Een kijkje in het leven van onze 17 jarige hondjes Speedy en Tessa

Inderdaad,kon dat maar net zolang leven als wij.

 Neen ik was er niet op voorbereid neen. 

 

En als dat zo was , dat honden je hele leven bij je konden blijven..... 

Ik had er meteen voor getekend!

Ik zou er ook voor tekenen maar bedenk me dan wel als ik eerder zou gaan dan mijn hond..... zijn ze 80 en moeten ze naar een asiel. Ach dat zou toch ook heel erg zijn. Voor die beestjes..... maar weer niet voor ons. 

 Ja dat.... 

Plus denk ik dtan dat er een enorme overschot aan honden in asielen zijn ( terwijl er nu al teveel zitten ) 

 

Ja inderdaad, dan zij maar eerder dan wij en wij het verdriet steeds maar weer.

Altijd mijn grootste zorg: vroeger, oh er mag niks met mij gebeuren want mijn kind en mijn honden. Nu kind groot en deur uit (kan z'n mam nog steeds niet missen hoor, maar kan zich goed redden), maar mijn honden?

Afscheid nemen is zo verdrietig en naar, het naderende afscheid is als een molensteen om onze nek.

 

Ik denk als onze meisjes er niet meer zijn dat het gemis altijd zal blijven.

 

Vaak ben ik heel stellig dat ik hierna weer aan honden beginnen zal, maar soms twijfel ik daar ook weer over.

 

Ik weet niet of we na het heengaan van Speedy en Tessa ooit nog een andere hond leuk zullen gaan vinden, we zijn zo verknocht aan onze meiden: er is geen hond die dit ooit overtreffen zal.

 

 

Weet je jou meiden zijn zo geweldig omdat jullie ze zo gemaakt hebben.....vergeet dit niet en jullie eventuele volgende wordt weer net zo leuk op diens eigen manier

Ik ben daar vrij simpel in. Er is maar 1 ding erger dan iemand zo dierbaar verliezen en dat is zo iemand nooit gekend te mogen hebben. Dat gezegd hebbende... Ik wist altijd al dat er na Lob wel weer een hond zou komen, uiteindelijk. Achteraf heb ik er meer spijt van dat die er niet al was toen Lob er nog was. Obi had zoveel kunnen leren juist van hem. En dan had juist nog Lob Obi dingen kunnen leren. Je weet wel... Speciale rare lobbes trekjes.  Zoals Lady Lob zoveel geleerd heeft. Honden zijn onmisbaar hier... En je kunt de ene niet met de andere vergelijken. Ieder individu heeft andere geweldige dingen. Lobbes is niet te overtreffen, maar Obi, Lady, Hector of onze roef ook niet. Geen van allen... Ik mis ze allemaal.. (Obi hoef ik gelukkig alleen te missen als ik van huis ben).

Het gemis blijft inderdaad en ik denk ook vaak ,een ander hondje brengt weer blijheid,maar dan denk ik toch ,zo van,maar eigenlijk wil ik alleen Bobby en dat gaat nu eenmaal niet meer.Ik ben er nog steeds niet uit,maar dat heeft nog een andere reden.Denk aan jullie ,groetjes.

Dat jullie die 2 meiden... dametjes nu zolang samen gehad hebben is ook heel apart.  De tijd zal het leren of jullie ooit nog een hondje zullen hebben.  Maar hoe dan ook, die 2 hebben voor altijd een plaatsje in jullie hart. 

Ohhhh Speedy Tessa, ik dacht ook dat wij nooit een andere hond leuk zouden vinden na de dood van onze lieve zwartkopje Lara nu drie jaar geleden. Dat verdriet wat je ervan hebt zo zwaar. Maar na een jaar kriebede het weer en zijn we helemaal verliefd op onze Woola. Ze is heel anders dan Lara, gevoeliger en socialer naar andere honden. Het is een gevoel weet je, zodra ik Woolaatje geboren zag worden ging mn hart tekeer en was ik op slag verliefd op deze dondersteen en dat is nu al twee jaar zo. Het waarom zal ik nooit begrijpen maar zij moest het worden en geen ander, misschien toch gestuurd door Lara. Maar bovenal hoop ik dat jullie nog even van jullie lieve dametjes mogen genieten.

Ik zag toevallig laatst een nestje met jack russel pups, ze waren allerliefst maar raakten me niet in mijn hart. Ik kon alleen maar aan onze meisjes denken, ze zijn ons zo dierbaar.

 

Afgelopen nacht blafte Tessa me een paar keer wakker, toen niets lukte moest ze helaas weer in de bench. Het was wel heel zielig, want ze kan dan heel klaaglijk huilen. Zo van: nou, waarom doe je dit? Je hart breekt ervan, maar ik kon niet anders.

 

Speedy is 's nachts op haar best. Ze zat weer als een lief leeuwtje op haar favoriete hondenknuffelkussen. Te schattig gewoon.

 

De duisternis en stilte die Speedy 's nachts omringt doen haar goed, het is zoals ze van binnen ook leeft.

 

Ik denk dat dat komt omdat je de dametjes nog bij je hebt. Bij ons was Lara al overleden en na driekwart jaar gingen we pas op zoek en kwamen we bij een allerliefste fokster terecht, wat ook een hele goede vriendin is geworden. Zoals zij omgaat met de pups is werkelijk fantastisch, daar komt over 1,5 jaar ook ons tweede pupje vandaan. Maar anders had het denk ik wel langer geduurd hoor. Lara is ook op een nare manier gestorven in de Dierenkliniek zodat we geen definitief afscheid hebben kunnen nemen. Sterker nog als de koorts was gezakt had ze de volgende ochtend naar huis gemogen. Als je dan in de ochtend op ziekenbezoek gaat en veel knuffelt en je krijgt dan na 2 uurtjes het bericht dat ze is overleden zak je werkelijk door de grond. Ben zelf ook flauwgevallenvan de schrik en verdriet. Geniet zolang je kan van je mooie meisje Speedy Tessa en achter elkaar traan schuilt een glimlach vol herinneringen. Liefs van Mar en een pootje van Woola

Sorry voor de typefouten maar werd toch weer even emotionee, ze was ook zo bijzonder onze Lara en soms mis ik haar nog zo. Maar WWoolaatje is ons prinsesje hoor,onze tweede liefde zal ik maar zeggen. Laatje was echt mn man's kindje en Woolaatje is meer mijn kindje. Het heeft bij Dick ook langer geduurd voordat hij echt veel van Woola ging houden. Bij mij was het echt bam vanaf de geboorte verliefd hihihihihi. Hoop dat ze net zo oud mag worden als jullie meiskes <3

 

Geeft niets, ik heb ze niet eens gezien omdat de emotie in je post zo duidelijk voelbaar is en dat raakte me.

 

Vreselijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.

 

Hier zal het afwachten blijven hoe het einde eruit gaat zien. Volgende week gaat onze middelste op kamp en ik ben bang dat het dan juist gaat gebeuren. Als het even kan hoop ik dat we allemaal afscheid van ze kunnen nemen, dat is voor de kinderen ook heel belangrijk. Maar je weet niet of het je gegeven is.

 

Mijn hart is helemaal vervult van onze meisjes, er is geen ruimte meer in voor welk dier hoe schattig dan ook.

 

Pure liefde, dat is wat overblijft.

Wat heb je dat weer mooi gezegd,ik voel het na zo'n lange tijd nog steeds zo,denk vaak een ander hondje zou leuk zijn,maar dan komt toch weer de gedachte,ik wil eigenlijk alleen Bobby terug en dat kan nu eenmaal niet.Toen mijn Bobby overleed,was mijn zoon er ook niet bij,ik had hem s'avonds gebeld,dat wanneer Bobby s'nachts niet op zou knappen,bobby de volgende dag in zou moeten slapen.Hij had een vrije dag genomen voor de volgende dag,maar zoals je weet is hij diezelfde nacht overleden,wat niemand verwacht had,ik heb dit ook heel erg gevonden en mijn zoon ook.Mijn zoon woonde toen pas op zichzelf en was 9 jaar toen we Bobby kregen en 25 toen hij overleed.Geniet nog volop van je schatjes en we gaan ervan uit dat ze nog een tijdje blijven.Groetjes Rianne

Tja ik oordeel dan ff van een hele andere kant.  Ik wilde echt niets weten van een andere hond na raffi. Maar nu..... is isa er. En weet je.... het voelt zo goed.  Ik herinnerde raffi alleen maar in het negatieve.  Toen ik ik haar verloor. En Door isa komt ze weer tot leven. Ik zie zoveel terug. ..zoveel wat ik Door al het verdriet vergeten was. Ik heb haar weer een heel klein beetje terug..... Hoe mooi is dat. Echt heel bijzonder. 

De tijd zal het leren, ik kan me er eigenlijk nog niets bij voorstellen. Maar wie weet hoe ik er dan over denk?

 

Pfff, het was me het weekje wel. Zoonlief ging op kamp en van de zorgen (ik val onder de categorie overbezorgde moeder) werd ik prompt ziek. Met buikgriep de dieren verzorgen is geen makkelijke opgave en toen bleek Tessa ook nog diarree te hebben. Huilend heb ik alles schoongemaakt, het viel echt niet mee. Ik had ook zorgen om Tes, want diarree hebben kan net fataal zijn. Maar onze taaie Tes liet zich niet kennen en knapte weer op!

 

Voordat onze zoon op kamp ging heb ik met zijn juf 2 dingen besproken via de mail. Over het praktische gedeelte kreeg ik keurig antwoord. Op het voorstel dat ik onze zoon wellicht eerder van kamp zou halen mocht er iets me de dames gebeuren (en hij afscheid zou kunnen nemen) heeft ze geen reaktie gegeven.

 

Ik bedoel maar.

 

Zelf zijn we zo trots op onze meisjes en de leeftijd die ze bereikt hebben, echt een mijlpaal. Maar veel mensen interesseert dat niet. Daarom post ik zo graag hier, hier is er begrip en herkenning als hondenliefhebbers onder elkaar.

Wat jammer dat er geen begrip was van school maar ik had niet anders verwacht want de meeste scholen beredeneren zo en niet alleen de scholen. Wat dieren betreft er is geen begrip voor dieren in het algemeen. Mensen denken ....ach het is een oudje en moet dat je leven zo beinvloeden.

 

Inlevingsgevoel 0.0

 

Ik begrijp je wel hoor .....Brutus had van de week ook zo'n dag hij was echt lek en zelfs een keer op mijn schoot geplast en dan denk ik ook pffff komt het eind er nu echt aan dat kan nog niet mag nog niet ik ben er nog niet aan toe. Maar de andere dag liep hij weer gewoon anderhalf uur mee buiten en kwam nog springend binnen

 Het is echt erg. De hond van een jongen uit de klas van onze zoon moest in april ingeslapen worden. Dat was echt een prachthond, heel groot met allemaal krullen, alleen hij kon niet meer. De jongen was ziek van verdriet en bleef 3 dagen thuis. Nou, vond de juf: "om daar nu zolang voor thuis te blijven" en gewoon voor de klas deze mening verkondigen. Onze zoon was helemaal verontwaardigd, grote dierenvriend als hij is.

 

Ach Brutus voelde zich ook niet lekker, gelukkig gaat het nu weer beter. Dat is iedere keer weer een flinke opluchting!

Ja de angst dat ze wat mankeren is elke keer groot en de opluchting als het dan weer beter gaat is nog veel groter.

 

Mensen zoals bij je zoon in de klas hebben waarschijnlijk geen dieren waar ze van houden anders zouden ze totaal anders reageren.

 

Wanneer hier het einde is voor Brutus dan hebben we een huis vol verdriet want alle 4 de thuiswonende kinderen kennen geen leven zonder hem

Ja,blijft toch jammer,dat er zoveel mensen zijn die niet begrijpen kunnen(willen),wat een hond voor je kan betekenen.En het is heel logisch dat je kinderen er straks erg veel verdriet van gaan hebben,ze zijn er mee opgegroeid.Als ik aan jou en de hondjes denk,dan voel ik zo met je mee,hoe moeilijk het voor je is.Ik weet nog wel hoe ik me voelde,toen Bobby wel eens ziek was.Je weet wat er gaat komen,de pijn ,het gemis,maar hopelijk blijven ze nog een tijdje bij je.Nogmaals alle respect,hoe jij voor ze zorgt.Maar dat verdienen ze ook wel,na 17 jaar.Probeer te genieten van alle kostbare momenten.Bij mij is het al bijna een jaar geleden,maar ik mis Bobby nog elke dag.Knuffeltje voor Speedy en Tessa.Groetjes Rianne.

Dat zijn mensen die nooit een hond hebben gehad.. dat moet wel. Anders kan ik het me niet voorstellen dat je zo'n reactie zou geven. Maar dat is dan hun tekort komen... en gebrek aan inlevingsvermogen hoogstwaarschijnlijk. 

Toen Lady stierf was ik er echt niet goed van. Maar ik ben wel naar werk geweest er zat toen ook een dag weekend tussen. Maar heb het er met niemand over gehad. Ik kan daar dan niet tegen omdat ik gewoon weet dat niemand kan begrijpen wat ik doormaak omdat ze die band met Lady niet hadden. Een reactie als "ohh wat jammer" is voor mij dat een grove understatement maar wel vaak diegene die je krijgt. Lobbes was moeilijker daar ben ik gewoon fysiek ziek van geweest. Maar dat afscheid was zooo verschrikkelijk met z'n ziekte. Ik werkte op dat moment ook niet... misschien ook niet helemaal goed want ik was 24 uur thuis en dat drukte je nog erger met je neus op de feiten dat juist hij er niet meer was.

 

 Hier kennen de kinderen ons thuis ook niet zonder Speedy en Tessa, ze zijn er altijd geweest. Het gaat voor onze kinderen enorm veel verdriet doen.

 

Maar wat de kinderen en dan vooral de oudste voor ze doet is zo bijzonder. Hij helpt met luiertjes verschonen, jasjes aan en zelfs de poepjes ruimt hij op. Met Speedy heeft hij bijzonder kontakt, elke keer weer heel mooi om te zien.

 

Ik blijf ze koesteren, die momenten.

 Dankjewel Rianne! Ik kan me dat zo goed voorstellen dat je je maatje blijft missen, een leven lang.

 

Inderdaad: onze meiden verdienen het zo, ze zijn altijd heel zelfstandig geweest, hebben zoveel voor ons gedaan. Nu zijn wij er helemaal voor hen om te ondersteunen en te helpen waar nodig.

 

Ik zal je knuffeltje doorgeven!!

 Ach gastinnetje, wat moedig dat je zo snel weer bent gaan werken en wat enorm verdrietig dat je het niet hebt kunnen delen en het voor jezelf hebt moeten houden. Zo is het helaas vaak met mensen, er is zo weinig begrip en mededogen.

 

Hoe is het nu met je?

 

Nog even over het baas kluif kado voor morgen: de fotozaak waar ik het canvas 1 maand (!) geleden heb besteld mailde maar niet dat de canvas klaar was.

 

Dus ik gisteren nog lamlendig en wiebelend van de buikgriep naar die winkel, blijkt dat de coating niet goed heeft gepakt: allemaal strepen over de foto en natuurlijk niet goed uv bestendig.

 

Dan overheerst de vraag: "waarom hebben jullie me niet gemaild en op de hoogte gehouden??".

 

Ze weten waar de canvas voor bedoelt is en hoe beladen dit ligt.

 

Ook hier weer een teleurstelling, hoe jammer is dit?!!!

Oh wat jammer,je had je er zo op verheugd,dit mooie vaderdagcadeau,slecht van de winkel waar je het besteld had.

 

Ik krijg wel binnenkort een nieuwe en mag de verkeerde versie morgen geven, haha! Dan krijgt baas kluif toch nog iets...

 

Dit is het gedicht wat ik op het kado ga plakken:

 

"Ik ben om naar te kijken.

Om jullie leven een beetje te verrijken.

 

Zal ik een blikvanger zijn in jullie dagelijkse leven.

Zal ik de beeltenis van jullie geliefde meisjes altijd weergeven.

 

Boven hun laatste rustplaats mag mijn plaatsje zijn.

Zo zal ik wat troost bieden tegenover de pijn."

Wat mooi en vol liefde !!!!