Irritatie naar hond bobby en kattemens

Hahaha Anny en Lance, wat ben je heerlijk nuchter, geweldig.

Diep respect voor de reactie van S&L&B en Suzan.

" TS weggejaagd? Die interesseert het geen bal meer denk ik, er komt niks reactie meer. 
Hopelijk is ze met Bobbie gaan wandelen. 
Raar .!  TS start een topic , verliest interesse, maar  half forum ligt te vechten. 
Het kan verkeren, zei iemand eens.  "

Anny en Lance

En dat is niet voor eerst rondom Mira en Bobby

Kom op zeg...... laat gaan

nou goed van jullie beide dames!

en dat meen ik hoor...ik kwam enkel met mijn flauwe fotootje zonder iets toe te voegen.. maar jullie laatste reactie op elkaar vind ik heel volwassen en tof  

hopelijk laat mira hier nog even weten wat er nu gebeurt, en ik moet haar ook meegegeven, ze is hier wel gebleven, heeft geluisterd, is enkel eerlijk geweest, en daar valt ook een hoop voor te zeggen, ondanks al ons commentaar

" TS weggejaagd? Die interesseert het geen bal meer denk ik, er komt niks reactie meer. 
Hopelijk is ze met Bobbie gaan wandelen. 
Raar .!  TS start een topic , verliest interesse, maar  half forum ligt te vechten. 
Het kan verkeren, zei iemand eens.  "

Anny en Lance

TS heeft regelmatig geantwoord, maar kan me voorstellen dat ze niet direct op alles ingaat. En laten we eerlijk zijn, bij dit soort moeilijke keuzes - als TS het niet moeilijk had gevonden was ze hier echt niet zo met de billen bloot gegaan - is het ook verstandig de tijd te nemen. 

 Jou reactie geeft mij een heel warm gevoel, hand wordt terug geschud.

Ik denk niet dat er iemand is die dit niet raakt, maar ik snap je ja. Je maakt het dichtbij mee hoor!

zand erover, en ik denk dat wij beide nu goed kunnen terug kijken. Ik was misschien de eerste, maar jij bent net zo netjes nu en dat doet ook mij veel

Zal ik ook nu mijn grootste forumvijand zo om de nek vallen ? zalig toch ?

H.... je mag een pb verwachten 

ahh de vrijdag van verzoening en vergeven   

Even tussendoor, wij hebben nieuws dat de betreffende zoon van een vriend níet aan boord zat van dat vliegtuig.

Oh wat fijn Wilma.

Vreselijk afwachten moet dat geweest zijn. En dan blijdschap en wrang gevoel om die blijdschap. Zulke rampen waarom nu ? 

off topic sorry 

" Even tussendoor, wij hebben nieuws dat de betreffende zoon van een vriend níet aan boord zat van dat vliegtuig. "

Wilma en Dobby

 Wat een opluchting Wilma! Beschermengel!

Heb alle reakties gelezen, kan niet overal op antwoorden igg bedankt, hoewel in me groen en geel erger aan bepaalde mensen hier met allelei evt speculaties, wild west verhalen, beschuldigingen, vergelijkingen enzzzzz...

Ik ben niet zielig integendeel vraag er zeer zeke niet om ben geen eao softie jankert.

Het is van bepaalde mensen hier welicht een poging door zulke  flauwekul te benoemen, het dan een soort waarheid wordt en mensen ms mee te krijgen op dreef, weet niet t zal wel.

Igg feiten zijn; hond is nu 1 jaar en 8 maanden en vanaf 9 weken hier ongeveer.

Geprobeerd: geduld, training, cursussen, speurwerk om de band te verstevigen en gewoon leuk, meer dingen met bobby samen doen, niet vergelijken, negeren, positief denken, proberen me nergens aan te storen, intensiever trainen, man en kind mer met bobby bezig, relativeren, leuke dingen an hem te zien en dat vast proberen t houden, lezen over gedrag enz, zwemmen samen, mezelf onder de loep nemen en bij de lurven pakken, niet zeiken en doorgaan instelling, spelen, aaien en bewust tegen hem praten, bij me laten slapen op de kamer etc.

Dt is een einde wanhoopskwestie vandaar dat de buitenkennel ter sprake kwam.

Als ik een of andere slappe huppeltrut was dan was de hond ws allang zonder moeiite weg.

Ik geef niet gauw op en zet mijn tanden in iets als ik ergens voor heb gekozen en zoek altijd naar een oplossing of vind ze zelf uit.

Dus kom niet met dat er niks is geprobeerd verhalen, getver.

En euh als ik niet reageer, ms had ik wel wat te doen baas.

Andere mensen die mij ruim anderhalf jaar veel goeie adviezen hebben gegeven in goede en slechte tijden, super bedankt! 

Bobby gaat als er even tussen uit, de sfeer is even niet te harden met zoon die met rode ogen loopt en mij vuil aankijkt dus moet hem ook extra aandacht geven want het is zijn maatje.

Ik kan dus niet altijd reageren.bedenkt voor de prive mails ook! Ik zal eraan denken, heel lief ook. 

duidelijk Mira, bedankt voor je reactie

we zijn soms wat ongeduldig!

benieuwd wat dit gaat geven, even rust voor jullie allemaal, ik zal het volgen

je kunt een hoop kritiek verwachten met dit verhaal op een hondenforum, maar je gaat er sportief mee om

"Een moeder is zo gelukkig als haar verdrietigste kind"

Ik vind het echt heel naar voor jullie allemaal en ik heb al veel eerder gelezen hoeveel energie en moeite je hier al in hebt gestoken...

Ik hoop echt dat jullie tot een oplossing komen die voor jullie allemaal (Bobby dus ook) goed is...

Heel veel sterkte hiermee...

Bobby gaat als er even tussen uit, de sfeer is even niet te harden met zoon die met rode ogen loopt en mij vuil aankijkt dus moet hem ook extra aandacht geven want het is zijn maatje.

Dit vind ik dus hartverscheurend voor zowel je zoontje als je man die als ik het begrijp ook dol op de hond is.

Als het alleen om jou ging Mira, zou ik idd zeggen herplaatsen, maar je gezin is net zo belangrijk. Om een geliefd dier op te moeten geven omdat mamma zich ergert, lijkt me voor een kind ook niet te begrijpen.  Zelf zou ik als kind dan vluchtpogingen met hond gemaakt hebben.

Zou je het niet op kunnen brengen om er eens anders naar te kijken en accepteren dat jij je ergert, maar vanwege de liefde voor je zoontje en je man , en hoe die genieten van de hond daaruit de kracht kunnen vinden om je ergernissen te overwinnen?

Als je om hulp vraagt wat te doen dan zou ik in jouw situatie, je een cursus reiki willen aanraden. Misschien vind je dan de steun en kracht om vanuit jezelf iets aan je situatie te doen.

Dobry dat zijn de juiste woorden en ook dat had ik geoppert maar helaas vindt ts overal wel eem excuus voor. Ik vindt het ook zielig voot de jongrn want al is hij 15 het zijn kinderen en het lijkt mij dat je je kind toch liever blij met hond ziet dan een kind met rode ogen en zwaar teleurgesteld.

Zei  al eerder ik hoop echt op een oplossing voor zoon man en Bobby want deze drie moeten toezien hoe de hond door hun liefhebbende echtgenote en moedet niet geaccepteerd wordt.

Voor nu ik ben klaar en steek geen energie meer in iemand die overal excuses voor heeft . 

Misschien dat ik nu ook 100x oneens krijg.. maar mijn eerlijke mening.. (naar aanleiding van de laatste 2 posts)

Is een hond voor de man en zoon belangrijker dan de moeder van het gezin? Is het belangrijker dat zoon en man het leuk hebben met de hond en Mira maar ongelukkig moet zijn?

Natuurlijk is het een verschrikkelijke situatie, voor allemaal. En ja, ik kan me echt goed voorstellen dat je je zoon geen verdriet wil doen. Maar hoe groot zal het verdriet zijn als Mira er straks écht aan onder door gaat?

Het is niet iets van 'niet leuk vinden' want het gaat veel verder dan dat. Mira heeft er al zoveel aan gedaan en blijkbaar wordt het er gewoon echt niet beter op. 

En daarbij, ook al houden haar man en zoon wel van Bobby, hij blijft echt wel de afwijzing en de spanning voelen.. daar verandert niets aan.

Mira, heel veel sterkte straks als Bobby even ergens anders is en ik hoop dat jullie er als gezin uitkomen om de beste oplossing te vinden.

Gr. Alexandra

Ook van hier sterkte Mira met je zoon.

Ik hoop dat Bobby een heerlijke hondse vakantie in het verschiet ligt en dat hij daarna bij iemand of jullie weer echt thuis komen mag!

 Nou het spijt me, maar mijn moeder had ook geen klik met mijn honden over het algemeen niet echt met dieren, mijn zusje had zelfs een hekel aan dieren. Daarom hoefden ze nog niet weg. Het betekende gewoon dat het mijn dieren waren en zij er liever niet mee omgingen.

Maar als TS degene is die overdag alleen is met de hond gaat dat moeilijk, zij is dan immers wel de 'hoofdverzorger'. Ik kan me daarom dus wel vinden in wat Alexandra zegt, want ook juist voor Bobby lijkt me dit moeilijk. 

Natuurlijk is het heel verdrietig voor zoon, maar een moeder die op het randje van overspanning leeft door de hond lijkt me net zo verdrietig. De hele situatie in 'gewoon' verdrietig. 

Aan het einde van de dag moet er een knoop worden doorgehakt, en in het belang voor de hond. Zo ben ik ook bijna op dat punt beland; zou Winter (mijn spiegeltje, absoluut) relaxter/gelukkiger worden bij iemand anders, kan iemand anders hem meer bieden dan ik dacht dat ik kon... 

Hier is het roer omgegaan, en nog steeds weet ik het af en toe even niet meer (5 minuten snel douchen, en bij terugkomst lag er een dekbed aan flarden bijvoorbeeld). Gelukkig kan ik mij daar nu redelijk snel overheen zetten, maar als je totaal geen band voelt met je hond wordt die lijst van irritaties voor beide partijen alleen maar groter en groter... Wat is dan het eerlijkst? Door blijven ploegen omdat je er nu eenmaal voor hebt gekozen, of de hond een plek gunnen waar hij door alle leden van een gezin wordt geliefd en iedereen hem net zo graag ziet als hij hun ziet? 

 Ik was toen 18, als ik naar stage ging bleven mijn honden bij mijn moeder. Omdat zij ziek was werden de honden alleen even omgehaald door iemand om ermee te wandelen. Ik heb mijn moeder niet 1 keer horen klagen. Ze vond het juist fijn voor me dat ik die 2 hondjes had. Natuurlijk is elke situatie anders maar ik weet ook dat ik het niet gepikt had als mijn moeder had gezegd dat mijn honden weg moesten omdat zij ze niet leuk vond.

Het is anders hoog tijd dat moeders niet meer alles opofferen voor hun kinderen... 

 Ben ik het niet geheel mee eens. Het moederschap is een keuze(in de meeste gevallen). Dan hoort het welzijn van je kind toch voorop te staan. Bovendien is er een verschil tussen alles opofferen voor je kind, en iets afpakken waar je kind erg aan gehecht is. Mijn moeder deed veel voor mij, en ik deed veel voor haar, en zo hoort het.

 Tuurlijk. Maar als je als moeder ergens aan onderdoor gaat emotioneel gezien, dan ga je als kind toch niet eisen dat de situatie zo blijft. Ik kan me het echt niet voorstellen. Wij hadden een (ongeplande gevonden) kat die wegmoest wegens allergie van een ouder, vroeger. Ik vond het afschuwelijk, maar het kwam niet in me op om te eisen dat hij zou blijven? 

 Kijk, dat kan ik begrijpen. Je moeder had niet op een kat gerekend en bleek allergisch, kun je niks aan doen. In dit geval hebben de ouders zelf voor een hond gekozen, en alleen omdat zij zich irriteert, ook al doet het beestje niks fout, moet hij weg? Nee, dat vind ik dus wel een egoïstische keuze van een moeder.

Als het vanwege allergie niet anders kan, ok. Maar ik zie niet in waarom ze niet kan leren samenleven met deze hond.

een gezin functioneert het meest optimaal, wanneer met elkaars welzijn rekening gehouden wordt.

Dat betekend dat zowel de ouders als de kinderen soms moeten 'inleveren' voor elkaar.

Het kan en mag niet zo zijn, dat je je als moeder, in alles moet schikken om je gezin te pleasen.

Hoewel de 'gemiddelde' moeder, de meest flexibele en verdraagzame rol binnen een gezin speelt, zal ook aan haar draag en acceptatie vermogen, een grens zitten.

Echtgenoot en kinderen mogen dan niet verlangen (vind ik) dat moeders zich maar in alles heeft te schikken omdat ze anders haar gezin niet pleziert of misschien bedroeft. Dat vind ik erg delegerend en niet terecht.

Als moeder breng je vele offers… maar jezelf volledig opofferen is niet gezond. Ik begrijp dus wel wat Aurelia bedoeld.

Misschien kun je dit "mentale allergie" noemen... niet zo zichtbaar als een fysieke allergie, maar blijkbaar dus wel aanwezig...

Volgens mij heeft Mira in 2 topics beschreven hoeveel ze al ondernomen heeft om aan de band tussen haar en Bobby te werken en probleem gedrag aan te gaan... dit is niet een gevoel van de afgelopen 2 weken, dit speelt dus al anderhalf jaar...

Ik blijf erbij (ben ik weer...) dat een psycholoog wellicht nog handvatten kan aanreiken om met de irritatie om te gaan. Maar wanneer Mira daar zelf geen goed gevoel bij heeft, werkt ook dat niet...

Dat een jongen van 15 zo dol is op Bobby, vind ik wel heel mooi... (niet alle jongens van die leeftijd zijn leuk met dieren). En hem dat ontnemen, lijkt me voor moeders dus ook een duivelsdilemma...

Kortom, hoezeer ik (wij) het ons niet voor kunnen stellen, want, "zo erg kan het toch niet zijn", wanneer het "zo erg niet zou zijn" zou Mira er niet al zoveel energie in hebben gestoken en zou ze haar zoon niet zo veel verdriet doen...

Het is al met al gewoon een kl*te situatie waar Mira, Bobby, zoonlief en manlief in zitten...

Ikzelf kan alleen maar mee leven en hopen en duimen dat er een oplossing wordt gevonden...

Jullie hebben ook een punt hoor, het is een vervelende situatie. Toch vind ik het me moeilijk voor te stellen dat het puur door de hond komt, aangezien het beestje niets verkeerd doet. Dan is het toch beter te kijken wat er achter die gevoelens zit?

Als ik een topic zoals dit lees dan vind ik dat ik ervan uit moet gaan dat de opener van het topic de waarheid spreekt. Daar wil ik dan ook over nadenken en op reageren. Ik hoef het me niet aan te trekken als m'n reactie op niets slaat omdat ik uitga van wat er staat terwijl de werkelijkheid anders is.

Waar ik van uitga is dus wat Mira neergezet heeft.

Je had een Lab en dat ging goed, nu heb je (onverwacht) een echte aversie tegenover de huidige Lab, Bobby. Zijn lompe hondengedrag ergert je ook omdat je je huis netjes en op orde wil houden en je wordt omzeggens misselijk van zijn gdrag, geur, aanwezigheid.

Je zou Bobby liefst wegdoen, maar dat kun je niet echt maken tegenover je zoon van 15, want die heeft er in die meer dan anderhalf jaar tijd dat Bobby (sinds z'n 6 weken) bij jullie is een band mee en voelt zich verdrietig en boos omdat je Bobby weg wil...

Je man heeft eigenlijk ook liever dat Bobby blijft dan weggaat maar zou hem desnoods ook in een buitenkennel plaatsen zoals de honden bij hem thuis vroeger.

Jij hebt vanalles en nog wat geprobeerd om een band met Bobby op te bouwen, maar het is niet gelukt.

Je afkeer gaat zo ver dat je zelfs een eigen ruimte in huis voor jezelf zou inrichten om niet met Bobby geconfronteerd te worden. Maar dat is een oplossing die slechts voor korte periodes kan werken, want natuurlijk wil je ook koken, lekker op de bank zitten, aan tafel met man en zoon :-)

Behalve het feit dat je ooit wel met plezier een hond had en Bobby in huis haalde toen je (nog) dacht dat dit goed zou gaan, zie ik niet in wat er zoveel verschilt aan de problemen die in zoveel huishoudens opgelost moeten worden ?

Kort en cru : Als je het echt moeilijk kunt opbrengen om veel met Bobby bezig te zijn , je ellendig voelt met hem in je buurt en hem liever het huis uit zou doen... Dan lijkt het me logisch dat jullie dit met mekaar bespreken.

Als ik me in jou verplaats zou ik m'n man en zoon zeggen dat ik dit niet (meer) kan en wil. Niet met de beste wil. Dat het sterker is dan mezelf. Maar, dat ik hen niet voor een voldongen feit wil plaatsen door de hond gewoon weg te willen.

Hoeveel geven zij om Bobby ? Als ze hem willen houden... Is het dan teveel gevraagd dat zij wat met hem ondernemen, spelen, knuffelen,hem uitlaten, en voeren ? En dat hoeft niet naast jou voeten in de keuken terwijl jij staat te koken !

Als ik het goed begrepen heb, dan hebben jullie een tuin en plaats voor een buitenhok (ren)... Het probleem blijkt niet te zijn dat Bobby daar zou kunnen als je man en zoon niet thuis zijn, wat dus enkel overdag is... Maar dat Bobby waaks is en de buren tot last als hij blaft ? Is dit iets wat je vreest of is het reeds uitgeprobeerd en zeker ? Misschien is die verwachting ongegrond en valt het heus wel mee, mogelijk na enkele weken...

Bobby is in huis opgegroeid. Hem wennen aan buiten zijn als jij alleen thuis bent,... In het begin voor korte periodes, nadien wat langere kan misschien lukken. Het maakt Bobby misschien ook “rustiger” op den duur als hij niet voortdurend in jou gezelschap is. Want jullie zijn blijkbaar geen goede match :-) En hier durf ik gerust een smiley achter plaatsen, want ik las immers ook dingen van je zoals je reactie op wat iemand zei :

“Wensen dat bobby niet oud zal worden?? Wat een nare speculatie. “

Je afkeer maakt je duidelijk niet tot een onmens :-)

En volgens wat ik van je las ligt het ook helemaal niet in jou bedoeling om Bobby, die als huishond opgegroeid is voor het grootste deel van de dag buiten op te sluiten. Want dat kan echt niet. Als dat de enige oplossing is die jullie zouden vinden, dan denk ik dat je man en zoon ook moeten beseffen dat er dan niets anders opzit dan herplaatsen, liever dan hun maatje weg te duwen in een voor hem abnormale toestand.

En ook :

“Uitlaten verzorgen doe ik wel natuurlijk als er niemand thuis is en ik wel maar wat een weerzin”

Ja, kijk, dingen zoals de kattenbak schoonmaken doe ik ook met tegenzin. Liefst had ik er geen, maar ik heb een tuin en wil niet dat de poezen m'n groenten verknoeien... dus... Het moet gebeuren.

En als Bobby nodig moet terwijl man en zoon er niet zijn, en jij je tuin netjes wil houden zul je met Bobby een toertje moeten doen. Bobby zal het letterlijk en figuurlijk worst zijn of dat met weerzin is of niet :-) Allerhande met hem gaan ondernemen en forceren zou ik echt niet doen in jou plaats.

Toch ook nog even dit in verband met het moeder zijn... : De hond is er en je zoon heeft er een band mee... Dat kan nu voor jou een vervelend probleem zijn... Maar... Je zoon is er en jij hebt een band met je zoon. Als ik er zo over nadenk was ik zeker geen ongehoorzaam kind... Maar als m'n hond zou weggedaan worden, tegen mijn wil in (én, ook belangrijk! : terwijl ik moeite zou doen om hem zelf zoveel mogelijk te verzorgen en overlast van hem in de mate van het mogelijke en diervriendelijke te voorkomen) ... voor mij als kind toen, zou dit een allesoverheersend verdriet geweest zijn waarvoor ik misschien zelfs met m'n hond ervandoor zou gaan... én het zou de band met mijn moeder sterk beschadigd hebben... het lekkere eten en het nette huis ten spijt.

Praat dus met je man en zoon. Wat heb jij ervoor over om zoals je zegt hen geen pijn te doen en wat hebben zij ervoor over om Bobby te houden. Als dat laatste “bitter weinig” is dan is herplaatsing echt de beste oplossing.

Misschien leg ik in deze reactie niet duidelijk uit wat ik bedoel.  Dingen worden nogal eens anders begrepen dan ze bedoeld zijn.  Of misschien heb ik niet goed of niet alles gelezen.  Daar mag je me dan natuurlijk ook op wijzen !