Een kijkje in het leven van onze 17 jarige hondjes Speedy en Tessa

Heel mooi en word zeker een blikvanger van 2 prachtige dametjes.

We hebben onze blikvanger binnen staan, als de juiste versie komt kunnen we hem buiten ophangen.

Baas kluif was wel heel blij met zijn kado, maar moest ook huilen.

Het gedicht kon hij niet meer hardop voorlezen, onze middelste nam het van hem over.

Het is ook zo dubbel.

Je ziet een prachtige foto van je honden, maar ziet ook de ogen die ze nu niet meer hebben en hoe goed ze toen nog waren.

Ik ben destijds net op tijd geweest met die fotosessie, daarna sloop de ouderdom in het leven van onze dames.

Heel mooi dat je dat hebt.

Ik was dus te laat, realiseerde ik me van de week.

Ik heb niet 1 foto van mij met mijn vier meiden.

Vorig jaar ging Vera, nu krijgt Lexi donderdag een riskante operatie.

Nu baal ik dat ik niet een mooie foto heb van mij met allemaal.

Leve fotoshop hoop ik straks.

Maar wat een mooi kado. En natuurlijk hou je het dan niet droog.

Natuurlijk is het dubbel.

Maar het is wel heel mooi dat jullie precies op tijd waren.

Tessa was eind 2010  bijna bezweken aan een besmette tekenbeet, we dachten allemaal dat ze dood zou gaan. Toen ze wonder boven wonder beter werd en onze meiden samen mochten blijven wilde ik ze graag samen laten fotograferen. Thuis lukte dat voor geen meter, ze zaten nooit een tel stil en ik heb heeeel veel foto's gemaakt (bijna allemaal mislukt of een leeg beeld), haha.

De fotoshoot in 2011 zelf was eerst een ramp: ook daar bleven ze totaal niet stil zitten. Uiteindelijk hebben we ze op een kussen op een tafel gezet en pas toen lukte het. Het was echt een hele klus, maar stuk voor stuk zijn het prachtfoto's geworden.

Je ziet hun ziel door hun oogjes heen.

Als dat met Tessa niet gebeurd was had ik langer gewacht en was het voor ons mischien ook te laat geweest.

Maar inderdaad: we hebben ook altijd fotoshop bij de hand gelukkig!

ps: sterkte voor Lexi en jou donderdag!!

 Ah gossie baas kluif... 

Wat verdrietig.. maar tegelijkertijd ook wel mooi. Heel verdrietig vind ik dat... dat ouder worden vind dat heel moeilijk. Voor jaren leek het alsof Lady onbreekbaar was. Niet ouder werd, altijd haar sterke dappere zelf was. Een soort superheldinnetje. Zo zagen we haar hier ook. En zo sprak mijn broer ook altijd over haar. Ze was zo'n mooi sterk hondje. Het valt nu niet mee om haar anders te herinneren dan hoe je haar op het einde kende. Hier went het nog steeds niet dat Lady er niet is eigenlijk.. Meende haar gisteren weer te horen. Maar dat kan dus gewoon niet... Meende haar zelfs ook te zien in m'n ooghoek in Obi's bench.. en keek automatisch echt meteen. (Obi heeft ook een dekbed in z'n bench liggen en de hoes was eraf dus zag ik wat wits in m'n ooghoek). En oh wat lag ze daar altijd graag want daar rook het fijn naar Obi. Raar is dat hoe je hersenen en gedrag zich zo aangepast hebben. Het is elke dag nog wennen als ik beneden kom en ze er niet is. 

Ik heb overigens van Lobbes een heel erg dik fotoboek laten printen, nadat hij overleed. Alle foto's die ik op dat moment had zijn erin terecht gekomen zelfs de min of meer mislukte en de foto's die mijn vader ooit genomen had en nog had. Ik heb zoo zitten huilen toen ik het maakte... de laatste foto erin is de laatste foto van hem die ik ooit gemaakt heb. De woensdag voor z'n dood.. ik herinner het me nog steeds alsof het deze week gebeurd is. Krijg elke keer kippenvel als ik de blik in z'n ogen zie op de foto. Elke keer als ik dat boek pak dan houd ik het niet droog... Toch is het fijn dat ik het boek nog heb. Uiteraard staat Lady er ook wel in omdat ze op sommige foto's gewoon erbij stond. Maar wat ik voor Lady ga doen weet ik nog niet... Misschien wel hetzelfde maar het is nu nog te vroeg ervoor. Moet er nog even over nadenken. Ik heb wel haar spulletjes al verzameld in een speciaal doosje. 

Ach ja, Lady jullie superheldinnetje. Wat is ze moedig geweest en wat een leuk hondje was ze toch. Ik kan het me zo goed voorstellen dat jullie haar enorm missen. Je bent helemaal op elkaar ingespeeld, alles is vertrouwd en ineens is ze weg en is alles anders.

Ging Lady op het laatst hard achteruit of had ze pijn?

Het was echt schrikken dat jullie Lady er ineens niet meer was, ik had het helemaal nog niet verwacht.

 Ongeveer 2 maanden voor haar dood voelde ze zich 's avonds niet lekker. En op een gegeven moment was ze kwijt. Ze had zich verstopt... Lag helemaal tegen de muur onder een bank tegen de geluidsbox aan. Met 3 man konden we haar niet vinden. Ik heb Obi moeten inschakelen en die had haar meteen gevonden. In dat weekend zijn we meteen naar de da geracet. Toen we daar kwamen bleek ze uitdrogingsverschijnselen te hebben. Da zei toen al dat ze op dat moment uitdrogingsverschijnselen had en hij dacht beginnend orgaanfalen. Maar zonder verder onderzoek blijft dat gissen. We dachten misschien een week en dat we weer bij de da zouden staan. Dat werdt uiteindelijk veel langer. Week voor der dood werdt ze ook ziek, buik helemaal opgezet. Ze piepte wat wat ze normaal nooit doet. Maar knapte wel weer op. Paar dagen erna was het weer raak.... Ze kon niet omhoog komen. Was in de stress want kon niet uit haar urine na een ongeluk. Ze was zo ongelukkig... Een lijdensweg we wilde niet meer wachten tot de volgende mokerslag zou komen. Ze is niet heel snel afgetakeld.. Wel teveel om haar nog een goed leven te kunnen realiseren we konden haar niet laten wegkwijnen.... Dat zou verschrikkelijk zijn geweest.

Wat bijzonder dat Obi haar heeft kunnen vinden. Wat is het dan uiteindelijk snel gegaan voor Lady. Zo lijken ze onoverwinnelijk, onsterfelijk bijna voor je gevoel. Dat heb ik nu met onze meisjes ook, maar ik weet er hoeft maar iets bij te komen en dan is het einde ook voor hen in zicht.

 Van dat verstoppen was ik eigenlijk het ergste geschrokken. Alsof ze ons niet wilde laten zien wat er was. Lady was geen hondje dat ooit zomaar zielig deed of zich afzonderde want juist zij was het middelpunt. Toen wist ik al dat het einde eraan zou komen, en zij zelf ook. Vanaf dat moment leek ze al meer verslagen ookal was ze fysiek weer wat opgeknapt. Maar je weet het niet... Hondje van mn baas was 20 geworden met een kwakkelende gezondheid. 

Hoe iss het nu met je twee dametjes? Hebben ze nog genoten van het zonnetje?

De zon is uitputtend voor ze. De dames gaan altijd maar even in de zon en dan weer naar binnen. Ze kunnen de warmte niet goed meer afvoeren en raken snel overhit.

Ach, jullie Lady die zich ineens afzonderde.. zo kan het dan toch heel snel gaan.

Voor onze dames hoop ik dat het einde er snel aan komt, elke dag is er een stukje meer achteruitgang. Je ziet het vooral in de kleine dingen.

Lichaamstaal die vervaagt, Tessa die niet meer om kan draaien in de mand, zichzelf niet meer schoonhouden, zichzelf niet meer op temperatuur kunnen houden buiten etc. etc.

Ik kan het me goed voorstellen dat iedereen oud wil worden, maar niemand het echt wil zijn.

Ik hoop niet dat ik nu schokkeer, provoceer of kwets... maar ik ga je de vraag toch stellen.

Je schrijft dat je hoopt dat het einde snel komt. Tessa kan zichzelf niet eens meer omdraaien, kan zichzelf niet op temperatuur houden. Ze ligt dus als een wrak in een pampertje ... maar toch wil je nog steeds niet ingrijpen??

Zoals ik je laatste reactie lees is het enkel nog moeite, moeite, en nog een moeite.

Neem het mij alsjeblieft niet al te kwalijk dat ik hier naar vraag.

Ik probeer gewoon te begrijpen voor wie, voor wat en waarom deze situatie zo in stand gehouden moet worden.

Nee hoor Suzan, ik begrijp je vraag en vind het niet erg dat je hem stelt.

Binnen kunnen ze zich wel op temperatuur houden, alleen buiten niet. Vandaar de jasjes bij kou en niet te lang buiten bij warmte.

Er zijn steeds meer dingen die ze niet kunnen, alleen 's avonds zijn ze in goede doen. En juist die momenten ziet baas kluif. Bij eten en drinken zit er nog steeds heel veel kracht in hun lijfjes, de wilskracht om te eten en drinken is enorm.

Het is geen eenduidend plaatje: aan de ene kant heeft de aftakeling keihard toegeslagen, aan de andere kant is er die enorme wilskracht van onze meiden.

Hierdoor sta ik met mijn rug tegen de muur. Ik wil wel ingrijpen, maar kan het nog niet.

Wat fijn dat je mijn vraag als van een onbekende en buitenstaander gewoon kunt handelen. Dankjewel daarvoor, dat waardeer ik.

Soms komt in dit soort slepende verhalen plots die ''waarom'' vraag opborrelen.

En jij, als hun moeder en baasje zijnde kunt als enige die vraag beantwoorden.

Jij kent ze.. jij kent de blikken in hun ogen.

Men spreekt wel eens over het vlammetje in de ogen dat dooft.. en dat het dan genoeg is.

Wellicht is dat moment nog niet aangebroken bij jullie.

Alleen jij kunt dat weten...

Hoi,ik kijk elke dag op het forum,vooral om te kijken hoe het met de 2 dametjes gaat.Altijd opluchting dat ze er nog zijn,maar bedenk me dan ook weer meteen hoe moeilijk het voor jouw gezin is,het niet willen verliezen maar ook hoe moeilijk het is om tessa en Speedy zo te zien aftakelen.Geniet nog van de goede momenten,knuffel ze zo vaak mogelijk.Ik begrijp dat je misschien wel zou willen ingrijpen maar dat je het nog niet kunt,doordat ze ook goede momenten hebben en geen pijn.Heel veel sterkte,jullie zijn super baasjes.Groetjes Rianne

Elke keer schrik ik als er meerdere reacties zijn in dit topic.

Maar goed ik lees......het wordt iedere dag moeilijker en ik begrijp het zo ontzettend goed. Ik voel met je mee

Dankjewel! Ik heb ook heel veel tijd gekregen om verschillende fases te doorlopen en dat helpt. Ik begrijp de reacties van mensen ook goed, dit is geen makkelijke tijd voor hond en baas.

Voor onze dames hoop ik dat het niet lang meer zal duren, maar als het aan hunzelf ligt willen ze nog wel bij ons blijven en van geen opgeven weten.

Ondertussen willen hun koppies nog wel, maar hun lijfjes minder en dat is vreselijk om te zien. Vooral omdat we weten hoe ze ooit waren in hun hoogtij dagen.

Ik sta in de startblokken om in te grijpen als dat nodig is, tot die tijd handel ik niet. Ik vertrouw erop dat ik gelijk in aktie zal komen mocht dat acuut nodig zijn. Dan trotseer ik alles, ook baas kluif en onze oudste zoon. Dan moet dat gewoon.

Dankjewel Rianne! Het is zo dubbel he?!! Daarom is het zo fijn dat liefde de grootste emotie is hier in ons huis en daar kun je op door. Knuffels en kusjes geven, nu zijn ze er nog. Straks kan dat niet meer, dat besef ik heel goed.

Nee hoor, niet schrikken, nog niets aan de hand. We hebben echt 2 powervrouwtjes die geven niet zomaar op: dat hebben ze wel bewezen!

Het is niet makkelijk, maar we moeten hier doorheen. Bedankt voor je reactie!

Het zijn sowieso echt 2 kanjers! Geef ze maar een lekker dikke knuffel en een kluif van baas kluif hihi. (Ik moet altijd lachen als ik die naam lees, erg herkenbaar hier loopt een baas koek rond haha).

Aankomende week wordt het trouwens extreem warm hoorde ik  net.... Dus dat zal weer even oppassen worden dan. 

Toen Lady het warm had vorige zomer legde ik haar voor de ventilator. Oh dat vond ze toch wel fijn was de enige plek waar ze lekker kon slapen. 

Ja,inderdaad het warme weer,daar zullen ze het moeilijk mee hebben,maar ook daar zal je extra je best voor doen om de meisjes,het zo aangenaam mogelijk te maken.Lekker in het badje om af te koelen.Ik weet nog wel,vorig jaar hadden we ook zo'n extreem heet weer,toen nog een koelhalsband gekocht ,dat hielp wel een beetje.Waaiers de hele dag en nacht aan.Toen wist ik nog van niks,de kleine klachtjes zoals moe en kort wandelen,wuifde ik weg,met van tja de warmte en zijn leeftijd.Soms zou je alles twee keer moeten kunnen doen.

Wat een moeilijke situatie, en aan de andere kant ook heel mooi dat je zo lang van je hondjes mag genieten.

Maarja inderdaad de lastigheid.. Wanneer is het genoeg.

Ik vind ze er (vooral voor hun leeftijd) prachtig uit zien. 

De dames hebben het, net als alle andere hoogbejaarden, zwaar.

De ventilator staat aan, de ramen zijn geblindeerd, ronde koelelementen liggen klaar (met fleece hoesje eroverheen) om in de mand erbij te leggen. Maar het valt niet mee.

Ze zijn sneller moe, Tessa heeft obstipatie en ik laat haar nu extra drinken. Dat haar nieren slecht zijn en nu dus extra vocht moeten verwerken is niet anders.

Ik laat ze nu niet naar buiten gaan, ze blijven binnen. 's Ochtends vroeg en 's avonds laat kan het wel even.

Baas kluif is erg onrustig en verdrietig, hij is bang dat de hitte ze teveel zal worden. Zelf ben ik (verstandelijk dan he) al een stuk verder, dus ik kan hem hierin tot steun zijn.

Hij beseft dat als ik het alleen voor het zeggen had, dat ik ze al had laten gaan. Maar zowel de bejaarde meisjes als baas kluif kunnen dit nog niet. Wellicht voelen onze meisjes dat ze nog niet kunnen gaan? Vooral Tessa zit graag bij baas kluif om te knuffelen, maar dan krijgt hij het weer te kwaad en zit huilend met dat kleine hondje op schoot.

Erg pijnlijk, maar wel heel puur.

Och veel sterkte hoor

Ja, nu met het warme weer extra zwaar, lekker koel binnen houden (Lexi ook, door haar operatie ook, die hou ik ook zo rustig mogelijk).

Arme baas Kluif, hij moet het toch gaan accepteren.

Rustig aan meis xxx

Ja,ze hebben het nu extra zwaar en ik begrijp het verdriet van baas kluif,wetende dat het elke dag de laatste kan zijn,heel veel sterkte.

Meestal gaan honden niet vanzelf dus zal je toch een keer de knoop moeten doorhakken.

 Nou dit vind ik een mindere reactie en waarom zouden de meisjes niet vanzelf gaan? We hebben het puur over ouderdom en niet over ziekte.

Mijn oude man heeft het ook moeilijk nu en maak dan ook ieder uur even zijn pootjes nat in een bakje. Het gekke is dat hij iedere keer zelf de zon weer opzoekt.

Veel succes met Speedy Tessa en Baas kluif

 Snap de reactie wel hoor. Maar ik heb het naast Lady ook al meegemaakt met onze jack russell. Sommige hondjes hebben zo'n sterk hart dat het pas stopt als zowat de hele rest van hun lijfjes gesloopt zijn. Daar kan veel pijn bij komen kijken. Zoiets als kanker vordert in een oud lichaam langzaam maar dat wil niet zeggen dat het niet ontzettend pijnlijk kan zijn, voordat gebeurd is. Van al onze honden heeft er maar 1 een "mooie" dood gehad. Gestorven in de slaap... Door ouderdom. En dat was een duitse herder. Ik heb altijd het idee dat kleine hondjes nog veel sterker zijn daarin. Zulke taaie rakkers sommigen.. Maar goed ieder moet zn eigen afweging daarin maken. Het is ook maar goed dat anderen het niet doen, je kent immers zelf je hond het beste. 

Ja Brutus van mij met zijn 19 jaar heeft het ook zwaar nu en hij is mager maar hij eet hij geniet nog van de aandacht. Ook hier iemand gehad die tegen mij zei..........laat dat beest inslapen hij ziet er toch niet meer uit,nou sorry ik heb daar geen begrip meer voor als mensen denken die hond is oud en krakkemikkig dus weg ermee. ik denk namelijk dat hij nog steeds wil hij rent nog voor zijn eten en kluifjes alleen heeft hij paniek als er niemand om hem heen is. Maar goed dat is aangepast hier en iedereen neemt de taak op zich omdat in goede banen te lijden.