hoe kom je over je verdriet heen als je hond dood is

Dat je het hier hebt geschreven helpt waarschijnlijk ook al een beetje, vooral omdat je hier tussen mensen zit die hetzelfde hebben meegemaakt en je verdriet kunnen begrijpen.

Laat je tranen maar rustig stromen hoor, slik het niet weg.

Er staat geen tijd voor wanneer je kunt zeggen van hey nú is het verdriet over.

Het zal altijd wel een gemis zijn maar er komt ook een tijd waarop je kunt denken aan de leuke tijd die je gehad hebt, aan de streken van je overleden hond en soms zal er dan ook een glimlach op je gezicht verschijnen.

Elke keer als ik een cairn terrier voorbij zie komen die lijkt op mijn Doerak moet ik ook even slikken maar er is ook een dankbaarheid voor alle 10 jaar die hij in mijn leven mocht zijn en de vriendschap en liefde die ik van hem mocht krijgen.

10 Januari hebben we Tieska in moeten laten slapen. Ze had zware epilepsie de oorzaak bleek een hersentumor. Het doet gruwelijk veel pijn, om je maatje in te moeten slapen.
Het is een troost dat Bear zich goed houd. Ik denk iedere dag aan haar en de liefde die ze ons gegeven heeft en al het plezier wat we met elkaar hebben beleefd.

Ik heb een bulmastiff die op sterven licht hij heeft water op zijn longen en een slen kloppend hard en die pillen helpen niet hijkrijcht ook epelecie aanvallen enzo tis erg om der naar te kijken ik ben der echt kapot van snik

Ik heb een bulmastiff die op sterven licht hij heeft water op zijn longen en een slen kloppend hard en die pillen helpen niet hijkrijcht ook epelecie aanvallen enzo tis erg om der naar te kijken ik ben der echt kapot van snik

mijn teddy is donderdag morgen overleden woensdag ging het echt niet goed met mijn lieve schat en savonds is de veearts hem komen halen in de hoop hem smorgens terug thuis te hebben maar toen kwam rond 6.30 u het telefoontje met het verschrikkelijke nieuws mijn wereld stortte in en mijn leven staat stil hoe moet ik verder zonder mijn kostbaarste bezit ik denk dat ik het niet zal kunnen mijn teddytje zou volgende week donderdag 13 jaar worden  morgen staat een zware dag te wachten dan nemen we afscheid van mijn schatteke hij krijgt een mooie dienst en daarna neem ik hem mee terug naar zijn vertrouwde omgeving zijn thuis ik voel me zo ontzettend schuldig dat mijn lieve schat alleen is moeten sterven dat ik niet bij hem was en dat weegt enorm door kan er niet mee om lieve schat mama ziet je zo graag en de pijn is echt ondraagelijk morgen ben je weer thuis mijn liefste jongen jij was mijn hele leven slaapzacht lieve teddy en op een dag zien we elkaar terug hoop ik xxx

Heel veel sterkte allemaal ,ik leef met jullie mee,ik weet wat een pijn het doet om je liefste vriendje te moeten verliezen.

Hoi ,bij mij is het ook heel snel gegaan.S'avonds bij de Da ,2 injecties gehad waardoor het de volgende dag beter zou moeten gaan,maar het ging niet beter,dezelfde nacht om2.10 is het allerdierbaarste wat ik bezat,mijn kleine lieve Bobby uit zichzelf overleden.Ik denk een hartinfarct.Hij had de mooie leeftijd van 16 jaar.Maar dan nog,ik kan het eigenlijk niet verwerken hoe het zo snel heeft kunnen gaan.En ook het schuldgevoel blijft toch wel een beetje waarom ik het niet eerder gezien heb dat bobby ziek was.Ik zag wel dat hij snel moe was maar het was snikheet die tijd en tja zijn leeftijd.Hoe dom om zo te denken achteraf.

Ach ja dat vreselijke schuldgevoel hé.

Mijn yorkje 16 jaar , op een middag wilde hij niet meer wandelen buiten. Bleef staan.  Ik was zelfs nog even boos op hem.....en twee uur later was hij dood. Ook hartfalen. Dan heb je schuldgevoel hoor.....

Maar wa een mooie leeftijd denk je dan , en dat helpt .

Jonge honden die sterven door ziekte , of met aanrijdingen ....dat is pas erg. Dat zou niet mogen zijn. 

Ik heb een ashangertje gekocht en daar zit de as van mijn hond in. Zo heb ik mijn hond toch altijd bij me en dat voelt goed voor mij. Kan je zo op internet kopen bij o.a dierengedenkshop.nl
Draag het al een paar jaar bij me en het gaat zelden of nooit af.

Ik heb gisteren afscheid van mijn teddytje genomen in schoonheid hij lag er zo vredig bij ik heb hem zelfs nog es mogen in mijn armen nemen en dat betekende zoveel voor mij ik ben de man van het crematorium zo dankbaar dat ik dat nog heb mogen doen de pijn is verschrikkelijk mijn schatje is nu weer thuis bij mij en binnen een week of zo mag ik ook nog mijn hangertje gaan halen met as erin dan is hij voor altijd dicht bij mij slaapzacht mijn jongen lieve schat van mij en op een dag zien we elkaar terug

Katrien en Brian heel veel sterkte...

Het is ontzettend moeilijk om je lieverd te moeten zien lijden of afscheid van te moeten nemen...

Laat asjeblieft die schuldgevoelens los, als je zoveel van je hond houdt doe je alles voor ze, helaas ligt niet alles binnen onze macht:(

Bedankt kelly voor de woorden van steun dat doet deugd maar ik mis mijn schatteke zo erg ik weet niet hoe het verder moet zonder mijn teddytje ik heb geen kids dus was teddy mijn kindje hij is mijn leven en nu moet ik verder zonder mijn lieve jongen

Onze lieve adoptiehond is 8 jaar geleden bij ons gekomen vanuit Spanje. Ze was toen 3-4 jaar. We noemden haar Laura. Wat was het een mooie, lieve trouwe,  dankbare hond. Wat een prachtig gezinslid.. De laatste tijd begon ze steeds vaker te hoesten en sinds maandagmorgen ze sleepte met een pootje.

Maandagmorgen 17 november jl. wilde ik daarvoor een afspraak maken bij de DA. Terwijl ik net aan het bellen was, ging het helemaal mis met haar. Ik heb haar van de bank getild en ze bleek geen controle meer te hebben over haar lichaam en wat schrok ik, haar ogen stonden helemaal scheef. Vervoer geregeld en achterin de auto werd ze eindelijk rustig op mijn schoot. Het zonnetje scheen op haar koppie en we hadden oogcontact, zo lief. Ik gunde haar nu zo haar rust. We hebben haar moeten laten inslapen. Ze heeft 1 dag in haar mand in de kamer gestaan. Dat wilde ik simpelweg, zodat we goed afscheid konden nemen. We hebben haar gistermiddag begraven in de tuin in een mooie doos met bloemetjes en een lantaarntje op haar graf. Heb in het graf een brief met mooie herinneringen gelegd.

Ik weet dat ik haar moet loslaten, maar het doet zo'n pijn, het is zo stil in huis. Want waar ik was, daar was Laura.  Toch moet ik haar de rust gunnen en me vasthouden aan de mooie herinneringen. Tijd heelt alle wonden, maar hoop dat ik gauw weer kan slapen en eten, want dit hou ik niet lang vol.

Laura we 'll meet again

Heel veel sterkte met het verlies van Laura.Soms gaat het heel snel ,ik heb dat ook mee gemaakt met mijn hondje,die toch onverwachts zelf overleed.

Ina,

Ik wens je enorm veel sterkte toe met je grote verlies. Mocht ik raad hebben om je hier doorheen te sleuren, dan zou ik het met je delen, maar helaas...

Je bent niet alleen, maar dat helpt helemaal niet, besef ik maar al te goed.

Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je kunnen/willen begrijpen.

Lieve groet.

Zondag mijn hondje naar twaalf en een half jaar in moeten laten slapen. Ik nam hem ook mee naar mijn werk, dus mis hem op allerlei plaatsen. Ik had niet gedacht dat het zo'n pijn zou doen. Een vriendin van mij adviseerde om een Oscar-doosje te maken, waar enkele spulletjes van Oscar in zitten: zoals zijn bandje, dierenarts boekje, een plukje haar, zijn penning enz.... Voor mij is het een klein steuntje.

Misschien een ideetje voor je...dierengedenkshop....

Kippenvel als ik jullie openhartige verhalen lees, Faro is mijn eerste hond, ik heb het nog nooit meegemaakt, maar die dag gaat ook een keer komen, ik hoop nog lang niet.

Ik probeer elke dag weer bewust van hem te genieten, en dat lukt me goed.

Ik wens iedereen sterkte met het verlies van je allergrootste vriend.

OSCAR,ik wens jou heel veel sterkte toe het zal tijd nodig hebben om alles te verwerken,en iedereen doet het op zijn eigen manier.

Geef je verdriet van het verlies een positieve draai. Het feit dat je er veel verdriet van hebt, toont aan dat je er erg veel van hebt gehouden.

Een huisdier (hond) zien als een maatje of zelfs volwaardig gezinslid, hoe mooi is dat?

De relatie tussen mens en dier is een prachtig iets.

Heel veel sterkte met het verlies van je hond.Ik weet hoeveel verdriet je nu hebt,het doet echt pijn.Maar dat wil inderdaad zeggen dat je veel van hem gehouden hebt.Ik heb ook een tafeltje ,waar foto's ,zijn urn ,plukjes haar in een potje, op staan en natuurlijk brand ik elke dag een kaarsje .Ook heb ik de rest van zijn spullen nog.Gewoon je verdriet eruit laten komen.

Goed idee om een soort van gedenkdoosje te maken.

Goed idee om een soort van gedenkdoosje te maken.

Ik heb van lobbes ook een doosje met spulletjes. Tuigje en het haar van em wat er nog op zat... En een poepzakjeshouder die hij als verantwoordelijke hond altijd mee droeg. Is fijn om te weten dat het er nog is.. Niet alles is weg. En ik heb een groot fotoboek met vrijwel alle foto's erin van hem die ik had toen hij overleed. Het eindigd met een foto die ik de woensdag voor zn overlijden maakte... Ik wist nog van niets toen. Maar nu zie ik het als ik die foto kijk aan de blik daar eigenlijk wel... 

Heel veel sterkte want het heeft een groter impact dan je denkt als je je maatje verliest. Ik zelf heb wat haar en een puppietandje bewaard. Staat op mijn kast naast zijn urntje in een mooi klein herinneringsdoosje.

beste

Dat idee van gedenkdoos te maken, vind ik ook een super idee. Als ik zoiets kan doen, ter eer van mijn soulmaatje geef me dat terug gevoel dat ik nog iets kan doen voor hem. Tof idee ga ik ook doen.

mvg

Daarom moet je eens kijken op de site van dierengedenkshop

daar heb ik mijn herinneringsdoosje vandaan gehaald en een grotere houten urn box waar ik alles in bewaar.

Mijn hondje is nu 1,5 maand dood. We hadden nets gemerkt aan haar tot op een avond ze niet meer goed in de zetel kon springen. Ze was een chihuahua en de zetel is vrij hoog dus we dachten dat ze gewoon beetje dom deed. Kater die avond begon ze meer en meer haar evenwicht te verliezen. Mijn vader is toen bij haar blijven slapen die nacht in de zetel om zeker te zijn dat ze niet eruit viel. De volgende ochtend kon ze niet meer staan, viel steeds om, we konden haar zelfs niet in onze armen nemen omdat ze telkens "omviel" in onze armen. Papa heeft haar die dag nog naar de dierenarts gebracht. Dat was donderdag. Vrijdagavond hebben we haar laten inslapen. Ze was alleen verslechterd. Eerste weken gingen goed. Laatste 2 weken huil ik elke nacht en vraag ik me af of ik niet beter een scan had laten doen van haar hoofdje, want de dierenarts was niet zeker of het wel een tumor was maar hij zei dat ze zowiezo er niet bovenop kwam. Toch voel ik me elke dag schuldig. Ik voel me schuldig dat ik bepaalde nieuwe gedragen die laatste maand niet in twijfel heb getrokken en met haar naar de dierenarts ben gegaan. Misschien had ik haar dan kunnen helpen. Iedereen zegt dat ik me niet zo schuldig moet voelen, maar het is zo moeilijk. Ik praat elke avond tegen haar terwijl ik haar knuffeltje in mijn handen heb en lig uiteindelijk altijd te huilen. Ik voel me ook schuldig als ik aan andere honden denk die ik later wil hebben en wanneer ik met de hond van mijn lief bezig ben. Afscheid zal nooit makkelijk zijn, maar zo'n moeilijke heb ik nooit gehad. 

Kleine muis ik vergeet je nooit <3 

Oh wat naar.
Ik begrijp hoe je je voelt.
Je schuldgevoel kan ik niet wegnemen.
Al zou ik wel willen.
Veel sterkte met het verlies.