Hij maakt mij overspannen! Haat-liefde elke dag

Soms moet je gewoon doen wat JIJ wilt. De enige die écht goed voor jou kan zorgen ben jij zelf tenslotte.

Ik werd door een aantal mensen ook voor gek verklaard toen ik minder ging werken (voor een hónd nog wel!), maar ik heb er geen seconde van wakker gelegen. Sterker nog: ik ben heel blij dat ik deze stap heb gezet.

Ja, ik ben iets ouder dan jij bent, maar ook ik heb gekozen voor dat wat IK graag wilde.

Mijn vriend was het hier overigens mee eens. Hij vond dat als ik dat écht wilde, dat ik het ook moest doen. 

Ja zo denk ik normaal gesproken ook. Wie gaat er nu minder werken voor een hond of voor het huishouden? Maar ik merk dat ik die ouderwetse gang van zaken van vroeger gewoon heel fijn vind, huisvrouwen blijven thuis gezin opvoeden en man werkt. Zo hoort het en zo wil ik het het allerliefst, maar om dan enigsinds zelfstandig te blijven wil ik wel parttime werken om eigen centen te verdienen voor als ik eens iets moois wil kopen bijwijze van.

Je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt en wat mogelijk is in jouw situatie. Als dat minder werken is of stoppen met werken, waarom niet?

Je schrijft: "huisvrouwen blijven thuis gezin opvoeden en man werkt. Zo hoort het en zo wil ik het het allerliefst"  daar wil ik wel een kleine opmerking bij maken. Dat jij dat zo wilt betekent natuurlijk niet dat het zo hoort We moeten vooral allemaal doen wat we zelf prettig vinden, ik denk niet dat er regels bestaan over 'hoe het hoort'.

Ik werkte ook 40 uur als alleenstaande mama. Mijn ouders paste op mijn hond, elke dag zat mijn moeder bij mij thuis. Toen mijn moeder ziek werd en  iet meer op kon passen ben ik halve dagen gaan werken voor mijn hond. Inmiddels was ik niet meer alleen maar toch. Ze vonden het op het werk wel heel raar. Maar accepteerde het toch in goed overleg. Maar minder werken voor de hond schijnt raar te zijn. 

Ik zou zeker even langs de huisarts gaan, als ik dit zo lees steven je op een burn out af.

Neem deze tip te harte, van iemand met ervaring.

Soms valt het reuze mee ook, met minder werken bedoel ik ,zo kom je in een andere belastinggroep en dat kan heel veel schelen.
Ik weet dat toen ik minder ging werken we er eigenlijk bijna op vooruit gingen, dat was een win win.
Toen dacht ik, waarom heb ik dat niet eerder gedaan haha

Lijkt me verstandig, zet alles eerst voor jezelf even op een rijtje.

 Niet mee eens, dat hebben we zo gemaakt dat men dit erbij vind horen. Ik vind dat je moet kijken naar wat mensen aankunnen. Zo zal ik er alles aan doen om niet full-time te werken, maar tussen de 25 en 32 uur (liefst 32). Waarom? Tijdens mijn stage, en tijdens mijn werk (na 3 jaar gestopt) merkte ik dat 40 uur gewoon te veel was voor mij. Ik liep op mijn 20 al half overspannen rond, liep op mijn tenen, had absoluut geen plezier meer van mijn werk (en dat kwam absoluut niet door het werk), meldde me vaak ziek omdat ik kotsend opstond van de stress. Misschien dat dit anders gaat zijn bij ander werk, maar vorig jaar stage 32 uur en tijden zelf indelen ging wel perfect. Mensen hebben nu eenmaal een standaard in hun hoofd (40 uur werk = normaal) terwijl lang niet iedereen binnen die standaard valt.

Edit: Zelfs mijn oude collega's merkten direct op nadat ik gestopt was ik helemaal bijtrok. Van iemand die eruit zag als een afgebluste 60stiger, werd ik spontaan weer 20iger

Dubbeledit: Stage (32 uur) en bijbaan, nog nooit ziek hoeven melden. 40 uur werk meerdere malen per jaar (en dan was ik ook echt ziek).

Vaker naar buiten is zeker fijn, maar de boel de boel laten werkt ook niet. Ik wil ook graag in een schoon, fris opgeruimd huisje thuiskomen. Werkt beter voor mijn humeur en ik wordt er helemaal gek van. Thuis is het bende, in mijn hoofd dus ook "

Herkenbaar herkenbaar, een troep een huis is een troep in het hoofd. Ik heb hier een aantal tips voor (die ik hier in huis hanteer).

1. Honden niet boven! Scheelt schoonmaken bovenverdieping!

2. Geen prul in de huiskamer (dus geen 100 fotos, geen kleine frutzooi, geen dvd rek). Tot grote ergernis van mijn vriend die het liefst al zijn dvds wil uitstallen. Maar dit zijn enorme stofvangers en rot om af te stoffen. Geen prul = 1 zwaai met swiffer duster en het is schoon. Zolang ik schoonmaak = geen prul in de huiskamer

3. Vaatwasser (geen zooi op het aanrecht en niet afwassen).

4. Robotstofzuiger (aanzetten als je gaat wandelen, thuiskomen in een schoon huisje :) ). Nu hoef ik nog maar 1 keer per week grondig te stofzuigen.

5. Douche etc doen terwijl je toch al staat te douchen.

Nu hoef ik eigenlijk alleen nog maar op 1 dag grondig schoon te maken en op de helft van de week wat klein werk zoals toilet, een stoffer over alles halen (wat niet meer dat 15 minuten in beslag neemt).

" Ik wordt hier gewoon echt heel verdrietig van.
Ik doe nu wat de maatschappij van mij verwacht en ben hard aan het werk, sta vroeg op en laat naar bed, 5 dagen in en uit. weekend ben ik kapot en kom ik niet overal een toe qua huishouden en dit gaat gewoon tenkoste van mijzelf, mijn vriend en mijn hond. dit is niet normaal ik ben helemaal overstuur ervan! ik weet dat ik "ziek" ben maar ik wil er niet mee naar de huisarts, die zal wel denk daar komt weer zo'n halve gare met stress.... misschien ben ik te streng opgevoed ik weet het niet maar iets houd mij tegen en zegt mij gewoon door te gaan. "

Misschien is dat ook niet de bedoeling, en moet je gaan doen wat je zelf wilt, in samenspraak met je vriend. Iedereen heeft andere wensen en verwachtingen. Wil je een luxe leven met 3 x per jaar op vakantie of ben je tevreden met een huisje en een derdehands auto, even zwart wit gezegd. Alles heeft zijn prijskaartje.

Even los van de hond die alleen zit, het is niet super extreem wat jij doet. Dus waar je moeheid en stress vandaan komt, is niet puur van je werk, maar van de manier waarop je je leven hebt ingericht.

Daar zul je kritisch naar moeten kijken.

Elke dag van 8 tot 18 uur van huis kan vermoeiend zijn, maar hoeft geen burn out te veroorzaken.

Persoonlijk hou ik niet zo van dat doorgaan tegen wil en dank, je maakt zelf de keuze. Dat iets wat je tegenhoudt, ben je zelf.

Ik weet niet beter dan dat ik van jongs af aan met dieren wou werken. Iedereen raadde het mij af, verdiende te weinig, zwaar werk, lange dagen. Maar nee ik wou met dieren werken! Na opleiding als dierenartsassistent ben ik gaan werken in een dierenasiel. Heel veel met de honden gewerkt, helemaal leuk! Het verdiende idd heel erg veel te weinig! Het waren idd lang dagen, 11à12 uur op werk en daarnaast nog 2 uur reistijd. Het was idd zwaar werk, hele dag lichamelijk in beweging, je liep gemiddeld 15 km op een dag. Ik had netto ongeveer 1000 euro te besteden per maand. Ik had ook nog een pony op een pension stal (deze pony had ik op mijn 12de gekregen van mijn vader en ik kon hem niet weg doen). Ik werkte dan 4 dagen en na mijn 14 uur van huis zijn moest ik dus ook nog naar mijn pony om hem te rijden en verzorgen, daar was ik dan zeker wel 3 uur mee bezig. Maar ik vond mijn werk zo leuk dat het heel lang goed ging! Tot ik me ongeveer zo voelde als dat jij jezelf nu beschrijft. Ik kon het niet meer, was niet met mezelf, kon janken om een scheet, was constant chagrijnig ook op mensen (en dieren) die dat absoluut niet verdienen. Ik had nergens zin meer in. Kom de puf niet vinden om iets te gaan doen. Vanwege een verbouwing op mijn werk en ik in9 jaar 11 weken vakantie dagen had opgebouwd (er was te weinig personeel dus we konden geen vrij krijgen...). Dus tijdens die verbouwing had ik 11 weken vakantie opgenomen. Ik kwam tot rust en was weer mezelf. Na die 11 weken moest ik tijdelijk op andere werkplek werken tot de verbouwing over was, maar wel dezelfde baas. Binnen een week was ik weer terug bij af, ik heb het nog een half jaar volgehouden en toen heb ik ontslag genomen (met wederzijdse toestemming, zodat ik recht had op uitkering mocht dit nodig zijn) ik heb me ingeschreven bij uitzendbureau en had werk. Ik werk nu "maar" in een vrachtwagenfabriek. Ik heb super collega's, ik heb 600 euro meer te besteden, ik werk nu 10 minuten fietsen van mijn huis en werk maar 8 uur per dag en krijg dat betaald (was vergeten te vermelden dat ik dus ongeveer 11 uur op mijn werk was, maar maar 8 kreeg betaald, dus 32 uur betaald krijgen en 40 werken. Voor die 8 uur kregen we niets, geen geld voor en je vrije uren kon je toch niet opnemen) Met andere worden. Ik verdien meer, hou zeeën van vrije tijd over, zit weer heerlijk in mijn vel. Maar ik ben maar ik ben maar uitzendkracht. Maar deze keuze had ik achteraf gezien veel eerder moeten maken. Kies voor jezelf, en werk is maar werk en heb je alleen maar nodig om te kunnen leven. Maar dan moet je dus wel kunnen leven en van je leven kunnen genieten!

Shantea: ik kan me heel goed vinden in je verhaal (bij alles wat je schrijft denk ik "hee zo voel ik het ook") enige verschil is dat ik geen hond heb

Ben je van België of Nederland? Ik merk dat het in België veel minder sociaal aanvaard is om niet fulltime te werken, zeker niet als je nog jong bent.
Ik ben zelf ook 22, werk volgens contract 38u maar doe meer dan de helft van de weken wel zeker 43u. Ook een bureaujob en het is niet te onderschatten hoe mentaal moe je van zoiets kan zijn.

Momenteel ben ik ook van mening dat dit de jaren zijn waarin je ff niet moet zeuren en goed geld moet verdienen zodat je het binnen enkele jaren veilig wat rustiger aan kan doen, 4/5e werken lijkt me zalig.

Ik denk als ik zoals jou zo overspannen ben dat ik wel wat sneller aan mezelf zou denken en een contract met minder uren zou gaan zoeken. Ik begrijp ook dat het niet makkelijk is om maar even te zeggen "doei collega's tot nooit meer ik ga ergens anders werken" maar in deze tijd is het standaard om verschillende keren van job te veranderen, niemand die je dus raar gaat aankijken daarom.


Wat betreft de verdeling van de kosten tussen jullie: ik en mijn vriend hebben een gezamelijke rekening waar we elke maand een bedrag op storten om onze gezamelijke lasten van te betalen (water, elektriciteit, internet, uitstapjes,..) zo heb je ook een beter zicht van wat je eigenlijk kwijt bent per maand. Misschien is dat een optie voor jullie? Dan kan je nog zeggen dat jij bv 100 meer bijlegt omdat jij mee het gebruik hebt van zijn huis.

Ik ben zelf 25. Heb vanaf mijn 15e gewerkt, naast studie heel veel. Soms weken geen dag vrij. Maar mijn vriendinnen en vrienden? Die namen een bijbaantje in de zomervakantie, of sommige zelfs geen..

Ook ik zie dit steeds erger worden.

Ik denk wel als ik een vriend krijg en samenwoon ik minder zou willen werken. Betekend ik meer met de hond, en in het huishouden.

Zou niet heel veel minder zijn maar bv 30 uur.

Als ik alleen blijf wil ik dat ook, ooit... als het financieel haalbaar is als ik bv uitgegroeid ben qua salaris. Plus nu zijn de tijden te onzeker betekend ook weer minder uitkering... stel..

@ TS

Als ik jou was zou ik opzoek gaan naar een leuke baan, parttime... Je schrijft zovaak dat je dit eigenlijk wilt, waarom niet? Daarnaast kun jij de hond verzorgen, en het huishouden voor je rekening houden. Is een win - win situatie. Financieel kan het.. ik wist het wel.

Ten eerste vind ik het heel dapper dat je zo eerlijk bent!

Ik denk dat je er echt doorheen zit en het niet trekt. Je wordt heen en weer geslingerd in schuldgevoel en verdriet etc. Dat voelt de hond ook.

Ik denk dat je zelf ook wel weet dat je hem beter een thuis kan gaan geven bij iemand die tijd en energie heeft voor hem.

Misschien kan je aanbieden in vakanties of weekenden op hem te passen zodat je contact kan houden.

Je wordt hier niet gelukkig van en de de hond ook niet. Het is heel verdrietig want ik lees ook dat je echt ook hem geeft, juist daarom moet je voor zijn geluk kiezen, hij is afhankelijk van jou.

Ik wens je oprecht heel veel sterkte want je bent er duidelijk erg verdrietig over.

Zoals zo velen hier in dit topic al gezegd hebben : je hond is een werker en moet zijn energie kwijt . Heb je al geprobeerd om hem

een gevulde " kong " te geven . ? indien je hem dit geeft in plaats van zijn dagelijkse portie eten is hij hier een tijd mee zoet . 

Geef hem ook " denk" spelletjes " in huis te doen ( boeken hierover vind je bij media boek service ). Dan hoef je niet per sé met hem te gaan wandelen . En mss ga je dat op den duur zelf ook wel leuk vinden . Het is voor de hond onrechtvaardig dat je hem in huis haalt ( hij heeft dat zelf niet gevraagd ) indien je er niet de nodige tijd aan kan besteden . Indien de haat zo groot is overweeg dan voor een herplaatsing waar de hond wel gelukkig kan zijn . ik wens je succes met het gedrag van je herder . groetjes Simonne 

 Op zich is er niets mis met deze trend, als mensen hun leven daar dan ook maar op aanpassen. Het probleem is, mensen willen weinig werken maar wel veel uitgeven en veel luxe en dat gaat gewoon niet samen. Zoals ik aangaf, ik zal er alles aan doen om een baan van 40 uur te vermijden, maar dat houdt wel in dat ik mijn leven hier naar inricht. Mocht het nodig zijn zal ik natuurlijk wel 40 uur gaan werken, maar als het niet nodig is zal ik mijzelf sparen en gaan voor 32. Dit houdt wel in dat ik dus 2 keer nadenk voor ik luxe artikelen koop en niet ieder jaar op vakantie hoef naar griekenland.

 Helemaal eens! Hersenwerk doe je erbij. Zo zet je je hond zijn koppie aan het werk.

Een hond moet elke dag naar buiten, een paar keer zelfs. Flink wamdelen en ook daar kan hij zn koppie gebruiken.

Hersenwerk, hoeft niet elke dag.

je hebt een vriend voor het leven in huis gehaalt

maar je laat hem 9 uur per dag alleen thuis zitten

hebt smorgens geen tijd voor hem

kom je thuis van je werk heb je geen tijd voor hem

en dan doe je nu moeilijk omdat hij er 'iets van zegt"?

Gun hem iemand die graag tijd met hem doorbrengt

die aandacht voor hem heeft, en waar hij een band mee

kan opbouwen!

ipv het slachtoffer uit gaan hangen in deze situatie.

Er is maar één slachtoffer en dat is je vriend!

Nou wil ik niet je positieve bui verpesten, maar heb je inmiddels uitzicht op een structurele oplossing?

" 
Het gaat al beter nu wij 3 maal per dag wandelen en Kong geven voor het weggaan. Soms als bevroren 'ijsje'. Piepen is al stuk minder en 's avonds komt hij lekker knuffelen op de bank. Van herplaatsen is dus geen spraken en gaat definitief niet gebeuren. Wil daar dus ook niks meer over horen of dat mensen er over blijven doorzeuren. Die hond heb het goed bij ons, wij geven wel degenlijk om dat beestje! "

 Ik begrijp dat de week lekker thuis jullie beiden goed doet. En hoe gaat het volgende week? Heb je al een gesprek met je baas gehad?

Hoewel een denkspelletje hartstikke leuk is, is het zéker geen vervanging voor wandelen.

Er moet ook nog gewoon gepoept en geplast worden, even de pootjes strekken, frisse neus halen.

Wij, mensen, moeten een half uur per dag bewegen, dat kun je ook niet vervangen door even lekker een kruiswoordpuzzel te gaan doen.

Denken is geen vervanging ván, maar aanvulling óp het wandelen.

vind het echt beter na alles te hebben gelezen dat je een goed huis voor hem zoekt. jullie hebben gewoonweg de tijd niet voor hem en dat is zielig voor alle partijen

Hoi Shantea, ik raad je in ieder geval aan een cursus met hem te gaan doen. Afgezien van het feit dat ie dan dingen leert (en dat ook leuk vindt) krijg je door zo'n cursus een band met je hond. Ik heb dat met mijn vorige hond, een boxer gedaan.

Maar ik denk wel dat er meer aan de hand is. Honden zijn veel gevoeliger dan mensen en laten dat op een andere manier merken natuurlijk. Ook is belangrijk dat je partner ook met hem aan de slag gaat. Zoals je het omschrijft denk ik dat hij roept om aandacht, begrip en misschien heeft hij inderdaad ook verlatingsangst. Als het na een cursus en op 1 lijn staan thuis niet verbetert, raad ik je een gedragsdeskundige aan. Ik denk dat het sowieso prettig is dat een buitenstaander het eens observeert en z'n mening geeft. En die hebben ervoor geleerd, ze zijn er niet voor niks. Ik wens je succes en geef hem niet op! Ik heb trouwens een van mijn Spaanse zwerfhondjes het overal om blaffen afgeleerd. Niet iedereen zal het met mij eens zijn, maar het is een milde manier en heeft gewerkt. Mara ging overal bij blaffen, als ik eten stond te maken, als we uitgingen, bij alle hondjes die langsliepen, als er gebeld werd, ga zo maar door. Het was zo extreem dat ik wel iets moest doen en wilde niet steeds maar straffen en boos worden. Dus heb een plantenspuit gepakt en elke keer als ze nodeloos begon te blaffen, even een spuitje water in haar richting en als ze dan stil was haar de hemel ingeprezen omdat ze niet stond te roepen. Een gedragsdeskundige zal het misschien niet met mij eens zijn, maar ik moest iets doen en het is een milde manier van toch een beetje verkeerd gedrag afstraffen, maar vooral het gedeelte als ze wel stil is: het belonen. Ik heb de plantenspuit niet meer nodig, maar blijf haar prijzen als ze niet de boel bij elkaar blaft bij het minste geringste: je ziet haar groeien. Goed zo, zachtjes, zeg ik dan, wat een groot meisje

Als je hier zou zeggen dat je minder gaat werken voor de hond(en), word je gelijk gek verklaard. Ik heb een verlofstelsel kunnen nemen waardoor ik halftijds werk. Ik voel mij er slecht bij als ik te weinig thuis ben voor de honden en dat heeft zijn weerslag op mijn werk. Nu heb ik een evenwicht gevonden.

Tot vorig jaar bleven mijn honden bij mijn moeder, maar zij overleed onverwacht en ik vond het erg voor de honden dat zij ineens zolang alleen zouden zitten.

Als ik ooit terug voltijds ga werken, zal ik toch een oplossing zoeken dat de dag "gebroken" is en de honden hun behoefte kunnen doen. Als ik hen negen uur alleen moet laten, worden ze herplaatst. Zeker als je dan zoals jij, het niet kan opbrengen je vrije tijd aan je hond te besteden. Je bent nu een weekje vrij, maar dat is niet de definitieve oplossing. Ik hoop dat je het allemaal geregeld krijgt, in het belang van de hond.

Ik heb voor aanstaande maandag ochtend een gesprek ingepland met mijn manager en ga dan vragen 1 dag minder te werken, dus 32 uur.
En dan over paar jaar een kleintje erbij, dan ga ik nog maar 2 dagen werken ben ik van plan en dan is de hond niet meer alleen, want dan is of mijn man of ik thuis.

" Ik heb voor aanstaande maandag ochtend een gesprek ingepland met mijn manager en ga dan vragen 1 dag minder te werken, dus 32 uur.
En dan over paar jaar een kleintje erbij, dan ga ik nog maar 2 dagen werken ben ik van plan en dan is de hond niet meer alleen, want dan is of mijn man of ik thuis. "

Klinkt goed ;-). Nog één vraagje, misschien heb je er al op geantwoord maar ik er overheen gelezen hoor .. maar heb je al opvang geregeld voor de dagen dat je hond wél 9-11 uur alleen zit?