Vis, wat een goed idee!

Ik word wakker en weet het meteen: dit wordt níét mijn dag. Ik heb een knallende koppijn, mijn lijf doet zeer en ik ben rillerig. Toch stap ik snel uit bed en maak me klaar voor de dag, want ik hoor de heren teckelmeneren al jengelen.

Ik bevrijd ze uit hun benches en nadat ze hun bekende ochtendritueel hebben afgewerkt (wat voor Pepijn luid kreunend en grommend over de bank heen racen en voor Karel 10 minuten lang onophoudend piepen met zijn beertje betekent) doe ik hun bandjes en tuigjes aan en gaan we naar buiten voor de eerste wandeling.

Halverwege het park bedenk ik me dat we net zo goed even langs de dierenwinkel kunnen lopen om een paar rollen vlees te kopen. Onderweg komen we langs de visboer en ik besluit om ze op de terugweg te trakteren op een visje als ontbijt. Ik vind dit een enorm goed idee van mezelf en het vooruitzicht van twee dolblije hondjes maakt mijn humeur er in één klap een stuk beter op.

Eenmaal bij de visboer aangekomen, staat er een enorme rij. Karel en Pepijn blijven echter braaf bij me staan dus ik besluit gewoon maar aan te sluiten. Kindjes die de heren willen aaien komen en gaan en de heren laten zich maar wat graag verwennen met knuffels en kusjes. De markt is echter al bijna afgelopen dus naarmate wij dichter bij de kraam komen, neemt het aantal kindjes af. Pepijn begint eens om zich heen te kijken en ontdekt een plastic geit die voor de kraam van de kaasboer staat. Ineens prijkt zijn staart fier in de lucht en zie ik dat zijn rughaartjes een verticale positie innemen. O jee… Mijn brave, kindliefhebbende hondje verandert binnen een paar seconden in een bloeddorstige ragebol op pootjes die al op en neer springend woeste kreten uit slaat naar… een klein plastic geitje. De mensen die bij de kaasboer horen kruipen bijna onder hun kraam van het lachen, maar om me heen hoor ik al chagrijnig gemompel van mensen, want wie neemt dan ook z’n hond (en dan ook nog twee!) mee naar de markt…

Ik kalmeer Pepijn wat en ga tussen hem en de geit in staan. Hij bromt nog wat maar al met al mag ik niet klagen. Tot ik een stap naar voren probeer te zetten en merk dat er geen beweging in het andere lijntje zit. Ik kijk naar het uiteinde ervan en zie dat Karel zich met 4 poten schrap zet in het midden van het pad. Hij is niet van plan om ook nog maar één stap dichter bij de kraam te komen en laat zich doodleuk met een getergde uitdrukking op zijn kop op zijn zij vallen. Fijn, heel fijn. Takketeckel. Weer hoor ik een mengeling van gegrinnik en gemopper om me heen. Inmiddels zijn we aan de beurt en ergens begin ik wat te twijfelen aan dit hele plan. Zou het feit dat de één weigert om in de buurt van de viskraam te komen en de ander liever een plastic geit aanvalt geen teken moeten zijn dat vis misschien niet aan die twee besteed is? Neeeee, denk ik, ze eten immers alles en vis in KVV-vorm gaat er in als koek.

Met mijn armen beide in een rare draai omdat Pepijn de geit weer heeft herontdekt en Karel nog stééds doet alsof hij daar ter plekke ligt te sterven van ongeluk, bekijk ik de kleinere visjes die de man verkoopt. Ik wijs iets aan, maar de visboer trekt een vies gezicht. Hij is het niet eens met mijn keuze. Aangezien ik me nog steeds belabberd voel en ook al wat onzeker ben omdat ik ze nog nooit hele visjes heb gegeven, vraag ik de man wat hij zou geven dan. Hij pakt twee niet al te kleine vissen uit de bak met wijting en voor ik iets heb kunnen zeggen, liggen ze al op zijn werkblad. Ik kan me ergens wel herinneren dat wijting op zich best prima is en ik kies voor de makkelijke weg en ga niet in discussie. Dan krijgen ze vanavond gewoon wel wat minder te eten, al lijken de vissen op het eerste gezicht zelfs genoeg voor twee dagen. In een enkele seconde hakt hij de kop er af en fileert ze en met een zucht bedenk ik me dat daar mijn hele plan in duigen valt. Even denk ik er aan om hem te vragen of ik dan het afval ook mee mag nemen, maar ik zie aan zijn gezicht dat dat er niet in zit. Daar sta ik dan met mijn normaal toch best grote mond. Vol tanden dit keer. Ik bedank hem toch maar vriendelijk, zet mijn stervende Karel weer op zijn poten, trek Pepijn van de geit af, zeg gedag tegen de mensen van de kaasboer die bijna geen woord meer kunnen zeggen van het lachen en taai af richting huis.

Eenmaal thuis pak ik de vissen uit en leg ze in hun bakken. Jemig, wat zijn die dingen groot. Nou ja, dat het ze maar mag smaken. Ik twijfel nog even of ik ze wel zo in mijn open keuken neer moet zetten, maar ik heb de jongens al geleerd dat ze alles bij hun bak op moeten eten nadat ik al ooit een keer een akkefietje had met eendennekken die de hele kamer door vlogen.

Ik zet de bakken dus maar gewoon neer en Karel begint meteen lekker te eten. Pepijn loopt rondjes om zijn bak en kijkt mij vragend aan: “wat mót ik hier nou weer mee, vrouw?” “Toe maar, Pepijntje, lekker eten” Karel ziet dit blijkbaar als een teken dat Pepijn zich op zíjn vis mag storten en trekt meteen een sprintje door de kamer met zijn vis. Bagger, dat is niet de bedoeling. Het is echter al te laat. Hij sleept de wijting over mijn hele vloerkleed en parkeert zichzelf onder mijn salontafel. Pepijn ziet dit en denkt: “wow! Dat is een goed idee” en sleurt ook zijn vis de kamer door en neemt hem gezellig mee de mand in. Karel vindt dit veels te dichtbij en sleept zijn eigen vis nog wat verder over mijn mooie witte vloerkleed (ja, is dom, ik weet het) en schudt eens lekker een paar keer met het ding. Ik zie de spetters er vanaf vliegen. Pepijn likt alleen maar aan zijn vis en smeert hem lekker af aan zijn mand. Stelletje smerige worsten op pootjes.

Ik probeer ze weer terug te sturen richting hun bak met als gevolg dat ze hun maaltijd nog verder door de kamer heen slepen en smeren. Overal liggen nu stukken vis en grijze drab. Ik ga bijna over mijn nek, want rauwe vis dat er nog uit ziet als echte vis is (met uitzondering van haring) niet aan mij besteed. Karel heeft inmiddels alle delen die hij blijkbaar lekker vind opgevreten (eten kan ik het niet noemen) en laat de restanten voor wat het is. Hij probeert nu de wijting van Pepijn te pakken te krijgen en alhoewel Pepijn het niet lekker lijkt te vinden, bewaakt hij zijn eten uiteraard als een bezetene. Een cháos is het. Een grote smerige, slijmerige puinzooi met in het midden daarvan een hysterisch blaffende Karel en een woest grommende en uitzinnig rondspringende Pepijn. Wat een goed idee was dit van mij!

Pepijn heeft nog maar de helft van zijn vis op en ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik loop naar de kast, pak er wat gedroogde long uit en ruil dit met hem voor de wijting. Dit gaat gelukkig heel makkelijk. Ik raap kokhalzend de stukken op die Karel niet lekker genoeg vond, stop alles in een zak en ren naar buiten waar ik het in een prullenbak gooi. Meteen probeer ik zo goed en kwaad als het gaat mijn vloerkleed schoon te maken en dweil de rest van de vloer zo grondig als maar kan. Gatverdegatver. Stelletje smerige rotzakken. Ik besef dat het helemaal mijn eigen schuld is. Ik moet dit soort dingen gewoon niet doen als ik me niet helemaal lekker voel. Toch wekken die twee uitgestrekte smoelwerken van de twee heren bij mij de indruk dat ze dondersgoed wisten dat dit niet de bedoeling was. En tegelijkertijd merk ik dat die twee uitgestrekte smoelwerken ook een enorme lachbui bij me opwekken. Wat een stel draken zijn het toch. Ik proest het uit van het lachen terwijl ik mijn vloer sta te dweilen en de heren kijken me aan alsof ik gek ben. Pepijn kijkt zelfs een beetje zorgelijk: “Gaat het wel goed daarboven, vrouw?”

Ik ruim mijn dweil op en kom weer terug de kamer in. Het lijkt wel alsof er nog meer stukken vis op de vloer liggen… Totdat ik ineens een onmiskenbaar geluid achter de bank vandaan hoor komen. Ik loop een stukje verder, kijk naar waar ik het geluid vandaan hoor komen en ja hoor… twee kotsende tokkels. Ik slaak een zucht, loop weer terug en haal mijn dweil maar weer tevoorschijn. In het vervolg laat ik die goede ideeën op slechte dagen maar gewoon goede ideeën zijn en meer niet. Ik ga maar weer aan de schoonmaak!

Door L, K & P op 06 april om 19:55