaap. De volgende dag echter komt de brutaalste erachter dat als je maar doorzet, ook al is het soms met behulp van een nestgenoot die als springplank dient, je vanzelf de buitenkant van de kist bereikt. Maar dan... Je wilt je moeder achterna en die heeft er vaak helemaal geen erg in dat je haar hebt gevolgd. Daar lig je dan als eenzame pup in de vreemde buitenwereld. Het enige dat je dan kunt doen is toch maar proberen naar je moeder te gaan, maar die heeft op dat moment niet die belangstelling voor je die jij als pup graag zou willen. En het beroerde is dat alle dingen om je heen voor jou vreemde voorwerpen zijn. Dit is toch heel wat anders dan die omgeving van dat veilige nest. We zien nu dat ons beestje zich zeer onbehaaglijk voelt en het vertrouwen in de omgeving is nu verleden tijd. Als medelevend mens haasten wij ons naar de pup toe om deze op te pakken en hem terug te leggen in de werpkist. Pupje ziet plotseling die grote schoenen op zich afkomen en schrikt zich een aap van die vreemde dingen. Er blijft nu niets anders over dan zich luid schreeuwend op de rug te wentelen en de staart tussen zijn achterbenen door over zijn buik te leggen. Dit is het eerste onderwerpingsgedrag dat we van de pup zien. In een later stadium zullen we merken dat dit pure hondentaal is, die het pupje reeds machtig is voordat het kan 'spreken'. Als twee honden een gevecht beginnen en tijdens dat gevecht gaat de een op de rug liggen om de buik aan de ander aan te bieden, zal die ander - mits hij een normaal reagerende hond is - die hond niet verder aanvallen. Het aanbieden van de buik of van de halsslagader aan de ander betekent dat je weerloos bent en hierop reageert de ander door zijn bijtgedrag te staken. Die code ligt voor een geestelijk gezonde hond nu eenmaal vast. Prachtig toch dat het pupje van 21 dagen oud dit al instinctmatig doet. Het vertonen van het onderwerpingsgedrag op deze leeftijd is echter iets wat de pup nog niet eerder heeft moeten doen, maar 1 keer moet de eerste zijn. Het is zelfs zo dat als een pup dit gedrag niet zou vertonen, hij later in de groep niet kan meedoen. Alleen als hij voorbestemd is om leider van een roedel te worden heeft hij dit gedrag minder nodig, maar er kan er maar eentje in de groep de leider zijn en die rol is voor de meeste honden dan ook niet weggelegd. Vandaar dat de pup al jong moet ervaren dat hij de mindere is. Maar terug naar onze pup in de voor hem onbekende omgeving. De val op zijn snuffel vanuit de werpkist en het zich bevinden buiten die werpkist maken hem zo onzeker dat hij wel graag terug wil naar zijn broertjes en zusjes. Maar hoe doe je dat? Aan terug klimmen denkt het pupje in deze panieksituatie niet. Trouwens, hij zou het ook niet kunnen. Dus maar wachten tot je door een goedwillend mens weer bij de meute gelegd wordt. Nadat je weer bij de nestgenoten ligt zal er altijd wel een volgende zijn die zich aandient om hetzelfde avontuur te gaan beleven.

Door Bert Nieuwenhuis op 30 augustus om 11:19