Door de fokkersbril

Zoals de puppykoper op de fokker moet letten, moet de fokker op de puppykoper letten. Dat dit niet uit wederzijds wantrouwen gebeurt is natuurlijk zo klaar als een klontje, maar een beetje gezonde oplettendheid kan nooit kwaad. Zo hebben wij het al eens meegemaakt dat er een leuke familie naar de honden kwam kijken. Nadat we het een en ander al hadden doorgenomen in het bijzijn van de ouderdieren, zag ik dat de jongste van de twee kinderen naast de moederhond ging zitten. Hiermee is natuurlijk niets mis, maar wel werd het dier opgezadeld met steeds maar weer een vinger van het kind in de neusgaten. Daarom liep de ziel weg om ergens anders te gaan liggen. Waarschijnlijk zag het kind hier een leuk spelletje in, want hij kroop de hond achterna. Weer gingen de vingertjes richting neus van de hond. In die situatie vond ik dat ik erg goed op de ouders moest letten.  Het zou hun taak zijn om het zoontje uit te leggen dat een neusgat van een hond net zo gevoelig is als dat van een mens en dat een mens ook niet graag door iemand anders in de neus wordt gepulkt. Een kind kan je dat op een zo jonge leeftijd niet kwalijk nemen, maar als ouder moet je dan alert zijn en van een dergelijke situatie gebruik maken om het kind iets te leren. Omdat er niets van de ouders uit ging en zij het spelletje alleen maar aanschouwden, heb ik het jongetje maar duidelijk gemaakt dat een hond zoiets niet prettig vindt. Hij begreep dit direct en was goed voor reden vatbaar. Vervolgens heb ik die ouders gezegd dat die uitleg eigenlijk hun taak was. Bovendien waren ze volgens mij niet alert genoeg geweest (het gaat tenslotte om levend materiaal) en daarna stelde ik voor om nog een kopje koffie te drinken. We konden dan nog over andere onderwerpen praten, maar niet meer over de honden. Dat was voor mij een gepasseerd station. Zo gebeurde het dat deze mensen hier met het advies vandaan gingen geen hond te kopen. 

Ooit kregen we eens een oudere dame met haar jongere vriend op bezoek. Bij het zien van de eerste, oudere hond, die haar buiten samen met ons tegmoetkwam, slaakte ze een kreetje van: 
"Oh, zijn ze zo groot?" Dadelijk ging er bij mij een lichtje branden. Dit was nog niet eens onze grootste hond. Deze dame moest een grotere, volwassen hond gaan begeleiden. We gingen naar binnen en toen ze de pups zag, was ze in alle staten. Zoiets moois had ze nog nooit gezien. Wat haar betrof werd het zo'n pup. Toch vond ik dat we eerst met een oudere hond naar buiten moesten om mee te lopen. We namen onze reu mee waarvan haar vriend ging dromen, omdat die zo imposant was. Toch nodigde ik haar uit om de hond vast te houden tijdens de wandeling. Na een paar passen voelde de hond dat er aan de andere kant van de lijn iemand liep die geen overwicht had en dus trok hij naar de plaatsten waar hij dat wilde. Of ze nu wilde of niet, mevrouw moest met de hond mee. He lukte haar niet de hond te leiden, zelfs niet nadat ik haar liet zien wat ze moest doen. Haar vriend lukte het wel en deze voelde zich heer en meester in deze situatie. Een probleem!
Omdat mevrouw overdag met de hond moest omgaan en daar onzeker over was, heb ik ze uitgelegd dat het nemen van zo'n pup op den duur een plaag zou worden. Na een woordenwisseling van mevrouw en mijnheer heb ik toen verder de knoop maar doorgehakt en ze duidelijk verteld dat ze bij ons geen hond konden kopen. De volgende dag kreeg ik een dankbaar telefoontje voor het bruikbare advies.

Door Bert Nieuwenhuis op 18 oktober om 14:31