Vervolg Terry

@Dobry, ik snoep momenteel veel en heb heel veel moeite om me te beheersen als het om zoetigheid gaat. Nu ik weet dat ik in de overgang aan het komen ben ben ik blij dat ik een oorzaak weet. Nu nog even leren hoe ik hier mee om kan gaan. Dat duurt altijd even bij mij. Komt wel goed.

Wim Hoffen zegt me niets. Ga zo even googlen. Echt hulp krijg ik al jaren niet meer. Chronisch dus gaan verzekeraars zeuren, is mij verteld. Daarnaast doe ik het niet goed in groepen.

Ik kan 1 keer per maand bij een hulpverlener terecht en daar heb ik zeker wat aan. En uiteraard heb ik medicatie, maar verder niks. Ik kom er wel alleen op mijn tijd. Soms met sprongen vooruit en dan weer flinke stappen terug. Zeker als het om hormonen en gevoelens gaat weet ik daar geen raad mee.

Terry is heel gevoelig wat mijn persoontje betreft. Aan hem kan ik zien hoe ik me voel. Zelfs als ik het zelf nog niet weet hoe ik me voel merk ik aan hem dat het niet helemaal lekker zit. Binky was ook zo gevoelig, waarschijnlijk zit die gevoeligheid in het ras. Tuurlijk voelt Kira mij ook aan en past zich ook daarop aan, toch reageert zij daar stabieler op dan Terry. Kira ziet dondersgoed hoe mijn pet staat, maar wordt dan niet vervelend of druk. Zij blijft in grote lijnen zichzelf, behoorlijk onverstoorbaar. Een stuk makkelijker om mee om te gaan. Waar ik me in Kira wel aan kan storen is het punt dat Nee, voor haar niet meteen betekend dat ze iets niet mag doen. Zij probeert het toch ook al heb ik Nee gezegd. Terry gaat meestal geen discussie aan. Nee is Nee.

Grt Manja

Het lijkt er op dat je veel inzicht in jezelf en je honden hebt, dat is alvast een heel goed ding, en jij bent jij en doet de dingen prima op jouw manier en in jouw tijd. Daarom moest ik waarschijnlijk plotseling aan Wim Hof denken haha,

Ik heb gelezen dat het een ademhalingstechniek is. Ik heb weleens meer ademhalingsoefeningen geprobeerd. Wordt er duizelig van. Ik vergeet ook weleens adem te halen als ik gespannen raak. Vooral bij de tandarts.

Na 20 jaar psychische problemen ken ik mezelf nu wel een beetje en weet ik me te redden. Mijn hulpverlener vindt dat ook goed dat ik goed inzicht heb in mezelf. Ik moet ook niet zo hard zijn voor mezelf. En het accepteren als het even wat minder gaat. Er is geen man overboord als het even moeilijker gaat. Dat accepteren is een puntje voor mij. Negatieve ervaringen en gevoelens blijven veel langer hangen en positieve dingen zie ik als normaal. De blijdschap over iets is maar heel kort en blijft ook slecht hangen in mijn geheugen. En dat is erg jammer.

Grt Manja

Het is veel meer dan ademhalingsoefeningen, je zou zelfs het autome zenuwstelsel kunnen beheersen, maar feeling is understanding zegt Wim Hof altijd. Dit is wel een redelijk uitgebreide uitleg

https://www.dehormoonfactor.nl/wim-hof-methode

Maar altijd doen waar jij je goed bij voelt natuurlijk. 

Dat klopt hoor negatieve ervaringen blijven veel langer hangen en makken veel meer indruk, dan posititeve ervaringen. 

En idd niet hard zijn voor jezelf en toch aan jezelf kunnen werken, waarbij dat inzicht wat je hebt, een groot voordeel is. 

Dank je voor de link. Ik heb het doorgelezen, maar het spreekt me niet aan. Er zullen vast mensen baat bij hebben net als Tai Chi en Yoga. Tai Chi gericht op ontspanning heb ik gevolgd, maar ik merkte geen verschil voor, tijdens of na een les.

Vandaag wel weer wezen hardlopen zonder hondjes. Viel wat tegen, maar heb mijn doel voor vandaag wel gehaald.

Vanavond dan nog behendigheid met Kira en dan is deze dag sportief genoeg geweest.

grt Manja

dan heb ik het verkeerd ingeschat,

ieder zoekt en vindt zijn eigen weg en ja jouw dag was/wordt zeker sportief genoeg haha, prima toch.

Hardlopen ontspant me ook. En ik voel me er prettig bij.

Toch bedankt voor de info, voor hetzelfde geldt was het wel wat voor mij.

grt Manja

ja hardlopen is zeker leuk en ontspannend ik loop zelf ook al is het nog maar 1x per week en, niet echt lang of snel haha, maar dat maakt niet uit. Succes!

Weer eens tijd voor een update van hier.

Zelf zit ik niet lekker in mijn vel. Ondanks het mooie weer en zo lukt het me maar niet om uit de dip te komen. Ik baal er van en ben ook heel erg terug gevallen met een aantal zaken. Hardlopen lukt me momenteel ook niet. Aan de ene kant baal ik hier vreselijk van en aan de andere kant geeft het me ook rust. Ik heb teveel aan mijn hoofd. Teveel huisdieren waar veel tijd in gaat zitten en zorgen om Kira.

Kira is geblesseerd geraakt een tijdje terug. Hoe weet ik niet, maar met hardlopen namen haar prestaties drastisch af, maar ze liep niet kreupel. Met behendigheid was ze snel 'afgeleid' terwijl dat nooit zo was en ook met gehoorzaamheid ging het minder. Veel meer met haar omgeving bezig en slechtere oefeningen laten zien. Dus naar de DA. Die heeft haar helemaal nagekeken en die vond 2 dingetjes. Ze draaide haar rechter voorpoot iets naar buiten en in de rechter elleboog zat een heel klein beetje vocht. Ze gaf uiteraard geen pijn aan en was ook totaal niet kreupel. Omdat ik ook zag dat ze wat kleine signalen gaf als ik aan haar rug zat een afspraak gemaakt voor foto's. Dan maar gelijk doorpakken. Bij Terry kwam er ook een extra ruggenwervel uit en Kira heeft al meer rugproblemen gehad en is inmiddels ook 7,5 jaar.

Foto's lieten het begin zien van spondylose in de borstwervels, maar dat was nog zo weinig dat daar de klachten niet vandaan konden komen. Wel gaf Kira in de lage rug wel signalen af dat ze daar liever niet aangeraakt wilde worden. Kira kreeg pijnstilling hiervoor en een laserbehandeling. Misschien dat ze er baat bij zou hebben.

De pijnstillers gaven wel wat positief effect. Kira had dus toch pijn. Afspraak met de fysio had ik direct na het maken van de foto's al gemaakt en de foto's ook doorgestuurd naar de fysio.

Uiteraard vond de fysio wel meer dingen. In haar nek, rug en bekken zaten weer de nodige blokkades en ook nog steeds een heel klein beetje vocht in de rechter elleboog. Vanwege de spondylose moest ik wel stoppen met behendigheid. Jammer, maar is niet anders. Voor gehoorzaamheid had de fysio verder geen bezwaar en ook hardlopen mocht ik na een weekje weer oppakken. Wel kreeg Kira het advies om nog 14 dagen pijnstilling te geven. Het was niet niks de behandeling van al die blokkades. Verder waren heupen en ellebogen niet beperkt in hun beweging en rug en bekken zouden nog gewoon herstellen.

We zijn toen lekker op vakantie gegaan. Even 2 weekjes rust aan mijn hoofd. Hondjes uiteraard mee. Ruim een week na de behandeling van de fysio weer een rondje hardlopen geprobeerd met het duo. Terry aan de halsband een flexilijn om te kijken of hij dan ook na 1 km de brui er aan geeft. Dat doet hij normaal altijd en ik dacht dat dat kwam vanwege het tuig wat hij dan aan moet van mij. Terry heeft een broertje dood aan tuigjes.

Kira was heel enthousiast dat we weer gingen lopen. Aan motivatie geen gebrek. Wel laste ik ook wandelpauzes in. Het was al vrij warm en mijn conditie was ook wat achteruit gegaan omdat ik 2 weken niet meer had gelopen. Op zich ging het niet slecht. Kira liep mooi voor me met lichte druk op de lijn. Terry liep afwisselend naast Kira of naast mij. Na anderhalve km ging Kira langzamer lopen en wilde ze gaan snuffelen. Terry liep inmiddels al meer en meer achter me. Ik maakte de wandelpauzes dus wat langer en de hardloop stukjes korter. Tijdens de hardloop stukjes wilde Kira echter steeds meer snuffelen en was heel erg met de omgeving bezig. Geen spanning meer op de lijn en in telgang gaan lopen. Op de 2 km dus maar gewoon gaan lopen. Kira liep niet kreupel of zo, maar deze signalen laten mij wel duidelijk weten dat ze het genoeg vond. Dat doet ze niet voor niets.

Ondanks pijnstilling gaf Kira het dus toch aan het eigenlijk niet aan te kunnen. Dat was de laatste keer dat ik met de honden heb hardgelopen. Terry is het na een km gewoon zat en Kira kon het fysiek momenteel ook niet aan. In de tuin was Kira gewoon nog zichzelf en mevrouw is ondanks het extra hek toch nog een keer over het 80 cm hoge hekje gesprongen om achter een kat aan te gaan. Ik had iets teveel ruimte tussen het vaste hek en de opbouw open gelaten. Kat bleef in eerste instantie zitten en heeft Kira nog een mep in haar snuit gegeven, maar Kira zette door en kattenbeest ging er toch vandoor. Ik moest Kira gaan vangen want terug komen zat nog even niet in haar opties. Kat was wel ontkomen en Kira was aan het zoeken naar de kat toen ik haar in een andere tuin kon pakken. Daarna hek anders vastgezet en vast gemaakt met touw en andere vastbind materialen. Ze kon nu haar kop er niet meer tussen krijgen.

Het is daarna niet meer voor gekomen dat ze er tussenuit kon glippen. Ik heb de betreffende kat nog een aantal keren gezien en was nog helemaal heel. Wel nam deze nu een omweggetje via de tuin van de overburen en niet meer over het pad voor het hek. Dan zagen de honden hem niet.

Weer thuis weer richting fysio voor de volgende afspraak. In haar nek zat een nieuwe blokkade en ook in haar rug en bekken zaten wat kleintjes. Nu was haar rechter elleboog en schouder wel beperkt in de beweging. Deze is weer los gemaakt en ik moet thuis ook de voorpoot strekken en dan haar schouder masseren. Uiteraard ook haar rug en nek masseren.

Ik doe mijn best om haar te masseren, maar ze laat het heel slecht toe. Ook was Kira nog steeds sloom in huis en ook buiten was ze maar matig actief. Kreupel was ze niet, maar wel liep ze te sloffen achter en naast me. Dat deed ze nooit. Ik vertrouwde het niet en ben weer naar de DA gegaan. Pijn gaf ze niet aan. Zoals altijd eigenlijk. Omdat ik het niet vertrouwde bloed laten trekken en laten onderzoeken. Alles was in orde en ook urine laten checken en ook dit was in orde. Omdat ik aangaf dat ze ook zo sloom was met de pijnstilling die ze eerder had heb ik andere pijnstillers meegekregen. Deze maken wel weer verschil. Ze is weer wat actiever. Nog steeds pijn dus. Over een week weer naar de fysio en kijken of haar schouder nu weer beperkt is. Ze loopt nu aan een tuig tot haar grote ongenoegen, maar dit moet gewoon even om te zorgen dat ze geen nieuwe blokkades krijgt in haar nek van de halsband. Masseren mag nog steeds niet. Ik blijf het uiteraard wel proberen. Toch vind ik het heel raar. Niet kreupel, maar als ik haar moet geloven wel veel pijn. Qua actie doen we nu helemaal niets. wel vaak naar het veldje en wat gehoorzaamheids oefeningetjes als ze zin heeft, maar niet springen, rennen, vliegen of gooien met spullen. Af en toe trekt ze even een sprintje, maar voor de rest rustig aan.

Terry schommelde qua gedrag behoorlijk met mij mee. Nu ik steeds meer vrede krijg met Kira's voortijdige pensioen van de behendigheid ben ik weer een beetje aan het opkrabbelen. Ik wil Kira weer pijnvrij krijgen en verder kijk ik wel wat er nog wel of niet gaat kunnen als we dat bereikt hebben.

Nu ik zelf weer wat rustiger in mijn hoofd word ben ik ook Terry's training weer wat op gaan pakken. Terry was wat terug gevallen en is momenteel nog wel wat stresserig. Met naar buiten gaan neemt hij weer geen koekjes aan en zo. Toch wil hij graag naar buiten en ik krijg hem ook wel weer snel aan het eten buiten zodat we verder kunnen met trainen. Inmiddels maken we weer flinke vorderingen qua uitvallen. Uiteraard is het dicht bij huis moeilijker voor hem, maar meestal blijft hij aanspreekbaar en kan ik hem ook afleiden. Hij heeft het spelletje helemaal door en is nu makkelijker te hanteren dan Kira in de buurt van andere honden. Kira blijft veel naar de andere hond kijken en als ze wel kijkt en haar beloning heeft ontvangen staat ze meteen stil om weer naar de andere hond te gaan kijken ook al zijn we die al voorbij. Uiteraard heeft Terry nog wel veel problemen met een aantal specifieke honden. De agressie die hij dan laat zien is ook totaal anders dan de gebruikelijke agressie. Die agressie gaat echt om schade willen maken bij de tegenpartij. Hoe ik die aan kan pakken ben ik nog mee bezig. Bij die agressie is hij ook totaal niet geïnteresseerd in eten.

Wat momenteel wel een breinbreker is voor mij is het idee dat Kira misschien helemaal geen cursus meer kan lopen vanwege haar fysieke klachten. Mijn grootste hobby is het cursus lopen met mijn honden. Terry is niet geschikt om cursus mee te lopen in groepsverband. Daar heb ik me ook met pijn en moeite bij neergelegd. Ik had zoveel plannen met het hondje. Thuis laat hij prachtig werk zien in bijna alles wat ik van hem vraag. Helaas is dat in groepsverband wel anders. Ook daar kan hij prachtig werken, maar altijd maar vrij kort en als een andere hond te dicht in de buurt komt valt hij ook uit. Dit maakt los van de lijn werken tussen andere honden eigenlijk onmogelijk. Hij gaat namelijk met een hoop geblaf naar een andere hond toe als deze te dicht in de buurt komt of gaat rennen of even enthousiast aan het spelen is met zijn baas. Terry trekt dat namelijk niet. Iedereen moet zich rustig gedragen en in het gareel blijven en op afstand blijven. Met de blijf oefening kan hij inmiddels wel weer op linie liggen, maar als een andere hond in zijn groep of andere groep gaat rennen dan vliegt hij daar wel naar toe met de nodige bombarie en is dan ook niet terug te roepen. Het is voor hem en mij niet ontspannen en ik ben constant bezig om uit de buurt te blijven van de andere honden. Dat is niet leuk werken.

Zolang Kira nog cursus kan blijven lopen zijn er ook nog geen problemen wat mijn hobby betreft. Alleen als Kira straks echt met pensioen moet omdat het beter is voor haar dan heb ik niks meer om te doen met mijn honden. Dan komen de gedachten aan een nieuwe hond om die behoefte van mij te vervullen. Maar welke hond kan ik hier nu bij zetten? Een andere Amstaff durf ik niet. Kira is een schat, maar een andere teef zit ze, denk ik, niet op te wachten. Ze kan met bekende teven overweg, maar sluit geen vriendschap met nieuwe teven. Ook met haar groepsgenoten die ze nu al jaren kent laat ze duidelijk merken niet van ze gecharmeerd te zijn in direct contact. Ze tolereert ze in haar nabijheid, maar ze moeten niet aan haar komen snuffelen. Daar is ze niet van gediend. Een Amstaff reu durf ik ook niet. In groepsverband trainen met een reu is naar mijn idee de goden verzoeken. Daarnaast heb ik al een reu in huis. Oke, wel gecastreerd, maar toch een reu en toch best nog wel een pittige. Ook zie ik dat Terry een beetje bang is voor het Amstaff geweld. Kira is nogal wild met hem en hij vindt dat duidelijk eng. Voor Terry zou een kleiner hondje beter zijn. Terry kan ook vaak met kleine hondjes aardig overweg. Alleen niet met Franse bulldoggen. Maar de meeste hondjes kleiner dan hij is hij zelfs vriendelijk en soms heel nieuwsgierig. Ik durf dat dan weer niet goed omdat ik liever iets te voorzichtig ben dan sorry te moeten zeggen omdat meneer toch alsnog uithaalt.

Ik ben al een beetje aan het rondkijken naar welke ras ik dan wel zou willen. Mijn instructrice raadt me een labrador aan. Ik twijfel er een beetje aan omdat ik die eigenlijk te groot en te zwaar vind. Ook is Kira meestal wat lastig met labradors. Ze vindt ze erg spannend. Terry vindt ze vaak eng. Dus daar zit ook een dingetje in de weg. En een labrador prakt Terry ook met gemak het gras in.

Wel zou ik met een labrador alles kunnen doen wat ik leuk vind. Een labrador is heel makkelijk in de omgang en als ze maar wat mogen doen samen met de baas dan vinden ze dat meestal helemaal te gek.

Ook komt de Boerenfox weer naar voren. Past prima bij Terry qua formaat. Wel maak ik me dan meteen zorgen over waar ga ik een goed Boerenfox pup vandaan halen? 1 met een stabiel karakter, opgegroeid in huis en het liefst in een woonwijk met vrij veel verkeer zodat hij niet meteen overprikkelt raakt van al het verkeer hier in mijn omgeving?

Daarnaast is een Boerenfox blafferig. Terry kan er ook wat van en 2 van die blaffers in huis gaan die elkaar dan niet versterken en met de gedragsproblemen die Terry heeft. Gaat de 2de die dezelfde aanleg tenslotte ook heeft, die gedragsproblemen nadoen? Foxie en Binky samen waren ook erg luidruchtig en vielen beide uit naar andere honden. Ook ben ik bang voor een kopietje van Terry qua gedrag. Voor sommige dingen geen enkel probleem, maar voor zijn stressgedrag, zijn angsten en het niet kunnen doen van cursussen ben ik wel erg bang.

Weer veel stof om over na te denken. Wel kan het geen kwaad om hier alvast over na te denken. Aan de ene kant wil ik graag een hond die makkelijk is in de omgang, maar ben dan ook bang dat ik zo'n hond geen uitdaging vind. Kira was ook zo makkelijk toen ze jong was. Bijna een beetje saai. Dat trok wel bij. Ze is nu uitdaging genoeg, maar het lijkt me ergens ook heerlijk om met mijn hond losloopwandelingen te kunnen maken zonder ogen in mijn achterhoofd en niet bang te hoeven zijn dat ze ergens achter aan gaat met de intentie om die prooi ook te doden en dat ik niet bang hoef te zijn dat er confrontaties komen met andere honden. En dat ik me op cursus niet druk hoef te maken over buurtende honden of als ze er zelf een keer vandoor gaat dat ze in de problemen komt.

Ik heb nog genoeg om over na te denken. Ik weet ook dat het niet handig is om aan een nieuwe hond te beginnen zolang deze 2 er nog zijn, maar als Kira straks echt niet meer kan dan wil ik toch weer wat gaan doen met een hond in groepsverband. Het is voor mij ook een sociaal uitje om cursus te lopen met een hond. Zonder dat kom ik verder ook nergens.

grt Manja

heb je update doorgelezen, het leest als een spannend boek

Het valt me op dat je veel inzicht hebt in wat er allemaal aan de hand is ook wb je gevoelens.

Of een hond erbij iets is? Heb je er tijd voor, gaat het niet ten koste van Terry en Kyra. Is thuis lekker bezig zijn met die twee misschien toch ook een voldoening.... Ik denk dat je er wel uitkomt en kiest voor wat goed is voor jullie alle drie!

Ik ben een stille meelezer maar nu toch maar even een reactie..allereerst alle respect hoe jij met je honden bezig bent! 

Wat betreft trainingen... is detectie niet iets voor ze? Voor zover ik begrepen heb werken ze dan niet in een groep (fijn voor Terry) en is het fysiek minder belasting dan behendigheid (fijn voor Kira). Wel vraagt het de nodige concentratie, ben je lekker met je hond aan het werk en worden ze mentaal flink uitgedaagd... 

@ Dobry, een nieuwe hond is toekomstmuziek. Voorlopig komt er niets bij. Ik ben nu met Kira bezig om die weer op te lappen.

Er is een bultje verwijderd op haar snuit. Nu wachten op de uitslag. Ook meteen foto's gemaakt van nek en rechter voorpoot. Hier was niks geks op te zien, geen artrose. Ze krijgt nu pijnstilling en ondanks dat het nu beter weer is en ze in het begin van de wandelingen zich normaal gedraagt zakt dit later in en gaat ze sloffen, treuzelen en achter me lopen. Dinsdag weer naar de fysio. Kijken hoe het er nu voor staat met blokkades en beperkte beweging in haar rechter voorpoot. Het zou een stuk makkelijker zijn als ze kon praten, maar dat er iets niet goed is ben ik inmiddels van overtuigd. Kira loopt nu met een kap op en het verbaast me dat Terry daar niet van onder de indruk is. Soms verast hij me toch nog met zijn gedrag. Terry doet het momenteel best goed. Ik ben nu ook heel duidelijk in wat ik wel en vooral niet wil. Mijn lontje is erg kort momenteel, Terry knapt van die duidelijkheid wel goed op. Ik hoop dat ik dat duidelijke vast kan houden als ik weer een wat langer lontje heb.

@ Tukker, detectie of neuswerk ga ik in september proberen met Terry. Dat wordt in de buurt gegeven. Terry zijn neus doet het prima en hij vindt zoekspelletjes geweldig om te doen. Zolang ik hem aan de lijn mag houden of als te andere ver genoeg op afstand blijven is dit te doen. Met Kira wil ik in september weer starten met obedience, maar alleen als ze zich dan weer de oude voelt. Ook staat er nog een workshop bloopers geplant voor haar in september, maar ook alleen als ze dat aankan tegen die tijd. Er klopt iets niet aan mijn levenslustige Amstaff van pas 7,5 jaar die zich nu gedraagt als 12 jarige.

Ik hoop dat ik kan vinden wat het is. Tot op heden vinden we niet echt veel.

Grt Manja

ik duim dat het probleem bij Kyra opgespoort kan worden en ze weer haar oude zelf kan zijn. Anders is misschien een holistische kliniek waat ook chiropractie beoefend wordt nog iets om te proberen? 

https://www.holistischdierenarts.nl/

Ik ga eerst weer naar de fysio. Even kijken hoe we er nu voor staan.

grt Manja

ja uiteraard, veel succes!

Ik lees ook nog steeds mee.

Heb veel bewondering voor je doorzettingsvermogen met je zelf en je honden.

Sterkte met Kira ..hoop dat ze snel weer de oude is.Ik duim ook voor goede uitslag 

Door de beginnende spondilose kan de doorstroom ook wat minder zijn...waardoor het langer duurt voor blokkade oplost

Kan me voorstellen dat je baalt dat je nu niet meer de dingen kan doen met Kira waar je zelf juist ook zoveel positieve energie uithaalt.

Is een airedale terrier misschien een idee?

Niet zo zwaar gebouwd als labrador..en ik ken ze niet als blaffers.Wel lekker sportief en zelfverzekerd en vrolijk.

Wel meer werk aan vacht natuurlijk.

@ Roos, Een Airedale is absoluut niet mijn type. Ik ben helemaal van de kortharige honden. De Labrador komt het meeste overeen met mijn wensen, maar mijn bezwaar is de grote en het gewicht. Aan de andere kant is een Labrador wel een heel lekker canicross maatje als de hond het leuk vindt. Als je Kira en Terry bij elkaar optelt zijn ze ook 35 kilo. En als ik vanaf dag 1 goed werk aan netjes meelopen aan de lijn moet het heel goed te doen zijn.

Weer terug van de fysio. De fysio heeft de foto's van nek en voorpoten bekeken. Rechts is de elleboog iets minder mooi als de linker, maar van artrose is nu nog geen sprake. Voorpoten zien er verder prima uit.

Haar nek was ze minder tevreden over. Bij de 2de wervel en bij de overgang van nr 6 en 7 zag ze wat kleine afwijkingen. Met het voelen kwam ze die idd ook tegen en ook in de borst en lagere rug kwam ze weer wat tegen. Rechtervoorpoot wilde ze nog steeds niet strekken. Ook heeft ze haar reflexen even getest. Voorpoten geen verschil, achter links iets te heftige bewegingen en ook duidelijk sterkere reflexen dan in rechts achter. Omdat we dit niet eerder hebben gedaan kunnen we helaas niet vergelijken met andere keren.

De fysio heeft de blokkades weer gecorrigeerd. Ik kreeg te horen dat het heel goed kon dat Kira een nekhernia graad 1 kon hebben. Dat zou verklaren waarom zowel Metacam als Rymadil niet heel veel verschil maken qua verbetering in Kira haar bewegen. Aan het begin van een wandeling wil alles nog wel, maar halverwege zakt dat weg naar in telgang of stap achter me gaan sloffen. Kira liep nooit achter me, altijd voorop, overal snuffelen, gras maaien en lekker hond zijn. Nu is ze ineens oud. Daar is ze nog te jong voor. Ze wil nog steeds erg graag, maar kan gewoon niet meer. Ik zie aan een heleboel dingen dat ze pijn heeft al geeft ze dit slecht aan. Het zijn de kleine dingen. Het strak trekken van haar huid bij aanraken, het ontwijken van mensen op straat die haar aandacht willen geven, het niet meer willen draven. Eetlust is prima en als madam wat te eten ruikt buiten gaat ze daar ook nog gewoon naar toe ondanks mijn verbod als ze los loopt. Eigenwijs is ze dus ook nog steeds.

Na deze behandeling moet ik haar 3 weken absoluut rust geven. Ze krijgt voor nu nog Metacam, ook vanwege het verwijderen van dat bultje op haar snuit. Volgende week dinsdag mogen die hechtingen eruit. Als de behandeling gewerkt heeft zou Kira rond die tijd ook weer op moeten knappen. Zo niet dan is het toch een hernia. Ik zou dan nog een MRI-scan kunnen laten maken. Toch kan het zo zijn dat het niet te zien is op de MRI, ik moet daar nog even over nadenken. Voorlopig eerst 3 weken behandelen alsof het idd een nekhernia is. Poep en plas rondjes, niet springen, geen katten achterna jagen, geen sjorspelletjes en andere wilde dingen. Over 3 weken een update sturen aan de fysio en daarna bepalen wat wijsheid is om te doen.

Ik heb de fysio gevraagd om een verslag naar mijn DA te sturen met haar bevindingen zodat we eventueel van pijnstilling kunnen veranderen. Nu krijgt ze metacam. Dit helpt wel wat, maar Kira sloft nog steeds als een stok oude hond achter me na een kort stukje lopen. Als haar pijn zenuwpijn is, waar het wel op lijkt, dan helpt metacam niet zo goed.

Wat betreft sporten doen we voorlopig dus helemaal niks meer. Het is ook nog maar de vraag of ze nog verder kan met obedience. Als spelbeloning gebruik ik sjorspelletjes. Als het echt een nekhernia is zal dat nooit meer mogen en ook die sprong over de horde mag dan niet meer. Daarnaast zal ze met volgen haar nek constant voelen. Dat wil ik ook niet. Ik wil haar zo pijnvrij krijgen als ik maar kan. Tot ik dat bereikt heb hou ik haar rustig om verslechtering zoveel mogelijk te voorkomen. Ik hoop heel erg dat het geen nekhernia is, maar alles wijst wel in die richting.

Het ergste vind ik het wachten. Het liefst had ik het vandaag nog verholpen, maar zo werkt dat helaas niet. Eerst kijken of de behandeling en de rust iets verbetering geven en dan pas weer verder.

grt Manja

Weer even wat goed nieuws. Het bultje was goedaardig en in zijn geheel verwijderd. Daar zijn we dus vanaf.

Dan het hebben we nog het gedrag van Kira. Ze doet het niet slecht. Ze loopt weer meer voorop tijdens wandelen, maar nog wat veel in telgang. Toch is ze nog iets te rustig. Alleen katten geven nog pittige reacties, maar konijnen zijn dan weer niet zo boeiend meer. Het zit dus nog niet helemaal goed, al zie ik wel wat verbetering.

De fysio heeft haar verslag naar de DA gestuurd en ik heb vandaag nog even overlegd met de DA. De DA had de foto's naar een orthopeed doorgestuurd en die heeft alle foto's bekeken en helemaal niks afwijkends gevonden op die foto's. Geen artrose en zeker geen hernia en zelfs geen beginnende spondylose die een andere DA die ook daar werkzaam is had gezegd. Een hele opluchting, maar waar komt het gedrag dan vandaan?

Na mijn vakantie ga ik naar een orthopeed en laat die nog even kijken. Ik wil duidelijkheid hebben. Er klopt nog steeds iets niet en alles wijst op pijn.

Grt Manja

supergoed nieuws dat het bultje goedaardig was! Ook dat op de foto's geen afwijkende dingen te zien waren.

Ik hoop ook dat er snel meer duidlijkheid komt waar Kyra's sloomheid dan vandaan komt. 

Vandaag zijn de hechtingen verwijderd. Wondje ziet er prima uit en met de nodige complimenten over het karakter en haar voedingstoestand. Kira is ook ontzettend lief. Daar heb ik haar op uitgezocht.

15 augustus gaan we naar de orthopeed met Kira. Alle foto's en de patiëntenkaart zijn er al naar toe gemaild. Tijdens het telefoongesprek zei de assistent dat een hernia niet altijd te zien is op de foto's. Het is dus zeker nog niet uitgesloten dat het geen hernia is. Ik hoop antwoorden te vinden de 15de.

Kira is nog steeds duidelijk niet haar zelf. Met zwemmen wilde ze het water niet in. Ondanks dat ze stond te joelen aan de kant van frustratie omdat ze de bal wilde hebben. Ze ging het water echt niet in. In de avond was ze met wandelen weer erg traag met lopen. Ze had zich blijkbaar toch weer teveel ingespannen daar bij de waterkant.

Ik blijf erbij dat er ergens iets goed zeer doet in die rug en nek.

Ze is verder qua bewegen gewoon. Ze kan zich gewoon krabben en ligt ook regelmatig lekker te rollen in het gras, is niet kreupel. Het blijft raar.

We houden haar dus gewoon zo rustig mogelijk en de 15de gaan we met goede moed naar de orthopeed in de hoop dat die duidelijkheid kan geven.

Terry doet het verder heel goed. Wel wat blafferig, maar er zijn hier ook hele andere prikkels dan 7 hoog op de flat. Terry laat zich wel heel goed sturen. Ook qua uitvallen gaat het heel goed. Het is prima te doen zo met hem.

Grt Manja

Inmiddels al weer even thuis en verder wezen doktoren met Kira. Kira heeft een ct-scan gehad van haar wervelkolom en alles wat daar aan vast zit behalve de kop. We hebben nu duidelijk in beeld dat er helemaal niks te te vinden is behalve een kleine verkalking in een pees bij haar linkerknie. Daar heeft ze geen last van want ze is totaal niet kreupel. Ook alle organen zijn in prima conditie en het woord Spondylose is ook nergens terug te vinden. Even kort er mankeert niets aan Kira. Ook heb ik haar nog even extra laten checken op wat spoken die ik nog dacht te zien aan haar ademhaling en in haar neus. Ook daar niks raars gevonden. Wel voor de laatste zekerheid laten testen op de ziekte van Lyme. Dat sjokken en wat stijfjes lopen is toch niet helemaal normaal volgens de orthopeed. Kira heeft wel enorm last van de warmte. Hoe hoger de temperatuur hoe trager zij is. Fysiek is ze in orde en ze ziet er voor een ruim 7 en half jaar oude teef, perfect uit. Het bultje op haar snuit was een Histiocytoom, als ik het zo goed schrijf. Goedaardig en in zijn geheel verwijderd.

Ik heb van de DA toestemming om weer het sporten op te gaan bouwen. Ik heb een keertje gefrisbeet en daar was ze helemaal gelukkig mee. Door de warmte en natuurlijk terug gelopen conditie door de lange rust periode wat sneller moe, maar dat gaf ze prima zelf aan. Hardlopen nog niet geprobeerd. Door de warmte kan dat alleen s'ochtends heel vroeg en het lukt me totaal niet om uit mijn nest te komen. Zelf momenteel diep in een dip. Hardlopen doe ik momenteel dus helemaal niet. Ik ben heel erg bezig met mijn andere beestjes in huis goede verzorging te geven en dat kost zoveel tijd dat ik eigenlijk tijd tekort kom op een dag. In de ochtend ben ik niet vooruit te branden, in de middag doe ik de rest van mijn huisvee en in de avond wil ik eigenlijk niks meer. Ik wil tv kijken en op tijd mijn nest in. Slaap rustig 10 uur per nacht. Niet goed dus. Ook heb ik eigenlijk geen interesse meer in trainen in groepsverband. Dat vind ik raar. Daar was ik juist zo gek op. Ik weet wel dat ik spijt ga krijgen als ik het niet probeer om weer te gaan trainen. Ik ga dus in de eerste week van september wel een proeflesje behendigheid doen om te kijken of Kira dit nog aan kan en nog steeds wil. Ze is tenslotte wat ouder aan het worden. Vindt zij het nog steeds geweldig dan gaan we gewoon weer verder waar we gebleven waren. Ook met de gehoorzaamheid wil ik me gewoon weer inschrijven. Stoppen kan altijd nog als het me niet meer bevalt. En als Kira het niet leuk meer vindt stoppen we ook gewoon.

Met Terry doe ik qua trainingen momenteel niets. Het is nog steeds ontzettend jammer dat ik met zijn werklust niet in een groep kan trainen. Hij pikt de obedience oefeningen zo snel op en vindt het ook geweldig om te doen en is een heel dankbaar hondje om mee te werken, maar niet in groepsverband.

Qua gedrag merk je momenteel niet zo heel veel aan Terry. Hij gedraagt behoorlijk goed op het gedoe met andere honden na prima. Op het veld moet er getettert worden naar alles wat met een andere hond te maken heeft. Geur van een andere hond? Daar gaan zijn haren van overeind staan en gaat hij staan krabben met 4 poten en ondertussen in de lucht staan blaffen. Daarna nog even er overheen piesen en nog even het schouwspel herhalen en dan puffend en snuifgrommend op zoek naar het volgende geurtje waar hij wat over moet zeggen. En uiteraard mag er niet in de verte geblaft worden en het ergste is natuurlijk een hond in beeld en zeker langs het hek. Dan vergaat het horen en zien je van het gebler. Dit is zijn veld en je bent nu niet en nooit niet welkom. Dat kan maar duidelijk zijn. Er zijn welgeteld 3 honden die met de mijne op het veld mogen komen. De rest is niet welkom. PUNT en een heleboel UITROEPTEKENS! Buiten het veld is hij een stuk schappelijker en ook makkelijker te begeleiden in het negeren van andere honden op een paar honden na die hij echt niet moet. Ook in en direct om de flat is hij nog steeds heel lastig, maar dat heeft ook te maken met de plotselinge confrontatie op hele korte afstand. En natuurlijk is Kira ZIJN teef en mogen andere reuen geen contact hebben met haar. Kira krijgt echter meer interesse in grotere reuen en wilde laatst met een totaal onbekende dobermann reu spelen. Piepen om er naar toe te mogen en spelbuigingen maken. Dat heeft ze jaren niet gedaan naar een vreemde hond. Dat Terry dat absoluut niet kan hebben laat hij ook duidelijk horen. Toch was hij nog wel aanspreekbaar. De dobermann wilde niet spelen en dat accepteerde Kira ook verder netjes, maar ze heeft het wel 3 keer gevraagd aan hem. Toch een leuke ontwikkeling van Kira en ik denk dat dat komt omdat Kira en Terry niet samen kunnen spelen. Terry is wat bang voor Kira. Kira is te wild. Als Kira achter Terry aan gaat jagen dan komt Terry zich tussen mijn benen verstoppen en vertrouwd hij erop dat ik Kira tot de orde roep. Dit gaat redelijk. Ze wil het nog weleens proberen door hem aan te stoten en hard tegen hem te gaan blaffen, maar laat zich hier tegenwoordig snel uit halen. Mijn doel is bereikt als ze dat aanstoten en blaffen ook niet meer doet.

Op overzichtelijke plekken laat ik Terry nu regelmatig stukjes loslopen. Kira hou ik meestal aan de lijn vanwege het jagen en vaak dan ook totaal niet luisteren van Kira. Als Kira er vandoor gaat neemt ze Terry mee en ik ben er niet gerust op wat die 2 uitvreten als ze buiten mijn zicht een andere hond of nog erger prooi tegen komen. Terry blijft braaf in de buurt als Kira aan de lijn zit. Terry hangt aan mij en Kira is een 7 sloten tegelijk figuur.

Door de droogte stond de greppel wel erg laag waar hij normaal altijd even een duik neemt. Het resultaat was een hele tevreden Terry.




Ik ben tevreden over hoe mijn honden het doen en mijn gemoedstoestand komt dan vanzelf wel weer goed.

grt Manja

Wat een heerlijke update

Kijk je trouwens wel eens terug in je topic?

gewoon om even te zien wat er allemaal veranderd is..en hoe anders het nu is?

Niet vergeten ...en glimlach maar van trots en lach om dingen die vroeger moeite kostten en nu niet meer 

Nee,eigenlijk niet. Zou ik eens moeten doen. Het verschil is wel heel goed merkbaar. Ik word tenslotte niet zo heel erg meer beperkt door hem.

Uiteraard moet je rekening houden met, maar er is nu goed mee te leven. Dat was eerst wel anders.

Grt Manja

wat een leuke foto van Terry!

Eigenlijk wel een goede update. Wel balen dat je zo weinig energie hebt, misschien heeft het weer er ook mee te maken. Goed dat je je toch aangemeld hebt voor de cursussen, hopelijk doet het jou en Kyra goed en met Terry dan maar prive leuke dingen doen.

Weer even verder en Terry is vandaag jarig. Meneer is 6 geworden. In november heb ik hem 6 jaar. 6 jaar met veel strijd, tranen en hoge kosten, maar nu is er wel mee te leven. Hij is het ook echt wel waard. Onder alle problemen zit een heel leuk hondje. Jammer dat hij niet geschikt is voor wat ik graag doe, maar blij dat hij er is.

Wel weer de volgende domper te verwerken gekregen. Ik dacht het al vaker gezien te hebben, maar het was nog niet heel duidelijk. Terry is heel licht kreupel rechts voor. Eerst dacht ik nog aan te lange nagels, maar nadat we die geknipt hadden bleek er geen verschil te zijn. Ook zie je steeds vaker dat hij startkreupel is met optrekken van het pootje zo nu en dan. Terry houdt er verder totaal geen rekening mee, maar ik denk wel dat het al langer speelt. Langer dan we denken. Terry gaf namelijk actieve dingen snel op. Balletje gooien was altijd maar kort en naast de fiets samen met Kira dan ging hij na een km langzamer lopen en naar mate je verder ging ging hij steeds verder achter lopen. In zijn eentje naast de fiets of step loopt hij meteen achter en niet harder dan draf. Nu hoort hij natuurlijk in draf te lopen, maar samen met Kira moet er de eerste km geknald worden en daarna gaan we eens nadenken over draven. Eerder is Kira niet af te remmen. Ook met hardlopen gaat het de eerste km prima met 2 honden voor me, daarna zakte Terry af naar naast me lopen en later achter me. Oortjes naar achteren en zijn staartje lager dan neutraal. Pas nu Kira hetzelfde doet en Terry nu en dan kreupel is weet ik dat het eigenlijk pijn is wat het probleem is en niet dat hij het niet leuk vindt. Ik voel me daar behoorlijk dom onder, maar het is niet anders. Ik weet het nu en zodra we weer salaris hebben gaan we de DA maar weer sponsoren. Wat ik wel zou kunnen doen is Terry een paar dagen metacam geven, dan weet ik zeker of het pijn is.

Knapt hij op en loopt hij soepeler dan is het duidelijk. Vandaag ging Terry tijdens het wandelen liggen rollen. Dat doet hij wel vaker, meestal als het warmer is. Dat doet hij ook tijdens balletje gooien en andere activiteiten waarbij hij fysiek in actie is. Ik leg de link nu dus bij pijn, maar misschien begin ik nu overal pijnspoken te zien. Ik let nu op zoveel details bij Kira dat ik dat automatisch ook bij Terry doe en wat ik zie bevalt me dus weer niet.


Over een paar dagen laat ik er naar kijken dan is er weer mogelijkheid om naar de DA te gaan.

Kira kan wel weer iets langere wandelingen aan als we het rustig aan doen. Ze loopt weer voorop en na een minuut of 40 zakt het wat in. Langer dan 45 minuten loop ik niet momenteel. Ligt er een beetje aan hoeveel berichten er onderweg besnuffeld moeten worden.

Ik heb laatst op het veldje dan weer wat geoefend in gehoorzaamheid voor de lol. Ze vonden het leuk om te doen. Ik heb het kort gehouden en veel vrij gegeven tussendoor en daarna nog een stukje gewandeld. Nu kon ik wel weer merken aan Kira dat het wel weer genoeg was met wandelen. Veel gesnuffel en vooral maar niet verder lopen en overal en nergens aan snuffelen. Vooral sommige uitstekende takjes waar geen hond met een mogelijkheid overheen kan plassen moeten uitgebreid centimeter voor centimeter besnuffeld worden. Allemaal leuk en aardig, maar ik moet straks dan wel nog op tijd bij het vrijwilligerswerk zijn.

4 oktober gaan we de naar Drs Aharon. Nu verzamel ik beeldmateriaal van wat ik zie en schrijf ik het op als ik denk dat het belangrijk kan zijn voor het onderzoek. Voor de zekerheid ga ik dat van Terry ook maar bijhouden. Al heb ik het vermoeden dat het bij Terry wel iets simpels gaat zijn.

grt Manja

Gefeliciteerd met de 6e verjaardag van Terry.

Je hebt veel met hem meegemaakt. Het is niet altijd makkelijk voor je geweest

.

Ben benieuwd wat dierenarts Aharon voor Kira en eventueel Terry kan doen.

Ik hoop bij Kira op een diagnose. Zonder dat kunnen we niks.

Met Terry gaan we eerst gewoon naar de DA.

Grt Manja

gefeliciteerd met Terry

ik hoop dat er snel duidelijkheid is wat er met hem aan de hand is.

En succes met Kira bij dr. Aharon. Wel een goed teken dat ze weer wat aktiever is.

Dank je wel voor de felicitaties Loesje en Dobry.

Ik hoop het ook voor Kira. Dat ze wat actiever is komt door de gabapentine al haalt het niet alles weg.

Bij Terry denk en hoop ik op iets simpels.

Grt Manja