Piep piep

Het is koud buiten voor de tijd van het jaar en ik zit lekker op de bank met een dekentje een boek te lezen. Althans, dat probeer ik. Ik wordt afgeleid door een rusteloze Karel die zijn draai niet kan vinden. Hij loopt zacht piepend heen en weer voor het houten slaapbankje dat tegenover de bank staat. Ik probeer door te lezen, maar zodra hij zich plat op de grond werpt en schel naar iets onder het bankje begint te blaffen, sta ik toch maar op.


Het schattige, donkerblauw geverfde bankje heb ik ooit op de kop getikt bij de kringloopwinkel. Ik was er op slag verliefd op. Karel en Pepijn hebben er minder mee en liggen er zelden op. Ik gebruik hem daarom vooral als verzamelplaats voor al het speelgoed en af en toe gebruikt Karel hem als alternatief sinaasappelkistje wanneer hij het ergens niet mee eens is. Kaarsrecht en met zijn kin arrogant de lucht in zit hij dan op dat bankje te blaffen tegen alles en iedereen die het horen wilt. Het is dus meer een klaagbankje dan een slaapbankje. Maar ach, het ding heeft dus toch nog een functie en ik heb goed antwoord als iemand weer eens vraagt of ze hem überhaupt wel gebruiken: “Jazeker, Karel gebruikt hem dágelijks.”


Één van Karels favoriete speeltjes is onder het bankje beland. Het is zijn rubberen ei. In dat ei zit een piepertje. Karel en zijn piep-ei zijn onafscheidelijk. Van jongs af aan heeft Karel al last van moedergevoelens voor alles wat zacht, klein, pluizig of gewoon erg leuk is in zijn ogen. Dat moet allemaal verzorgd, geknuffeld en vooral grondig schoongelikt worden. Hij is niet weg te slaan bij pups, maar een volwassen chihuahua , zijn pluche beer en zelfs zijn mand voldoen ook aan de eisen.


Toen Pepijn bij ons kwam als kleine pup van een week of acht, was hij dan ook helemaal in de zevende hemel. Ik heb hem nog nooit zó intens gelukkig gezien als toen hij er achter kwam dat zijn kersverse broertje een blijvertje was. Pepijn werd meegenomen de mand in en Karel heeft de hele tijd vol liefde naar het slapende pupje liggen staren. En och, ik heb nog nooit zo’n schone pup gehad. Om het uur kreeg hij een complete wasbeurt. Ogen, oren, bek… niets werd overgeslagen. Karel had zijn roeping gevonden… hij was pápa!


Maar dat was toen. Nu is Pepijn alleszins geen klein pupje meer dat zich constant laat bemoederen. Er moet dus ergens anders over gemoederd worden. Een tijd lang was dit zijn beer, maar die begon hij lieflijk te verscheuren overdag dus die is gebombardeerd tot slaapknuffel. Daarna was het een andere knuffel, maar die is vermoord door Pepijn. En nu.. nu is het zijn ei. En wat is er nu toepasselijker om te bemoederen dan een ei? Niets toch?


Ik kruip op handen en voeten over de grond om het ei onder het slaap/klaagbankje uit te vissen en geef het aan Karel. Gretig pakt hij hem aan. Hij bijt er twee keer zachtjes in. “Piep piep”, zegt het ei. Karel kwispelt blij. Het ei doet het nog. Met stralende ogen van plezier en het ei in zijn bek waggelt Karel door de kamer. Af en toe legt hij het speeltje neer om het een wasbeurt te geven. Daarna kwispelt hij eens naar mij en waggelt hij vrolijk weer verder. Met het ei uiteraard. Karel is gelukkig.


Pepijn is minder gelukkig. Hij snapt er geen reet van en probeert Karel met druk heen en weer gespring en wat zacht gegrom aan te sporen om het ei eens flink te grazen te nemen, want dát doe je met speelgoed. Van dat gemiep en getrut moet Pepijn niets hebben. Karel negeert Pepijn en blijft lekker aantutten met zijn ei. Na een poosje lijkt hij er echter ook wel klaar mee te zijn, maar ja… waar laat je dan dat ei? Met een bezorgd koppie bijt hij er een paar keer in. “Piep piep”, zegt het ei. “Ieuw ieuw”, piept Karel. Met een diepe zucht laat hij zich op het kleed vallen. Het ei beschermend tussen zijn pootjes geklemd. Hij begint wanhopig te janken, blaft een paar keer zachtjes tegen het ei en slaakt weer een diepe zucht. Pepijn kijkt beurtelings naar mij en Karel. “Wát een idioot”, zie ik hem denken.


Ik maak een einde aan Karels probleem door het ei weg te pakken en leg hem op de plek waar ook zijn beer overdag ligt. Zo, dat is opgelost. Helaas denkt Karel daar toch echt anders over. Jankend, krijsend bijna, gooit hij zijn kop achter in zijn nek. Zijn gejank gaat werkelijk door merg en been. Oh, blijkbaar wilde hij hem dus toch niet kwijt. Ik geef hem het speeltje maar weer terug. Hij grist hem uit mijn handen. “Piep piep”, zegt het ei. “Ieuw ieuw”, piept Karel. “Zucht…”, denk ik. Hij zoekt het maar uit met zijn ei.

Terwijl Karel weer al piepend door de kamer loopt met zijn zorgenkindje, kruip ik weer lekker met een deken op de bank. Karel zit dat en blaft zijn meest opgewonden blafje naar mij. Snel komt hij op me af gedribbeld en driftig propt hij het ei bij mij onder de deken. Hij duwt er nog een paar keer liefdevol met zijn neus tegen aan, kwispelt nog eens dolblij naar me en taait af. Ik mag voor het ei zorgen.

Met een uiterst tevreden blik laat Karel zich in zijn mand zakken. Pepijn, die het hele schouwspel argwanend heeft bekeken vanuit een hoek van de kamer, komt langzaam op me af gelopen. Hij springt behoedzaam naast me op de bank en snuffelt door de deken heen uiterst voorzichtig aan het ei. Ik zie de vraagtekens bijna boven zijn hoofd verschijnen. Hij heeft werkelijk geen flauw idee wat er zo bijzonder is aan dat ei. Als ook hij lekker is gaan liggen werp ik zelf eens een blik op het piepspeeltje. “Piep piep”, zegt het als ik er in knijp. “Piep piep”, zeg ik terug. Pepijn bromt geërgerd in zijn slaap, maar Karel opent één oog en kwispelt naar me vanuit zijn mand. Ik doe het goed. Ik ben goedgekeurd als oppasmoeder van zijn ei. Ik voel me vereerd…

Door L, K & P op 27 juli om 00:09