Vervolg Terry

Als ik dat zo lees had hij bij mij al 10x geholpen geweest 

Onzekerheid kan je aan werken...of eigenlijk ben je al mee aan het werk.

Zelf vertrouwen opbouwen is nu eenmaal een lange weg

 Balans en coordinatie klinkt als een super goede training voor hem.

Hij wordt zich meer bewust van zijn lijf en moet vanuit rust en concentratie werken.

en naast die ene uitval toch maar mooi even contact gemaakt...

haha waldo vond het ook maar niks als hij eindelijk besloten had een kans te wagen tot snuffelen dat de andere hond dat ook wilde...

Ja met uitgestrekte neuzen naar elkaar toe was oke...maar niet een neus in zijn bips

Dan trok hij zijn bips in en tippelde in drafje weg met staart tussen zijn benen.

Heel fijn inderdaad als een hond de signalen accepteert en  dan negeert.

De meesten gaan gewoon door helaas daarom zijn ze zo achterdochtig .

Gelukkig kan je veel negativiteit al voorkomen ivm je zelf de situaties leert herkennen en je je hond als je broekzak kent.

Nu heeft hij alweer een paar mooie ervaringen over hoe hoe het ook kan

Is het nog gelukt met de app?

heb je er iets aan?

Ik hoop de positieve ervaringen voor hem uit te kunnen breiden de komende tijd. In eigen omgeving is hij feller naar andere honden, maar het al een heel stuk beter als met de vorige chemische castratie.

Ik heb de eerste oefening gedaan, maar ik kan er nog niks zinnigs over zeggen. Ik heb een beetje moeite met inplannen van wat tijd om te oefenen. Mijn huisvee en hardlopen gaan ook nog niet vlekkeloos in mijn planning voor de dag. Nu prop ik alles wat extra komt er tussen en dat moet anders. Ik raak wat gestrest van de huidige situatie.

Ik denk ook dat je uiteindelijk niet ontkomt aan castratie ivm de prostaat. Dan blijf je grotere problemen in de toekomst ook voor (en een hoop ellende voor Terry) en als het uiteindelijk een positief effect heeft op het gedrag is dat een bonus.

Die relaxte snuffelrondjes doen hem goed. Hier doen we soms twee uur over een stukje van 500 meter door het park, lekker aan alles snuffelen en ze worden er heerlijk relaxt van. Ook als ik eens wat langer weg moet, loop ik eerst een route met ze waar we nooit of zelden komen, dan wordt er om de paar meter gesnuffeld en alle nieuwe indrukken nemen ze mee naar huis. Ze gaan dan heerlijk liggen slapen om ze te verwerken.

Ik vraag me toch ook een beetje af in hoeverre de wisselwerking  met Kira een rol speelt. Want je schrijft ook "In eigen omgeving is hij feller naar andere honden". Ik zie het regelmatig, er is hier een hondje in de buurt, ook een soort boerenfox of jack russell, die heel goed is met mijn en andere honden in de buurt. Maar als hij een weekje bij de buren logeert, die een teefje hebben, gaat hij zijn vriendinnetje opeens verdedigen naar andere honden toe. Kennissen met een Engelse Bulldog en een Engelse Mastiff hadden problemen met de bulldog die uitviel naar andere honden. Meerdere GT's geprobeerd, tot ze er een tegen kwamen tijdens een wandeling die hen zei, "Ja maar het is eigenlijk de mastiff en de bulldog reageert daar weer op". Eyeopener!!! De mastiff leek heel rustig en gaf hele subtiele signalen af. Eigenlijk stond hij op scherp ondanks dat hij zo kalm leek... Ze kregen wat tips en zijn daarmee aan de slag gegaan, wat een wereld van verschil maakte. Misschien kun je dit eens observeren bij jouw honden of er zo'n wisselwerking is?

Er zit wel een wisselwerking tussen die 2. Ook Kira is gespannen naar andere honden. Kira is echter meestal goed te sturen. Alleen is Terry wat makkelijker met andere honden, maar hij valt net zo hard uit naar trigger honden of Kira er nu wel of niet bij is. Kira is uiteraard wel zijn teef en een andere reu mag daar niet aankomen. Dit is nu iets minder vanwege de chemische castratie, maar dat zal wel zo blijven en daar kan ik mee leven.

Als Kira uitvalt, valt Terry ook uit en als hij ziet dat Kira gespannen raakt dan zoekt hij gelijk de omgeving af. Andersom is dit gelukkig een stuk minder. Kira valt niet heel snel uit. Het blijft bij een ambivilente houding met een hanenkam van voor tot achter en stijfjes in een boogje omlopen. Voor een Amstaff vind ik dit prachtig. Oke, het is niet ontspannen, maar ze laat duidelijk zien wat ze vindt en zonder daarbij onnodig uit haar plaat te gaan. Een simpel 'doorlopen' geeft haar gelijk wat rust en dan zakt de houding ook weer naar neutraal. Ze hoeven van mij geen kennis te maken. Ook Terry begint het 'doorlopen' beter te begrijpen en op ruime afstand krijg ik dat zelfs voor elkaar met uitvalwaardige honden met een minimum aan gegrom en misschien 1 blaf om toch even te laten weten wat hij van die hond vindt. Na die blaf kijkt hij meteen naar mij om. Goed zo? Ja, jongen goed zo doorlopen maar. Werkt vaak heel goed en in vergelijking met wat het was mag ik in mijn handjes knijpen dat hij tijdens deze chemische castratie niet enorm is terug gevallen in zijn gebrul op 500 meter.

Ik begin steeds meer te voelen voor die castratie. Hij is nu op cursus beter te hanteren en gaat liever confrontaties uit de weg in plaats van opzoeken en dat is toch ook wel heel prettig. En inderdaad die prostaat. Dat komt ieder half jaar terug en hem dan de rest van zijn leven ieder half jaar moeten laten bevoelen en dan de onvermijdelijke Ypozane kuur met kans dat het ineens geen alleen maar vergrote prostaat is.

Die onzekerheid is wel een dingetje. Ik heb de Fluoxetine wel moeten verhogen, maar inmiddels denk ik dat wel wel weer wat kunnen zakken in de dosering. Het mooiste zou zijn dat hij ooit zonder die Fluoxetine ook prettig kan leven, maar zo ver zijn we nog niet. Ik ben nu met zijn zelfvertrouwen aan het opbouwen met balans en coördinatie wat hij erg leuk vindt en ik ben ook voorzichtig begonnen met behendigheid. Ooit vond hij dit namelijk ook geweldig en deed hij het hartstikke goed. Ineens was dat over en werd hij onzeker en ging dan zitten en wilde niks meer. Ik heb nu de sleutel gevonden. Gewoon aan de lijn houden en heel veel stembelonen, veel clicken en leverpate uit een tube als eetbeloning en als afsluiter van een heel mooi stukje even een tennisbal om achteraan te rennen. Afgelopen dinsdag had ik een langere en lichtere lijn aan hem gehangen en weer heel voorzichtig vriendelijk vragend en zonder spanning op de lijn en heel veel aanmoedigen hem door wat stukjes parcours geloodst. In het begin even los geprobeerd, maar hij ging meteen weer zitten en wilde niet verder. Dus lijn er weer aan en nog eens proberen. Met lijn had hij zekerheid en kwam hij weer mee. Het laatste rondje heb ik hem het laatste stukje weer losgelaten. Op een of andere manier had ik er een goed gevoel over en hup los gemaakt en gaan en hij deed precies wat ik van hem vroeg en ondanks dat hij over de schutting moest maakte hij die oefening goed af. Normaal bleef hij dan op de punt van de schutting staan en kreeg je hem niet naar beneden, maar nu deed hij een vlekkeloos en het plezier dat hij uitstraalde was zo mooi om te zien. Hij had de tennisbal meer dan verdiend en natuurlijk de nodige schouderklopjes. Als ik hem weer zo blij en tevreden kan krijgen ondanks de chemische castratie moet het met het definitieve gebeuren ook goed gaan komen en heb ik weer alle hoop op een normaal functionerende Terry. Zowel Terry als ik hebben genoten van de training en dat is het aller belangrijkste. Samen genieten. Ik weet nu hoe ik met Terry moet werken en begin eindelijk door te krijgen hoe ik hem over zijn onzekerheid heen kan krijgen. Hij heeft de vele steun gewoon hard nodig en nu ik weet dat dat werkt bij hem zal ik het ook zo veel mogelijk gebruiken. Ook als we gewoon wandelen hem veel bevestigen in gedrag wat ik graag wil zien en spelen tijdens het wandelen werken heel goed. Hij vraagt ook regelmatig of we een bepaalde kant op gaan. De ene keer zeg ik toe maar en de andere keer volgen we de route die Kira wil lopen. Beide honden vinden het prachtig als we hun keuze volgen. Ze mogen tijdens de langere ochtend wandeling ook uitgebreid snuffelen en doen. Ze lopen dan aan de flexilijn en ook daar genieten ze van. Zo hebben ze toch de ruimte om duidelijke lichaamstaal te kunnen laten zien en ook kunnen ze heel goed laten zien of ze over willen steken omdat ze een andere hond hebben gezien waar ze niet langs of in de buurt van willen zijn. En voor Terriërs mag ik daar heel blij mee zijn is mij verteld.

Tot op heden boeken we nog steeds vooruitgang en soms zelfs even een versnelling in gedrag dat ik wel kan waarderen. We gaan dan ook stug door met oefenen en ontspannen.

grt Manja

Weer even verder en de beslissing is genomen. Terry wordt 16 november gecastreerd. Tevens worden er foto's gemaakt van zijn rug en heupen. Bij de balans cursus kwam naar voren dat Terry stijf beweegt en in draf zijn achterpoten niet wil strekken. Dit was bij cavalettie training goed te zien. Dit was in slow motion gefilmd. Ik had de filmpjes ook aan de DA laten zien en zij zag het ook. Bij onderzoek gaf Terry geen krimp, maar thuis mag ik niet aan zijn rug zitten en ook blijft hij moeilijk doen als ik zijn achterpoten masseer.

Nu hij toch voor de foto's onder narcose moest dan maar gelijk alles in 1 keer. 16 november gaan ze een ochtendje aan Terry werken. Ik mag blijven tot Terry slaapt en hij wordt pas wakker gemaakt als ik er weer ben zodat hij niet zonder mijn aanwezigheid hoeft te zijn i.v.m. zijn angst/stress gedrag en verlatingsangst.

Grt Manja

goed idee om gelijk foto's te maken van rug en heupen

fijn dat je erbij mag blijven tot hij slaapt, en er ook weer bent als hij wakker wordt

Oh wat spannend allemaal !!! Wel goed dat je meteen doorpakt met alles wat er moet gebeuren. En super dat je erbij mag blijven. Gaat vast allemaal goed komen

Ik hoop dat het allemaal zonder teveel gedoe kan. We moeten ook even kijken naar zijn binnenbal, waar die precies zit. Als hij nog steeds in zijn lies zit verwachten ze geen problemen, maar als die aan de wandel is moeten we hem zoeken met een echo of laparascopisch. Er is met alles rekening gehouden en ze hebben een ochtendje Terry ingepland. Ik loop nu al te zenuwen als ik er aan denk.

Grt Manja

Goed dat je het doorzet! En heel fijn dat ze uitgebreid de tijd nemen om het zo goed mogelijk te kunnen plannen en laten verlopen. Dat je ook foto's laat maken is ook een prima idee. Soms kunnen honden precies uitvalgedrag gaan vertonen als er iets in de ruggegraat of andere gewrichten niet goed zit (daarover staan verhalen op de site van Dorit Aharon). Misschien zit daar dan een oplossing?

Careana, bedankt voor de link, ik ga even kijken.

Terry heeft altijd uitgevallen. Ook als pup al. Slecht gesocialiseerd, trauma en verkeerde aanpak van mijn kant af. Ik weet niet of hij als pup ook al last had van zijn rug. Hij laat in zijn doen en laten weinig zien van pijn en stuitert, vliegt en rent overal overheen, onderdoor en zo voorts.

Ik mag er alleen niet aanzitten en als ik doordram gromt hij zelfs, dus hij heeft er wel degelijk last van. Verschil tussen met en zonder pijnstilling is erg weinig. Ik mag er nog steeds niet aan komen, maar zelf doet hij wel alles waar een fysio van griezelt.

grt Manja

Inmiddels de ervaringen gelezen. Het geeft weer stof tot nadenken. Terry's gedrag is in de afgelopen tijd veranderd. Hij is iets schappelijker naar andere honden. Zeker kleine hondjes gaat vaak goed.

Daar tegenover staat dat hij buiten alerter is geworden. Dit is ook hond gerelateerd. Zodra hij iemand ziet met bijvoorbeeld een tas of zo'n boodschappen karretje wat je achter je aan trekt. Een grote tas op wielen, zeg maar dan reageert hij daar wel iets te attent op. Grommend naar voren lopen met een hoge houding en als hij zijn vergissing door heeft gaat hij weer over op relaxter gedrag.

Toch wil hij ook wel weer blaffen naar grote honden op ruimere afstand. Als hij zo'n reactie geeft kijkt hij daarna naar mij om voor instructies of beloning? Ik geef meestal dan aan dat hij door moet lopen of dat hij zich niet zo aan moet stellen omdat die hond wel erg ver weg loopt.

Zijn gevoel over andere honden is nog niet veel veranderd, maar het gedrag is al stukken beter dan dat het was. Het is hanteerbaar, maar nog niet weg.

Ook kan hij grommerig/blafferig reageren op mensen die hij niet kan plaatsen. Dat was eerst niet zo. Mensen waren totaal niet belangrijk. In grote lijnen nog steeds niet, maar soms zit er een 'verdacht' figuur tussen waar hij dan even iets over moet zeggen. Hij is hier wel goed in te sturen, maar na het lezen van de ervaringen zijn dat wel weer puntjes die er eerst niet waren. Ook het feit dat hij meer trekt aan de lijn en iets te graag naar binnen wil zijn puntjes om mee te nemen.

We gaan hier meer verder. Eerst foto's en dan verder.

grt Manja

ik ben erg benieuwd naar de foto's

Overigens blaft Jenna soms ook naar rolkoffertjes e.d. vorige week blafte en gromde ze naar een bladveegmachine die op de grond stond aan de overkant. Even stilstaan en benoemen helpt vaak wel.

@ Dobry, Terry deed dit eerst helemaal niet, maar langzaam is dit gedrag erbij gekomen. Ook is hij sinds een aantal dagen snauwerig en lipjes aan het optrekken naar Kira. Dit gaat dan om ligplekken en mijn persoontje. Gekke is, hij gaat zelf bij Kira liggen, maar als ze dan beweegt of hem aanstoot valt hij met een snauw uit. Dit haalde hij eerder echt niet in zijn hoofd. Net als lip optrekken, da's ook nieuw en ook voedsel beschermen wordt iets sterker.

Hier zeg ik dan wat van. Ik wil dat bezitterige gedoe niet hebben.

Grt Manja

Vandaag was de grote dag. Terry is nu gecastreerd en zijn hele wervelkolom staat op de foto en er is nog een gescheurde nagel verwijderd en zijn nagels geknipt.

Alles ging gelukkig goed en Terry ligt nu bij te komen van het hele gebeuren. Zijn binnenbal zat inderdaad in zijn lies en met wat moeite is hij daar weggehaald.

Op de foto's staan 2 mooie heupjes en een mooie ruggengraat zonder rare dingen. Er is 1 kleine afwijking gevonden bij de laatste lendenwervel. Er zit iets teveel ruimte tussen. Maandag stuurt de DA de foto's door naar Elma Bakker. Ik ga zo even bellen voor een afspraak.

grt Manja

Fijn dat het allemaal goed is gegaan en dat het achter de rug is. Hopelijk doet het hem goed. Verwen hem maar lekker! Ook fijn dat je foto's heb laten maken. Zo'n afwijking bij de laatste lendenwervel wordt meestal pas veel te laat ontdekt en kan best wel tot hele nare gevolgen leiden, dus goed dat je het nu weet en er iets mee kunt gaan doen. Het zou inderdaad een goede verklaring kunnen zijn voor het niet graag aangeraakt willen worden...

Ik hoop dat het dat is. Volgende week vrijdag heb ik een afspraak bij de fysio en gaan we weer opnieuw naar Kamerik. Maandag krijgt ze de foto's van de DA en volgende week vrijdag hoor ik het wel van Elma en zal hij ook weer zijn eerste fysio-sessie krijgen. Ik ben benieuwd.

grt Manja

Gisteren met Terry naar de fysio geweest. Samen met de fysio de foto's bekeken. Zij zag wel wat op de foto's. Er zat 1 wervel iets omhoog vlak na de borstkas en de laatste lenden wervels zat iets teveel ruimte tussen. Ook lijkt het er sterk op dat Terry 8 lendenwervels heeft. Dat is moeilijk te zien omdat het niet duidelijk is of er nu wel of geen ribaanzet op die eventueel extra lendenwervel zit. Ik zal zo kijken of ik die foto hier geplaatst krijg zodat er meer mensen hun mening erover kunnen geven. Ze zou de foto's thuis nog eens flink bestuderen of er nu wel of geen rib aan die wervel zit.

Na de foto's en de filmpjes van de cavalettie training bekeken te hebben heeft ze naar Terry zelf gekeken hoe hij bewoog. Daarna het lichamelijk zoeken van vast zittende wervels en ze vond er ook nog 1 in zijn nek die vast zat. Ook de wervel die iets omhoog stond op de foto heeft ze behandeld en lager in zijn rug en bekken is ze ook even bezig geweest. Vooral daar gaf Terry duidelijk aan dat het erg gevoelig was in die buurt. Alle wervels zijn stuk voor stuk nagelopen en ook zijn bekken heeft ze behandeld en direct na de behandeling liet hij al verbetering in zijn houding zien. Uiteraard moest hij het even rustig aan doen en hij moest weer aan het tuig vanwege die nekwervel die vast zat. Terry heeft een hekel aan het tuig, maar wat moet dat moet.

Terry had eigenlijk s'middags nog een balansles, maar die heb ik even met Kira gelopen. Kira vond het erg leuk om te doen. Sommige dingen vond ze wat moeilijk zoals over tonnetjes lopen, maar voor een eerste keer deed ze het hartstikke leuk. Wel ben ik een stuk relaxter met Kira op les dan met Terry. Kira is ook niet zo reactief en dat scheelt echt heel erg. Wel kan Kira blaffen als ze vindt dat ze te lang moet wachten. Zij wil actie en wel nu, direct, meteen en snel een beetje. En bij balans is dat nu net niet de bedoeling al was het wel apenkooi omdat het de laatste les was. Na de les was ze lekker moe. Ze had zelfs de hele kofferbak verbouwd om een lekker nestje in te maken waar ze in kon liggen. Lekker ding.

grt Manja

Bij deze de foto van Terry's rug. Lendenwervels worden geteld vanaf het bekken naar de borstkas toe. De 8ste wervel is een twijfelgeval tussen een borstwervel waar dus een rib aan hoort te zitten of een lendenwervel waar dus geen rib aan zit. We kunnen alleen niet goed zien of er nu wel of geen rib aan die wervel zit.

Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden.

Op mijn profiel kun je hem wat beter bekijken. grt Manja

Dat met die ribben en een extra wervel is iets dat een goede therapeut kan voelen, lijkt mij. Eigenlijk zou je een foto vanaf boven moeten hebben om het beter te kunnen zien. Ik hoop dat de behandeling Terry goed doet, als het aanslaat is de kans groot dat je hem makkelijker kunt gaan aanraken op plekken die hij niet prettig vond. Misschien niet meteen, ze moeten ook leren ervaren dat het goed is of zelfs prettig kan voelen.

Ik mag hem inderdaad al aanraken bij zijn heupen. Hij heeft er wel degelijk baat bij.

Alleen verplicht een tuig vindt hij verschrikkelijk.

We hebben geen foto van boven af, alleen deze.

Of ze het ook kan voelen heb ik het niet over gehad. Dat komt dinsdag over een week wel ter sprake.

Grt Manja

We zijn gisteren voor controle bij de DA geweest. Alles zag er goed uit. De hechtingen lossen vanzelf op dus daar hoefde niks aan te gebeuren verder. Nog even naar zijn nagel laten kijken omdat hij daar veel aanzit, maar ook dat zag er rustig uit. Wel na de wandelingen even in de biotex zetten om het wat schoner te houden. Terry is nogal een nakrabber dus veel zand/aarde aan zijn poten na een wandeling.

Inmiddels ook antwoord van de fysio over zijn rug foto. Ze had het bij een DA neergelegd en die heeft bevestigd dat Terry een extra lendenwervel heeft. Dat hoeft geen problemen te geven, maar kan de rug wel wat instabieler maken. Volgende week gaan we het daar verder over hebben. Agility laten we dan varen. Er zijn nog wel andere dingen die we met Terry kunnen ondernemen die minder belastend zijn voor zijn rug.

Grt Manja

gelukkig dat alles er goed uit zag

goed bezig hoor, je krijgt zo steeds meer duidelijheid in wat goed is voor Terry en wat juist niet

Goeie berichten, langzaam wordt het steeds duidelijker! Ik neem an dat de fysiotherapeut je ook goed kan helpen met advies voor oefeningen en bezigheden die Terry's rug sterk houden zonder die teveel te belasten.

Ik ben ook blij dat we nu een zeer waarschijnlijke oorzaak hebben van Terry's rugproblemen. Nu gaan we kijken wat Terry wel veilig kan doen met zijn rug als hij dat qua gedrag aan kan.

Volgende week start ik bij Dogsupport in Alphen a/d Rijn met hem om de basis 1 cursus te volgen om opnieuw met hem te leren werken en vooral mijn gedrag aan te passen naar wat Terry nodig heeft en hopelijk leer ik dan hoe ik specifiek met hem om moet gaan. Terry zit eigenlijk wat hoger qua niveau, maar omdat ik helemaal opnieuw wil beginnen met hem en hem onder controle wil leren krijgen en weer vertrouwen op wil bouwen beginnen we hier. Terry heeft al laten zien dat hij kan werken op het veld daar tussen andere honden al is dichtbij vaak nog wel een puntje met grote honden. Ik moet echter leren ontspannen met Terry. Ik ben heel gespannen als ik met hem ben omdat ik het me aantrek dat hij uitvalt en ik dit vreselijk vind. De instructrice heeft laten weten dat als Terry in werkmodus zit hij totaal geen last heeft van andere honden.

Ik wil Terry opnieuw leren kennen en leren vertrouwen. Nu ben ik voornamelijk bezig met wat er allemaal fout zou kunnen gaan terwijl Terry niet de intentie heeft om andere honden fysiek te beschadigen. Hij maakt alleen herrie. Mocht het niet werken dan trek ik Terry uiteraard terug, maar het zou heel leuk zijn als ik bijv Hoopers met hem zou kunnen gaan doen in de toekomst.

Bij de balans cursus heeft hij ook sociaal gedrag laten zien naar honden van zijn formaat. Ik liet Terry nooit bij andere honden omdat hij uitvalt, maar hij valt dus blijkbaar niet altijd meer uit en ik hoop hem heel langzaam aan socialer gedrag te kunnen leren. Hij heeft inmiddels al flink wat keren laten zien dat hij dat ook wil, maar ik durf niet zo goed. Ik hou hem nu dus tegen in zijn ontwikkeling en dat ga ik mezelf afleren op de cursus, hoop ik.

grt Manja

Lange tijd verder en Terry doet het niet slecht op cursus. Natuurlijk is zijn gedrag niet over. Zolang ik goed oplet en hem de kans niet geef om uit te vallen gaat het best goed. Zolang hij aan het werk is kijkt hij niet naar de andere honden. Hij is nog wel snel afgeleid door zijn omgeving, maar dat is thuis ook zo. Dat is dan ook huiswerk net als het niet trekken aan de lijn. Om heel eerlijk te zijn wil het thuis oefenen nog niet echt goed lukken, maar dat ligt 100% aan mij. Sinds afgelopen week krabbel ik weer een beetje op en heb ik de moed en energie om de draad weer op te pakken. Punt blijft wel dat ik altijd 2 honden heb als ik naar buiten ga, maar ondanks dat oefen ik het niet trekken zo veel mogelijk. Terry is voornamelijk degene die trekt, maar soms kan Kira ook trekken als er iets van haar interesse is. Terry komt al snel een stapje dichterbij zodat de spanning van de lijn is en hij weer verder mag lopen. Hij pikt dit vrij vlot op. Kira is iets vasthoudender in wat zij wil en opnieuw contact krijgen als zijn iets in haar kop heeft is moeilijker. In de tussentijd beloon ik Terry voor goed gedrag en dan kiest Kira meestal wel eieren voor haar geld, want Terry iets krijgen en zij niet dat kan natuurlijk niet. Daar maak ik dan ook graag misbruik van. Andersom werkt het ook.

Met wandelen gaat het een stuk beter met Terry's uitvallen naar andere honden. Ik merk het inmiddels snel of we een hond kunnen passeren of dat oversteken toch beter is. Dat geeft vooral Kira heel goed aan. Terry ziet een andere hond en dan zie je hem even groeien, hij stapt nog een pas of 3 door en kijkt dan minder gespannen naar mij om. Daar beloon ik hem voor en meestal ga ik dan de andere kant op als de ander naar ons toe komt. Kleine hondjes maak ik een zo ruim mogelijke bocht om heen, maar kunnen we vaak prima passeren. Zelfs als deze blaffen. De kleine hondjes waarbij dat niet lukt zie ik dat ruim van te voren al dat het bij die niet gaat lukken. Terry gromt dan zodra hij het hondje opgemerkt heeft. Dan weet ik dat ik daar niet langs kan en ga ik de andere kant op. Inmiddels is de rij van hondjes die we nu wel kunnen passeren groter geworden. Er zijn hondjes bij waarbij het eerst niet ging en nu wel. We boeken dus vooruitgang.

Uiteraard zijn er goede en slecht dagen, maar nu ik weer wat beter in mijn vel zit gaan we ineens wat sneller vooruit. Mijn stemming hangt heel sterk aan die van hem vast. Hij is echt heel gevoelig op mijn humeur en dat is erg lastig. Ik ben nu eenmaal chronisch depressief en heb ook last van winterdepressie daar nog even bij. Nu gaat het wel weer en ik hoop dit vast te houden en lekker door te kunnen oefenen.

Binnenkort is de basis 1 afgelopen en ik zou door kunnen met basis 2. Tijdens de cursus is ook gevraagd of ik door zou willen gaan in de gehoorzaamheid. Zolang Terry het leuk vindt wil ik dit wel. Er is alleen 1 heel groot obstakel. Als ik naar de obedience wil bij die club gaat dat onder de vlag van de FHN en die hebben als eis dat de hond het diploma SHH heeft behaald. Ik heb die eisen zitten bekijken en ik heb bij voorbaat de handdoek in de ring gegooid. Terry en dat examen halen zie ik niet gebeuren. Dat heb ik ook aangegeven bij mijn instructrice, maar die zei dat het best mogelijk is met Terry. Waarom probeer je het niet gewoon? Tja, Dat is de vraag. Dan doe je er toch wat langer over, maakt dat nou uit?

De basis 2 werkt hier al een heel eind naar toe en ik zal er een heleboel van leren dat is zeker. Vooral hoe ik moet reageren in de moeilijke situaties komt hier veelvuldig aan bod. En dat is nu juist het gene wat ik wil leren. Daar kwam ik voor, zeg maar. Na de basis 2 kan ik dan serieus met dat Sociale Huishond bezig zijn. Al haalt hij dat examen nooit. Ik heb dan wel tot op hoog niveau gehoorzaamheid geoefend en dan zou ik hem in theorie in het dagelijkse leven uit kunnen laten zonder ogen in mijn achterhoofd. Hij zou dan waarschijnlijk ook los kunnen lopen waar dat veilig is en uiteraard niet al te druk.

Ik moet daar nog even over nadenken. Zowel Terry als ik zullen dan flink geconfronteerd worden met onze zwakke plekken. En mijn zwakke plekken zijn de zijne en andersom. Ik vind andere honden spannend omdat Terry uit kan vallen en Terry pikt deze spanning van mij op waardoor hij al meer gespannen raakt. Hij gaat dan ook de omgeving scannen en vindt dan een andere hond waar hij ook spanning van krijgt en dan loopt de spanning wel heel hoog op. Ik veroorzaak de meeste spanning en uiteraard is uitvallen ook een gewoonte. Hij doet het tenslotte al 5 jaar. Ik moet er nog heel erg bij nadenken, maar mijn eerste reactie om de lijn strak te trekken wordt nu minder en dat scheelt echt enorm in zijn uitvallen. Ook mijn armen naast mijn lichaam laten hangen in zo'n situatie gaat me steeds beter af. En dan gaat het steeds vaker ook goed met het gedrag van mijn honden. Ik ben er in ieder geval blij mee en hoop uiteindelijk mijn paniekreacties helemaal kwijt te raken. Ik ben op weg, maar ben er nog lang niet.

grt Manja

thanx, dat je ons op de hoogte houdt!

toch wel een mooie update hoor

chronisch depressief? Krijg je begeleiding, is je vit.D, K2, B12 e.d.. in orde? 

Ergens toch ook heel goed teken dat jij en Terry zo gevoelig voor elkaar zijn.

@Dobry, ik ben uitbehandeld. Ik ga nog 1 keer per maand bij een hulpverlener praten en mijn problemen neerleggen en ik heb uiteraard al jaren medicatie. Ik heb lange tijd vit D geslikt en ook centrum een tijd lang gebruikt, maar dat maakt allemaal geen verschil. Ook heb ik een daglichtlamp, maar daar ben ik niet heel consequent mee.

Straks verdwijnt de winterdepressie wel weer en afgelopen zomer ging het heel goed. Ik hoop dat dit weer terug komt deze zomer. Hoop op genezing heb ik niet meer, maar ooit zonder medicatie leven lijkt me heerlijk. Tot op heden lukt dat elke keer niet. Naast de depressie zit er ook nog een angst en persoonlijkheid stoornis bij. Ik ben er jaren mee bezig geweest zonder resultaat. Angst arts wilde er niet aan beginnen. Te veel angsten en ze zitten te diep. Ik kan er mee leven en heel langzaam overwin ik wat angsten, maar van de hulpverlening hoef ik het niet te hebben. Ik kijk zelf wel wat ik kan bereiken op mijn eigen tempo.

Grt Manja

wat goed dat je dan toch helemaal voor je honden klaar staat en er alles aan doet om ze een fijn en gelukkig leven te geven, daar heb ik bewondering voor.

Ik denk ook dat hulpverlening niet altijd de oplossing is al kan het een goede ondersteuning zijn. Je eigen tempo aanhouden en blijven researchen naar nieuwe dingen die voor jou nuttig zouden kunnen zijn lijkt me een goed doel.

Weer flinke tijd verder en er is een hoop veranderd. Ik heb mijn schildpaddenhobby op moeten geven door de veranderde energiebelastingen waardoor ik 2 keer zoveel moest gaan betalen en ik dat gewoon niet kan betalen. Ik ben nog met de laatste loodjes bezig in de schildpaddenkamer, maar alle stekkers zijn er wel uit. Ik heb nog 2 schildpadden waarvan 1 al oud is en inmiddels chronisch nierfalen heeft. Zij krijgt medicatie hier voor en als het niet meer gaat dan zal ik haar in moeten laten slapen. De andere kan nog rustig 15 jaar mee dus heb ik toch nog een schildpadje waar ik voor kan zorgen.

Met Terry inmiddels de basis 2 met goed gevolg afgerond. Terry deed het hartstikke leuk tijdens de cursus, wel bleef er 1 groot probleem overeind staan. Hij bleef uitvallen naar groepsgenoten. Hij wordt in de loop van de cursus iets toleranter, maar als ze te dichtbij kwamen of ze gingen rennen of druk doen aan de lijn dan viel Terry toch weer uit. De ene keer konden ze dichterbij komen dan de andere keer. Wel is Terry een stuk beter te sturen nu, maar verder gaan met hem in een groep gaat het niet worden. Het zal misschien wel lukken om dat SHH papiertje te halen, maar of ik Terry er een plezier mee doe om dat te willen en daarna te blijven trainen in een groep wat hem duidelijk stress geeft is niet eerlijk naar hem toe. Als een andere hond een jolige bui heeft zal Terry daar altijd negatief op blijven reageren. Ook zal ik zelf niet ontspannen kunnen trainen als er andere honden los lopen en hij daar los tussen moet werken. Hij maakt geen fysieke schade, maar lokt wel een hoop ellende uit met zijn uitvalgedrag. Als een andere hond het niet meer pikt is Terry maar een klein opdondertje en zal hij weer versterkt worden in zijn angst/wantrouwen naar andere honden. Hij blijft ze eng vinden en een slechte ervaring maakt dat alleen maar weer erger.

Ik kan nu redelijk relaxt over straat lopen met hem, alleen als ik iets loslopends tegenkom schiet ik in de stress als dat in mijn buurt komt. Ook aangelijnd maak ik nog steeds dat ik weg kom als er iemand in de buurt komt met een hond. Ik wil zo voorkomen dat Terry weer zijn uitvalgedrag kan oefenen en de afstand die er nu tussen mij en een andere hond moet zitten is niet zo heel groot meer. Ligt ook wel aan de andere hond natuurlijk, maar ik ben heel tevreden met hoe Terry zich nu gedraagt en daar kan ik mee leven. Als dit het meest haalbare is wat ik kan bereiken dan is dat prima voor mij.

Terry wil wel heel graag werken. Hij pikt dingen razendsnel op en kan ook makkelijk combineren in oefeningen. Het is onwijs jammer dat hij echt niet met andere honden in 1 groep kan werken. Ik hoef hem amper wat uit te leggen. Bijvoorbeeld het voorroepen en dat hij halverwege af moet. Ik roep Terry en als ik hem af geef met handgebaar gaat hij meteen liggen. Gelijk al bij de eerste poging. Kira daarin tegen komt helemaal naar me toe en gaat dan pas liggen. Zelfde geld voor staan tijdens voorroepen. Ook zit, sta of af tijdens het volgen doet Terry meteen. Bij Kira heb ik met veel pijn en moeite de zit en sta er nu in. Af tijdens volgen gaat zo verschrikkelijk traag dat ik al 7 meter verder ben voordat zij eindelijk ligt en dan moet ik ook nog een extreem duidelijk handgebaar erbij maken. Die trage af krijg ik niet omgebogen naar een snelle af. Terry ploft gelijk neer bij af. Kira gaat voetje voor voetje langzaam zakkend in een af. Voor in het dagelijkse leven geen enkel bezwaar maar voor de obedience een flinke domper in de punten. Het had heel leuk geweest als ik met Terry verder kon in de obedience, maar met zijn uitval gedrag naar honden die hij niet kent zal ik elke keer de ring uitgezet worden als hij uitvalt en ook een aantekening krijgen in zijn werkboekje. Dus gaan we dat gewoon niet doen. Daar worden zowel hij als ik niet beter van. Ik blijf dus lekker doormodderen met Kira. Misschien niet zo makkelijk om te trainen, maar wel een leuke uitdaging voor je trainingstechnieken, ook zij kan dit allemaal leren, maar het gaat iets langzamer en het is ook nog afhankelijk van het weer of ze iets wel of niet gaat doen. Je bent een Amstaff dus regen is een no go om in te gaan liggen.

Wel ga ik nog een proeflesje speuren doen met Terry. Kijken of hij inmiddels wel interesse heeft in een spoorloper met lekkere worst. Terry neemt tegenwoordig lekkers aan van vreemden en vindt eten sinds zijn castratie ook iets belangrijker, dus misschien lukt het nu wel. Zo niet, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Hij heeft laten zien dat hij speurspelletjes wel heel leuk vindt dus misschien zou detectie nog iets voor hem kunnen zijn. Geen gedoe met een groep en lekker je neus gebruiken. Daar ga ik dus nog verder in kijken.

Zowel Kira als Terry gingen nog mee met hardlopen iedere week. Inmiddels is het wel duidelijk dat Terry het niet echt leuk vindt. Gek genoeg vindt hij het wel leuk als hij gewoon aan de halsband loopt en aan de gewone riem en niet als hij in tuig en aan de gordel loopt. En natuurlijk is het lopen in de groep ook een puntje. Al valt hij alleen nog uit als er nieuwe bij komen of als ze hem lastig vallen.

Kira vindt het nog steeds geweldig, maar laat zich steeds meer afleiden door de omgeving. Zo is wild een behoorlijke afleiding, maar ook verse paarden, koeien of schapenkeutels loopt ze niet meer voorbij. Ook is ze sneller moe en trekt dan niet meer. Tijdens het lopen van de cursussen is ze ook meer afgeleid en zeker met behendigheid was dit eerst nooit. Het spelletje was te leuk. In huis hoor of zie je ze beide nauwelijks meer. Daar kan ik er wel 10 van in huis hebben. Ik heb de indruk dat ik teveel doe met ze. De afgelopen week heb ik ze even niet meegenomen met hardlopen. Ik nam ze toch 2 keer mee en daarnaast met Terry 1 keer naar cursus en met Kira 2 keer. Eens kijken of Kira morgen met behendigheid iets beter bij de les is. Ook woensdag cursus met Kira en misschien zondag dan weer eens hardlopen. Behendigheid is bijna afgelopen. Nog 2 lessen en dan pas in september weer. Eind juni is ook het gehoorzaamheidsseizoen weer afgelopen en dus even langere tijd rust op dat gebied. Als het straks warmer wordt zal ook het samen hardlopen minder worden. Dat is net als bij fietsen. Boven de 20 graden is het gewoon te warm.

Ik kijk van het najaar of Kira de behendigheid nog vol blijft houden. Ze is tenslotte al weer 7 en moet hoog springen. Vaak staat het wel al lager met trainen, maar dat ze tijdens het lopen haar neus achterna gaat vind ik maar vreemd. Dat ben ik niet gewend en met gehoorzaamheid ook niet. Misschien aan het eind van het jaar toch maar aan een pensioen gaan denken voor haar voor in ieder geval dan de behendigheid. In december wordt ze al weer 8.

Terry is momenteel klachtenvrij van zijn rug. Daar ben ik ook heel blij mee. Mocht hij weer klachten krijgen dan kan ik weer een afspraak maken bij de fysio. We blijven wel de strekoefeningen doen voor zijn rug. Dat is inmiddels routine voor beide honden voor het slapengaan.

Zelf ben ik met heupklachten naar de huisarts geweest en daar is uitgekomen dat ik lichte artrose heb aan mijn rechterheup. Tot op heden mag ik nog blijven hardlopen, maar mocht ik er meer last van gaan krijgen dan zal ik toch iets anders moeten zoeken. Ik moet wel in beweging blijven is mij gezegd. Tevens heb ik ook nog steeds een dip in mijn depressie en ook weer flinke vreetbuien. Blijkt dat ik inmiddels in de overgang terecht ben gekomen. Heel fijn, maar niet heus. Weer flink schommelen in hormonen, vreetbuien en geen maat kunnen houden. Ook is mijn motivatie om mijn dieet vol te houden nihil. Ik hoop mezelf snel weer te kunnen herpakken. Ik ben 4 kilo aangekomen en wil absoluut niet meer aankomen. Ik ben net zo blij dat ik zover ben afgevallen. Dat is dus momenteel weer even mijn strijd.

Ik ben niet ontevreden met hoe het gaat met Terry, maar over de rest baal ik wel.

grt Manja

Ups en downs dus bij jullie. 

Terry komt over als een enorm slim en gevoelig hondje. Je hebt toch al heel wat bereikt met hem en je bent altijd op zoek naar het beste voor hem en Kyra. Complimenten

Fijn dat het met Terry zijn rug goed gaat, hij klachtenvrij is. Balen van je heup maar beweging blijft belangrijk, let op goede voeding en evt. supplementen ter ondersteuning.

Hopelijk kom je snel uit het dal van je depressie, heb je wel hulp? en heb je niet al teveel last van de hormonen. 

Zou Wim Hoffen niets voor jou zijn?