Heilig, heilig, heilig is de vechthond 
Door de zin: 'edit...of mag ik dit ook niet plaatsen?' kwam het provocerend over.
Maar dan zal ik je verkeerd begrepen hebben blijkbaar...
Later schrijf je dat het bedoelt is om aan te geven dat het anders niet in de krant zou komen maar waarom zou je iets niet mogen plaatsen? Dit forum is toch voor iedereen? Waarom dan zo'n zin? "
Ik heb nog nooit iets haatdragends geschreven over de "vechthonden" Ik vind nl mijn hele leven al alle honden leuk. Ik maak wel onderscheid in baasjes. 
Ik snap best dat jullie als eigenaren soms heel vervelend worden van alles in de media. Maar aan de andere kant vliegen jullie ook gelijk in een soort van verdediging. Is toch nergens voor nodig? Je weet zelf heel goed hoe je hond is. Ik zou dat helemaal niet meer doen. Wat anderen denken.....laat dat lekker bij die anderen.
Misschien schreef ik daarom die zin er wel bij. Om te zien wat de reacties zouden zijn. Als er nl iets gedeeld wordt is dat niet altijd negatief maar daar ga je wel van uit. En zoals ik al zei, dat snap ik eigenlijk ook wel weer. Vind het alleen heel jammer
7 miljard zoveel mensen leuk vinden lijkt me ook een enorme opgave.
Maar goed... Nog steeds geen antwoord en ik laat t er bij. Het zal wel.
Maar goed... Nog steeds geen antwoord en ik laat t er bij. Het zal wel. "
Staat er nu wel. Ik was nog niet klaar met schrijven maar had al op plaatsen geklikt. Ben blonT
Haha ik ook maar ik zat niet scheef dus, je provoceerde wel.
En weet je ik snap je punt heel goed hoor maar het gaat niet om iets negatiefs en dat is wat wij bazen hier ook in dit topic weer proberen uit te leggen. Zou jij tegen mij bijvoorbeeld zeggen luister Sam ik heb het niet zo op jouw soort honden dan zeg ik dat is toch oke...
Maar wij zijn hier met een, tenminste daar ga je vanuit, gezamenlijke passie. Waarom ons uitdagen? Van mensen hier is dat vele malen moeilijker te accepteren, voor mij in ieder geval, dan van de rest van de wereld. Misschien te hoge verwachtingen, misschien anders gewend. Dat ik hier net kwam was ik eindelijk eens net zoals de rest, geen gezeur om zoiets. Ja vragen staat vrij en je voorkeur uitspreken kan ook maar het uitdagen, het kwaad spreken enzovoort is lastiger. Niet nodig.
http://www.metronieuws.nl/nieuws/binnenland/2016/08/asiels-puilen-uit-met-vechthonden
edit...of mag ik dit ook niet plaatsen? "
Zo wat een nieuws....dat wist ik niet,super dat je dit even plaatst.
Er worden jaarlijks ruim 150.000 mensen.honden gebeten door honden met soms erg vervelende gevolgen. Alleen de bijtincidenten met Staffords of Pitbulls worden er dan uitgelicht.
Tenslotte elk bijtincident is er een teveel. Je kunt dit jammer genoeg niet voorkomen maar je kunt er wel als hondenbezitter veel aan doen om met een goede hondenschool te zorgen dat je hond goed wordt opgevoed. Een Stafford of Pitbull zijn overigens goed te positief te trainen. Dus werken met correcties is niet nodig. zie www.dbtrainingscentrum.nl
"
Het zij alleen 150000 mensen die gebeten zijn, die geregistreerd zij . De honden beten, worden niet geregistreerd, ook niet alle mensen beten.
Het zou goed zijn, een keer alle bijt incidenten te gaan registreren, welke soort hond er bij betrokken is, maar ook de context, achter grond informatie over de baas en de opvoed methode.
Ik zeg altijd, dat er geen gevaarlijke honden geboren worden.
De erfelijke eigenschappen, is een van de factoren die mee spelen, met het ontwikkelen van het karakter van de hond, de opvoeding heeft een hele grote stempel, maar ook, ervaring en omgeving.
Een bijt incident, moet je altijd in de context bekijken en nooit alleen het type hond, als de veroorzaker zien.
De media, vind ik persoonlijk de grote veroorzaker, van de angst die er heerst, betreft de vecht honden.
Zeer spijtig en totaal onnodig.
Zelf denk ik wel, dat er heel veel bijtincidenten voorkomen kunnen worden.
Op 1, staan nog altijd de bijt incidenten, in huis, met eigen hond en kinderen.
Als men zich aan de hond- kind regels zouden houden, zouden die incidenten sowieso voorkomen kunnen worden
https://ikzoekbaas.dierenbescherming.nl/dierenasielen/dierenopvangcentra-rijnmond-rotterdam/honden "
In Leiden valt het altijd wel mee met het aantal vechthonden. Er zitten er nu sowieso maar 3 honden totaal erg weinig.
Die kruising CC heeft een lief koppie.
Gek toch, als zwerver binnen gebracht en wordt kennelijk nergens gemist. Verdrietig.
Haha zo kan het ook idd.
http://www.metronieuws.nl/nieuws/binnenland/2016/08/asiels-puilen-uit-met-vechthonden
edit...of mag ik dit ook niet plaatsen? "
Volgens de telegraaf.
Vind ik weer zo een mooi voorbeeld, van een krant die bezig is, met een negatieve beeldvorming.
Ik geloof er dan ook helemaal niets van.
Whahahahahahahahahahaha jij snapt m
En weet je ik snap je punt heel goed hoor maar het gaat niet om iets negatiefs en dat is wat wij bazen hier ook in dit topic weer proberen uit te leggen. Zou jij tegen mij bijvoorbeeld zeggen luister Sam ik heb het niet zo op jouw soort honden dan zeg ik dat is toch oke...
Maar wij zijn hier met een, tenminste daar ga je vanuit, gezamenlijke passie. Waarom ons uitdagen? Van mensen hier is dat vele malen moeilijker te accepteren, voor mij in ieder geval, dan van de rest van de wereld. Misschien te hoge verwachtingen, misschien anders gewend. Dat ik hier net kwam was ik eindelijk eens net zoals de rest, geen gezeur om zoiets. Ja vragen staat vrij en je voorkeur uitspreken kan ook maar het uitdagen, het kwaad spreken enzovoort is lastiger. Niet nodig. "
Nee..... Zo bedoelde ik het niet. Als ik provocerend had willen doen had ik het echt anders gebracht.
waar het om gaat is dat wat je ook plaatst, negatief, positief, iets wat je zelf hebt meegemaakt etc etc over welk ras dan ook bij zo'n topic normaal gereageerd wordt, ook als ze gebeten hebben, maar zodra een topic over een ras gaat die onder vechthond wordt beschreven zit er gelijk een bepaalde bijsmaak aan zo'n topic. En dat ligt niet altijd aan de OP, of een artikel of link.
Op mij komt het over dat juist de eigenaren dan de verdeling maken alsof er twee kampen zijn.
In dit topic viel op dat er niks negatiefs geplaatst mocht worden, dat was niet goed, maar ook de positieve reacties waren niet goed. Dus vroeg ik het voor iedereen, of het wel geplaatst mocht worden. Om te zien hoe er zou worden gereageerd zoals ik zei.
Een reactie van een kennis van mij over het stuk:
Lieve Telegraaf, ik wil jullie als eerste complimenteren met de objectieve berichtgeving met betrekking tot het hedendaagse probleem omtrent de "vechthond". Ik merk dat er enige nuance aangebracht word, en dat kan ik enorm waarderen. Ik ben Eve, ik ben een 36-jarige moeder van 2 jonge kinderen. Ik ben gemiddeld opgeleid, heb 2 kleine tatoeages en lust geen Schultenbrau. Ik rijd in een normale auto, woon in een redelijk normale wijk. Ik werk, net als mijn man. Mijn kinderen doen het goed op school. Wij hebben een Engelse Staffordreu en een Amerikaans Staffordteefje. Mijn aandacht voor dit specifieke hondenras werd al in 2001 getrokken. Ik vond het mooie, krachtige honden. Ik werd verliefd op hun ogen, hun gespierde, korte lichamen. Hun pompzwengelstaart. Daadkracht, liefde en moed. Omdat het nog niet het tijdperk was waar op internet alle info voor handen lag, moest ik gaan bellen naar fokkers om kennis te kunnen maken met de Stafford. Ik belde rond, en maakte een afspraak. De fokker opende haar voordeur en er kwamen ongeveer 14 overweldigende spierbundels van liefde en enthousiasme op mij afgestormd. Bedolven onder de poten, grote koppen en lebberende tongen, kreeg ik een kop koffie in mijn handen geduwd en werd direct door de fokker in de realiteit geworpen. "Dit is niet de standaard," zei ze. "Dit is een roedel die elkaar door en door kent, en die al jaren samen leven. Verwacht geen hond die speelt met andere honden, zich onderdanig opstelt, of met elke hond door één deur kan." Ze drukte mij een geschiedenisboek in mijn handen en sommeerde mij een nachtje of 5 te slapen, voordat ik zou besluiten om een pup van haar te kopen. De geschiedenis van de "vechthond" gaat terug naar het Engeland van begin 20e eeuw. Na vele economische crisissen en hoge werkeloosheid, klitte de arme onderlaag van de bevolking samen in voorsteden. Daar ontstond een nieuw volks- en gokvermaak; hondengevechten. De kruising Bull en Terriër had zich al bewezen als uitmuntende rattenvanger en berenvechter en nu lieten de arbeiders de honden het tegen elkaar opnemen. Het was van het grootste belang dat dit type hond geen enkele tekenen van mensagressie naar zijn begeleider vertoonde. Alleen een `genetisch gemanipuleerde`, zeer kritische houding tegenover een ander dier. Een verhaal van een bekende fokker in 1930 gaat als volgt; een bezoeker van een fokkerij in Engeland, vroeg zich af waarom de vrouw des huizes de honden altijd voerde met een klauwhamer. Haar antwoord was; "De eerste Stafford die naar mij gromt of hapt, sla ik direct zijn hersens in." Mensagressie werd NIET getolereerd. Met deze wetenschap kocht ik in 2003 mijn eerste Engelse Stafford. Bij een fokker, met papieren. En de boodschap hem ten alle tijden aangelijnd te houden en zijn houding jegens andere honden te respecteren. Ik heb 11 jaar lang de meest lieve, loyale en trouwe mensenhond ooit gehad. In 2008 werd de door de overheid ingevoerde RAD (die als maatregel tegen een aantal incidenten eind jaren '80 en '90 werd ingevoerd, aangewakkerd door zéér dubieuze berichten in Panorama en Aktueel ) opgeheven. Was ik in de eerste instantie blij dat dit het einde van ongelooflijk dierenleed zou betekenen, die blijdschap sloeg al snel om toen bleek dat de Stafford een hond voor iedereen zou worden. Een hond waar geld aan verdiend kon worden door zijn stijgende populariteit. Er ontstonden kruisingen, broodfokkers en een grote groep mensen die onder invloed van oa Cesar Milan en aanhang, overtuigd raakten van het feit dat deze hond -gefokt om te vechten en zich NOOIT tegen mensen te keren- een sociale hond in de categorie Labrador moest worden. Een fatale afschildering van het ras, met grote gevolgen. Deze gevolgen, daar plukken wij -de liefhebbers, de fokkers, de verantwoordelijke baasjes- de wrange vruchten van. Want het is ONS ras dat keer op keer door toedoen van mensen zonder kennis en met een te naïeve blik ervoor zorgt dat er incidenten plaatsvinden, die onder ONZE hoede nooit zouden gebeuren. En wij moeten met lede ogen toezien hoe ONZE honden onder één tapijt worden geveegd met de veroorzakers van vreselijke ongelukken en incidenten. Bijkomend nadeel is dat dit ras nu dermate op monsterlijke wijze aan het publiek wordt gepresenteerd, de drempel voor mishandeling, moord, verwaarlozing en dumpen lager wordt. Deze honden zijn inmiddels net zo goed slachtoffer, als de mensen die door hen gebeten zijn. Ik wil hiermee de ernst van incidenten niet begatalliseren, maar de schuld, de wijzende vinger; die moet ook richting de mensen die zich weigeren in te lezen, weigeren het ras met al haar kenmerken te accepteren en die blijven beweren dat hun Stafford/Kruising of Pitbull de uitzondering op de regel is. De Stafford in haar complete zijn, met haar genetische kenmerken, moet terug naar de liefhebber. En die liefhebber moet bereid zijn om zich aan te passen aan onze hedendaagse maatschappij, waarin een ieder vrij moet zijn om op verantwoorde wijze zijn of haar dier te kunnen houden en liefhebben. Ik ben een vrouw van 36, met 2 kinderen, een man. Een baan. Een huis. En in het bezit van het absolute bewustzijn van wat ik aan mijn lijn heb. De beste hondenvrienden die ik mij voor kan stellen voor mijn gezin. Voor elkaar. Maar niet voor iedere hond. Vriendelijke groet, Eve Nog niet genoeg van mijn verhalen? Volg mij op Facebook, like mijn pagina en help mij met schrijven: https://facebook.com/eve.wijngaard/
Lieve Telegraaf, ik wil jullie als eerste complimenteren met de objectieve berichtgeving met betrekking tot het hedendaagse probleem omtrent de "vechthond". Ik merk dat er enige nuance aangebracht word, en dat kan ik enorm waarderen. Ik ben Eve, ik ben een 36-jarige moeder van 2 jonge kinderen. Ik ben gemiddeld opgeleid, heb 2 kleine tatoeages en lust geen Schultenbrau. Ik rijd in een normale auto, woon in een redelijk normale wijk. Ik werk, net als mijn man. Mijn kinderen doen het goed op school. Wij hebben een Engelse Staffordreu en een Amerikaans Staffordteefje. Mijn aandacht voor dit specifieke hondenras werd al in 2001 getrokken. Ik vond het mooie, krachtige honden. Ik werd verliefd op hun ogen, hun gespierde, korte lichamen. Hun pompzwengelstaart. Daadkracht, liefde en moed. Omdat het nog niet het tijdperk was waar op internet alle info voor handen lag, moest ik gaan bellen naar fokkers om kennis te kunnen maken met de Stafford. Ik belde rond, en maakte een afspraak. De fokker opende haar voordeur en er kwamen ongeveer 14 overweldigende spierbundels van liefde en enthousiasme op mij afgestormd. Bedolven onder de poten, grote koppen en lebberende tongen, kreeg ik een kop koffie in mijn handen geduwd en werd direct door de fokker in de realiteit geworpen. "Dit is niet de standaard," zei ze. "Dit is een roedel die elkaar door en door kent, en die al jaren samen leven. Verwacht geen hond die speelt met andere honden, zich onderdanig opstelt, of met elke hond door één deur kan." Ze drukte mij een geschiedenisboek in mijn handen en sommeerde mij een nachtje of 5 te slapen, voordat ik zou besluiten om een pup van haar te kopen. De geschiedenis van de "vechthond" gaat terug naar het Engeland van begin 20e eeuw. Na vele economische crisissen en hoge werkeloosheid, klitte de arme onderlaag van de bevolking samen in voorsteden. Daar ontstond een nieuw volks- en gokvermaak; hondengevechten. De kruising Bull en Terriër had zich al bewezen als uitmuntende rattenvanger en berenvechter en nu lieten de arbeiders de honden het tegen elkaar opnemen. Het was van het grootste belang dat dit type hond geen enkele tekenen van mensagressie naar zijn begeleider vertoonde. Alleen een `genetisch gemanipuleerde`, zeer kritische houding tegenover een ander dier. Een verhaal van een bekende fokker in 1930 gaat als volgt; een bezoeker van een fokkerij in Engeland, vroeg zich af waarom de vrouw des huizes de honden altijd voerde met een klauwhamer. Haar antwoord was; "De eerste Stafford die naar mij gromt of hapt, sla ik direct zijn hersens in." Mensagressie werd NIET getolereerd. Met deze wetenschap kocht ik in 2003 mijn eerste Engelse Stafford. Bij een fokker, met papieren. En de boodschap hem ten alle tijden aangelijnd te houden en zijn houding jegens andere honden te respecteren. Ik heb 11 jaar lang de meest lieve, loyale en trouwe mensenhond ooit gehad. In 2008 werd de door de overheid ingevoerde RAD (die als maatregel tegen een aantal incidenten eind jaren '80 en '90 werd ingevoerd, aangewakkerd door zéér dubieuze berichten in Panorama en Aktueel ) opgeheven. Was ik in de eerste instantie blij dat dit het einde van ongelooflijk dierenleed zou betekenen, die blijdschap sloeg al snel om toen bleek dat de Stafford een hond voor iedereen zou worden. Een hond waar geld aan verdiend kon worden door zijn stijgende populariteit. Er ontstonden kruisingen, broodfokkers en een grote groep mensen die onder invloed van oa Cesar Milan en aanhang, overtuigd raakten van het feit dat deze hond -gefokt om te vechten en zich NOOIT tegen mensen te keren- een sociale hond in de categorie Labrador moest worden. Een fatale afschildering van het ras, met grote gevolgen. Deze gevolgen, daar plukken wij -de liefhebbers, de fokkers, de verantwoordelijke baasjes- de wrange vruchten van. Want het is ONS ras dat keer op keer door toedoen van mensen zonder kennis en met een te naïeve blik ervoor zorgt dat er incidenten plaatsvinden, die onder ONZE hoede nooit zouden gebeuren. En wij moeten met lede ogen toezien hoe ONZE honden onder één tapijt worden geveegd met de veroorzakers van vreselijke ongelukken en incidenten. Bijkomend nadeel is dat dit ras nu dermate op monsterlijke wijze aan het publiek wordt gepresenteerd, de drempel voor mishandeling, moord, verwaarlozing en dumpen lager wordt. Deze honden zijn inmiddels net zo goed slachtoffer, als de mensen die door hen gebeten zijn. Ik wil hiermee de ernst van incidenten niet begatalliseren, maar de schuld, de wijzende vinger; die moet ook richting de mensen die zich weigeren in te lezen, weigeren het ras met al haar kenmerken te accepteren en die blijven beweren dat hun Stafford/Kruising of Pitbull de uitzondering op de regel is. De Stafford in haar complete zijn, met haar genetische kenmerken, moet terug naar de liefhebber. En die liefhebber moet bereid zijn om zich aan te passen aan onze hedendaagse maatschappij, waarin een ieder vrij moet zijn om op verantwoorde wijze zijn of haar dier te kunnen houden en liefhebben. Ik ben een vrouw van 36, met 2 kinderen, een man. Een baan. Een huis. En in het bezit van het absolute bewustzijn van wat ik aan mijn lijn heb. De beste hondenvrienden die ik mij voor kan stellen voor mijn gezin. Voor elkaar. Maar niet voor iedere hond. Vriendelijke groet, Eve Nog niet genoeg van mijn verhalen? Volg mij op Facebook, like mijn pagina en help mij met schrijven: https://facebook.com/eve.wijngaard/ "
Super stuk!
Helaas geen Facebook.
Maar ik dit is wat ik al tijden roep...
De verantwoordelijke eigenaar en of fokker weet wat ie aan de lijn heeft...
Maar het zijn de het moet niet te veel kosten en ik wil nu een hond en die van mij is wel sociaal hoor type mensen die het voor de rest verpesten...
Want volgens mij zit er geen 1 stafford in het asiel met een stamboom...
Lieve Telegraaf, ik wil jullie als eerste complimenteren met de objectieve berichtgeving met betrekking tot het hedendaagse probleem omtrent de "vechthond". Ik merk dat er enige nuance aangebracht word, en dat kan ik enorm waarderen. Ik ben Eve, ik ben een 36-jarige moeder van 2 jonge kinderen. Ik ben gemiddeld opgeleid, heb 2 kleine tatoeages en lust geen Schultenbrau. Ik rijd in een normale auto, woon in een redelijk normale wijk. Ik werk, net als mijn man. Mijn kinderen doen het goed op school. Wij hebben een Engelse Staffordreu en een Amerikaans Staffordteefje. Mijn aandacht voor dit specifieke hondenras werd al in 2001 getrokken. Ik vond het mooie, krachtige honden. Ik werd verliefd op hun ogen, hun gespierde, korte lichamen. Hun pompzwengelstaart. Daadkracht, liefde en moed. Omdat het nog niet het tijdperk was waar op internet alle info voor handen lag, moest ik gaan bellen naar fokkers om kennis te kunnen maken met de Stafford. Ik belde rond, en maakte een afspraak. De fokker opende haar voordeur en er kwamen ongeveer 14 overweldigende spierbundels van liefde en enthousiasme op mij afgestormd. Bedolven onder de poten, grote koppen en lebberende tongen, kreeg ik een kop koffie in mijn handen geduwd en werd direct door de fokker in de realiteit geworpen. "Dit is niet de standaard," zei ze. "Dit is een roedel die elkaar door en door kent, en die al jaren samen leven. Verwacht geen hond die speelt met andere honden, zich onderdanig opstelt, of met elke hond door één deur kan." Ze drukte mij een geschiedenisboek in mijn handen en sommeerde mij een nachtje of 5 te slapen, voordat ik zou besluiten om een pup van haar te kopen. De geschiedenis van de "vechthond" gaat terug naar het Engeland van begin 20e eeuw. Na vele economische crisissen en hoge werkeloosheid, klitte de arme onderlaag van de bevolking samen in voorsteden. Daar ontstond een nieuw volks- en gokvermaak; hondengevechten. De kruising Bull en Terriër had zich al bewezen als uitmuntende rattenvanger en berenvechter en nu lieten de arbeiders de honden het tegen elkaar opnemen. Het was van het grootste belang dat dit type hond geen enkele tekenen van mensagressie naar zijn begeleider vertoonde. Alleen een `genetisch gemanipuleerde`, zeer kritische houding tegenover een ander dier. Een verhaal van een bekende fokker in 1930 gaat als volgt; een bezoeker van een fokkerij in Engeland, vroeg zich af waarom de vrouw des huizes de honden altijd voerde met een klauwhamer. Haar antwoord was; "De eerste Stafford die naar mij gromt of hapt, sla ik direct zijn hersens in." Mensagressie werd NIET getolereerd. Met deze wetenschap kocht ik in 2003 mijn eerste Engelse Stafford. Bij een fokker, met papieren. En de boodschap hem ten alle tijden aangelijnd te houden en zijn houding jegens andere honden te respecteren. Ik heb 11 jaar lang de meest lieve, loyale en trouwe mensenhond ooit gehad. In 2008 werd de door de overheid ingevoerde RAD (die als maatregel tegen een aantal incidenten eind jaren '80 en '90 werd ingevoerd, aangewakkerd door zéér dubieuze berichten in Panorama en Aktueel ) opgeheven. Was ik in de eerste instantie blij dat dit het einde van ongelooflijk dierenleed zou betekenen, die blijdschap sloeg al snel om toen bleek dat de Stafford een hond voor iedereen zou worden. Een hond waar geld aan verdiend kon worden door zijn stijgende populariteit. Er ontstonden kruisingen, broodfokkers en een grote groep mensen die onder invloed van oa Cesar Milan en aanhang, overtuigd raakten van het feit dat deze hond -gefokt om te vechten en zich NOOIT tegen mensen te keren- een sociale hond in de categorie Labrador moest worden. Een fatale afschildering van het ras, met grote gevolgen. Deze gevolgen, daar plukken wij -de liefhebbers, de fokkers, de verantwoordelijke baasjes- de wrange vruchten van. Want het is ONS ras dat keer op keer door toedoen van mensen zonder kennis en met een te naïeve blik ervoor zorgt dat er incidenten plaatsvinden, die onder ONZE hoede nooit zouden gebeuren. En wij moeten met lede ogen toezien hoe ONZE honden onder één tapijt worden geveegd met de veroorzakers van vreselijke ongelukken en incidenten. Bijkomend nadeel is dat dit ras nu dermate op monsterlijke wijze aan het publiek wordt gepresenteerd, de drempel voor mishandeling, moord, verwaarlozing en dumpen lager wordt. Deze honden zijn inmiddels net zo goed slachtoffer, als de mensen die door hen gebeten zijn. Ik wil hiermee de ernst van incidenten niet begatalliseren, maar de schuld, de wijzende vinger; die moet ook richting de mensen die zich weigeren in te lezen, weigeren het ras met al haar kenmerken te accepteren en die blijven beweren dat hun Stafford/Kruising of Pitbull de uitzondering op de regel is. De Stafford in haar complete zijn, met haar genetische kenmerken, moet terug naar de liefhebber. En die liefhebber moet bereid zijn om zich aan te passen aan onze hedendaagse maatschappij, waarin een ieder vrij moet zijn om op verantwoorde wijze zijn of haar dier te kunnen houden en liefhebben. Ik ben een vrouw van 36, met 2 kinderen, een man. Een baan. Een huis. En in het bezit van het absolute bewustzijn van wat ik aan mijn lijn heb. De beste hondenvrienden die ik mij voor kan stellen voor mijn gezin. Voor elkaar. Maar niet voor iedere hond. Vriendelijke groet, Eve Nog niet genoeg van mijn verhalen? Volg mij op Facebook, like mijn pagina en help mij met schrijven: https://facebook.com/eve.wijngaard/ "
Lijkt mij een heel goed stuk om in de metro te plaatsen!
en de telegraaf en alle andere kranten en sensatiebladen.
gast (Gast)
het gaat hier grotendeels om de intentie vind ik, neem ik een amstaf om de stoere eikel uit te hangen of omdat ik ze mooi vind. is het zelfde als neem ik een luchtbuks om op een kaartje te schieten of de buurman. en kennis maar dat geld voor alle rassen. ik hoop dat men zijn verstand gebruikt.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?