Irritatie naar hond bobby en kattemens

 Dat laatste daar heb je een punt in. Een vriendin van mij is naar een internaat gegaan omdat ze gewoon nooit met haar moeder door 1 deur kon. Terwijl het geen verkeerd meisje is, het ging gewoon niet.

Ik kan me alleen zo goed inleven in die zoon. Je hebt een maatje in huis waar je dol op bent, en dan moet hij van je moeder weg. En ja, wat sommige mensen hier zeggen, dat KAN hij mama kwalijk gaan nemen.

Ja het lijkt erop dat mensen een aan/uit knop voor hun gevoelens hebben, schijnbaar ook met regelbare intensiteit. 

Ik heb de mijne nog niet gevonden hoor......wat zou het leven toch veel makkelijker kunnen zijn.

@ Goja: Een dierbare is een dierbare....hond of mens en het verlies (rouw) is exact hetzelfde.

Het is de waarde die je er zelf aan geeft (in je ogen meer of minder is, een vorm van superieure of inferieure levensvorm), de mens als meer zien (in mijn ogen is elk leven waardevol).

Dat je een hekel kan hebben aan ouder/kind komt zeker voor....maar normaal is het niet.

Maak hier ook verder geen woorden aan vuil want nogmaals.....een hekel hebben aan een Labrador kan ik niet begrijpen en wil ik niet begrijpen (zou het normaal vinden dan). 

Laat iedereen dat voor zichzelf bepalen wat een onzin 'superieure of inferieure' levensvorm. De ene persoon of hond staat dichterbij als de ander dat wil niet zeggen dat mijn neef inferieur was aan mijn hond omdat ik om die laatste veel zwaarder en langer gerouwd heb. 

Was een reactie op iemand die zei dat het overlijden van een mens niet te vergelijken is met die van een hond !!! Dan stel je wel degelijk waardebepalingen.

Laten we zeker maar ophouden want je begeeft je nu op zeer glad ijs.

Ik geef mijn optiek die voortkomt uit persoonlijke ervaring.

Heeft niets met inferieure levensvormen te maken, ik zou bijna zeggen hoe durf je zoiets hier maar te suggeren dat dat maar iets te maken heeft met verschil en diepte in verdriet om het verlies van een hond of van een mens .... .. Wat een beledigende reactie is dit.

Waarom iemand geen hekel zou mogen hebben, of liever gezegd; geen liefde kan voelen voor een labrador is mij een volstrekt raadsel,  want waarom zou dat niet kunnen?

Een dier heeft net als een mens een persoonlijkheid en dat kan botsen en dan zodanig dat er hekel kan ontstaan, wat je niet moet verwarren met iets of iemand het leven niet gunnen of kwaad toewensen. Maar daar spreekt ts totaal niet van.

En ik ook niet.

Hoe bizar is dit zeg.

Ik begrijp je helemaal Goja en ben het dan ook met je eens.

Het is jammer dat sommige mensen hun eigen optiek altijd maar als feit door willen drukken en daarmee de nodige (laten we hopen onbewuste) beledigingen uitdelen.

 Wou je absoluut niet beledigen, maar reageerde hierop ..... De diepte van beleving richting hond of mens vind je een wereld van verschil. Hier reageerde ik op. Het komt vaak genoeg voor dat mensen in diepe rouw zijn en voor de voeten krijgen "is maar een hond....als het nou je kind was" enz. Begrijp je waarom ik hiero reageer? Maakt me niet uit wie het zegt en niet als persoon maar deze woorden..... Deze stelling heeft menigeen pijn gedaan en NOG.

Anoniem was ik, sorry (vergeten in te loggen).

Oke ze heeft geen klik met Bobby terwijl ze hem zelf perse wilde hoe kan dat dan want je hebt denk ik wanneer je kan uitzoeken wel degelijk een klik en zo niet dan ben je mijn inziens stom bezig geweest om toch die hond te nemen. Nogmaals ik hoop dat de hond Bobby een mooi lang leven tegemoet mag zien en hoe en waar maakt me eerlijk gezegd niet meer uit

Impliceer je dat mira dat heeft? Dat zou ze ongetwijfeld willen, want dan had ze haar negatieve gevoelens ten opzichte van bobby uit kunnen zetten.

Nee uiteraard niet!......integendeel.....reactie naar mensen die vinden dat ze haar negatieve gevoel naar de hond gewoon even op neutraal moet zetten en door moet gaan in het belang van haar zoon en man.

 Okee haha. Zo vervelend van fora, teksten kunnen precies anders gelezen worden dan je bedoelt.

Tot op zekere hoogte .. heb ik die wel gekregen van mijn super coach ;-) die mij leerde inzien dat mijn gevoelens van mij zijn en dat je zelf kan bepalen hoe iets je laat voelen. Natuurlijk niet absoluut, maar ik had bv een collega die heel veel irritatie bij mij opwekte. Door met haar te analyseren waardoor dat kwam en tegen mijn collega uit te spreken waarom ik soms reageerde zoals ik reageerde, kunnen we sindsdien prima samenwerken. Soms komt de irritatie nog wel even, maar omdat ik het mechanisme erachter herken, kan ik dat ook heel snel 'uitzetten'. 

Mijn broer heeft Avatar trainingen gedaan, niet echt mijn ding maar dat heeft hem ook geholpen met emoties (h)erkennen en plaatsen. En dus ook sturen. 

En nee, ik zeg niet dat dit bij Mira gaat werken maar soms is het wel goed te diepte in te duiken en je eigen motivatie en coping strategien te leren kennen. Maakt het leven een stuk makkelijker..... 

Ja dat is waar, de reactie op zich kan ook op die wijze gelezen worden maar dan zou die behoorlijk uit de koers liggen van mijn eerdere reacties.

PS. Typ op tablet en er veranderde op een of andere manier een stuk tekst van jou, corrigeren maakt het erger......de tablet en ik zijn niet zo'n al te beste combinatie

@Wakkere Husky (quoten is echt een drama voor mij op de tablet dus even zo)

Wat jij beschrijft begrijp ik wel maar ik zie het meer als je gevoelens onder controle houden/doseren of dat nu id vorm va uitvergroten of dempen is. Uiteraard kan daardoor een situatie aangenamer/verzacht worden maar de basis va het pure gevoel verandert dan niet.

Zo is mijn schoonmoeder een hartstikke lieve vrouw maar wel de reden dat ik destijds niet toestemde om een huis te bouwen. Het is daar nog altijd vrij normaal om een verdieping bij te bouwen voor de kinderen of ouders in dit geval. Nu was het de intentie niet van mijn man om met zijn ouders samen te leven maar zou hij ze niet kunnen weigeren als ze het ooit zouden vragen. Toen was de keus snel gemaakt om te blijven huren waar mijn man ook begrip voor op kon brengen. Er is stroomt geen kwaad bloed tussen ons maar haar karakter stoot mijn karakter af. En daar kan ik prima mee om gaan tijdens visites of een enkele overnachting maar omdat op dagelijkse basis te doen in mijn eigen huis .....nee dat is veel te veel gevraagd van mezelf. Ze is zoals ze is met haar voors en tegens net zoals ik en hoeft voor mij ook niet te veranderen. Ik accepteer haar, respecteer haar maar van houden van is geen sprake. En dat zal na 20 jaar denk ik ook niet meer komen. Zou ik wel met haar moeten samenleven dan zou het me niks verbazen als ik uiteindelijk een hekel aan haar kreeg omdat er geen houden van basis is om je door de 'kleine botsingen' te leiden. Samenleven moeten beide partijen echt willen daar moet geen 'moeten' aan te pas komen...........maar dat is mijn persoonlijke mening erover

@Manuela dan neem je toch de juiste beslissing en respect jij hebt toch ook je schoonmoeder niet uitgezocht?


Maar ts heeft Bobby wel uitgezocht

Helemaal mee eens! En dat doet niets af voor de liefde voor de hond. 

 Hahaha het is bijna poetisch, anheet gebak worden!

ik heb het op de ipad ook vaker, sowieso typt het niet altijd handig en wijzigen loopt wel eens mis...

Ja dat heeft ze of het nu haar 'eerste keus' was of de enige overgebleven hond. Maar hoeveel mensen gaan nu daadwerkelijk met een pup naar huis waarvoor ze vanaf het eerste moment echte diepe gevoelens koesteren? Alle pups zijn schattig en het moment dat je met een naar huis gaat heb je ook de intenties er helemaal voor te gaan en verwacht je ook dat je gevoelens alleen maar dieper zullen worden. Alleen is daar in dit geval (wat verre van geïsoleerd is) geen sprake van.

En wat mijn schoonmoeder betreft, dat gevoel was er uiteraard niet van het eerste moment van kennismaking dat kwam ook pas wat later toen ik haar leerde kennen en in meerdere situaties meemaakte.

Wou niemand beledigen of kwetsen en eigenlijk wil ik hier ook niet echt op ingaan want uiteindelijk kwets je toch iemand (wil ik niet).

Welke gevoelens iemand ook heeft, ongeacht om wie of wat het het gaat.....rouwen/pijn, vind dat erg genoeg. En al heb je ze zelf niet of anders, gevoelens kunnen voor de een net zo intens zijn als voor een ander, dat bepaald ieder voor zich (niemands toestemming voor nodig of waardebepaling).

Bedoel er niemand mee, algemeen en mijn mening zoals ieder zijn eigen mening mag hebben.

Het kan niet 'ongeacht' zijn Blaise!

Geen enkel verdriet hoeft ontkent te worden, iedere traan mag er van mij zijn! dat is wat ons mens maakt.

Maar ongeacht 'wie of wat'? dat vind ik persoonlijk niet kloppen!

Daarmee lijk je voor mij bijvoorbeeld een konijn op gelijke waarde als een mens te schatten.

Intensiteit van verdriet kun je nooit met een ander meten, wel is voor mij een huisdier, heel iets anders dan mijn bloedverwanten, mijn ouders en kinderen.

Hoewel ik zielsveel van mijn dieren houd en diep rouw als ik ze verlies. is de intensiteit zoals bij het verlies van mijn vader, of de twee meisjes waarover ik schreef…. onmogelijk hetzelfde in mijn beleving.

Maar ik ga wel heel erg off-topic hier.. Voor de duidelijkheid, verdriet en rouw is een pijn in je ziel, in je hart. Ik ben het er mee eens dat geen ander daar iets over hoeft te vinden. Wat jij voelt, is waarheid. Een ander hoeft niet te bepalen of het die tranen waard is. Dat verteld jou eigen gevoel je. Maar onderscheid is er voor mij zeker...

It vind dit een hele moeilijke om te antwoorden want je kan er uren over liggen nadenken.

en ik wil ook niet mensen kwetsen die ik graag heb  

Ik ken buurvrouw waarvan de zoon hun levend kruis is dat ze nog hun hele leven moeten meedragen . Drugs etc. Hun eigen woorden....na wat die er allemaal mee meemaken , politie, dokters ...het stopt nooit.

De moeder heeft me zelf in tranen gezegd, ik wil dat dit stopt maar hoe ? En ik zal geen traan voor hem laten zoals ik ooit voor mijn honden zal laten . Dat kan dus vgs mij.

Je moet eerst zien in welke situatie men is, en Suzan jij gaat uit van een goede relatie en hopelijk zijn 90% zo. Maar er zijn ook andere waar het huisdier wél het belangrijkste is, misschien het enige wel ? 

Alleen al dat die moeder die in de wachtzaal zit, zoiets zegt houdt in dat een hond en een mens niet evenwaardig zijn. Nooit. 

Vreselijk voor dat zoontje, zoiets zeg je niet juist omdat ....die dat ook zo geleerd heeft te vinden. 

Houden van een huisdier,  in die zin dat jij Suzan het ziet, vind ik dat ik in het moment van bewustzijn waarin ik leef, dit wél zo is. Mijn hond geniet ik even veel van als mijn zoon en kleinkinderen nu op dit moment.   God dit is moeilijk uit te leggen.

Toen mijn moeder overleden is voelde ik slechts opluchting want haar lijdensweg was eindelijk gestopt. Ons afscheid was heel,mooi en teder. Mijn herinneringen aan haar en mij die deden en doen nog altijd pijn. Dat is iets anders vind ik.  Die zijn me ook dierbaarder dan diegene die ik heb overgehouden van mijn honden . 

Ik stop want het lukt me niet . 

Toen ik Donja moest laten inslapen heb ik ook tegen anderen gezegd dat 't verdriet zeer intens was en meer pijn deed dan wanneer een famililid sterft. Het verdriet duurde ook langer.

Wat vinden je man en zoon ervan? 

Mira, hoe zie jij de komende 12 jaar voor je als Bobby blijft?

En hoe als hij níet zou blijven?

Ik vind het nogal wat om je eigen gevoelens nog minstens 12 jaar lang volledig opzij te schuiven voor man en kind. Kind gaat over 5 jaar misschien wel uit huis ook, man werkt meer uren dan jij (tenminste, dat denk ik), dus jij hebt nog steeds de meeste uren met Bobby.

Heel eerlijk:
Ik denk dat het egoistisch is om Bobby te houden.

Honden voelen dit soort dingen aan. Prima als jij je best ervoor wilt doen, maar als ik je verhaal zo lees doe je je best ook niet meer om het leuk te maken. Daar kan ik je natuurlijk niet over veroordelen, maar zorg dan in ieder geval dat Bobby een eigenaar krijgt die wel voor hem wil gaan.

Dat je bobby niet wilt herplaatsen, is gewoon omdat dit de moeilijkste oplossing is. Omdat je man en zoon boos zullen zijn.. Maar ook zij zullen moeten begrijpen dat het voor bobby geen leuk leven is zo. Jij bent namelijk vaak met hem thuis en Bobby moet het dus met jouw doen.

Ik vind het wel erg naar voor jullie zoon en man. Ik moet er niet aan denken dat ik Jayla weg zou moeten doen omdat 1 van de gezinsleden haar niet mocht. Ik zou er ook flink kwaad om zijn en het niet snel vergeten/vergeven. maar jij moet nu aan Bobby denken. Het was anders geweest als jij degene was die vaak van huis was, maar nu ben jij juist degene die het meeste met Bobby zou moeten doen. en daardoor krijgt Bobby nu gewoon te weinig aandacht.. en de aandacht die die overdag krijgt is negatief.

Tja, wb de intensiteit van verlies... Even heel hard gezegd; ik zou het erger vinden als mijn hond dood zou gaan, dan als mijn oom waar ik weinig binding mee heb dood zou gaan, dat zou ik eerder erg vinden voor zijn gezin en mijn vader, voor mezelf niet zozeer... Denk dat het heel erg ligt aan wat voor band je met iemand hebt en ik denk ook dat dat voor iedereen anders is. Je kunt er als buitenstaander niet over oordelen, het is iemands gevoel en lullig of niet, iemand voelt wat ie voelt...

Wb TS, ik ben heel benieuwd hoe dit allemaal zal verlopen, ik hoop ook dat je ons op de hoogte houdt!

Verander je gedachte dan verander je de wereld