Slapen? Echt niet!

Ik zap wat doelloos heen en weer tussen verschillende TV-kanalen. Het is al veels te laat en er is niets leuks meer op TV. De teckelmeneren en ik hebben vandaag een drukke dag gehad en daarna hebben we heerlijk met z'n drieën op de de bank gehangen. Het is nu al na twaalven 's nachts. Ik heb ze net een laatste plas laten doen, nog heel even met ze geknuffeld en iki wil nu eigenlijk wel héél graag slapen. Alleen dat van de bank opstaan... dat lijkt werkelijk een heel karwei. Zó moe ben ik.


Ik raap al mij moed bijeen en sta wankel op. “We gaan slapen, jongens”, zeg ik tegen de mannen. Karel kijkt verschrikt op en loopt snel naar de andere kant van de kamer om een speeltje te pakken. Het is zijn piepsinaasappel: een pluche oranje bal met aan weerszijden twee flosjes. Zijn ogen worden groot en beginnen te glimmen. Zijn staartje komt langzaam op gang totdat hij zo hard heen en weer gaat dat ik hem hoor zwiepen. Met zijn piepende sinaasappel in zijn bek zakt hij door zijn voorpoten, zijn kont de lucht in gestoken en ik hoor een gedempt, maar daarom niet minder enthousiast klinkend: “WOEF!”. Karel wilt nog niet slapen. Karel wilt spélen. Oh nee hè... Takketeckel.


Ik loop rustig op hem af. Hij kijkt me strak aan en blijft in zijn spelboog staan. Ieder spiertje in zijn lichaam is gespannen. Ik ben bijna bij hem en zak door mijn knieën... “WOEF!” blaft hij en met ogen die flikkeren van het fanatisme schiet hij langs me heen naar de andere kant van de kamer. Dit was niet de bedoeling. Toen ik mezelf van de bank afsleepte lag ik in mijn hoofd al in mijn heerlijke bed en zat ik niet op mijn knieën op de harde vloer om een kleine pretkroket te vangen. Ik slaak een diepe zucht en op het moment dat ik dat doe heb ik er al weer direct spijt van, want Pepijns hoofd schiet direct omhoog. Hij kijkt mij aan, kijkt naar Karel en vliegt al blaffend en loeiend achter Karel aan. Karel mág mij niet aan het zuchten maken. Dat doet hij namelijk ook nóóit. Schijnheilige draak...


Gelukkig kost het me niet veel moeite om Pepijn zijn kop te laten houden. Dat zit in ieder geval al niet tegen. Nu die andere nog... Ik sta aan de ene kant van de kamer, Karel aan de andere. Pepijn staat naast me en is enorm druk bezig om zowel mij als Karel te laten merken dat wij echt heus wel een team vormen. Ik ben te moe om me daar druk over te maken en Karel kijkt niet eens naar zijn broertje.


Ik zet een stap in zijn richting. Karel bijt uitdagend in zijn sinaasappel en zet ook een stap richting mij. Ja dáág, dit spelletje ken ik. Ik kijk hem aan en zeg zeer duidelijk om misverstanden, voor zover daar überhaupt al sprake van zou kúnnen zijn, te voorkomen: “Pótverdikkie, kom jij eens híér.” Hij kijkt me aan, draait zich om en vliegt met een noodgang onder de TV-kast.


Een heel scala aan worstgerelateerde scheldwoorden vliegt door mijn hoofd. Áltijd ligt er een dik wollen kleed onder die kast. Eigenlijk vooral zodat er geen balletjes onder rollen. Eerder vandaag heb ik het kleed er onder uit gehaald om even te laten luchten op het balkon en natuurlijk uiteraard vandáág haalt Karel het in zijn bol om mij midden in de nacht uit te dagen en onder die kast te duiken. Hij kan zich er maar net onder bewegen en ik weet dat ik zeker niet ga slapen zolang hij daar onder zit. Ik ben doodsbang dat hij vast komt te zitten. Pepijn gaat op zijn kont zitten en kijkt vragend naar me om hoog. Ik vraag me waarschijnlijk precies hetzelfde af als hij: Hoe krijg ik Karel daar onder uit? Aan de pretoogjes, die ik in het donker zie schitteren onder de kast, te zien gaat daar hoe dan ook nog flink wat werk in zitten. Mijn heerlijke bed zal nog even moeten wachten ben ik bang.


Ik ga languit voor de kast liggen en zwaai er met een arm onderdoor. Karel laat zich echter niet zomaar vangen en kruipt doodleuk naar de andere kant van de loodzware teakhouten kast. Pepijn probeert mij op zijn manier te helpen. Ik voel zijn neus beurtelings tegen mijn schouder en oor beuken. Het helpt niet. Ik krijg Karel met geen mogelijkheid te pakken.


Dan maar de negeertactiek proberen. Mijn lijf doet zeer van het op de grond liggen dus eigenlijk komt het me wel goed uit. Ik ga samen met Pepijn op de bank zitten en ik wacht... en wacht... en wacht... Om de paar minuten blaft Karel uitdagend van onder de kast wat steevast een uit zijn plaat gaande Pepijn tot gevolg heeft. Één keer duwt Karel zelfs zijn sinaasappel onder de kast uit. Pepijn vliegt er op af, maar Karel pakt hem snel weg en Pepijn vliegt met zijn harses tegen de hardhouten kast aan. Hij kijkt wat versuft rond en komt dan maar weer naast mij liggen. “Mooi, die is nu in ieder geval lekker rustig”, zegt het duiveltje in mijn hoofd die inmiddels de overhand heeft gekregen.


Na een kwartier kom ik tot de conclusie dat dit ook niet werkt. Ik loop naar de snoeppot van de heren en haal er allerlei verschillende lekkere dingen uit. Ik leg het allemaal voor de kast neer en prop ondertussen ook Pepijn vol zodat hij het lokaas niet opeet. Runderlong, pens, visjes... Alles komt tevoorschijn. Behálve Karel...


De gekste ideeën komen bij me naar boven maar uiteindelijk ga ik samen met Pepijn op de slaapkamer te gaan zitten. Dan komt Karel er vast wel onder uit. Met een zo zoet mogelijk stemmetje zeg ik: “Kom maar, Pepijn. Ga je lekker met mij mee? Ja, jij wel he?” Pepijn loopt mij met enthousiast achterna naar de slaapkamer. Ik til hem op bed en samen gaan we doodstil zitten luisteren naar wat er in de woonkamer gebeurt. Pepijn is spontaan het braafste hondje ter wereld. Ik weet niet of dit komt door het overduidelijke wij-gevoel dat hij momenteel heeft, door het volstoppen met lekkers of dat die klap tegen de kast toch nét wat te hard aan is gekomen. Waarschijnlijk een beetje van alles.


Na een minuut of tien hoor ik wat geschuifel in de woonkamer. Zo snel en stil mogelijk sluip ik de gang door naar de deur van de woonkamer. Ik doe hem open en ik zie Karel, twee meter bij de kast vandaan, naar me op kijken. Een seconde lang kijken we elkaar aan en dan vliegt hij weer met een noodgang onder de kast. “WOEF!”


Ik adem langzaam in en uit. Wie wilde er teckels? Ik wilde teckels. Oke, nog één poging. Ik ga weer languit op de vloer liggen en kijk onder de kast. Karel ligt plat op de vloer met zijn kop. Hij heeft die stomme sinaasappel in zijn bek. Mooie schotel er onder en hij kan zo op tafel: worst op pootjes gevuld met sinaasappel en tijm. Hmmm, dat wordt vast een hit. Ik voel de neus van Pepijn weer tegen mijn oor porren. “Pepijn, dat hélpt niet!” Ik kijk hem aan en zijn snoetje vertrekt. “Sorry, Pepijn.” Zijn snoetje verwringt nog meer en hij houdt zijn kop schuin. “Laat maar.” De vraagtekens spatten van zijn voorhoofd.


Nog steeds lig ik op de grond. Karel komt af en toe dichterbij om dan weer speels grommend achteruit te deinzen als ik mijn arm naar hem uitsteek. Ik probeer in te schatten op welke afstand ik hem te pakken zou kunnen krijgen. Ik breng mijn arm in positie zodat ik onverwachts en snel kan toeslaan. Karel komt weer dichterbij en ik zwaai mijn arm wild onder de kast door. Ik heb iets te pakken maar weet niet wat. Ik kan het ook niet zien. Het blijkt één van de flosjes te zijn die aan het speeltje vastzitten. Ah, dat is mooi!


Ik geef een ruk aan het flosje en ik voel dat Karel er ook nog aan hangt. Ik trek wat harder, Karel ook. Ik blijf trekken en krijg het voor elkaar om hem een stuk mijn kant op te trekken, want loslaten doe je als stronteigenwijze teckel natuurlijk niet. Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar om Karel helemaal onder de kast uit te slepen. Hij heeft het later door dan ik. Voordat hij de sinaasappel los kan laten en terug onder de kast kan duiken, heb ik hem te pakken. Ha! Ik ben wel slimmer dan hij! Soms...


Ik loop naar zijn bench en prop hem er met speeltje en al in. Pepijn zit al klaar in zijn eigen bench. Ik doe het deurtje dicht en loop direct naar mijn slaapkamer. Meestal moppert Karel wel wat, maar nu hoor ik he-le-maal niets. Misschien toch wat onder de indruk? Ik laat mezelf maar even in die waan en laat me snel wegzakken in een diepe slaap, want wat niet is kan nog komen. Ach ja, wie wilde er ook alweer teckels? Ík wilde teckels... Laat de dromen over boosaardige knakworsten maar komen!

Door L, K & P op 04 september om 18:19