Een kijkje in het leven van onze 17 jarige hondjes Speedy en Tessa

Ik heb met je te doen hoor.  Kan het me zo goed voorstellen hoe je je best doet... emotioneel heen en weer gesleurd wordt en dan voortdurend poetsen om het nog wat netjes te houden... 

Raad kan ik je niet geven en zeker al niet raad hoe je het met je man aanpakt.  Misschien moet hij toch gaan toegeven dat dit overdreven zwaar wordt.  Misschien wordt het tijd dat ze samen hun rust mogen vinden...  Ik kan het van op afstand niet zeggen, maar ik ben er zeker van dat jij het wel voelt en ziet.

Dit blijft niet duren, maar je hebt geen idee of het dagen of maanden zijn.  Wat zegt de DA ?  En is het nog te doen voor jou ?  Voor de hondjes ?

Ik hoop dat je zelf wat rust kunt vinden tussen alle beslommeringen door.  Een heel dikke knuffel en er brand een kaarsje... hier.  Geen speciale wens, maar wel de wens dat jullie vrede en rust krijgen .  Jij vooral, want je doet het toch allemaal maar... XXX

Ik ben het helemaal met je eens Anneke,laat die 2 lieverds vredig inslapen,hoe moeilijk jullie het dan ook weer krijgen.Maar nogmaals diep respect voor alles wat jullie voor ze hebben gedaan en nog doen.Ik begrijp dat het heel zwaar is.Heel veel sterkte.

Ach jee ook dat nog
De lichaampjes raken op hebben.niet veel verweer meer.

Ik hoop voor jullie en de hondjes dat ze vredig mogen gaan hoe moeilijk het ook.is.

Een dikke knuffel!

Och Kaatje, wat herkenbaar toch weer. De emotionele belasting is zo zwaar zeker als ze dan ook nog ziek worden. En toch als je ziet hoe ze strijden en volhouden en dankbaar zijn dan houd je het vol maar zwaar is het zeker, heel veel sterkte en kracht. Ik leef met jullie mee.

Niemand behalve jullie zelf kan zeggen wanneer hun leven lijden wordt ,diarree kan ontzettend uitputtend zijn vooral als ze al zo zwak is .

Heel veel sterkte .

Niet leuk :( sterkte en een aai voor de hondjes

pffff zo moeilijk

alleen jullie kunnen de balans afwegen

maar hoe dan ook ...je hebt het al goed gedaan

in dit stadium moet je je gevoel vertrouwen  wanneer het genoeg is geweest.

ik gun jullie een fijne zonnige dag samen...waar jullie nog even extra kunnen genieten van elkaar.

heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie

hé toch vervelend bericht, snap die "wanhoop" helemaal hadden wij ook, dat machteloos toekijken vraagt zoveel energie van je, boos dat je eigenlijk niks kan doen en dan het ergste niet weten wat er komt... 

alleen jullie weten wanneer dat moment er is, en wellicht de dames zelf. 

heel veel liefde en kracht vanuit deze kant, en de lieve meisjes een dikke knuffel 

Ik bedoel hiermee dat ik hoop dat ze uit zich zelf zachtjes inslapen,niet dat jij dat nu moet laten doen.Geniet nog van je 2 lieve meisjes.

 Dat hoopt mijn moeder ook voor onze 17-jarige Lady. Maar het ding is denk ik haar hart is zo sterk dat eerst alle andere lichaamsfuncties ontzettend slecht moeten zijn voor dat dat stopt. Cru gezegd. . wil je daar op wachten? Onze duitse herder had deze luxe ooit..maar onze andere honden heb ik allebei op verschrikkelijkere manieren zien gaan. Al dan niet met hulp van de dierenarts. Het is

moeilijk.. Ontzettend moeilijk al helemaal als je een meningsverschil erover hebt. Heb ik hier ook.... Mn ouders willen t beide niet. 

 Mijn man kan het ook niet een hond/kat laten euthaniseren,ik doe het vaak alleen. Mijn laatste kat die ik heb laten inslapen was supersterk,vel over been,lopen ging al slechter en op een ochtend wilde hij op de kattebak en ging zo hartverscheurend miauwen,diezelfde dag heb ik hem laten euthaniseren hij was 17 jaar maar op en ik was verdrietig maar opgelucht.

Wanneer je begint te denken aan euthanasie dan ben je eigenlijk al te laat.

Sommige huisdieren heb zo'n sterk hart en moet je soms een handje helpen. 

Ze hebben ons zoveel liefde gegeven dat ze het ook verdienen om ze te laten gaan als hun leven,lijden wordt.

Wat een hartverwarmende reacties, dank jullie daarvoor: dat doet een mens goed!!

Ondanks dat de hartjes, nieren, longen en lijfjes compleet versleten zijn en niet goed meer werken buffelen onze meisjes door. Ik heb daar enorm veel respect voor.

En dat zonder rollator....

Maar het breekt me op om ze zo te zien, het doet zo'n pijn. Als baas kluif vrij heeft van zijn werk begrijpt hij wat ik de hele dag zie. 's Avonds zijn ze namelijk actiever dan overdag en dan lijkt het of het redelijk met ze gaat.

Baas kluif is er ook heel erg mee bezig en ook met acceptatie. We gaan niet gelijk op in dit proces, maar hebben wel begrip voor elkaars standpunt. Er is gelukkig geen onbegrip. We praten veel en steunen elkaar.

Ik kan bijvoorbeeld al denken aan de toekomst, ooit hoop ik dat er na het heengaan van Speedy en Tessa weer hondenbeebs in ons leven mogen komen.

Dat is voor mij een lichtje in de duisternis die voor ons ligt. Baas kluif moet daar nog niet aan denken maar begrijpt me wel.

Ik zou ze nu het liefste willen laten gaan en direct de da willen bellen, maar de blik in hun oogjes is een hele vastberaden blik en daarin lezen we nog steeds dat ze willen leven. Het enige wat ik nu voor ze kan doen is ze verzorgen zo goed ik kan en laten voelen dat ze mogen gaan, dat ze hun geteisterde lijfje los mogen laten.

alle hondjes zouden toch minstens 100 moeten worden, wat is dat erg afscheid te nemen van je trouwste vriendinnetjes... 

je weet dat het er ooit van komt maar dat moment is altijd te vroeg. 

Als ik die mooie woorden steeds lees zou ik ze het liefste onder de neus duwen van mensen die na een paar jaar de hond weg doen omdat ze saai zijn geworden, geen pups meer en oud. 

zo zie je maar weer hoe speciaal de band tussen mens en dier kan zijn :).

Toen mijn hondje overleed snapte veel mensen niet dat je daar zo erg verdriet van kon hebben en nog steeds erover praten zonder tranen in mijn ogen lukt een jaar later nog steeds niet. Ik besloot al snel dat er toen weer plek was voor een nieuw familielid en 3 maanden later kozen we de zusjes uit, dat gat was zo groot dat kon niet door 1 hondje worden opgevuld :) Sommige vonden het vroeg sommige vreemd tja boeiend wij zijn er gelukkig mee. 

Zolang jullie gelukkig zijn met de keuze, de keuze uit jullie hart maken kan je nooit fout zitten! En super fijn dat jullie het samen kunnen zonder onenigheid dat scheelt ook veel stres.

Nou weer veel liefs en kracht vandaag een lekker zonnetje hopelijk kunnen de meiden er een beetje van genieten, en jij ook natuurlijk :) 

Ik snap heel goed hoe je je voelt. Bij ons ging het precies zo. Had Bren altijd bij mij op de kamer liggen, maar toen ze ouder werd wou ze s'nachts niet meer goed slapen. Had allemaal kranten op de grond gelegd op mijn slaapkamer omdat ze haar ontlasting niet goed meer kon ophouden, bijna elke nacht moest ik haar er boven houden omdat het zo snel ging, had zelfs het behang eronder zitten. En ja...ik was dan zó moe en best wel gefrustreerd terwijl dat beestje er helemaal niks aan kon doen. Ze poepte en plaste het hele huis onder, terwijl ik net had gedweild. Ze at ook niet meer normaal, ze gooide alles buiten haar bakje en ging dan er door heen lopen.. hele kamer zat er dan onder. Dit is heel lang door gegaan, was ook niet de reden dat wij haar hebben laten inslapen.. ik had ook liever dat ze zelf was gegaan en ik die beslissing niet voor haar hoeven te nemen, maar denk dat het aan de andere kant ook wel schrikken is als je hond zo opeens zo overleden is. Ben bang dat het straks bij jullie dezelfde kant op gaat als het bij ons ging, dat ze opeens omvallen en toevallen krijgen.. dat is zó naar om te zien, kan er nog wel emotioneel van worden. Achteraf hadden we haar veel eerder moeten laten inslapen, maar ik kon het gewoon niet. Onze hond ligt ook in de tuin, kistje was al gemaakt maar hebben we pas opgehaald toen het de dag was dat ze ingeslapen werd.. kon dat kistje anders echt niet zien. Hoop dat jullie nog even kunnen genieten van jullie meisjes ondanks dat het niet makkelijk is.

Als het leven een last wordt..

Sterke ruggen zich krommen, alle geluiden verstommen en de ogen het zonlicht niet meer binnenlaten..

Heel veel sterkte..

Het blijft lastig om om te gaan met deze situatie. Mischien als ik er later op terugkijk dat ik het te lang heb laten duren, ik weet het niet. Maar inderdaad: veel mensen begrijpen het niet.

Gisteren hadden we de verjaardag van onze jongste en een paar schrokken wel van onze dames. Maar ja, wij zien ze elke dag. Niet iedereen heeft er begrip voor dat we ze nog laten lopen, maar wij kunnen niet anders.

Tessa wilde zo graag bij de visite zijn, maar eigenlijk was ze heel moe. Uiteindelijk viel ze in slaap op schoot bij Baas kluif. Dat doet ze normaal nooit, maar ze kon de rust maar niet vinden.

We hadden taart en aardbei slof. Eigenlijk noemen we dat altijd Pineke slof (Pineke is mijn koosnaam voor Speedy). Toen ik voor de eerste keer aardbei slof at vond ik dat toch zoo lekker en ik had nog een hapje te gaan. Verlekkerd hield ik het voor me om op te eten, maar daar kwam Pineke ineens aan: HAP en weg was de aardbei slof. Hahaha, om nooit meer te vergeten!

Moeilijk he hoe mensen kunnen oordelen voor een ander.

Zelf heb je moeite met het feit dat ze al zo oud zijn en dat je ze eigenlijk niet kwijt wil en dan verteld een ander je wel even dat het zielig is en dat je ze zou moeten laten inslapen.

Daarmee trappen ze altijd behoorlijk hard vind ik. Hier ook een familielid die al moord en brand schreeuwt als mijn oude baasje per ongeluk wat laat lopen, dan zegt ze laat dat beest toch inslapen ik zou geen piesende hond in huis moeten. Laatst was ik het zo zat en zei tegen haar man......nou ik hoop dat jou alles goed blijft gaan want vrouwlief denkt er wel erg makkelijk over

Heb heel veel respect voor jullie en voor de lieve oude dametjes!

Sterkte en geniet nog van ze!

Laat mensen denken wat ze willen,jullie zien die meisjes elke dag en als jullie zouden zien ,dat ze echt niet meer willen of kunnen,weet ik zeker dat jullie doen wat dan moet,hoe erg dit ook is.Ik heb je al die tijd gevolgd,jullie zijn de beste baasjes die een hond zich maar wensen kan.Zoveel respect ,dit is pure liefde voor je hondjes.

Alleen al doordat TS hier elke dag het leven van haar hondjes met ons deelt...alleen dat al toont dat ze begrip heeft voor AL onze raad. 

Hoe en wanneer het moet gebeuren, iedereen zegt wat anders. Niemand is gelijk, dat beseft TS ook wel denk ik. Elke raad is goedbedoeld.

En toch zal alleen TS beslissen.

En wij zullen haar weer steunen, en maar al te goed begrijpen.

Eens Super antwoord

Tineke *Luna * Rambo * Brutus: vreselijk, hoe harteloos die reactie van jouw familielid!

Hier sprak ik laatst iemand die vertelde dat zodra haar kat alles liet lopen ze haar gelijk in heeft laten slapen. Toen ik haar vertelde over onze incontinente honden keek ze me al met afschuw aan. Vervolgens vroeg ze of ik hierna nog aan andere honden wil beginnen, daarop was mijn antwoord ja. "En de gebroken nachten dan" was haar weerwoord. Nou, die hebben we nu ook al door onze hoogbejaarde hondenbaby. Haar blik was echt vol walging en ongeloof.

Niet iedereen is bereid om met hun dier mee te wandelen tot het allerlaatste einde en dat mag iedereen ook zelf weten. Maar wij kiezen hiervoor. Onze meisjes zijn er altijd voor ons geweest, ze hebben zoveel voor ons gedaan. En nu het moeilijk wordt moeten we ze dan maar laten gaan? Dat kunnen we niet!!

Steve en z'n vrouwtje: dankjewel!

rianne: dankjewel voor je mooie en lieve woorden!!

Anny en Lance: bedankt! Ik heb al heel veel goede raad hier gekregen, ik ben echt blij dat ik dit forum heb gevonden. Hier is er begrip als hondeneigenaren onder elkaar.

De tijd is nog niet daar, ik probeer me erin te berusten. Afgelopen nacht was weer een gebroken nacht maar wel een bijzondere. Tessa blafte me wakker en ik deed de lamp aan en daar zag ik eerst ons pittig meisje Tes en daarna Speedy. Speedy zat een beetje zoals vroeger als een lief leeuwtje in haar mand. Ze zat ook behoorlijk rechtop wat ze vaak niet meer kan. Een aangrijpende aanblik, ik kon mijn ogen niet geloven: wat was dit weer mooi maar ook pijnlijk tegelijk.

Het is nu rustig, Tessa heeft ook eindelijk de rust gevonden. Ik ga snel aan de koffie!!

Naar die reacties van mensen maar helaas zo herkenbaar, 

Ons hondje had tepel/soort van borstkanker werd hieraan geopereerd in januari vorig jaar, de hele rits tepels weg maar het meisje was 13 met epilepsie was haar laatste kans. Ze doorstond de operatie en ze knapte binnen 3 dagen op en liep weer rond alsof het niets was. 

Daarna heeft ze 3 maanden rustig leventje gehad en dachten wij dat ze van haar oude dag rustig kon genieten, helaas bleek toen de kanker terug te zijn en takelde ze lichamelijk in een aantal weken af. Geestelijk was ze onze bekende rusty maar lichamelijk.. Wij hebben haar tot het voor haar lichamelijk te zwaar werd dag en nacht voor gezorgd tot het laatste moment dat ik haar in mijn armen heb moet laten gaan. 

Ik heb haar moeten wassen want bukken ging lastig plaste ze wel eens op haar pootjes, wond verzorgen, dagelijks berg medicatie en zelfs de laatste weken is er dag en nacht iemand bij haar geweest om ervoor te zorgen dat ze zeker geen pijn had of er iets mis ging, de laatste 2 dagen voor de dierenarts zou komen zelfs naast haar op de grond geslapen om haar letterlijk bij te staan. 

Zelf had ik hierdoor een voldaan gevoel, wij hebben er echt alles aan gedaan en haar maatje en steun geweest tot het laatste. Maar je moet eens weten hoeveel van die nare reacties wij gehad hebben pfoe sommige mensen kan ik nog niet normaal mee praten daardoor. 

Toen wij de diagnose kanker kregen was ze nog happy en zij ook de dierenarts ze heeft geen pijn dat sommige zeiden zou haar meteen laten inslapen ze is toch al oud, nou dat konden wij niet over ons hart verkrijgen hoor. 

Maar dat moment om te laten gaan daar mag en kan niemand zich mee bemoeien dat moet vanuit jezelf komen. Wij zijn door gegaan tot ze echt pijn kreeg toen ging het ons te ver, dat moment hebben wij zelf bepaald. Mensen moeten ook beseffen dat er mensen zijn die ook tijd nodig hebben om te kunnen accepteren dat een afscheid eraan komt.

Nogmaals super hoe lief en zorgzaam jullie om gaan met de meiden! en trek je niks aan van die mensen, iedereen weet altijd beter moeten ze zelf weten. Dit is jullie gezin en jullie trouwe viervoeters daarover mogen alleen jullie iets zeggen ;)  

Ik vind dat mensen eerst eens moeten nadenken voordat ze iets zeggen. Jullie lieve meisjes zijn toch ook jullie kindjes die al zeventien jaar in jullie leven zijn. Mensen snappen er echt niets van. Als oma of opa incontinent wordt zullen we die dan ook maar euthanaseren. Nee dus dat doen we met onze huisdieren ook niet. Ik vind het superzzzzzz zoals jullie het doen met de lieve besjes. Ik hoop dat onze Woola ook deze leeftijd mag bereiken maar dat duurt nog 15 jaar.

Ik vind het zo mooi hoe je die momenten beschrijft, over die lieve oude besjes...zo speciaal, zo kostbaar!

Die ene blik, dat kleine speciale zuchtje, de manier waarop ze nu in hun mandje liggen....je beschrijft het met zóveel liefde.

Je gaat je hele leven dankbaar zijn dat jullie dit samen zo met elkaar hebben mee mogen maken, echt waar.

En inderdaad, de meeste andere mensen begrijpen hier geen snars van en dat is erg pijnlijk. Ik ben al een tijd geleden opgehouden aan familie uit te leggen waarom ik zo met honden omga zoals ik doe. En ze blijf verzorgen tot het niet meer kan .....

Blijf in jezelf geloven Kaatje. Jullie weten wel tot wanneer de dames hier in hun mandje kunnen zijn en wanneer ze naar de regenboogbrug mogen.....

Ongeveer 5 jaar geleden had Lady haar bekken gebroken aan beide kanten en de kans op flinke zenuwschade ( mogelijk nooit meer kunnen lopen). Toen was ze 12 en zeiden veel mensen: 'waarom ga je dat nog allemaal doen, waarom de rontgen waarom dit waarom dat. Waarom laat je haar niet inslapen?'

Ik vind dit een moeilijk en gevoelig onderwerp... en eigenlijk ook een waarover we misschien niet te veel moeten uitweiden op dit topic.

Ik vind het heel lastig en niet realistisch om voor mezelf op voorhand vast te beweren hoe ik het vooral 'wel' of vooral 'niet' zou doen!

Wel heb ik binnen mijn eigen omgeving en leven situaties voorbij zien komen betreffende honden,, waarbij ik het bij de een onnodig en tergend lang rekken van lijden vond...

en ik bij een ander weer voor mijzelf moest concluderen dat ik vond dat de stekker er echt onnodig vroeg uit moest.

Het blijft persoonlijk denk ik. En wie het juiste doet en wie niet.. dat blijft ergens in het midden hangen.

Wel geloof ik zelf heel sterk in het dier zijn waardigheid laten behouden. Ik liet mijn geliefde kater dit leven verlaten omdat hij anders met 1 oog en 3 poten verder moest.

Ook daarop kreeg ik het commentaar dat hij daarmee prima verder had kunnen leven... maar ik wilde dat niet. Dat was mijn keus uit liefde voor hem.

Een ander zou het misschien weer anders aangepakt hebben,,,

Er komen steeds meer voorbeelden in dit topic en discussies over wel of niet.

Laten we even terug gaan naar waar TS mee begon: een kijkje in het leven van haar 17 jarige hondjes Speedy en Tessa. En dan is dus mijn vraag: hoe gaat het vandaag met die 2 lieverdjes?