Irritatie naar hond bobby en kattemens

"Bobby even ertussen uit laten gaan om te kijken hoe het dan gaat, gaan we doen, of dat via iemand van hier gaat daar zijn we nog niet helelemaal uit, wel bedankt voor de aanbiedingen!"

begin vd laatste alinea van Mira's laatste reactie.

Nu is Suzan haar situatie met Rocky wel anders dan die van mij en Mellow, maar ook ik heb zo'n moment gehad. Het ging totáál niet goed met haar, ik kon alleen maar huilen en was geloof ik aardig op weg om in een depressie te zakken (ja, verklaar me maar voor gek).

Ik heb mezelf op een gegeven moment ook een schop onder mijn achterste gegeven, want ik kon zo niet nóg 12 jaar doorgaan, daarmee zou ik de situatie echt niet beter maken.

Mellow is wie ze is, daar kan ik verdrietig of boos om zijn, maar dat veranderd helemaal niks, al jank ik hele leegstaande zwembaden vol.

Nog steeds is het niet wat het zijn moet, maar ik doe mijn uiterste best om te zorgen dat zij redelijk kan functioneren. Dat betekent dus dat we nu (we hebben allebei vakantie) twee keer per dag de auto pakken. 's Morgens een half uurtje, 's avonds een uurtje. Ze komt maar 2 keer buiten (in de tuin plast ze niet), maar dat zijn wel echt háár momenten. Hoe anders had ik het mij van tevoren voorgesteld...

Het doet me dus best verdriet om Mira haar negatieve berichten of Bobby te lezen. Bobby is gewoon een puber en hoe vervelend een puber soms ook kan zijn, ook die heeft behoefte aan mensen die van hem houden. Hij voelt feilloos aan dat ie eigenlijk een blok aan Mira's been is. En dat verdient hij niet, dat verdient geen enkele hond, zeker niet voor de komende 12 jaar...

te bedenken hoeveel mensen dagelijks het leed moeten dragen van bijvoorbeeld een slopende ziekte, lichamelijke beperkingen of ander vreselijk verdriet en pijn.

Is het dan niet gezond om eens reëel eens naar je eigen situatie te kijken... en dan te realiseren dat het toch wel beschamend is jezelf depressief en verwelkt te voelen, door de aanwezigheid van een simpele hond?!!

De beelden van het neergehaalde vliegtuig spoken door mijn hoofd. Al die levens… weg!

Al die nabestanden, verscheurd… kapot!

persoonlijk ervaar ik dit soort tragedies telkens weer als momenten van bezinning. Hoe groot zijn mijn eigen problemen nu werkelijk!?

Maar los hiervan,, kijk gewoon eens om je heen. Er zijn zoveel mensen die een loodzware rugzak te dragen hebben, wiens levens haast verwoest werden door allerlei uiteen lopende tegenslagen.

Kijk eens hoeveel van deze mensen keihard knokte om overeind te blijven, om niet op te geven, om te leven!!!

Zul jij ts, dan je leven niet kunnen oppakken met een hond waar je geen klik mee hebt??

Jouw probleem is op te lossen, zoveel andere problemen niet!!

Raap jezelf bij elkaar en kies!

En dit is het laatste dat ik hier over schrijf…

Wat je nu zegt dat kan niet Suzan.

Zulke situaties vergelijken met een individu.

Daarbij kan je mensen niet met elkaar vergelijken.

Wat voor de één een klein rugzakje is om te dragen kan voor de ander een kar zijn om voort te trekken.

Dat is hetzelfde tegen een chronisch zieke zeggen dat er altijd wel iemand is die het zwaarder heeft.

En het is al helemaal niet beschamend...

Wat je als een probleem ervaart… is een probleem! Dat erken ik!

En nee, levens zijn niet naast elkaar te leggen.

Ik trachten slechts aan te geven dat om je heen kijken naar je medemens, wel eens aanzet kan geven om je eigen problemen op een weegschaal te plaatsen en af te wegen.

Dat kan een bust zijn om je eigen schouders er weer onder te zetten.

Ik had beter het woord 'beschamend' weg kunnen laten, maar ik sta nog even sterk achter de boodschap van mijn verhaal.

Dit is idd heel oneerlijk tegenover Bobb, ik zelf heb ook een lab Tessa ze is nu 21 maanden en nog steeds heel overenthousiast telkens we iemand tegen komen op wandeling of als er iemand thuis komt, men heeft me verteld dat een labrador pas volwassen is om 3 jaar, dus das over de helft dat ik nu zit toch :-)

Maar ze loopt netjes naast me als ik alleen ga wandelen met haar hoor, ik zou ze voor geen goed ter wereld willen missen, we zijn altijd samen, als je mij ziet dan zie je Tes.

En de band waarvan je spreekt met je vorige hond snap ik niet dat die er met deze dan niet is, je hebt die toch gaan kiezen of niet ?

Misschien ben je vergeten dat ze ook zo overenthousiast was, want de mensen vergeten snel hoor.

Als ik ermee ga wandelen en kom soms mensen tegen die dan zeggen alle zeg de mijne die heeft da toch nooit gedaan hoor, maar als ze dan wat beginnen nadenken oei ja nu je het zegt, die heeft ook zo gesprongen enz....

Je herinnerd je meestal de goede positieve dingen van mens of hond nadien......

Hoop toch dat je eruit geraakt ivb met de band hoor, je krijgt zoveel liefde en vriendschap van zo'n beestje, meer dan van mensen!

Ze aanvaarden je zoals je bent, en als het je niet lukt zorg dan dat hij een leuk ander baasje krijgt waar hij zich kan uitleven en hond mag zijn.

Dankjewel voor je begrip wakkere Husky!

Fijn dat jij het begrijpend kan lezen.

Wat een lastige situatie. Ik begrijp dat het heel eenzaam moet voelen als het niet 'klik't met de hond en jou en wel tussen Bobby en de rest van het gezin. Ik denk zelf alleen, dat er niet altijd een achterliggende oorzaak hoeft te zijn waarom het niet klikt. Tegenwoordig gaan mensen te snel naar een psycholoog voor hun problemen, want er zal wel een oorzaak zijn. Er zullen wel andere factoren een rol spelen. 

Ik zeg niet dat dit niet kan, ik zeg alleen dat dit niet hoeft. En ook al zijn er wel andere factoren, als je jezelf al zolang ergert aan de hond, blijft dat gevoel op een gegeven moment ook een beetje 'hangen', ook als de problemen en de stressfactoren minder worden. Je gaat de hond dan associeren met iets negatiefs en dat gevoel gaat niet zomaar een twee drie weg. Aangezien honden hele sociale dieren zijn met een groot invoelend vermogen denk ik dat het voor Bobby niet eerlijk is hem in een huisje te houden waar niet voor de volle 100% voor hem gegaan kan worden. Ik ben geen voorstander van herplaatsen, maar nog minder van het maar bij elkaar blijven terwijl het gewoon niet werkt. Daar word denk ik niemand blij van. 

Ik vind wel dat je alles moet proberen om het te laten werken tussen jou en Bobby, maar mocht dat echt niet gaan is herplaatsen een betere oplossing dan maar altijd aan blijven modderen en over een jaar nog steeds op hetzelfde punt staan. 

Wat je ook beslist, heel veel sterkte :-)

 Hier ga je echt veel te ver! *even weggehaald in verband met privacy*  ben echt link dat je dat MISbruikt om je gelijk te halen! Ga je heel diep schamen zeg!

voor iedereen is iets anders zwaar of ondragelijk dus hou toch op met je veroordelingen. Bah bah bah

He getsiederrie,wát ontzettend zielig voor Bobby,op de foto van hem kijkt hij ook totaal niet gelukkig.

Ondanks je zoontje,zou ik toch een ander,goed en liefdevol huis voor hem zoeken.
Kinderen zijn nu eenmaal flexibel,en zetten zich er snel over heen,want het leven gaat toch wel door.
Alhoewel kinderen nog niet zo denken.

Ik denk dat het voor de hele sfeer in huis,beter is om een gouden mandje,voor Bobby te vinden,want dat verdient hij echt!

Succes,met zoeken.

Wil nu ook even reageren,ik heb jaren lang een hondje gehad waar ik wel en niet door de deur kon, allereerst was en is het een heel gevoelig hondje op een gegeven moment merkte ik dat ze niet gelukkig was bij mij, ze ging niet meer enthousiast mee ,maar gelatensjokte zemee , daarbij kwam dat ik ook met een rollator liep, op een gegeven moment gingen ze hier de keukens verbouwen in de flat ,de hond kroop steeds achter de bank zodra ze een boormachinehoorde  na dit een aantal dagen te hebben overzien heb ik de oppas gebeld of de hond bij haar kon logeren voor een 6weken . dat mocht en het dier knapte op ging weer vrolijk mee naar buiten ,want er was geen stress meer , toen de oppas uit gekkigheid zei laat haar maar hier heb ik gezegd goed sinds dien heb ik een echte band met haar, begroet ze mij als ik kom,wel wil ze niet met mij mee als ik dat vraagd gaat ze onder een stoelkruipen. nu praten mijn oppas en ik er wel eens over ,en beide zijn tot het inzicht gekomen dat ik de hond al veel eerder daar had moeten laten,nu ben ik blij als ik haar zie voorheen zag ik alleen maar een bang en gestresst hondje, dus ts als het jou niet lukt om een band op te bouwen , zoek dan een ander  baasje. Hein.

" Wat een lastige situatie. Ik begrijp dat het heel eenzaam moet voelen als het niet 'klik't met de hond en jou en wel tussen Bobby en de rest van het gezin. Ik denk zelf alleen, dat er niet altijd een achterliggende oorzaak hoeft te zijn waarom het niet klikt. Tegenwoordig gaan mensen te snel naar een psycholoog voor hun problemen, want er zal wel een oorzaak zijn. Er zullen wel andere factoren een rol spelen. 
 
Ik zeg niet dat dit niet kan, ik zeg alleen dat dit niet hoeft. En ook al zijn er wel andere factoren, als je jezelf al zolang ergert aan de hond, blijft dat gevoel op een gegeven moment ook een beetje 'hangen', ook als de problemen en de stressfactoren minder worden. Je gaat de hond dan associeren met iets negatiefs en dat gevoel gaat niet zomaar een twee drie weg. Aangezien honden hele sociale dieren zijn met een groot invoelend vermogen denk ik dat het voor Bobby niet eerlijk is hem in een huisje te houden waar niet voor de volle 100% voor hem gegaan kan worden. Ik ben geen voorstander van herplaatsen, maar nog minder van het maar bij elkaar blijven terwijl het gewoon niet werkt. Daar word denk ik niemand blij van. 
 
Ik vind wel dat je alles moet proberen om het te laten werken tussen jou en Bobby, maar mocht dat echt niet gaan is herplaatsen een betere oplossing dan maar altijd aan blijven modderen en over een jaar nog steeds op hetzelfde punt staan. 
 
Wat je ook beslist, heel veel sterkte "

Sayenna

Nogmaals, ik zeg niet dat "er iets achter zit" of dat "er een dieper liggende oorzaak achter zit" of wat voor onzin dan ook (hoewel... niet echt onzin, maargoed, daar kan ik niet over oordelen).

Ik probeer alleen aan te geven dat TS er blijkbaar LAST van heeft, van haar irritaties tov de hond.

Een psycholoog kan je handvatten aanreiken om er beter mee om te leren gaan...

Er is geen oplossing voor handen om iets aan de hond te veranderen (want, hoe hard iedereen hier ook roept, blijkbaar willen ze Bobby niet herplaatsen) en, als je naar het hele topic kijkt, is ts hier al heel lang mee bezig. Heeft er veel energie zelf in gestoken en haar best gedaan (ja, dat geloof ik dus zeker), maar is het er dus bepaald niet beter op geworden. (eerst was er sprake van probleem gedrag en nu lijkt het gewoon algehele irritatie te zijn over de hond zijn hele voor komen)

Dan heb je zelf alles geprobeerd op eigen kracht en wordt het misschien tijd voor hulptroepen.

Niet vanwege dat er iets niet goed zit tussen de oren, maar puur om handvatten krijgen om met de situatie om te gaan voor de komende 13 jaar (ofzo)

Dus interpreteer nou niet steeds dat ik zeg dat ze naar een psycholoog moet vanwege dat er iets mis met haar zou zijn. Ze moet sowieso niks en ze zegt dat er niks mis met haar is, dus wie ben ik (cq zijn wij) om vanachter een scherm te bepalen dat het anders is??

Hiermee zeg ik niet dat ik het begrijp, want ik kan me er niets bij voorstellen. Ik zeg ook niet dat Bobby bij hun moet blijven, want herplaatsen zou zomaar "beter"kunnen zijn. Echter, als het gezin zegt niet over te gaan tot herplaatsen, kun je hoog en laag springen, maar gebeurt het dus niet.

En dan zeg ik: probeer het dragelijk voor jezelf te maken...

En zoek daar hulp bij.

Je hebt gedaan wat je zelf kon... is niet gelukt... cq had geen effect (als Bobby nu zindelijk is en al die andere dingen beter doet, is er dus zeker heel veel wél gelukt, dat mag ook gezegd worden)... tja... dan moet je iets... dus inderdaad ballen ontwikkelen en toegeven dat het je op eigen kracht niet gelukt is om je minder te irriteren... en actie ondernemen dus...

(mocht ik onterecht iets betrekken op mezelf, cq iets dat ik geschreven heb, dan sorry. Een psycholoog raadplegen om te leren hoe met een ongewenste situatie om te gaan, die blijkbaar nog enige tijd voort zal bestaan, vind ik geen teken van zwakte, maar van kracht.)

Modmelding verstuurd.

Goed van jou!

Suzan, ik vind dat je nu echt te ver gaat. Niemand kan oordelen wat een ander al meegemaakt hebt, en zelfs snotneuzen kunnen al door een hel zijn gegaan. En zo niet, dan nog ben jij de volwassene - gedraag je dan ook zo.

Alsjeblieft mensen, hou de sfeer hier een beetje normaal zeg... Elkaar uitmaken voor snotneus en met je vingertje wijzen schiet niemand mee op... Kom op zeg...

Dingen als die vliegtuigramp hoeven er ook niet bijgehaald worden, dat is in geen enkele weg met elkaar te vergelijken...

Het gaat er hier om dat wij de TS tips en raad kunnen geven over wat te doen met haar en de hond.... Ik vind het zo jammer dat er word gezegd dat TS zich zielig voelt... Kom op?! Zo'n beslissingmaken is voor niemand makkelijk, ook niet als je geen band hebt met je hond... Als je eens kijkt naar haar profiel? Hoe ze uitkeek naar het pupje.... Denk je dat dit haar in de koude kleren is gaan zitten? Nee tuurlijk niet.

Wij hebben hier achter het schermpje makkelijk praten, niemand kent de situatie persoonlijk... 

Laten we nu eerst wachten op een reactie van de TS voordat we met woorden gaan lopen gooien ;-).

Even voor de duidelijkheid, dit is niet persoonlijk aan iemand gericht. Ik irriteerde me alleen mateloos aan de ommezwaai die dit topic kreeg...

Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de TS die als 'makkelijk' ervaart en zichzelf 'zielig vindt'....

" Alsjeblieft mensen, hou de sfeer hier een beetje normaal zeg... Elkaar uitmaken voor snotneus en met je vingertje wijzen schiet niemand mee op... Kom op zeg...
 
Dingen als die vliegtuigramp hoeven er ook niet bijgehaald worden, dat is in geen enkele weg met elkaar te vergelijken...
 
Het gaat er hier om dat wij de TS tips en raad kunnen geven over wat te doen met haar en de hond.... Ik vind het zo jammer dat er word gezegd dat TS zich zielig voelt... Kom op?! Zo'n beslissingmaken is voor niemand makkelijk, ook niet als je geen band hebt met je hond... Als je eens kijkt naar haar profiel? Hoe ze uitkeek naar het pupje.... Denk je dat dit haar in de koude kleren is gaan zitten? Nee tuurlijk niet.
 
Wij hebben hier achter het schermpje makkelijk praten, niemand kent de situatie persoonlijk... 
Laten we nu eerst wachten op een reactie van de TS voordat we met woorden gaan lopen gooien .
 
Even voor de duidelijkheid, dit is niet persoonlijk aan iemand gericht. Ik irriteerde me alleen mateloos aan de ommezwaai die dit topic kreeg...
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de TS die als 'makkelijk' ervaart en zichzelf 'zielig vindt'.... "

R&M <3

helemaal mee eens!

" Suzan, ik vind dat je nu echt te ver gaat. Niemand kan oordelen wat een ander al meegemaakt hebt, en zelfs snotneuzen kunnen al door een hel zijn gegaan. En zo niet, dan nog ben jij de volwassene - gedraag je dan ook zo. "

Wilma en Dobby

 Eens, om nog maar even te melden dat ook ik volwassen ben, ook ik genoeg shit heb meegemaakt die sommige niet eens doorstaan. Echt Suzan, of iemand nou 10 of 100 is, ik heb zware plaatsvervangende schaamte voor je, wat ben jij respectloos in je laatste 2 posts zeg!

 Hmm ja dan kan ik jou die voorhouden.

Ik ga hier verder niet meer reageren. Wordt hier echt niet goed van Misselijk gedoe

mee eens. Ik zal er dan maar 'boven' gaan staan he'?

Dat wil nog wel eens helpen.

Succes met die spiegel (ze zijn in de aanbieding bij Kruidvat)

He wat ik getypt had bij de quote is weg vreemd.


Maar ik ben het eens met Suzan er zijn ergere dingen in de wereld dan een kwijlende stinkende vraatzucht van een hond die Mira zelf notabene perse hebben wilde.

Denk dat ik wel klaar ben met dit topic en hoop voor Bobby dat hij bij mensen komt met een ruggegraat

Uiteraard zijn er dingen in de wereld die veel erger zijn.

Maar dan kunnen we dat wel tegen iedereen gaan zeggen hé.

Er is namelijk altijd wel iemand die iets ergers heeft dan de ander.

Er is ook altijd wel iemand die meer heeft meegemaakt.

Maar als we dat tegen iedereen zeggen en de rug overal naar toe keren dan gaat de wereld er helemaal aan.

Je kan er gewoon naar luisteren, adviezen geven en hopen dat iemand daar wat mee doet. En als iemand dat niet doet dan kan je altijd je rug nog toekeren.

En dan is het nog steeds niet nodig om iemand helemaal de grond in te boren.

En dat heet dus relativeren!

Zo makkelijk is het! Heb ik ooit een probleem ontkent? nee! Oneens, oneens, oneens, oneens, oneens, oneens, oneens, Zo… staat dat er alvast 7 keer! Vind men immers zo leuk!

Zo makkelijk is dat dus niet voor iedereen Suzan.

En reageer niet zo kinderachtig alsjeblieft.

Is ook niet nodig.