Afstand doen

dat gaat ook gebeuren toch ?  kom op meid, je kan het !

Hopen we! Veel succes.

Ik zie dat je ervoor wwilt gaan! Met de juiste training gaat het zeker lukken! je niet laten doen door de 'negatieve' reacties van sommige mensen hier. Ze hebben een andere mening, iedereen heeft een andere mening. Ik vindt persoonlijk dat je het super doet en vindt dat je een goede keuze hebt gemaakt om ervoor te gaan!

trouwens, over dat plassen, zeker dat het een gedragsprobleem is en niet iets medisch?

Ik heb de dierenarts gebeld en gevraagd of ik wat urine af mocht geven maar aan de hand van mijn verhalen heeft ze me doorverwezen naar de gedragsdeskundige.

Ook de gedragsdeskundige is er vrijwel van overtuigd dat het gedragsgerelateerd is.

Ik ben echter eigenwijs en ben van plan toch wat urine af te gaan geven, better safe than sorry. Het zou toch wat zijn als dit alles uit liep op een medische oorzaak die met een pilletje op te lossen was.. :(

Ach weet je we zeiken allemaal hier op het forumwe zijn zelf ook niet waterdicht

Het gaat je lukken 

Oke dan nu zonder roze lint misschien helpt dat:

Ga potverdorie (dat wil ik niet zeggen maar scheldwoorden filter.. Afijn) eens staan voor wie je bent!

Hoe kun je nu een stabiele hond verwachten als de grootste instabiele factor jij zelf bent? Goed voorbeeld doet volgen.

Zo denk je er sterk over na haar weg te doen, zo praat je met een gt en is er geen sprake meer van, dan sturen een paar medeforummers hun mening en is het weer bal.

Het gaat er om wat jij vind en wat jij voelt! Al schreeuwt verdomme de hele wereld nee als jij denkt ja ik kan dit en je gaat er met de volle 200% wat van maken dan wat? Kunnen ze op hun kop gaan staan en een wortel in hun linkeroor douwen.. Who gives a shit?! Het is jouw hond, jouw huis, jouw leven. Wat een ander van welke beslissing dan ook vind kun je meenemen maar het zou je verder aan je reet moeten roesten.

Je bent je hond echter wel die volle 200% verschuldigd en alleen jij kunt bepalen of je dat kunt geven. Hou dus op met constant jezelf zielig vinden en ga wat doen of niet. Er is geen goed of fout bij doordachte beslissingen die jij maakt op basis van wat jij weet, ervaart en verwacht.

Oke mijn internet doet vreemd dus hij komt wat later maar dan nog meen ik het en is het weer niet bedoeld je de grond in te trappen maar eerder je een schop de lucht in te geven. Denk zeg het even.

doen

Ik heb een stabiele hond in huis. Ik leef al zeven jaar met de meeste stabiele, goed opgevoede hond in huis die je je maar kunt bedenken. Ondanks dat jij mij instabiel noemt. Nou ga ik Punk en Cosmic niet vergelijken, Cosmic is een héél ander hondje, maar zoals iemand hier boven al schreef ligt het niet het feit dat ik niet met mijn hond om zou kunnen gaan.

Ik denk erover om Cosmic weg te doen, niet omdat ik het zelf op wil geven. Niet omdat ik Cosmic niet leuk vind. Niet omdat het niet klikt. Niet omdat Cosmic vervelend is. Maar omdat mensen suggereren dat ze het bij mij niet goed heeft en bij haar gastgezin wel. Ja, dat zet mij aan het twijfelen, want ik wéét dat ik Cosmic een goed huis biedt, maar als ze het ergens anders beter naar haar zin heeft, vind ik het enorm egoïstisch om haar hier te houden.

Wat de rest ervan vindt is voor jou misschien niet belangrijk. Maar ik vind het bijzonder kwetsend als mensen suggereren dat ik voor mijn hond, waar ik godnondeju (zal ook wel niet mogen) al een maand ontzettend mijn best voor doe, al mijn geld (en dat is er met een uitkering niet in overvloede), tijd en aandacht in heb gestoken, die ik met de beste bedoelingen JUIST bij zo'n stichting heb gehaald, niet goed zou zorgen. Ja, dat kwetst mij. Ja, dat vind ik vervelend. Ja, daar trek ik me iets van aan.

En even voor de duidelijkheid, ik vind mezelf niet zielig. Ik doe al een maand wat, dus zeg niet "ga iets doen of niet", want ik doe hier al een maand lang mijn uiterste best voor. Jullie doen alsof ik hier in de feutus houding op de bank lig en die hond totaal verwaarloos of zo. Kom op zeg.

Sammy zegt toch niet dat je je hond verwaarloost?


Maar ze heeft wel gelijk in wat ze zegt.
Ik had ook de indruk dat je jezelf een beetje in een slachtofferrol duwt omdat andere mensen zeggen dat het niet klikt met je hond, dat ze het niet goed heeft bij je.
Gewoon niets van aantrekken en je eigen ding doen. En zoals Sammy zegt, voor 200% je inzetten.

Ik kan heel goed begrijpen dat wanneer je diep in de put zit en het ff niet meer ziet zitten, je heel gevoelig bent voor de meningen om je heen. Dus dan begrijp ik ook dat ze het sterk overweegde Cosmic weg te doen nadat zoveel mensen haar dat hier hebben aangeraden, en dan begrijp ik ook dat wanneer je nog steeds in twijfel zit en je gaat praten met iemand die het gaat oplossen met jou je weer moed krijgt, , en dan begrijp ik ook dat dat enthousiasme heel snel weer de grond in geduwd kan worden als mensen hier zeggen "jamaar je hebt geen klik met je hond want je houdt de optie open om haar weg te doen, en ik had die klik wel want dit en dit en dat heb jij allemaal niet" tja je zou voor minder onzeker worden.

"Het belangrijkste is toch wat jij zelf wil en niet de meningen rondom jou" dat is makkelijk gezegd als alles goed gaat met je hond, niet wanneer je al twee dagen van het ene uiterste naar het andere wordt geslingerd.

Sammy ik vind je reactie nogal aanvallend, en ik denk dat TS zo'n reacties bedoelt met "verwijten" die ze krijgt. TS heeft eerder al aangegeven dat ze autisme heeft, dan weet je toch (of je weet dat niet) dat die mensen wel degelijk gevoelig zijn voor meningen van anderen. Een reactie als "stop met zielig doen" vind ik kwetsend naar iemand die hier om hulp komt vragen.
Ik denk dat het belangrijk is dat TS hier ook voldoende gesteund wordt (ik zeg niet dat dat niet gebeurt) en dat er met haar gevoelens (tov Cosmic) rekening moet gehouden worden, nu is het vooral "Cosmis Cosmic" die het niet 100% goed heeft en de allerbeste thuis verdient, zonder dat er voldoende gekeken wordt naar TS, maar dat is mijn mening na het lezen van dit topic. Een hond zal het waarschijnlijk altijd wel ergens beter hebben, maar om dan te zeggen "je wilt er precies niet 100% voor gaan dus doe haar maar beter weg, dat verdient ze wel" vind ik hard.
Maar oke dit moest er even uit, ik heb veel bewondering voor TS, anderen (misschien niet de mensen hier van hp ) zouden het misschien al veel langer opgegeven hebben.
Ik wens je nog veel succes met Cosmic!

Hjordis, ik denk dat je de intentie van Sammy verkeerd interpreteert. Dit is volgens mij bedoeld als peptalk, met een beetje dezelfde strekking als ik zelf ook al heb proberen duidelijk te maken alleen op een iets andere toon; alleen JIJ weet waar je voor staat, wie je bent en wat je intenties zijn, trek je niet zoveel aan van wat anderen (over) je zeggen en blijf bij je besluit als je hem genomen hebt. Geloof in jezelf en laat je niet door anderen van je stuk brengen, het is geen aanval. Schijt aan hun, doe je eigen ding! Volg je eigen pad, zoek de positiviteit op en laat het negatieve van je afglijden, reageer er niet meer op alsof ze je aanvallen, voel je ook niet aangevallen maar laat het gewoon langs je heen gaan, je hoeft je niet te verdedigen. Die stabiliteit is belangrijk! Voor jou maar ook voor Cosmic! 
Verder hou ik het hierbij, want ik geloof dat we elke keer in cirkels blijven lopen.. en ik weet geeneens of dat wat ik zeg (of anderen) wel bij je binnenkomt... ik wens je heel veel succes en geluk toe!

Misschien heb ik de intentie verkeerd begrepen, maar "Hou dus op met constant jezelf zielig vinden en ga wat doen of niet." gaat er bij mij niet in. Ik doe hier godverdomme al en maand een stuk meer dan van die mensen die hun hond bij het asiel dumpen omdat hij ze stoort bij het televisie kijken! Ik besteed meer tijd en aandacht aan mijn honden dan ieder ander hondenliefhebber en eigenaar die ik ken. Dus zeg niet dat ik niets doe en mezelf alleen maar zielig zit te vinden.

Zeker niet!Ik vind het wel opmerkelijk dat je eigenlijk alleen waardering uitspreekt voor de reacties die stroken met jouw mening en in jouw straatje passen.

Vele overige reacties zie ik je dan als bot, negatief  of betweterig bestempelen. Dat vind ik jammer.

je moet je realiseren dat jij nu niet iets uitzonderlijk unieks aan het meemaken bent. Het is pittig en vergt veel van je, zeker, maar velen zijn je al voorgegaan.

Alleen al op dit topic weet ik je er al genoeg aan te wijzen die met ditzelfde bijltje gehakt hebben. 
En ja, zij hebben nog steeds hun hond!

Dus zie het niet als een belediging als er gereageerd wordt in de trend van: grijp jezelf in je kraag en schouders er onder, huppetee ''gaaaaan'' Ik denk dat Sammy het ook zo bedoelde.

En ga je nou niet verschuilen achter die al die honden die in asiels gedumpt zijn, met andere woorden ''kijk eens hoe veel mensen het doen,, dussssss....... moet ik dan ploeteren!?
Nee, zo moet je niet gaan denken, dan ga je rechtvaardiging voor je acties zoeken, niet doen! Zeker op de lange termijn zal het je geen bevrediging geven.

Kom op Pauline, zeg nou eerst een 50x hardop tegen jezelf: ''Cosmo is ''mijn'' hond, hij hoort ''hier'' bij ''mij'' en gaat me potdikkie lukken! 

En echt alles dat je investeert gaat ooit zijn vruchten afwerpen.
Het heeft gewoon meer tijd nodig... je hebt je hond iets meer dan een maand... kom op, dan mag je het toch nog niet opgeven? Je hebt al zoveel honden grootgebracht, je kunt het echt wel!

Dit bedoel ik met dat niemand jou het beste kent dan jijzelf (en je naasten).
 Jij weet en voelt precies tot in de details wat je meegemaakt hebt en al gedaan hebt, en omdat verder niemand dat zo goed kan inschatten als je zelf kan, hoef je die reacties niet zo persoonlijk hard bij je binnen te laten komen (als een aanval). Ik begrijp heel goed dat dat moeilijk is omdat het je allemaal zo raakt, de situatie waar je in zit en je zo graag wil dat het allemaal (snel) goed komt. Niet iedereen heeft dezelfde verwoording, niet iedereen krijgt dezelfde woorden ook op dezelfde manier binnen. Niemand zegt dat je niets doet,of  dat je alles fout doet, en ook al zouden ze dat zeggen, JIJ weet beter en Cosmic weet beter! Dat is toch het allerbelangrijkste?! Je hoeft niemand te overtuigen, zolang jij zelf en Cosmic daar maar van overtuigd zijn en het merken! Ik denk dat er met dat 'zielig vinden en ga wat doen of niet' eerder bedoeld wordt; kies voor wat je wilt en PUNT...ga daarvoor, blijf erbij, no matter what anderen erover te zeggen hebben, jij zal het toch zelf moeten doen samen met Cosmic en evt. professionele hulp van een deskundige. Je kan DAAR beter je energie aan besteden, aan het positieve, dan aan de negativiteit, het je aangevallen voelen, je rot voelen door wat anderen misschien zeggen. Dat geeft ook rust en stabiliteit. Kom op meid ik geloof in je! (kon het toch niet laten te reageren )

Precies wat Nienna zegt

Verder denk ik dat je je eigen reacties even kritisch moet nalezen wat betreft het zielig vinden. Ik zit hier depressief te janken enzovoorts.

Met wat doen bedoelde ik de keuze maken en niet dat je niets doet met je hond. Daarbij ben je al een maand bezig maar geloof mij bij vele van ons inclusief mij zijn het al jaren. Daarom zijn de reacties zoals ze zijn al wil of kun je dat niet begrijpen.

Als laatste over het autisme, ik zie de ts gewoon voor vol aan. Iedere gek z'n gebrek zie niet in waarom ik haar als half moet beschouwen. Volgens mij is ze een intelligente vrouw. Het enige wat misschien anders had gemoeten is nog duidelijker zijn aangezien alles letterlijk wordt genomen.

Maar ik stop er ook mee. Oprecht veel succes met wat je ook gaat doen.

Toen ik Kyro zag was er ook niet meteen een klik hoor. Maar ik gaf het een kans want ik vond hem echt leuk! En hij kon met katten, dat was een absolute vereiste! Maar waar ik niet aan gedacht had was de absolute wreedheid van mijn kat... Zij heeft Kyro zo vreselijk hard aangevallen dat dat dus om zeep was.. En toen hij de eerste 4 weken alles op stelten zette, mij in mijn handen beet, mij uitdaagde, binnen plaste, mijn grote kussens van de zetel had verscheurt en mijn zoontje zijn knuffels en speelgoed, mij 's nachts wakker piepte en steeds op bed kroop waar ik hem weer consequent af moest zetten in zijn mand... En als druppel in de rug van mijn zoontje hing (tandjes door de huid heen) was ik ook een inzinking nabij hoor! En het klonk in mijn hoofd toen zo heerlijk: ja, er is een uitweg, ja je kan hem terugbrengen, dan kan je slapen, is je zoon veilig en zijn spulletjes...
Maar na de mail naar die stichting besef je pas echt dat je dan je laatste dagen met hem ingaat. En dat deed pijn. Meer pijn als ik dacht... Daarom heb ik uitstel gevraagd. En onbewust waarschijnlijk die klik gemaakt. En toen ging het meteen beter. Een bench gehaald en daarin zat hij als we weg waren (niets meer kapot dus) en na de tandenwissel was het bijten ook gedaan.
Hij heeft eigenlijk sinds dat rug incident nooit meer ergens zijn tanden in gezet. En sinds Bea er is is de bench ook niet meer nodig. Hij had dus gewoon verlatingsangst of verveelde zich. Nu zijn ze samen en dat gaat goed!
En ik ben zoooooooooo blij dat ik hem nog heb!
Zoals de andere Sammy zegt: niet twijfelen aan jezelf. Wat ze hier ook zeggen, uiteindelijk is het jouw beslissing en jouw leven. Niet makkelijk maar ga voor je echte gevoel en volg dat!

Ik heb niet alles helemaal gelezen, wel het grootste gedeelte... maar toch sorry als dingen staan wat herhaling is:


Ten eerste dapper dat je door zet!
Nu dus veel werk aan de winkel. Schouders er onder en als je frustratie voelt aankomen even tot -10 tellen, diep adem halen en weer doorgaan

Klinkt allemaal makkelijk maar snap heel goed dat het niet zo makkelijk is.
Ik heb zelf uit een NL asiel heel wat jaartjes geleden een zwaar getraumatiseerde mechelse herder geadopteerd die toen al 9 of 10 jaar oud was. Was uit een auto gezet en geen gegevens van haar verleden bekend (daar ben ik gaande weg wel helemaal achter gekomen, zelfs de zus van haar oude eigenaar gesproken).

Ik was min of meer haar laatste redding. Zij was al eens geplaatst geweest, weer terug gekomen, toen bij de beheerder van asiel in huis gegaan maar werd fikse ruzie met de andere honden die daar al woonde, dus weer terug het asiel in.... daar zat ze inmiddels al bijna een jaar en gave eigenlijk de hoop op voor haar en wilde haar euthanaseren. Haar verleden had haar allemaal geen goeds gedaan. Toen zag ik haar, en mijn eis dat het zou klikken met mijn jack-russel was mijn enige. Alsof ze het begreep want mijn jack-russel (ook niet altijd de makkelijkste met andere honden) en zij waren vanaf het eerste oogcontact vriendjes.

Ga niet zeggen wat ze allemaal gedragsmatig mankeerde enz of wat ze allemaal heeft meegemaakt, want dat is een waslijst vol. dus een sprongetje in de tijd.
Tijdens het spelen in het bos scheurde zij haar kruisband en ja dan kom je ineens voor een totaal andere verrassing. Ze was inmiddels ruim de 12 gepasseerd.... opereren of toch euthanasie? Opereren kost ongeveer 1000 euro... en dat bij een hond die ruim 12 is en die toch behoorlijk wat problemen had of kiezen dat haar leven genoeg was geweest......
Geen enkele twijfel, opereren! Zij had hem immers gescheurd met spelen en fysiek was ze nog erg sterk. Ook mijn dierenarts was het daarmee eens.

Dat ging gelukkig ook allemaal volgens plan tot dat bleek dat zij 1 min puntje er weer bij kreeg... ze werd onzindelijk met haar urine. Ontlasting ging prima, plassen niet. Haar sluitspier was niet sterk genoeg meer en ook medicatie waren voor haar geen oplossing meer.  Dat is dus ook niet meer verbeterd enkel verslechterd naar mate de jaren verstreken. Ja dagelijks soms wel bijna een liter per keer urine door het hele huis. Zodra ze plaste voelde ze het lopen en zo lief als ze was, dan liep ze naar de deur ... dus alles lag altijd door de hele kamer heen. Nog geen moment getwijfeld, dit is een probleem wat er eenmaal bij hoorde. iedereen om heen verklaarde me gek ... je huis gaat eraan, het is al zo'n oudje met zoveel problemen doe haar toch weg (in laten slapen).... nee zolang zij zichtbaar plezier in haar leven had, zich verder goed en gezond voelde en niet lijden vond ik dat niet nodig.

Uiteindelijk (na 2 hersenbloedingen en geestelijke en lichamelijk niet meer gezond en bijna 3 jaar later) heb ik toen besloten dat het voor haar genoeg was. Ze moest niet verder gaan aftakelen dan zou het echt niet meer waardig zijn. Ze was inmiddels al bijna 3 jaar onzindelijk met haar urine en had lichamelijk en geestelijk een zwaar leven achter de rug. Maar gelukkig heb ik haar ook nog ruim 5 hele mooie en gelukkige jaren kunnen geven en haar laten zien dat mensen soms ook echt heel erg lief kunnen zijn. Zij had ook absoluut vele hele fijn en lieve kanten waarbij ze mij en mijn jack-russel ook heel veel terug gegeven. Zij hoorde hier gewoon echt  thuis.


Moraal van dit verhaal:
Ik heb haar nooit, geen seconde anders behandeld dan mijn zorgeloze jack-russel, ondanks al haar flinke gedragsproblemen (lichamelijk nog niet mee geteld). Zij was gewoon mijn hond, mijn maatje en gelijkwaardig met mijn jack. Heb haar ook nooit anders gezien. Uiteraard wel rekening met haar problemen gehouden en mezelf daarop aangepast. Toch was het hier in huis, wat voor één gelde, gelden voor de andere net zo goed. Ondanks dat ik wist dat zij wel degelijk anders was qua achtergrond.

Ik kan zelf een duidelijk baas zijn maar wel op een rustig en zacht handige manier. Heb engelen geduld, wordt nooit boos en blijf oprecht. Daardoor had ik met de andere "problemen" die zij ook wel degelijke had, minder last. Ze wist waar ze aan toe was en dat gaf haar rust.

Haar onzindelijkheid heb ik direct geaccepteerd en door het te accepteren kun je er zelf ook rustig mee omgaan. Wordt je ook niet boos naar de hond toe of naar jezelf... de situatie is zo, dus moest ermee dealen. Die gedachten hielp mij.

In jou geval is dat mogelijk anders omdat het waarschijnlijk niets lichamelijks is (zou dat wel even serieus laten uitzoeken, plasje opvangen en naar de DA brengen, even checken, is niet duur en geeft duidelijkheid, ik weet niet hoe dat voor podenco's geldt maar kan haar sterilisatie misschien onzindelijkheid problemen geven?Er zijn rassen die daar wat gevoeliger voor zijn).

Toch is jou situatie nu zo dat ze (nog) niet 100% zindelijk is en zul je het "moeten" accepteren om eraan te kunnen werken. Zolang het nog niet goed gaat. Door je er telkens tegen te verzetten/ gaan balen, lopen bij jou de emoties op en zal je hond daar ook op reageren. In het slechtste geval gaat ook je andere hond die er al was ook op jou frustraties/ spanning, reageren/ anders op stellen en wordt iedereen ongelukkig.

Als jij de situatie voor nu accepteert, komt er ruimte om positief en duidelijk met haar aan de slag te gaan. Wordt jou houding / uitstraling anders waarschijnlijk rustiger/ zelfverzekerder en zal de hond daar mogelijk ook rustiger van worden. Zolang jij een duidelijke en consequente houding/ emotie hebt tegenover haar in alles wat je wel en niet wilt (dus niet ach toe dan maar even want je bent zielig en over een uur weer nee zeggen omdat het even niet zo handig uitkomt) zal zij langzaam jou regels gaan snappen, accepteren en waarschijnlijk zal zij ook dan emotioneel meer balans gaan komen.

Zoals ik jou teksten lees moeten jullie duidelijk nog erg aan elkaar wennen. Dat kost tijd. Voor een herplaatser (zelfs als ze een goed/normaal verleden hebben) moet je echt een jaar uittrekken voor je kan zeggen, ja nu voel ik dat ik haar begin te kennen en zelfs dan zul je nog zeker zo nu en dan voor verrassingen komen te staan. '

Geef dus niet op, blijf positief en probeer de situatie zoals hij is te accepteren en ga vanuit die houding aan de slag samen. Dan komt het echt wel goed met jullie.

Het accepteren is moeilijk.. Ik dácht dat ik dat kon, ik dácht dat ik het van me af had gezet, maar iedere keer als ik weer een vlek in mijn lichtgele vloerbedekking zie baal ik stilletjes toch weer..
Ik behandel Cosmic niet anders dan Punk. Hoewel.. Cosmic krijgt misschien wat meer aandacht, die eist aandacht op en vereist nu eenmaal meer van mijn tijd en oplettendheid. Punk sukkelt wel achter me aan, en wacht rustig, op afstand, op haar kriebels.. Ik probeer daarom ook echt "Punk-momenten" te creëren, waarop zij eventjes wat extra aandacht krijgt.

Als Punk incontinent zou worden zou ik dat super vervelend vinden, maar ze kan er dan niks aan doen. Cosmic gaat, mij recht aanstarend, met haar staart tussen haar oren, recht voor mijn neus zitten plassen. Misschien begrijp ik het helemaal verkeerd, maar ik heb het idee dat ze gewoon totaal geen respect heeft voor mij, of voor ons huis. Het is geen kwestie van het niet kúnnen ophouden. Snap je wat ik bedoel? En nu zeg ik niet dat Cosmic mij probeert te pesten of het expres doet of zo, maar toch..

Ik heb haar inderdaad nog niet lang, we kennen elkaar nog niet door en door, moeten nog flink aan elkaar wennen. Wat mij frustreert is dat ik bewust geen pup heb genomen. Bewust geen hond heb genomen die nog in Spanje zat. Ik heb specifiek gevraagd om een hond in een Nederlands pleeggezin waarvan ze zeker wisten dat ze zindelijk was, omdat dit gewoon heel belangrijk voor mij is, gezien mijn thuissituatie. En ongelukjes gebeuren, maar dit zijn geen ongelukjes meer.. Vervolgens doet iedereen alsof IK gek ben omdat ik verwacht dat ze niet binnen plast.. :/ Ja, ik heb specifiek voor een Spaans hondje gekozen. Ik zocht ook een uitdaging, ik wilde graag een hond en een stichting helpen. Ik zocht een hond waar ik actief bezig mee moest zijn. Maar ik heb haar speciaal "geselecteerd" van de website omdat er bij haar stond dat ze zindelijk was.. Snap je de frustratie een beetje?

Even een dagje werken en het topic staat vol met nieuwe reacties. Nu even geen tijd om alles te lezen maar wil nog wel even zeggen dat mijn reactie ook niet bot bedoeld was.
Ik vind gewoon dat je eerlijk naar jezel en naar Cosmic moet zijn, als jij denk dat je haar het leven kan en wil geven wat ze verdiend, dan moet je daar gewoon voor gaan!

Kiwi was ook een behoorlijk bang hondje. Je moest is weten hoe vaak ik te horen kreeg: waar begin je aan?!
En nu zeggen mensen: goh ik had nooit verwacht dat dat zo'n leuk hondje zou worden.

Ik verwachtte niet veel van Kiwi en heb in het begin vooral aan het vertrouwen/de band onderling gewerkt, dan lossen er al een boel problemen vanzelf op.
Maar zo'n herplaatser met een verleden heeft tijd nodig, veel tijd.
Cosmic woont pas zo kort bij jou, jullie kunnen nog zoveel samen bereiken.
Ga er voor als je hart dat zegt! En voor de volle 100% wat iedereen ook zegt.

TS heeft eerder al aangegeven dat ze autisme heeft
Dat had ik nog niet gelezen,maar ik twijfelde om het te vragen,ik had al zo'n gevoel bij alle paniek die ik las tussendoor.

Het is echt 'even'doorbijten Hjordis,je kan het wel,maar het kost je voor nu een hoop energie,ik snap hoe je je voelt.Door alle nieuwigheid en 'problemen' sla je gewoon steil achterover,en je stinkende best is dan niet eens genoeg.Ja dat is best frustrerend.

Maar het kan goed komen,met jou en met haar.Het heeft alleen tijd nodig en die moet je jezelf geven en haar geven.Rustig aan,niks heeft haast.

Ik snap de frustratie best en ik snap ook best dat zindelijkheid een belangrijk iets is.
Ik zou als ik jou was zeket willen weten wáárom ze nou precies plast, is het onzekerheid? Dominantie? Of gewoon onzindelijkheid.
Als ik goed gelezen heb komt er nu ook iemand bij jou thuis naar de situatie kijken. Wacht daar op, ga daar voor en kijk dan verder.
Misschien begrijpen jullie elkaar niet, is het geen goede match maar misschien is het iets heel anders.
Laat je niet zo snel meeslepen door reacties van andere. Jij weet hoe het zit en jij weet wat je wil.

Dat is iets waar ik ook al aan gedacht had, hoe gaat het met de andere hond? Toch ook iets om over na te denken. Als Punk erdoor achter je aansukkelt... dat kan de bedoeling ook niet zijn, vind ik dan. Maar ook dat moet ieder voor zich uitmaken natuurlijk.

Heb toch het gevoel dat het niet helemaal juist zit, het lijkt alsof je opnieuw twijfelt over wel of niet.

Nee hoor, ik twijfel niet

Punk sukkelt achter me aan omdat ze 13 jaar oud is. Ze sukkelde ook al achter me aan vóór Cosmic's komst

ah oké
dan is 't goed

Plast ze (hij?) alleen in huis als je weg bent of slaapt, of ook als je er gewoon bij zit?

Alleen máár als ik er bij zit. Ze heeft nog nooit binnen geplast als ik weg was, wel kwam ik eergisteren ochtend een plasje tegen. Die was al koud, dus heeft ze begin van de nacht gedaan. Dat was de eerste keer dat ze het deed terwijl ik sliep.

Op zich apart, bij het gastgezin plaste ze alleen máár binnen als ze alleen was.. :/ (en dan zeer sporadisch)