Eerste zorg voor moeder en pups

Nadat de eerste kreet door de pup is geslaakt, kunnen wij ook een zuchtje van verlichting slaken, omdat we dan weten dat de pup leeft. De moeder kan er soms wat onwennig naar kijken, maar ze voelt instinctmatig heel snel aan dat dit hulpeloze wezentje van haar is en bovendien van haar afhankelijk is. Op dit moment zie je haar plotseling veranderen en treedt haar verzorgingsdrift uitermate snel op. Zij gaat er voor!
Dit brengt mij op een geschiedenis. Op een zaterdagmiddag werd ik gebeld door de vrouwelijke kant van een fokkersechtpaar van honden, met de vraag of ik bij hen wilde komen. De pups die ze hadden maakten het niet goed, want de moeder wilde ze niet laten drinken. Er waren al twee hondjes dood gegaan. Misschien dat ik iets zou herkennen. Nu is het zo dat je al heel snel moet bekennen dat je, ook al heb je nog zoveel ervaring, vaak onmachtig op zulke voorvallen moet reageren.Dit is werk voor een dierenarts en vaak is die dan net zo onmachtig. Enfin, ik er toch maar heen. Bij binnenkomst was er inmiddels weer eentje gestorven en mijn eerste vraag was waar de moeder was, want die lag niet bij haar pups. Ze hadden in een boek gelezen dat de moeder er pas bij mocht als alle pups waren geboren, omdat dit rustiger voor haar was. Dus deze was ook gescheiden van haar pups zodra deze werden geboren. Toen het hele nest er was hadden ze geprobeerd haar met het kroost te verenigen, maar ze wilde er toen niets meer van weten. Resultaat: pups onder een warmtelamp en moeder er steeds onder te zachte dwang bij, om te proberen ze toch te laten drinken. Geen wonder dat de kleintjes het niet haalden, want op deze manier had de moeder nooit de tijd gekregen om aan haar kinderen te wennen. Ze herkende ze dan ook niet als haar eigen pups.
We hebben toen op mijn aanraden met wat meer dwang de moeder erbij laten liggen en haar niet de kans gegeven om bij ze weg te gaan. Daarna hebben we de pups aangelegd en geprobeerd ze aan het zuigen te krijgen. Toen dat lukte hebben we de moeder bemoedigend toegesproken en haar verteld dat ze het nu prima deed. Gelukkig schijnen we net op tijd te zijn geweest, want de pups die over waren hebben het verder goed gedaan.
Nog jaren erna kreeg ik op de verjaardag van de pups een bloemetje.
Dit voorval werd voor mij weer een bevestiging dat je de moeder zoveel mogelijk zelf moet laten doen. Alleen de controle op de pups na de geboorte, doe ik nauwkeurig. Het liefst zie ik dat een pup min of meer met opgeheven kop in kleine kringetjes begint te kruipen. Dit kruipen in een kringetje voorkomt dat hij/zij te ver van de melkbron, de moeder dus, af gaat. Hiervoor krijgt het pupje van mij al een +. Komt het ook nog aan bij de tepel en begint het uit eigen beweging te zuigen, dan krijgt het ++. Op deze manier meet ik als het ware direct al de levensvatbaarheid.
Wanneer de pup droog is leggen we hem/haar in een weegschaaltje en bepalen het geboortegewicht. Als het goed is heeft de pup de volgende dag al een iets hoger gewicht, maar we raken niet in paniek als dit niet direct gebeurt. Ze hebben na een dag vaak hun eerste ontlasting gehad en die weegt volgens sommige kenners zwaar. We controleren alle pups, vooral in het begin, of ze allemaal in staat zijn om te drinken en of ze dit ook werkelijk doen. Ook controleren we of de moeder melk heeft en of haar tepels goed functioneren. Als dit goed is laten we moeder en kroost zoveel mogelijk tot rust komen, zodat ze allemaal in diepe slaap vallen. Hopelijk kunnen wij dan hun voorbeeld volgen.

Door Bert Nieuwenhuis op 02 augustus om 15:58