Nieuwe dip, we gaan lekker.

Gisterochtend is de GT geweest voor Terry. Ik heb een overdosis info te verwerken gehad. Ik moet in ieder geval aan de slag met het zelfstandiger maken van Terry. Onze band is ongezond sterk zeg maar. Terry heeft zich totaal afhankelijk van mij gemaakt. Hij zoekt constant steun en contact met mij. Ik moet hem leren op zijn eigen pootjes te staan.

Om te beginnen moet ik hem leren in de bench te gaan liggen met het deurtje dicht terwijl ik in zicht bezig ben. Zodat hij niet de gelegenheid heeft om constant achter me aan te lopen. Voordat hi gestrest raakt moet ik het deurtje weer open hebben gemaakt. Met behulp van een kluifje ingepakt in een krant mag hij zichzelf in de bench bezig houden. Als hij rustig blijft in de bench is de volgende stap om even de kamer uit te lopen en meteen weer terug te komen naar uitbreiden naar een paar minuten uit zicht blijven. Even naar het toilet gaan zonder dat hij mee gaat en zo. Als dit goed gaat even de voordeur uitlopen en meteen weer terug komen en ook dit met hele kleine stapjes uitbreiden.

Als hij tegen me aan gaat liggen op de bank regelmatig even verschuiven en als ik met de duiven bezig ben hem weg sturen en zo voorts. Hij moet leren dat hij ook rustig in de bench of op de bank kan blijven liggen terwijl ik bezig ben met het huishouden. Kira doet dit van nature terwijl Terry altijd al constant in mijn aura rondhangt. Zo nu en dan word ik daar ook weleens wat kriegelig van, maar ik ben er natuurlijk ook in mee gegroeid. Binky deed dat ook, dus ik weet eigenlijk niet beter.

Wat betreft het gedrag naar andere honden was ik al heel erg op de goede weg. De honden die we tegen kwamen reageerde hij nauwelijks op. Met mijn timing was niks mis en ook het gebruik van voedsel werkte best goed. Wel moet ik nog meer op zijn signalen gaan letten. Terry wil nog vaak even blaffen naar een andere hond en dan naar mij kijken. De GT zag dat niet als het feit dat hij geleerd zou hebben uit te vallen en dan om te kijken voor een beloning. Terry blaft om aan te geven dat hij het spannend vindt en vraagt dan mijn hulp. In die situaties moet ik dus de afstand groter maken, want ik ga hem dan toch niet zonder uitvallen langs die specifieke hond krijgen en het is zaak om uitvallen zo veel mogelijk te voorkomen. Ik moet Terry veel belonen voor de juiste keuzes en verder niet reageren als het toch fout gaat. Omdat er veel mis is gegaan in de socialisatie met andere honden zal hij nooit enthousiast op een andere hond afrennen of willen spelen, maar zonder uitvallen passeren is nog mogelijk ondanks dat hij al zijn hele leven uitvalt.

Het plassen in huis heeft niks met hoge nood te maken. Nu gaat het om de stress van het alleen thuis zijn. Hij zou het met gemak 4,5 uur op moeten kunnen houden. Hij plast ook altijd in dezelfde hoek. Hij loopt ook specifiek daar naar toe om te plassen. Dat was op het filmpje ook duidelijk te zien.

Terry is wel degelijk gestrest momenteel. Ik moet meer rust inbouwen in huis. Als het spel te wild wordt dit afbreken en ook gewoon eisen dat ze rustig ergens moeten gaan liggen. Ik laat ze iets teveel zelf bepalen en ze steken dan ook regelmatig een hondse middelvinger naar me op wat betreft tegen het aanrecht opstaan, neus op de salontafel en het wilde spelen in huis en hun aandacht eisende gedrag. Ze laten me ook regelmatig kletsen en daar moet ik wat aan gaan doen door ook echt te zorgen dat ze de opdracht die ik geef uitvoeren. Wel moet ik op het juiste moment de opdracht geven, dus als ik aandacht heb en niet tegen de rug van de hond iets zeggen, want dan wordt er gewoon niet geluisterd.

We gaan dit allemaal doen zonder medicatie of andere stress verlagende hulpmiddelen en kijken hoe dit gaat.

Ook het ritme heb ik weer even terug veranderd naar uitgaan en dan gelijk daarna weg gaan zonder eerst de duiven te doen. Bij thuis komst meteen even naar buiten en dan de duiven verzorgen. In dat ritme bleef hij namelijk vaker droog en sinds ik de volgorde weer terug had veranderd plaste hij weer in huis.

Ik schrijf ook dagelijkse situaties op van het wandelen en het plassen in huis. Ook moet ik opschrijven op welke afstand Terry uitviel naar een andere hond en wat voor hond dit was en meer details over vorderingen en terugvallen zodat ik ook daadwerkelijk zie dat er wat veranderd in de situatie. Kleine stapjes voorwaarts worden op deze duidelijker.

Misschien is het in de toekomst nog mogelijk om met hem cursus te lopen, maar wedstrijden gaan het waarschijnlijk niet worden. Als ik iets kan vinden zonder wedstrijden en examens zou dat voor hem heel mooi zijn.

Ik krijg alles nog op papier zodat ik ook even terug kan kijken hoe ik de zaken aan moet pakken en de oefeningen staan dan ook in detail beschreven zodat het bijna niet fout kan gaan.

Terry heeft dus verlatingsangst en is angstig agressief naar andere honden. Gelukkig kreeg ik ook te horen dat ik veel dingen goed doe en ze kon ook zien dat ik ervaring had in het trainen van honden. Doet toch ook wel weer goed.

We gaan gewoon verder met Terry en ik hoop in de toekomst een relaxtere Terry te hebben die een aantal uren alleen kan zijn, in de eerste instantie met Kira en later eens kijken of hij ook zonder Kira alleen kan zijn. Eerst maar veel oefenen op samen.

Afgelopen vrijdag heb ik ook de workshop kennismaken met speuren gedaan met Terry en daar was heel duidelijk te zien dat hij eigenlijk niet zelfstandig kan werken. Hij zoekt constant mijn bevestiging en ging in het begin geen 2 meter bij me vandaan. Ik denk dat het in de toekomst heel goed voor zijn zelfvertrouwen kan zijn om te gaan speuren met hem. In het begin was hij voornamelijk met de andere 2 honden bezig en het speurstokje had zijn interesse niet, maar door een bal te verstoppen kwam hij een beetje losser. Later had hij ook geen interesse in de instructeur met rookworst, maar toen we de instructeur Kira meegaven was er wel genoeg interesse en ging hij zo'n 5 meter bij mij vandaan en liep exact het spoor uit wat de instructeur met Kira had gelopen. Hij kan het dus wel en met de juiste begeleiding zou het iets voor hem kunnen zijn, maar nu eerst alleen thuis zijn en op zijn eigen pootjes kunnen staan. De rest is voor latere zorg.

Kira vond het speuren trouwens hartstikke leuk. Zij liep dan met mijn moeder, maar zij vond het speurstokje zonder problemen en kan ook mooi verwijzen en de instructeur zoeken was erg leuk. Wel had ze wat moeite met bij mij weglopen, maar ze vind het speuren wel leuk en doet dit ook heel mooi. Ook met haar kan ik daar dus wat mee. Met Kira zal het een stuk makkelijker zijn dan met Terry en ik denk dat ik met Kira wel speurervaring op wil doen zodat ik dat later bij Terry kan gebruiken. Maar dat is voorlopig toekomstmuziek.

grt Manja

Wat fijn Manja dat je zoveel handvatten hebt gekregen van deze GT! 
Ik ben ervan overtuigd dat je deze handvatten met beide handen aan zult pakken en er een succes van gaat maken! 

ik blijf volgen

Zo, een weekje verder en een week met uitersten. De bench training verloopt eigenlijk heel soepel. Hij gaat er nu al regelmatig zelf inliggen in plaats van naast me op de bank. Ook kan ik hem van 1 meter de bench in sturen en ik kan vrij bewegen in de huiskamer zonder dat hij van zijn plaats komt. Deurtje is hierbij nog gewoon open.

Ook hebben we het 5 dagen droog gehad. Helaas zondag en vandaag dan weer niet. Wat nu ineens weer de aanleiding is voor het plassen weet ik nog niet. Ik ga zo op internet eens naar camera's kijken om het alleen zijn makkelijker op te kunnen nemen. Met het fototoestel heb ik maar een half uur en dat half uur kost me ook nog 2 AA-batterijen, dus dat wordt me een te dure optie. Dan maar liever investeren in een betere videocamera met accu. Dan kan ik die in de toekomst ook gebruiken om andere filmpjes te maken als ik ooit weer aan de behendigheid kan beginnen met welke hond dan ook.

Terry had tot en met vorige week zaterdag nog Zylkene. Maandag ochtend in de aanwezigheid van de GT heeft hij zich voorbeeldig gedragen buiten en naar andere honden. Later die dag ging dat snel bergafwaarts. Hij werd buiten weer onrustiger en dwarrelde weer alle kanten op en begon ook weer uit te vallen naar alles wat hond was. In de eerste instantie trok ik me er nog niet zo heel veel van aan, maar in een paar dagen tijd veranderde het uitvallen naar honden op dezelfde weg naar uitvallen naar honden op ruim 400 meter afstand die ook nog eens totaal niet in zijn richting keken. Omdat ik een dagboekje bij hou begon het wel erg op te vallen dat hij snel achteruit ging. Ook nieuw was het snuffelen aan een plas en dan ineens gaan krabben en uit volle borst gaan blaffen. Ik schrok me een rolberoerte. Schijnbaar was het van een hond die hij niet mag, maar waar haalt hij het vandaan om daar zo heftig op te reageren. Er was geen hond in beeld, niks, alleen maar geur. Ook viel hij eergisteren ineens uit naar het buurhondje wat hij al vanaf puppytijd goed mee omging. Ik snapte er helemaal niks meer van en liep inmiddels ook helemaal op scherp. Iedere hond die in beeld kwam werd uitgekafferd en hij hield pas op als de hond uit beeld was ongeacht of die hond naar hem keek of niet. Dat was zo het tegenovergestelde van wat ik gewend was van de afgelopen weken. We maakten zo goede vorderingen en nu dit?

Ik heb overlegd met de GT en die vroeg om Terry een keertje alleen mee te nemen om te kijken of dat verschil maakte. Zij had Terry in zijn 1tje buiten gezien en niet met Kira samen, misschien een wisselwerking. Daar geloofde ik niet in, maar voor de volledigheid heb ik hem om half 6 even uitgelaten hier om de hoek. Half 6 is spitsuur wat betreft uitlaten en ik had dan ook prijs met een Cane Corso op 300 meter afstand die bij ons vandaan liep. Terry reageerde met grommen, maar was hier vrij vlot uit te halen. Nu kennen we de Cane Corso een beetje en het is geen vriendelijke hond, dus ik kon deze reactie wel verwachten. De Cane Corso had Terry niet gezien en de afstand was zo groot dat de Cane Corso ook niet zou reageren op Terry.

Iets later dook er een onbekende Dalmatier op en ook deze liep bij ons vandaan. Geen oogcontact dus en ook 300 meter afstand. Terry zag haar wel, maar geen grom of blaf. Ik ben er haaks een stukje op af gelopen en Terry volgde netjes en na een meter of 10 achteruit terug gelopen en de oefening mooi afgesloten. Na de bocht werd de Dalmaat losgelaten. De afstand was nu ruim 400 meter. De Dalmaat ging lekker rennen en dat was voor Terry teveel. Terry zette het op een blaffen en was ook nauwelijks om te buigen. Uiteindelijk lukte het om de aandacht te krijgen en we zijn meteen vertrokken uit het parkje. Ik kon nu wel zijn aandacht vasthouden door met koekjes te knikkeren.

Dit heb ik doorgemaild aan de GT en die vroeg of ik er open voor stond om hem toch weer aan de Zylkene te zetten en dan er aan gaan werken dat hij straks zonder deze medicijnen kan.

Als het Terry helpt wil ik dat doen en ik hoop hem in de tussentijd zodanig te kunnen trainen dat hij ze later niet meer nodig heeft. Ergens baal ik er van en bekruipt mij de angst dat hij voor de rest van zijn leven hypergevoelig blijft reageren op het zien, horen en ruiken van andere honden. Als dat namelijk het geval is zal ik een andere oplossing moeten gaan vinden. Hij zal dan nooit tot rust komen als hij bij mij in de 'stad' blijft wonen. Ik hoop dat het niet zo ver komt. Ik word er nu al verdrietig van bij het idee dat ik hem op moet geven. Ondanks zijn streken ben ik gek op hem en onze band is heel sterk. Wat komt er van hem terecht als ik hem op moet geven? Hoe zal reageren als ik afstand van hem doe? Zal hij dan ooit nog vertrouwen in een ander krijgen? Ik laat hem dan tenslotte in de steek en in zijn ogen ben ik alles. Ik heb nog nooit een hond op gegeven en ik wil het ook niet doen. Ik blijf er voor knokken om samen oud te worden. Hij kan tenslotte nog rustig 10 jaar mee als het niet meer is.

Misschien ben ik wel te doemdenkerig, maar dit is wat mij momenteel bezig houd.

Ik hoop op een positiever uitkomst over pak weg een maand als de Zylkene weer op is. Misschien nog een maandje er aan plakken, maar ooit moet hij toch weer van die medicijnen af en dan zal hij het toch zelfstandig aan moeten kunnen. Hij hoeft geen vriendjes te zijn met alle andere honden, maar gewoon langslopen moet toch kunnen?

Cursus lopen zal het dan niet worden, maar dat hoeft ook niet meer. Zolang ik Kira ook nog heb kan ik in ieder geval 1 keer per week nog naar cursus en als haar rug straks weer in orde is, kan ik misschien weer iets van Treibball of Hoopers met haar gaan doen of misschien zelfs weer behendigheid.

grt Manja

Ik gebruik bij 1 van mijn 2 honden ook een vergelijkbaar medicijn. Hoe lang gebruik jij Zylkene? Ik ben van plan om het mijne te gebruiken zo lang het nodig is. Maar hij is in de puberteit, dus verwacht hem als maximale tijd er over 2 jaar zeker eraf te kunnen hebben. Maar als hij het langer nodig heeft prima. Geen mens is perfect, geen hond is perfect. Er zijn zoveel karakter nuances.

Echt petje af! Je bent al zo ver! 

@Jessica,

Ik had het een maand gebruikt en in die maand heb ik heel vorderingen gemaakt wat betreft het zien en zelfs het passeren van andere honden. Hij heeft iets meer als een week zonder Zylkene gelopen en viel maandagmiddag terug in zijn gedrag. Ik heb het een week geprobeerd zonder, dat was dus geen succes. Hij viel zelfs uit naar zijn buurhondje. Vaak nam hij ook geen koekjes aan terwijl hij dat eerder in dezelfde situaties wel deed. Als hij niks aanneemt kan ik hem ook niet belonen en leert hij ook niks vanwege de te hoge spanning.

Vandaag opnieuw begonnen. Ik hoop met een paar dagen hier wat van te merken en snel weer in de goede richting te gaan met zijn 'omgang' met andere honden.

Vanavond nog een verbaas momentje gehad. Terry had een flinke kluif opgegeten en daarna liep hij naar het openstaande benchdeurtje en tilde zijn poot op! Omdat ik het al verdacht vond dat hij daar snuffelend naar toe liep was mijn 'he' op tijd en bleef het nog net droog, maar ik kan daar met mijn pet dan echt niet meer bij.

Straks heeft het plassen toch niks te maken met alleen zijn. Ik zit nu te denken aan buikje vol, even een plas doen. Op het filmpje van het alleen zijn ging hij ook plassen nadat alle voerpuzzels en speeltjes op waren. Ik heb het in ieder geval even opgeschreven.

grt Manja

Ik had ooit zo'n 'middelvinger teef'. Als ze moest plassen en de deur stond niet open (of we zagen het zelf niet snel genoeg a la minute) dan  plaste ze gewoon in de huiskamer.

Ze vond het niet nodig om te wachten en ik had dat nog met geen enkele hond eerder meegemaakt haha. 

Fijn dat die Zylkene zo heeft geholpen. Hopelijk merk je gauw weer positief effect! 

Het gekke is dat hij zaterdagavond bij moeders voor het eerst aangaf dat hij hoge nood had. Omdat hij zo onrustig was en piepend bij de tv ging zitten ben ik snel naar buiten gegaan en heb hem toen uitgebreid laten plassen. Hij moest ook echt nodig. Ik was supertrots en gisteravond loopt hij naar de plasplek om verder zonder vertoon van onrustig midden in mijn gezichtsveld zijn poot op te tillen? Ik snap er echt niks van.

We gaan vandaag weer met nieuwe moed aan de slag. Vanmorgen waren ze druk en heel speels. Gewoon relaxt speels. Nu hopen dat dat zo blijft, dan kunnen weer volop verder met trainen.

grt Manja

Weer tijd voor een update.

Met de Zylkene ging Terry harstikke goed vooruit wat betreft zijn uitvalgedrag. De afstanden gingen van ruim 400 meter terug naar een meter of 5 tot 10. Wel bleef hij slecht Frolic aan nemen dus sinds een paar dagen leverworst uit een tube geprobeerd. Dit werkte 1 dag fantastisch. Sinds gisteravond zijn we echter weer terug bij af. Voor Kira werkt de tube perfect. Voor haar blijf ik het dus gebruiken. Bij Terry maar weer Frolicjes knikkeren. Hij gaat er wel achteraan, maar eet ze niet meteen op. Pas na een keer of 3 eet hij het op. Toch te veel spanning, denk ik. Zelf schijn ik ook te verstarren als er een andere hond in beeld komt. Dat zij de fysio tegen mij vanmorgen. En toen zat er nog een deur tussen mijn honden en de hond in de behandelruimte. Kira kroop helemaal onder me en begon vanuit die positie te blaffen en grommen. Terry stond daar dan naast te grommen naar de deur. Beide zijn dus onzeker en reageren van daaruit. Kira is dan nog wel een beetje te sturen. Terry is wat vasthoudender in zijn gedoe.

Van de fysio kreeg ik wel goed nieuws. Terry was blokkade vrij. Hij heeft nog wel een kneuzing en schaafwond op zijn rug van Kira. Op het veldje ging het ruim een week geleden te ruw onderling en sindsdien wil Terry niet meer met haar spelen op het veld. Als Kira dan begint te jagen rent Terry meteen naar mij toe en dan vang ik Kira op om het 'spel' af te breken. Nu Terry weet dat ik Kira tegen hou en tot de orde roep komt hij meteen als het hem te veel wordt.

Ook Kira is nu klachtenvrij en we hoeven niet meer terug te komen. Mocht het in de toekomst nodig zijn dan kan ik altijd een afspraak maken voor controle.

We gaan weer langzaam de beweging uitbreiden. Loslopen doen we alleen nog op het veldje. Het jachtgedrag van het duo is voorlopig nog een punt waar aan gewerkt moet worden. Ook de problemen met andere honden zijn nog niet over. Kira d'r lontje blijft voorlopig te kort om in het park los te lopen. Op cursus doet Kira het fantastisch ondanks de vele konijnen die er daar zitten. Kira is wel wat onzeker als er in de omgeving geblaft wordt. 2 groepsgenoten moesten even naar elkaar uitvallen en meteen zaten Kira d'r oren helemaal tegen haar kop geplakt en bevroor ze. Ze blijft dus wat onzeker in die situatie. Ik blijf er aan werken om haar weer wat meer relaxt te krijgen. Ze doet het verder fantastisch en ze laat ook weer plezier in het samenwerken zien. We gaan zien waar we uit komen met de gehoorzaamheid.

Het plassen in huis is een vreemd iets. De eerste week van de training kon ik iedere dag dweilen en ineens was dat over en bleef het 2 dagen droog. Daarna ineens weer meerdere dagen dweilen en nu weer 2 dagen droog. Ik snap er echt helemaal niks van.

De benchtraining gaat wel aardig. Hij kiest er nu zelf voor om in de bench te gaan liggen en kan dit ook rustig een uur volhouden zolang ik rustig op de bank zit en af en toe heen en weer loop in de woonkamer. Ook een paar seconden de gang in en weer terug gaat goed. Zo nu en dan even een brokje brengen en tussendoor verbaal belonen werkt prima. Ook Kira doet wel eens mee met bench training en ook zij krijgt dan een beloning. Nu zit ik dus veel in mijn 1tje op de bank. Dat is wel even wennen.

grt Manja

De afgelopen dagen weer wat dipjes gehad. Met het uitvallen ging het ineens een stuk minder goed. Dit kon van dag tot dag heel sterk verschillen. Ook begon hij ineens weer in huis te plassen. Ook takelde mijn gemoedstoestand flink af, wat ook weer uitwerking had op Terry. Dit is voor mij niet de beste tijd van het jaar dus een groot probleem als het gaat om positief blijven. Even een weekje onder de daglichtlamp en met de weersverbetering van de afgelopen dagen voelde ik me weer een stuk beter en verdwenen de problemen van Terry weer een beetje.

We hebben wat oude bekenden gezien waar Terry deels mee opgeroeid is en waarmee hij even contact heeft kunnen maken. Uiteraard gaat dat in de eerste instantie niet in stilte, maar dat is in dit geval wederzijds en altijd al zo geweest. In het begin zocht Terry nog even steun, maar toen hij zeker wist wie het waren ontspande hij al snel weer. 1 van de 3 wilde spelen, maar Terry schrok van de uitnodiging en schoot weg bij de grotere teef. Het kleinere teefje was favoriet die uitgebreid besnuffeld moest worden. Die liet dat toe, maar ging niet in op uitnodiging tot spelen. Met het reutje had hij niet zo veel contact. Vroeger speelde hij daar mee, maar beide zijn inmiddels volwassen en meer geintereseerd in vrouwelijk schoon. Kira kan met deze 2 teefjes nog wel goed overweg. Ze had nog even contact met de grotere teef, maar dat mocht niet van Terry. Die perste zich daar tussen. Kira is zijn teef en daar moet iedereen dus van afblijven. Op zich deed Terry het netjes, maar het is wel iets waar ik dus rekening mee moet gaan houden. Ik was altijd in de veronderstelling dat Terry alleen handelde uit onzekerheid, maar dat is dus niet de enige motivatie voor hem om uit te vallen naar vreemde honden. Goed leermoment dus weer. Ook werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt wat Kira's onbehouwen gedrag naar mensen betreft. De eigenaresse van het 3-tal werd flink besprongen door madam en ondanks verbieden bleef madam volhardend opspringen, ook wegsturen had geen succes. Hoe strenger je het springen verbood hoe harder zij haar best gaat doen om het al springend weer goed te maken. Ook iets om aan te gaan werken dus.

Deze 3 waren de eerste honden in vele maanden waar Terry direct contact mee heeft gehad, naast mijn buurhondje. Normaal valt hij al op afstand uit en komt er dus nooit contact. Ik wil hem nu toch weer in contact gaan brengen met honden die hij kent van uit zijn puppytijd en waar hij tot nu toe ook relaxt contact mee heeft gehad.

Ook heb ik hem dezelfde dag als afleiding moeten inzetten bij een loslopende labmix teef die bij Kira wilde gaan buurten. Kira stond al helemaal op scherp toen de teef aan kwam lopen. Kira was heel attent, hoge staart en een hanekam waar een ridgeback jaloers op kon worden, te wachten. Ik liet Terry's flexilijn vieren toen hij stil was en zo kon Terry even contact maken met de teef voordat ze bij Kira terecht zou komen. De teef luisterde niet op roepen van de baas en ik gaf aan dat het met Kira niet goed zou gaan. Nu de teef met Terry bezig was had de eigenaar de gelegenheid de teef te pakken en aan te lijnen. Daarna gaf ik 'doorlopen' aan Terry en die kwam meteen in beweging om mee te lopen. Zo, geen kleerscheuren en ik enigszins gerustgesteld in het gedrag van Terry. Zolang ik echt rustig blijf en Terry de ruimte geef om normaal te communiceren kan het dus ook goed gaan. Ik liet de lijn pas vieren toen Terry stil was en niet in de lijn hing. Valt hij uit dan moet ik hem niet laten vieren. In die staat van opwinding gaat het gewoon niet goed. Terry gaat steeds beter reageren op mijn commando's zoals 'niet nodig' als hij uitvalt en 'doorlopen' als hij een andere hond heeft gezien waar hij toch gespannen van raakt.

Gisteren heb ik ze ook weer even los gehad op de loslooproute. Normaal jagen ze daar vreselijk, maar ik kwam nu van de andere kant en liet ze niet meteen los op dat stuk. Kira wilde heel graag naar rechts om verderop op een rietveldje langs het water te gaan kijken voor watervogels. Ik ben linksaf gegaan weg van dat uitnodigende stuk. Even de bocht om, kijken of er niemand loopt en dan honden los. Ik had niemand gezien en liet ze gaan en boem daar dook een hond op. Even jammer. Het betrof een golden reu. In het verleden hebben ze die ook een paar keer gezien. Mijn honden gingen kijken en er werd over en weer gesnuffeld. Kira relaxt kwispelend en Terry wat onzeker met een pootje omhoog. Na een keer roepen kwam Terry naar me toe gerend en sprong hard tegen me op. Dit deed hij ook met het ontmoeten van het 3-tal. Oversprong? Steun zoeken? Bevestiging dat hij het goed doet? Ik heb geen idee, maar het valt me wel op dat hij dat doet in die situatie. Toen ik de eigenaresse passeerde even netjes 'goedemorgen' uitgewisseld en daarna de honden 'doorlopen' gegeven. Als ik dichtbij ben is Terry toch meer gespannen naar andere honden. Hier werd netjes gehoor aan gegeven en ze gingen daarna even met elkaar spelen en Terry ook nog even de sloot in en aan het eind van het pad nog een even een spannend momentje met aangelijnde jack russell teef. Kira even opgevangen en aangelijnd en Terry laten lopen. Ik ken het teefje en die is angstig/agressief aan de lijn en dat gaat Kira niet pikken als ze uit zou vallen. Kira had geen interesse in het hondje, maar voor de zekerheid. Terry ging wel te dicht langs en het russelltje viel gillend uit naar Terry die gauw maakte dat hij weg kwam. Heel netjes van Terry. Niet ideaal voor Terry's sociale ervaringen, maar dit was ook een verassend moment voor mij. Normaal is het op dat pad niet zo druk.

Vanmorgen nog 2 bekende honen gezien en Terry eerst blaffen, maar toen ik zei dat hij niet zo raar moest doen was hij stil. Met passeren geen enkel probleem. Op de terugweg van het veldje weer er langs gelopen. Nu fixeerde de cocker mijn honden. Kira nam beleefd afstand en zette een net boogje in om er omheen te lopen. Terry keek naar mij. Hij wist even geen raad. Op mijn teken hem erlangs gestuurd aan mijn andere kant ver van de cocker af. Netjes boogje lopen en hem beloond voor dit nette gedrag. De cocker moest toch even blaffen naar mijn honden. De cocker is tot 3 keer toe gepakt door een bull terrier mix reu en heeft het sindsdien niet meer zo op honden van dat type en Kira is natuurlijk van dat type. Het kan ook goed gaan, maar soms ook niet en dat weten we beide. Wel was ik blij met Terry's reactie op de signalen die de cocker gaf. Terry trekt zich normaal niks aan van andermans signalen en valt uit of is gewoon heel erg onbeleefd in zijn benadering. Nu heb ik voor het eerst beleefde signalen gezien. Misschien heeft hij ze in het verleden ook wel gegeven, maar zag ik ze niet. Nu ik scherp op zijn lichaamstaal let zie ik veel meer en ook eerder. Ook zie ik eerder de signalen van de tegenpartij en kan ik sneller daarop anticiperen en passeren uit de weg gaan of het toch proberen en er een mooi trainmoment van maken. Met honden die de mijne negeren kan ik het wel proberen. Met reactieve honden hoef ik het echt niet te proberen.

Momenteel is het weer droog in huis. En ik voel me rustig en zelfs positief en dat heeft een hele duidelijke uitwerking op mijn duo. Benchtraining gaat ook goed. Ik kan nu 10 seconden uit zicht zonder dat Terry uit de bench komt. Ik heb nieuwe vetbedden gekocht voor in de benches. De stoffen mand van Terry is kapot gegraven en de schuimvlokken kom ik echt overal tegen. Ze zijn allebei vies en van het wassen van de hoezen worden ze ook niet beter. Tel daar nog een vlo bij op en de beslissing om ze weg te gooien is gemaakt. Vanavond de benches dus schoonmaken en de nieuwe bedden er in. De honden inmiddels behandeld tegen de vlooien in de hoop een plaag voor te zijn. Het was er maar 1, maar ze zeggen voor 1 vlo op de hond zijn er 99 in huis. Brrrr, liever niet. In verband met de aquaria kan ik geen omgevingsspray gebruiken. Dus stofzuigen, stofzuigerzak meteen afvoeren, honden behandelen en manden en zo buiten even in spuiten. De slaapkamer kan wel gespoten worden. Daar staan verder geen huisdieren. Lekker bezig dus.

grt Manja

Weer even bijgelezen. Soms is het ook lastig positief te blijven, vooral in deze tijd van het jaar, goed dat het je gelukt is om weer in de goede "mood" te komen.

Wat ik erg goed vind is dat Terry contact met jou zoekt als hij steun nodig heeft.

Als indruk van de wandelingen heb ik dat eigenlijk geen van de honden echt heel relaxed is, altijd op hun hoede voor een eventueel loslopende hond. Ik zou het dan inderdaad zoals je al lijkt te doen dit heel erg doseren, en kalmerende signalen inzetten zoals afstand bewaren, laten kijken e.d.

Nou lekker fris alles weer en goede moet. Respekt voor al je inzet met je honden

Ja echt respect hoor... al meerdere malen gezegd. Maar je blijft zoeken naar het positieve (door middel van een lamp, inzetten van kalmerende signalen etc, etc...). 
Je kijkt goed naar jezelf en goed naar je honden en je probeert ook nog goed naar de signalen van andere honden te kijken! 
Dat is veel voor je hersenen om te verwerken, maar daarom des te meer respect. 

De stijgende lijn is weer veranderd in een dip. Sinds gisteren plast hij weer in huis met alleen zijn.

Naar andere honden veranderd er momenteel dan weer weinig. Zodra hij een hond ziet zeg ik vrolijk 'goed zo' en knikker dan een koekje weg voor hem. Daar gaat hij eigenlijk altijd wel achter aan, maar opeten is vaak een punt. Soms kan ik het koekje meer dan 3 keer gebruiken voordat hij het op eet. Of het nu komt daar spanning of dat hij misselijk is kan ik nog niet duidelijk opmaken. Soms gaat hij gras eten, maar niet overdreven veel. Kira is een grasmaaier. Daar kan ik ook niet veel aan op maken. Als Kira misselijk is gaat het gras eten in een hoger tempo en zal ze ook spugen, maar Kira gebruikt gras eten ook als oversprong gedrag en uiting van opwinding/frustratie. Terry kopieert dat dan weleens.

Vaak kan ik Terry op laten houden met uitvallen met de mededeling 'niet nodig' en vraag daarna iets anders van hem zodat hij dat kan uitvoeren in plaats van blaffen. Dat werkt aardig. Andere honden ontwijken maakt het alleen maar erger. Als ik ineens een andere kant op ga gaat hij meteen om zich heen kijken om naar de mogelijke 'problemen' te zoeken. Als hij die dan vind zet hij het echt op een blaffen en is nauwelijks stil te krijgen.

Ik vind het vreemd dat Terry vaak geen koekjes aan wil nemen als we buiten zijn of op het punt staan naar buiten te gaan. Als ik hem vraag om te gaan zitten bij de lift en hij doet dat kan ik hem niet blij maken met een koekje. Ik zeg vrolijk 'goed zo' en bied hem dan wel een koekje aan, maar hij draait dan gewoon zijn kop weg. Ik snap daar eigenlijk niks van. Ja, stress/spanning/opwinding en angst kunnen factoren zijn waardoor een hond niet eet, maar ik zie daar weinig signalen van. Hij gaat regelmatig niet zitten in en om de lift als we naar buiten gaan, maar ik zie geen angst en echte opwinding zie ik ook niet. Soms is hij wel onrustig en gaat dan heen en weer lopen en voortdurend snuffelen. Dat wijst dan wel op spanning, maar als hij gewoon gaat zitten op verzoek zie ik ook geen spanning of angst. Ook het koekje demonstratief aan Kira geven maakt geen indruk terwijl enige jaloezie op dit gebied er wel is. Koekje gooien heb ik ook al gedaan vanwege de automatische reactie van het vangen van dat koekje. Hij spuugt hem dan meteen uit. Vaak komt Kira dan kijken of zij hem mag hebben, maar dan gaat het koekje uiteindelijk vaak toch naar binnen, maar niet van harte en de laatste dagen krijgt hij vaak het koekje tegen zijn kop omdat het automatische vangen ook steeds vaker uit blijft en soms mag Kira dan ook zonder discussie het koekje hebben.

Aankomende week belt de GT me op over de behaalde resultaten en vorderingen. Eigenlijk ben ik nog geen steek verder. Ik kan hem nu zijn bench in sturen en zolang ik in de woonkamer blijf en rustig op de bank zit kan hij dit rustig een uur volhouden, maar de woonkamer uitlopen om naar het toilet te gaan of de schildpadden in de andere kamer te voeren gaat meteen fout. Omdat de deur niet dicht zit kan hij me achterna lopen en voorkom ik het gillen en blaffen in de bench. Even de gang in lopen en 10 seconden uit zicht blijven terwijl ik stil sta in de gang kan wel.

Ik hou een dagboekje bij om vorderingen en zo te zien, maar ik zie weinig vorderingen. Het gaat een paar dagen goed en dan ineens slaat dat weer om en ben ik weer terug bij af. Door de Zylkene reageert hij iets minder heftig op alle prikkels, maar ondanks trainen kom ik niet verder dan waar ik nu sta.

Ik weet niet of ik iets fout doe. De eerste kennismaking met de GT had die niet de indruk dat ik iets fout doe. Mijn timing was goed en ik wist wat ik deed en het was te zien dat ik ervaring had met honden, maar toch blijf ik op dit punt vastlopen. Zowel met het plassen in huis als met het hele buitengebeuren.

grt Manja

Een stap voorwaarts twee stappen terug is het soms.

Het is gewoon heel lastig en per hond, per mens, per combinatie, ook nog eens verschillend.

Wat ik zou doen is hem in huis gewoon achter je aan laten lopen, hij heeft het blijkbaar nog nodig om zich zekerder te voelen. Er ontspannen mee omgaan en geen nadruk op leggen.

En voorlopig niet alleen laten thuis, dit vanaf de basis weer gaan opbouwen.

Buiten zou ik persoonlijk op tijden en plekken gaan wandelen waar je het minst risico hebt op andere honden. En zeker niet wachten totdat hij gaat uitvallen en hem dan pas afleiden. Eerst maar eens rust brengen in de hond. Je zou hem dan eens alle tijd moeten geven om te snuffelen en hem de route laten bepalen.

Ik zou in de lift geen commando's geven of met snoepjes belonen.

Gewoon helemaal stoppen met trainen, niets verwachten en je concentreren op ontspanning en relaxed zijn lijkt mij de juiste weg, al is dat niet altijd makkelijk. Wat wij soms als leuk en goed zien, ziet een hond ook vaak anders.

Misschien is ttouch ook iets voor jullie om zijn spieren te ontspannen, of acupressuur, het is de moeite waard om te proberen.

Leuke hersenwerkjes, die hij aankan is ook goed om hem zelfverzekerder te laten worden. Later is speuren misschien iets? Mits op ontspannen positieve manier uiteraard.

Niet alleen laten is helaas onmogelijk. Ik heb toch ook verplichtingen.

Ik zal wel het trainen even terug zetten. Dat is gewoon te proberen zonder dat het kwaad kan. De lange wandeling is meestal een snuffelronde. Die loop ik met de flexilijnen. Op 1 of andere manier zijn ze toch relaxter aan de flexi en gaat het een stuk rustiger met het zien van andere honden. Voor mij is het dan makkelijker om te zorgen dat er geen spanning op de lijn zit. Ik ontwijk nog zoveel mogelijk zonder dat het opvalt dat ik iets ontwijk.

Het uitvallen probeer ik te voorkomen. Ik wacht niet tot hij uitvalt, maar probeer te belonen voordat hij uitvalt. Dit werkt nog het beste. Ik loop al op andere tijden dan gemiddeld hondenbezitter. Ik vind het uitvallen namelijk nogal beschamend.

Speuren zit in de toekomst als eerste in mijn hoofd. Ik heb begin oktober een workshop kennismaken met speuren gedaan. Terry had het wel moeilijk. Hij wilde niet ver bij mij vandaan en zocht constant steun en bood allerlei ander gedrag aan. Het gaat dus pittig worden om hem zelfstandig te laten werken. De MG-school biedt individuele lessen aan. Ook combineren met een bevriende combinatie is mogelijk. Nu zit ik op zaterdag nog vol, maar begin volgend jaar wil ik samen met mijn moeder en Kira gaan speuren. Kira vind het erg leuk en ook mijn moeder vond het leuk om te doen.

Voor nu gaan we meer ontspannen werken. Eens kijken of dat verschil maakt. Morgen heb ik contact met de GT en zal ik mijn problemen voor leggen. Het gaat op en af met de resultaten. Zijn gedrag naar andere honden kan ik mee leven, maar dat geplas wil ik toch wel verhelpen. Ik vind het vreemd dat hij dat doet. Het is altijd maar 1 plas in dezelfde hoek van de kamer. Soms is het vrij veel en andere keren een klein plasje. Vaak is het al deels opgedroogd dus doet hij het redelijk kort na vertrek. Op filmpjes is te zien dat ze eerst alle voerpuzzels op maken en dat Terry vlak daarna plast.

We gaan nu even lekker balletje gooien. Even ontladen.

grt Manja

Ik heb je hele topic wel doorgelezen, maar ik kan me even niet meer herinneren hoe ver je bent met dat plasgedoe.

Waarschijnlijk/misschien zou je Kai van hswonderland een mailtje (met filmpje?) kunnen sturen. Hij weet erg veel over geurinformatie (in combinatie met plasgedrag en huis etc etc).  

ergens schrijf je dat hij voor het eerst aangeeft dat hij moest plassen dmv piepen en onrustig gedrag, en hij toen ook heel nodig moest.

Is het geen idee om hem iets vaker uit te laten zodat je voorkomt dat hij heel nodig moet plassen?

Het zou ook nog kunnen dat hij zich op die ene keer na nog niet zelfstandig genoeg vindt om aan te geven dat hij nodig moet (ik denk maar mee hoor) omdat hij idd nog veel te veel afhankelijk voelt van jou en het aan jou over laat, en dan maar als jij denkt hij moet niet nodig, in huis plast. Het kan natuurlijk ook een soort van gewoonte geworden zijn, is de plek goed schoon te maken? Anders ruikt hij misschien dat dit een plasplekje is voor hem.

Is Terry een hondje dat zich goed kan uiten, zie je bepaalde lichaamstaal in bepaalde situaties, bijvoorbeeld?

@ Jessica, Ik heb het filmpje waar hij op plast naar de GT gestuurd en morgen spreek ik haar weer. Ik wacht dit even af. 1 GT tegelijk.

Uit het filmpje is trouwens ook niet zo heel veel duidelijk geworden. Hij zit op de bank, buiten beeld, en piept en blaft een paar keer en stapt vervolgens van de bank af loopt naar die hoek en tilt daar zijn poot op. Dit is in de 17de minuut van het filmpje. Het plasje is niet enorm groot. Wel deed hij het bijna meteen nadat de voerspeeltjes op waren.

Later heeft hij ook nog een keer zijn poot opgetild waar ik bij zat. Wel op een andere plek, maar weer direct nadat hij een flinke kluif op had. Of dat toeval was weet ik niet, maar het plassen in mijn aanwezigheid is niet meer voorgekomen sindsdien.

Vandaag was het trouwens droog. Wel had 1 van de 2 aan het vetbed in Kira d'r bench zitten knagen. Toen ik met de duiven bezig was ging Kira hier mee verder dus kan ik niet zeggen wie het gedaan heb. Ik had batterijen moeten halen, maar die ben ik weer eens vergeten. Ik kan pas weer filmen als ik nieuwe batterijen heb en dan heb ik een klein half uurtje om te filmen. Bij het laatste filmpje waren ze net klaar met de voerspeeltjes en was het kaartje vol. Wat erna gebeurde weet ik dus weer niet en het was toen wel droog gebleven.

@ Dobry, Terry spreekt heel goed de taal, maar is wel erg snel. Hij schakelt heel snel in de signalen en ik mis er ook veel. Voorpootje omhoog en borstelen en grommen zijn hele duidelijke signalen, maar Terry heeft ook een heleboel subtielere signalen en daar heb ik moeite mee om die te zien. Zeker als de hond voor je loopt zie je de gezichtsuitdrukking en signalen niet of nauwelijks. Terry is ook vocaal. Hoort een beetje bij een Boerenfox het loslippige, maar behalve vele verschillende blaf en gromtonen zit er ook een verscheidenheid aan gepiep, gejammer en meer van dat niet duidelijk te plaatsen geluid.

Hoge nood is het in ieder geval niet. Ik ga na de lange wandeling binnen 10 minuten na binnenkomst weg en hij plast in het eerste half uur na mijn vertrek. Toen hij laatst voor het eerst aangaf dat hij moest plassen is daarna niet meer voor gekomen. We gaan 5 keer per dag naar buiten en dan krijgt hij genoeg gelegenheid om zijn behoeftes te doen. Hij hoeft niet perfect naast me mee te lopen. Aan de flexi hebben ze de ruimte en zolang ze niet in de lijn gaan hangen lopen we rustig verder. Als ik Terry laat kiezen welke route we nemen kiest hij altijd voor een bekende route. Van de week heb ik Terry aan de flexilijn even laten zwemmen. Hij wilde zelf het water in en ik heb hem die ruimte gegeven. Na een stukje langs de kant gezwommen te hebben wilde hij er weer uit. Daar heb ik dan even bij moeten helpen, de kant was wat hoog. Tijdens die wandeling heb ik ze heel veel laten doen. Over een muurtje heen lopen, op boomstammen laten klimmen en een beetje over een ongelijk stuk terrein heuveltje op en heuveltje af laten rennen. En dan denk je voldaan te hebben aan zowel fysieke beweging als geestelijke uitdaging en mijn beloning was dweilen na thuis komst. Vandaag simpel balletje gegooid en droog. Buiten was het dan weer drama. Normaal kom je geen hond tegen en nu breek ik mijn nek over de honden. Waar komen al die mensen vandaan? Doordeweeks zie je ze niet.

Terry liet bij alle honden op ruime afstand spanning zien. Opgetrokken voorpoot en gespannen grommen naar de andere honden op 200 meter. Naar 1 yorkie die we niet konden ontwijken op een afstand van 2 meter viel hij zonder geluid ineens naar uit. Hij stond naast me en keek naar me op en het volgende moment viel hij uit. Aan het eind van de lijn dan even een grom, maar verder bleef het stil. Dat was ook eng. Ik ben herrie gewend op ruime afstand, maar die stilte was gewoon eng.

Morgen even overleggen met de GT, want ik kom zo niet verder.

grt Manja

Vanmorgen even overleg gehad met de GT. We gaan de benchtraining verder uitbouwen naar het deurtje dicht en dan uit zicht gaan. In het begin nog maar een paar seconden en na vele kleine stapjes uitbouwen naar een deur openen en weer dicht doen en dan terug naar de woonkamer. Belangrijkste is dat ik weer terug moet zijn voordat de paniek toeslaat. Uiteindelijk is het de bedoeling om Terry gedurende 3 uurtjes alleen thuis te kunnen laten in de bench. Dit gaat wel een hele lange opbouw hebben met hele kleine stapjes die Terry aan gaat kunnen. De GT wil graag weten of Terry dan ook plast in de bench of dat hij dan wel altijd droog blijft. Op zich heb ik geen problemen met een hond in de bench. Ik hoop alleen dat Terry mijn mening gaat delen en de bench als veilige plek gaat zien en er relaxt in kan blijven.

Ik heb het hem verkeerd aangeleerd dus heb ik iets recht te zetten op dit gebied. Als in de tussentijd blijkt dat het plassen opgelost is is de bench niet noodzakelijk, maar je weet nooit waar het goed voor is. In alle rust de duiven verschonen lijkt me ook erg prettig. Terry ziet nieuwe duiven als prooi en de duif waar ze mee opgegroeid zijn zien ze als een leuk speeltje. De duif is namelijk nogal agressief en de honden vinden het leuk om te stoeien met hem. Dat de duif daar niet op gebouwd is mag duidelijk zijn. Nu zit ik contact steeds af te kappen en te verbieden en daar word ik ook een beetje moe van. Het idee van de honden dan lekker in de bench met een kluifje terwijl ik met die verenbalen bezig ben gaat me steeds meer aanspreken.

Wat betreft andere honden gaan we met een tennisbal werken. Terry is gek van balletjes en met balletje gooien vergeet hij andere honden. Hij spuugt ook zijn koekje uit voor een bal dus gaan we dat proberen. Ook moet ik beter mijn best doen met afstand bewaren van andere honden. Soms kan het gewoon niet anders, maar zoveel mogelijk frontale benaderingen ontwijken en ruimere afstand bewaren en Terry leren wat beleefdere vormen van hondentaal te gebruiken. Terry is namelijk nogal onbeleefd. Hij gaat overal op af in een rechte lijn en negeert de signalen van de andere hond totaal. Ik moet hem gaan leren dat met een boogje om een andere hond heen lopen de juiste manier van benaderen is.

Laatst deed hij dat voor het eerst bij een bekende hond die hem fixeerde. Hij wist eerst niet wat te doen en ik heb hem toen aan mijn andere kant laten lopen en met een boogje om dit hondje heen laten lopen. Hij volgde toen voor een deel Kira en voor een deel mijn aanwijzing. Kira liep namelijk al netjes met een boogje om het hondje heen. Kira kan namelijk heel beleefd zijn. Niet altijd, maar bij bekende honden is ze heel beleefd. Ik hoop dat hij meer van Kira over gaat nemen. Kira kan ook uitvallen, maar is over het algemeen niet zo snel met uitvallen. Ik ben met Kira ook bezig met haar gedrag met het passeren van en ik zie toch dat Terry veel van haar nadoet. Laatst stonden ze met z'n 2en gras te eten terwijl er op 3 meter een staffordteef voorbij kwam.

Ik kan in ieder geval weer verder met de training. Dat Terry geen koekjes aan neemt met wandelingen is gewoon jammer. Dat werkt makkelijker, maar Terry neemt wel altijd een bal aan. Terry jaagt ook altijd achter de koekjes aan, maar eet ze dan niet op. De bal pakt hij altijd.

Wel moet ik er nog even handigheid in krijgen. Werken met 2 flexilijnen en een bal is een leuke uitdaging. Kira heeft geen interesse in een bal dus daar hoef ik me niet druk om te maken. De bal terug krijgen van Terry is ook een uitdaging. Dit zal nu wel snel beter worden omdat we het nu vaker zullen oefenen en aan de lijn kan hij niet weg.

Vandaag was het trouwens ook droog. Het lijkt wel dat de hoeveelheid natte dagen achter elkaar minder worden. Hij heeft alleen vrijdag en zaterdag in huis geplast. Eerst plaste hij meerdere dagen achter elkaar tot rustig een week aan 1 stuk door. Ook valt het me op dat hij meestal op vrijdag weer met plassen begint. Op donderdag loop ik cursus met Kira. Misschien dat hij daar moeite mee heeft. Hij blijft dan bij moeders. Dit gaat steeds beter, maar toch. Ik blijf het dagboek bijhouden dus ik zal het gaan zien hoe dit zich verder ontwikkeld.

grt Manja

Zelf zou ik liever in het tempo van de hond gaan, en het  leren alleen laten wat "natuurlijker" maken, omdat hij op deze manier totaal geen controle heeft, opgesloten in een bench, en hij is al eigenlijk heel erg afhankelijk van jou, zelfstandigheid oefenen zonder opgesloten zijn lijkt me dan wijzer. Ik heb op zich ook geen moeite met de bench maar het moet voor de hond wel een veilig plekje zijn, waar het deurtje open kan blijven en hij er uit zichzelf graag ingaat.

Ik ben iemand die de hond dus gewoon achter me aan laat hobbelen, en af en toe eens een paar seconden eerst de deur uit gaat, en dan zonder belonen of maar enigzins aandacht aan te schenken doorgaan met waar ik mee bezig ben. Maar goed ik ben geen gt natuurlijk.

Als hij buiten geen lekkers aanneemt is het denk ik allemaal toch wel erg spannend voor hem. Misschien relaxed hij met een balletje, ...of juist niet en geeft dat weer extra opwinding en onrust.

Succes, makkelijk is het niet, maar je inzet is super!

We maken de bench eerst een veilige plek. Eerder zal ik hem er echt niet in achter laten. Hij gaat er nu vaak zelf in liggen en kan nu meerdere uren in de bench liggen terwijl ik een film kijk of in de woonkamer rondloop. Tot nu toe heb altijd met een open deur getraind. In de eerste tijd blijf ik gewoon in beeld pas als hij dat goed en ontspannen aankan gaan we verder met uitbreiden. De stapjes die ik moet maken zijn super klein. Als het plassen in de tussentijd opgelost is zal hij niet opgesloten in de bench alleen hoeven blijven dan blijft hij gewoon los lopen. Buiten de benchtraining kan en mag hij gewoon achter me aan hobbelen. Wel merk ik met de training dat hij ook vaak in de bench gaat liggen en daar ook blijft liggen als ik bijv. aan het stofzuigen ben en vanavond lag hij samen met Kira in de bench terwijl ik in de schildpaddenkamer bezig was. Af en toe kwam hij even kijken en ging dan weer terug naar de bench. Mooier kon ik het zelf niet maken. Even tussendoor een koekje brengen en verder niks. Ging perfect en hij deed het zelf. Ik heb er geen opdracht voor gegeven.

Een bal zorgt wel voor wat opwinding en spanning, maar dat is duidelijk een positieve spanning. Een bal is voor hem een grotere beloning dan voedsel. Nu zijn rug weer in orde is kan ik dit nu in gaan zetten. De eerste pogingen om hem daar me af te leiden en tebelonen bevielen me wel. Ik moet nog even meer handigheid er in krijgen en goed kijken naar het juiste moment van het geven van de bal. Als ik de bal te vroeg geef dan valt hij uit met bal in zijn bek. Al een hele verbetering op de geluidsvervuiling, maar niet de bedoeling. Dan schiet de bal zijn doel voorbij.

Grt Manja

ahja ik snap het benchtrainen nu beter, hartstikke goed dat hij even een kijkje komt nemen en dan uit zichzelf zijn veilig plekje weer op zoekt.

Het is een heel gepuzzel en uitvinden wat voor onze hondjes goed werkt, maar zo de moeite waard

Even wat frustratie dumpen hoor. De laatste week neemt het gezeik weer toe. Het is om gek van te worden. Er waren 2 keren die ik kon begrijpen, maar de andere 2 keer sloeg weer nergens op. Ik was 2 keer door omstandigheden te lang weg gebleven en dan kan ik er begrip voor opbrengen. Die keren waren het ook hele grote plassen dus het type hoge nood, maar de andere 2 keer waren gewoon kleine plasjes. Nieuw lijdend voorwerp is mijn salontafel. Die is van hout dus die lucht krijg je dan niet helemaal weg met poetsen.

Vandaag 2,8 km gefietst met ze en na het fietsen nog even op het veld geweest voor de boodschapjes. Alleen vanochtend 2 honden gezien waar naar geblaft moest worden en verder een hele relaxte ochtend gehad. Ik snap dat dan gewoon niet.

Buiten gaat het op zich niet zo heel slecht. Bekende honden die hij niet mag is gewoon bal, maar dat is meestal wederzijds dus kan ik daar ook nog begrip voor opbrengen. Gisteren dan 2 uitvallende hondjes op afstand laten passeren zonder ook maar 1 blik in de richting van zo'n hondje. Hartstikke knap. Hij nam ook koekjes aan in die situaties en ging heel luchtig met deze situaties om. Op een onverwachte border collie pup reageerde hij dan weer minder positief. Ik liep vlak bij een geparkeerde auto en daar stapte net iemand uit en zette de pup op de grond op zo'n 3 meter oog in oog met Terry. Terry bevroor en bij mijn volgende stap viel hij uit met 1 blaf aan het eind van de lijn. Ik gaf hem bars 'niks daarvan' en ging meteen de andere kant op weg bij die situatie. En was het nu een hele drukke bijna puber dan had ik Terry nog kunnen begrijpen, maar een pup van amper 10 weken die alleen maar verbaasd keek omdat Terry zo gespannen deed snap ik niet goed. Ik weet dat er volwassen honden zijn die pups niks vinden, maar toch.

Terry is ook nog steeds onvriendelijk naar bekende hondjes waar hij eerst goed mee overweg kon. Beide zijn reutjes. Terry snapt nu naar ze. Laatst had Terry een lekker ruikend iets gevonden en begon daarna meteen Kira te onderzoeken en uit te dagen tot spelen. Dit is niet gebruikelijk aan de lijn. Thuis kwam hij pas echt los en begon me toch te rijden op Kira. Dat heb ik maanden niet gezien. Terry's hormonen zijn dus weer back in town. Daar zie ik ook gelijk de reden van het niet meer met de bekende reutjes op kunnen schieten in. Ik kijk het nog even aan of dit met alle bekende reutjes is of alleen bij die 2. Hij kent nog 3 reuen, maar die heb ik nog niet gezien in de afgelopen weken. 2 zijn kleiner dan hij en 1 Ambull reu. Ik zie het wel aankomen of hij leuk of niet leuk gaat reageren. Dat heb ik wel geleerd in de afgelopen weken. Ik boek dus wel vooruitgang in het herkennen van zijn gedrag. Met zijn gedrag boeken we wat minder vooruitgang.

De benchtraining gaat nu heel langzaam. Het deurtje dicht is toch wel een heel lastig punt voor hem. Ik doe hem nog niet op slot zodat hij zelf de deur open kan duwen als het teveel is. Vandaag heb ik heel kort het deurtje helemaal toe gehad en daarna heb ik een blikje uit de koelkast gepakt en ben ik weer op de bank gaan zitten en heb het deurtje gelijk weer verder opengezet en hem beloond voor het rustig blijven in de bench. Kort daarna kwam hij eruit en ging er niet meer in om verder te oefenen. Pas toen Kira er in ging liggen ging hij erbij liggen. Ik heb de deur open gelaten en af en toe een vrolijk 'goed zo' gegeven.

Misschien was deze benchtraining wel de oorzaak van de plas van vandaag. Ik heb echt geen idee.

Om nu te zeggen dat ik vandaag sacherijnig was of zo, nou nee. We hebben lekker gefietst en ik heb geen druk of spanning op hem uitgeoefend met de benchtraining. Zelf ben ik ook niet echt gespannen. Ik vind Terry ook niet gespannen over komen. Ik snap het gewoon even niet.

Langzaam bekruipt mij ook het gevoel dat ik er nooit achter zal komen waarom hij plast in huis. Ook het idee dat ik het moet gaan accepteren bekruipt me regelmatig. De hele strijd om hem in de bench alleen thuis te laten zijn staat me wat tegen. Dat komt naar mijn idee omdat ik zie hoeveel moeite hij heeft met een dichte deur. En dan ben ik nog niet eens uit beeld geweest en nog geen halve minuut bij de bank vandaan geweest. Ben ik dan toch weer te lief of begripvol?

Inmiddels heb ik al heel veel geaccepteerd van Terry. Geen cursus lopen, geen wedstrijden en geen dekreu, maar leuk huishondje. Dat huishondje gaat echter ook nog niet zo makkelijk. Ik kan hem nergens mee naar toe nemen waar ik naar toe zou willen vanwege het risico dat ik andere honden tegen kom. Met wandelen ontloop ik bijna alle honden en dat is behoorlijk lastig. Katten zijn ook een probleem en daar hebben we er ook genoeg van in de omgeving.

Er zijn ook dingen waar hij niet op reageert en dat zijn zaken zoals verkeer en langs lopende mensen. Dat wordt keurig genegeerd. Buiten scan ik net als Terry de omgeving af voor mogelijke honden en katten. En als ik die zie dan ontwijken we ze zo veel mogelijk. Terry heeft dit plaatje echter ook goed door en als ik ineens van de gebruikelijke route afwijk verhoogd hij zijn interesse in de omgeving en zoekt hij naar een oorzaak voor de route wijziging. Hij is echt niet dom.

Omdat ik hem, behalve het gebeuren omtrent andere honden niks meer vraag, gaat hij ook minder goed luisteren. In en om de lift gaat hij niet meer zitten. In het begin vroeg ik dit nog, maar nu vraag ik het niet eens meer omdat hij toch niet gaat zitten als ik het vraag. Soms gaat hij uit zichzelf toch zitten en dan wil ik hem graag belonen met een stukje frolic, maar dat neemt hij dan weer niet aan. Toch spanning? Of is hij positief gespannen omdat we naar buiten gaan? Ik zie het verschil niet. Ook in huis neemt hij dan vaak niks aan. Als ik koekjes pak vlak voordat we naar buiten gaan vliegt hij een bench in zoals hij altijd deed als ik met een tuigje aankwam. Hij loopt al maanden niet meer aan een tuigje, maar gewoon aan de halsband of aan de jachtlijn. Er zijn 3 wandelingen van de 5 dat hij enthousiast is om naar buiten te gaan en dat zijn de 1ste ronde, de ronde na het avondeten en de laatste ronde. Voor de lange ronde reageert hij soms enthousiast en soms vliegt hij naar de bench, voor de middagronde vliegt hij altijd naar de bench. Ik krijg daar de indruk van dat hij het helemaal niet waardeert om naar buiten te gaan. Op de camping vind hij de tuin wel leuk. Ook had ik niet de indruk dat hij er een hekel aan had om in het bos te lopen. Wel hangt hij dan vreselijk aan Kira, maar dat doet hij thuis ook als ze buiten zijn. Als Kira er niet bij is dan wijkt hij niet van mijn zijde. Zelfstandig kun je hem daardoor niet noemen. Dat heeft wel een aantal voordelen, maar ook een paar nadelen zoals het slecht alleen thuis zijn.

Ik leer wel weer van Terry. Dat had ik me Binky ook. Van Binky heb ik toen de tijd ontzettend veel geleerd over probleemgedrag, maar Terry reageert toch weer anders. Geen enkele hond is het zelfde. Dat is duidelijk, maar dat ik bij Terry zo weinig vooruitgang boek knaagt wel aan me.

De GT is even op vakantie. Over een paar dagen stuur ik haar weer een mailtje over de vooruitgang voor zo ver die er is. Ik zit nu dicht bij opgeven en gewoon accepteren dat Terry zo is. Ik heb geen zin meer in de eindeloze strijd die ik met Binky heb gehad. Ook met Terry lijkt het er op dat ik er niet uit kom. Dat hij niet met andere honden kan is vervelend, maar niet onmogelijk om mee te leven. Het alleen thuis zijn bezorgt mij wel veel stress. Ik kan niet langer als 3 uur weg zijn en dan nog heb ik geen garantie op een droog huis. Het slopen van de gang is nu geloof ik wel voorbij, maar het blijft knagen dat Terry zich niet prettig voelt met alleen zijn en ik voel me opgesloten. Ik ben niet het type dat veel uit huis wil zijn, maar uit eten kan niet zonder dat ik op hete kolen zit. 1 keer per jaar gaan we met het gezin uit eten om de verjaardag van mijn vader te herdenken. Dus geen oppas en dat zit niet lekker kan ik je zeggen.

De paar andere keren in het jaar dat we uit eten gaan gaan we naar de Mac en dan kunnen ze mee.

Ik ga met Kira verder trainen en op die avonden moet ik een oppas hebben voor Terry. Ik heb alleen mijn moeder als oppas en als die niet kan dan kan ik niet naar training omdat Terry niet alleen kan zijn. Meenemen kan ook niet. Langs de kant van het veld kan hij namelijk ook niet in stilte toe kijken en ik wil hem ook niet door de stress van de aanwezigheid van andere honden laten gaan.

Terry is pas 2. Hij kan nog 10+ jaren mee. Momenteel benauwd me dat weer even. 10+ jaar opgesloten in huis. Ik hoop dat ik die gedachte snel weer kwijt ben. En dan ook nog de gedachte van als Kira weg valt, wat dan? Terry kan niet zonder Kira en als Kira wegvalt zal hij helemaal aan mij vast geplakt zitten. Een nieuwe hond erbij zetten geeft geen garantie dat hij daar ook zo'n sterke band mee op gaat bouwen als met Kira dat hij dan samen met de nieuwe hond alleen thuis zal kunnen zijn. Ik weet dat dat nog wel heel lang kan duren voordat die situatie zich aan zal dienen, maar momenteel piekeren we daar wel over. Ik zie op dit moment ook niet meer wat ik wel heb wat ik leuk vind aan dit duo. Weer even jammer voor mij.

Nou ja, morgen weer een dag.

grt Manja

Kan het zijn dat hij plast in huis omdat hij vind dat er dan te weinig geur (vertrouwd) van hem is? 

Ik snap dat een plas van hem late liggen verre van fris is. Maar misschien een papiertje met zijn geur (plas) laten liggen als je weg gaat of iets dergelijks? Ook niet fris, maar misschien kan je dan weer wat dingen afvinken....

Misschien een stom idee hoor, maar probeer ook maar iets mee te denken. 

Knap dat je nog steeds vol houdt.

Het is idd niet makkelijk, de voorstelling die je had, hoe je die steeds meer bij moest stellen, de toekomst, toch denk ik niet dat die toekomst er perse somber moet uitzien,

je gaat graag naar buiten maar voor Terry hoeft het eigenlijk niet aangezien het te spannend voor hem is. Het zegt genoeg dat hij wegkruipt als hij weet dat er een wandeling aankomt. En toch lijkt hij het buiten zonder prikkels zoals in de tuin op de camping wel heel fijn te vinden en zich te kunnen ontspannen. Dat is een punt wat wel iets zegt nl dat de wandelingen anders moeten, korter misschien en ergens waar je andere honden op ruime afstand ziet en uit de weg kan gaan. Eerst maar rust in de wandelingen brengen en hem leren dat wandelen ook leuk en ontspannen kan zijn.

Laat je hem weleens aan de lange lijn (waar het kan uiteraard) zelf de weg bepalen? Dat is ook heel goed zowel voor de ontspanning als voor de zelfstandigheid.

Wat ik zou doen is zoals je al zegt, stoppen met strijd, probeer hem idd eerst maar ontspannen mee de lift in te krijgen ipv commado s erbij te gebruiken, doen alsof het heel gewoon en leuk is en niet teveel geoefen of belonen als hij ontspannen is, dat kan ook weer spanning geven. 

En bepaalde dingen voor het moment (of langer, misschien zelfs altijd) gewoon accepteren. Er is blijkbaar geen andere weg.

Is het mogelijk om de benchtraining gewoon even te laten, ik denk dat je een andere manier moet vinden om het zelfstandiger te laten worden, hersenwerk bijvoorbeeld kan veel doen voor honden als Terry. Het is goed voor vele problemen

http://www.hersenwerkvoorhonden.nl/Watis/

Het alleen zijn is dus nog steeds een flink probleem, een goede oppas die echt verstand heeft van honden als Terry  zou wel heel fijn zijn. Niet alleen voor hem maar ook voor jouw ontspanning.

Je bent zeker niet de enige die een hond heeft met verlatingsangst, misschien brengt dit artikeltje wat steun en ideeen

http://www.whole-dog-journal.com/issues/15_9/features/Severe-Canine-Separation-Anxiety_20605-1.html

Er is hier een topic over BAT en een topic over ABC training misschien is dat ook iets voor jullie.

Misschien (ik denk zelf zeker) is fietsen en met balletjes gooien ook nog teveel opwinding voor Terry?

@ Jessica, het zou een idee kunnen zijn, maar hij plast niet elke dag. Voor morgen zal ik een puppymat neerleggen onder de tafelpoot. Als hij daar dan plast heb ik nog een vrij hygiënische lap met urine die niet doorlekt.

@ Dobry, De BAT training spreekt met heel erg aan, maar wordt niet in de buurt gegeven. Ook ABC training lijkt me heel interessant, maar ook dit wordt niet in de buurt gegeven.

Wel wil ik gaan speuren met Terry en samen met mijn moeder en Kira. Dat kan met z'n 2en dus verder geen andere honden erbij.

Balletje gooien op het veld is iets waar hij dol op is. Dat wil ik hem dan niet afpakken. De bal als beloning voor het negeren van een andere hond werkt niet zoals ik gehoopt had. Als de spanning te hoog is laat hij de bal gaan. Als ik ga gooien met de bal tijdens de wandeling gaat hij er vaak niet achteraan. Hij had al heel snel in de gaten dat er dan iets aan de hand was. Hij is echt niet dom.

Het fietsen is ook meer voor Kira. Wel staan ze met z'n 2en te joelen vlak voor het vertrek. Terry alleen naast de fiets heb ik ook weleens gedaan. Dan vindt hij er niks aan. Hij volgt gewoon Kira's voorbeeld. Eerst ging ik dan door het park en liet daar dan de honden los mee lopen. Omdat Terry dan toch nog weleens in een schermutseling terecht kwam doe ik dit niet meer.

Overdag ben ik op mezelf aangewezen. Ik heb dan niemand die op de honden kan passen. In de avond kan mijn moeder meestal wel oppassen en kan ik met Kira naar cursus. 21 november heb ik examen met Kira. Ik heb voor Terry mijn moeder kunnen strikken op die ochtend. Als zij niet had gekund had ik geen examen kunnen doen.

Ik heb geen partner of vrienden dus houdt het verder op.

Hoe anderen mensen het oplossen weet ik niet.

Ik zou graag een workshop TTouch willen doen met Terry. Ik denk dat we daar allebei wat aan kunnen hebben. Momenteel kan ik me er niet goed op concentreren en Terry laat ook veel dingen niet toe. Ik zou dan wat tips kunnen krijgen hoe ik hem kan leren ontspannen en ook meer vertrouwen in mij te krijgen.

Ik ben momenteel weer wat opgejaagd en chaotisch. Daar kan hij ook weer onrustig van zijn.

Hersenwerk is heel interssant, maar zit dan weer met 2 honden tegelijkertijd die niet veel zelfbeheersing hebben. Ook dit wil ik ze graag leren, maar weet niet hoe.

Ik heb dit jaar dat boek gekregen met al die zelfgemaakte hondenspelletjes erin. Daar heb ik ook wat leuke dingen uit gehaald. Ze vinden vooral de sloopspelletjes erg leuk. Ze krijgen ook sloopspelletjes als ze alleen thuis blijven. Ik kom dus altijd in een ravage thuis. Dat is dan wel geplande ravage, maar alsnog een ravage. Dan ook minstens 2 keer per week een plas en dan vliegt mijn goede hoop weer even het raam uit. Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar na 2 jaar is het een beetje op. Ik moet het niet zo hoog opnemen, maar mijn emmertje loopt ook regelmatig over.

Ik zit af en toe ook te denken om naar MG in Lelystad te gaan, maar dat is echt heel duur en dan is er nog geen garantie dat het daarna beter gaat.

Ik zal eens kijken naar de links die je hebt gegeven. Misschien heb ik er wat aan.

grt Manja

Ik heb de links bekeken. Dat van hersenwerk wist ik al. Die van verlatingangst kende ik niet, maar jemig wat een toewijding voor die hond.

Het gevoel wat zij beschrijft ken ik ook, maar gelukkig is het bij Terry niet zo ernstig. Terry neemt met plezier de kong of sloopspeeltjes aan en gaat daar eerst mee aan de slag. Het plassen komt vrijwel direct nadat de speeltjes op en leeg zijn. Dan zijn we een half uur verder.

De lange wandeling lopen ze aan de flexilijn en mogen ze regels zelf bepalen welke kant we op gaan. Terry kiest dan altijd voor dezelfde route en Kira wil graag naar het loslooppaadje langs de sloten. Daar gaat ze dan jagen op de watervogels. Soms ga ik daar nog wel heen, maar vermijd dan het laatste stuk waar de meeste vogels zitten zodat ze niet kan jagen. Ik wil niet dat ze succes heeft met jagen. Kira gaat het water niet in, maar Terry wel en Terry gaat dan met Kira mee en ze gaan dan ook uit zicht. Dat wil ik niet dus ga ik de andere kant op zodat ze niet bij me weg gaan.

Vandaag weer een bekend reutje begroet en dit ging gewoon prima. Terwijl hij vorige week snapte naar hem. Wel stond er toen spanning op de lijn en nu niet. Scheelt echt een hele hoop.

Ik denk dat ik vandaag op het veldje wat ga oefenen. Even de hersentjes laten werken.

grt Manja

Weer een weekje verder en de afgelopen 5 dagen gaat het aardig. Het is in huis droog en ook het zien van andere honden gaat steeds beter. Ik ontwijk zo veel mogelijk op een ontspannen manier. Zodra ik gespannen raak en dus de lijn strak trek krijg ik gelijk een zoek reactie van Terry. Als ik het luchtig hou zelfs al heeft hi de andere hond gezien gaat het een stuk beter. Zijn aartsvijanden uiteraard niet, want dan gaat hij op zeer grote afstand al uit zijn stekker, maar dat kan ik begrijpen en accepteren. Hij hoeft niet met de hele wereld door 1 deur te kunnen, maar iets minder heftig reageren mag ook wel. Op de lange termijn zal dat ook wel gaan lukken, maar nu nog even niet. Ik ben al heel blij dat hij honden die hem negeren of zich rustig gedragen kan zien zonder volledig van het padje te raken. Frontaal passeren doen we voorlopig nog even niet. Daar moet minstens nog 20 meter tussen zitten. Ik wissel de bal af met koekjes en dit gaat me steeds beter af. Ik kan nu goed inschatten of een koekje voldoende is en aangenomen wordt of dat hij even de bal nodig heeft of zelfs met de bal niet blij te maken is. Een vrolijk 'goed zo' en enthousiast weg halen uit de gespannen situatie is soms het enige wat ik kan doen. Uiteraard moet hij dan wel stil zijn. Als hij toch uitvalt snel weghalen uit de situatie en iets mompelen van 'niet nodig' werkt dan vaak alsnog om hem stil te krijgen.

In plaats van elke dag een lange wandeling gaan we nu naar het veldje om balletje te gooien of wat te trainen en balletje te gooien. Met balletje gooien kan hij zelfs honden die langs het hek lopen negeren. Terry is enthousiast als ik de train spullen pak en de jachtlijntjes in mijn handen heb. Dan staat hij te stuiteren van blijdschap om naar buiten te gaan. Pak ik Kira d'r tuig en zijn halsband dan gaat hij de bench in. Hij blijft liever veilig thuis dan. Af en toe wil ik toch even flink de benen strekken, maar loop dan wel bekende routes en blijf andere honden zo veel mogelijk ontwijken in de hoop zo de wandelingen zo relaxt mogelijk te houden voor hem.

Ik wil binnenkort toch eens gaan kijken voor privéles speuren samen met moeders en Kira om Terry toch een beetje uit te dagen en zelfstandiger te maken. Er komen verder geen andere honden bij kijken dus moet dat kunnen. Verder zal ik Terry niet lastig meer gaan vallen met groepslessen. Dat werkt gewoon niet en zal zeer waarschijnlijk nooit gaan werken bij hem.

Ik zal mijn drang om op cursus te zitten met hond dus op Kira moeten richten. Kira vindt gehoorzaamheid echter niet zo denderend. Ze doet het wel, maar zeker met los volgen zie je duidelijk dat ze er geen plezier in heeft. Na het examen van aanstaande zaterdag gaan we dus ook niet verder met gehoorzaamheid. Ik wil met haar de cursus sport en spel met haar gaan doen hierna. Eens kijken of dat haar meer aanspreekt en in januari wil ik weer naar behendigheid met haar. Ook dat vindt ze namelijk erg leuk en ik ook. Daar kan ik dus nog wel mijn ei in kwijt. Daarnaast vindt Kira Treibball ook leuk en ook Speuren vond ze erg leuk. Frisbee liever alleen nog onder deskundige begeleiding. Ik wil niet dat ze zich opnieuw blesseert. Dat is alleen maar in Den Haag te vinden en de tijd is niet erg handig. 19 uur aanwezig zijn in Den Haag vanuit Zoetermeer gaat het niet makkelijk worden.

Ik heb in ieder geval keuze genoeg om mijn week te vullen met leuke dingen samen met Kira.

We gaan stug door met oefenen met Terry om zowel voor mezelf als voor Terry het dagelijks leven aangenamer te maken. Naast de problemen met alleen zijn en andere honden zijn er nog wat andere puntjes van aandacht zoals gedrag naar visite, begroeten van mijn moeder bij thuiskomst, jagen, stelen van voedsel als ze de kans krijgen en erg opdringerig naar mijn moeder zijn als we op de bank eten met een bord op schoot.

Ook Kira kan hier nog wel wat opvoeding aan gebruiken. En bij Kira zit ik natuurlijk ook nog met het feit dat ze nogal makkelijk over het hek springt van onze tuin op de camping. Ze heeft 3 motivaties om over het hek te springen, jagen op katten/konijnen, de bekende buurman waar ze helemaal dol op is en als ik met Terry weg ga en haar achter laat.

Hier heb ik dus ook nog wel wat werk aan. Ik hoef me dus niet te vervelen.

grt Manja

Wat ik me vandaag nou weer meemaak!

Vanmorgen heerlijk balletje gooien met de honden op het veldje begin Terry ineens te piepen en steun zoeken bij mij met bal in zijn bekkie. Hij laat de bal vallen en duikt piepend naar zijn buik om zijn pielemans te besnuffelen en pakt daarna de bal weer op. Oortjes in zijn nek, bibberen en piepen. Ik gekeken wat er was. Hij liep niet mank en als ik de bal weggooide ging hij er ook gewoon achteraan en als ik hem even met rust liet dan weer piepen met lage oortjes en tegen me op staan en elke keer weer naar die pielemuis kijken. Drammen bij het hek en weer naar mij rennen en opstaan. Ik de beestjes aangelijnd en ballen afgenomen en richting huis. Terry duikt buiten het hek het gras in en daar kwam dan de reden voor zijn gedrag. Een lekker ruikend en smakend polletje gras. Terry klapperen met zijn tandjes even een plas over het lekkere luchtje en dan naar binnen met ze. Terry had last van zijn hormoontjes. Kira uiteraard de Sjaak wat betreft afreageren van de hormoonprikkels. Toen de rust was wedergekeerd ben ik vertrokken naar mijn werk. Ik kom 3 uur later weer thuis een plas tegen de salontafelpoot. Tja, met die lekkere loopse teven luchtjes in de buurt kan ik daar nog wel bij inkomen.

Ik begonnen met het schoonmaken van de duiven zit Terry ineens piepend achter me. Oortjes laag, zowat in me kruipen en bibberen. Omdat hij dit even vol hield, maar even snel naar buiten en jawel, een superplas. Hij had dus hoge nood en gaf dit netjes aan. Ik helemaal trots dat hij dit aangaf, maar waar sloeg dan die plas op tegen mijn tafelpoot?

Ik snap er nu nog minder van. Hij geeft hoge nood netjes aan, maar heeft er geen enkel probleem mee om in mijn afwezigheid tegen mijn salontafel aan te pissen. Zal ik die hond ooit gaan begrijpen?

grt Manja

of wij mensen ooit honden helemaal gaan begrijpen?

ik zou me kunnen voorstellen dat het plassen nog een reaktie is op de spanning van de middag icm zijn verlatingsangst en de lekkere geurtjes?

Had hij bij het uitlaten wel geplast vantevoren of was hij dat "vergeten" toen hij al die lekkere geurtjes rook?