Blauw oog

Teckels staan niet bekend om hun leergierigheid. Niet altijd even terecht, want ik ken er toch een paar die het erg leuk doen met gehoorzaamheid, jachttraining en sporten als treibbal en doggydance. Karel past echter prachtig binnen het plaatje dat altijd geschetst wordt van de standaard teckel: stronteigenwijs en met een zogenaamde “will to please” die zo ver te zoeken is dat je er met een telescoop waarschijnlijk nog een week over doet voordat je hem gevonden hebt. Hoe dit bij Pepijn zit weet ik nog niet helemaal zeker. Ik heb niet al te hoge verwachtingen, maar besluit toch maar eens wat dingetjes uit te proberen waar hij zijn hersentjes voor aan het werk moet zetten.

Ik pak een balletje en leg die midden in de kamer neer. Pepijns interesse heb ik daarmee al gewekt en hij komt nieuwsgierig aanlopen. Karel opent slaperig een oog, maar pit dan gewoon weer verder. Alleen al dit verschil tussen de twee heren wekt bij mij de indruk dat ik nog wel eens dingen voor elkaar zou kunnen krijgen bij Pepijn die ik bij Karel al lang opgegeven heb. Ik laat het balletje midden in de kamer liggen en ga zelf op mijn bureaustoel zitten. Pepijn houdt zijn koppie scheef: “Huh? Wat doe jij nou, vrouw? “

Ik kijk Pepijntje aan en zeg: “Waar is je balletje Pepijn?” Eventjes houdt hij zijn kop nog schever, maar dan lijkt het kwartje te vallen. Met glinsterende ogen bespringt hij het balletje en pakt hem in zijn bek. Ik val zowat van mij stoel, want als ik dat soort dingen tegen Karel loop te murmelen kijkt hij me aan alsof ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben en draait hij me resoluut zijn rug toe. Dít ben ik niet gewend. “Goed zo, Pepijn, dát is je balletje. Kom je hier met het balletje?” Verbaasd laat hij het balletje uit zijn bek vallen. “Huh? Watte, vrouw?” “Balletje, hier”, probeer ik nog een keer. Zijn verfomfaaide bekkie vertelt me dat zijn hersentjes op volle toeren draaien, maar dat hij geen flauw idee heeft van wat ik bedoel. Uiteindelijk komt hij maar gewoon dolblij op me af rennen. Zonder balletje natuurlijk.

Ik bedenk me dat het wellicht beter zou werken als ik wat enthousiaster doe en ga gooien met het speelgoed dat hij moet zoeken. Ik pak twee favorieten van Pepijn: een piepbotje en een knuffelolifantje. Als eerste begin ik met het piepbotje te gooien waarbij ik iedere keer heel blij “Botje!” roep. Pepijn vindt het een feestje en rent met glinsterende oogjes achter het botje aan en brengt hem zelfs de helft van de tijd terug. De overige keren probeert hij het ding al woest grommend te vermoorden, maar hij lijkt het toch echt langzaam aan te begrijpen. Ik leg daarom het botje tussen het andere speelgoed en vraag aan Pepijn: “Waar is je botje?” Zonder aarzelen vist hij zijn piepbot tussen de rest uit en ik roep dolblij: “Jaaaaa dáár is je botje! Kom je nu híér met je botje?” Braaf brengt hij het botje bij me. Dát gaat goed.

Ik herhaal hetzelfde concept met het olifantje en ook dat gaat goed. Wauw, wat een wonder! Pepijn kijkt inmiddels wat verwilderd uit zijn ogen en zijn tong hangt aan de zijkant uit zijn bek. Oei, hij is een beetje overprikkelt zo te zien. Ach, nog één dingetje uit proberen. Kan best, we hebben er allebei zo’n lol in.

Ik begin weer te gooien. Ditmaal gooi ik beide speeltjes, maar roep ik de ene keer dat hij het botje moet pakken en de andere keer dat hij het olifantje moet pakken. En jawel hoor… ook dat snapt hij! Ik ben ontzettend trots op mijn kleine vent en dat is ook net het moment dat ikzelf íéts te enthousiast word. En tja… dat voelt je hond hè? Ik roep dus dolblij: "PEPIJNTJE! WAAR IS JE BOTJE?????" En met datzelfde enthousiasme stormt mijn lieve puber op me af en springt met die lange snoet van hem vól in mijn oog. Mét botje. Dat dan weer wel. Auw...

Door L, K & P op 07 april om 15:14