hoe kom je over je verdriet heen als je hond dood is

Ander voorbeeld:

Mijn papa, bijvoorbeeld.

Ik mis hem elke dag.

Vergeten? Nooit, hij blijft voor altijd mijn prachtige papa.

Maar hij is in de hemel. En ik ben hier.

En ik moet hier verder.

Dat wil hij ook.

Rare vergelijking?

Vind ik niet.

Zij willen niet dat wij alleen maar treuren.

Ze zijn wel blij dat wij ze gedenken.

Oke bedankt zal ik ook met mij 2 hondjes doen bedankt voor u bericht

Dat klopt daar heeft mij hondje ook niks aan als ik zo verdriettig ben moet ook aan mij andere 2 denken en ga ik ook doen bedankt

Sterkte Truus, het gaat jou lukken, met je 2 andere lieverds!

Hoi Truus,bij mij is het ook alweer dik anderhalf jaar geleden,dat mijn lieve Bobby overleed,hij was 16 en hij was ook echt alles voor me,ik heb zoveel van bobby gehouden en dat doe ik nog steeds.Ik mis hem nog elke dag en er valt geregeld nog een traan,maar gelukkig na heel veel maanden ook wel een lach,als ik aan hem denk.Ik brand elke minuut dat ik thuis ben ,een kaarsje voor bobby en als ik lees dat hier op het forum,iemands hondje overleden is ,brand ik een extra kaarsje.Dus geloof maar,dat je echt niet de enige bent,die het moelijk blijft vinden om hun vriendje te missen.En ook ik heb al vrij snel te horen gekregen,dat ik er toch wel overheen zou moeten zijn,het is immers maar een hond,maar het was niet zomaar een hond,het was mijn hond,mijn alles,mijn derde kindje.Maar ook ik,hoop dat ik mijn bobby ooit nog terug zie,daarginds achter de regenboogbrug.Ik praat ook altijd nog tegen bobby,er staan verschillende foto's.Dus vergeten gaan we onze vriendjes nooit doen,ze zitten voor altijd heel diep in ons hart,sterkte.

By my het zelfde ik heb een nieuwe pup maar myn lieve queenie zal ik nooit vergeten ze is altyd by my sterkte verder

Dankje allemaal voor jullie lieve berichten gr truus

Ik heb 29 maart onze lieve spike moeten laten inslapen hij was 13 we hebben hele mooie liefdevolle jaren samen  gehad en hij heeft een super goed leven gehad maar het verdriet is er nog heel.erg vooral bij mijn kinderen ook mijn zoontje is met hem.opgegroeid onze spike was bij de bevalling de mooiste herinnering maar het heeft tijd nodig dit een plekje te geven hij heeft een mooi plekje in een urn op de kast we Denken nog altijd terug aan de mooie tijden samen  

Hallo Allemaal,

Ik heb gisteren mijn allesie Vincent in moeten laten slapen,zijn hartje was op en nog maar 10 jaar oud.Is in mijn ogen nog jong.Wij zijn kapot van verdriet en mijn beide andere hondjes ook.Ik heb hem zijn rust gegeven die hij zo nodig had,en ik mocht niet egoistisch zijn van mezelf.

Ik heb met hem zoveel mooie momenten gekend en hij was zo beschermend,troostend en leek het of hij met je praatte.Gisteren bij het crematorium hem neergelegd,zijn foto en een 3d kaart,waarop wij afscheid van hem nemen.Ook kaarsjes laten branden totdat ze op waren,en is hij vandaag gecremeerd.Goed opgevangen daar en namen ze hier veel tijd voor.Dan het afscheid nemen,nou wij hebben toch staan huilen.

Ik ga hem giga missen.

Rust zacht mijn vince.(vincent) 

Veel sterkte verder ik moest myn lieve queenie in mei laten inslapen wegens hartfalen ze is 2 weken ziek geweest medcyn hielp niet meer we hebben zeer veel verdriet gehad ze was 12j nu helpt lilly 7 maand me erdoor toch zal ik ze nooit vergeten weet hoe je voelt veel sterkte

Ik weet dat ik doormoet maar het is zooo anders nu hij er niet meer is,mis die grote witte wiebelstaart zijn leuke koppie met die sprekende bruine ogen die je erg doordringend konden aankijken als hij wat wilde.Soms leek het net alsof hij met je praatte,aan 1 blik had ik genoeg en wist wat hij wilde.Zo ook toen hij haast niet meer kon,hij keek me aan ik zei wat terug en hij bleef me aankijken en ik dacht mijn mannetje wilde me vertellen dat hij niet meer kon en wilde.Dat zei mij genoeg.

Ik heb je mandje en je plukje haar van je staartje,en steek maar een kaarsje aan zodat ik laat zien hoeveel ik van je houd.Mijn hondekindje is in de hondehemel en weet dat hij daar goed word opgevangen.Daar klamp ik mij aan vast.

EEN UNIEKE TWEE-EENHEID.

Donkere wolken pakken zich samen 

vallen als een donderslag naar de aarde,

Mijn allerliefste maatje kon dit gevecht 

niet meer winnen na een jaar van strijd.

Aan 10 jaar van intense vriendschap een einde

gekomen,vertrouwen bescherming en onvoorwaardelijke

liefde voor altijd weg.

Mijn hart gebroken en voor altijd een groot litteken achterlatend

Deze zal langzaam helen en de mooiste herinneringen bewaren.

Mijn beschermengel altijd in mijn aanwezigheid blijvend

Deze unieke band zal nooit vergaan.

Lieverd voorgoed uit mijn leven

Voor altijd in mijn hart.

Veel sterkte we kennen dat verdriet

wat een mooi ontroerend gedichtje

heel veel sterkte nog

Dank jullie wel.Dit gedicht is zoals ik mij voel,en het gemis word steeds erger.Ik had ook een brok in mijn keel en de waterlanders waren er alweer.Elke avond brand ik een lichtje voor hem wat voor mij een iets helende werking geeft.Heb een paar mensen waar ik mijn hart kan luchten.Vandaag foto`s mee bezig geweest van hem,en dat was vd laatste 2 dagen van zijn leven.erg moeilijk!!Deze staan in mijn telefoon.

Pff word me allemaal weer teveel vandaag.

Probeer er niet omheen te lopen.
Door het verdriet heen en accepteren is het enige wat uiteindelijk werkt. Het is geen teken van disrespect maar zorgt er wel voor dat het beter een plaatsje krijgt en niet te pas en te onpas op komt wellen.
De liefde voor je viervoeter vergaat nooit, dus daar hoef je niet bang voor te zijn :-) Sterkte daar.
En haal uit de tips hier wat bij je past en goed voelt..

Het doet je goed om wat extra moeite voor je viervoeter te doen, ook al doe je dat nu alleen.
Een mooie foto op canvas aan de muur.. of ga op zoek naar iemand die tekent, airbrushed of schildert en vereeuwig je viervoeter.

Het helpt je om je verlies een plaatsje te geven..
En als eer kun je iedereen die over 'die foto' begint weer een avontuur vertellen..  

Wij mensen hebben behoefte aan rituelen, als die vredig zijn is daar weinig mis mee.

Sterkte daar, ik weet precies waar je bent!

Vorige week is onze Senna overleden, sinds kort wisten we dat hij een lekkende hartklep had en met de juiste medicijnen kon hij nog best een langere tijd mee, hij is bij ons geboren en zijn moeder djenka hebben we gelukkig nog bij ons, toch is Senna zeer onverwachts in zijn slaap overleden, net toen ik hem 3 uurtjes met djenka alleen had gelaten, mijn god vriendje wat missen we je???????????????? rust zacht lieverd

Hallo Monigue,

Ten eerste veel sterkte gewenst en denk er maar aan dat hem verder lijden bespaard is gebleven.Wat mij helpt is een gedenklekje voor hem te maken,of een kaarsje voor hem branden zodat je in gedachten bij hem bent.Dit doe ik iedere avond.

Jij ook heel veel sterkte Monique met het verlies van Senna.

Heel veel sterkte aan allen die een lieverd verloren zyn

Hallo allemaal,

Vandaag was onze trouwdag en dan wil je dat toch lekker vieren.

Nou we hebben dat wel gedaan,maar ik voelde me zo vreselijk schuldig dat we het gezellig hebben gehad.Schoonouders geweest en die hebben gisteren hun hond in moeten laten slapen.Daar ga je dan bijna weer!!En nu spookt er weer van alles door mijn hoofd,had ik nu maar dit of dat gedaan en was mijn vince nog maar hier.Het is zooo stil in huis want mijn  andere twee schatten zijn rustiger van aard.

Slapen gaat slecht en nergens zin in,en dan zit je zoals nu weer achter de pc.Vince spookt constant door mijn hoofd  en einde vd dag ben ik bekaf terwijl je overdag je koppie er wel bij moet houden.Heb gelukkig een lieve man die mij steunt en hem ook enorm mist.Vrijdag aan mijn nieuwe baan beginnen en hoop maar dat dat me er wat door heen sleept.

Voel me alleen en kil van binnen.

Het is gewoon een rot gevoel als je weet dat je je huisdier NOOIT meer kan aaien of knuffelen of in de tuin zal zien lopen ....

Ik kan het niet aanvaarden dat je huisdier er nooit meer zal zijn : alleen in je HART, in je hoofd en in vele mooie herinneringen !!

Je stelt jezelf voortdurend een vraag : Hoe kan het zo snel gegaan zijn?

(dan denk je bij jezelf : (in mijn geval ) dinsdag lag ze nog bij ons in de living met haar knuffeltje :-(   )

Sterkte aan iedereen !!

Heb gisteren mijn allerliefste hondje Ronnie moeten laten inslapen! Toen we merkten dat er iets niet in orde was met hem, en naar de DA gingen was het te laat. Hij had overal tumoren in zijn lijfje. Heb zo'n schuldgevoel dat ik het niet eerder zag aankomen, hij heeft het nooit laten merken dat hij zo ziek was. Kan er zo moeilijk mee omgaan en ben er helemaal kapot van. Hij was mijn allerbeste vriend en deden alles samen. Hij werd 10 jaar en 7 maanden oud, ik had hem zo graag nog langer bij me willen hebben.

Ook wij hebben op 17 augustus onze lieve Labrador/Retriever Benchy moeten laten inslapen van 10 jaar oud. Ook zij had last van een tumor in haar neus en het was niet meer houdbaar voor het lieve meisje. Met pijn in ons hart en vol met liefde hebben wij haar laten inslapen. Het gemis is enorm nu en ieder moment denk ik eraan. Haar laatste kwispel, haar laatste blik en goede moment.  De wandeling die wij nog samen gedaan hebben en de levensvreugd die zij gaf. 

Het was een hele moeilijke beslissing en straks ga ik haar as ophalen en haar pootafdruk. Het doet pijn en die lieve ogen en het beeld van haar kop is gedrukt in mijn hoofd..de hele dag denk ik aan haar en ik voel me leeg. 

Ook wij hadden haar langer bij ons willen hebben, maar we mochten niet egoistisch zijn vonden wij. Ook zij is de brug over naar een pijnloos bestaan. In gedachten blijft zij altijd bij ons. 

Heel veel sterkte joke weet hoe het voelt we leven met je méé

Vandaag alweer een week geleden dat ik mijn allerbeste vriend Hooch, mijn Bordeaux Dog van bijna 8, heb moeten laten inslapen.

Ik woon alleen en de stilte in huis is afschuwelijk.

Vier weken geleden kwam de ijskoude, hartverscheurende diagnose: hij had al een tijdje last van zijn linker achterpoot, nadat hij tijdens het spelen met een labrador door z'n poot ging. Het leek binnen een paar dagen weer beter te gaan, maar toen het later nog een keer fout ging toch maar naar de dierenarts gegaan... Botkanker!

Pijnstiller meegekregen, enfin... hij liet sowieso niet merken dat hij pijn had en elke morgen was daar weer die ondeugende, lieve, grote kop die me onderaan de trap begroette.

Toen ik vorige week maandag onder de douche stapte, hoorde ik Hooch ineens een paar keer flink kermen en ik rende zo onder de douche vandaan naar beneden. Hij keek of er niets aan de hand was en stond, zo goed en zo kwaad als het kon, op om in de woonkamer op zijn kussen neer te ploffen. Snel aangekleed om hem uit te laten...

Dit leek al een heel stuk moeizamer te gaan dan de afgelopen paar weken. Waarschijnlijk is hij op z'n zere poot gaan liggen of heeft hij hem gestoten, want de dierenarts kon niet direct een breuk ontdekken. Aangezien mij op het hart gedrukt was niet te lang te wachten met het afscheid, omdat het bot zou kunnen breken, schoot mij door het hoofd dat dit zijn laatste rondje zou worden. Hij liep veel moeizamer dan de week ervoor en hij was vooral 's-nachts erg onrustig en wisselde steeds van slaapplek.

Waarschijnlijk had hij ondanks de Metacam toch erg veel pijn. Hij likte veel aan z'n voorpoten (endorfine?) en hij at en dronk ook minder dan hij tot voor kort gedaan had. Bovendien weigerde hij voor het eerst z'n plakje ham, waarop ik de pijnstiller tot nog toe had gedaan.

Aangekomen bij de dierenarts, werd hem nog verteld dat hij nog zo'n knappe vent was, ondanks zijn leeftijd. Hij is vredig in mijn armen ingeslapen, maar ik krijg dit laatste beeld maar moeilijk uit mijn gedachten. Zoals hij daar lag, alsof hij sliep... hem daar moeten achterlaten was één van de moeilijkste momenten uit mijn leven.

Mijn allerbeste vriend, mijn maatje, mijn schaduw is er niet meer.

Ik ben kapot, mijn huis voelt kil en leeg en ik mis hem verschrikkelijk, mijn Hooch... één van de grootste liefdes van mijn leven.

Het ga je goed Boefie, tot ooit...

Heel veel sterkte weet hóe het voelt

Beste Peter, ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je liefste vriendje, ik ken dat verdriet inmiddels maar al te goed. Twaalf dagen geleden het ik mijn allerliefste  vriendinnetje Punto moeten afgeven. Zij was de dag voordien gesterliseerd en alles was goed verlopen, s'avonds bel ik ongerust naar de DA, maar zij stelde mij gerust dat alles normaal was. De ochtend nadien is mijn  allerliefste Punto in mijn armen gestorven. Nooit zal ik vergeten hoe ze mij nog aankeek, ik voel mij zo schuldig en doe niets anders dan huilen. Weet dat er hier veel mensen zijn die hun allerbeste vriendje hebben moeten afgeven en weten wat er in je omgaat. En het helpt wel je hart te luchten.

Veel sterkte hoor!

Wat hoor je dat toch vaak bij de Bordeau dog, bij de buren hadden beide BD botkanker, werden alle twee maar 3 jaar, zo zonde van zo'n mooie lieve hond.