Nieuwe dip, we gaan lekker.

Hij had geplast. Hij heeft ook nog over het geurtje heen geplast.

grt Manja

Tot nu toe is het droog gebleven. Dat geeft de burger weer moed. Ik probeer zo veel mogelijk andere honden ontwijken, maar 3 kon ik er niet ontwijken. De 2 Franse bulletjes ging ouderwets fout. Helaas kan ik niet om een hoek kijken dus was dat gelijk bal. Snel meenemen is dan alles wat ik kan doen. Gisteren een ouder Jack hussell teefje en met vrolijk 'kijk eens' en koekjes opgooien liep hij er zo langs. Vandaag dan de 2de Franse bull en ik kreeg geen contact. Ook het bulletje reageerde op Terry dus kon ik contact ook vergeten. Maar snel meenemen en stug doorlopen. Even jammer weer, maar inmiddels heb ik wel een soort rust gevonden. Ik trek het me niet meer zo aan dat Terry uitvalt. Natuurlijk probeer ik het zo veel mogelijk te voorkomen, maar ik woon in een stad dus is ontwijken nu eenmaal niet altijd mogelijk. Daar kan ik nu beter mee omgaan en trek het me niet persoonlijk aan als Terry uitvalt. Hij kan er ook niks aan doen dat we ineens oog in oog staan. Ik loop een stuk relaxter met ze nu. Ik moet wel opletten, maar bij de minste tekens van een andere hond steek ik over of ga terug om te zorgen dat ik niet te dichtbij kom. Soms ben ik het wel even zat om altijd maar moeite te moeten doen voor de lieve stilte, maar ik word er wel beter in.

Wat de bench betreft ben ik niet zo heel fanatiek meer met oefenen. Als hij uit zichzelf in de bench gaat liggen dan gaan we daar even mee verder oefenen, maar als hij naast me op de bank gaat liggen is het mij ook goed. Hij vindt het zo makkelijk verdienen van koekjes echter wel prettig dus gaat hij vaak in de bench liggen om te scoren.

Ook als we een denkspelletje gaan doen en ik een pot met brokjes op de salontafel zet dan gaat hij regelmatig in de bench liggen om te kijken of dat is wat ik wil. Ik beloon hem dan alleen verbaal en geef daarna aan dat we een ander spelletje gaan doen. Liggend je koekjes verdienen is natuurlijk ook leuk, maar niet altijd de bedoeling.

Afgelopen zaterdag heeft Kira examen VEG gelopen. Ik had enorme mazzel met het weer. In het begin van het examen ging het nog wat stroefjes. Kira snuffelde veel en kwam wat traag in beweging met het volgen om de groep heen. Kira kan leuk volgen, maar heeft daar niet altijd zin in. Aan de hand daarvan heb ik bepaald dat ze gehoorzaamheid niet leuk vindt. Met los volgen is dat natuurlijk nog veel duidelijker te zien. Achter lopen, niet reageren als ik haar aanspoor om een stapje harder te lopen en dat gesnuffel en gevreet van konijnenkeutels is echt om gek van te worden.

Na de blijf oefeningen die ze perfect uitvoerde is het individuele gedeelte. Eerst het nodige volgwerk met tempowisselingen en wendingen en een zit. In het begin liep ze nog wat moeizaam, maar op een of andere manier draaide ze ineens bij en liep prachtig mee en keek zelfs nog op ook. Het vak sturen was dan wat minder geweldig. Ze liep wel naar het vak, maar bleef een meter voor het vak staan. Ik heb haar nogmaals gevraagd naar het vak te gaan, maar ze bleef staan. Ik heb daarna afgewacht wat ze ging doen. Je zag haar nadenken. Net voordat ik naar haar toe wilde lopen kwam ze weer in beweging en stapte ze over de lijn van het vak. Daarna moest ik haar af! geven en, val nu maar om van verbazing, ze ging liggen. Wauw. Hierkomen was geen enkel probleem. Ze gaat wel nog wat te ver voor me zitten. Iets waar ik nog even wat aandacht aan moet geven. Aan de voet was geen probleem. Apporteren deed ze heel goed. Kira start altijd erg leuk met een hele mooie sprong als ze het signaal krijgt om te gaan. De jury moest toch even lachen. Ook met apporteren gaat ze nog wat ver voor me zitten. Ook een puntje van aandacht. Zit met doorlopen ging voor haar doen erg goed en ook het los volgen ging heel goed. Dat het zo goed ging moest ik wel van de jury horen, want zelf had ik nogal mijn twijfels.

Met de nabespreking werd er gevraagd of ik nog verder ging met haar. Het ging zo goed. Ik sputterde wat tegen en gaf aan dat Kira gehoorzaamheid niet zo leuk vond. De jury gaf aan dat ze hartstikke mooi had gelopen en dat zij niet hebben gezien dat Kira dit puur en alleen voor mij doet.

Aangezien 1 van de juryleden de vervolgcursus geeft heb ik besloten om het gewoon te gaan proberen met Kira. Als blijkt dat het toch niks is voor haar zijn we net zo makkelijk weer gestopt en gaan we wat anders doen. In januari begint het nieuwe seizoen gehoorzaamheid en ook met de behendigheid wil ik dan weer gaan starten. Dat vind Kira namelijk helemaal te gek en ik vind dat zelf ook erg leuk om te doen. We gaan het wel zien komend seizoen. Voor Terry heb ik voor beide avonden een oppas dus hoeft hij niet alleen te zijn en hoef ik hem ook niet mee te slepen naar de hondenschool. Dat is voor hem gewoon beter.

O ja, Kira is eerste geworden van de VEG met 120 punten van de 140.

grt Manja

Genoeg tips zo te lezen. Sterkte iig

wow goed zeg van Kira en jou, lijkt er toch op dat Kira er soms wel zin in heeft, een eerste plaats zegt misschien toch wel iets.

En ja altijd alles voorkomen is niet mogelijk, maar volgens mij ben je hartstikke goed bezig. Fijn ook dat je er nu voor jezelf ook anders tegen aan kijkt.

Gefeliciteerd met kira haa punten. Wat goed! 

Bedankt. Ik vond het heel verbazend dat ze het zo goed heeft gedaan. Misschien ben ik wel te kritisch naar de honden toe. Ik zie alles wat fout gaat, maar wat goed gaat dringt niet echt door. Dat is iets waar ik zelf aan moet werken.

Wel is zo'n beker een goede motivatie om door te gaan. Ik moet alleen zorgen dat de lol van samenwerken bovenaan staat en niet het presteren.

grt Manja

ja plezier staat voorop natuurlijk, al is een beker zeker een goede motivatie.

Misschien gaat het ontspannen en kijkend naar de dingen die wel goed gaan ipv andersom juist wel nog veel beter, al kan dat bijna niet denk ik als je eerst bent geworden.

Er zijn nog wel puntjes van verbetering mogelijk met Kira. Het vak sturen zal ik toch flink moeten bijschaven. Bij de BGG had zij daar een 0 voor gekregen, maar omdat het nog een niveautje lager is en ze uiteindelijk toch het vak in ging en ging liggen binnen de lijnen toch nog een 6,5 gescoord. Met haar vorige examen had ze daar een 10 voor. Wel was dit examen meer dan 1 jaar geleden en om nu te zeggen dat ik er veel op geoefend heb, nou nee. Ik mag dus niet klagen met die 6,5. Ook mag het volgen wat mooier. In het begin liep ze echt slecht mee en veel snuffelen. Normaal heb ik dan de neiging om te gaan zeuren om aandacht, die ik dan uiteraard niet krijg want dan leg je druk op de hond en daar kan ze slecht tegen. Nu was het mond dicht en stug doorlopen en dat was voor haar zo vreemd dat ze op den duur beter ging opletten tijdens het volgen waardoor ze toch nog 14,5 punten van de 20 kreeg voor het volgen, maar met het voor en achter de groep volgen had ik een 7 van de 10 waarbij minimaal een 6 gehaald moet worden om te slagen. Dit was geheel te wijten aan haar gesnuffel en niet meelopen. Daar moet ik dus nog wat aan poetsen. Niet zo zeer om haar te verbeteren, maar om zelf relaxter te blijven en niet zo om aandacht blijven zeuren tijdens het lopen.

De problemen met de blijf oefeningen zijn verleden tijd. Ze blijft als een huis. Ook worden de konijnen die regelmatig tikkertje spelen tijdens de lessen genegeerd. Als ze daar vrij zou lopen is ze op jacht dus ook op dit punt mag ik absoluut niet klagen. Uitlaten doe ik daar alleen aangelijnd. Ik laat haar daar van mijn leven niet meer los lopen met wandelen. Dit geld trouwens ook voor Terry. Ook hij wil graag jagen, maar is daar makkelijker van terug te roepen, behalve als ze samen jagen. Ik ben dan ook heel blij met het veldje met mooi hek er omheen. Al heb ik daar ook een paar keer prijs gehad met waterhoentjes en katten. Het is tot nu toe altijd goed afgelopen.

Ik ga me nu verdiepen in het GGB programma en kijken hoe ik dit zo mooi mogelijk aan kan leren aan Kira en we gaan gewoon kijken waar haar grens ligt. Bij Binky was dit bij GG2. Op 1 of andere manier lukte het maar niet om te slagen voor de GG2.

Terry train ik thuis in verschillende oefeningen. Thuis voert hij ze ook op hoog niveau uit. Het appel op afstand is een leuk voorbeeldje. Terry kan zit, sta en af uitvoeren op 3 meter afstand van mij. Dat doe ik vaak voordat hij zijn eten krijgt. Appel op afstand met 3 posities is GG2 werk. Hartstikke leuk voor een hondje dat nog niet eens zijn VEG diploma heeft. Terry vind het ook geweldig om opdrachten uit te voeren en de oefeningen die hij beheerst voert hij bijna perfect uit. Daarom is het zo jammer dat hij zoveel problemen heeft met andere honden. Het is een geweldig werkhondje. Kira is wat trager qua werken, maar laat toch ook hele mooie oefeningen zien. Ik denk niet dat ze geschikt is voor wedstrijden, maar een GGB diplomaatje en misschien zelfs GG1 diploma moet wel lukken. We gaan het gewoon proberen.

Daarnaast weer behendigheid proberen en kijken of ze dan niet opnieuw last krijgt van rugblokkades en als het goed blijft gaan misschien komend jaar weer een wedstrijdje proberen.

Zelf moet ik vooral werken aan relaxt blijven, geen druk op de hond leggen en lol hebben met de hond. De rest is bijzaak. Verstandelijk weet ik dit nu heel goed. Nu nog mijn onderbewustzijn overtuigen en dan moet het lukken om te genieten van de mogelijkheden met mijn Kira. Er zijn er namelijk genoeg.

grt Manja

De droge periode is helaas weer voorbij. Sinds gisteren plast hij weer in huis. Ik vermoed door het feit dat ik weer langere wandelingen ben gaan maken in plaats van balletje gooien op een modderveld.

Ik zal de wandelingen dus maar weer schrappen en weer gewoon naar het veldje gaan voor Terry. Wandelen blijft dus te stressvol. Hij gaat nu ook bijna elke keer als ik me klaar maak voor het uitje weer in de bench liggen.

Ik zit er weer doorheen. Ik weet even niet wat ik er mee aan moet. Terry heeft moeite met bijna alle dagelijkse prikkels die hij te verwerken krijgt. Ik vraag helemaal niks meer van hem, behalve 5 uitjes per dag en dat hij dagelijks maximaal 3,5 uur alleen thuis is met Kira en wat denkspelletjes om hem toch wat uitdaging te geven.

Kira heeft ook aandacht nodig en ook fysieke actie en dat schiet er nu bij in. Omdat Terry niet alleen thuis kan zijn schiet Kira nu wat te kort. Ze schikt meestal probleemloos, maar sinds 3 dagen wordt er gesloopt in huis en dan vooral Kira d'r vetbed is dan de Sjaak. Gisteren ging Kira zelf dat vetbed slopen waar ik bij zat, maar wie het doet als ze alleen zijn heb ik nog niet vast kunnen leggen. Ook met andere honden kom ik niet verder. Ik sta te vaak oog in oog met andere honden op onoverzichtelijke punten. Ik woon nu eenmaal in de stad en loop door de wijk met mijn honden. De bench training staat stil momenteel. Terry gaat wel vaak in de bench liggen, maar neemt dan weer geen brokjes aan. Waarom dat nu weer is weet ik ook niet. Ook wil hij regelmatig niet meer een opdrachtje uitvoeren voor het eten. Normaal blijft hij dan in de keuken staan als ik zijn voer klaar maak en laat hem dan zitten of liggen en wachten en geef hem dan een positie wisseling op. Als ik zijn voerbak in de standaard zet 2,5 meter verderop. Dit ging de laatste tijd hartstikke goed en nu staat hij bij de standaard van de voerbak te wachten tot ik zijn bak neer zet zodat hij kan eten. Hij kiest er wel vaker voor om even niet te oefenen, maar dat was dan eenmalig. Nu zijn we al weer 3 dagen verder zonder oefeningetje.

Terry krijgt nog steeds Zylkene. Maar toch heb ik nog steeds het idee dat hij gestrest blijft ondanks de medicatie en het zo rustig mogelijk houden van het dagelijkse leven.

We gaan maar weer even overleggen, want ik loop vast.

grt Manja

Is er ook een periode geweest waarin je weinig rekening hebt gehouden met Terry? (Even heel 'sneu' gezegd...). Hoe was hij toen? En hoe was Kira toen? 

Wat is het grootste verschil wat je bij hem merkt als je zoveel rekening met hem houdt, of als je bijvoorbeeld heel weinig rekening met hem zou houden? 

Het stuk met de duiven heb je helemaal 'getackeld' toch? 

lastig, maar blijf rustig in en uitademen, als hij geen oefeningetjes wil doen zou ik in elk geval gewoon even met alle commando's en trainingen stoppen en ontspannen met hem omgaan. Eten krijgt hij gewoon, als hij zelf in de bench gaat prima, verder niet op reageren, zou mijn manier zijn, dus niet uitbundig gaan belonen en snoepjes geven e.d. dat kan voor sommige honden teveel zijn.

Wandelen is blijkbaar ook te spannend in de stad, wat ergens ook wel logisch is. Is het mogelijk om beide honden in de auto te zetten en ergens op een afgelegen plek een fijne langere wandeling te maken op jullie gemak met lekker veel snuffelen.

Je zou met Petra eens kunnen brainstormen, zij heeft met Jip veel ervaring al achter de rug.

@Jessica, in die periode ging ik nog naar cursus met hem. Toen kon ik iedere dag dweilen en gipsbeton en behangsnippers opruimen.

Het probleem met de duiven is hanteerbaar. Ik zit er uiteraard bovenop en stuur de honden weg als ik met de duiven bezig ben. Ik heb er momenteel 3. Mijn huisduiven en een opvangertje. Alleen de duif waar Terry mee is opgegroeid wordt als huisgenoot geaccepteerd. De andere 2 zijn prooi, al wordt de felheid naar verloop van tijd minder. De Turkse Tortel die ik een paar weken geleden in huis had was een groot probleem. Die was wild en paniekerig en dan werd Terry ook helemaal wild. Die duif was gelukkig weer helemaal beter en heb vlak voor het weekend weer vrij gelaten. De hamsters zijn ook een punt, maar die zitten buiten bereik. Nu vind ik het niet vreemd dat de honden daar iets te geïnteresseerd op reageren. Als de hamsters komen te overlijden komen er ook geen nieuwe meer.

@Dobry, Ik heb zelf geen auto, maar mag gebruik maken van de auto van mijn moeder voor een vast bedrag per maand. Ik zou op het fietspad langs de A12 kunnen gaan lopen met ze. Daar zijn geen honden, maar zit je weer met fiets en brommer verkeer. Dit zou ik zelfs nog lopend kunnen doen. Ik weet alleen niet of ik Terry daar plezier mee doe. Het tenslotte weer een nieuwe omgeving en nu niet bepaald prikkelarm. Hij heeft op zich weinig problemen met verkeer.

Vanavond hadden weer samen de was gedaan en daarna plof ik lekker op de bank met een boekje en dan tilt dat monster ineens weer zijn poot op waar ik bij zit. Het is toch om van te ontploffen! Natuurlijk niet reageren op een verbaasd HE en gewoon door piesen. Ik gaf een klap met het boekje op mijn been en brulde er een potverdorie bij en toen stopte hij en kwam bij me zitten. Echt he, waar heb ik dat nu weer aan verdient. We waren wel 35 minuten binnen na de avondwandeling. Hoge nood kan gewoon niet. Hij gaf ook niks aan. Hij drinkt wat, loopt langs die kooi en vervolgens watergekletter. Ik snap daar weer niks van.

grt Manja

Nee een fietspad langs de A12 klinkt niet aanlokkelijk.

Hij loopt langs de kooi en plast? Toch iets van markeren of stress ontladen?

Ik heb echt geen flauw idee. Markeren zijn meestal een paar druppen. Daar was het toch wat teveel voor. Hij loopt wel bewust naar die plek.

Stress ontladen zou kunnen. Het stormde flink en Kira was daar ook wat onzeker over.

Het is toch zo jammer dat ze niet kunnen praten.

grt Manja

Nu al weer 2 dagen droog. We gaan om moe te maken dus gewoon naar het veldje om balletje te gooien met Terry en toch maar weer voorzichtig frisbeeen. Niet te hoog gooien en zo veel mogelijk in een rechte lijn laten vangen. Kira is er heel blij mee in ieder geval. Het slopen is nu ook even afgelopen. Even hopen dat het zo blijft.

Als de straten weer wat droger zijn kan ik ook weer gaan fietsen. Nu lopen ze te snel hun voetzolen kapot met al die nattigheid.

Wat wel opvalt is dat Terry als hij moe is met zijn bal in zijn bek bij het hek gaat staan piepen. Eerst dacht ik aan een loopse teef, maar het blijkt toch iets anders te zijn. Hij wil gewoon naar binnen en zeurt net zo lang tot we gaan. Hij houdt de bal dan vast en trekt dan in 1 streep naar huis toe. Als ik hem de bal laat houden thuis duikt hij er mee de bench in en gaat dan op de bal kauwen.

Het kan zijn dat de regen er nog iets mee te maken heeft. Dat zien we dan wel als het weer eens een keertje droog is.

Ik heb hem wel meer een bal laten dragen met wandelen. Dat was niet zo'n succes. Hij gaat dan vreselijk aan de lijn trekken en wil dan direct naar huis. Wel scheelt het een hoop geluidsvervuiling als we dan een hond tegen komen. Hij blaft dan nog steeds, maar door de bal in zijn bek is dat een stuk minder hard.

Op het veldje kan ik de bal wel gebruiken als afleiding. Als ik een hond aan zie komen dan nodig ik hem gauw uit voor een spelletje balletje gooien en negeert hij langslopende honden. Zowel aan de overkant van de sloot als langs het hek. Gisteren kon de beagle uit de straat langs lopen zonder problemen en ook een Duitse herder teef kon laatst voorbij lopen langs het hek. Kira ging wel even kijken, maar toen ze door had dat het een teef was liep ze weer weg in plaats van uit te vallen. Omdat Terry zo fel is op langslopende honden doet Kira mee met uitvallen. Kira alleen zoekt geen confrontatie en daar ben ik heel blij mee.

Nu is Kira in huis weer haar rustige zelf. Ze kan haar ei kwijt in het frisbees vangen en ploft daarna tevreden neer voor een schoonheidsslaapje. Zo hoort het ook.

grt Manja

Leuk even kunnen fietsen met het stel. Resultaat een natte tafelpoot en een vetbed een stukje kleiner.....

grt Manja

Misschien is fietsen wel erg (te) spannend? Veel indrukken toch wel, tenzij je ergens op een heidepad fietst oid.

Ik rij altijd hetzelfde rondje. Wel ziet of hoort hij dan weleens andere honden. Wel loopt hij netjes door als er een andere hond in beeld is.

Voor nu is het dus alleen naar het veldje als het aan hem ligt en ook daar wil hij na een paar minuten balletje gooien weer weg en naar binnen.

Nog even en hij wil helemaal niet meer naar buiten.

Ik heb nu een beetje de indruk dat hij alles gaat bepalen met zijn gedoe van zogenaamde stress.

Als je buiten loopt is hij wel geïnteresseerd in de omgeving en alle geurtjes en zo. Hij doet alles wat een hond hoort te doen buiten. Is het wel stress? Ik begin er steeds meer aan te twijfelen. Hij zwemt ook graag, kan goed luisteren en speelt op het veld en kan lekker rennen met Kira samen. Is het alleen maar omdat er zo veel signalen van andere honden zijn? De afstanden waarop hij reageert worden weer steeds groter en ooit weleens een hond gezien die helemaal flipt omdat hij een plas van een hond die hij niet mag tegen is gekomen? Hij ruikt dan aan de plas, begint met 4 poten te krabben en zet het dan op een blaffen met een borstel van voor tot achter. Het blaffen komt bij mij over als onzeker, maar wel als waarschuwing dat hij er ook is. Een beetje als een onzekere hond die zijn territorium bewaakt. Hij doet dit op het veldje ook regelmatig. Krabben en in het niets staan blaffen. Er zijn dan geen honden in beeld, helemaal niets.

Nu kan ik er heel goed bij inkomen dat hij het veldje als eigen terrein ziet, we komen er dagelijks. Maar dat hij dit ook op andere plekken doet. Het zijn wel bekende plekken vlak in de buurt. Wij komen eigenlijk alleen op bekende plekken. Hij kent zo'n beetje de hele wijk. Ik loop niet tussen de huizen. Daar zijn teveel onoverzichtelijke hoekjes. Ik kan meestal alles ruim op tijd aan zien komen en mijn route dan aanpassen. Maar we zijn nu weer terug op een niveau van 100 meter. Dat is een behoorlijke afstand waarvan ik het belachelijk vind dat hij überhaupt reageert op een andere hond die niet eens naar hem kijkt. Zonder de Zylkene is die afstand nog veel groter. 400 tot 500 meter is dan al een probleem.

Ik heb weer een mailtje naar de GT gestuurd dat ik elke keer weer stuk loop met het plassen in huis doordat ik eens iets anders doe dan naar het veldje gaan en balletje gooien.

Ook heb ik gevraagd of ik niet iets anders kan doen om hem van zijn probleem met andere honden af kan helpen. Nu wordt het alleen maar erger. Het is dat hij naar buiten moet om zijn behoefte te doen, maar anders kwam hij liever helemaal niet buiten, heb ik het idee.

Grt Manja

Grommen naar een plasgeur van een andere hond deed mijn ene hond ook voor zijn castratie. (Is gecastreerd uit medische noodzaak en toen ging dit ala bijkomstigheid ook over).

Dus ja, heb er van gehoord en het ervaren. 

Ik heb nu een beetje de indruk dat hij alles gaat bepalen met zijn gedoe van zogenaamde stress.

misschien is het angst, of opwinding, of een andere emotie.

Hij gaat dus blijkbaar om een of andere reden niet graag naar buiten. Heb je hem weleens zelf de route laten bepalen?

Is BAT of ABC training misschien iets?

Ik heb ook steeds het gevoel dat Terry wat van Jip van Petra weg heeft, je zou met haar ook eens kunnen brainstormen?

http://www.hondenpage.com/baasjes/11745/petra,--*lily-jane*---&-jip.php

@Jessica, blafte hij daar ook bij? Ik durf Terry niet te castreren omdat hij al zo onzeker is. Ook is hij monorchide dus het zal zwaarder zijn als een gewone castratie. Voor het plassen in huis hielp chemische castratie niet. Wel was hij vriendelijker naar reutjes en kon toen ook spelen met bekende reutjes. Nu wil hij alleen spelen als het een teefje is die hij leuk vindt. De kans dat hij echter contact heeft met andere honden is nu bijna 0. Hij begint al ruim van tevoren te blaffen.

@Dobry, die training spreekt me aan, maar wordt niet in de buurt gegeven. Met de GT doen we eigenlijk al de BAT training, maar ik kom niet verder. Ik zie dingen over het hoofd, denk ik. Daarbij weet ik niet hoe een relaxte Terry er uit ziet. Hij is altijd enigzins gespannen en zijn signalen zijn subtiel. Punt is ook dat Terry voor me loopt met wandelen. Ik kan zijn gezicht niet goed lezen. Het gemis van een staart is ook lastig.

Ik had al geprobeerd Petra te vinden op de site, maar op 1 of andere manier kon ik alleen berichtjes vinden waar ze op had gerageerd en niet haar profiel.

Ik zal vanmiddag even kijken.

grt Manja

Misschien een rare opmerking, maar komt de spanning niet door de andere hond in huis?

 Mijn ene hond is meer een brommert dan een blaffert. Hij is een type die nooit blaft. 
Brommen deed hij veel naar andere honden, voornamelijk reuen. 
En flink brommen (en daarbij borstelen) naar bepaalde bomen waar een plasgeur aan zat. Hij heeft nooit geblaft daarbij (ik denk omdat hij sowieso nooit blaft..., maar bromde dus wel flink). 

Ik ben ook niet perse voor castratie, maar bij hem moest het 'helaas'. Het brommen naar bomen is in ieder geval helemaal over sindsdien. Dat zal bij mijn hond dus een hormonaal iets zijn geweest.
Hij kan nog wel lang aan een geurtje ruiken, maar doet dat nu ontspannen. 
Ook gaat hij beter om met andere honden (voornamelijk de reuen). Met teven kon hij al goed. 

Wat is monorchide?

@ Diesel, Kira was er eerder dan hij en zij is zijn grote voorbeeld. Hij hangt enorm aan haar. Zonder haar is alleen thuis zijn onmogelijk. Hij is gek op haar. Ook Kira is gesteld op Terry. Ze tolereert naar mijn zin veel te veel van hem. Ze liggen samen in 1 mand, op de bank en spelen samen met speeltjes en kunnen ook naast elkaar denkspelletjes doen. Ze soppen elkaars oren en spelen meestal leuk met elkaar. Er valt zelden een grom van Kira uit. Terry heeft meer regeltjes en wil nog weleens naar haar grommen om te communiceren. Ruzie heb ik in die 2 jaar nog niet gehad, hooguit dat Kira Terry per ongeluk pijn deed en dat Terry daar met verbaal geweld en happen op reageerde.

@ Jessica, er zit 1 bal in zijn buik. Ze noemen het ook wel cryptorchide. Ik weet dat hij er 2 heeft, maar de ene is niet ingedaald en de andere wel.

Vandaag balletje gegooid op het veldje en het was droog en alles was nog heel.

grt Manja

Vrijdag een domme fout gemaakt. Ik ben met mijn honden naar het park geweest. Beide aan de flexi en lopen maar. Het was heerlijk om weer eens in het park te lopen. Het eerste stuk was uitgestorven. In het andere gedeelte was het drukker. De eerste honden die we tegen kwamen moest Terry dan even naar blaffen, maar op mijn teken hield hij weer op. 1 van de honden begon te sluipen en fixeerde Terry. De ander liep gewoon verder. Ineens zette de sluipende hond de vaart erin en vloog in een rechte lijn naar Terry die gespannen stond te wachten. De hond liep tegen de lijn aan, maar dat hield haar niet tegen. Terry bleef staan waar hij stond met borstel van voor tot achter en de teef stond naast hem en keek hem aan. Toen kwam de 2de hond erbij en ontdooide Terry en liep de teef weg. Terry heeft het reutje even besnuffeld en op mijn verzoek om mee te komen kwam hij met me mee. Niet echt een geweldige ontmoeting om mee te beginnen, maar Terry had zich goed gehouden en was ondanks alles niet uitgevallen.

Verderop dan nog een groepje honden tegen gekomen. Terry weer even grommen, maar op mijn teken weer stil en gezegd dat hij er langs kon lopen. Dit deed hij ook en liep rustig tussen de 4 honden door. Eenmaal gepasseerd koekjes geknikkerd. De volgende hond was een drukke pup bij mij uit de buurt. Die heb ik maar even ontweken. Later nog wat honden gezien, maar niet gepasseerd.

Op de terugweg Terry even los laten lopen zodat hij kon zwemmen. Daar werd dankbaar gebruik van gemaakt en ik heb hem los meegenomen. We kwamen nog een Drentse Patrijsteef tegen. Terry was wel wat gespannen. Dit uitte hij door tegen mij op te springen. Ik gaf hem toestemming om te gaan kijken bij de teef die was gaan liggen. Terry ging kijken en de teef sprong op vlak voordat Terry bij haar was. Terry schrok even, maar viel niet uit. Daarna volgde ik al met Kira en die even door laten lopen. Daarna Terry mee geroepen en die kwam meteen.

Weer verderop een groepje honden. Terry even aangelijnd en gezegd dat ze er langs moesten lopen. Dit werd gedaan zonder problemen.

Ik hartstikke trots op Terry. Bij iedere hond die we tegen kwamen reageerde hij steeds beter. Minder gespannen, geen gegrom, geen hanekam op zijn rug.

Eenmaal thuis waren ze beide moe. Ze zijn zonder problemen alleen thuis geweest. Ik helemaal blij. Wel waren ze beide nog erg moe 's middags. Lekker rustig.

De volgende dag naar het veldje geweest om balletje te gooien. Lekker rustig. Daarna naar mijn werk. Kom ik 's middags thuis word ik te enthousiast begroet door Terry. Hij was veel te blij dat ik thuis was. Dat vond ik vreemd. Eenmaal in de woonkamer aangekomen vond ik daar het vetbed uit Kira d'r bench ondersteboven in de woonkamer. Onder dat vetbed een plas nattigheid en toen ik de gang in liep zag ik ook dat hij weer gegraven had in de muur. Dat heeft hij maanden niet gedaan. Ik vraag me nu nog af of er misschien iemand aangebeld heeft of zo, maar ik ben bang dat het uitje naar het park de oorzaak is van deze uitbarsting. Terry is sinds vrijdag ook weer scherper op omgevingsgeluiden en vooral blaffende honden buiten. Ook flipt hij weer bij het zien van een andere hond op zeer grote afstand.

Ik hou het er dus op dat het uitje naar het park de oorzaak is van deze enorme terugval. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik naar het park ben gegaan. Het slopen van het vetbed is gisteren ook nog verder gegaan. Ik heb het nu weggegooid en voor Kira een kussen voor in de bench gehaald in de hoop dat ze dat wel heel laten. Vandaag was het overigens weer droog en ik word weer normaal enthousiast begroet door Terry. Het zien en horen van andere honden zijn nog wel een groot punt, maar dat is helemaal mijn eigen schuld en neem ik Terry niet kwalijk. Ergens had ik de hoop dat Terry wat relaxter zou reageren als hij weer in contact zou komen met andere honden. Ik had namelijk het idee dat hoe meer ik hem weg hield bij andere honden dat zijn 'angst' voor andere honden alleen maar erger werd. Heb ik dat even mis gehad. Ik ga dus voortaan niet verder als het veldje en het lopen tussen mijn huis en het huis van mijn moeder, hemelsbreed zo'n 300 meter verderop. De wandelroutes tussen de huizen zijn wel iets meer als 300 meter, maar we wijken maar niet meer af van deze vaste routes. Hij kan het dus echt gewoon niet aan.

Ik voel me erg schuldig, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik met eigen ogen heb gezien wat de prikkel ,andere honden, met hem doet. Wel twijfel ik enorm aan mijn kunnen om Terry een ontspannen leven te kunnen geven in een omgeving waar veel mensen een hond hebben en Terry dagelijks veel wordt geconfronteerd met de geur, het geluid en het zien van andere honden.

grt Manja

Je kunt inderdaad trots zijn op terry naar aanleiding van zijn gedrag ten opzichte van andere honden. 

Balen dat het daarna thuis weer mis ging. 

Weetje... heel stom gezegd.... toen ik vroeger klein was hadden wij thuis een hondje. Een lief hondje, maar een typisch herdertje. Dit hondje kwam nooit verder dan de poort. Had het huis... flinke achtertuin tot zijn beschikking. Heel sporadisch mocht hij mee naar het bos. Als ik nu terug kijk denk ik: ocherm hondje. Is zijn hele leven nergens geweest. Maar het paste bij hem. Hij is er niet ongelukkiger van geworden, misschien zelfs wel gelukkig. Al zien kinderogen natuurlijk alles anders. 
Ik denk dat hoe ver je met je hond gaat geen maatstaaf is voor het geluk van je hond. Als jij kan inschatten dat het veldje ver genoeg is voor Terry dan is het toch prima... 

Dat zou voor Terry een goede situatie zijn geweest. De hele dag op het erf kunnen scharrelen en verder niks hoeven. Helaas woon ik op een flatje.

Voor Terry is het veldje en de korte wandelingetje van en naar mijn moeder genoeg, voor Kira is dat niet genoeg. Kira wil wat meer van de wereld zien.

In januari ga ik met haar weer 2x per week naar cursus en hoop haar dan weer tegemoet te komen. Kira vindt fietsen ook geweldig. Terry vindt het ook leuk, maar heeft daar dan toch weer 'last' van. Ik zal Terry dan toch vaker even bij moeders achter moeten laten om met Kira te kunnen gaan fietsen.

Het is wel erg vreemd om een hond te hebben die het niet aan kan om lekker te gaan wandelen.

grt Manja

Wat gebeurd er als je Terry zelf de route laat bepalen?

Als ik dit bij Jenna doe is het vaak ook maar een korte route, en nooit een heerlijk lange boswandeling, altijd in de straatjes en parkjes in de buurt.

Dan gaat hij naar het veldje. En 's middags gaan we rechtsaf met een korte wandeling naar mijn moeder. En als we bij moeders vertrekken gaan we altijd rechtsaf weer richting mijn huis.

Het is eigenlijk allemaal routine. Terry kiest altijd dezelfde wegen op de juiste tijden. Als we linksaf gaan naar het veldje en rechtsaf naar mijn moeder heel simpel. Als ik ergens anders heen wil moet ik hem daar echt in sturen.

grt Manja

Klinkt als 100% gewoontedier. ;)