Irritatie naar hond bobby en kattemens

edit: vergat te 'quoten' was een reactie op Tineke

Ja dat is maar net hoe je er tegen aan kijkt. In mijn ogen zijn ze er allemaal (op de lange termijn) beter af als Bobby een ander echt 'thuis' mag krijgen.

Daarnaast kan ik me wel voorstellen hoe het is om met een persoonlijkheid (waarbij ik ook honden reken) je huis te delen waarmee de chemie verre van ideaal is. Genoeg menselijke relaties die op de klippen lopen zodra er een huis gedeeld wordt en dan kun je nog veel makkelijker wederzijdse concessies doen en is er wel al een basis van positieve wederzijdse gevoelens. Of het dan om een liefdes-, vriendschappelijke of familie relatie gaat.

Als je boven geen ergenissen ondervind aan Bobby, dan is dat toch de oplossing?

En anders een buiten keuken in je tuinhuisje :)

Elk mens heeft ruimte nodig om even alleen te kunnen zijn. Waarom zou dat voor jou niet het tuinhuisje kunnen zijn?

Ik zelf wil dan vooral alleen met mijn hond zijn, maar dat zijn gevoelens die jij duidelijk niet kent en dat kan. Dat mag. Er zijn meer mensen op aarde die totaal niets met honden hebben.

Overigens.. Dat stinken in huis is niet normaal. Ik ruik mijn hond normaal gesproken ook niet. Wellicht is er een oorzaak dat hij zo stinkt? Voeding? Allergie? Te veel wassen? Te veel borstelen? Etc.

Mijn reactie was inderdaad niet lachwekkend bedoelt. Ik ben heel serieus. Dit is dan ook een serieus probleem, lijkt mij.. Anders was je hier niet gekomen..

Aan de andere forum leden die nogal hard reageren: Met hard reageren help je TS niet en de hond ook niet omdat je ze alleen maar weg duwt van hp.

 Eens. 

Ook ik heb dit verhaal vanaf het begin gevolgd. Mijn vriend bijv. is ook geen hondenmens maar die reageert, voelt en gedraagt zich absoluut niet zoals jij. Ik heb veel begrip voor de situatie maar ik denk dat je nu een beetje overdrijft. Alsof Bobby zo'n ontzettende last is voor je, ik denk nog steeds dat het beter is om hem te herplaatsen in een gezin waar hij door iedereen geliefd is, want geloof me, hij voelt echt wel aan jou dat je hem niet moet en dat vind ik sneu voor hem. 

Dat je geen hondenmens bent is prima maar gedraag je in ieder geval zo dat de hond er niet onder lijd.

Ik denk dat wanneer je keuze's maakt dat je daarvoor verantwoordelijk bent. Wat de keuze's ook zijn. Ik heb ze oude poes in huis met ouderdomsfratsen, maar dat betekend niet dat ik mijn poes niet meer wil omdat zij niet meer zo elegant en sierlijk meer is. Nee ze woont hier gewoon en ik blijf voor haar zorgen omdat ik de beslissing heb genomen dat dit katje destijds bij mij  is komen wonen. Hoe doe jij dit dan wanneer een poesje oud is, op de grond in huis poept of plast en vaak niet meer zo mooi soepel bewegen kan als toen ze jong was?

Ik zie veel om me heen dat veel mensen niet meer weten hoe ze met verantwoordelijkheden om moeten of kunnen gaan jammer genoeg.

Iemand zei me ooit: "Je bent echt niet de enige die voor dit dier kan zorgen, hoor." Dat kwam hard aan maar het was waar. Ik verkocht een pony (toen bedoeld voor mijn dochter van 12j) die een behoorlijke truckendoos bij zich had. Ik vond dat gevaarlijk worden. Toen ik de ruin wilde verkopen ben ik er zelfs van gaan slaapwandelen, het deed me erg veel.

Maar... je blijft de verantwoordelijk houden dat je paard of hond bij herplaatsing de ideale baas en plek treft. Alleen dán kan je je hond herplaatsen.

Je verantwoordelijk valt niet weg bij herplaatsing, integendeel. Maar uiteindelijk zal iedereen er beter van worden.

Naar mijn bescheiden mening....

Mira, ik denk dat het misschien verstandig is om eens op een rijtje te zetten waar je je allemaal precies aan ergert aan Bobby en wat je wel leuk vindt aan Bobby.

Weet je wel net zoals je wel eens leest de positieve en negatieve dingen opschrijven van een jongen die je leuk vond toen je klein was. 

En dan kijken of je daar wat aan kan doen, misschien ook hier posten zodat wij kunnen helpen.

En verder denk ik je hond een tijdje uit huis plaatsen, misschien mis je hem wel!
Denk ook vooral dat het in je hoofd zit: De hond MOET blijven, dus je MOET er mee leven, maar je vindt de hond niks en hij is VIES. Ik hou NIET van honden. 
Weetjewel zo. Misschien dat de druk er wat vanaf gaat als het allemaal niet meer MOET, maar MAG en je even tot rust komt terwijl Bobby uitraast bij andere mensen thuis en dan weer fris kunt beginnen?

Ik denk dat het hier net zo zou gaan als wij een hond zouden hebben. Ik vind honden heel leuk, maar mijn moeder wat minder. Nu heb ik dus een uitlaathond, die hier elke dag langs komt, maar ook 's avonds weer weg gaat. De druk is niet van hij is er ALTIJD. Mijn moeder krijgt niet echt de kans om zich er aan te ergeren zeg maar. 

You don't know what you got till it's gone!

Dus inderdaad… plaats je hond een tijdje uit huis, en zie welke gevoelens dit bij je teweeg brengt.

Misschien ga je hem missen,, misschien zul je het als een verademing ervaren.

In het geval van het laatste, denk ik dat je wel weet wat je dan hoort te doen. Voor de hond kiezen, en dat zou dan betekenen dan je hem moeten laten gaan.


Het aanbod van Kim ligt hier voor je voeten! Een break voor jullie beide. De kans om uit de negatieve spiraal te kunnen komen, en te ontdekken hoe je het 'echt' ervaart zonder hond.

De tijd van benoemen wat jou allemaal tegenstaat en hoe teleurgesteld je bent is nu wel geweest… nu wordt het tijd om aan een betere toekomst voor jullie beide te gaan werken.

Met alleen afwachten en aankijken zul je sowieso niet veel verder komen.

Hoe oud is je zoon? Ik vind het erg zielig voor de hond. Want hij word nu gewoon genegeerd door je, omdat hij niet op je andere hond lijkt. Je kan honden niet vergelijken. Elke hond is anders.
Hij voelt het heel goed aan dat jij je aan hem ergert en daarom gaat hij juist die dingen doen waar jij je aan ergert.
Waarom ben je een hond genomen? Om je zoon een plezier te doen. Ik vind dat een foute instelling. Ik moest ook wachten omdat mijn ouders geen hond wilde.En nu heb ik er des te meer plezier van.
Ik hoop dat je toch je best doet om de hond te accepteren, want zo te zien is het echt een schatje.

Dit vind ik een belangrijk zinnetje.... Want het is vaak toch écht waar.... 

Men weet niet wat 'ie mist, tot het er niet meer is.... 

Het aanbod van Kim is super natuurlijk, zeker het overwegen waard... Wie weet ga je de hond toch missen, ondanks dat je je dat nu niet kan voorstellen.... Misschien mis je hem ook niet, maar dan is er m.i. maar 1 oplossing, en dat is Bobby herplaatsen... Het ís sneu voor je man en zoon, maar zo'n situatie als deze is nog sneuer (is dat een woord) voor Bobby....

Het is het proberen waard, toch? :-)

Tijd om aan oplossingen te gaan denken..

Blijven benoemen en vragen naar het ''hoe, wat, en waarom'' is op den duur wel een keer gedaan. Je kunt daar ook genadeloos in verstrikt raken.

Vandaar ook dat ik de 'time out' zo toejuich.

Tijd nu voor een nieuw hoofdstuk met de daarbij behorende vraag: ''hoe nu verder?''

Heel lief aanbod van Kim.

Maar dat is geen definitieve oplossing.

En wat heeft de hond daaraan? Zich ergens aan wennen om vervolgens terug te komen in een gezin waar 1 iemand (die een belangrijke rol speelt) hem niet moet. Terug bij af.

Je wil van de hond af.

Maar je wil hem niet weg doen voor je zoon.

Daar draait het om als ik het goed begrijp.

Keuze maken!

Dat kan niemand in jou plaats.

Maar als je hem houdt, wel voor volle 100% achterstaan en stoppen met zeuren, sorry.

Als je dat niet kan, beter wegdoen.

 Ik vind haar gezin juist egoistisch naar haar en Bobby. Soms is de klik er niet en komt die ook niet, zeker niet omdat hp het wil...

Heb heel de topic doorlezen, hier en daar superantwoorden gegeven , en ik vind dat je liefde niet kan dwingen. Als het nu nog niet klikt dan gaat het nooit klikken. 

Een huis moet ook een thuis zijn, dit is hier dus niet. 

Hond best zo vlug mogelijk herplaatsen. Zucht. 

"  
Dit vind ik een belangrijk zinnetje.... Want het is vaak toch écht waar.... 
Men weet niet wat 'ie mist, tot het er niet meer is.... 
 
Het aanbod van Kim is super natuurlijk, zeker het overwegen waard... Wie weet ga je de hond toch missen, ondanks dat je je dat nu niet kan voorstellen.... Misschien mis je hem ook niet, maar dan is er m.i. maar 1 oplossing, en dat is Bobby herplaatsen... Het ís sneu voor je man en zoon, maar zo'n situatie als deze is nog sneuer (is dat een woord) voor Bobby....
 
Het is het proberen waard, toch? "

R&M <3

 Daarom heb ik het ook al aangeboden. Maar het is een beslissing die ze als gezin zullen moeten maken, maar hoop dat die meewerken. Ultieme test

Zuchterdezucht... ik heb nog eens terug gelezen...

In mei schreef je dat je grootste irritatie factor was dat Bobby niet zindelijk was, dat er op enig moment vermoedelijk iets is gebroken in jou bij de zoveelste keer plas en/of poep ruimen. Het er niet op durven vertrouwen dat hij ooit zindelijk zou worden. En dat je hem dus nooit ergens mee naar toe kon nemen, vanwege risico dat hij bij iemand thuis zijn behoefte zou doen.

Daarnaast het eten en eventueel thuis weer uitbraken van poep.

Nu schrijf je volgens mij dat hij al 2 maanden zindelijk is... of je hem inmiddels (dus?) wel mee zou kunnen nemen ergens naar toe, schrijf je niet en over het poep eten (en braken) schrijf je ook niet....

Je beschrijft het nu als dat jouw stralende voorkomen verwelkt op het moment dat je Bobby thuis aan treft (niet altijd, maar blijkbaar toch...eh... vaak...?)

Want je ruikt hem, hij maakt geluid en het is gewoon een erg irritant geval in je huis... toch?

Hoe gaat het nu dan met de problemen waar je voorheen tegen aan liep? kotste hij nog steeds opgevreten poep door je huiskamer?

Of is dat verbeterd? en is er inmiddels wel een soort van vertrouwen dat hij eens mee ergens naartoe kan?

Ik vraag het niet echt met een bedoeling, maar hoe je in mei schreef (toch wel wat problematische gedragingen) en hoe je nu schrijft (hij irriteert je gewoon mateloos) is toch heel anders...

Voorheen leek je je te irriteren aan gedragingen, nu aan zijn hele voorkomen...

Voorheen leek je er energie in te willen steken (heb je volgens mij ook volhardend gedaan), nu lijk je vooral afkeer te hebben en er helemaal klaar mee te zijn...

Voorheen leek het als, ware jij alleen wonend geweest, je wilde proberen om het goed te laten gaan, energie te steken in jullie band, nu lijkt het als, ware jij alleenwonend geweest, je hem vandaag nog buiten had gezet (niet zo bruusk misschien, maar je begrijpt wat ik bedoel)

Zo lees ik het... als ik dat goed lees... heb je dan enig idee waar het mis is gegaan? waar het moment zat dat het niet meer zo zeer om "probleem gedrag" ging, maar om zijn gewone algehele hond-zijn?

Dat zou ik wel willen weten (ook als ik jou was)...

Hmmmm. Ik heb er toch moeite mee. Ik bedoel, mijn vriend was ook geen hondenmens van origine en nog steeds komen een aantal dingen op mij neer. Hij ergert zich meer aan de haren (en geloof me niets is te vergelijken met een husky in de rui), het plassen in de tuin en het af en toe braken als ik. Dus ruim ik het meeste op. Maar hij ziet en voelt ook de leuke dingen. 

Het is maar net waar je je prioriteiten legt. Als je een perfect huis wil en geen gezellige clown over de vloer, dan moet je Bobby een ander huis gunnen en je man en zoon verdriet doen. 

Wil je dat niet, dan moet je de knop omzetten en er wat van gaan maken en al het medelijden met jezelf door de WC spoelen. Jij bepaalt hoe iets je laat voelen, daar heeft Bobby feitelijk niets mee te maken. Jouw emoties, jouw probleem. 

Ik denk toch dat als je je zo kan irriteren aan een dier terwijl dat voorheen niet zo was, het toch zin heeft om met een professional te gaan praten. Dat heeft niets meer te maken met een klik hebben of niet, maar het niet meer tolereren en je aan alle kleine dingen ergeren. Dat lijkt me niet gezond. En als je gezin niet wil herplaatsen, dan zul je toch (met hulp) aan jezelf moeten gaan werken. Want dit nog 10-13 jaar volhouden gaat je denk ik niet lukken en het zou toch zonde zijn als dat je relatie negatief gaat beïnvloeden.

Herplaatsen of stoppen met zeuren!

Ik snap sommige reacties wel, maar ik vind ze te kort door de bocht...

Mijn vriend is opgegroeit met een papagaai, meer niet. Hij had geen ervaring met honden, behalve met een vriend van hem die rechercheur is en een werkhond heeft.

Toen wij samen gingen wonen, wilde ik al snel een hond. Hij eerst niet, maar omdat hij zag hoe graag ik dat wilde, heeft hij ermee in gestemd, met 1 voorwaarde: het moest een herder zijn! Zo kwam Rex bij ons en ik heb geen moment spijt gehad. Al snel kwam Drib ook bij ons en ook van haar heb ik geen spijt gehad.

Mijn vriend? Die weet af en toe simpelweg niet wat hij met de hond moet. Als hij bijvoorbeeld iets denkt, moet de hond direct weten wat te doen, zonder dat hij wat zegt.. Dat kan natuurlijk nooit! Hierdoor is mijn vriend soms snel boos. Mijn vriend snapt de hond soms gewoon niet, maar de hond hem ook niet.

Ik ben van het positieve opvoeden en kan eigenlijk niet echt boos worden op dat schattige bolletje wol met haar leuke fratsen.. Wat zie ik? Drib wil niets van mijn vriend weten, maar is dol op mij. Drib en ik doen ook veel samen en als ze dan een rondje met mijn vriend mee moet, dan wil ze dat duidelijk niet (ze blijft liggen of vraagt mij om mee te gaan), maar gaat uiteindelijk wel met hem mee. Dat vind mijn vriend dan weer niet leuk en zo is het rondje compleet, maar hij doet het onbewust zelf.. Hij duwt onbewust de hond van zich af.

Ik zie dit en probeer mijn vriend dus te leren waarom de hond wat en wanneer doet. Door omstandigheden kan hij dat niet zo snel oppikken en moet ik dus regelmatig in herhaling vallen, maar het werkt wel.

Als we een dagje samen weg gaan naar iets dat Dribbel mee kan, dan wil mijn vriend Dribbel niet mee en ik haar juist wel. We nemen haar dan altijd alsnog mee (ik geef hem geen keus). Dan moppert hij even, maar al snel zie ik hem genieten. Hij lacht oprecht om de dingen die Drib doet en als Drib iets grappigs uithaalt, waar hij de lol niet van in ziet, dan plaats ik een grappige opmerking waardoor hij het ineens wel ziet en alsnog heerlijk om Drib kan lachen.

Sommige mensen hebben gewoon niet veel met een hond. En ja, de hond voelt dat. Je kan de hond dan uit huis plaatsen, maar je kan ook gaan kijken naar de leuke dingen van de hond en leren over waarom de hond wat en wanneer doet. Op die manier word het vanzelf leuker.

Note: Als alle gezinsleden geen hond willen, moet je er niet aan beginnen, maar dat is hier en bij TS niet het geval.

Mijn vriend ergert zich nog maar zeer weinig aan Drib (bouviers kunnen zo lekker eigenwijs zijn af en toe haha). Van de week zei hij nog "Als er ooit een 2e hond bij komt, dan word dat wel een bouvier!" :) Kijk, dat wilde ik bereiken!

Had ik mijn hond dan maar weg moeten doen omdat mijn vriend de hond niet begreep (begrijpt) omdat hij er niet veel mee had? Sterker nog: als hij had gezegd "De hond of ik eruit", dan had ik gezegd dat hij eruit kon!! Niemand komt aan mijn hond ;) Honden horen in mijn leven en dat verander ik voor niemand. Aan de andere kant heeft mijn vriend ook zijn huisdieren, waar ik weinig mee heb ;)

Maar.. We houden allemaal van elkaar en elkaars huisdieren. Het is 1 gezellige boel en alle dieren lopen door elkaar. We zouden elkaars huisdieren niet willen missen.

Voorbeeldje:

Gister gingen we varen. Drib kon makkelijk mee in de boot en zou dat heel leuk vinden. Mijn vriend wilde haar niet mee. Ik nam Drib toch mee.

Hij: "Ja, maar.. dat word zo'n gedoe.. Die wil niet in de boot, die wil alleen maar in het water.." Ik: "Wel nee, je moet haar gewoon vertellen en laten zien wat je wilt dat ze moet doen."

Eenmaal bij de boot sprong madam met het commando 'hoog' zo in de boot. Er was niets aan het handje en mijn vriend moest lachen om hoe leuk zij het vond.

Missie geslaagd :)

Onder het varen kwamen we bij een eilandje. Ik wilde dat Drib ff kon plassen.

Hij: "Ja, maar dan moet jij er ook uit met je onhandige in en uit de boot stappen."

Ik: "Welnee, die gaat vanzelf wel uit en in de boot."

Hij: "Echt niet, die gaat niet zonder jou en die snapt helemaal niet dat ze uit de boot moet."

Eenmaal bij het eilandje sprong Drib er zo uit bij het commando "hoog" en kwam er vanzelf weer in.

Missie 2 geslaagd :)

Even later waren we weer terug bij de haven. We gingen op het terras zitten en iedereen vertelde hoe mooi ze de hond wel niet vonden en hoe knap hoe ze zich in de boot gedroeg. Je zag mijn vriend helemaal op zijn stoel zitten, helemaal happy en met een grote glimlach. Trots op onze hond zei hij "Dit moeten we vaker doen." en gaf een schouder klopje aan Dribbel.

Missie 3 geslaagd.

Deze situatie komt veel vaker voor dan je denkt, google maar eens op " I don`t like my dog" , of iets in die richting. Hoe je het ook went of keert, honden zijn nou eenmaal veel werk, en zijn echt onderdeel van het gezin. Een knaagdier zit een een kooi en verzorg je eens per dag, even laten loslopen en het is goed. Een hond is er altijd, je kan er niet omheen. Iets wat de meesten juist zo leuk vinden aan honden, maar als je niks met honden hebt snap ik best dat dat steeds ergerlijker en lastiger wordt om mee om te gaan.

Deel van mij lijkt het ontzettend leuk een hond te hebben, andere deel is bang dat ik me precies zo zou voelen als jij.. Pyshcoloog vind ik dit geval ook beetje overdreven, TS vindt de hond gewoon niet leuk. Heel normaal, alleen op dit forum misschien niet. 

 Niks aan toe te voegen! Ik vind het gewoon beledigend dat je naar een psych moet omdat je de hond niet leuk vind. Gaan we lekker zeg 

@ Roosje, jij bent diegene die echt gek is op Dribbel, je hebt er ook voor de volle 100% voor gekozen en bent blij met je keuze. Je gaat voor je hond door het vuur.

Jij bent een volwassen persoon. Je vriend is iets minder gek ermee maar valt nog mee.

Dus dat ik dikke plus en bijna plus.

Maar verschil bij TS vind ik, dat geen van beide volwassenen echt dol op de hond is, enkel het kind. En dat vind ik een groot verschil omdat een kind niet alleen voor een hond kan zorgen.

Dus je hebt 1 plus (kind), 1 grote dikke min (volwassene), en 1 plusmin (volwassene), dat vind ik weinig.

Naar mijn weten is haar kind en man gek van de hond.. Je kan mij dus vergelijken met haar man en TS zelf met mijn vriend ;)

"  
Naar mijn weten is haar kind en man gek van de hond.. Je kan mij dus vergelijken met haar man en TS zelf met mijn vriend "

Roosje

  zo zie ik het niet

Dat is wel heel makkelijk gesteld. Er is ook een tussen weg..

@ Roosje inderdaad je hebt gelijk, de band met de man is gegroeid. Ik zat wat dat betreft mijn info te halen uit de openingspost.

blijft nog 1 dikke min dan