hoe kom je over je verdriet heen als je hond dood is

@Willemien, zo mooi en zo waar geschreven. Ook mij zet t weer even terug op m'n plek, op een goede manier bedoel ik dan. Jouw tekst doet mij goed, hoop dat overige verdrietige baasjes hier ook wat troost in kunnen vinden!

Sorry, bedoel Willemijn

ik huil ook vaak van mijn overleden honden, maar denk dan aan de vreugde die ik van ze gekregen heb, en die ik gegeven heb, kan je veel beter een plekje geven dan dat je niet kan loslaten.

huilen moet, om te verwerken, maar loslaten is heel belangrijk, anders kan je nimmer het verlies verwerken.

Hallo Ik heb al die verdrietige berichtjes gelezen mijn hondje pinto is bijna drie maanden niet meer bij ons ik weet het is heel erg om je maatje te moeten laten gaan soms denk ik wat moet ik nou ik heb geen kinderen wat is het leven dan nog, heb geen plezier meer ben zo verdrietig om mijn kat en hond die in een paar maanden achter elkaar zijn heen gegaan lees ook dat veel mensen er geen begrip voor hebben als ik wat zeg, daar moet je over heen hij en zei hebben 't toch goed en een mooi leven gehad en dan krijg ik weer een krop in mijn keel van begrijpen die dat niet veel foto's kijk overal waar ik sta zijn foto;s praat ook met ze ruik vaak aan het riempje de reuk van mijn hond zit er nog alles wat je lief hebt dat valt heel zwaar om te verliezen maar ik wil aan alle die hun diertjes missen en verdriet hebben toch een troost woordje geven mensen die van dieren houden houden ook van mensen. gr els.

Ik ben daar behoorlijk nuchter in vrees ik... ik ga er niet om blijven treuren.

Mijn staff ben ik wel even van ondersteboven geweest, maar dat kwam door de wijze waarop. Maar ook dat verdriet is gesleten.

Mijn verdriet heeft echt lang geduurd...En dat heb ik nu nog steeds,12 jaar later.

Maar de manier waarop mijn meisje van me werd afgepakt,was ook een regelrechte nachtmerrie...
Ik was voor het huis! Met mijn hond,en plots ging ze de weg op,en werd doodgereden....
Dusja,hoe je er over heen komt geen idee..Heb het wel een plaatsje kunnen geven,vele jaren later pas,nadat ik een super mooie droom over haar had gehad. Toen kon ik het pas een beetje afsluiten,maar het verdriet hierom zal bij mij niet weggaan. Wel gesleten,maar nooit weg.

lucky zal voor altijd in ons hart blijven. nu, na al die maanden, is het af en toe nog als of het net gebeurd is. heb een grote foto van haar boven de tv hangen, haar as zit in haar o zo geliefde bal, zo is ze er toch nog een beetje.
maar hoe vaak ik me nog vergis en de "meisjes" naar binnen roep, of "die mat kunnen we niet aanschaffen i.v.m. het verharen van lucky", of "dat zou lucky leuk gevonden hebben". ze is er dan niet meer om even mee te knuffelen maar de gedachte aan haar brengen de ene keer een lach op mijn gezicht en dan kan ik er zo weer om huilen, en daar schaam ik me niet voor, het was mijn maatje waar ik erg veel van hield/hou, en ik mis haar nog elke dag......

Ik heb na 13,5 jaar mijn hond spykie in moeten laten slapen. Het ging al een heel tijdje niet goed met haar en ik zag het aankomen dat ik afscheid van haar moest gaan nemen maar de laatste week ging het in een keer hard. Ze liep al een tijdje met een scheve kop rond en het snot vloog alle kanten op.
Ze had 2 gezwellen bij haar longen. Ik had zo gehoopt dat ik haar zeker tot half januari nog kon houden maar het ging niet meer. Gisteren kon ze al bijna niet meer lopen ze viel om in de tuin en hield ze staande tegen de meubels. "s Nachts heb ik bij haar op de bank geslapen en vanmorgen lag ze nog hetzelfde als ik haar had neergelegd. Rond 10.00 uur vond ik toch dat ze moest plassen en drukken dus tilde ik haar van de bank af maar ze bleef niet staan. Ze bleef liggen waar ze lag. Ik heb toen nog met een riem geprobeerd haar overeind te krijgen maar dat lukte niet. Ik in paniek en de dierenarts gebeld om een spoedafspraak te regelen. Ze is dan ook in mijn armen in slaap gevallen.

Ik heb altijd geroepen dat ik geen hond wilde omdat ik zo tegen het afscheid op zag. Als kind had ik een hond en toen deze dood ging heb ik daar jaren last van gehad. Deze hond kende ik echter en toen mijn vriend niet meer voor haar kon zorgen en haar wilde verkopen was ik bang dat ze in verkeerde handen zou vallen want het was een engelse bull-terrier. Ik loop al de hele dag al te houden en mijn partner ligt vanaf een vrijdag in het ziekenhuis. Ik voel me dan ook ontzettend slecht. Ik weet dat ik haar een goed leven heb gegeven maar het zal me niet meevallen om aan de leegte die ze achter laat te wennen. Sterkte iedereen die ook in deze situatie of tegen deze situatie aan zit. Woorden van troost heb ik niet.

Wij hebben inmiddels 4 honden moeten laten gaan. In 1 jaar tijd 2. Ik probeer troost te zoeken in het feit dat ze geen pijn meer hebben en dat we het juiste voor hun gedaan hebben. Gemakkelijk is het niet altijd want gevoel en verstand botsen dan. 
Tijdens de wandelingen nu met de andere honden hebben we het nog regelmatig over ze ... weet je nog toen ' H ' of Coach die gekke Sally en Jazzy die opgegroeid is met onze oudste. 

Wat ik persoonlijk het moeilijkste vind is eh .... als je weet dat ze bijna gaan of dat je ze moet laten gaan, en je kunt niet veel meer voor ze doen .... daar heb ik de meeste moeite mee en probeer daar zo min mogelijk bij stil te staan.

De mooie herinneringen, de liefde, trouw en al het andere dat ze ons gegeven hebben die probeer ik voor ogen te houden. 

Maar makkelijk is het niet .

Ja het doet verdorie zeer, kan er van meespreken. Hetgeen ik nu ga zeggen kan hard aankomen maar het helpt mij als ik triestig ben en wil huilen.
Je huilt om jezelf, jouw lieve schat heeft rust. Die weet niks meer. Dus stop met zielig te voelen voor jezelf. Wees hard voor jezelf, je doet er alleen jezelf pijn mee!
Met de tijd verzacht de pijn , kijk je terug naar die periode met hem als een innig mooi geschenk.en ben je klaar voor een nieuwe vriend. De ene mens vlugger dan de andere. Onze viervoeters zijn er voor ons om met ons hun liefde en vriendschap te delen. Denk daar aan lieve dierenvriend......

huilen is verwerking, het lucht op, en doet goed.

huilen is ook een uiting dat je vriend/vriendin er geweest is, huilen mag, niets verdringen, huil er maar om. uitgehuild ? opgelucht he.

laat het laatste stukje van het overlijden van je hond los. laat dat achter je, het leven bestaat uit afscheid nemen, van een dierbaar iemand en ook van een dierbare hond, dier.

bedenk altijd dat de vreugde van een hond vele malen groter is dan het verdriet dat je krijgt als je hond je verlaat.

je hond vriend maatje, blijft in de buurt, blijft altijd met je verweven, hij/zij is er geweest. daar mag je om treuren, maar laat het niet de overhand krijgen, er is niet alleen verdriet , integendeel, bedenk je vriend maatje vriendin ook in die mooie tijd die je gedeeld hebt met elkaar.

je hond die aan de overkant is zal ook terug kijken naar je, en het niet leuk vinden dat je alleen maar treurt , vreugde is ook een verwerkings proces.
en voel je nimmer schuldig daarover.

heel moeilijk en met veel tranen maar uiteindelijk met een glimlach
sterkte

Het is echt super moeilijk allemaal. Mijn lieve Lobbes heb ik vorig jaar 17 november moeten laten gaan.

Ik heb ontzettend lang zoveel verdriet gehad dat m'n ogen permanent geïrriteerd aanvoelde door alle tranen. Ik had geen honger en at amper wat, ik voelde mezelf zo slap op een gegeven moment. Letterlijk ziek van verdriet en dat heb ik echt nog nooit gehad... anders kan ik het niet uitleggen. Ik heb nog een foto van hem op m'n computer.
Tot nu toe maken alle herinneringen aan hem me juist zo verdrietig. Omdat ik ook maar al te goed weet wat ik nu elke dag moet "missen". Alle kleine dingetjes die hij deed. Z'n abnormale hoge blaf voor zo'n grote hond. Ik hoor die blaf nooit meer...  Graag schrijf ik zoveel mogelijk over hem en vertel ik zoveel mogelijk over hem aan mensen zodat ik zeker weet dat hij niet vergeten wordt en toch een beetje voortleeft. In m'n gedachte zit ie naast me met z'n kop bij me op schoot. Kijkt ie toe hoe ik nu dagelijks bezig ben met Obi onze pup.

Eén van de dingen die ik ook heel erg zwaar vind is in meerdere of mindere mate het onbegrip dat ik zo veel verdriet heb over "een hond". Daar kan ik boos over worden en hebben ze niets mee te maken.

Heel erg veel sterkte, (aan iedereen die z'n dierbare hond hier heeft verloren natuurlijk).

30 juli onze lieverd Luna in moeten laten slapen, ze was nog maar 10 mnd..
Luna was 5mnd. toen ze bij ons kwam, ze was zoals wij dat zeggen een weggooi hondje.
Wij wonen in het buitenland waar de meeste mensen niet zoveel om honden geven.
Half april bleek dat Luna een auto inmuun systeem ziekte had, haar eigen lichaam vrat haar op en na maanden aan de zware medicijnen heb ik de beslissing moeten nemen om haar te laten gaan, oh wat doet dat zeer nog steeds.
Ze was zo'n verschrikkelijke  lieve hond en ik mis haar zo.
Het is niet eerlijk wat zij in haar korte leventje heeft moeten meemaken, toen ze gevonden werd had ze een hele grote hoofdwond, waarschijnlijk op haar kopje geslagen.
De maanden dat ze bij ons was hebben wij van haar genoten en hebben wij geprobeerd haar veel liefde te geven, het waren maanden van veel zorg.
Door dit te schrijven wil ik haar levend maken.
Luna was zo mooi en lief
Gelukkig is Angel nog bij ons ook een weggooi hondje

Boomer is overleden 25 september op 15 jarige leeftijd, niks aan zien komen,bij thuiskomst lag hij dood in de huiskamer.

Het is nu drie weken geleden, en ik ben er letterlijk ziek van geweest.
Iedereen verwerkt verdriet op zijn eigen manier, door veel er over te praten verwerk je het al voor een groot gedeelte.
Boomer was al 15 een hoge leeftijd voor een Malthezer Leeuwtje die ook nog eens epilepsie had.
En wij hadden het er al meerdere keren over gehad, om een beslissing te nemen, om hem eventueel in te laten slapen.
Boomer was zo goed als blind en was aardig doof, en dat is het gevaar, je verlegt de grenzen.
Ow hij is nog enthousiast, hij speelt nog, hij is blij als hij eten krijgt, en zoekt nog contact met ons.

Ondanks dat Boomer geen andere klachten had ( buiten een dag diaree) was dat besluit toch moeilijk tot stand gekomen.
Ene kant is het naar dat Boomer is overleden zonder dat er iemand thuis was, maar ik weet zeker dat ik vreselijk in paniek was geraakt.
Volgens mijn man is het maar goed dat ik er niet was, en daar moet ik hem eigenlijk wel gelijk in geven.
Boomer is 15 jaar mijn kleine lieve vriendje geweest, en hij heeft voor altijd een plaatsje in mijn hart, nooit zal ik dit lieve ventje vergeten.

Maar ik heb het geaccepteerd, dat hij er nu niet meer is, ik mis hem vreselijk, en als het regent, denk ik, Boomertje jij hoeft niet meer door de regen, daar had hij zo'n hekel aan.

Maar ik mis zijn getrappel als hij zijn eten kreeg, dat hij voor me ging staan, net zolang dat ik hem optilde,zodat hij lekker naast mij kon liggen.
Dat gemis zal ook wel weer slijten.

En ik heb nog een ontzettende lieve Herder die nu de aandacht krijgt die hij ook verdient.
Samen uitlaten was een probleem, Boomer liep niet zo snel meer, ook mede omdat hij het niet goed kon zien, zelfs de schaduwen van de bomen op een zonnige dag, was een probleem, dan durfde hij niet verder te lopen.
Daarom lieten wij de honden meestal apart uit zodat wij met Boris een flinke wandeling konden maken.
Maar alles heb ik met veel liefde en plezier gedaan.

Boomer is er niet meer, maar de herinnering aan hem zullen nooit meer verdwijnen.

Acceptatie dat punt heb ik bereikt.

Natuurlijk willen wij altijd onze lieve viervoertjes bij ons houden, maar niet egoïstisch zijn, want dat is Boomer in die 15 jaar nooit geweest.

Boomer heeft nu de rust die hij heeft verdiend !!!!

Bedankt lief klein ventje, dat jij voor 15 jaar mijn vriendje heb willen zijn !!!

Afgelopen dinsdag hebben we onze beide honden moeten laten inslapen, een golden retriever van 11 en een maltezer leeuwtje van 17,5. Ik ben zelf 24 dus weet bijna niet beter dan dat, met name het maltezer leeuwtje, altijd bij me was. Het verdriet is groot en intens en ik kan niet anders zeggen dan dat het enorm pijn doet. Zoals heel mooi op de kaart stond die we van onze dierenartsenpraktijk kregen: 'Je hebt niet alleen een dier, maar een dierbare verloren'. Ik weet nog niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan en maak me ook veel zorgen om mijn moeder die wegens ontslag thuis zit en dus overdag, wanneer iedereen werkt of naar school is, echt alleen is. 
Momenteel overheerst inderdaad het grote verdriet, terwijl de mooie herinneringen en de fijne tijd die we samen hebben gehad zoveel waard zijn. Onze lieve honden waren er altijd bij en hebben heel onze jeugd meegemaakt. Mijn nichtje kwam met het prachtige spreekwoord: 'Don't cry because it's over, smile because it happened' en ik denk dat we ons dat allemaal in ons achterhoofd moeten houden. 

Momenteel zitten we nog volop in het rouwproces en er gaat geen minuut voorbij dat ik niet aan ze denk. Hopelijk kan ik het uiteindelijk een plekje geven.

Afgelopen dinsdag, 12 november, ons hondje Pipi in laten slapen. Ze is 16 jaar en 4 maanden geworden. Ik weet dat het lang is en dat we blij mogen zijn dat we haar zolang gehad hebben, verstandelijk weet ik dat ze "op" was maar het gevoel is anders. Ik mis haar zo enorm. Het doet zo'n pijn, die leegte, haar koppie, haar lijfje, haar blik, alles....het zachte lieve gesnurk. Helaas hebben we een gladde vloer en ging ze nogal eens door haar pootje heen en moesten we haar optillen. Het verhaal van Marina is ook herkenbaar, ze was ver doof en blind maar ook wij zagen nog een bepaalde vreugde. We hebben nog een hondje en het was altijd een 2-eenheid, 's ochtends "bekte" ze altijd samen. We hebben meerdere dieren gehad, meerdere hele lieve honden maar dit was de aller-aller liefste en speciaalste! Een makkelijke lieve hond. Ik blijf ook huilen en heb erg veel verdriet. Woendagmiddag kreeg ik een sms bericht dat Pipi met enkele minuten gecremeerd zou worden....dan is het definitief voorbij. Donderdag haar as naar huis gehaald en haar mandje waar we haar in achter hebben gelaten met handdoeken om haar warm te houden. Ik kan het niet wassen, de geur...ze is nog beetje bij ons. Ons andere hondje is ook een schatje hoor en die wordt nu vreselijk verwend. Ze is nog nooit zonder Pipi geweest. We hebben na het inslapen Pipi mee naar huis genomen, een paar uurtjes. Dat was fijn. Lola, het andere hondje, kon ook afscheid nemen en wij ook. We hebben Lola ook meegenomen naar het crematorium. Het doet enorm veel pijn en ik weet dat ik nu ook van de hak op de tak ga. Je kunt er niet met iedereen over praten. Ik vertelde het tegen een van mijn beste vriendinnen en weet je wat ze zei...."ben benieuwd hoe jullie met een dood mens omgaan, ga je er dan bovenop liggen?" Dat deed pijn. God het is zo'n gemis..de verzorging van de laatste tijd, het optillen, bij je hebben liggen, aaien. Het was zo'n lieve oude dame. Ik heb nergens zin in. Zou volgende week naar een concert gaan maar heb het kaartje verkocht, geen zin in iets, om maar iets te doen.wanneer stopt die pijn???

Vreselijk het gemis.

Een dag zoals vandaag, de voordeur is niet eens van slot afgeweest hoef niet meer naar buiten.

Zo raar allemaal.Is natuurlijk ook nog erg vers afgelopen donderdag pas gebeurt en ze is er nog , morgen pas de crematie.
Dan kan het echte verwerken beginnen.

Heb enkele foto's gemaakt van Estrella en als ik die bekijk is zo onwerkelijk. Verwacht gewoon dat ze zo ineens weer op de bank springt in zover haar dat nog lukt.
Zie dingen in mijn ooghoeken en denk loopt ze daar dan.
Afgelopen nacht leek het net of ik haar hoorde ademen, laatste 2 weken had ze een soort van knorretje en dan kijk ik nee kussen is toch echt leeg.
Met de koffie wil nog steeds omdraaien om een kluifje te pakken.
Haar etens en drinkens bak staan er nog net zo bij als dat ze voor het laatst donderdag er nog van gedronken en gegeten heeft.
Kan het nog niet weg zetten.

Morgen weer aan het werk, zal niet gemakkelijk zijn, maar moet toch verder.Heb wel veel  steun van collega's die gelukkig wel begrip hebben over het verlies en niet denken van het is maar een hond.

Hoop alleen niet dat het desbetreffende smsje van crematorium komt tijdens de ochtend ....dan klap ik denk in elkaar.

Verwerken  omgaan met het verlies ....duurt heel lang en ik weet het word minder en ooit kunnen we aan haar denken zonder iedere keer een traan te moeten laten.

Ja alles is opeens anders,het is leeg in huis enz,ik heb het ook meegemaakt in Mei is het 3 jaar geworden,wat ik wel wilde zeggen is toen zijn urne terug thuis was voelde ik me wat beter en zei mannetje je bent terug thuis.Ik hoop dat je ook dat gevoel zult hebben,ik wens je veel sterkte toe.

Ik herken zoveel dingen die ik hierboven lees, krijg er tranen in m'n ogen van. Die van mij was ook heel erg dement, als ik haar achterthuis deed wist ze vaak de achterdeur niet meer te vinden. Gleed vaak uit op het laminaat of liep tegen de keukenkastjes/tafel aan. Poepte en plaste dagelijks in huis en hield me soms nachtenlang wakker omdat ze s'nachts niet wou slapen en begon te blaffen. Ze werd steeds magerder, hoeveel eten ze ook kreeg. Zelfs om deze dingen heb ik haar niet laten inslapen…achteraf misschien egoïstisch, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen. Pas toen ze erge epileptische aanvallen kreeg heb ik de stap genomen, was vreselijk om te zien hoe zo'n oudje een angstig blafje gaf en dan zo neerviel en begon te shaken en urenlang plat bleef liggen. Dit had ze niet verdient op haar oude dag. Ben blij dat we toch nog afscheid hebben kunnen nemen, als je je hond zo plotseling dood aantreft zoals ik hierboven las.. dat lijkt me echt vreselijk! En Marloes.. wij hebben eigenlijk beetje 't zelfde meegemaakt. Die van mij is ook 17,5 geworden en ik was ook 24 toen ze overleed.. snap precies hoe je je voelt! 8 maanden geleden is mijn meisje overleden en ik heb het er elke dag nog moeilijk mee, 17,5 jaar gaat je niet zo in de koude kleren zitten. Sommige mensen zullen het wel overdreven vinden, maar iedereen gaat er anders mee om.  Ik wil iedereen die zijn/haar maatje heeft verloren heel veel sterkte toewensen! 

Babs heb ik 5,5 jaar geleden af moeten geven en Buddy 2 jaar geleden. Ik mis ze heel erg en ik heb ook veel verdriet gehad toen ik afscheid moest nemen.
Maar dan denk ik wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik al dat moois met mijn honden mee heb mogen maken. Wat je hebt gehad kan niemand je meer afnemen. Daarbij hebben we nu 2 mooie doggen in huis. Tieska en Bear Waar ik nu ook veel moois mee beleef.

mijn hond is laatst ingeslapen met kanker ik ben er nog steeds niet over heen

ook mijn hondje van 9 maanden is afgelopen donderdag doodgereden. we zaten op een feest waar ze mee heen was, en de bel ging en voor ik het in de gaten had was ze de deur uit geglipt en ik riep haar nog en hoorde metten een auto aankomen en een hele harde klap, ze lag bloedend dood op de weg. Verschrikkelijk, ik ben er helemaal kapot van. ze was de beste vriendin van mijn kinderen en echt mijn maatje. We missen haar enorm en heb veel respect voor wat zei mij en ons gezin gebracht heeft! Sally, we zullen je nooit vergeten!

Onze lieve 4voeter is gisteren overleden. Wat blaasgruis moest zijn werd kanker. Het verdriet is ondragelijk omdat er geen weg meer terug was. In een paar uurtjes, gewoon dood, het doet zo vreselijk pijn

Oud topic.

wat niet wegneemt dat ik het heel erg vind voor je , (gasten)

het gaat over die pijn , langzaam, maar je komt erdoor. Veel moed 

dit vind ik ook steeds moeilijk ! maar tips genoeg hier ,

voor al mijn sterretjes ik mis jullie ,maar jullie leerden me lessen waar ik nu nog iedere dag met de viervoeters nu mijn dingen uithaal..