Irritatie naar hond bobby en kattemens

Eerder heb ik hier algeschreven over de moeizame band tussen mijn labrador Bobb yen mij.

De 'klik' is er nog  altijd niet van mijn kant dan.

Bobby is mijn 2e hond en met mijn 1e labrador was het gevoel er vanaf dag een tot op het laatst.

Bobby kwam overigens pas na jaren nadat nadat mijn 1e lab er niet meer was.

Ik weet niet wat het is, ben altijd een kattemens geweest en merk dat ik vooral honden van anderen leuk vind maar thuis is een ander verhaal geworden.

Bobby is nu 1 jaar en 5 maanden bij ons en het vlotte niet met zindelijk maken, soms plast hij nog in huis en het echte hondse irriteerd me helaas.

Bobby is een goedzak verder, echter merk ik aan mezelf dat ik er niet meer tegen kan...

Waar ik tegen aan loop is eerlijk gezegd, zijn overenthousiasme, lompheid, opgewonden mbt andere honden of mensen, zijn gulzigheid naar eten, het vele schoonmaken, irritatie waneer hij niet luisterd, de geur soms dus wassen en spuiten met allerlei huissprays komt vaak voor maar ook as ik bv naar de kast loop en bobby opspringt omdat hij denkt dat hij wat te eten krijgt terwijl hij net heeft gehad vind ik mateloos vervelend.

Straks gaan we bbq en met bezoek en dan moet en zal hij erbij willen en begint dan t piepen en hijgen en als ik zeg van sst dan stopt hij opzich wel maar goed.

Met mijn kat heb ik dit totaal niet, ik hou van het rustige, sierlijke zeg maar, de manier waarop elk brokje wordt gekauwd en nooit iets omgooit e haar behoefte altijd netjes in het bos achter doet om rustig haar ongedwongen gang te gaan.

Mijn zoon is gek met bobby en mijn man kan het opzich meestal goed met hem vinden.

Herplaatsen zou ik mijn zoon niet aan kunnen doen alleen voor hem.

Maar ik voel me niet prettig in mij eigen huis en begrijp ook niet waarom ik dit niet met mijn eerste hond had, hoewel hij vergeleken met bobby een 'modelhond' was.

Cursus  spel en speuren om de band onderling te versterken heeft tot nu toe niks geholpen.

Weet echt niet meer wat te doen?

Weet dat het hard klinkt maar denk niet dt k en hondemenmens ben.

Kan me nog herinneren dat ik als kind ergens wa en er en hond was die steeds in mijn gezicht hijg en ik dat nou zo irritant vond net als likken aan het kruis bv.

Sinds ik bobby heb is dit allemaal versterkt want vind andere honden ook 'minder leuk' en waardeer katten des te meer.

Valt hier mee om te gaan in 1 huis?

Tja, als ik het zo lees krijg ik ook niet het idee dat jouw gevoelens nog gaan veranderen t.o.v. Bobby.

Bobby voelt feilloos aan dat jij hem als last ervaart, zo vertaal ik het maar even.Dat zal zijn gedrag absoluut beïnvloeden.

De dingen die jij noemt zijn wel opvoeddingetjes, op het schoonmaken na.

Maar dat moest je met je 1e Lab ook.

Dus er kan nog heel veel verbeteren, maar jouw hele houding naar hem is niet de juiste basis.

Als jij degene bent die meer thuis is, dan je man en je zoon, zou ik herplaatsing toch overwegen. Je mag ervan uitgaan dat Bobby de komende tien jaar nog bij jullie is, en dat vind ik wel erg lang voor alle partijen als het zoveel ergernis oproept.

Wat vindt je man hiervan?

Ik vind dit heel oneerlijk tegenover de hond.

HIJ heeft er niet om gevraagd om bij jullie te komen.

Maar hij verdient het wel om de beste zorg en meeste liefde te krijgen.

OOK van jou.

En zoals Santa mooi schreef: De meeste dingetjes zijn opvoeddingetjes..

Dus op te lossen..

Focus je op de leuke dingen en de dingen die WEL goed gaan en werk daarvan uit..

Sorry, ik heb niets nuttigs te zeggen. Ik heb zelf geen eigen hond, maar wel altijd tegen mezelf gezegd dat ik een eigen hond wil wanneer ik op mezelf woon en de tijd / het geld er voor is.

De dingen waar jij tegenaan loopt zijn precies de dingen waar ik bang voor ben om tegenaan te lopen. Vandaar dit bericht, om mee te lezen. 

Dit wist je toch allemaal van te voren aangezien je vorige hond ook een lab was?? Ik vind het sneu van het hondje want die wordt hier de dupe van 

Je hebt ook een zoon, ergerde je je ook als hij 's nachts huilde, of weer een luier vol had?

Ik bedoel dit niet onaardig, maar je hond kiest jou niet uit, zeg ik altijd.

Was je vorige Lab dan zo anders? Had die geen streken, voedde je die anders op, had je toen meer tijd, zat je toen beter in je vel, had je minder aan je hoofd?

Ik kan het gewoon echt niet begrijpen.

Ik heb ruim 3 jaar geleden een enorm onopgevoed mormel als eerste hond uit het asiel gehaald, en ik zag het soms ook niet meer zitten.

Maar ik heb voor hem gekozen, en ziet dat hij dingetjes oppakt.

Nu is het een ontzettend leuke lieve hond, maar ook een flinke belasting, financieel, omdat hij van alles mankeert, en ook qua tijd, omdat we hem graag alle aandacht willen geven die nodig is. Maar ik kan hem geen dag missen.

Jij hebt een gezonde hond, van pup af aan, wat wil je nog meer?

je irritaties kan IK niet bij je wegnemen, de hond blijft omdat je het je zoontje niet wilt aandoen om te herplaatsen, dat respecteer ik ook van je.

wat jij nou kan doen is het volgende, ga jij de hond eten geven, spelen wandelen, en ga met deze hond een leuke cursus doen, geen gehoorzaamheid , niet naar een hondenschool waar ze leren volgen af en zit, nee naar een speur cursus of revieren cursus, daar zijn labs ontzettend goed in.

als jij dat gaat doen, kan het zo zijn dat de band van jou en deze lab veranderd, jij wordt baasje en de band gaat verstevigen, zou je dat niet eens willen proberen ?

Willemijn, heeft ze al gedaan.

Als ik dit van te voren wist dan was ik er nooit aan begonnen...

En zoals ik al aangaf had ik dit niet met mijn eerste hond waar ik stapel op was.

Welicht ben ik veranderd.

Met mijn zoon dus luiers verschonen troep opruimen heb ik dit nooit gehad, ik kan mn eigen kind een mens ook niet met een hond vergelijken.

Bobby zal nooit mijn zoon worden natuurlijk en zo wordt hij ook niet behandeld.

Dat bobby het aanvoelt daar ben ik het mee eens zeker.

We zijn alledrie gemiddeld verdeeld bij bobby alleen momenteel de ene keer de ander meer als de ander.

Ik bedoel ook niet dat je een kind met een hond moet vergelijken, maar bepaalde ongemakken, aanpassingen en beperkingen komen wel overeen.

(ik heb geen kinderen hoor, maar puur praktisch gezien lijkt me dit wel vergelijkbaar)

Ik vind zelf dat je in een onmogelijke positie zit, en dat voel je zelf ook.

Ik wil wel zeggen dat ik het moedig vind dat je het opschrijft.

Mijn hart ligt zowel bij het ras als bij herplaatsers, dus misschien reageer ik wat heftig, maar ik probeer te zoeken waar de sleutel ligt, zeg maar.

Kan hem alleen niet voor je vinden....

Goh Mira wat spijtig dat er nog steeds geen echte verbetering in zit. Dat is heel naar voor alle partijen en ik heb zeker met jullie te doen. Persoonlijk denk ik dat herplaatsen in een goed huis de beste optie is. Zijn er geen personen in je familie/vriendenkring of buurt die evt. interesse hebben? Zo zou je zoon met instemming toch nog regelmatig contact kunnen behouden.

Je kunt wel 'aan blijven modderen' maar als het gevoel ontbreekt en overheersend negatief is en ook steeds heviger wordt, schiet je er niks mee op want Bobbi voelt dat ook. Ieder (licht storend) gedrag van Bobbi wordt nu uitvergroot door jou ontvangen en wordt een steeds groter hekelpunt, daar hebben jullie niks aan, wordt niemand gelukkiger van. Persoonlijk denk ik dat het nu toch echt tijd is. Ik zou het iig niet kunnen, alsnog samenleven met zulke gevoelens voor mens of dier.

Ik vrees dat deze situatie, door jouw (bijna) antipathie tegen Bobby, alleen maar erger gaan worden. Volgens mij vergelijk je ook nog heel veel, ik lees (en las) in ieder geval vaak 'mijn vorige Lab...'. En dat vind ik erg unfair tegenover Bobby, want Bobby is Bobby en is gewoon een heel andere hond dan je vorige hond.

Kun jij ertegen om nog 10 jaar met dit gevoel rond te lopen? Een Bobby die duidelijk aanvoelt dat jij hem eigenlijk niet kunt luchten of zien? Is dat fair tegenover hem, tegenover jezelf, je man, je kind?

Zie je überhaupt nog positieve dingen aan hem? Afgezien van dat hij een goedzak is.

Mellow woont nu bijna drie jaar bij ons. Maar ondanks alle moeilijke momenten zou ik haar voor geen miljoen willen missen! 

Ik word al blij als ik zie dat zij blij is. Lopen we in het bos, rent en springt ze in modderige plassen. Hartstikke vies, maar vooral hartstikke blij. Heerlijk toch 

Ik begryp het een beetje .heb hier een paard dat me bloed;zweet en tranen heeft bezorgd, zij was ook totaal anders dan mijn vorige.echter na 10 jaar heb ik een uitstekende band met haar,al blijft ze nog minder leuke kantjes hebben.

Je kan het nog aankijken,maar zou hem niet houden enkel voor jouw zoontje,zou ook niet fair zijn.zou het alleen doen indien je het voor jezelf wilt.vind het alleen wat spijtig dat de dingen die je opnoemt ook wel raseigen zijn voor een deel,en dat je dan speciaal hebt gekozen voor dit ras.

Ik vind hem klinken als een heerlijke hond. Een echte labrador. Erg sneu voor hem dat hij niet de liefde en bevestiging krijgt die hij verdient.

Ik hoop dat je een goed liefdevol thuis voor hem gaat zoeken.

Aangezien herplaatsing geen optie is en je dus nog vele jaren samen met deze ongetwijfeld lieve lobbes onder één dak woont kun je niets anders dan accepteren dat het zo is.
Misschien ligt je irritatie ook helemaal niet aan de hond. Wellicht is er een ander onderliggend probleem en geef je de hond daar de schuld van.
Vergelijk deze hond ook niet met je vorige hond. Hou van deze hond om hoe hij is.
Als jij je hond accepteert voor wat en hoe hij is zal jullie band sterk worden. Maar natuurlijk weet je dit allang dus ga ervoor.
En geniet van je lobbes. Lach om zijn gekke streken.

Heb vanaf het begin dat je Bobby had je topics gelezen en om nu te lezen dat het nog steeds niet klikt vind ik heel jammer, zowel voor jezelf als voor Bobby. Mijn ervaring leert dat deze band er waarschijnlijk nooit gaat komen.

Ik begrijp je gevoel heel goed want ik heb iets soortgelijks gehad met onze husky (die nu herplaatst is), ondanks dat ik een ontzettende hondenliefhebber ben kreeg ik maar geen band met hem, frustratie en irritatie was er elke dag, ik probeerde en probeerde, zwemmen, fietsen, wandelen, trainen, alles geprobeerd maar ik kreeg maar geen band met hem. Ik vond hem wel lief en leuk maar de negatieve kant overheerste heel erg. Ik geloof dat er bepaalde karakters zijn die niet overeen komen en dat die karakters ook tussen mens en hond kunnen botsen. Na 2 jaar worstelen hebben mijn vriend en ik besloten dat het beter was voor onze husky en voor ons om hem te herplaatsen, de doorslag gaf omdat wij verhuisd waren naar een flat (en de husky woonde voorheen altijd in een grote vrijstaande woning met grote tuin) en hij daar niet kon wennen. (Als wij gewoon in een grote woning met tuin hadden gewoond had ik het waarschijnlijk nog wel wat langer geprobeerd). 

Mijn verhaal is wel een iets andere situatie maar ik herken je verhaal wel gedeeltelijk. Natuurlijk is het zo dat de problemen waar jij tegen aan loopt deels opvoeding zijn maar als je al niks met de hond zelf hebt is dit des te moeilijker om mee om te gaan. Ik zou zeggen kijk eens heel goed naar jezelf, zit jij (buiten de problemen met de hond) lekker in je vel? Misschien dat dat er ook nog wat mee te maken kan hebben, ik ben overspannen geweest en toen kon ik veel minder hebben en dus was het nog moeilijker om met onze husky om te gaan. 

Het is niet eerlijk tegenover jezelf en Bobby om door te gaan, je moet een keer de streep trekken en een beslissing maken. (Ga ik hier mee door en zet ik me voor 100% in? Of is het zo genoeg en zoeken we voor Bobby een ander baasje?) En welke beslissing dat is is aan jou en je gezin.

Bedankt igg voor jullie reakties!

Vergelijken met mijn andere hond doe ik niet echt meer, wil  nu in dit geval benadrukken dat ik deze gevoelens niet altijd naar een hond in huis heb gehad.

En denk dat ik deze gevoelens nu ook had gehad als bobby mjn 1e hond was geweest.

Herplaatsen zit me ook tegen uit principes, je neemt geen hond in huis om hem daarna weer weg te doen, dat vind ik niet best  dan maar op de blaren zitten.. maar twijfel uiteraard.

Arme Bobby

Ik ben een dierenvriend, dat behelst dat ik zowel van katten als honden houd, kan me zo'n ingesteldheid dus gewoon niet voorstellen. Zeker niet wat een Labrador betreft, die trouwens erg gevoelige honden zijn.

Ik heb nul komma nul begrip voor jou, normaal ben ik geen hard mens, maar aan zoiets erger ik me mateloos !!!!! Ik lees ook nergens echte problemen met de hond, wel integendeel, denk dat het "probleem" bij jou ligt, zo simpel is het.

De hond heeft niet gevraagd om bij jullie te komen wonen, maar hij is er nu wel en verdient alle liefde en geen ergenis en afkeer voor de gewone hondendingen die hij doet.

Je vergelijkt je zoon niet met een hond, maar een hond heeft ook gevoelens of denk je dat Bobby uit pluche bestaat  ? Sorry, maar in zoiets kan ik me behoorlijk kwaad maken,

Als je geen gevoelens kan opbrengen voor een lieve hond die bij je woont, dan is er met jou iets mis.

Zoontje of niet, ik ging op zoek naar een liefdevolle thuis voor deze schat, want het is niet enkel het welzijn van je zoontje dat telt, ook dat van de hond. Het is dat of jij moet dringend aan jezelf werken, want heb het idee dat wat je nu ook doet, je het gewoon niet wil en dan kom je nergens, want aan de hond ligt het niet !

Marie jose, ook leuk dat je reageerd maar om nou te roepen dat er gelijk iets mis met mij is vind ik te ver gaan...

Dat het aan mij ligt prima maar weet niet precies wat je verder bedoeld.

Als ik misschien niet zo van honden houd als jij dat doet maakt me er m. i niet gelijk een persoon om waar iets mis mee is of waneer ik mijn kind en hond niet vergelijk oid.

Poblemen zij er wel geweest en nog mbt het gedrag van bobby wat vooral draaide om zindelijk worden en dat kun jij als geen probleem ervaren, dat doe ik wel.

Nog even om toe te voegen. Wat is Bobby prachtige . Echt een hond om trots op te zijn!

Dat is wel een eye opener, dat je deze gevoelens ook gehad had bij je eerste hond.

Geeft voor mij wel aan dat je de sleutel aan het vinden bent...

Principes zijn prachtig, maar louter daarom hem houden is niet in zijn belang.

Als jij daartoe mocht besluiten, kun je daar alle tijd voor nemen, zodat Bobby een geweldig plekje krijgt. Dat geeft dan aan hoezeer je het beste met hem voor hebt.

Hi Saint, had deze gevoelens juist niet naar de vorige hond, dus wilde eigenlijk benadrukken dat dit niet altijd zo geweest is naar een hond in huis.

Vind het moeilijk hoor, principes en niet zeiken en doorgaan al zit het tegen zijn me met de paplepel ingegoten dus begin je ergens aan maak t dan ook af en lastig om daar vanaf te stappen.

Maar we gaan het bespreken, zou niets liever willen natuurlijk dat de liefde voor bobby ineens daar is en hij mijn maatje wordt met alle glorie en passie vandien maar helaas kun je liefde niet afdwingen.

Had dit ook nooit verwacht van mezelf 

Ik kan me ergens ook wel in je verplaatsen en ik weet dat het erg moeilijk moet zijn voor je op het moment. Het zou natuurlijk geweldig zijn als je een band weet te krijgen met je hond. Ik kan je niet veel adviezen geven maar wat wel in me op kwam. Misschien kun je een soort van gezamenlijke voogdij doen. Misschien is er iemand in de buurt die Bobby een paar dagen per week wil opvangen, en dat jullie de andere dagen doen. Dan word je niet elke dag geconfronteerd met het vervelende gedrag van Bobby en kun je hem wel lekker bij je houden voor je zoontje. Dit is ook maar een gedachte gang hoor, maar wilde hem wel even delen.

Veel sterkte en fijn dat je er zo eerlijk over bent om wellicht een oplossing te vinden waarbij alle partijen blij zijn.

Ik snap 'm!

Ken het gevoel.. ik heb het juist bij de kat hier gehad.. Onze oude kater in December op 5 jarige leeftijd moesten we beslissen dat we hem moesten laten inslapen.. Toen mijn man eind Augustus jarig was kreeg hij een nieuwe kat ook een katertje 11weken oud.. Man wat heb ik het moeilijk gehad, ik wou hem niet, hij was de vervanger van mijn lieve trouwe Duveltje.. Wil geen vervanger wou Duvel nog steeds terug, Duvel was liever, rustiger, gekker, alles was beter met Duuf.. Mijn man was en is wel gelijk verzot geweest op de nieuwe op Simba.. We hebben hem nu 3 jaar en het "kreng" is 100% mijn kat geworden hij is geen vervanger zal hij ook nooit kunnen. Maar het is wel een lid van het gezin geworden, mijn lompe soms echt domme lieve rooie katerkop.. Ben hem na een hele poos anders gaan zien.. geen vervanger, indringer etc. maar als extra bekkie dat toch eten moest hebben, daarna vondt ik em steeds leuker liever..

Dring het je niet op, laat het los dat het moet, misschien gebeurd het dan juist wel..

Als de klik echt niet komt, doe jezelf en je hond een plezier en zoek een goed gezin/persoon voor hem uit.. Probeer het desnoods eerst een week, misschien mis je hem wel..

Mira..... vereniging opzoeken ? en mee gaan op de wandeling zodat je anderen eigenaars ontmoet ?

en toch een cursus revieren met je hond gaat doen bij de vereniging ? dan krijg je een ander zicht op de hond, dan thuis..

proberen ?

Ik heb je verhaal ook eerder gevolgd. Heel vervelend dat het echt niet wil lopen zo. Als je er echt niet meer tegen kan zou ik de hond zeker herplaatsen naar een liefdevol gezin die alles van een hond leuk vindt. De leuke en minder leuke dingen. Ook al is het heel naar voor je zoon, je moet niet zo nog minstens 10 jaar doorleven. Voor de hond niet prettig en voor jou niet prettig. 

Kan alleen maar zeggen deze hond verdiend een goede thuis. Zoek hem een gezin waar hij geliefd is dat verdiend hij.  Hij voelt echt wel dat je hem niet echt moet. Dit is echt oneerlijk. Hoop dat hij een goed baasje krijgt.  Je bent een kattenmens zeg je zelf. Maar weet niet hoor. Zou even niet meer aan dieren beginnen als ik jou was.

Heb ook je eerdere topics gevolgd. Het is jammer dat het gewoon niet "klikt" blijkbaar. Maar heel eerlijk, een hond houden voor een ander, ook al is het je zoontje, gaat toch niet werken? Je zal je er alleen maar meer aan gaan storen en daarbij maak je Bobby er ook niet gelukkig mee.

Ik kan niet zeggen dat ik begrijp hoe je je voelt. Alle dingen die jij als 'vervelend' ervaart vind ik gewoon honds. En om eerlijk te zeggen zijn dat bij mijn hond juist de dingen waar ik van geniet en lekker mee bezig ben. Als ze een modelhond zou zijn zou ik me stierlijk vervelen ;)

Ik begrijp wel hoe het is om ergens echt tegen op te zien en daar mee te moeten doorgaan. Dat is gewoon heel moeilijk.

Voor Bobby en ook voor jou zou ik hem herplaatsen. Is ook moeilijk, maar het weegt niet op tegen nog vele jaren van ergernis, onbegrip, verdriet en alle negatieve dingen die je nu jezelf (en bobby!) aandoet.

Sterkte met een gesprek en ik hoop dat je tot een juiste beslissingen komt.

Ik ga zo even rustig lezen, maar wilde in ieder geval al even zeggen dat ik het knap vind dat je de situatie zo helder kan verwoorden!!