Afstand doen

Je hebt haar nog maar sinds 25/01, dat is helemaal niets...de keuze is aan jou natuurlijk, maar als je van mij ook een eerlijk antwoord wil , dan vind ik ook dat je te snel opgeeft. En als je geen goed gevoel had bij het opvanggezin, dan zou ik helemaal twee keer nadenken. Ze is nog niet thuis bij jou en nu moet ze weer terug Maar als je te zenuwachtig en kwaad op haar word, dat gaat ook niet helpen, integendeel, ze voelt dat erg aan. Maar ik vind wel dat je haar nog maar heel kort hebt. Ken ook mensen die nu wat blij zijn dat ze het niet opgaven. Als je echt gek bent op Cosmic, zou ik het niet opgeven, maar nogmaals, het is helemaal aan jou en het moet wel het beste zijn voor haar.

Ik zag in je beginpost ergens staan dat ze nooit binnen plastte bij dat gastgezin, maar dat je wel een 'naar ' gevoel kreeg bij die mensen, dat ze angstig leek. Wie weet wat ze doen om te zorgen dat die hond niet binnen plast..
Ik denk dat je je hond misschien teveel vergelijkt met je andere hond. 
Daarnaast; Een herplaatser kan heel lastig zijn. Ik weet er alles van. We merkten al vrij snel dat ze lichte voedselnijd had, absoluut niet alleen thuis kon blijven (ze liep overal achter me aan), achter elke kat of konijn aan ging (en laten we nou net in een buurt wonen met veel wilde konijnen) en enkele weken later kwamen we er ook achter dat ze niet met andere honden kon. Ik heb toen ook wel zo'n moment gehad van 'dit kan ik echt niet aan' en 'misschien is ze beter af bij iemand anders'. Maar aan de andere kant twijfelde ik al gelijk toen ik daar aan dacht..en dat zei mij genoeg. Dat ik twijfelde betekende dat ik om haar gaf. En vanaf dat moment heb ik ik die gedachten van me afgeschud en gezegd 'ik heb die hond geadopteerd..en ik ga er ook voor zorgen ook'. Veel problemen zijn nu (bijna 2 jaar verder) al een heel eind opgelost, maar ze is nog steeds een echte draak naar andere honden buiten. Maar zelfs daar kan je nog veel aan doen en ik geloof dat ik nog steeds niet uitgeleerd ben en dat ook dit gedrag kan verbeteren. Het is echt doorbijten en veel uitproberen en ook echt werken aan een vertrouwensband. Nu bijna 2 jaar later kan ik me echt geen leven meer voorstellen zonder haar. Ja, af en toe wil ik haar achter het behang plakken  en toe zit er nog wel eens doorheen, maar dan verplicht ik mezelf om alle positieve dingen even op een rijtje te zetten, wat ik al wel heb bereikt, wat er al wel beter of goed gaat. En dan bedenk ik me dat ik gewoon een schat van een hond heb, met een paar probleempjes.. en dat ik haar voor geen goud meer kwijt wil.

na jou antwoorden te lezen ben ik eigenlijk heel eerlijk als ik zeg je geeft in mijn optiek veel te snel op.maar aan de andere kant weet ik dat een hond met een rugzakje je soms tot waanzin kan drijven, en een jachthond die haar instincten tot op hoog niveau heeft zitten soms ook alles behalve grappig kan zijn. (zo stond ik gister 3 kwartier in de kou te verkleumen wachtend op mijn kleine jagertje die er de lol nog wel van inzag die overigens gezellig mee deed met de podenco van een bekende in het park die op konijnenjacht was ) Een jachthond los laten brengt het risico met zich mee, zo kunnen ineens de instincten het overnemen en zijn ze gewoon foetsie. daar kan de hond ook niks aan doen het is simpel zijn natuur. Vind je dat heel lastig dan is een jachtlijn 10 mtr een uitkomst. en anders een thermoskan met koffie een grote hulp . Je moet er wel de persoon voor zijn want er zijn genoeg mensen die er niet tegen zouden kunnen hoor, die zouden knettergek worden van een jachthond, zo ken ik ook een aantal mensen met honden die gek zouden worden van Gaya, en die mij voor gek verklaren dat ik gerust op haar ga staan wachten als ze haar driften heeft en ik te laat was met afleiden. . Voor een jager moet je een bepaald type baas zijn, zo kan ik wel gefrustreerd worden als Gaya er vandoor vliegt maar ja het heeft geen enkel effect dus kan ik beter maar me schouders ophalen en gewoon afwachten tot ze klaar is waarmee ze bezig was. 

Het probleem is met honden adopteren waarvan je geen geschiedenis kent is dat je niet weet waarom ze dingen doen zoals ze doen, waarom plast ze binnen, waarom was ze in het gast gezin wel zindelijk (was ze daar niet bang of was ze daar juist relax). Dusty was ook zo'n hond plaste binnen, was voor alles doodsbang en valt uit naar honden aan de riem. Er waren dagen bij dat ik gewoon zat te huilen op de bank, ik wist niet meer wat ik moest doen en hoe ik nog verder moest. 
maar nu bijna 2 jaar later ben ik maar wat blij dat ik hem niet heb opgegeven want de hond die hij vandaag de dag is zou ik voor geen goud willen missen. Ook elke hond met een rugzak vraagt om een specifieke aanpak en daar is geen methode aanvast te knopen, wat voor jullie werkt is iets wat je gaande weg leert samen. 

het is een keuze die je moet maken, ben je de baas voor Cosmic? En kun je door dat diepe dal als team samen omhoog klimmen naar een fijn en harmonieus leven? is het beeld wat je voor ogen hebt wel realistisch? En heb je de doelen voor je zelf niet te hoog gesteld? 
Maar zoals eerder aangegeven het moet wel het beste zijn voor Cosmic en ook voor jou.
Er is geen schande of schuld als je voor je zelf zou beslissen dat jij niet de juiste baas voor haar bent, Dus wees heel eerlijk en kijk objectief naar je zelf, de situatie en naar cosmic. 

Ik wil je heel veel sterkte wensen met de keuze die je maken moet. En nogmaals het is aan het eind van de dag jou beslissing en dus ook alleen jij weet wat het beste is voor jullie allemaal.

Als ik eerlijk ben, denk ik tussen alle regels te lezen/voelen dat je helemaal geen zin meer hebt in dit dier.
Dit bedoel ik niet als oordeel naar jou hoor, maar gewoon dat die klik er niet is en er in jou de ruimte niet is om er energie in te steken. Dat bedoelde ik toen ik schreef dat je eerlijk naar jezelf moet zijn, zonder oordeel.
De hond zal dit aanvoelen en verdient dit niet.
Misschien klopt het niet wat ik voel, maar is dat wèl zo dan zou ik de hond zéker niet naar dat gastgezin laten gaan, want dàt voelt niet goed.

Maar misschien zit ik er ook wel helemaal naast.

Tja ik zou haar naar het gastgezin doen, dat is geen kwestie van snel opgeven, een hond heeft ook een karakter een menthaliteit en zijn eigen ideeen over dingen, soms werkt de 'relatie' gewoon niet, en dan kun je nog zo je best doen.

Ik had hier een cocker spanieltje en haar karakter en mijn karakter werkten niet, de rest van de roedel werd er zo onrustig van omdat we mekaar opnaaiden, nu heeft ze een heel goed tehuis waar ze niet joelt en rare dingen doet en mijn roedel is weer heel rustig en ik zit niet meer in de stress van ooh straks de buren, aah nee weer vechterij, pffff weer wat vernield.

Je bent absoluut geen slechte baas als je ervoor kiest om haar naar het gast gezin te doen juist een betere dan iemand die haar wel houd en nog maanden in de stress gaat zitten.

Dat doe je niet met een partner en dat doe je ook niet met je hond.

Ik heb net mijn hondjes in de auto gezet en ben in tranen naar een kennis gereden die een dagopvang/cursus/gedragstherapie aan huis bedrijfje heeft. Daar naar binnen gegaan, mijn verhaal gedaan, en door hun gekalmeerd met een kopje koffie. Na veel tranen en veel gepraat hebben zij mij ervan kunnen overtuigen om Cosmic nog een kans te geven. Ze komen bij mij thuis kijken en gaan filmen hoe ik met Cosmic om ga. Daarna gaan we het filmpje samen bekijken en kijken we wat er mis gaat. 
Eigenlijk weet ik wel wat er mis gaat.. Ik vind Cosmic "zielig", omdat ze zoveel meegemaakt heeft, en zo. Dit moet ik van me af zetten. Ze is niet zielig. Ze is gewoon een hond en ze vindt past rust als ik de leiding neem. Iets wat ik tot op heden niet gedaan heb. Daardoor is zij gedwongen de leiding op zich te nemen, waar ze gewoon het hondje niet voor is.. Ik denk dat dit een groot gedeelte van het probleem is..

Hoe dan ook, na een flinke peptalk ben ik met de dames de duinen in gegaan. Cosmic aan de riem, Punk lekker los. Op de zandvlakte heb ik Cosmic even losgelaten (heb daar overzicht) en ze heeft even flink lopen racen. Toen kwamen er wat grotere honden aan, heb ik haar teruggeroepen (ze kwam meteen) en heb haar aangelijnd. Rustig langs de grote honden gelopen, en een eindje verderop kwamen we twee Cockers tegen. Cosmic weer los, even lekker gespeeld, daarna weer meteen terug gekomen op commando, aangelijnd en verder gelopen. Ze heeft zich echt super gedragen. Dan krijg ik toch weer wat hoop..

Toen ik in de auto onderweg naar huis zat belde de stichting om te vragen hoe het nu ging. Ze vertelde me dat als Cosmic terug zou komen, ik geen afstandskosten hoefde te betalen. Dit zou vroeger wel het geval geweest zijn. Echter is mij duidelijk gemaakt, tijdens het huisbezoek en bij de adoptie, dat ik wél afstandskosten moest betalen als het om de één of andere reden niet ging. Maar goed, wel lief dat ze nog even belden om te vragen hoe het er nu mee ging. 

Maar goed. Cosmic en ik gaan het nog een keer proberen, dus.. Of dit goed nieuws is of niet weet ik niet. Aan de ene kant ben ik ervan overtuigd dat ik Cosmic een fijn leventje kan bieden, aan de andere kant denk ik nog steeds, misschien was ze wel gelukkiger met haar gastgezin.. Helaas kan ze niet praten dus we zullen het nooit weten..

O, oke
Ik hoop zo dat het je gaat lukken.

Succes

tja, ik ben het met Fay eens (echt waar)
soms werkt het gewoon niet

ik heb momenteel (al jaren) een herplaatser, die had geen rugzakje, die had een aanhanger vol verleden, en elke dag nog steeds is een dag van reflectie op zijn gedrag, we zijn fysiek met hem door een diep dal gegaan, randje af, maar met zijn gedrag......... ik denk zeker te weten dat 99% van de mensen was afgehaakt (en dat waren ook al wat bazen voor ons)

maar...... ik heb een diepe klik met deze hond, een zielsverwantschap, dat komt van 2 kanten
dat was er vanaf moment 1, en dan kan je ongelofelijk veel hebben en heel veel aan
zelfs zwaar door de mangel gehaald worden door heel stevige trainers, die je niet sparen
want er is iets tussen mij en de hond.....

als een hond zoals van TS best behoorlijke gedrags issues heeft, is die klik/band/commitment nodig om het te overwinnen, is dat er niet, gaat het nooit werken, omdat de diepste basis mist, en dat is dan vaak ook van 2 kanten.

ik vind dat niet laf, of opgeven, TS heeft het misschien wat te licht opgevat, maar leren moeten we allemaal, en fouten maken we ook allemaal (ik heb ook weleens een verkeerde keuze gemaakt) de kunst is, dan om zelf te realiseren dat jij de foute keuze hebt gemaakt, maar daarna het beste voor de hond te zoeken, en zelf er een zware les uit te leren.

Het belangrijkste is dat jij er zelf achter staat en er vrede mee hebt. Ik ben iig blij voor je dat je toch nog iets zekerder en opgelucht bent na het gesprek met je kennis, en dat de wandeling jullie ook goed heeft gedaan. Meer dan je best kan je niet doen!! Ik wens je iig heel veel sterkte, kracht, steun en wijsheid toe en hoop dat het succes volgt!

x2! Heel veel succes en vooral ook plezier samen . Het kan gewoon heel lastig zijn en tijd gaan kosten.. Ik weet er alles van, haha. Maar probeer je ook altijd de goede momenten te herinneren, zoals dat ze vandaag gelijk terug kwam toen je haar riep!

als je 100% achter deze keuze staat..... SUPER !!
en natuurlijk wens ik je alle succes toe, samen met je honden !!

Heel veel succes.

Ik vind het heel goed dat je cosmic nog een kans geeft. Zij reageert heel erg op jou gedrag en aangezien jij steeds onzekerder werd werd zij dat ook. Je hebt haar nog maar zeer kort, je moet er echt een half jaar tot een jaar voor uittrekken totdat zij helemaal gewent is. Ik heb zelf ook een herplaatser met een verleden en zij loopt constant als een schaduw achter mij aan en kan niet alleen blijven zonder te piepen en aan de deur te krabben. Ik ben nu met haar aan het trainen en heel langzaam komt er verbetering in maar het heeft echt tijd nodig (ik heb haar vanaf oktober) en ik hoop dat je haar die tijd geeft en dan zul je zien dat je er een geweldige hond aan hebt. Goed dat je een gedrachtsdeskundige naar laat kijken... Ik weet zeker dat het goed gaat komen. Zoals je schreef had je het van je afgepraat en bij de daaropvolgende wandeling ging het al beter, er was een stukje spanning af zeg maar.... Hou vol!!

xxx

Ohw...als ik het zo lees zou ik de hond niet terug brengen..maar dan toch doorzetten.

Dat in huis plassen ,dat kost gewoon tijd,ze is blijkbaar erg angstig en moet zich eerst thuis voelen en veilig voelen.
Ik zeg NIET dat je iets verkeerd doet,maar een angstige hond moet idd(zoals je al beschrijft met jullie eerste ontmoeting,haar naar jou laten komen..i.p.v. stijf op je schoot zetten) helemaal op eigen tempo wennen.

En hoelang zat ze al bij het opvang gezin? Die hebben haar waarschijnlijk langer gehad dan jij haar nu hebt.Dus hebben ook de kans gehad om haar te laten wennen.

Probeer je stress los te laten,zij voelt jou stress en reageert daar ook weer op.

Ik ben blij dat je ervoor gaat!!

Dit is voor jou ook een kans om te groeien.
Moet wel zeggen dat ik het en beetje vreemd vind dat een stichting in plaats van je te helpen, alvast een ander gezin regelt voor Cosmic.
Dat is natuurlijk wel lekker makkelijk voor ze...

Ik zou inderdaad ook "onafhankelijke" hulp zoeken.
Iemand waar je een goed gevoel bij hebt.

en je ziet het; ze kan wel luisteren

Cosmic heeft een maand bij haar gastgezin gezeten, ik heb haar nu dus iets langer. Ik heb een beetje het idee dat Cosmic in haar gastgezin alles mocht en niets moest. Bij mij mag ze ineens bepaalde dingen niet, en hier gaat ze tegen in protest. Althans, dat is mijn theorie. Ik heb haar echter maar een half uurtje gezien bij haar gastgezin dus dit is slechts een vermoeden.. Wil die mensen verder ook niet in een kwaad daglicht zetten, het waren écht aardige mensen en ik ben ervan overtuigd dat ze het beste met Cosmic voor hebben.
Ik denk dat een grote fout die ik gemaakt heb het feit is geweest dat ik in het begin zoiets had van, alles mag hier, wen jij maar rustig, ik wil vooral geen druk op je zetten. De eerste week heb ik haar totaal geen regels meegegeven of iets dergelijks, alles mocht, op bed, op de bank, etc. Puur omdat ik geen druk/stress wilde veroorzaken bij haar. Maar nu ze hier ruim een maand is en (nog steeds) alles onder plast.. ben ik toch wat regels gaan stellen..

Dit zijn dus de dingen waar ik me heel erg aan heb opgetrokken. Het ging soms zó slecht, ik kwam met moeite tot de hoek van de straat waar ze een plas deed en mij vervolgens nog nét niet op mijn buik terug naar huis trok. Bang voor... buiten? Grote, enge monsters achter polletjes gras? Ik weet het niet. 
Maar als we een goede dag hadden was ik trots op haar, liet haar ook altijd weten dat ze het goed doet.

Vaak genoeg gedacht, zelfs uitgesproken, dat ik dit niet aan kon, dat ik misschien wel niet de juiste baas was voor Mellow. Zij is onze eerste hond en dan gelijk een met een onduidelijk verleden (3 maanden op straat gelopen) en angsten die soms zó heftig waren dat ze stond te gillen op straat (omdat er 3 fietsers aan de andere kant van de sloot reden).

Allemaal kleine dingen bij elkaar opgeteld, mijn eigen gemoedstoestand (ik stond stíjf van de zenuwen!) waren overduidelijk too much.

En nu, achteraf, kan ik zeggen dat ik zó verschrikkelijk blij ben dat ik heb doorgezet. Anderhalve week geleden liep ik een trapje op. Een vreemde man liep achter ons aan, Mellow ging behoorlijk uit haar plaat. Even met die man staan praten, hij bukte om haar bij zich te 'lokken', maar ze trapte er niet in, flink staan blaffen. Hij zei dat hij ons vaak zag lopen en respect voor me had dat ik me zo inzette en niet had opgegeven (toen groeide ik een beetje ) en ineens, terwijl wij beiden Mellow negeerden, kwam ze heel voorzichtig dichterbij en snuffelde aan zijn hand.

Over ruim 4 maanden woont ze hier 2 jaar, maar we zijn nog steeds bezig. Haar vertrouwen groeit steeds een beetje meer. Inmiddels komt ze bij me als ik haar roep (soms...), maar ik laat haar nog steeds niet los. Misschien kan ze over een jaar of 5 los, misschien wel nooit. Liever 15 jaar aan de lijn dan haar volgende week van de weg moeten pulken.

Nog steeds heeft ze heel veel bevestiging nodig, kan nog steeds heel onzeker zijn, wat zich voornamelijk uit in een grote bek.
Als ze schrikt gaat ze niet meer gillen, wil niet meer vluchten (vuurwerkknallen uitgezonderd, die blijven eng). Ze schrikt even, ziet mij doorlopen en komt vervolgens langs me gescheurd om een dwarrelend blaadje te vermoorden 
We lopen bijna elke dag hetzelfde rondje, altijd naar hetzelfde veldje, waar we een half uurtje heen en weer lopen (niet zo'n groot veldje).
Ga ik een dag niet naar het veldje, zoals zondag (heeft mijn vriend haar overdag uitgelaten), dan moet ze 's avonds naar dat veldje. Het zit zó ingebakken in haar systeem dat we naar dat veldje gaan. En hoewel ik me zwaar beroerd voelde (en het verschrikkelijk koud was) ben ik er toch even heen gelopen.

Ik doe wat zij aan kan, pas me aan aan wat zij wil en kan. Wil ze 's avonds niet wandelen? Dan gaan we na 1 plas weer naar huis. Het gaat nu al weken alleen maar goed, terwijl we een paar maanden terug weken hadden dat het alleen maar slecht ging.

En dit is een veel langer verhaal geworden dan de bedoeling was. Maar als ik eenmaal op dreef ben... Sorry

Wat ik eigenlijk wil zeggen: gá ervoor! Hou je vast aan de goede momenten, koester die.
En gaat het eens minder? Jammer dan, het is niet anders.

En dat zegt ik dan he, als er iemand ingewikkeld in elkaar steekt ben ik het wel

Ik weet dat iedereen hier anti-Cesar Millan is maar misschien mag ik je toch zijn boek:"de leider van de roedel" aanbevelen??

Niet zozeer voor zijn technieken maar omdat er hel veel interessants instaat over het effect van je eigen gedachten op je hond...

Ik ga dat boek eens opzoeken, bedankt voor de tip!
Mooi verhaal, over Mellow, ik hoop dat ik over twee jaar hier ook zo'n verhaal kan posten over Cosmic..

Het dubbele is eigenlijk dat Cosmic helemaal niet zo vervelend is, of enorme gedragsproblemen heeft. Ze plast alleen binnen, en dat is met vloerbedekking wel érg vervelend. Maar zelfs dat is geen ramp, als er maar verbetering in zat.. Maar goed, we gaan ermee aan de slag!

Er zijn al heel veel goede adviezen gegeven! Is het een optie om zeil over je vloerbedekking te leggen? Makkelijk schoon te maken, goedkoop in aanschaf en scheelt vooral heel veel frustraties van jouw kant..?

en als jij als 'leider' de rol standvastig vasthoudt dan komt het met Cosmic echt goed, dat weet ik zeker.
Duidelijk, geduld en liefde....succes !

Cindy & Mellow zijn geweldig!!
**oke dat klinkt hel sarcastisch maar ik meen het serieus.Als we hier een Abby-crisis hebben dan denk ik aan wat cindy moet "doorstaan" met Mellow en dan valt Abby 100% mee

Inderdaad! niks dan respect voor Cindy & Mellow!

helemaal mee eens...., Chapeau voor Cindy & partner & Mellow 

Nou, wat lief van jullie  
 
---

Hjordis, als ik er weer eens doorheen zat heb ik heel veel gehad aan de mensen hier. Mensen die wisten hoe zwaar het kan zijn en het niet af doen met "ja, mijn hond is ook wel eens bang" (klinkt als 'stel je niet zo aan').

Ik heb vooral mezelf ook heel goed leren kennen in die bijna 2 jaar

Wat fijn om te horen dat je haar nog een kans wil geven en ervoor wil gaan!
Kom op, frisse moed erin houden en onthoudt 1 ding; Cosmic is NIET zielig!
Vergeet haar verleden en denk aan jullie toekomst, dat is veel belangrijker.
Heel veel sterkte en succes.

Cosmic kwam zich net weer "opdringen". Na 4 keer "laag" te hebben gezegd stopte ze met het beeldscherm van mijn laptop aftrekken en droop af richting de bench. Daar ligt ze nu lekker in te pitten.
Jeetje, ik had eerder moeten dreigen met haar terug brengen, ineens luistert ze!  (grapje hoor..)

Nee joh ,je hebt bij jezelf de knop omgezet en dat vind ik heel knap van je.
Het beste is inderdaad om Cosmic als een normale hond te behandelen en haar podeco zijn te accepteren.
Ik heb ook wel eens een half uur in mijn  eentje in het maisveld staan wachten totdat Madame helemaal enthousiast en zich van geen kwaad bewust terug kwam haha.
Bij mij komt ze alleen op plekken los die te overzien zijn en succes 90% te voorzien is,dan zakt je humeur ook niet zo gauw.
Het zal wel nog steeds met babystapjes gaan bij jullie maar de eerste grote stap is gezet.
En blijkt na een tijd dat de klik er nog steeds niet is dan kun je heel eerlijk zeggen dat je alles geprobeerd hebt.
Maar ik hoop dat het niet zo zal zijn en je over een tijdje ook vreselijk kunt lachen om de clown die podenco's zijn .

Ik lees dat je een beslissing hebt genomen.Nu rest mij je alleen nog maar te zeggen.
Gaan ervoor en open staan voor het advies wat je door een GT gegeven wordt en voor Cosmis voor wat zij nodig heeft.

Het zal gaan met vallen en opstaan,maar hou je vast aan de leuke dingen van haar.

Succes!

@ Hjordis succes

als je in de stress zit.... bachbloesems rescue kan een beetje rust brengen, ik vind dat een supermiddel (ook voor een hond als het nodig is)