Een kijkje in het leven van onze 17 jarige hondjes Speedy en Tessa

Wensen voor een rustige nacht. 

Ik kan me je gevoel goed voorstellen.  Dus nog maar eens aan deze gedacht :

Bedankt allemaal voor de reacties!

Mooi gezegd Coby & Wanda en ook de mooie wise quote van Kylie: heel fijn om te lezen!

Gastinnetje: ik herken het gevoel als je weggaat. Met hondjes van de dag heb je geen zekerheid meer en kan alles veranderd zijn als je weer thuis komt. Gelukkig is Lady er ook nog!

Ik heb het elke ochtend als ik beneden kom: zijn ze er nog? Vooral als Tessa heeft doorgeslapen in de nacht (wat niet zo vaak meer voorkomt).

Gisteren gemaakt, onvoorwaardelijke zussenliefde.

Vertedering en verdriet vastgelegd in 1 foto.

Zo verknocht aan elkaar en zoals je zegt: onvoorwaardelijke zussenliefde. Mooie foto!!

Wat mooi om te zien,hoe ze bij elkaar liggen.Zo aandoenlijk,zo schattig.

Wat een mooie foto.

Ahhh ze zijn zo lief samen!! 

Wat een mooie foto!  Dan mag je nog verdriet hebben omdat het minder en minder goed gaat en omdat je aan afscheid nemen denkt.  Maar het zijn toch echt wel gelukzakjes hoor. :-)

Hoi,hoe gaat het ondertussen met je 2 meisjes,ik denk geregeld aan jullie,groetjes.

Wat lief, dankjewel!

De dames blijven stabiel, al is Tessa erg onrustig de laatste tijd en dan vooral 's nachts of in de ochtend rond half 5. Overdag slaapt ze wel.

We grappen weleens dat we haar dan ook wakker gaan maken, maar dat doen we natuurlijk niet. We houden de moed erin.

Het was wel te verwachten dat Tessa onrustig zou gaan worden in haar ouderdom, ze is altijd al een heftig en onrustig hondje geweest. Maar tegelijkertijd ook weer zo aandoenlijk met die zeehondenoogjes en dat kleine minilijfje!

Was ook benieuwd. ... fijn te horen dat het nog goed gaat. 

Ik ben bang. Gisteravond had Speedy last van uitval. Ze liep buiten en ineens zakte ze voorover, ik ben me rot geschrokken. Binnen had ze het weer.

Nu is ze stabiel, maar we zijn wel extra waakzaam. Zo voel je weer extra hoe het hondjes van de dag zijn.

Afgelopen week had ik 2 hele lange knuffelmomenten met Speedy. Ze is wel heel rustig, maar houdt niet van heel lang knuffelen. Afgelopen week dus wel.

Ik kon mijn armen helemaal om haar heen slaan en ze bleef heel lang bij me zitten.

Zou ze wat extra steun zoeken? Zou ze voelen wat komen gaat? Is het afscheid nemen?

Pfff, hoe dankbaar ik ook ben dat ze zo oud hebben mogen worden: ouderdom is ook alles verwoestend. Het heeft zoveel van ze afgenomen en leven met zulke oude hondjes is mentaal slopend.

Door momenten als gisteren leven we in pure angst voor wat komen gaat.

Ik leef zo met jullie mee, angst, liefde, bewondering eigenlijk alles gaat 

door je heen in deze periode. Genieten van lang knuffelen met een hondje die dat normaal niet doet, maar tegelijkertijd angst omdat ze dat normaal niet doet. Het is mentaal heel zwaar, genieten van de hondjes maar ook beseffen dat het hun laatste periode is en dus ook al aan het voorbereiden op het afscheid nemen. En elke keer de schrik als er iets gebeurt, het grijpt heel diep in. Ik wens jullie heel veel kracht en liefde .

Ja, dat leven tussen hoop en vrees is inderdaad slopend.....Dit is de moeilijkste tijd.

Wanneer is het genoeg? Niemand dan jullie zelf kan die vraag beantwoorden.....hoewel stoppen met eten en grote onrust wel duidelijke signalen zijn( dat is nu nog niet zo toch?)

Je hoopt dat ze rustig in hun slaap heengaan, maar dat is niet elk bejaard hondje gegund. 

Wel heel fijn dat je nog uitgebreid hebt mogen knuffelen met Speedy, ze verandert dus duidelijk. Zeker denk ik dat ze troost en warmte en bevestiging zoekt.......

En zo geven jullie elkaar nog heel belangrijke kwaliteits momenten...

Ik snap dat je dankbaar bent voor deze leeftijd maar snap de angst heel goed. Ik wist dat Raffi zou overlijden en dat ik niet lang meer had. Ze heeft het bijna een maand nog volgehouden. Een mooie maand maar Ooh zo slopend. Want je weet het gaat komen waar je zo verschrikkelijk bang voor bent..... sterkte en dikke knuffel xxx

Het voelt of we als gezin, met Speedy en Tessa naast ons, langs de rand van de afgrond lopen en onze hondenmeisjes elk moment de diepte in kunnen storten.

Het is spannend de komende tijd.
Jullie ( en wij allemaal ) hopen dat ze nog lang bij jullie mogen blijven.....
Maar toch weet je diep van binnen dat de dag eraan komt......

Ach wat erg toch hè. Heel moeilijk hoor.... sterkte

Gedachten bij jullie, Speedy en Tessa....

Het is moeilijk. Maar probeer het niet als een afgrond te zien.....

Ze gaan op een zeker moment over naar de regenboogbrug en daarmee komt een eind aan een tastbaar leven.

Maar tot op zekere hoogte zal het ook een bevrijding zijn, een los van ongemak en pijn en onrust.....En dat geldt dan ook voor jullie; de rest van het gezin.

Een einde van een tastbaar leven ja. Maar deze dametjes zullen voor altijd en eeuwig in jullie herinneringen en gedachtes zijn; en daarmee zullen ze voortleven....

Ik kan me zo voorstellen,hoe jullie je nu voelen,de angst voor wat komen gaat.Elke dag,elk uur weet je dat het kan gebeuren.Maar ze hebben bij jullie een heel mooi,liefdevol leven gehad.Wat jullie,en vooral jij voor ze hebt gedaan,ze hebben de liefde echt wel gevoeld.Probeer nog echt van ze te genieten,nu het nog kan.Ik zie het helemaal voor me,die 2 tengere,breekbare en kleine meisjes.Ik zelf houd me ook vast aan de regenboogbrug en hoop dat ik mijn lieverd eens terug zal zien.Sterkte.

Ben ook in gedachten steeds bij deze 2 lieverds... raar wat ene forum met iemand kan doen. Geniet van elk moment dat je met hun hebt... 't is de mooiste les die het leven je kan geven..

Moeilijk voor jou hoor.  Ongerust bij elke verandering en toch weten dat het moeten loslaten er elk moment in kan zitten.  Met één hondje kun je nog denken, "als ik zie dat het te zwaar wordt dan laat ik haar gaan"...

Maar met 2 zusjes die altijd samen waren ga je hopen dat het ene het andere niet te lang "overleeft".  En wordt inslapen een nog moeilijkere beslissing. ( Zeker omdat je partner daar nog minder vlug toe zou beslissen.)

Het zich moedwillig afzonderen, bang en onrustig zijn, niet meer eten... heb ik echter ook nog niet gelezen in je topic.  Vermits jullie niet dwangvoeren is het denk ik wel duidelijk dat je hondjes er nog niet aan toe zijn zich te laten gaan.  En wij weten ook zo weinig.  Je leest soms over oudere mensen, onafscheidelijke koppels, die in heel korte tijd na elkaar overlijden...  Of ook net dat de ander nog lang verderleeft met de mooie herinneringen...  Hoe zou het voor de hondjes zijn, zusjes die hun hele leven samen waren.  We hebben er maar het gissen naar.

En je hebt niet alles in de hand, kunt niet dag en nacht naast hen waken.  Misschien is vandaag hun laatste dag, maar het kan ook dat ze er over een aantal maanden nog zijn.  Dus als er iets gebeurt dan zul je je erbij moeten neerleggen en toch gelukkig zijn om het mooie leventje dat ze zolang samen mochten hebben.

Bedankt allemaal voor de lieve reacties!

Het is wat ik eerder al aangaf: ik vrees hun einde en ik kijk er naar uit. Coby & Wanda, ik hoop voor onze dames dat ze spoedig verlost zullen zijn van hun geteisterde lijfjes en ik gun ze hun rust, maar inderdaad Kylie: de dames zijn nog niet bereid en baas Kluif ook nog niet.

Het is meer de onzekerheid op dit moment wat wanneer komen gaat. Dat maakt dat het voelt of we langs die afgrond lopen, je weet dat het komt maar op welk punt?

Ik zal het weer proberen los te laten, maar telkens als er met de dames iets is komt die afgrond weer in beeld.

Rianne: ik denk ook dat de honden voelen dat we van ze houden, maar konden ze maar tegen ons praten. Dan wisten we zeker hoe ze zich voelen. Ik troost me ook met de regenboogbrug en als Speedy of Tessa eerst zal gaan zal ze wachten op haar zusje en kunnen ze weer samen zijn.

Dankbaarheid staat hier bovenaan tesamen met de koestering van onze dames.

Bevrijdingsdag......Maar de dames bepalen zelf wanneer dat is.....

En je kunt niet veel meer dan:

Toekijken, koesteren, inschatten, verwennen, bang zijn, vrees en onzekerheid voelen.....

Sterkte, heel veel ervan.

Geef een voorzichtige knuffel aan de bejaarden en plaats nog eens zo'n veel te schattige foto van als ze allebei in hun mandje liggen, lekker tegen elkaar aan......

Ach wat schrijf en vertaal je alles steeds heel mooi.

En natuurlijk wil je ze niet kwijt maar je verstand verteld anders.

Je weet dat de tijd van loslaten er aan komt en die tijd heet ook een

beetje angst want hoe zou het zijn zonder ze?

Hier sta ik ook iedere ochtend met knikkende knietjes  op de trap met wat ik aan zal treffen maar gelukkig is hij nog wel een fier hondje maar ik weet net als jij dat de jaren tellen

Ik ben er gelukkig weer wat rustiger onder, soms wordt het me echt teveel om ze zo te zien. Maar onze meisjes leven op pure wilskracht, dat heeft ze zover gebracht en houdt ze in leven.

Hier nog een foto van de besjes, samen slapen in de mand.

Dankjewel! Het is elke dag weer spannend, Tessa laat altijd wel van zich horen en dan weet ik dat het met haar goed zit.

Speedy blaft niet meer en leeft in stilte. Ik kijk dus altijd eerst of het met Speedy allemaal nog goed gaat.

Nou.. Lady  heeft mij deze week echt ontzettend laten schrikken. Hoe de ochtend normaal verloopt is.. Ik kom als eerste beneden Lady ligt in haar mandje te slapen, of op het kussen wat er naast ligt.. (afhankelijk van waar mevrouw perongeluk geplast heeft, want daar wil ze uiteraard NIET meer slapen). Maar ik kwam dus beneden en allebei de slaapplekjes waren leeg, maar ook droog/schoon. Ik schrok me een ongeluk ik dacht ohh god het zal wel afgelopen zijn. Ze zal wel ergens liggen, ernstig ziek of erger... alleen in een hoekje.

Ik kon haar ook niet zomaar vinden.. En het had de dag ervoor hevig geregend waardoor mijn jas nog op de stoel hing omdat hij moest drogen. Obi loopt er altijd zo kort langs dat hij wel eens op de grond valt. En dat was dus gebeurt... en wie lag er achter de stoelen op mijn gewatteerde jas? JUIST ja.. Lady. Ze lag prinsheerlijk te slapen... Ik moet zeggen je hart smelt en je springt zowat in de lucht als je dat dan ziet. Ik heb haar snel opgepakt en in haar mandje gezet... Ik denk dat ze zich vergist had. M'n hele jas was warm van der bips toen ik hem 5min later aan had tijdens de wandeling met Obi. 

Ja, zo kun je vreselijk schrikken en aan het zoeken komen!

Je had wel fijn een voorverwarmde jas , dat heeft niet iedereen .

Ik ben eens vreselijk geschrokken toen Puck 's ochtends niet wakker wou worden. Ze ligt altijd bij mij op bed, ik nog half in slaap (5.30u) wil Puck wakker maken om te wandelen maar ze reageerde niet. Ze sliep zo vreselijk vast dat ze eerst nog niet eens wakker werd toen ik haar op beurde! Toen was ik ook vreselijk geschrokken en dacht eerst dat ze dood was (wel ineens goed wakker), gelukkig kwam ze iets later dat ik haar op beurde wel tot leven .

Haar eerst maar eens vreselijk geknuffeld en daarna lekker gewandeld.